Ποια Δημόσια Τάξη ....

Πυροβολισμούς δέχθηκε κλούβα των ΜΑΤ στην Κατεχάκη

Η κυβέρνηση Καραμανλή θυμίζει την κυβέρνηση Κέρενσκι στην Ρωσία το 1917.

Πυροβολισμούς δέχθηκε κλούβα των ΜΑΤ στην Κατεχάκη

Κλούβα των ΜΑΤ, που βρισκόταν σε φανάρι στη συμβολή των οδών Κοκκινοπούλου και Κατεχάκη στην περιοχή του Γουδή, δέχθηκε τα ξημερώματα της Τρίτης δύο πυροβολισμούς.

Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, το λεωφορείο ήταν γεμάτο άνδρες των ΜΑΤ, οι οποίοι άκουσαν ένα δυνατό θόρυβο και όπως διαπίστωσαν είχε σκάσει το ένα από τα λάστιχα του οχήματος.

Από την πρώτη εξέταση που έγινε στην κλούβα των ΜΑΤ φάνηκε ότι το λάστιχο είχε σκάσει από σφαίρα, ενώ άλλη μία βολίδα βρέθηκε καρφωμένη στη μηχανή του οχήματος, στο πίσω μέρος του λεωφορείου.

Από τα πυρά δεν σημειώθηκαν τραυματισμοί.

Επί τόπου έχουν σπεύσει άνδρες της ασφάλειας Αττικής, που διερευνούν το περιστατικό.

Οι πρώτες εκτιμήσεις συνδέουν τους πυροβολισμούς με το παλιό πολυβολείο που βρίσκεται στου Γουδή.

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=970330

Ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη

Σ. Λαβρόφ: «Δεν θα ανασταλεί η κατασκευή λόγω της κρίσης»

Διαβεβαιώσεις από τη Ρωσία για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ Δευτέρα, 22 Δεκεμβρίου 2008 07:00

Τη βεβαιότητά του ότι η κατασκευή των μεγάλων ενεργειακών σχεδίων στα Βαλκάνια, μεταξύ των οποίων ο αγωγός φυσικού αερίου «Σάουθ Στριμ» και ο πετρελαιαγωγός Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη, δεν θα ανασταλεί λόγω της οικονομικής κρίσης, εξέφρασε ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ.

Ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, Σεργκέι Λαβρόφ.
Ερωτηθείς για το θέμα μετά τη συνάντησή του με το Βούλγαρο ομόλογό του Ιβάιλο Κάλφιν, ο κ. Λαβρόφ είπε ότι σχετικά με τα βαλκανικά ενεργειακά σχέδια, στα οποία συμμετέχει η Ρωσία, «δεν υπάρχει κανένα δεδομένο για να ισχυριστεί κανείς ότι θα αναβληθούν, θα παγώσουν ή θα τροποποιηθούν».
«Και ο "Σάουθ Στριμ" και ο Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη και ο ατομικός σταθμός παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας Μπέλενε - όλα αυτά τα σχέδια θα υλοποιηθούν ανεξάρτητα από τις οικονομικές και πολύ περισσότερο τις πολιτικές περιστάσεις. Ως προς το θέμα αυτό υπάρχουν οι συμφωνίες των σχετικών εταιρειών και φορέων», παρατήρησε ο κ. Λαβρόφ.
Επαναβεβαίωση
Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών είπε ότι με το Βούλγαρο συνάδελφό του άλλη μια φορά επιβεβαίωσαν ότι «όλα θα υλοποιηθούν στον προβλεπόμενο χρόνο» και εξέφρασε την υποστήριξη, αλλά και την πρόθεση της Ρωσίας να συμμετάσχει ενεργά στην πρωτοβουλία της Βουλγαρίας για σύγκληση, τον ερχόμενο Απρίλιο, διάσκεψης για την ενεργειακή ασφάλεια.
Σύμφωνα με τον κ. Λαβρόφ έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την υπόθεση της ευρωπαϊκής ενεργειακής ασφάλειας «η δημιουργία τεχνητών εμποδίων μόνο με ένα σκοπό - να εξαλειφθούν οι πρόσθετες δυνατότητες προμήθειας αερίου και πετρελαίου από τη Ρωσία στην Ευρώπη».
Βουλγαρία και Ρωσία ετοιμάζονται να εορτάσουν την επόμενη χρονιά τα 130 χρόνια των διπλωματικών τους σχέσεων και το έτος Βουλγαρίας στη Ρωσία, που θα εγκαινιαστεί με την επίσημη επίσκεψη στη Μόσχα του Βούλγαρου προέδρου Γκεόργκι Πιρβάνοφ στις αρχές του έτους.
http://www.naftemporiki.gr/news/static/08/12/22/1608994.htm

