Μαρία Μπέκετ>Μια ξεχωριστή Ελληνίδα ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη του "Κύκλου της Πάτμου"

Παρίσι, Ξενοδοχείο Ritz, χειμώνας 1968. Μία καλοντυμένη κυρία, Ελληνίδα, γύρω στα 40, φορώντας την ακριβή γούνα της εξαιτίας του τσουχτερού κρύου, περνάει την πόρτα και κατευθύνεται προς το café. Η ματιά της πέφτει τυχαία πάνω σε ένα πάκο από διαβατήρια αφημένα στη ρεσεψιόν. Χωρίς δεύτερη σκέψη, με μια αστραπιαία κίνηση, και χωρίς να την αντιληφθεί ο υπάλληλος που μιλάει στο τηλέφωνο, τα παίρνει και τα χώνει βαθειά στην τσάντα της. Κάνει μεταβολή και φεύγει. Με αυτά τα πλαστά διαβατήρια κατόρθωσαν και βγήκαν παράνομα από την Ελλάδα, λίγους μήνες αργότερα, πολλοί αντιστασιακοί που είχαν βασανιστεί και κινδύνευε η ζωή τους από τη χούντα. Το φθινόπωρο του 1968  τα θύματα των βασανιστηρίων κατέθεσαν εναντίον των συνταγματαρχών με αποτέλεσμα να εκδιωχθεί η Ελλάδα από το Συμβούλιο της Ευρώπης.

Το όνομα της γυναίκας ήταν Μαρία Μπέκετ και η πολυεπίπεδη δράση της στην διάρκεια της δικτατορίας δεν έγινε ποτέ γνωστή. Μέχρι που πέθανε, πριν από λίγες ημέρες, στα 81 της χρόνια, από καρκίνο, αρνιόταν πεισματικά να μιλήσει δημόσια για το εαυτό της. Για την πολυτάραχη ζωή της και για όσα είχε προσφέρει στη δημόσια σφαίρα. Αυτά τα γνώριζαν μόνο οι φίλοι της.

Όπως έγραψε ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος στην Καθημερινή της Κυριακής «Η Μαρία Μπέκετ (το γένος Χάρη) ανήκε σε ένα είδος ανθρώπων το οποίο, στην Ελλάδα, τείνει να εκλείψει: των αστών που παίρνουν μεγάλο ρίσκο για να υπηρετήσουν ευγενείς σκοπούς, χωρίς να προσδοκούν προσωπικά οφέλη.»

Για αυτό δεν είναι παράξενο ότι τα περισσότερα πράγματα γράφονται για τη Μαρία Μπέκετ μετά θάνατον. Για να τιμήσουν μία σημαντική Ελληνίδα 

Όπως έγραψε ο Άγγλος ιστορικός και συγγραφέας Neal Ascherson: «Ήταν πραγματικά δύσκολο να πιστέψεις ότι αυτή η γυναίκα με την αριστοκρατική φυσιογνωμία είχε το σημάδι χειροβομβίδας στο πόδι από εκπαίδευση στις μεθόδους ανταρτοπόλεμου στη Συρία.» Προσωπική φίλη του Γιασέρ Αραφάτ τον είχε πείσει να εκπαιδεύσει τους Έλληνες κατά την διάρκεια της χούντας. Η Μαρία Μπέκετ ήταν στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974 όταν έγινε η εισβολή και με παλαιστινιακή βοήθεια έστησε τον ραδιοφωνικό σταθμό από τον οποίο εξέπεμψε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος  το ιστορικό μήνυμα του.   Τι μεγαλύτερο ρίσκο για μία μητέρα από το να εγκαταλείψει τις δύο ανήλικες κόρες της μόνες τους, τη Σάντρα και τη Δάφνη, στο ξενοδοχείο, ενώ η Λευκωσία βρισκόταν σε κατάσταση πολέμου; «Μα είχα εμπιστοσύνη ότι θα τα καταφέρνανε» μου απάντησε αφοπλιστικά όταν κάποτε τη ρώτησα εάν ανησυχούσε…

Η Μαρία Μπέκετ ήταν αντισυμβατική. Με τη δημοκρατία να επιστρέφει στην Ελλάδα, αρνήθηκε πρόταση του Κωνσταντίνου Καραμανλή να αναλάβει πρέσβης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αντίθετα χρησιμοποίησε τις επαφές της από την εκστρατεία εναντίον της χούντας για να βοηθήσει τους Τούρκους διαφωνούντες με την κυβέρνηση. (Αν θυμάμαι μάλιστα καλά πήγε η ίδια την ίδια περίπου περίοδο καλεσμένη σε επίσημο δείπνο στην αμερικάνικη πρεσβεία φορώντας παραδοσιακή παλαιστινιακή ενδυμασία.)

Η Μαρία Μπέκετ ήταν πάνω από όλα κοσμοπολίτισσα. Τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής της έβαλε όλη την ενέργεια της και όλη της την περιουσία (ένα από τα τελευταία σπίτια που πούλησε ήταν η μονοκατοικία όπου στεγαζόταν το παλιό μπαρ «τα Παπάκια» στα Ιλίσια) για να οργανώσει συμπόσια για το περιβάλλον σε όλον τον κόσμο: στη Μαύρη Θάλασσα, τον Δούναβη, την Αδριατική, την Βαλτική, τον Αμαζόνιο, την Γροιλανδία και τον Μισσισσιππή υπό την αιγίδα του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. Μέσα από τις δικές της προσπάθειες είναι που ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος έλαβε τον τίτλο του «Πράσινου Πατριάρχη». (Ούτε για αυτό το θέμα έδωσε ποτέ καμία συνέντευξη.) Η οικογένεια της μητέρας της ήταν η γνωστή οικογένεια Τζελέπη (βλέπε ακτή Τζελέπη) με στενές ιστορικές σχέσεις με το Πατριαρχείο και τη θυμάμαι να αγωνιά για την ενίσχυση της θέσης του Πατριάρχη στην Κωνσταντινούπολη. Πίστευε ότι εάν ενωνόταν η ορθοδοξία θα μπορούσε να αφήσει ένα θετικό αποτύπωμα στο περιβάλλον επηρεάζοντας τις ζωές των εκατομμυρίων πιστών. Για αυτό τον σκοπό ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο – παρά την σκολίωση που την ταλαιπωρούσε τα τελευταία χρόνια – και επιστράτευσε σημαντικές προσωπικότητες, όπως τον πρώην αντιπρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Al Gore και τον Πρίγκιπα Φίλιππο της Αγγλίας. Όπως γράφει ο Στέφανος Μάνος και νομίζω ότι την χαρακτηρίζει απόλυτα: «Ήταν απίστευτα καταφερτζού για την Ελλάδα. Γνώριζε τους πάντες ή  και εάν δεν τους γνώριζε φρόντιζε να τους μάθει, εάν τους χρειαζόταν. Προέδρους, πρωθυπουργούς, κανένας δεν τις ξέφευγε.»  

Προσωπικά είχα την τύχη να την γνωρίσω στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 στο σπίτι της στο Λονδίνο, πίσω από το Harrods. Η Μαρία Μπέκετ ήταν η τέλεια οικοδέσποινα. Πάντα θυμόταν τις προτιμήσεις των καλεσμένων της (και πάντα είχε αμυγδαλωτά από τον Βόσπορο, για να κεράσει με τον καφέ, από το τελευταίο ελληνικό ζαχαροπλαστείο που είχε απομείνει στην περιοχή Bebek.) Στο σαλόνι της μαζευόταν τότε η ελίτ της ακαδημαϊκής και της θρησκευτικής κοινότητας. Είχε, φυσικά, φροντίσει να γίνει προσωπική φίλη με τον Επίσκοπο του Λονδίνου! 

