Αιχμή του δόρατος για τη Sitronics η Intracom Telecom

Αντιστοιχεί στο 40% του συνολικού κύκλου εργασιών του ομίλου

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ Σάββατο, 25 Απριλίου 2009 07:00

Σε αιχμή του δόρατος για τις δραστηριότητες του ρωσικού κολοσσού Sitronics μετατρέπεται η Intracom [INRr.AT] Σχετικά άρθρα Telecom, καθώς σύμφωνα με τα βελτιωμένα αποτελέσματα που ανακοινώθηκαν για το οικονομικό έτος 2008, το τμήμα των τηλεπικοινωνιών αντιστοιχεί στο σχεδόν 40% του συνολικού κύκλου εργασιών του ομίλου που ξεπέρασε τα 2 δισ. δολάρια.

Αναλυτικότερα η Sitronics μετά από μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο που την οδήγησε στα τέλη του 2007 να προχωρήσει με ταχείς ρυθμούς την αναδιάρθρωσή της με στόχο τη μείωση των ζημιών, εμφάνισε για το 2008 αυξημένα έσοδα κατά 24% στα 2,001 δισ. δολάρια.

Εντυπωσιακές είναι οι επιδόσεις του τμήματος τηλεπικοινωνιακών λύσεων, με βασικότερη δραστηριότητα αυτή της Intracom Telecom της οποίας ο ρωσικός όμιλος ελέγχει το 51%, καθώς τα έσοδα αυξήθηκαν σε ετήσια βάση κατά 38% φθάνοντας τα 787,1 εκ. δολάρια, ενώ την ίδια στιγμή το τμήμα πληροφορικής του ρωσικού ομίλου εμφάνισε έσοδα αυξημένα κατά 14% στα 873,2 εκ. δολάρια.

Ειδικά το τελευταίο τρίμηνο της περασμένης χρονιάς τα έσοδα του τηλεπικοινωνιακού τμήματος ήταν ενισχυμένα κατά 42% κυρίως λόγω των αυξημένων πωλήσεων του τμήματος ασυρμάτων λύσεων και συστημάτων τιμολόγησης.

Η Intracom Telecom υπέγραψε το Δεκέμβριο δυο σημαντικά συμβόλαια αξίας 45 εκ. δολαρίων για να προμηθεύσει με λύσεις και εξοπλισμό τη ρωσική MTS, που αποτελεί το μεγαλύτερο πάροχο κινητής τηλεφωνίας στη Ρωσία αλλά και σε αρκετές γειτονικές χώρες. Tα εν λόγω έργα αναμένεται να έχουν ολοκληρωθεί έως το τέλος του 2009. Παράλληλα η Sitronics υπέγραψε συμφωνία με την MTS για την παροχή υπηρεσιών υποστήριξης νέας πλατφόρμας.

Περιορισμός ζημιών

Ο όμιλος υπογράμμισε στην ανακοίνωσή του ότι δεν επέστρεψε σε κερδοφορία κυρίως όμως λόγω των συναλλαγματικών διαφορών, επιτυγχάνοντας πολύ μεγάλη μείωση των ζημιών που από 233 εκ. δολάρια το 2007 υποχώρησαν σε μόλις 53,9 εκ. δολάρια.

Το λειτουργικό κέρδος προ των υποτιμήσεων και αποσβέσεων (ΟΙΒDA) έφθασε την ίδια χρονιά τα 133,1 εκ. δολάρια μετά από ζημιά 101,1 εκ. δολάρια ένα χρόνο νωρίτερα. Το τμήμα τηλεπικοινωνιών, το οποίο περιλαμβάνει και την Intracom Telecom, παρουσίασε OIBDA υψηλότερα των 55 εκ. δολαρίων.

Από τις αρχές της περασμένης χρονιάς και μέχρι σήμερα ο ρωσικός όμιλος έχει υπογράψει συμβόλαια ύψους 926 εκ. δολαρίων ενώ η στρατηγική του εστιάζεται στην περαιτέρω επέκταση σε αγορές όπως η Αφρική, η Μέση Ανατολή και η Ασία.

Η νέα χρονιά ξεκίνησε για το ρωσικό όμιλο με συνολικές παραγγελίες που ξεπερνούν τα 350 εκ. δολάρια ΗΠΑ, και σύμφωνα με τον πρόεδρο κ. Sergey Aslanian παρά το ότι οι περισσότερες εταιρείες του κλάδου τεχνολογίας στη Ρωσία αναμένεται να εμφανίσουν μειωμένα έσοδα κατά περίπου 20% εφέτος λόγω της οικονομικής κρίσης, η Sitronics θα συνεχίσει να αναπτύσσεται με ικανοποιητικούς ρυθμούς.

http://www.naftemporiki.gr/news/static/09/04/25/1656471.htm

Οι επαϊοντες κάνουν αυτό που ξέρουν;

Newspaper SFINA 24-4-2009

Σαν Σήμερα 24 Απριλίου ....

kafeneio Apr 24, 2009 8:18 AM - Show original item

Επιμελείται ο Χανιώτης

το 2004... με ποσοστό 75,83% οι Ελληνοκύπριοι απορρίπτουν το Σχέδιο Ανάν στο δημοψήφισμα, που διεξήχθη ταυτόχρονα στην ελεύθερη Κύπρο και στα Κατεχόμενα, που είχε ως στόχο την επίλυση του Κυπριακού. Στην άλλη πλευρά του νησιού, το "Ναι" συγκεντρώνει ποσοστό 64,9%.

το 2000... η πρωταθλήτρια Ισπανίας Μπαρτσελόνα αρνείται να αγωνισθεί στον επαναληπτικό αγώνα του Κυπέλλου Ισπανίας εναντίον της Ατλέτικο Μαδρίτης. Αιτία, η απουσία 12 παικτών λόγω διεθνών υποχρεώσεων. Ο διαιτητής κατοχυρώνει τον αγώνα υπέρ της Ατλέτικο με 3-0 (πρώτος αγώνας 3-0 υπέρ της Ατλέτικο).

το 1997... ο Ολυμπιακός ανακηρύσσεται πρωταθλητής της Eυρωλίγκας νικώντας στον τελικό την Μπαρτσελόνα με 73-58 στο 10ο Final Four στη Ρώμη. Είναι η δεύτερη ελληνική ομάδα, μετά τον ΠΑΟ, που κερδίζει το τρόπαιο. Στο Παλαέουρ βρίσκονται 7.000 φίλαθλοι του Ολυμπιακού.

το 1997... εμπόδια και όρους θέτει ο..... Ντενκτάς στη μετάβαση Ελληνοκυπρίων προσκυνητών στην κατεχόμενη Μονή του Αποστόλου Ανδρέα για τον εορτασμό του Πάσχα.

το 1996... το Παλαιστινιακό Εθνικό Συμβούλιο εγκρίνει την κατάργηση του άρθρου, που προβλέπει την καταστροφή του Ισραήλ, από τη Χάρτα της ΟΑΠ του 1964.

το 1995... την ανάγκη βελτίωσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων υπογραμμίζει ο Τούρκος Πρόεδρος Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ στο νέο πρεσβευτή της Ελλάδας στην Άγκυρα Δημήτρη Νεζερίτη.

το 1994... αυτοσχέδιος εκρηκτικός μηχανισμός εκρήγνυται στα γραφεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ στο Κολωνάκι, προκαλώντας υλικές ζημιές.

το 1993... στο Αμριτσάρ της Ινδίας, κομάντος κάνει έφοδο στο θάλαμο διακυβέρνησης αεροσκάφους των Ινδικών Αερογραμμών, όπου είχε σημειωθεί αεροπειρατεία, σκοτώνοντας το δράστη και ελευθερώνοντας και τους 141 επιβαίνοντες.

το 1993... στη Νότια Αφρική, πεθαίνει ο Όλιβερ Τάμπο, ηγέτης του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου και ένας από τους σημαντικότερους μαχητές κατά του Απαρτχάιντ.

το 1993... σημειώνεται ισχυρή έκρηξη στο Σίτι του Λονδίνου, με αποτέλεσμα ένας άνθρωπος να χάσει τη ζωή του και άλλοι 44 να τραυματιστούν. Την ευθύνη της βομβιστικής επίθεσης αναλαμβάνει την επομένη ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός (IRA).

το 1992... τα κράτη-μέλη του ΟΠΕΚ απορρίπτουν αίτημα του Ιράν για αύξηση της παραγωγής.

το 1992... στην Ιταλία, την παραίτηση της κυβέρνησής του ανακοινώνει ο πρωθυπουργός Τζούλιο Αντρεότι.

το 1992... ο Γκάρι Λίνεκερ κερδίζει το βραβείο του "Καλύτερου Ποδοσφαιριστή της Χρονιάς" για 2η φορά μετά το 1986.

το 1992... η Τουρκία αναγνωρίζει τη "Δημοκρατία της Μακεδονίας" ως ανεξάρτητο κράτος.

το 1991... στην Ουγγαρία, το Κοινοβούλιο υιοθετεί νόμο με τον οποίο αποζημιώνονται οι ιδιοκτήτες γης, η περιουσία των οποίων απαλλοτριώθηκε το 1949.

το 1991... στην Ιταλία, σήμα κινδύνου εκπέμπει η Κυβέρνηση για την εξάπλωση των μαφιόζικων οργανώσεων στη χώρα.

το 1990... το διαστημικό λεωφορείο Ντισκάβερι εκτοξεύει το διαστημικό τηλεσκόπιο Χαμπλ, που θα πάρει θέση στα εξωτερικά στρώματα της γήινης ατμόσφαιρας.

το 1990... Ανατολική και Δυτική Γερμανία αποφασίζουν να ενωθούν οικονομικά και νομισματικά την 1η Ιουλίου του ίδιου έτους. Η πολιτική ενοποίηση θα επέλθει τον Οκτώβριο του ίδιου έτους.

το 1989... η ΕΟΚ παγώνει τις συνομιλίες της με τη Ρουμανία, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

το 1984... η εταιρεία Apple λανσάρει τον φορητό υπολογιστή Apple ΙΙc.

το 1981... πεθαίνει σε ηλικία 82 ετών ο σατιρικός ποιητής Πολ Νορ (Ν. Νικολαϊδης).

το 1981... η εταιρεία IBM παρουσιάζει τον πρώτο προσωπικό υπολογιστή, τον IBM PC.

το 1980... στην ταραγμένη Τεχεράνη, Αμερικανοί όμηροι κρατούνται στην πρεσβεία των ΗΠΑ και οι αμερικανικές ειδικές δυνάμεις αναλαμβάνουν να τους απελευθερώσουν. Η επιχείρηση αποτυγχάνει, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους οκτώ άτομα.