politis-gr: Αποτελέσματα αναζήτησης για Το ανεφάρμοστο

politis-gr: Αποτελέσματα αναζήτησης για Το ανεφάρμοστο

Medvedev's Carefully Timed Address

20081106 Geopolitical Diary: Medvedev's Carefully Timed Address

November 6, 2008

On Wednesday, as the entire world took in the idea of having Barack Obama as the next U.S. president, one of the greatest challengers to American power, Russia, decided to make itself immediately clear on its views of the current U.S. administration, Obama’s election and the global U.S. agenda.
Russian President Dmitri Medvedev gave his long-awaited first State of the State address (the equivalent of the U.S. president’s State of the Union address) on Nov. 5. The speech was much more than a nationalist appeal liberally sprinkled with Soviet-era rhetoric; it was a declaration of Russia’s return to the ranks of the world’s great powers. In effect, Medvedev not only tossed the gauntlet for Russia’s rivals in the West, but he also is not waiting around to see how they respond.
It must be understood that Medvedev — while he is certainly coming into his own under the sponsorship of his mentor, former president and current Prime Minister Vladimir Putin –- did not write this speech himself. The author is the Kremlin’s gray cardinal, Vladislav Surkov, who has played the role of backroom dealer, enforcer, planner and puppet master for Putin for most of the past eight years. Surkov does not control Putin — far from it -– but in many ways is the brains behind much of what happens in the Kremlin these days.
It was Surkov who recommended that Medvedev’s speech, originally scheduled for Oct. 23, be postponed. Ostensibly, the delay was meant to allow Russia more time to deal with its deepening financial crisis, but in reality, Surkov wanted to know which presidential candidate the Americans were going to elect. The speech was already written. In fact, according to Stratfor sources, two speeches had been written — one for each possible outcome of the U.S. election. In waiting for a clear picture on whom Moscow would be dealing with in Washington, Russia underscored the central role the United States plays in the international system, and that Moscow views Washington as its main counterweight.
Unlike many previous State of the State addresses, Medvedev’s Nov. 5 speech contained few veiled threats or simple proclamations. Instead, it announced hard actions, including the following statements:
• Russia will deploy Iskander short-range ballistic missiles to Kaliningrad, a Russian enclave sandwiched between NATO and EU states Lithuania and Poland, in order to directly target the fledgling U.S. ballistic missile defense installations slated for Poland and the Czech Republic. (The Iskanders’ limited range will allow them to put only the Polish site at risk.)
• Russia will return to a more Soviet-style system of term limits in order to more firmly entrench the power of the Putin team.
• Moscow will not even consider negotiations with the lame-duck administration of President George W. Bush, preferring instead to wait for President-elect Barack Obama’s team, which Moscow thinks will be easier to manipulate (whether or not this proves true).
• The United States is to blame not only for Russia’s war with Georgia, but also for the global financial crisis.
• Russia will not make any concessions on its international position; the United States can take it or leave it.
All in all, these statements bear a degree of boldness that has long been present in Russian propaganda, though not necessarily backed up by any particular actions. Russia’s goal is simple: Use the three-month U.S. presidential transition period to impose a reality on the regions Moscow considers of core interest, presenting soon-to-be President Obama with a fait accompli. Most of Russia’s efforts will focus on Ukraine, but attention also will be spread throughout the Caucasus and Central Asia, as well as the Baltics, Belarus, Poland and the Czech Republic.
These states are already nervous about Obama’s ability to stand up to Russia’s new swagger, especially since he has never outlined a firm stance against Moscow and will be embroiled in other critical affairs, like Iraq and Iran. Now, Medvedev has told these states outright that Russia is about to act while the Americans can’t. He is playing on the states’ fears to push them into making a choice: Continue to depend on the United States (whether its support comes through or not), work with Moscow, or get crushed in the process.
Tell Stratfor What You Think
This report may be forwarded or republished on your website with attribution to www.stratfor.com
Terms of Use | Privacy Policy | Contact Us
© Copyright 2008 Stratfor. All rights reserved.