Η Μαρία Μπέκετ γεννήθηκε ευκατάστατη και πέθανε σε ένα ισόγειο διαμέρισμα θυρωρού στο Κολωνάκι για να είναι κοντά στην κόρη της Δάφνη και στην εγγονή της Σοφία. Οι φίλοι της πιστεύουμε ότι πέθανε από τη στενοχώρια της. Στο πλαίσιο της έρευνας για τη χρηματοδότηση των ΜΚΟ η Μαρία Μπέκετ – η οποία αφιέρωσε όλη τη ζωή της για το γενικότερο καλό αλλάζοντας τις ζωές πολλών ανθρώπων– κατηγορήθηκε για κακοδιαχείριση δημοσίου χρήματος σε σχέση με τα περιβαλλοντικά συμπόσια. Αυτή είναι μία μάχη στη ζωή της που δεν θέλησε να δώσει. Ποτέ στην ζωή της άλλωστε δεν θέλησε να αποδείξει τίποτα, δημόσια.

Κατερίνα Μπακογιάννη

Μια μεγάλη Ελληνίδα

Χτυπημένη ξαφνικά από την επάρατο νόσο, πέθανε προ ημερών στην Αθήνα η Μαρία Μπέκετ, ακτιβίστρια των δικαιωμάτων του ανθρώπου και διοργανώτρια συμποσίων για την προστασία του περιβάλλοντος, που πραγματοποιήθηκαν εν πλω, υπό την αιγίδα του Οικουμενικού Πατριάρχη, στην Αδριατική, στην Αρκτική, στο Αιγαίο, στον Αμαζόνιο, τον Μισισιπή και αλλού.

Η Μαρία Μπέκετ (το γένος Χάρη) ανήκε σε ένα είδος ανθρώπων το οποίο, στην Ελλάδα τείνει να εκλείψει: των αστών που παίρνουν μεγάλο ρίσκο για να υπηρετήσουν ευγενείς σκοπούς, χωρίς να προσδοκούν προσωπικά οφέλη. Γεννημένη το 1931, μεγάλωσε σε μεσοαστικό περιβάλλον στην Αθήνα και σπούδασε ιστορία και πολιτικές επιστήμες, χωρίς όμως να πολυπιστεύει στις «συμβάσεις» της ακαδημαϊκής ζωής. Εζησε την Κατοχή και τον Εμφύλιο με απανωτά οικογενειακά δράματα. Οπως η ίδια διηγούνταν, η στράτευσή της στον αγώνα για τα δικαιώματα των αδικημένων και των αδυνάτων οφειλόταν σε ένα μάλλον τυχαίο γεγονός: τη γνωριμία της, το 1948, με τον Φόλκε Μπερναντότ, τον μεσολαβητή του ΟΗΕ στην πρώτη αραβοϊσραηλινή διένεξη, τον οποίο δολοφόνησε αργότερα στην Ιερουσαλήμ τρομοκρατική σιωνιστική οργάνωση. Ο Σουηδός διπλωμάτης, που είχε αγωνιστεί κατά τη διάρκεια του πολέμου για την απελευθέρωση χιλιάδων εγκλείστων Εβραίων, είχε εγκατασταθεί στη Ρόδο για τις ανάγκες της αποστολής του. Εκεί, όπως φαίνεται, μετέδωσε στη νεαρή Ελληνίδα συνομιλήτριά του τον κοσμοπολιτισμό που έκτοτε τη διέκρινε, το πάθος για την αλήθεια και την πεποίθηση πως, για να χαρεί κανείς τη ζωή, πρέπει να παίρνει ρίσκο και να αγωνίζεται.

Η επιβολή της δικτατορίας βρήκε τη Μαρία στη Γενεύη. Παντρεμένη με τον Αμερικανό δημοσιογράφο Τζέιμς Μπέκετ, ήταν εγκατεστημένη εκεί με τις δύο κόρες που είχε αποκτήσει μαζί του. Γι’ αυτήν, η χούντα ήταν ο ορισμός της αδικίας και της χυδαιότητας. Χάρη σε επαφές με Νορβηγούς και Σουηδούς πολιτικούς, βρέθηκε πολύ γρήγορα στο επίκεντρο της προσφυγής που άσκησαν στο Συμβούλιο της Ευρώπης οι σκανδιναβικές χώρες και η Ολλανδία. Με παράνομα ταξίδια στην Ελλάδα, χρήση πλαστών διαβατηρίων και άλλες ριψοκίνδυνες μεθόδους, κατόρθωσε να εξασφαλίσει την αυτοπρόσωπη παρουσία στο Στρασβούργο, το φθινόπωρο του 1968, πολλών θυμάτων βασανιστηρίων από την Ελλάδα (μεταξύ άλλων, αν δεν κάνω λάθος, του Περικλή Κοροβέση, της Νατάσας Τσίρκα και της Κίττυς Αρσένη). Κορυφαία στιγμή της δράσης της εκείνη την εποχή ήταν η «απαγωγή» υπό τζεϊμσμποντικές συνθήκες δύο μαρτύρων του στρατιωτικού καθεστώτος, οι οποίοι κατέθεσαν εναντίον της δικτατορίας.

Η δράση της Μαρίας Μπέκετ εκείνα τα δύσκολα πρώτα χρόνια μετά την επιβολή της δικτατορίας είχε τεράστια σημασία. Διότι συνέτεινε στην απομόνωση του καθεστώτος. Σε τούτο συνέβαλαν πολλοί ακόμη Ελληνες και φίλοι της Ελλάδας θυσιάζοντας επαγγελματικές υποχρεώσεις και οικογενειακή ηρεμία, για να τεθούν οι κυβερνώντες προ του διλήμματος: είναι δυνατόν, για λόγους real politik, να ανεχθούν την αναβίωση του φασισμού στη Δυτική Ευρώπη, ούτε 25 χρόνια μετά τη συντριβή του στον πόλεμο;

Τον Ιούλιο του 1974, εξάλλου, χάρη στις στενές επαφές της με τον Γιασέρ Αραφάτ και τις οργανώσεις της παλαιστινιακής αντίστασης, έστησε τον σταθμό Radio Free Cyprus στη Βηρυτό, αμέσως μετά το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Προσωπική φίλη του αρχιεπισκόπου και του Βάσου Λυσσαρίδη, μετείχε έκτοτε ενεργά στις προσπάθειες για την περίθαλψη των θυμάτων της τουρκικής εισβολής και την επίλυση του Κυπριακού.

Η Μαρία Μπέκετ δεν διαφήμιζε τον εαυτό της. Μόνο λίγοι φίλοι της στο εξωτερικό γνωρίζουν την πολυσχιδή δράση της. Ακόμη λιγότεροι στην Ελλάδα. Δεν θέλησε ποτέ να προβάλει τον εαυτό της. Η στάση της αυτή τής κόστισε, αφού η Ελλάδα όχι μόνο δεν την τίμησε όπως άξιζε, αλλά της επιφύλαξε για το τέλος την οδυνηρότερη έκπληξη της ζωής της.