το 1979... στη Ροδεσία, ο εθνικιστής ηγέτης Μουζορέβα εκλέγεται ως ο πρώτος μαύρος Πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας.

το 1975... στη Σουηδία, η τρομοκρατική οργάνωση "Φράξια Κόκκινος Στρατός" (RAF), μετεξέλιξη της "Μπάαντερ-Μάινχοφ", που έδρασε στις αρχές της δεκαετίας του 1970 στη Δυτική Γερμανία, εισβάλει στο κτίριο της δυτικογερμανικής πρεσβείας στη Στοκχόλμη, συλλαμβάνοντας 12 ομήρους και ζητώντας την απελευθέρωση 26 κρατουμένων της οργάνωσης Μπάαντερ-Μάινχοφ. Μετά την άρνηση της γερμανικής Κυβέρνησης να ενδώσει στις απαιτήσεις τους, οι τρομοκράτες σκοτώνουν δυο ομήρους, ενώ λίγο αργότερα συλλαμβάνονται από τη σουηδική αστυνομία.

το 1971... ανακοινώνεται η ανέγερση διοικητικού μεγάρου του ΟΤΕ στο Μαρούσι, σε έκταση 51 στρεμμάτων.

το 1970... εκτοξεύεται ο πρώτος κινεζικός δορυφόρος.

το 1969... στις ΗΠΑ, οι αντιτιθέμενοι στον πόλεμο του Βιετνάμ ορκίζονται να συνεχίσουν τις διαμαρτυρίες τους μέχρι του τερματισμού του.

το 1968... ο Μαυρίκιος αποκτά την ανεξαρτησία του και γίνεται κράτος-μέλος των Ηνωμένων Εθνών. Το 1992 θα ανακηρυχθεί σε ανεξάρτητη Δημοκρατία στο πλαίσιο της βρετανικής κοινοπολιτείας.

το 1967... το διαστημόπλοιο Σογιούζ Ι συντρίβεται στη Γη. Ο Σοβιετικός κοσμοναύτης Βλαντιμιρ Κομάροφ, που επιβαίνει σε αυτό γίνεται ο πρώτος άνθρωπος, που χάνει τη ζωή του κατά τη διάρκεια διαστημικής αποστολής.

το 1954... γεννιέται ο Μουμία Αμπού Τζαμάλ βραβευμένος Αμερικανός δημοσιογράφος, πολιτικός ακτιβιστής ο οποίος διετέλεσε και πρόεδρος της Ένωσης Αφροαμερικανών Ρεπόρτερ στην Φιλαδέλφεια. Η σύλληψη του το 1981 με την κατηγορία ότι, δολοφόνησε έναν αστυνομικό και η καταδίκη του σε θάνατο, ένα χρόνο αργότερα, τον μετέτρεψε σε σύμβολο ενός διεθνούς κινήματος για την απονομή δικαιοσύνης και την κατάργηση της θανατικής ποινής.

το 1953... ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, ο Άγγλος "πρωθυπουργός της Νίκης" χρίζεται ιππότης από τη βασίλισσα Ελισάβετ Β'.

το 1952... γεννιέται ο Γάλλος μαιτρ της υψηλής ραπτικής Ζαν-Πολ Γκοτιέ.

το 1950... η Αραβική Παλαιστίνη και η Υπεριορδανία συγχωνεύονται σε μια νέα χώρα με το όνομα Ιορδανία.

το 1949... στην Κίνα, οι κομμουνιστές περικυκλώνουν τη Σαγκάη.

το 1947... πεθαίνει η Αμερικανίδα συγγραφέας Γουίλα Κάθερ.

το 1945... κατά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι αμερικανικές δυνάμεις ελευθερώνουν το στρατόπεδο Νταχάου.

το 1942... πεθαίνει η Καναδή συγγραφέας Λούσι Μοντ Μοντγκόμερι. Γνωστά μυθιστορήματα της "Η Άννα της Ανβολέας", "Η Άννα του νησιού" και "Η Άννα των αγρών".

το 1942... η ηθοποιός 'Ινγκριντ Μπέργκμαν υπογράφει στη Γουόρνερ το συμβόλαιο για την εμφάνιση της, στο πλευρό του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στην ταινία "Καζαμπλάνκα".

το 1942... γεννιέται η Αμερικανίδα σόου-γούμαν Μπάρμπρα Στρέιζαντ.

το 1941... πεθαίνει ο δημοσιογράφος-συγγραφέας και πρώτος πρόεδρος της ΑΕΚ Κωνσταντίνος Σπανούδης, γεννημένος το 1871στο Φανάρι της Κωνσταντινούπολης.

το 1940... στρατιώτες από τη Βρετανία, παράλληλα με άλλους από την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και την Πολωνία λαμβάνουν εντολή να αποσυρθούν επειγόντως από την Ελλάδα, έπειτα από την είδηση της παράδοσης του ελληνικού στρατού στις δυνάμεις του Άξονα. Περισσότεροι από 50.000 άνδρες εγκαταλείπουν τη χώρα, αφήνοντας πίσω τους τα πάντα, στο πλαίσιο 6ήμερης επιχείρησης-αστραπή, που πήρε την κωδική ονομασία "Δαίμονας".

το 1940... στη Νορβηγία, οι Ναζί κερδίζουν σε δύο μάχες, προελαύνοντας προς το νότο.

το 1940... γεννιέται η Σου Γκραφτον, Αμερικανίδα συγγραφέας αστυνομικών ιστοριών.

το 1939... γεννιέται ο Ριτσαρντ Ντόνερ, Αμερικανός σκηνοθέτης και παραγωγός. Δούλεψε σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, στη δεκαετία του '50, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται "Η Ζώνη του Λυκόφωτος", "ο Φυγάς" και "Ιστορίες της Κρύπτης", ενώ γνωστές δημιουργίες του για τη μεγάλη οθόνη είναι ο "Σούπερμαν", "Το Φονικό Όπλο" και τα σίκουελ του, "Μάβερικ", "Θεωρίες Συνωμοσίας" και "Timeline".

το 1938... πεθαίνει ο Τζορτζ Γκρέι Μπάρναρντ, Αμερικανός γλύπτης, ο οποίος επηρεάστηκε αρκετά από τον Ροντέν. Δημιουργίες του βρίσκονται στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης.

το 1935... εκτελούνται οι στρατηγοί Αναστάσιος Παπούλας και Μιλτιάδης Κοιμήσης. Και οι δύο ήταν μάρτυρες κατηγορίας στη Δίκη των Έξ και είχαν λάβει μέρος στο βενιζελικό Κίνημα του περασμένου Μαρτίου.

το 1934... γεννιέται η Αμερικανίδα ηθοποιός, χορεύτρια και συγγραφέας Σίρλεϊ ΜακΛέιν.

το 1932... στον αγώνα Άρσεναλ-Νιουκάστλ χρησιμοποιείται το κινηματογραφικό φιλμ για να αποδειχθεί ότι, το γκολ του Άλεν είναι άκυρο. Το επίμαχο καρέ δημοσιεύεται πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα Ντέιλι Μίρορ.

το 1932... στις εκλογές στη Γερμανία, οι Ναζί κερδίζουν στις περιοχές Πρωσία, Βαυαρία, Βιτεμβέργη και Αμβούργο.

το 1926... εγκαινιάζεται η Γεννάδιος Βιβλιοθήκη.

το 1925... ο 24χρονος δάσκαλος Τζον Σκόουπς διδάσκει σε σχολείο του Τενεσί τη θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου και θα κατηγορηθεί για παράβαση του νόμου του Μπάτλερ, που απαγορεύει τη διδασκαλία θεωριών, που έρχονται σε αντίθεση με αυτή της Δημιουργίας. Η δίκη που θα ακολουθήσει θα μείνει στην ιστορία ως η "Δίκη των Πιθήκων".

το 1921... δημοψήφισμα στο Τιρόλο εγκρίνει την προσάρτηση της Αυστρίας στη Γερμανία.

το 1920... πολωνικά στρατεύματα πραγματοποιούν επίθεση κατά του ρωσικού Κόκκινου Στρατού.

το 1916... μια μικρή ομάδα νεαρών Δουβλινέζων επαναστατεί ενάντια στη βρετανική εξουσία, καταλαμβάνοντας κτίρια-κλειδιά της πόλης και ανακηρύσσει την Ιρλανδία, ανεξάρτητη Δημοκρατία. Πρόκειται για την Εξέγερση του Πάσχα, η οποία θα οδηγηθεί τελικώς σε αποτυχία.

το 1915... γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με μαζικές εκτοπίσεις και σφαγές αρμενικού πληθυσμού στις ερήμους της Συρίας και της Μεσοποταμίας. Αναφέρεται ως η πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα, στην οποία υπολογίζεται ότι, έχασαν τη ζωή τους 1,5 εκατομμύριο Αρμένιοι. Η Τουρκία αρνείται την κατηγορία της γενοκτονίας, υποστηρίζοντας ότι, σκοτώθηκαν πολύ λιγότεροι άνθρωποι, οι οποίοι υπήρξαν θύματα του ρωσο-τουρκικού πολέμου του 1914-1917.

το 1913... ο Γάλλος αεροπόρος Εζέν Ζιλμπέρ σημειώνει ρεκόρ, καλύπτοντας με συνεχή πτήση απόσταση 513 μιλίων. Ο Ζιλμπέρ αναχωρεί από το Βιλακουμπλέ της Γαλλίας, ενώ προσγειώνεται στη Βιτόρια της Ισπανίας, μετά από πτήση που διήρκεσε 8 ώρες και 23 λεπτά.

το 1906... διεξάγεται στο Ποδηλατοδρόμιο, στο χώρο που θα ανεγερθεί το Στάδιο Καραϊσκάκη, επάνω σε καρβουνόσκονη, φιλικός αγώνας μεταξύ Ελλάδας και Δανίας. Στο ημίχρονο το σκορ είναι ήδη 0-9. Οι παίκτες μας αρνούνται να εμφανιστούν στο δεύτερο ημίχρονο. Στην ομάδα αυτή παίζει και ο 17χρονος Γιώργος Καλαφάτης, μετέπειτα ιδρυτής του Παναθηναϊκού.

το 1905... γεννιέται ο Αμερικανός μυθιστοριογράφος, ποιητής και κριτικός Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν.

το 1904... γεννιέται στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας ο ζωγράφος Βίλεμ ντε Κούνινγκ, ένας από τους γνωστότερους εκπροσώπους του κινήματος του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, ο οποίος έζησε και δημιούργησε στη Νέα Υόρκη.