__________ NOD32 3584 (20081105) Information __________

This message was checked by NOD32 antivirus system.
http://www.eset.com

Η οικονομική κρίση

20081011crisis

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

«Ασφαλώς είναι τρέλλα, αλλά δεν της λείπει η μέθοδος», λέει ο Πολώνιος στη δεύτερη σκηνή της δεύτερης Πράξης του ‘Αμλετ και θα μπορούσαμε να το επαναλάβουμε τα λόγια του, εξίσου καλά, παρατηρώντας την επέκταση της κρίσης από τα «υποάριστα» (subprimes) σαπάκια στις τράπεζες, τα χρηματιστήρια και την πραγματική οικονομία, και, ίσως, αύριο στην αξία του δολλαρίου και την αξιοπιστία των κρατικών ομολόγων. Αλλά και βλέποντας επίσης «ξεγυρισμένους» νεοφιλελεύθερους και μονεταριστές να χρησιμοποιούν αφειδώς κρατικές πιστώσεις και κρατικές υποσχέσεις για να σταματήσουν τον πανικό – χωρίς μέχρι τώρα σπουδαία αποτελέσματα. Η «κρίση εμπιστοσύνης» στις τράπεζες είναι το πρώτο σύμπτωμα από την πρόσκρουση στο παγόβουνο. Η μηχανή των «ελεύθερων και αυτορυθμιζόμενων αγορών», του «ελεύθερου εμπορίου» και του «ανόθευτου και ανεμπόδιστου ανταγωνισμού» (αλλά και η μηχανή της χωρίς όρια διευρυνόμενης ΕΕ) μοιάζει τώρα μηχανή μάλλον αυτοκαταστροφής παρά αυτορρύθμισης. Χίλιοι Μαρξ δεν θα μπορούσαν να κάνουν τη ζημιά στην ιδέα του φιλελευθερισμού και του καπιταλισμού, που κάνανε η πραγματικότητα και οι πράξεις των νεοφιλελεύθερων «καθοδηγητών» της μόνο τις τελευταίες «δέκα μέρες που συντάραξαν τον κόσμο», για να θυμηθούμε τη θρυλική αφήγηση του Τζων Ρηντ.

Σε αντίθεση με τις «συνήθεις» καπιταλιστικές κρίσεις «προσαρμογής», που πλήττουν κυρίως παραδοσιακούς παραγωγικούς κλάδους, μειωμένης πλέον παραγωγικότητας κεφαλαίου, η παρούσα κρίση, όπως και του 1929, είναι κρίση συνολικού προσανατολισμού του συστήματος. Δεν είναι εξαιτίας του εκτροχιασμού των τελευταίων βαγονιών που κλυδωνίζεται το τραίνο. Είναι η ατμομηχανή της αμαξοστοιχείας, της παγκόσμιας οικονομίας δηλαδή, που την παρασέρνει στον γκρεμό. Είναι οι «υπερσύγχρονες» επενδυτικές τράπεζες και τα προϊόντα τους, που έσπασαν κάθε περιορισμό και έλεγχο αναζητώντας υψηλές αποδόσεις. «Ερμήνευαν» οι ίδιοι, ιδιοτελώς τα υπερκέρδη τους ως προκύπτοντα από «βελτιστοποίηση» της αγοράς που δημιουργεί καινούριες επενδυτικές ευκαιρίες – τώρα αποκαλύπτεται ότι επρόκειτο σε μεγαλύτερο βαθμό για μια παγκόσμια «λαμογιά», που απειλεί όχι μόνο τις τράπεζες, αλλά και την οικονομική και πολιτική σταθερότητα του πλανήτη.