Στο πλαίσιο της γνωστής έρευνας για τη χρηματοδότηση ΜΚΟ από το υπουργείο Εξωτερικών, βρέθηκε, λίγο πριν πεθάνει, κατηγορούμενη για σύσταση εγκληματικής συμμορίας! Και τούτο, λόγω της ανικανότητας των διωκτικών αρχών να διακρίνουν ανάμεσα στην απάτη και το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος και την αδυναμία μιας ηλικιωμένης γυναίκας να τηρεί σωστά τα λογιστικά της βιβλία. Ηταν το ευχαριστώ της πατρίδας για όσα η Μαρία Μπέκετ τής προσέφερε.

Το 40ήμερο μνημόσυνο από τον θάνατο της Μαρίας Μπέκετ θα γίνει στον Αγιο Νικόλαο Ραγκαβά στην Πλάκα, το Σάββατο 8 Δεκεμβρίου και ώρα 15.00.

Ταπεινά, Νίκος Αλιβιζάτος

Εμπιστευτείτε τη διαίσθησή σας

Του Χρήστου Γιαννίμπα

Το 1975 παρακολούθησα πρώτη φορά τους Όρνιθες του Αριστοφάνη (από το Θέατρο Τέχνης του αείμνηστου Κάρολου Κουν). Έχουν περάσει 37 χρόνια από τότε και έχω παρακολουθήσει άλλες πέντε παραστάσεις με τους Όρνιθες. Κάθε φορά εδραιωνόταν όλο και περισσότερο η πεποίθησή μου πως το συγκεκριμένο έργο του Αριστοφάνη είναι ένα από τα σπουδαιότερα πνευματικά δημιουργήματα της ανθρωπότητας (από όσα εγώ γνωρίζω). Ομολογώ πως η κρίση μου αυτή βασίζεται περισσότερο στην διαίσθηση παρά στη λογική. Λέγοντας λογική εννοώ την τυπική λογική. Δηλαδή ένα αυστηρά κλειστό και ομόφωνα καθορισμένο σύστημα κανόνων. Αναφέρομαι στην διαίσθηση με την φιλοσοφική σημασία του όρου και όχι την τρέχουσα. Δηλαδή την διαισθητική κρίση ως μια άμεση κατανόηση της αλήθειας όχι εξ αιτίας μιας απόδειξης, αλλά με την άμεση κατανόηση του περιεχομένου της. Μια τέτοια κρίση μπορεί βέβαια στη συνέχεια να υποβληθεί στη διαδικασία της τυπικής λογικής, αλλά μπορεί και να μην απαιτήσει ποτέ απόδειξη που πολλές φορές είναι αδύνατο να υπάρξει. Μια διαισθητική κρίση για παράδειγμα είναι αυτή της επάρκειας ενός αναγκαστικά περιορισμένου αριθμού πειραματικών δεδομένων για την επαλήθευση (επιβεβαίωση) ενός ισχυρισμού. Τέτοιες κρίσεις διατυπώνουν οι επιστήμονες. Ο φυσικός που επαληθεύει μια υπόθεση, ο χημικός κτλ. Παρόμοια κρίση διατυπώνει ο δικαστής που θεωρεί τις «αποδείξεις», που δεν είναι πάντα σύμφωνες με την τυπική λογική, επαρκείς για την ετυμηγορία του. Υπάρχουν δύο ακραίες περιπτώσεις λογικής και διαισθητικής κρίσης. Η μία είναι στα μαθηματικά όπου λογική και διαίσθηση είναι ξεχωρισμένες. Ένας μαθηματικός μπορεί όλη του τη ζωή να εργάζεται στα όρια της (δοσμένης) λογικής παραβλέποντας πως το διαισθητικό στοιχείο της γνώσης είναι αναπόφευκτο. Έτσι άλλωστε εμφανίσθηκε ο φετιχισμός και η ειδωλολατρία της λογικής σκέψης. Δηλαδή η λαθεμένη πεποίθηση πως τα πάντα μπορούν να αποδειχτούν αυστηρά και πως αυτά που δεν μπορούν βρίσκονται έξω από την επιστήμη. Η άλλη ακραία περίπτωση είναι η κρίση για το ωραίο, την ομορφιά και γενικότερα την αισθητική. Ο ισχυρισμός για παράδειγμα πως αυτός ο πίνακας είναι «ωραίος», μπορεί να αιτιολογηθεί μόνο με μια άλλη διαισθητική κρίση. Είναι «ωραίος» γιατί έχει «απαλές γραμμές», «ωραία χρώματα» κτλ. Όμως δεν μπορεί ποτέ να αποδειχθεί λογικά. Παραβλέπω το γεγονός πως τέτοιες κρίσεις περιορίζονται τοπικά, ιστορικά, εθνικά κτλ.

Για να επιστρέψω στους Όρνιθες  του Αριστοφάνη, οι ειδικοί λένε πως το έργο αποτελεί μια αλληγορία και έναν υπαινιγμό για την Σικελική εκστρατεία που ήταν σε εξέλιξη την εποχή που παίχτηκε το έργο (414 π.Χ.). Η εκστρατεία κατέληξε σε πανωλεθρία των Αθηναίων ενώ αποτέλεσε και την αρχή της πτώσης τους. Άλλοι πάλι βλέπουν στο έργο μία φυγή και ένα παραμύθι που τραβά τον άνθρωπο μακριά από την δυσάρεστη πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν κάποια άποψη είναι περισσότερο ή λιγότερο σωστή, ούτε και κατανοώ αυτές τις «αντιπαραθέσεις». Προσωπικά δεν ξέρω και πιστεύω ούτε οι ειδικοί ξέρουν, ποια είχε ως βασική ιδέα στο μυαλό του ο Αριστοφάνης, ούτε και τους σκοπούς του όταν το έγραψε πριν 2500 χρόνια. Αλλά και δεν πιστεύω πως έχει καμία σημασία. Ο καθένας δικαιούται να βιώνει τα κείμενα με το δικό του τρόπο, με τις δικές του εμπειρίες. Μια παράσταση του έργου μπορεί να φέρνει έναν άλλο αέρα, μια φρεσκάδα και να τονίζει περισσότερο την μια ή την άλλη πτυχή του έργου. Σημασία έχει τι παίρνει (προσλαμβάνει) ο καθένας απ’ αυτό. Θα σας πω λοιπόν τι παίρνω εγώ προσπαθώντας έτσι να αιτιολογήσω γιατί κατατάσσω τους Όρνιθες στα κορυφαία πνευματικά έργα. Σημειώνω πως πολλές φορές η διατύπωση ενός ερωτήματος έχει μεγαλύτερη αξία από την απάντηση (ή τις απαντήσεις) που δίνονται σε αυτό.