το 1901... στο Ναύπλιο πραγματοποιούνται τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

το 1901... αρχίζει η American League του μπέιζμπολ με τον αγώνα Chicago- Cleveland (8-2).

το 1898... η Ισπανία απορρίπτει τελεσίγραφο των Ηνωμένων Πολιτειών για να αποσυρθεί από την Κούβα και τους κηρύττει πόλεμο.

το 1897... γεννιέται ο Αμερικανός γλωσσολόγος Μπέντζαμιν Λι Γορφ, που έγινε γνωστός για τη μελέτη της γλώσσα των Χόπι, αλλά και για την Αρχή της Γλωσσολογικής Σχετικότητας.

το 1880... ιδρύεται η Διεθνής Ομοσπονδία Στίβου (ΙΑΑF) στην Οξφόρδη της Αγγλίας.

το 1856... γεννιέται ο Φιλίπ Πετέν, Γάλλος στρατάρχης και πολιτικός. Διακρίθηκε για τη δραστηριότητα του στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο (1914 - 1918) και κυρίως για τη νίκη του στο Βερντέν το 1916.

το 1821... εκτελείται δια ανασκολοπισμού από τους Τούρκους ο ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης Αθανάσιος Διάκος.

το 1815... γεννιέται ο Άγγλος συγγραφέας Άντονι Τρόλοπ, οι νουβέλες του οποίου προσφέρουν μια αναλυτική και διεισδυτική ματιά στην βικτοριανή υψηλή κοινωνία.

το 1800... ιδρύεται η Αμερικανική Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, που βρίσκει αρχικά φιλοξενία στο κτήριο του Καπιτωλίου στην Ουάσιγκτον. 'Επειτα από 97 χρόνια θα αποκτήσει τη δικιά της στέγη.

το 1792... ο Κλοντ Ζοζεφ Ρουζε ντε Λιλ γράφει και συνθέτει τη "Μασσαλιώτιδα", τον τωρινό εθνικό ύμνο της Γαλλίας, ο οποίος αρχικά ονομάζεται "Εμβατήριο της στρατιάς του Ρήνου". Θα μείνει γνωστός με το σημερινό του όνομα λόγω του ότι θα ακουστεί για πρώτη φορά στους δρόμους του Παρισιού από τα χείλη των στρατιωτών, που καταφθάνουν από τη Μασσαλία. Το 1830 ο Έκτωρ Μπερλιόζ θα ανασυνθέσει τον ύμνο.

το 1741... ο Τζορτζ Στίβενσον γίνεται ο πρώτος πυγμάχος, που χάνει τη ζωή του σε αγώνα στο Τότεναμ Κορτ Ρόουντ στο Λονδίνο.

το 1731... πεθαίνει ο Λονδρέζος συγγραφέας Ντάνιελ Ντεφόου, από την πένα του οποίου γεννήθηκε ο "Ροβινσώνας Κρούσος".

το 1533... γεννιέται στην κομητεία του Νασσάου ο Γουλιέλμος της Οράγγης, επίσης γνωστός ως ο "Γουλιέλμος ο Σιωπηλός" ή ως ο "Πατέρας των Κάτω Χωρών". Πρόκειται για τον άνθρωπο, που ηγήθηκε της εξέγερσης των ολλανδικών επαρχιών εναντίον της εξουσίας του Φιλίππου Β' της Ισπανίας, σφραγίζοντας την αρχή του πολέμου των 80 ετών.

το 1342... πεθαίνει ο πάπας Βενέδικτος ΙΒ'.

το 1184... π.Χ.... οι Έλληνες αλώνουν την Τροία με τη βοήθεια του Δούρειου Ίππου.

το 1184 π.X. ... οι Έλληνες αλώνουν την Τροία με τη βοήθεια του Δούρειου Ίππου.

το 1066... γίνεται αντιληπτό για πρώτη φορά στο ουράνιο στερέωμα ένα λαμπρό σώμα, που θα θεωρηθεί οιωνός, καθώς ένα χρόνο αργότερα ο Χάρολντ Β' της Αγγλίας θα χάσει τη ζωή του στη μάχη του Χέιστινγκς. Το σώμα αυτό θα ονομαστεί μερικούς αιώνες αργότερα ως "κομήτης του Χάλεϊ".

Για την ονομασία

Παρότρυνση του Ολι Ρεν προς Σκόπια

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ Πέμπτη, 23 Απριλίου 2009 07:00

Βρυξέλλες

Την αξιοποίηση της λαϊκής εντολής, που έλαβε στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές, για την επίτευξη αμοιβαία αποδεκτής λύσης στο θέμα της ονομασίας, ζήτησε, από τη σκοπιανή ηγεσία, ο αρμόδιος επίτροπος για τη διεύρυνση, Ολι Ρεν.

Ο Ευρωπαίος επίτροπος αρμόδιος για τη διεύρυνση, Ολι Ρεν.

Η παρότρυνση αυτή του κ. Ρεν προς τη γειτονική χώρα έγινε στη διάρκεια δηλώσεων που έκανε με το Σκοπιανό ΥΠΕΞ, Αντόνιο Μιλόσοσκι, με τον οποίο συναντήθηκε χθες στις Βρυξέλλες.

Απαντώντας σε Σκοπιανή δημοσιογράφο, ο κ. Ρεν υπογράμμισε ότι πρέπει να αξιοποιηθεί, από τη πλευρά της γειτονικής χώρας, το πολιτικό κεφάλαιο των τελευταίων εκλογών, για την εξεύρεση λύσης. Εμείς ενθαρρύνουμε τις διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, ανέφερε ο κ. Ρεν, προσθέτοντας ότι θα είναι προς όφελος όλων η εξεύρεση λύσης.

Ο επίτροπος δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να οριστεί ημερομηνία έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων με τα Σκόπια εντός του 2009, ενώ απέφυγε να συνδέσει ευθέως το θέμα αυτό με το ζήτημα της ονομασίας.

Είπε μόνο ότι η γειτονική χώρα έχει πετύχει ικανοποιητική πρόοδο στον τομέα των μεταρρυθμίσεων και στην εκπλήρωση των κοινοτικών κριτηρίων, αλλά ζήτησε να επιταχυνθούν περαιτέρω οι προσπάθειες, κυρίως σε ό,τι αφορά την καταπολέμηση της διαφθοράς, τον εκσυγχρονισμός της δικαιοσύνης και της δημόσιας διοίκησης, αλλά και την αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος.

Από την πλευρά του, ο κ. Μιλόσοσκι, αναφερόμενος στο ζήτημα της ονομασίας, υποστήριξε ότι στόχος είναι μια ισορροπημένη και όχι μονομερής πρόταση, που θα μεταφράζεται και στην ελληνική και στη «μακεδονική» γλώσσα.

Η κατάχρηση του ζητήματος αυτού και η συσχέτισή του με την ενταξιακή πορεία των Σκοπίων δεν είναι καλό πράγμα, ανέφερε, ισχυριζόμενος ότι η ενδιάμεση συμφωνία, που προβλέπει την ένταξη των Σκοπίων σε διεθνείς οργανισμούς με την ονομασία ΠΓΔΜ, πρέπει να γίνει σεβαστή.

Η Ελλάδα πρέπει να γίνει η δύναμη που προωθεί την ενσωμάτωση των χωρών των Δ. Βαλκανίων στην Ε.Ε. και δεν την εμποδίζει, κατέληξε ο κ. Μιλόσοσκι.

Του ανταποκριτή μας ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΛΟΥ

http://www.naftemporiki.gr/news/static/09/04/23/1655649.htm

Σαμαράς κατά μεταλλαγμένων αριστερών και μεταλλαγμένων νεοφιλελεύθερων

Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΕΚΛΕΨΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ Ν. ΚΟΤΖΙΑ

Την περασμένη Δευτέρα έγινε παρουσίαση του νέου βιβλίου του Νίκου Κοτζιά στην Παλαιά Βουλή. Το πάνελ ήταν βαρύ σε πολιτικούς συμβολισμούς: Ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Αλέκος Αλαβάνος και ο ΑντώνηςΣαμαράς.