Θυμούνται τώρα τις αρετές του Κέινς και του Γκαλμπρέιθ, πίνουν από κει που έφτυναν. Τα σχέδια όμως του Πόλσον και του Μπερνάκι, δεν είναι νιού ντηλ του Ρούζβελτ. Χρησιμοποιούν το κράτος, όχι για να εθνικοποιήσουν τις τράπεζες και τις χρεωκοπημένες επιχειρήσεις ή για να εφαρμόσουν μια πολιτική τόνωσης της ζήτησης, που φρόντισαν οι ίδιοι να υπονομεύσουν την εθνική τουλάχιστο δυνατότητά της, με το υπερφιλελεύθερο σύστημα παγκόσμιων ανταλλαγών που εγκαθίδρυσαν μεθοδικά επί τριάντα χρόνια. Εν ονόματι της ανάγκης αντιμετώπισης του πανικού και αποφυγής της γενικής κατάρρευσης, μην έχοντας ορατό εσωτερικό και διεθνή αντίπαλο, επιστρατεύουν το κράτος για να εγγυηθούν τη μακροημέρευση του «συστήματος», αποφεύγοντας να το αλλάξουν, εθνικοποιούν τις ζημιές αφήνοντας απείραχτα τα κέρδη και τους υπεύθυνους της κρίσης. Μια τέτοια πολιτική, αν τελικά επικρατήσει, θα παροξύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις και θα φορτώνει στους άλλους το λογαριασμό. Θα εντείνει μεσοπρόθεσμα τις ολοκληρωτικές τάσεις εσωτερικά και τον πειρασμό της φυγής στον πόλεμο διεθνώς, π.χ. στη Μέση Ανατολή, όπως το πρώτο κραχ (1914) του μεγάλου φιλελεύθερου κύκλου του 19^ου αιώνα οδήγησε στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και την Οκτωβριανή Επανάσταση, το δεύτερο (1929) στην άνοδο του σταλινισμού στην ΕΣΣΔ και του ναζισμού στη Γερμανία και στον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μια επαναφορά στη λελογισμένη επαναρρύθμιση των εθνικών και της διεθνούς οικονομίας μοιάζει περισσότερο επιβεβλημένη από ποτέ, αλλά ποτέ δεν απουσίαζαν, όσο σήμερα, τα πολιτικά υποκείμενα μιας τέτοιας πολιτικής, μετά τη χρεωκοπία των Κομμουνιστών και την προσχώρηση των Σοσιαλδημοκρατών στον νεοφιλελευθρισμό (με την πιθανή εξαίρεση της Λατ. Αμερικής όπου η αριστερά σημειώνει θεαματική ανάκαμψη)! Αν η κατάρρευση της ΕΣΣΔ στέρησε την Αμερική από το πολύτιμο «χαλινάρι» ενός αξιόπιστου αντίπαλου στη γεωπολιτική, με αποτέλεσμα τα Ιράκ και τα Αφγανιστάν, έτσι και στην οικονομία η πλήρης κατάρρευση της αριστεράς και των ιδεών κρατικής και κοινωνικής ρύθμισης βοήθησε την εκδήλωση της ‘Υβρεως.

Πριν ένα χρόνο γράφαμε ότι βρικόμαστε μπροστά σε «αλλαγή ιστορικού υποδείγματος». Η πρώτη μεταψυχροπολεμική περίοδος έμοιαζε να πλησιάζει στο τέλος της, καθώς προσεγγίζαμε το πρώτο μεγάλο κραχ του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου, ενώ το Ιράκ έτεινε να πάρει το χαρακτήρα στρατηγικής, όχι απλά τακτικής ήττας της «Αυτοκρατορίας». Επικρίναμε μάλιστα την οικονομική πολιτική των Ελλήνων ιθυνόντων, γιατί πάσχιζαν να πηδήξουν στο τελευταίο βαγόνι του τρένου που φεύγει, δηλαδή του νεοφιλελεύθερου οικονομικού κύκλου, που άνοιξε ο Ρήγκαν με τη Θάτσερ και επιταχύνθηκε με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, αντί να «μυρίσουν» το τρένο που ερχόταν – «τρένο» περισσότερης κρατικής παρέμβασης και προστατευτισμού. Αλλά ούτε κι εμείς περιμέναμε αυτό που βλέπουμε – για να είμαστε ειλικρινείς περιμέναμε να σκάσει πρώτα η ελληνική «φούσκα» του υπερχρέους κάθε μορφής (ιδιωτικού, δημόσιου, εξωτερικού). Έχουν όντως δίκιο όσοι λένε ότι η Ελλάδα είναι κάπως περισσότερο προστατευμένη σε αυτή τη φάση που διανύουμε. Είναι προστατευμένη γιατί είναι καθυστερημένη – παρακολουθεί με υστέρηση φάσης τα συμβαίνοντα διεθνώς.