Με τους Όρνιθες, στη σκέψη μου γεννώνται μερικά ερωτήματα. Μπορεί να υπάρξει η «ιδανική» πολιτεία της Νεφελοκοκκυγίας; Να υπάρξει εδώ, στη γη, ως έργο των ανθρώπων. Ή μήπως είναι αποκλειστικότητα της Νεφελοκοκκυγίας και των πουλιών κατοίκων της που ούτε χρήμα έχουν (χάρτινο ή πλαστικό), ούτε κανόνες αγοράς, ούτε CDS και οίκους αξιολόγησης, ούτε και ΜΜΕ; Αν μπορεί να υπάρξει Νεφελοκοκκυγία στη γη πως θα είναι αυτή και επιπλέον θα είναι αιώνια ή θα έχει ημερομηνία λήξης; Μήπως πάντα καραδοκεί κάποιος Πεισθέταιρος που κι αν ακόμα υπάρξει η «ιδανική» πολιτεία θα καθορίσει θεσμούς, ελευθερίες, παραγωγικούς και άλλους μηχανισμούς; Μήπως δηλαδή κάθε επαναστατικό σύστημα ιδεών μόλις καθιερωθεί γίνεται μια καρικατούρα του αρχικού ενθουσιασμού και της ιδεολογίας και τελικά εγκλωβίζεται σε εξουσία και γραφειοκρατία; (Γαλλική επανάσταση, Σοβιετική επανάσταση και χιλιάδες άλλες μικρότερες από το Γαλλικό Μάη και το Πολυτεχνείο μέχρι τις πλατείες Τιεν αν Μεν και Ταχρίρ). Από την άλλη πάλι σκέφτομαι μήπως ο Πεισθαίτερος, ίσως και ο αγαθός Ευελπίδης, είναι οραματιστές; Ανεξάρτητα αν ο Πεισθαίτερος είναι ή όχι ένας μικρός δικτατορίσκος, ίσως έχει ένα όραμα για το «έθνος των πουλιών». Μπορεί αυτό να είναι και ουτοπικό. Όμως κι αν ακόμα το όραμα είναι πράγματι ουτοπικό, είναι αυτός λόγος να παραιτηθεί κάποιος από το ταξίδι και τις διεργασίες προς την ουτοπία και την Νεφελοκοκκυγία; Μήπως δηλαδή αν δεχτούμε πως η κοινότητα των πουλιών είναι «χαμένη από χέρι» ακυρώνουμε όλες τις επαναστάσεις, μεγάλες ή μικρές, αλλά και τους αγώνες για ένα καλύτερο αύριο; Επιπλέον στο ταξίδι αυτό προς το καλύτερο αύριο, ουτοπικό ή όχι, θα καθοδηγήσει τις «μάζες» των πουλιών η «συνειδητή πρωτοπορία» που εξ αποκαλύψεως γνωρίζει το δρόμο και τις παγίδες ή και μόνο η αναφορά σε κάποια «συνειδητή πρωτοπορία» είναι ύβρις και ιδεολογικό πραξικόπημα; Μήπως τελικά η ουτοπία του σήμερα μπορεί να αποτελέσει την πραγματικότητα του αύριο; Ερώτημα που παραπέμπει στη διαλεκτική δυνατότητας και πραγματικότητας, τη διαλεκτική του δυνάμει και του ενεργεία. Μια διαλεκτική που πρώτος διατύπωσε ο Αριστοτέλης, ανέπτυξε ο Χέγκελ και εμπλουτίστηκε από το Μαρξισμό και τις σημερινές φυσικές και κοινωνικές επιστήμες.

Στην παράσταση βέβαια η κάθε σκηνοθετική ματιά δικαιούται να απαντά, αν το θέλει, σε ένα ή περισσότερα από τα ερωτήματα και με τον τρόπο που θέλει. Μήπως έτσι οι Όρνιθες του Αριστοφάνη χάνουν κάτι από την αξία τους; Πιστεύω πως όχι. Η αξία τους παραμένει μεγάλη και αναλλοίωτη γιατί αρκεί και μόνο το γεγονός πως τίθενται ερωτήματα. Ερωτήματα που δεν εξαντλούνται στα παραπάνω. Θα μπορούσε κάποιος να εντάξει όλα αυτά σε ένα. Την «τραγωδία» της ανθρωπότητας στο μοναχικό της ταξίδι στην Ιστορία. Ένα ταξίδι που ναι μεν είναι terra incognita, αλλά σ’ αυτό έχουμε τα εφόδια της Ιστορικής διαδρομής που έχει ήδη διανυθεί. Αναφέρομαι στην «τραγωδία» της ανθρωπότητας ως μια «μάχη» μεταξύ λογικής και διαισθητικής κρίσης, με το περιεχόμενο αυτών των εννοιών που ήδη ανέφερα. Εννοώ μια δραματική σύγκρουση ανάμεσα σε δύο μέρη που και τα δύο πιθανόν να έχουν δίκιο αλλά κατά διαφορετικό τρόπο. Το ένα με βάση τη λογική, την ορθολογικότητα και το άλλο με βάση την διαίσθηση, το αλόγιστο, το ανθρώπινο.

Στην αυθεντική τραγωδία, αυτή η σύγκρουση λύνεται με τον θάνατο του ήρωα και τον θρίαμβο της διαισθητικής αλήθειας πάνω στη συλλογιστική αλήθεια. Για παράδειγμα η σύγκρουση του Σαλιέρι και του Μότσαρτ, που περιγράφει ο Πούσκιν, δεν είναι (ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο) μια σύγκρουση ανάμεσα σε ένα ζηλότυπο και φθονερό και σε μια ιδιοφυία. Είναι σύγκρουση ανάμεσα στη συνεπή «επιστημονική» γραμμή που εκφράζει ο Σαλιέρι και την «έξω λογική» τέχνη του Μότσαρτ που με το θάνατό του επιβεβαιώνει το άδικο του επιστήμονα και λογικού Σαλιέρι. Στην Αντιγόνη του Σοφοκλή η ηρωίδα είναι η ενσάρκωση του φυσικού δικαίου και της οικογένειας. Ο Κρέων η ενσάρκωση του δικαίου του κράτους, της δύναμης του νόμου. Η Αντιγόνη με το θάνατό της επικυρώνει την προτεραιότητα της διαίσθησης πάνω στη λογική. Ανάλογα ο Οθέλλος δεν είναι ζηλότυπος αλλά εύπιστος. Εμπιστεύεται τις «αποδείξεις». Το μαντήλι και την συλλογιστική του Ιάγου. Αφού η Δεισδαιμόνα μπόρεσε να ξεγελάσει τον πατέρα της μπορεί να απατήσει και το σύζυγό της κτλ. Τελικά ανάμεσα στις δύο κρίσεις, την αληθινή (η Δεισδαιμόνα είναι αθώα) και την λαθεμένη (αυτή είναι ένοχη), ο Οθέλλος επιλέγει τη λαθεμένη γιατίείναι συλλογιστικά διατυπωμένη. Αποδεδειγμένη με έναν λογικό συλλογισμό. Ο θάνατος της Δεισδαιμόνας επιβεβαιώνει το λαθεμένο των «αποδείξεων» που πίστεψε ο Οθέλλος. Το ίδιο κάνουν και τα πουλιά στους Όρνιθες. Αν και η αρχική διαισθητική τους κρίση εκφράζεται με τις άγριες διαθέσεις τους, τελικά πείθονται από τις συλλογιστικά διατυπωμένες «θέσεις» του Πεισθέταιρου να ιδρύσουν και να οικοδομήσουν τη Νεφελοκοκκυγία. Ο Αριστοφάνης βέβαια γράφει κωμωδία και όχι τραγωδία. Έτσι η αρχική διαισθητική κρίση των πουλιών και η αρνητική τους θέση, επαληθεύεται όταν γρήγορα καταφθάνουν στηΝεφελοκοκκυγία οι «καλοθελητές» και τα λαμόγια. Ο οραματιστής(;) Πεισθέταιρος τους εκδιώκει. Τελικά όμως ο δικτατορίσκος Πεισθέταιρος (που στο τέλος παντρεύεται με την όμορφη νεαρή θεά Βασίλεια) επικυρώνει την προτεραιότητα της διαίσθησης των πουλιών.