Την επομένη οι εφημερίδες πρόβαλαν ένα «διάλογο» Παπανδρέου - Αλαβάνου, για ενδεχόμενη συνεργασία ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ, τελείως άσχετο με το υπό παρουσίαση βιβλίο (και που τελείωσε μέσα στην αίθουσα, πριν καλά καλά αρχίσει). Όμως, όσοι παραβρέθηκαν ομολογούν ότι την παράσταση έκλεψε η εισήγηση του υπουργού Πολιτισμού Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος μίλησε απολύτως επί της ουσίας (για το βιβλίο Κοτζιά), αλλά και με προεκτάσεις πολύ πέραν του βιβλίου. Ουσιαστικά άρθρωσε κριτικό λόγο στην απόλυτη κυριαρχία της πολιτικής ορθότητας. Και μάλιστα χωρίς συμπλέγματα έναντι της «καθεστηκυίας Αριστεράς», αλλά και χωρίς να διστάσει να… «τα χώσει» και σ' όσους συμπλέουν μαζί της από τη «φιλελεύθερη παράταξη». Με απόλυτη σαφήνεια αποδοκίμασε ευθέως και τους μεταλλαγμένους αριστερούς και τους μεταλλαγμένους νεοφιλελεύθερους – πράγμα που προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση στο ακροατήριο. Και κάτι ακόμα: απέδειξε ότι το βιβλίο του Κοτζιά αποδομεί ουσιαστικά την πολιτική ορθότητα, η οποία αποτέλεσε τη «σημαία» του Κώστα Σημίτη. Για όσους διάβασαν το τελευταίο βιβλίο του Κοτζιά φαίνεται ότι η «ανάγνωση» Σαμαρά δεν απέχει από την πραγματικότητα: Αλλά και ανεξαρτήτως του βιβλίου Κοτζιά, η παρέμβαση Σαμαρά έδωσε πολυσήμαντο μήνυμα σε πολλαπλές κατευθύνσεις. Σήμερα παραθέτουμε τα σημαντικότερα σημεία της. «Σε εποχές γενικευμένης κρίσης συνήθως οι πολιτικοί επικαλούνται τα κλισέ του κυρίαρχου δόγματος. Ενώ οι διανοούμενοι αναδιατυπώνουν τα στερεότυπά του. Κι όσο οι πολιτικοί επικαλούνται τα κλειστά σχήματα της απόλυτης αλήθειας, όσο μιλάνε για “μονόδρομους”, τόσο βρίσκουν απέναντί τους την κοινωνία. Όσο οι διανοούμενοι αναδιατυπώνουν και υπερασπίζονται τα στερεότυπα της πολιτικής ορθότητας, τόσο βρίσκουν απέναντί τους την πραγματικότητα, να τους διαψεύδει και να τους προσπερνά. Σε τέτοιες συνθήκες γενικευμένης κρίσης εμφανίζονται θαρραλέα πνεύματα που αμφισβητούν τα κυρίαρχα στερεότυπα. Απελευθερώνουν την κριτική σκέψη και εξοπλίζουν την πολιτική δράση με νέες ιδέες. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Νίκος Κοτζιάς. Ο οποίος αποδεικνύει για άλλη μια φορά –ή μάλλον αποδεικνύει, ίσως, περισσότερο από κάθε άλλη φορά– ότι δεν είναι πολιτικός με τη συμβατική έννοια του όρου, δεν είναι ούτε συνηθισμένος διανοούμενος με τη συμβατική έννοια του όρου. Είναι πολιτικός διανοούμενος. Ένα είδος που σπανίζει όλο και περισσότερο στους καιρούς μας. Κι ας το έχουμε τόσο ανάγκη… Ας πάρουμε το δόγμα της “πολιτικής ορθότητας”. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες συνοψίζεται σε κάποιους όρους εμβληματικούς, σε κάποιες έννοιες-κλειδιά, σε κάποια σχήματα που έχουν γίνει ταυτόχρονα κυρίαρχα και παγιδευτικά: • Οι όροι που συνοψίζουν τη σύγχρονη –και παραπαίουσα στις μέρες μας– “πολιτική ορθότητα” είναι η παγκοσμιοποίηση, η πολυπολιτισμικότητα, ο θρίαμβος του Διαφωτισμού, ο “εκδυτικισμός” ολόκληρου του κόσμου, πολύ πέραν της Δύσης. • Οι έννοιες που σηματοδοτούνται από τους όρους αυτούς είναι η κατάργηση των εθνικών κρατών – είτε από τα πάνω κι απ' έξω: Μέσα από την απελευθέρωση των αγορών και των επικοινωνιών που καταλύουν τα σύνορα. – είτε από τα κάτω κι από τα μέσα: Με τη μαζική εισροή μεταναστών που αλλοιώνουν την εθνική σύνθεση των κοινωνιών και δημιουργούν πολυπολιτισμικά σύνολα στη θέση τους. Οπότε οι συλλογικές ταυτότητες ισοπεδώνονται και τη θέση τους παίρνουν ατομοκεντρικές κοινωνίες, όπου μετράνε ατομικά προτάγματα δικαιωμάτων και οικονομικής αποδοτικότητας, όχι συλλογικά προτάγματα ελευθεριών και φαντασιακής συγκρότησης. • Το θεωρητικό σχήμα που αναδεικνύεται πίσω από τέτοιους παραπλανητικούς όρους και τέτοιες λανθασμένες έννοιες είναι πώς η εξέλιξη είναι “μονόδρομος”. Η παγκοσμιοποίηση περιθωριοποιεί και μεταλλάσσει τις εθνικές κοινωνίες, οι εθνικές εξουσίες υποβαθμίζονται, οι εθνικές ταυτότητες βαθμιαία εξαφανίζονται, τα ατομικά δικαιώματα αποσυνθέτουν τα συλλογικά προτάγματα. Συνεπώς, γι' αυτούς που ασπάζονται την πολιτική ορθότητα ”πρόοδος” είναι η επίσπευση αυτής της διαδικασίας, η εθελούσια προσχώρηση όλων των κοινωνιών σε ένα κόσμο χωρίς εθνικά κράτη, χωρίς πατρίδες, χωρίς ιδεολογία, χωρίς επιμέρους συλλογικότητες, χωρίς συλλογικούς αυτοπροσδιορισμούς. Είναι ένας κόσμος που ευαγγελίζεται την “παγκόσμια διακυβέρνηση”, αλλά πραγματώνει την παγκόσμια αυτοκρατορία. Ένας κόσμος που ευαγγελίζεται την αδελφοσύνη των ανθρώπων, αλλά πραγματώνει την υποταγή των λαών. Ένας κόσμος που ευαγγελίζεται την απελευθέρωση των συνειδήσεων από “προκαταλήψεις” –εθνικές και θρησκευτικές– αλλά πραγματώνει την ισοπέδωση των πολιτισμών. Ένας κόσμος που ευαγγελίζεται την παντοτινή ειρήνη, αλλά φέρνει την αμφίβολη ειρήνη της υποταγής και οδηγεί στη βέβαιη έκρηξη των υποταγμένων και τον ”πόλεμο πάντων κατά πάντων”. Σύμφωνα με τα δόγματα της “πολιτικής ορθότητας”, όποιος αντιστέκεται σε αυτήν τη μονοδιάστατη έννοια της ”προόδου”, σε αυτόν τον μονόδρομο προς την “πρόοδο”, σε αυτήν τη “μοναδική αλήθεια” για τα πεπρωμένα του ανθρώπου, είναι αθεράπευτα “συντηρητικός”, επικίνδυνα «αντιδραστικός». Και σε αυτά τα δόγματα συνέκλιναν, για να είμαστε ειλικρινείς, τόσο παλαιοί εκπρόσωποι της αριστερής “μοναδικής αλήθειας”, όσο και νεοπαγείς εκπρόσωποι της “νεοφιλελεύθερης αποκάλυψης”. Κι έγινε μια διπλή “μετάλλαξη”: Παλαιοί αριστεροί μετέτρεψαν τον διεθνισμό της Αριστεράς, που ήταν αλληλεγγύη μεταξύ λαών και τάξεων που πάλευαν για την απελευθέρωσή τους πέρα από εθνικούς διαχωρισμούς, σε ισοπέδωση της πολιτισμικής ιδιοπροσωπείας όλων των λαών. Ενώ νεοπαγείς υπερ-φιλελεύθεροι μετέτρεψαν την ελευθερία όλων των κοινωνιών να αξιοποιήσουν τα “συγκριτικά τους πλεονεκτήματα” και να αυξήσουν τον πλούτο και την ευημερία τους, σε ελευθερία διακίνησης κερδοσκοπικών κεφαλαίων που διέλυε τον παραγωγικό μηχανισμό κάθε τοπικής οικονομίας. Οι μεταλλαγμένοι αριστεροί μετέτρεψαν τον διεθνισμό της απελευθέρωσης των λαών σε παγκοσμιοποίηση υποταγής των εθνών. Και οι μεταλλαγμένοι νεοφιλελεύθεροι μετέτρεψαν την ελευθερία της επιχειρηματικότητας σε ασυδοσία της κερδοσκοπίας. Κι από τον “Πλούτο των Εθνών”, που ύμνησε κάποτε ο Άνταμ Σμιθ, κατέληξαν, χωρίς να το πολυκαταλάβουν, στη διάλυση των εθνών. Αυτή η σύγκλιση –και η σύμπλευση– μεταλλαγμένων αριστερών και μεταλλαγμένων νεοφιλελεύθερων δημιούργησε ένα τείχος “πολιτικής ορθότητας” πάνω στο οποίο προσέκρουε κάθε απόπειρα κριτικής σκέψης, κάθε πολιτική πέρα από “μονοδρόμους” που εξελίσσονταν ταχύτατα σε μείζονα κοινωνικά αδιέξοδα. Μέχρι που εμφανίστηκαν σε όλες τις χώρες –λίγοι στην αρχή– πολιτικοί διανοούμενοι, που άρχισαν να αμφισβητούν αυτά τα δόγματα. Μέχρι που έφτασε η διεθνής κρίση να τις κονιορτοποιήσει πλήρως». www.paron.gr/v3/new.php?id=39949&colid=37&catid=34&dt=2009-04-12&search=%D3%E1%EC%E1%F1%DC%F2&page=2&mode=1&page=1&mode=1&page=2&mode=1&page=1&mode=1&page=2&mode=1&page=1&mode=1

To 1989 του καπιταλισμού;

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Το σοκ (μπορεί και η χαρά) της κρίσης δημιουργεί περίεργες μεταφορές. Μία από αυτές έχει να κάνει με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων. «Το 2009», λένε πολλοί, «είναι το 1989 του καπιταλισμού». Η αλήθεια είναι πως το μέγεθος της κρίσης είναι μεγάλο. Σαρώνει τράπεζες και βιομηχανίες απ΄ άκρου εις άκρον του κόσμου. Άνθρωποι ωθούνται στην ανεργία, κάτι που μπορεί στο άμεσο μέλλον να δημιουργήσει κοινωνικές αναταραχές. Οι αντιλήψεις αλλάζουν ραγδαία και στελέχη που ήταν δαφνοστεφανωμένα σε εξώφυλλα οικονομικών περιοδικών, τώρα φωτογραφίζονται σε επιτροπές του Κογκρέσου έχοντας πίσω τους ταμπελάκια με τη λέξη «shame» («ντροπή»). Η κρίση εξελίσσεται ταχύτατα καίγοντας και παραγωγικά χλωρά μαζί με τα τοξικά ξερά της χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας.

Βρισκόμαστε στη δίνη του κυκλώνα και κάθε πρόβλεψη είναι παρακινδυνευμένη: η αποτίμηση της κρίσης πρέπει να γίνει μετά το τέλος της. Είναι όμως αυτό που ζούμε το αντίστροφο 1989; Δεν ξέρουμε με σιγουριά, αλλά υπάρχει μια αναλογία που μπορούμε να ανιχνεύσουμε. Μπορούμε να δούμε τις ομοιότητες, όχι κατά τη διάρκεια της δίνης των δύο συστημάτων, αλλά πριν από αυτήν. Έτσι, για να δούμε αν το 2009 ζούμε «το 1989 του καπιταλισμού», πρέπει να ελέγξουμε αν το καπιταλιστικό 2008 ήταν κάτι σαν το σοσιαλιστικό 1988 της ΕΣΣΔ.

Η απάντηση εδώ είναι σίγουρα «ό χι». Κατ΄αρχάς, το 2008 δεν είχαμε ανθρώπου (πυροβολούμενους από φρουρούς) να τρέχουν προς τα ηλεκτροφόρα σύρματα για να ξεφύγουν από την «καπιταλιστική κόλαση» προς «σοσιαλιστικούς παράδεισους». Για την ακρίβεια, δεν έχουμε ανθρώπους να ζητούν οικονομικό άσυλο στη Βόρεια Κορέα και στην Κούβα, ακόμη και σήμερα, μετά το ξέσπασμα της μεγάλης κρίσης.

