Τα ξέρουν οι στρατιωτικοί, Τα ξέρουν οι πολιτικοί. Τα ξέρουν οι δικαστικοί. Τα ξέρουν οι δικηγόροι. Τα ξέρουν οι δημοσιογράφοι του γραπτού και ηλεκτρονικού τύπου. Οι μόνοι που δεν τα ξέρουμε, είμαστε εμείς οι πολίτες,οι αναγνώστες των εφημερίδων, οι ακροατές του ραδιοφώνου και οι τηλεθεατές!Μόνο εμείς αγνοούμε τα ονόματα εκείνων, που με πλαστά πιστοποιητικά δεν υπηρέτησαν την στρατιωτική τους θητεία ως ανίκανοι να υπηρετήσουν ή που χωρίς να έχουν ποτέ πατήσει το πόδι τους σε στρατόπεδο, έλαβαν το απολυτήριο τους από τον στρατό στην διεύθυνση του σπιτιού τους, όπως παραλαμβάνει ο άλλος την πίτσα από το παιδί που κάνει το "ντιλίβερι"! Αυτοί ξέρουν, αλλά το μυστικό το κρατούν επτασφράγιστο, για να μη το μάθουμε και εμείς: "Ψάξε,ψάξε δεν θα το βρεις...", όπως έλεγε ένα παλιό παιδικό παιχνίδι, που δεν ξέρω αν εξακολουθεί να υπάρχει σήμερα, που,τα παιδιά παίζουν με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, πριν ακόμη τους βγάλουν τα "πάμπερ". Δεν το κάνουν βέβαια από κακία που δεν μας αποκαλύπτουν τα ονόματα των "φερομένων ως...κοπανατζήδων" από την στρατιωτική θητεία. Δε μας αποκαλύπτουν το μυστικό,επειδή το απαγορεύει ο νόμος.
Διαπιστώσαμε πόσο αυστηρός είναι αυτός ο νόμος. Ακόμη και στην περίπτωση που ο κτηνοτρόφος του Αγρινίου ομολόγησε ότι σκότωσε τους πέντε κυνηγούς, δεν επιτρέπει ο νόμος να προφέρει κανείς το όνομα του και επιβάλλει να καλύπτεται με μωσαϊκό το πρόσωπο του!
Οι παραβάσεις δηλαδή όλων των άλλων νόμων από κάποιον θεωρούνται προσωπικά δεδομένα και απαγορεύεται να δημοσιοποιηθούν. Μια δολοφονία δηλαδή θεωρείται προσωπικό δεδομένο του δολοφόνου, κάτι σαν σπυράκια από ιλαρά! Τέλος πάντων,αφού έτσι προστάζει ο νόμος, δεν ζητάμε από κανένα να παρανομήσει. Οι γνωρίζοντες κρατούν το μυστικό τους και εμείς βράζουμε από περιέργεια. Όλη αυτή η μυστικότητα μας οδηγεί να βάζουμε πολλές ιδέες στο μυαλό μας και να πιστεύουμε ότι δεν πρόκειται να μάθουμε ποτέ την αλήθεια. Επιπλέον παρασυρόμαστε σε άδικες εκτιμήσεις.
Όταν μας πληροφορούν ότι στην ιστορία αυτή εμπλέκονται ηχηρά ονόματα μεγάλων δικηγόρων, διάσημων δημοσιογράφων, δημοφιλών καλλιτεχνών, γνωστών πολιτικών και οικονομικών παραγόντων, αντιμετωπίζουμε με καχυποψία όλους τους ανήκοντες στις κατηγορίες αυτές.
Δεν κάνουμε εξαιρέσεις επειδή δεν έχουμε στοιχεία για την αθωότητα κάποιου,όπως φυσικά δεν έχουμε στοιχεία και για την ενοχή. Η εμπιστοσύνη μας όμως έχει κλονισθεί μαζικά. Εκ πείρας ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να ξεχωρίσει κανείς τον ένοχο. Πόσες φορές δεν πέσαμε από τα σύννεφα, όταν μάθαμε ότι ο υπεράνω υποψίας γείτονας μας ήταν έμπορος ναρκωτικών, ή μεγαλοαπατεώνας, ή παιδεραστής, ή τρομοκράτης της 17 Νοέμβρη;
Πώς να ξέρουμε λοιπόν ότι ο δημοσιογράφος που εμπιστευόμαστε ή ο καλλιτέχνης που χειροκροτούμε ή ο πολιτικός που ψηφίζουμε έχει υπηρετήσει κανονικά τη θητεία του στο στρατό; Αν μας αποκάλυπταν φυσικά τους παραβάτες, θα μας έφευγε ένα βάρος. Υποπτευόμαστε ότι το μαχαίρι δεν θα φτάσει ποτέ στο κόκαλο επειδή δεν είναι καλά ακονισμένο...
Αλεξάνδρα Στεφανοπούλου
ΕΣΤΙΑ 8/1/2007
Αναρτήσεις