Πιθανόν τα παραπάνω παραδείγματα να μην είναι τα καλύτερα. Μπορεί η ερμηνεία τους να μην είναι η ορθότερη. Σε κάθε περίπτωση η διαισθητική κατανόηση βρίσκεται σε άσχημη θέση όταν πρόκειται να αντιμετωπίσει το κύρος του συλλογισμού. Αυτή ακριβώς η διαπίστωση είναι η «τραγωδία» της ανθρωπότητας στο ταξίδι της στην Ιστορία που προανέφερα. Αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το γεγονός πως ο συλλογισμός κλεισμένος στον εαυτόν του είναι ανίσχυρος και δεν μπορεί να διασφαλίσει μια επαρκή γνώση όχι μόνο στις φυσικές επιστήμες αλλά και στην ηθική, τις κοινωνικές επιστήμες, την οικονομία, την πολιτική. Στην εποχή μας, που επιστήμες και τεχνολογία καλπάζουν, το κύρος της συλλογιστικής γνώσης δεν διατρέχει κανέναν απολύτως κίνδυνο γιατί η χρησιμότητά της είναι πρόδηλη. Ο κίνδυνος είναι η μεγιστοποίηση του ρόλου της και η ελαχιστοποίηση της σπουδαιότητας της διαισθητικής κρίσης. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα για παράδειγμα στην οικονομία και την πολιτική. Η συλλογιστική γνώση και η «αλήθεια» των αριθμών, που κατά κόρο προβάλλουν οι κυβερνόντες, όχι μόνο μεγιστοποιείται αλλά υποκαθιστά πλήρως την διαισθητική κρίση. Όμως η κοινωνία δεν είναι in vitro αλλά in vivo και ο πολιτικός δεν είναι λογιστής. Δεν είναι ένας μαθηματικός όπου (όπως προανέφερα) λογική και διαίσθηση είναι ξεχωρισμένες. Δεν μπορεί να εργάζεται στα όρια της δοσμένης λογικής παραβλέποντας το διαισθητικό στοιχείο της γνώσης που είναι αναπόφευκτο. Άλλωστε η ελπίδα, που θρέφει οράματα, γεννά προσδοκίες, κινητοποιεί, υπάρχει μόνο στη διαισθητική ατζέντα της πολιτικής, ενώ είναι εκτός όλων των οικονομικών λογιστικών που επιπλέον πολλές φορές στερούνται και ηθικής. Δεν έχουν αυτό που η φιλόσοφος Susan Neiman έχει ονομάσει «Ηθική Διαύγεια» (Moral Clarity). Δηλαδή ένα συνδυασμό ηθικών αρχών που πρέπει να είναι ο οδηγός στη λήψη αποφάσεων για πραγματικά ζητήματα.

Τρία χρόνια παρακολουθούμε την αρχαιοελληνική τραγωδία «Αντιγόνη της Τρόϊκας». Το λαό, ως Αντιγόνη, να ενσαρκώνει την οικογένεια, το δίκαιο της επιβίωσης, το φυσικό δίκαιο. Τους κυβερνόντες, ως Κρέων, να ενσαρκώνουν και να εφαρμόζουν το δίκαιο του κράτους και τη δύναμη του «νόμου» των αγορών. Να κατηγορούν τους αντιφρονούντες. Όπως κι ο Κρέων που κατηγορεί την Ισμήνη, τον Αίμονα, τον Τειρεσία, πως χρηματίζονται, είναι βαλτοί, ασεβείς, απειθείς κλπ. Ταυτόχρονα παρακολουθούμε μια «διασκευή» του Οθέλου. Οι κυβερνόντες σε ρόλο Ιάγου, με «μαντήλια» και συλλογιστικά διατυπωμένες «αλήθειες», να πείθουν τον Οθέλο, κυρίαρχο λαό, για την ενοχή της Δεισδαιμόνας που, σε διπλό ρόλο, επίσης υποδύεται ο λαός. Τελικά και στις δύο τραγωδίες ο «θάνατος» του ελληνικού λαού επαληθεύει το θρίαμβο της διαισθητικής αλήθειας πάνω στην λογιστική τους «αλήθεια».

Οι περισσότεροι έλληνες ίσως (λέω ίσως) να μην καταλαβαίνουν και πολλά από μνημόνια, PSI, ελλείμματα, ισοζύγια, βιώσιμο χρέος κλπ. Όμωςαντιλαμβάνονται διαισθητικά πως οι εφαρμοζόμενες πολιτικές δεν βγάζουν πουθενά. Αυτή η διαισθητική κρίση, αποτυπώνεται στο χόλο, το θυμό, την οργή για το πολιτικό σύστημα και τον τρόπο που κυβέρνησε και συνεχίζει να κυβερνά. Έτσι, αυτό έχει απονομιμοποιηθεί και έχει χάσει την πολιτική (και εκλογική) του εμβέλεια. Δυστυχώς ένα σημαντικό τμήμα πολιτών προσεγγίζουν εκλογικά τη ΧΑ. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς όχι πολιτικά ή ιδεολογικά. Κάποιοι έχουν ανάγκη να πιαστούν από μια σταθερή αξία ύπαρξης όπως είναι η εθνική ταυτότητα. Κάποιοι θεωρούν πως έτσι εκδικούνται το πολιτικό σύστημα. Βεβαίως κάνουν λάθος. Δεν αντιλαμβάνονται πως η ΧΑ κάνει σημαία την πλέον απεχθή εκδοχή της εθνικής μας ταυτότητας. Ούτε πως γυρνούν την πλάτη στη Δημοκρατία που την ταυτίζουν με το (πράγματι διεφθαρμένο) πολιτικό σύστημα. Κάποιοι (λίγοι) βρίσκουν ιδεολογικό στήριγμα στα ναζιστικά παραληρήματα της ΧΑ.