Τώρα που η αναταραχή στις αγορές έχει φουντώσει, υπάρχει αναστοχασμός των βασικών δογμάτων και αντιλήψεων, γίνεται έντονη συζήτηση για το τι πήγε λάθος στη φρενήρη πορεία του «τούρμπο καπιταλισμού», ξεσπούν διαδηλώσει, λαμβάνονται μέτρα, αλλάζουν κυβερνήσει κ.λπ,.

Όλος ο δυτικός κόσμος κάνει αυτό που πάντα έκανε καλά: Αναπροσαρμόζεται...

Φυσικά, η προσαρμογή στα νέα δεδομένα είναι δύσκολη, αλλά τουλάχιστον επιτρέπεται. Και αυτό είναι το διαφορετικό και εξαιρετικά κρίσιμο στοιχείο του 2009 από το 1989. Όπως το ίδιο διαφορετικό ήταν και για το 2008 και το 1988. Υπήρχαν τότε πολλοί που μιλούσαν για τη φούσκα της πιστωτικής επέκτασης. Αυτοί δεν κατέληξαν σε γκουλάγκ, έγραφαν στους «New York Times». Δεν κλείστηκαν σε ψυχιατρεία επειδή διαφωνούσαν, πήραν Βραβείο Νόμπελ. Το πρόβλημα του κομουνισμού, που κατέληξε σε κατάρρευση του, δεν ήταν απλώς μια λάθος επιλογή. Υπήρξε μια υποχρεωτική για όλους επιλογή. Δεν ήταν μόνο ένα σύστημα οικονομικής σκέψης, έγινε σύστημα πολιτικού, κοινωνικού και πολιτικού ελέγχου. Δεν επέτρεψε ποτέ την αντίθεση σε αυτό, απαγόρευσε ακόμη και την ευεργετική συ ζήτηση για τα προβλήματα του. Δια λύθηκε από τη νεκρική ακαμψία του, όχι μόνο από λάθος επιλογές.

Το φιλελεύθερο δυτικό σύστημα επιτρέπει τις κρίσεις. Γι' αυτό και εξυγιαίνεται από αυτές. Δεν απαγόρευα το λάθος, αλλά επιτρέπει και τη διόρθωση του. Δεν επαίρεται για την τε λειότητα του, αλλά μόνο για την ελευθερία να δοκιμάζει και να βελτιώνεται.

Η νέα παγκοσμιοποίηση

Το κράτος ήταν παράγωγο συγκεκριμένων οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών που επικράτησαν στην Ευρώπη κυρίων στα τέλη του 17ου αιώνα και εντεύθεν. Η ανερχόμενη αστική τάξη, έχοντας τον πλούτο στα χέρια της, ασφυκτιούσε κάτω από τις απαρχαιωμένες δομές της φεουδαρχικής κοινωνίας. Χρειαζόταν μια εξουσιαστική δομή (έστω σε ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο), που αφενός θα επέτρεπε την ελεύθερη μετακίνηση, ανθρώπων, εμπορευμάτων, κεφαλαίου και εργασίας και αφετέρου θα προστάτευε αποτελεσματικά τις νέες επιχειρηματικές δραστηριότητες. Οι φεουδάρχες που κυριαρχούσαν εκεί νη την εποχή δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στις νέες οικονομικές ανάγκες - ήταν αντιπαραγωγικοί και το σύστημα έπρεπε να ανατραπεί.

Η μετάβαση από τη μία κοινωνική οργάνωση στην άλλη δεν ήταν κάποιο οργανωμένο σχέδιο κάποιων σοφών ε­γκεφάλων, ή άπληστων κεφαλαιοκρατών. Ήταν μια σειρά τριβών μέσα στο προηγούμενο σύστημα, που ώρες προκαλούσαν αναφλέξει, ήταν μια ολόκληρη κοινωνική διεργασία, ένα πάρε-δώσε της κοινωνίας με τις εξουσιαστικές δομές της, μια αργή και επίπονη διαδικασία αλλαγής. Μπορεί κάποια κορυφαία ιστορικά γεγονότα (όπως είναι η Αμερικανική και η Γαλλική Επανάσταση) να θεωρούνται (δικαίως) παραγωγοί της ιστορίας, ήταν όμως και παράγωγα. Μια ολόκληρη κοινωνίας είχε ξυπνήσει και ζητούσε νέες μορφές οργάνωσης, που θα ανταποκρίνονταν στις καινούργιες οικονομικές και παραγωγικές συνθήκες. Σε μια αντίστοιχη διαδικασία μπορεί να βρισκόμαστε και σήμερα. Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι ένα απλό σχήμα λόγου, είναι οικονομική προϋπόθεση για να προχωρήσει το σύστημα. Οι νέες τεχνολογίες καθοδηγούν από τον μικρό έμπορο, που έχει τη δυνατότητα πλέον να πούλησα στα πέρατα της Γης, μέχρι την πολυεθνική επιχείρηση, που έτσι κι αλλιώς χρειάζεται πιο ελαστικές δομές για να λειτουργήσει πιο αποτελεσματικά. Η οικονομία κινεί τον τροχό της ιστορίας και οι τριβές αυτή τη φορά προέρχονται από tous δυσκίνητους γραφειοκρατικούς οργανισμούς που αποκαλούνται εθνικά κράτη. Οι τριβές αυτές πιθανότατα δεν θα δημιουργήσουν αναφλέξεις, όπως ήταν οι επαναστάσεις και οι πόλεμοι των προηγούμενων αιώνων, αλλά θα δια μορφώσουν σε βάρος του κράτους νέες εξουσιαστικές δομές. Αυτό φαντά ζει τρομαχτικό, και πολλοί (κυρίως από τον χώρο της Αριστεράς) την αρνούνται συνολικά. Η αντίσταση όμως στο νέο είναι μάταιη. Αυτό που ίσως μπορούμε να κάνουμε είναι να συνδιαμορφώσουμε το καινούργιο. Τώρα το καζάνι βράζει. Το τι θα παράγει εξαρτάται από όλους μας...

· Στεφάν Κουρτουά - Νικολό Βερτ - Ζαν-Λουί Πανέ, «Η μαύρη βίβλος του», εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας.

· Πολ Κρούγκμαν, «Η κρίση του 2008», εκδ. Καστανιώτη.

· Michel Aglietta, «Η οικονομική κρίση», εκδ. Πόλις.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

http://fqils.alas1.antibaro.gr/watch/views/14042009-elliniki-koinonia-parasitiki-apofysi.html

Η απάντηση στην Κρίση; «Μια Μεταφυσική Επανάσταση!»

Συνέντευξη του Θεόδωρου Ζιάκα στον Στέφανο Ελμάζη του Περιδικού ΑΒΑΤΟΝ

Όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, κάνουμε τη λυπηρή διαπίστωση ότι οι αληθινά πνευματικοί άνθρωποι εκλείπουν. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι ελάχιστοι που εξακολουθούν να υπάρχουν, σπάνια έχουν τη δυνατότητα μιας ουσιαστικής παρέμβασης στα τεκταινόμενα. Και τούτο όχι γιατί δεν το θέλουν, αλλά γιατί αυτά που έχουν να πουν δεν βολεύουν το Σύστημα. Ενοχλούν το Κατεστημένο.

Το Σύστημα (Μεγάλα Μέσα Ενημέρωσης, Κόμματα, Οικονομική Ολιγαρχία) θέλει τους πολίτες πρόβατα, θέλει την καθημερινότητά μας να τρέχει στον «αυτόματο πιλότο». Έτσι μπορεί να μας ελέγχει εκ του ασφαλούς και να νέμεται τα «αγαθά» της εξουσίας. Και κάπως έτσι, η δική μας καθημερινότητα πάει από το κακό στο χειρότερο. Αυτό το «χειρότερο» έχουμε αρχίσει πια να το βιώνουμε τελευταία, με τη λεγόμενη «παγκόσμια οικονομική κρίση», στο πετσί μας.

Μέσα από τις σελίδες αυτού του περιοδικού δεν σταματήσαμε από τις αρχές του 2000 να μιλάμε για την επερχόμενη κρίση. Βλέπαμε ότι καθώς κάθε έννοια ανθρώπινης αξίας κατέρρεε, καθώς η κατανάλωση γινόταν ο θεός επί της γης, η κρίση σε κάθε έκφανση της ζωής μας σύντομα θα μας χτυπούσε την πόρτα. Όπως και έγινε…

Τι μέλλει γενέσθαι; Οι κυβερνήσεις, οι τράπεζες, οι τεχνοκράτες, δηλαδή η ελίτ της εξουσίας που μας έφερε σε αυτό το έσχατο σημείο, ψάχνει τρόπους να μας σώσει! Δεν ξέρω πόσοι από μας θα συνεχίσουν να χάβουν αυτό το παραμύθι.

Ωστόσο, η κρίση είναι άκρως υπαρκτή. Και αυτό που χρειαζόμαστε, αν θέλουμε να βγούμε από το σκοτεινό τούνελ, είναι οι ελάχιστοι αυθεντικοί Έλληνες στοχαστές να ακουστούν περισσότερο. Μήπως έτσι μπορέσουμε και ξυπνήσουμε από το λήθαργο και διεκδικήσουμε τη ζωή μας.

Μια τέτοια φωνή είναι ο Θεόδωρος Ζιάκας. Εδώ και δυο δεκαετίες καταθέτει μέσα από τα βιβλία του και δημόσιες συζητήσεις, τις ρηξικέλευθες προτάσεις του για μια ουσιαστική κοινωνική οντολογία.

Η γνωριμία μας πάει χρόνια πίσω, στα μέσα της δεκαετίας του ‘90, όταν με άρθρα του συμμετείχε στις ΑΝΙΝΧΕΥΣΕΙΣ και στη συνέχεια στο ΑΒΑΤΟΝ.

Για ένα διάστημα χαθήκαμε, όμως πριν λίγες μέρες, με αφορμή και την έκδοση του τελευταίου του βιβλίου (Ο Σύγχρονος Μηδενισμός – Μικρή αφήγηση για τη μοίρα της Ελευθερίας, εκδ. Αρμός), συναντηθήκαμε και είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για τη σημερινή κρίση, την κατάντια της Ελλάδας και την προσωπική εργασία που κανείς έχει να κάνει, αν θέλει να δει Φως…

Στέφανος Ελμάζης

Καταρρέει ο πολιτισμός μας κ. Ζιάκα και αν ναι, γιατί;

Ναι. Κι αυτό γιατί πέτυχε το θεμελιώδη στόχο του: να εκμηδενίσει μέσα μας ό,τι μας υπερβαίνει. «Ο Θεός πέθανε, ο Μάρξ πέθανε κι εγώ δεν αισθάνομαι καλά τελευταία»… Πέτυχε να «παγκοσμιοποιήσει» το ατομοκρατικό-καταναλωτικό του παράδειγμα και εισπράττει τις συνέπειες:

1. Την κατάρρευση της Βιόσφαιρας κάτω από το βάρος της Τεχνόσφαιρας. Ό,τι πιάνει το κάνει σκουπίδι. Μετατρέπει τη γη σε χωματερή.