Αυτό το σχετικό πλεονέκτημα θα μετατραπεί σε μειονέκτημα όταν, όπως ήδη συμβαίνει, η κρίση μπει στην πραγματική οικονομία, με την ελληνική παραγωγική βάση τόσο «στρεβλή» και συρρικνωμένη, το ελληνικό κράτος, την κοινωνία, την εκπαίδευση και τις κοινωνικές υπηρεσίες στο απελπιστικό σημείο που σήμερα βρίσκονται. Στην πραγματικότητα, η απίστευτη κρίση του πολιτικού συστήματος, μπορεί να ερμηνευθεί με όρους και αίτια εξωτερικά προς αυτό, ως προαναγγελία συστημικής κρίσης κράτους και κοινωνίας, όχι μόνο ή ειδικά του πολιτικού προσωπικού. Η κοινωνία «νοιώθει» ενστικτωδώς την ένταση και τον κίνδυνο της επερχόμενης κρίσης, κι αν δεν τον νιώθει τον θυμίζει η τράπεζα στους δανειολήπτες, αντιλαμβάνεται τα συμπτώματα εξάντλησης των περιθωρίων συσσώρευσης του «κλεπτοκρατικού» οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού μοντέλου που (χωρίς να είναι καινούριο στην ελληνική ιστορία) κυριάρχησε όλο και περισσότερο στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, εξευτελίζοντας διαδοχικά «σοσιαλισμούς», «κρατισμούς», «εκσυγχρονισμούς» και «φιλελευθερισμούς».

Οι ελληνικές τράπεζες μπορεί όντως να έχουν μικρότερες επισφάλειες από τις ευρωπαίκές και αμερικανικές. Η ελληνική οικονομία είναι όμως πολύ περισσότερο επισφαλής. Σε παρόμοιες συνθήκες συνιστά απλώς τρέλλα, από εθνική, οικονομική και πολιτική άποψη, η συνέχιση των αποεθνικοποιήσεων/ιδιωτικοποιήσεων. ‘Οχι μόνο για τους λόγους λάθος επιλογής στιγμής στον μακρό ιστορικό κύκλο, που αναφέραμε, αλλά επίσης γιατί μόνο αθεράπευτα ανόητοι θα εμπιστεύονταν τώρα τις κύριες εθνικές επιχειρήσεις τους στις «διεθνείς αγορές», πολύ περισσότερο τις επιχειρήσεις μιας χώρας που δεν έχει κανέναν σοβαρό ιδιωτικό οικονομικό όμιλο, δεν έχει Ζήμενς, Ντασώ ή Νόκια. Ξέρει κανείς να πει τι απέγινε ο Μποδοσάκης, η ΙΖΟΛΑ ή ο Πίτσος; Στις σημερινές συνθήκες έκτακτης ανάγκης που δημιουργούνται πρέπει να διακοπεί άμεσα η αποεθνικοποίηση/ιδιωτικοποίηση της ελληνικής οικονομίας, αλλά και να συγκροτηθεί, με κριτήρια εθνικού σχεδιασμού και όχι κερδοσκοπικών επιδόσεων, ένας πυρήνας από τις ισχυρότερες τράπεζες, ελέγξιμες άμεσα ή έμμεσα από το κράτος, όπως η Εθνική, η Αγροτική, το Ταχ. Ταμιευτήριο, το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, που να αποτελέσουν ευέλικτο μοχλό κρατικής και κοινωνικής παρέμβασης, ιδίως στο θέμα των δανείων των πολιτών που συνιστά ωρολογιακή βόμβα.

Βεβαίως, είναι αδύνατο να αντιμετωπισθούν τα σοβαρότατα συστημικά προβλήματα στα πλαίσια του κυριαρχούντος μοντέλου «παραοικονομία-φοροδιαφυγή-φοροκλοπή-διαπλοκή-διαφθορά». Αυτό το ελληνικό «σύστημα», ο ελληνικός «υπαρκτός καπιταλισμός» άγγιξε τα όριά του. Αν σήμερα δεν φαίνονται στον ορίζοντα ιδεολογικές, πολιτικές προϋποθέσεις για ριζική μεταβολή μοντέλου, αύριο, η ίδια η κρίση θα υποχρεώσει σε αλλαγές. Μόνο που δεν ξέρουμε μέσα από ποιές καταστροφές μπορεί να περάσει η διόρθωση κι από ποιό σημείο του πολιτικού φάσματος θα προκύψει η «λύση», ούτε τι λύση θα είναι αυτή.