Ταυτόχρονα βρίσκεται υπό διαμόρφωση μια πλειοψηφία κοινωνικών δυνάμεων που θέλουν μια ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, με όλα εκείνα τα υλικά που διαχρονικά θέρμαιναν και θερμαίνουν την καρδιά και το μυαλό των προοδευτικών ανθρώπων όπου γης. Δικαιοσύνη, Ισονομία, Ισοπολιτεία, Διαφάνεια, Απολογισμός. Έννοιες αναλλοίωτες στο χρόνο ανεξάρτητα αν διασύρθηκαν πολύ κι από πολλούς. Σ’ αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις υπάρχουν πολίτες που τα συμφέροντά τους δεν χωράνε στην κρατική προστασία και τους πολιτικούς προστάτες. Δεν βλέπουν το μέλλον τους όπως οι «κλασσικοί πελάτες» των πολιτικών (αριστοκράτες εργάτες και υπάλληλοι τμήματος του σκουριασμένου δημοσίου και ιδιωτικού φορέα). Πάρα πολλοί έχουν επάρκεια γνώσεων και ικανότητα επεξεργασίας του τεράστιου όγκου πληροφοριών με τον οποίο όλοι μας καθημερινά βομβαρδιζόμαστε. Έχουν την ικανότητα να διακινούν την πληροφορία και τη γνώση. Πολλοί έχουν υψηλή ειδίκευση. Οικονομικά κινούνται σε όλα τα επίπεδα. Από τους υψηλά αμειβόμενους μέχρι τους υποαπασχολούμενους και τους ανέργους. Αυτή η εν δυνάμει πλειοψηφία έχει ήδη γυρίσει την πλάτη στο παλιό. Ένα μέρος της, εκλογικά και εν μέρει μόνο πολιτικά, εκφράστηκε στο ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι σήμερα τον ψηλαφίζουν. Κάποιοι άλλοι στέκονται διστακτικά ή και επιφυλακτικά απέναντί του. Τίποτα το περίεργο. Μπορεί να γύρισαν την πλάτη στο παλιό αλλά το νέο δεν έχει ακόμα πλήρως διαμορφωθεί. Άλλωστε το παλιό δεν πέθανε και ούτε είναι διατεθειμένο να δώσει χώρο στο νέο. Ξέρει πως η πραγματική εξουσία του δεν βρίσκεται μόνο ή κυρίως στην κυβερνητική εξουσία που πιθανόν να χάσει (ιδίως με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο). Γι’ αυτό αντιστέκεται και θα αντισταθεί με λύσσα και με χίλιους τρόπους. Συκοφαντεί και θα συκοφαντήσει μέχρι αηδίας. Εκβιάζει και θα εκβιάσει με τα πλέον απίστευτα «διλλήματα». Ενοχοποιεί και θα ενοχοποιήσει Έλληνες, Γερμανούς, αλλοεθνείς, τους πάντες, προκειμένου να διασώσει το τομάρι του. Προσπαθεί και θα προσπαθήσει να ενσταλάξει στο νέο, όποια και όσα «γονίδια» μπορεί προκειμένου να το διαφθείρει και να επιστρέψει αύριο με άλλο προσωπείο. Παρέδωσε και θα παραδώσει ακόμα περισσότερο τη χώρα δεμένη χειροπόδαρα, προκειμένου να διατηρήσει έστω και μέρος της εξουσίας του. Παρουσίασε και θα παρουσιάσει τη δική του επιβίωση ως επιβίωση της χώρας. Κοντολογίς λοιπόν λέω αυτό που κι ο λαός διαισθητικά αντιλαμβάνεται. Οι άνθρωποι αυτοί πρόδωσαν, κατέστρεψαν και ξεπούλησαν τους Έλληνες και την Ελλάδα. Σήμερα χτίζουν το δικό τους αύριο. Όσο παραμένουν, τόσο δυσκολότερη θα γίνεται η ανοικοδόμηση του δικού μας αύριο. Και θυμηθείτε με, στα εθνικά μας ζητήματα (περιλαμβάνω και τον εθνικό μας πλούτο), η βλάβη απέχει ελάχιστα από το να είναι μη αναστρέψιμη.

Η Νεφελοκοκκυγία, μεταφορικά, είναι εμπρός μας. Δεν ξέρω πως θα είναι. Δεν ξέρω αν (και πως) θα μετεξελιχθούν οι Πεισθέταιροι ούτε καν οιΕυελπίδηδες. Δεν ξέρω αν το όραμά τους είναι ουτοπικό. Αυτό που ξέρω είναι πως αυτοί δεν έχουν πίσω τους ούτε τα ΜΜΕ, ούτε την οικονομική ελίτ, ούτε τους παρασιτικούς μηχανισμούς της. Έχουν μόνο την εμπιστοσύνη που τους δίνεται και δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα πολιτικής επιβίωσης αν την προδώσουν. Κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά. Αυτό που ξέρω είναι πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κάνει δίκη προθέσεων. Αυτό που ξέρω είναι πως κι αν ακόμα το όραμα είναι ουτοπικό, δεν είναι λόγος να προσκολλάται κάποιος στο διεφθαρμένο χθες. Να παραιτείται, ήδη από σήμερα, από το ταξίδι και τις διεργασίες προς ένα καλύτερο αύριο. Αυτό που ξέρω είναι πως από μόνα τους, ταξίδι και διεργασίες είναι τεράστιο κέρδος. Αυτό που ξέρω είναι πως πολλές χθεσινές ουτοπίες είναι σήμερα πραγματικότητα. Αυτό που ξέρω είναι πως η μάχη για ένα καλύτερο αύριο είναι καθεαυτή μια νίκη. Πως το καλύτερο αύριο δεν φύεται στη φύση ούτε χαρίζεται. Πως τα βαμπίρ του χθες δεν μπορεί να είναι οι μηχανοδηγοί προς το αύριο ούτε οι αρχιτέκτονες του αύριο. Αυτό που ξέρω είναι πως δεν υπάρχουν Ιστορικές αναγκαιότητες παρά μόνο δυνατότητες. Πως καμιά «συνειδητή πρωτοπορία» δεν γνωρίζει εξ αποκαλύψεως τις παγίδες και το δρόμο, ούτε θα τον ανοίξει για εμάς χωρίς εμάς. Αυτό που ξέρω είναι πως οι λαοί της Ευρώπης είναι δίπλα μας. Η δική μας μάχη για μια Ευρώπη των λαών, κι όχι των τραπεζιτών και των αγορών τους, για μια Ευρώπη αλληλεγγύης και Δημοκρατίας, είναι και δική τους μάχη και αντίστροφα. Αυτό που ξέρω είναι πως : «Κανένας απαισιόδοξος δεν ανακάλυψε τα μυστικά των άστρων, ούτε αρμένισε στις θάλασσες που δεν τις έχει ο χάρτης, ούτε άνοιξε καινούργιους δρόμους για το ανθρώπινο πνεύμα» [1]

Αυτό που ξέρω είναι πως αξίζει να εμπιστευτείτε τη διαίσθησή σας.

Χρήστος Γιαννίμπας

yanibas@on.gr

Ο μύθος της μεγάλης ομογένειας – Το κουτί της Πανδώρας

Ο μύθος της μεγάλης ομογένειας – Το κουτί της Πανδώρας

ΤΟ ΜΑΡΟΥΣΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ | αἰέν ἀριστεύειν

ΤΟ ΜΑΡΟΥΣΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ | αἰέν ἀριστεύειν

Ξεκίνησε η στοχοποίηση: 15 φορές την ημέρα περνά πάνω από την Ελλάδα ο τουρκικός κατασκοπευτικός δορυφόρος!

Παρασκευή, 21 Δεκεμβρίου 2012

Με απόλυτα αξιόπιστες πληροφορίες των Ελληνικών υπηρεσιών εθνικής ασφάλειας οι οποίες βασίζονται και σε σχετική ενημέρωση ξένης μεγάλης μυστικής υπηρεσίας ο τουρκικός δορυφόρος Göktürk-2 ήδη ξεκίνησε να στέλνει φωτογραφίες σε τουρκικό κέντρο ανάλυσης στην Άγκυρα από στόχους επί Ελληνικού εδάφους!!

Σύμφωνα με αυτές τις πληροφορίες...

ενώ είχε ανακοινωθεί από τους Τούρκους ότι ο Göktürk-2 θα ετίθετο σε λειτουργία και θα ξεκινούσε να μεταδίδει υλικό απεικόνισης από τις αρχές Ιανουαρίου έχει ήδη αρχίσει την μετάδοση των σχετικών πληροφοριών και μάλιστα μια μόλις ημέρα μετά αφού τέθηκε σε τροχιά στις 18 Δεκεμβρίου.

Ο δορυφόρος περνά 15 φορές (!) την ημέρα επάνω από την Ελλάδα σαρώνοντας ολόκληρη την επικράτεια από τον Έβρο μέχρι και το Καστελόριζο και έχοντας την ικανότητα να εντοπίζει μέχρι και την κίνηση ΙΧ οχημάτων αφού έχει διακριτική ικανότητα 2.5 μέτρων.

Και τα χειρότερα έπονται: Εντός του 2013 εκτοξεύεται και ο δεύτερος κατασκοπευτικός τουρκικός δορυφόρος με βελτιωμένη κατά πολύ την διακριτική του ικανότητα αφού αυτή θα φτάνει μέχρι και τα ο,80 του μέτρου κάτι που σημαίνει ότι θα μπορεί να εντοπίζει μέχρι τις κινήσεις ενός… σκύλου όπου αυτός επιτηρεί!!