2. Την κατάρρευση της κοινωνικής συνοχής. Η ραγδαία αυξανόμενη πλειονότητα του πληθυσμού της γης, μαστίζεται από την πείνα, την αρρώστια και τον πόλεμο. Ενώ η άρχουσα μειονότητα σκάει από το πάχος και το άγχος.

3. Την κατάρρευση της εξατομίκευσης. Το νεωτερικό Άτομο αδυνατεί πλέον να επωμιστεί το βάρος της αναπαραγωγής των γιγαντιαίων απρόσωπων Συστημάτων, γιατί έχει χάσει την άλλοτε πανίσχυρη «θέληση για δύναμη» και αποσυντίθεται.

Αυτό το τελευταίο είναι και το πιο κρίσιμο. Είναι μεταξύ των άλλων και η βαθύτερη αιτία της σημερινής τρομερής χρηματιστικής κρίσης.

Πού βλέπετε να οδηγεί η κρίση;

Βλέπω δύο σενάρια, στο μέτρο βέβαια που θα εξακολουθήσει να κλιμακώνεται:

1. Την υποστροφή σε μια ασύλληπτη κολεκτιβιστική βαρβαρότητα τεχνοφασιστικής υφής.

2. Τη μετάβαση σε έναν προσωποκεντρικό πολιτισμό, ίσως σύμφωνα με το ελληνικό πρότυπο: Κοινότητα Προσώπων – Έθνος Κοινοτήτων – Κοινότητα Εθνών.

Το πρώτο θέλει μια ισχυρή-δαιμονική ψυχική δύναμη, που ευτυχώς υποχωρεί μαζί με τη διαλυόμενη ατομικότητα. Ας προσευχηθούμε να μην την ανακτήσει, γιατί αλλοίμονο στο είδος μας. Το δεύτερο ισοδυναμεί με μια μεταφυσική επανάσταση.

Προφανώς ο ρόλος της τεχνολογίας και του καταναλωτισμού στην παρούσα κρίση υπήρξε καταλυτικός…

Καθοριστικός θα έλεγα. Οι κινητήρες της Νεωτερικότητας, της περίφημης εφόδου για «την κατάκτηση του ουρανού», ήταν δύο:

α) Μια αβυσσαλέα αντίθεση στο μεσαιωνικό θεοκρατικό δεσποτισμό και β) ο τεχνολογικός μεσσιανισμός, δηλαδή το όραμα ότι η επιστήμη θα λύσει όλα μας τα προβλήματα. Κι ότι κάποια μέρα θα κατανικήσει το θάνατο.

Ο πρώτος κινητήρας έχει εξαντληθεί ήδη από τον περασμένο αιώνα. Ο δεύτερος όμως έχει ακόμη αρκετή καύσιμη ύλη στο φαντασιακό μας.

Η παγανιστική λατρεία της τεχνολογίας απώθησε στο περιθώριο την παραδοσιακή γνώση, ότι αν ο άνθρωπος πιστέψει πως δεν υπάρχει τίποτε πάνω απ’ αυτόν, τότε τίποτε δεν μπορεί να τον σηκώσει από το χώμα.

Σύμφωνα με την προνεωτερική αυτή γνώση ο έρωτας προς το Απόλυτο, η Θεοεπιθυμία, όταν εκκοσμικεύεται διαστρέφεται και διασπάται σε έρωτα του πλούτου, της ηδονής και της δόξας. Και επειδή ποτέ δεν υπάρχει πλούτος, ηδονή και εξουσία αρκετά για να κορέσουν την αντιστραμμένη Θεοεπιθυμία, τίθεται σε λειτουργία ένας νόμος αυξανόμενης διάσπασης και διαστροφής της, με τελική κατάληξη το επιθυμητικό μηδέν.

Στη βάση αυτή προέκυψε ο καταναλωτισμός. Ο άπατος αυτός πίθος των Δαναΐδων, που δεν γεμίζει με τίποτα. Η μηχανή που μπορεί να καταβροχθίσει ολόκληρο το σύμπαν, μετατρέποντάς το σε βόθρο.

Η σχέση με την τεχνολογία είναι, λοιπόν, άμεση. Ο καταναλωτισμός τροφοδοτεί την τεχνολογική ανάπτυξη και η τεχνολογική ανάπτυξη τροφοδοτεί τον καταναλωτισμό. Βρίσκεται στον πυρήνα της κρίσης. Και την επιδεινώνει, γιατί υπαναπτύσσει και συρρικνώνει το λογικό υποκείμενο, το εξουσιοδοτημένο να τη διαχειριστεί.

Το βλέπουμε ήδη: το μόνο που δεν σκέφτεται, το κυρίαρχο υποκειμενικό δίπολο, ο άπληστος τεχνοκράτης golden boy και ο εξίσου άπληστος αποχαυνωμένος καταναλωτής, είναι η αναπαραγωγή των συστημάτων που τους τρέφουν.

Το πρόβλημα είναι γενικότερο: Δεν μπορεί να υπάρξει σύστημα ικανό να ελέγχει τα συστήματα και να αντιμετωπίζει από μόνο του τις κρίσεις τους. Το λογικό υποκείμενο είναι αναγκαίο. Είναι όμως ασύμβατη η ανάπτυξή του με την ειδωλοποιημένη τεχνολογία και την ειδωλοποιημένη κατανάλωση.

Ας έρθουμε στα δικά μας… Στην Ελλάδα παρατηρούμε ότι η κρίση ναι μεν δεν φαίνεται να είναι μεγαλύτερη από άλλες χώρες της Ευρώπης σε οικονομικό επίπεδο, αλλά είναι σαφώς μεγαλύτερη σε επίπεδο θεσμών (κράτος, κυβέρνηση, κόμματα, ΜΜΕ, Εκκλησία). Αυτό που όλοι βλέπουμε είναι διαφθορά, ανυπόληπτοι πολιτικοί, νεοπλουτισμός, πολύ δήθεν, φτώχεια, αδιέξοδα, οι θρησκευτικοί ηγέτες πολύ κατώτεροι των περιστάσεων κλπ. Γιατί φτάσαμε σε αυτό το έσχατο σημείο; Γιατί έχουμε γίνει τόσο αδύναμοι ως έθνος;

Η κρίση είναι πράγματι σε μας μεγαλύτερη στο επίπεδο των θεσμών. Το αποδίδω στη συνύφανση της νεοελληνικής φαυλοκρατίας με τον μεταμοντέρνο μηδενισμό. Όπως δείχνει ο γιατρός Βαγγέλης Κοροβίνης στο βιβλίο του για τη Νεοελληνική Φαυλοκρατία, η ελληνική κοινωνία συγκροτείται με πυρήνα το πολιτικό σύστημα, το οποίο έχει υπό την ιδιοκτησία του το κράτος και τοποθετεί την κοινωνία στη θέση του ιδιώτη-πελάτη.

Έτσι η πολιτική στην Ελλάδα σημαίνει ανταγωνισμό των κομματικών ολιγαρχιών για τη λεηλασία των κρατικών πόρων. Όπως κατάπληκτος έγραφε σε αναφορά του ο Τζορτζ Χόρτον, Αμερικανός πρόξενος στη Σμύρνη το 1922: «Είναι απίστευτο, οι Έλληνες πολιτικοί είναι διατεθειμένοι να ξεπουλήσουν την ίδια τους την πατρίδα, προκειμένου να μείνει το κόμμα τους στην εξουσία έστω και μια βδομάδα παραπάνω (βλ. Τζ. Χόρτον, Σχετικά με την Τουρκία, εκδ. Λιβάνης).

Πάνω απ’ όλα, λοιπόν, η λεηλασία του δημόσιου πλούτου, σε βάρος της Υγείας, της Παιδείας, της Άμυνας, του φυσικού περιβάλλοντος κλπ. Και επειδή οι υφιστάμενοι πόροι έχουν ήδη φαγωθεί συνεχίζουμε υπερχρεώνοντας τη χώρα. Ζούμε πια σε βάρος των παιδιών μας και υποκρινόμαστε ασύστολα ότι τα «αγαπούμε πολύ», ότι «γι’ αυτά και μόνο μοχθούμε» κλπ. Υποκρινόμαστε, γιατί τα φαυλοκρατικά κόμματα εμείς οι ίδιοι τα ψηφίζουμε και τα ξαναψηφίζουμε. Και μάλιστα «δαγκωτά».

Προσθέστε σ’ αυτά τον καταναλωτισμό, τις επιδοτήσεις και το εύκολο χρήμα των κοινοτικών προγραμμάτων και θα έχετε τη γενικευμένη διαφθορά και τον γενικευμένο παρασιτισμό. Το κατάντημα που όλοι διαπιστώνουμε.

Πώς φτάσαμε λοιπόν σε αυτή την κατάντια;

Δεν είναι εύκολη η απάντηση, επειδή είναι μεγάλη η συσκότιση που περιβάλλει το ερώτημα. Η κυρίαρχη προσέγγιση το στριμώχνει στο δίλημμα εκσυγχρονισμός/συντηρητισμός: Οφείλεται στον εκσυγχρονισμό/εξευρωπαϊσμό της χώρας ή στην ανεπάρκειά του;

Η δική μας απάντηση είναι: και στα δύο. Και οι δύο, «προοδευτικοί» και «συντηρητικοί», θέλουν την ελληνική κοινωνία ιδιώτη. Όχι πολιτικό εντολέα, όπως ήταν από την απώτερη αρχαιότητα και μέχρι τα αυτόνομα Κοινά της Τουρκοκρατίας.

Η ανυποχώρητη όμως απαίτηση του Έλληνα να είναι πολιτικός εντολέας του «αντιπροσώπου» του (πράγμα αδιανόητο για τη νεωτερική αντίληψη περί δημοκρατίας), αφενός, και η υποκατάσταση της σουλτανικής δεσποτείας από την εισαγόμενη εθνοκρατική δεσποτεία, από την άλλη, απλώς μετάλλαξαν την κλεφταρματωλική πατρωνία της τουρκοκρατίας σε κομματοκρατική. Ώσπου, με την εισβολή του πασοκικού λαού στο φαύλο «κράτος της δεξιάς», να επιτευχθεί ο «εκδημοκρατισμός» της φαυλοκρατίας και η «κοινωνικοποίηση» της διαφθοράς.