Ο Göktürk-2 πρόκειται να χρησιμοποιηθεί και από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες την περίφημη ΜΙΤ και πρόσφατα δοκιμάστηκε για την απόδοση του στην Γαλλία. 

Το συμβόλαιο για την ανάπτυξη και κατασκευή του δορυφόρου υπογράφηκε από την κυβέρνηση Ερντογάν στις 13 Απριλίου του 2007 και το πρόγραμμα τέθηκε σε εφαρμογή την 1 Μαΐου του 2007.

Σε σχέση με την διακριτική ικανότητά του ο πρόεδρος της Τουρκικής Αεροδιαστημικής Εταιρείας ΤUSAŞ Iμπραχίμ Κεσκίνερ, ανέφερε πως «ο δορυφόρος θα μπορεί να συλλέγει στρατιωτικές εικόνες και πληροφορίες ενώ παράλληλα να μεταδίδει δεδομένα που αφορούν οικονομικής φύσεως πληροφορίες» για να συμπληρώσει: «Ουσιαστικά με τις ειδικές κάμερες του δορυφόρου μπορούμε να δούμε άνετα ένα αυτοκίνητο που προχωρά σε οποιοδήποτε δρόμο και να στοχοποιείται π.χ. από ένα UAV».

Το σημαντικότερο στοιχείο όμως είναι ότι η Τουρκία διαθέτει ένα σύστημα το οποίο θα μπορεί να εκμεταλλεύεται κατά το δοκούν και χωρίς κανένα περιορισμό, περιορισμό που έχουν ως προς το χρόνο εκμετάλλευσης (time sharing) οι ΕΔ με τον Helios IIB ο οποίος είχε εκτοξευθεί στις 21 Δεκεμβρίου του 2009.

Γιατί η Deutsche Bank ψάχνει για ελληνικό πετρέλαιο και αέριο

Πέμπτη, 20 Δεκεμβρίου 2012

Eπανέρχεται με νέα έκθεση η γερμανική τράπεζα Deutsche Bank για την ανακάλυψη φυσικού...

αερίου στην Ελλάδα αξίας άνω των 600 δισ. δολαρίων, όπως υπογραμμίζει, ενώ παράλληλα αναφέρει 13 ακραία γεγονότα που μπορούν να εκπλήξουν τις αγορές το 2013.

Είναι η δεύτερη φορά σε ένα μήνα που η γερμανική τράπεζα εκδηλώνει το ενδιαφέρον της για τα κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου στην Ελλάδα και μάλιστα πααρουσιάζει εκθέσεις οι οποίες εκτινάσσουν την αξία αυτών των κοιτασμάτων σε αστρονομικά ύψη και καλλιεργούν εντυπώσεις αλλά και προσδοκίες στη χώρα μας.

Από την πλευρά της κυβέρνησης δεν έχουν επιβεβαιωθεί ούτε αμφισβητηθεί αυτά τα συμπεράσματα ενώ ο Πρωθυπουργός αποφεύγει συστηματικά να αναφερθεί σε υποθαλάσσιο πλούτο στις δημόσιες παρεμβάσεις του.

Ελλάδα, μεγαλύτερη υφαλοκρηπίδα στη Μεσόγειο!

Συγκεκριμένα, η Deutsche Bank προ ημερών είχε παρουσιάσει μία μελέτη σύμφωνα με την οποία εκτιμούσε πως τα υποθαλάσσια κοιτάσματα φυσικού αερίου νότια στην Κρήτη έφθασαν το ποσό των 427 δισεκατομμυρίων δολαρίων, ενώ έκανε λόγο για καθαρό όφελος για το ελληνικό δημόσιο της τάξεως των 214 δισ. δολαρίων που ουσιαστικά είναι το 107% του ΑΕΠ.

Στη νέα λοιπόν χθεσινή έκθεση οι αναλυτές της γερμανικής τράπεζας επανέρχονται και αναφέρουν πως η Ελλάδα διαθέτει τη μεγάλη υφαλοκρηπίδα στη Μεσόγειο και μερικές χώρες έχουν ήδη ανακαλύψει και εκμεταλλεύονται τους υποθαλάσσιους φυσικούς πόρους, με κυριότερο το πεδίο φυσικού αερίου Levantine μεταξύ του Ισραήλ και της Κύπρου. Χαρακτηριστικά αναφέρει η γερμανική τράπεζα:

«Η Ελλάδα διαθέτει μεγάλη υφαλοκρηπίδα στη Μεσόγειο και μερικές χώρες της Μεσογείου έχουν ήδη ανακαλύψει και εκμεταλλεύονται τους υποθαλάσσιους φυσικούς πόρους, με κυριότερο το πεδίο φυσικού αερίου Levantine μεταξύ του Ισραήλ και της Κύπρου. Ένας αριθμός μελετών οι οποίες έχουν εξετάσει ανάλογα κοιτάσματα στη Μεσόγειο ως βάση σύγκρισης τοποθετούν το πιθανό ύψος της αξίας του φυσικού αερίου νότια της Κρήτης έως τα 600 δισ. δολάρια.»

Η εγκυρότητα της γερμανικής τράπεζας είναι αναμφισβήτητη αν και δεν γίνεται αναφορά σε ποιές εκθέσεις και μελέτες βασίζει τα συμπεράσματά της τα οποία φέρουν την Ελλάδα να διαθέτει τη μεγαλύτερη υφαλοκρηπίδα της Μεσογείου!

600 δισ. δολάρια ο πλούτος

Όπως αναφέρει η έκθεση, ανάλογα κοιτάσματα έχουν εντοπιστεί και στη νότια Κρήτη και αυτή τη φορά αυξάνουν την αξία του φυσικού αερίου και κάνει λόγο για συνολικό ύψος έως και 600 δισεκατομμύρια δολάρια.

Η Ελλάδα θα αναδειχθεί στην 15η μεγαλύτερη κάτοχο κοιτασμάτων φυσικού αέριου στον κόσμο. Για να γίνουν όλα αυτά όμως χρειάζεται ένα καθαρό φορολογικό πλαίσιο αλλά και νομοθετική ρύθμιση για τους υδρογονάνθρακες. Η τελευταία έγινε το 2011. Η γερμανική τράπεζα κάνει και ειδική μνεία στο γεγονός ότι οι γεωλόγοι εμπειρογνώμονες αναφέρουν την ύπαρξη και σημαντικών αποθεμάτων πετρελαίου στην Ελλάδα επιπροσθέτως αυτών του φυσικού αέριου. Οι υπολογισμοί της τράπεζας αφορούν μόνον τα υποθαλάσσια κοιτάσματα των υποθαλάσσιων εκτάσεων νοτίως της Κρήτης και όχι και αυτών του Ιονίου ή και του Αιγαίου.

Και ακραία σενάρια

Επιπροσθέτως η Deutsche Bank αναφέρεται σε 13 πιθανά ακραία γεγονότα που μπορεί να συμβούν μέσα στο 2013 και ένα από αυτά είναι η ανακάλυψη φυσικού αερίου και πετρελαίου Νοτίως της Κρήτης.