Αν θέλουμε να πάμε βαθύτερα στην παθολογία μας πρέπει να επισημάνουμε έναν αταβιστικό φόβο απέναντι στην απωθημένη παραδοσιακή μας αλήθεια. Αντί για το άλλοτε «κατ’ αλήθειαν ζην» έχουμε αφεθεί, «μοιραίοι κι άβουλοι», στο «κατ’ ανάγκην ζην». Ή ακόμα χειρότερα στο «κατά τύχην ζην».

Ακούσαμε τους «προοδευτικούς» μας νόες ότι τον κόσμο δεν τον έφτιαξε κανένας. Ότι έγινε από μόνος του. Τυχαία. Το δέσαμε κόμπο και νομίζουμε ότι όλα λειτουργούν από μόνα τους. Ότι τίποτε δεν γίνεται ελεύθερα, από υπεύθυνο λογισμό και μόχθο. Ότι είναι κορόιδο όποιος μοχθεί να δημιουργήσει κάτι.

Κι αν τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε, μας φταίνε οι άλλοι, το Σύστημα, οι ξένοι (Αμερικάνοι, Ρώσοι, Εβραίοι, Μασόνοι, Τούρκοι κλπ.) που συνωμοτούν διαρκώς εναντίον μας. Λες και δεν έπρεπε να κοιτούν το δικό τους συμφέρον αλλά το δικό μας.

Υπήρξε συνεπώς μια μεταλλαγή, μια μεταμόρφωση του Έλληνα… Ποια είναι σήμερα η ταυτότητα του Νεοέλληνα, ο κυρίαρχος ανθρωπολογικός τύπος, και κατ’ επέκταση της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας;

Ο κυρίαρχος εν Ελλάδι ανθρωπολογικός τύπος είναι σήμερα το ζεύγος: παράσιτο/ξενιστής. Το δικό μας μηδενιστικό δίπολο είναι ο φαυλοκράτης και ο καταναλωτής. Ο μηδενισμός του τροφοδοτείται από το αυτοκτονικό μίσος της διανόησής του εναντίον της εκκλησιαστικής λαϊκής πίστης και των καταλοίπων του πολιτισμού της βυζαντινής χιλιετίας γενικότερα. Τροφοδοτείται επίσης από την ομόλογη καπηλεία της Ορθόδοξης πίστης εκ μέρους των δήθεν «εκπροσώπων» της.

Κατ’ εικόνα του κυρίαρχου αυτού παρασιτικού τύπου είναι και η ελληνική κοινωνία (12η σε κατά κεφαλήν κατανάλωση στον κόσμο). Είναι μια παρασιτική απόφυση του παγκόσμιου Συστήματος στην περιοχή. Η μεγαλύτερη παραοικονομική πιάτσα της Ευρασίας, κατά τον ανθρωπολόγο Εμμ. Παπαζαχαρίου.

Βεβαίως υπάρχουν στο περιθώριο, αφανείς, και οι τρεις ποιότητες, που είναι δυνατές (σύμφωνα με την ανθρωπολογική κλίμακα της καθ’ ημάς Ανατολής) στην εξέλιξη του ανθρώπου: ο «δούλος του Θεού», ο «μισθωτός/εργάτης του Θεού» και ο «φίλος του Θεού». Αν δεν υπήρχαν θα είχαμε αφανιστεί από καιρό.

Φαίνεται, με όλα αυτά που λέτε, να μην είμαστε (οι Νεοέλληνες) «βιώσιμο είδος», όπως τονίσατε σε πρόσφατη συνέντευξή σας σε μεγάλη εφημερίδα. Πού λοιπόν οδεύουμε; Μπορεί να υπάρξει ένα νέο όραμα; Και αν ναι, από πού θα μπορούσε να αναδυθεί;

Αν συνεχίσουμε έτσι, οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια προς την ακύρωση της εθνικής μας «παλιγγενεσίας». Η καταστροφή του μείζονος Ελληνισμού του 1922 και του ελλαδικού με τους Διχασμούς και τον Εμφύλιο, θα ολοκληρωθεί. Για να ξαναμπούμε πάλι υπό τουρκική δεσποτεία. Η ανάλυση του Γιώργου Καραμπελιά για τον «νεοοθωμανισμό» ίσως είναι περισσότερο προφητική απ’ όσο ο ίδιος φαντάζεται (σ.σ. Διαβάστε στο επόμενο τεύχος του ΑΒΑΤΟΝ το αφιέρωμα που ετοιμάζουμε στο πολύ ενδιαφέρον αυτό θέμα).

Υποστήριξα ότι ο Νεοέλληνας «δεν είναι βιώσιμο είδος», αναφερόμενος στον κυρίαρχο τύπο Έλληνα, που νομίζει ότι μπορεί να ζει παρασιτικά, αιωνίως επιδοτούμενος. Δεν έχει μέλλον γιατί κατά βάθος δεν θέλει να ζήσει. Αιτία; Το υπογραμμίζω και πάλι: επειδή δεν πιστεύει σε τίποτα. Κι εδώ που τα λέμε, γιατί να πρέπει να επιβιώσει τέτοιος που είναι; Γιατί οι άλλοι θα πρέπει να τον αιμοδοτούν επ’ αόριστο; Και μάλιστα σε συνθήκες μεγάλης κρίσης;

Βεβαίως και θα μπορούσε να σωθεί. Προτάσεις υπάρχουν. Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, για παράδειγμα, έχει διατυπώσει ένα σωρό θαυμάσιες προτάσεις, τόσο μέσα στο ΠΑΣΟΚ όσο και έξω απ’ αυτό. Ποιος τον ακούει;

Δεν είναι εφαρμόσιμες οι όποιες προτάσεις, για τον απλό λόγο ότι πρέπει να θελήσει ο άρρωστος να γιατρευτεί. Να θελήσουν οι Έλληνες να αλλάξουν. Αλλά αυτό είναι το πρώτο που δεν θέλουν.

Στη βάση αυτή τι να το κάνουμε το νέο όραμα; Σίγουρα μπορεί να υπάρξει. Ασφαλώς δεν θα είναι ούτε εκσυγχρονιστικό, ούτε φονταμενταλιστικό. Θα είναι αντιμηδενιστικό / μετανεωτερικό.

Αν θέλετε τη γνώμη μου, θα βασίζεται στην αλήθεια του δικού μας πολιτισμού, που οι καλύτεροι Έλληνες ανέκαθεν την ξέρουν. Έχει Όνομα. Είναι Πρόσωπο. Και το γνωρίζουμε. Αλλά δεν σηκώνουμε το τηλέφωνο, γιατί φοβούμαστε ότι μας καλεί Αυτός. Υποψιαζόμαστε, σαν τον Ιωνά, ότι κάποιο υπεύθυνο έργο έχει να μας αναθέσει στον σύγχρονο κόσμο και προσπαθούμε να φύγουμε μακριά Του…

Υπάρχει συνεπώς κάτι που μπορεί να γίνει. Παρά ταύτα αυτό που κυριαρχεί σήμερα είναι ένα είδος μηδενισμού, που ξεκινώντας ατομικά, εξαπλώνεται σαν κοινωνική ψυχασθένεια. Ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του και πώς μπορεί να θεραπευτεί;

Το κύριο χαρακτηριστικό του είναι η ανευθυνότητα, η αυτοεγκατάλειψη και η απόλυτη ανοχή στη διαφθορά. Μπορεί να θεραπευτεί αν υποχωρήσει κάπως η φαυλοκρατική ταύτισή μας με τη φαυλοκρατία. Αν αρχίσουμε να αλλάζουμε μυαλά (αυτό παλιά το έλεγαν «μετάνοια»).

Και αν κάνουν ίσως την εμφάνισή τους οι αναγκαίοι μετανεωτερικοί «νεομάρτυρες» – πράγμα προς το παρόν μάλλον απίθανο. Αφού κανείς δεν αυτοπροσφέρεται σήμερα για «ιερό σφάγιο»...

Από τη στιγμή που δεν διαφαίνεται μια συλλογική «μετάνοια», το μόνο που ίσως μπορεί να μας σώσει είναι ένα είδος προσωπικής «Κιβωτού», όπως έχετε τονίσει αλλού. Πώς την εννοείτε, τι θα έπρεπε να βάλουμε μέσα;

Η «κιβωτός» είναι το προσωπικό έργο, που προκύπτει από την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη, από το δημιουργικό μεράκι. Το προσωπικό έργο που, όπως πολύ ωραία γράφει ο Γιάννης Κιουρτσάκης, ενσαρκώνεται στην προσωπικότητά μας.

Τι θα βάλουμε μέσα; Τις δοκιμασμένες στη φωτιά της κρίσης διαχρονικές-αντικειμενικές αξίες του πολιτισμού μας. Τις ξέρουμε. Δεν μας είναι άγνωστες. Θα μας τις δείξει άλλωστε το ίδιο το τίμιο έργο.

Θα μας πήγαινε μακριά να το συζητήσουμε εδώ, αλλά αυτό έχει εφαρμογή σε όλους τους τομείς, τόσο τους ατομικούς όσο και τους συλλογικούς. Αυτό συγκροτεί τις «προτάσεις».

Αν, όπως λέγεται, το αληθινό μέλλον του ανθρώπου βρίσκεται στην εσωτερική του εξέλιξη, τι κατ’ αναλογία σημαίνει αυτό για ένα έθνος, για την Ελλάδα; Ποιος ο ρόλος της πνευματικότητας, των ιερών παραδόσεων, σε αυτή τη δυνατότητα;

Η λέξη «εσωτερική» πιθανώς να μην είναι κατάλληλη ετικέτα. Στην πραγματικότητα η ζητούμενη εργασία είναι «εξωτερική», γιατί «μέσα» δεν υπάρχει τίποτα. Η ψυχή του ανθρώπου λαμβάνει τα πάντα «απ’ έξω» και εκεί ενσαρκώνει αυτό που είναι ή δεν είναι, που γίνεται ή απογίνεται.

Το υποκείμενο είναι υπόσταση κοινωνικού πεδίου: σχέσεων με τον Θεό, τον άλλο και τον κόσμο. Η νεφελώδης, τυχάρπαστη, ανεύθυνη «προσωπικότητα», καλείται να γίνει λογικό υποκείμενο: με ισχυρή βούληση, την οποία να παραδώσει στον Δημιουργό της, εφαρμόζοντας το θέλημά Του, που είναι ελευθερία αγάπης και αγάπη ελευθερίας.