Επίσης στα 13 ακραία σενάρια συγκαταλέγει και την έναρξη αγοράς μετοχών από την Federal Reserve ως ένα αντισυμβατικό μέτρο νομισματικής πολιτικής, την επίλυση του μεσανατολικού από την Σουηδία, την Τουρκία και τη Βραζιλία, την κατάρρευση της βρετανικής κυβέρνησης, την υιοθέτηση αρνητικών επιτοκίων καταθέσεων από τις κεντρικές τράπεζες και την ενίσχυση των μετοχών, το πολιτικό άνοιγμα της Βορείου Κορέας και την ηπιότερη εξωτερική πολιτική από το Ιράν.

Παράλληλα, αναφέρει πως είναι πιθανή η επιδείνωση της γεωπολιτικής κατάστασης στη νότια θάλασσα της Κίνας, την εισαγωγή ηλιακής ενέργειας στην Ευρώπη από τη Σαχάρα, το πλήγμα στις αγορές από τη κλιματική αλλαγή, το σκάσιμο της «φούσκας» των ομολόγων αναδυόμενων αγορών και την αλλαγή εξουσίας στη Μαλαισία έπειτα από 40 χρόνια.

Γίνονται έρευνες στην Κρήτη

Μετά τη μελέτη της γερμανικής τράπεζας, έρχεται στο φως και νέα αποκάλυψη πάνω στο συγκεκριμένο θέμα που ενισχύει ακόμη περισσότερο την αισιοδοξία. Ειδικότερα, σύμφωνα με πληροφορίες που έχουν επιβεβαιωθεί, ο νορβηγικός κολοσσός PGS ύστερα από μυστικές σεισμικές μελέτες που διενήργησε ερήμην του ελληνικού κράτους, διαθέτει σοβαρές ενδείξεις αλλά και τεκμήρια για τεράστια κοιτάσματα υδρογονανθράκων νοτίως της Κρήτης. Το αποκαλυπτικό έγγραφο με τη μελέτη βρίσκεται στα χέρια του πρωθυπουργού ο οποίος έχει ενημερωθεί και προσωπικά.

Ενήμερος ο Πρωθυπουργός

Μάλιστα σύμφωνα με δηλώσεις που έχουν δημοσιοποιηθεί οι επιστήμονες κ.κ Λυγερός, Κονοφάγος και Φώσκολος αποτιμούν το όφελος της χώρας από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου και ίσως πετρελαίου από 270 δισ. έως και 1,3 τρισ. δολάρια.

Τα αποτελέσματα των σεισμολογικών ερευνών που έχουν ξεκινήσει αναμένονται στα μέσα του 2013 ενώ σημειώνεται πως απαιτείται χάραξη ΑΟΖ.

Γιατί κάνει την έκθεση η Deutsche Bank

«Όταν σκεφτόμαστε για το επόμενο έτος, είναι δελεαστικό να εξετάζουμε το πρόσφατο παρελθόν είτε κοιτάζουμε τους κινδύνους είτε το βασικό σενάριο. Επιπλέον, υπάρχει μία τάση να μην παρεκκλίνουμε πολύ από το consensus, ίσως λόγω της ασφάλειας του να ανήκεις στην αγέλη. Από στατιστική σκοπιά, αυτό είναι παρόμοιο του να υποθέτεις πως οι αγορές ακολουθούν μία κανονική κατανομή ή κατανομή Gauss. Με άλλα λόγια, οι αγορές συμπεριφέρονται σωστά και τα ακραία αποτελέσματα είναι σπάνια. Η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 μας δίδαξε διαφορετικά, αν και είναι πολύ δύσκολο να μην υποθέσουμε την κανονικότητα στις αγορές» αναφέρουν οι αναλυτές της γερμανικής τράπεζας.

Η κυβέρνηση παρακολουθεί

«Υπάρχουν ήδη εκδηλώσεις ενδιαφέροντος από μεγάλες εταιρείες» αναγνωρίζει o υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Ευάγγελος Λιβιεράτος.

Σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα του ΥΠΕΚΑ, στα τέλη Ιανουαρίου με αρχές Φεβρουαρίου ολοκληρώνονται οι σεισμικές έρευνες των Νορβηγών της PGS για τους υδρογονάνθρακες σε Ιόνιο πέλαγος και νότια της Κρήτης, ενώ αμέσως μετά το ελληνικό Δημόσιο θα προχωρήσει σε νέο γύρο αδειοδοτήσεων.

«Τον Νοέμβριο του 2013 θα τελειώσουν η επεξεργασία και η ερμηνεία των δεδομένων και αμέσως μετά θα ξεκινήσει η διαδικασία της εμπορίας και της προώθησης των δεδομένων στην πετρελαϊκή αγορά. Το αισιόδοξο μήνυμα είναι να ξέρει ο κόσμος ότι η προκήρυξη του γύρου των παραχωρήσεων, που είναι και η ουσία, προγραμματίζεται να γίνει το δεύτερο εξάμηνο του 2014. Επομένως, έχουμε πρόγραμμα και πάμε καλά» διαβεβαιώνει ο κ. Λιβιεράτος.

Διαβάστε περισσότερα: 24ωρο: Γιατί η Deutsche Bank ψάχνει για ελληνικό πετρέλαιο και αέριο http://24wro.blogspot.com/2012/12/deutsche-bank_20.html#ixzz2FZjAC9kZ

Έναρξη συνομιλιών της κοινοπραξίας του Αγωγού TAP με την Ελλάδα

19 Δεκεμβρίου 2012 | 17:59. Διεθνή

Πρόκειται, όπως επισημαίνεται, για επένδυση ύψους 1,5 δισ. ευρώ, που είναι η μεγαλύτερη ξένη άμεση επένδυση στη χώρα. Η υλοποίησή της, ωστόσο, εξαρτάται από την απόφαση που αναμένεται στις αρχές του 2013 από την Κοινοπραξία εκμετάλλευσης του κοιτάσματος Σαχ Ντενίζ του Αζερμπαϊτζάν ως προς τον αγωγό που θα επιλεγεί για να τροφοδοτηθεί από το κοίτασμα.
Ανταγωνιστής του TAP είναι ο αγωγός Ναμπούκο που δεν περνά από την Ελλάδα, ενώ ο TAP σύμφωνα με τον σχεδιασμό θα ξεκινά από την Κομοτηνή και θα καταλήγει στην Ιταλία, μέσω Αλβανίας.
Ο Country Manager του TAP για την Ελλάδα Rikard Scoufias, δήλωσε ότι η ολοκλήρωση της συμφωνίας με την ελληνική κυβέρνηση αποτελεί σημείο- κλειδί ενόψει της επιλογής της Κοινοπραξίας του Σαχ Ντενίζ.
Δήλωσε επίσης ικανοποιημένος από το επίπεδο της συνεργασίας με την ελληνική κυβέρνηση. Μέτοχοι του TAP είναι οι εταιρίες Axpo (Ελβετία) με 42,5% η Νορβηγική Statoil (42,5%) και η γερμανική E.ON Ruhrgas (15%).

...Βλέποντας κανείς, ειδικά το κομμάτι που αφορά τα συμφέροντα της Γερμανίας και των ΗΠΑ, αντιλαμβάνεται, γιατί διώξαμε την Ρωσία από δίπλα μας και μία άμεση επένδυση με πολλαπλά οφέλη για την χώρα μας και αντί αυτής μένουμε στο εάν θα αποφασίσουν άλλοι για εμάς χωρίς εμάς και στο εάν τελικά περάσει και από εδώ ο αγωγός τους... με σχεδόν μηδενικά οφέλη για εμάς μπροστά στον αντίστοιχο ρώσικο South Stream!