Ο άνθρωπος έχει, όπως λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, τη ζωή ως ουσία και επιπλέον την ενέργειά της ζωοποιό. Είναι ένσαρκο πνεύμα αιώνιο. Λογικό όν ελεύθερο, προικισμένο με δημιουργική δύναμη, «κατ’ εικόνα» του Δημιουργού Του. Δεν γεννιέται όμως με έμφυτη την αγαθότητα. Μόνο ο Θεός είναι εκ φύσεως αγαθός. Γεννιέται μόνο με την δεκτικότητα της μετοχής στο αγαθό, αλλά και της αποχής απ’ αυτό. Να με ποια έννοια «τα παίρνει όλα απ’ έξω».

Σε ό,τι αφορά το αγαθό, που αναφέρεται στην ανάπτυξη του υποκειμένου, στη μετάβασή του από το «κατ’ εικόνα» στο «καθ’ ομοίωση», το λαμβάνει από την υφιστάμενη στον τόπο του ιερή παράδοση. Χωρίς αυτή δε θα ξέραμε τίποτα. Δεν θα ξέραμε ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο υπάρχουμε, από πού ερχόμαστε και πού πηγαίνουμε. Τι τέλος πάντων ήρθαμε να κάνουμε εδώ πέρα.

Συμπεραίνουμε λοιπόν σαφώς ότι ο ρόλος των ιερών μας παραδόσεων είναι κεφαλαιώδης, σήμερα περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά.

πηγή : πeριοδικό ΑΒΑΤΟΝ τ.90 (Απρίλιος 2009)

http://www.antifono.gr/portal/index.php?option=com_content&view=article&id=1110:l-r&catid=180:2009-04-09-06-17-34&Itemid=353

19/04/2009 Γι’ αυτούς που αναζητούν μειονότητες Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΑΡΟΥΦΑ*

Αμερικανοί διπλωμάτες που υπηρετούν στη χώρα μας συνηθίζουν να επισκέπτονται ακριτικές περιοχές και να αναζητούν πολίτες που ισχυρίζονται ότι συνιστούν «μειονότητα», ενώ κατ’ έτος έκθεση από τις ΗΠΑ καταγγέλλει ότι η χώρα μας δεν αναγνωρίζει μειονότητες κ.λπ. Προκαταβολικά επισημαίνω ότι θεωρώ προαπαιτούμενο για μια πολιτεία τον σεβασμό των ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων (αν υπάρχουν μειονότητες), αλλά νομίζω πως σκόπιμα κάνουν «την τρίχα τριχιά» και χρησιμοποιούν το συγκεκριμένο θέμα για αποσταθεροποίηση και πίεση στην Ελλάδα. Για να γίνω κατανοητός αναφέρω ότι ασχολήθηκα για χρόνια με την ιστορία, τα προβλήματα και τα δικαιώματα πληθυσμών ελληνικής καταγωγής στις βαλκανικές χώρες (διατηρώ επαφή και σήμερα) και επειδή και η Ελλάδα τους αγνοούσε χρειάστηκε να εκδοθεί το 1992 το βιβλίο μου με τίτλο «Οι Σαρακατσάνοι ομογενείς μας στη Βουλγαρία και την περιοχή Σκοπίων», ως απάντηση σε ελληνική υπηρεσία που το 1991 μετρούσε τους Έλληνες της Βουλγαρίας σε δέκα άτομα… Για αυτούς τους ελληνικής καταγωγής και συνείδησης πολίτες σε γειτονικές χώρες δεν ασχολείται κανείς. Δεν τους επισκέφθηκαν ποτέ οι εκεί αμερικανοί διπλωμάτες για να τους ρωτήσουν πώς περνούν, αλλά ούτε και κάποιες άλλες διεθνείς οργανώσεις που αναζητούν με το μικροσκόπιο μειονότητες στη χώρα μας. Δεν αναφέρομαι στο παρελθόν όταν υποχρεώθηκαν σε υποχρεωτική αλλαγή επιθέτων, σε δημεύσεις περιουσιών, σε εκτοπίσεις και σε φυλακίσεις των ηγετικών στοιχείων. Αναφέρομαι και στο σήμερα και θα μπορούσα να αναφέρω αρκετές περιπτώσεις παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων που περνούν απαρατήρητες γιατί η Ελλάδα κάνει ότι δεν βλέπει για να έχει καλές σχέσεις με τους γείτονες, ενώ οι Αμερικανοί διπλωμάτες που στην Ελλάδα αναζητούν χωριό χωριό μεμονωμένες περιπτώσεις μειονοτικών, στις γειτονικές χώρες σιωπούν. Αναρωτιέμαι γιατί άραγε δεν αναζήτησε κάποιος αμερικανός διπλωμάτης τον σύλλογο Σαρακατσάνων στα Σκόπια για να τους ρωτήσει πώς περνούν εκεί ή γιατί δεν πήγε κάποιος στο Σλίβεν Βουλγαρίας και τα γύρω χωριά όπου ζουν χιλιάδες ελληνόφωνοι Σαρακατσάνοι με συνείδηση ελληνικής καταγωγής για να ερευνήσει γιατί δεν διδάσκεται η ελληνική γλώσσα σε όλα τα σχολεία της περιοχής; Γιατί άραγε αναζητούν μειονότητες μόνο στην Ελλάδα κι όχι σε διπλανές χώρες όπου και υπάρχουν και καταπιέζονται; Τα ερωτήματα είναι ρητορικά γιατί η απάντηση είναι γνωστή στους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ». Σε κάθε περίπτωση η χώρα μας ως ευνομούμενη χώρα οφείλει να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, ανεξάρτητα με το τι κάνουν οι γειτονικές χώρες, αλλά καλό είναι να ξέρουμε και τα κίνητρα κάποιων. * Δικηγόρος-συγγραφέας, πρόεδρος του ΚΘΒΕ, πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης την περίοδο 2005-2008. http://www.paron.gr/v3/new.php?id=40314&colid=37&catid=33&dt=2009-04-19&search=%C3%C1%D1%CF%D5%D6%C1

Η κρίση και ο Μεγαλέξανδρος

Tου Γιωργου Παγουλατου*

Κάθε πολιτική συγκυρία έχει τις προκλήσεις της. Το 1974 ήταν η εμπέδωση της δημοκρατίας. Το 1981 η αλλαγή. Το ’90 η είσοδος στην ΟΝΕ, έπειτα οι Ολυμπιακοί. Σήμερα, θεμελιώδης εθνική προτεραιότητα είναι πώς θα βγούμε από την πολλαπλή (θεσμική, πολιτική, οικονομική) κρίση που μας περιβάλλει. Πτωτικές οι συλλογικές φιλοδοξίες. Οπως θα έλεγε ο Paul Valery, «δυστυχώς το μέλλον δεν είναι αυτό που κάποτε ήταν»...

Πέρυσι η «Κ» δημοσίευσε μια εντυπωσιακή έρευνα. Η κοινή γνώμη αναδείκνυε τον Ανδρέα Παπανδρέου ως καλύτερο πρωθυπουργό από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή του 1974-81, και τον νυν πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή καλύτερο από τον Κώστα Σημίτη. Τείνουμε, φαίνεται, να προτιμάμε εκείνους που μας κάνουν να αισθανόμαστε σπουδαίοι, από εκείνους που οργανώνουν καλύτερα τον εθνικό μας βίο. Οταν όμως η σκόνη καθίσει, αυτό που τελικά μένει είναι ο απολογισμός διακυβέρνησης και πεπραγμένων.

Τόσο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όσο και ο Κώστας Σημίτης, οι δύο κατεξοχήν ευρωπαϊστές πρωθυπουργοί της μεταπολίτευσης, είχαν ένα κοινό: πρόσδεσαν στέρεα την Ελλάδα στο άρμα της Ευρώπης, για να μας εξασφαλίσουν από τις εγχώριες δυνάμεις της πολιτικής εντροπίας. Αν χωρίζαμε τους ηγέτες μας σε εκείνους που κατανάλωσαν και σε εκείνους που επένδυσαν, αυτοί οι δύο κατεξοχήν επένδυσαν: γνωρίζοντας «ποια είναι η Ελλάδα» (των εργολάβων, των μιζαδόρων, των υπουργών που προικοδοτούν τις θυγατέρες τους δαπάναις του ελληνικού δημοσίου) αγόρασαν ασφάλεια για τη χώρα.

Χάρη στην επένδυση αυτή, υπάρχει σήμερα ένα πράγμα που χωρίζει την ελληνική οικονομία από την κατάρρευση, και αυτό λέγεται Ευρωπαϊκή Ενωση. Το ευρώ δεν είναι απλώς καταφύγιο από την καταιγίδα της κρίσης. Παρέχει και την έμμεση διασφάλιση ότι μια αδυναμία πληρωμών θα αποτρεπόταν από τους εταίρους διότι θα έπληττε την αξιοπιστία του δικού τους νομίσματος. Δεν προσδεθήκαμε απλώς στην Ευρώπη. Προς δυσάρεστη έκπληξη των εταίρων μας, συνδέσαμε και την τύχη της Ευρωζώνης με τη δική μας.

Ακόμα και οι «εγγυήσεις» αυτές όμως περιορισμένη χρησιμότητα έχουν σε μια κρίση σαν τη σημερινή. Στις πιο σκοτεινές στιγμές του αγώνα του, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ αντλούσε αισιοδοξία ανατρέχοντας στα λόγια ενός πρώην σκλάβου: «δεν είμαστε αυτό που θα ’πρεπε, και δεν είμαστε αυτό που θέλουμε, και δεν είμαστε αυτό που θα γίνουμε. Αλλά, δόξα τω Θεώ, δεν είμαστε αυτό που ήμασταν».

Η πρόοδος είναι συνήθως μια σειρά υπομονετικών, σταδιακών βημάτων, αλλά την αίσθησή της διαταράσσει η συνολική οπισθοδρόμηση ή το συνολικό αδιέξοδο. Είμαστε σίγουρα καλύτερα από ό,τι ήμασταν 30 ή 20 χρόνια πριν. Είμαστε όμως καλύτερα απ’ ό,τι ήμασταν 10 ή 5 χρόνια πριν;

Οι κοινωνιολόγοι γνωρίζουν ότι η σχετική ευημερία, όπως και η σχετική στέρηση, έχουν συχνά μεγαλύτερη σημασία από την απόλυτη. Αποκτούμε συναίσθηση της κατάστασής μας συγκρίνοντας με το παρελθόν ή με τους άλλους. Η σχετική στέρηση μπορεί να παράγει εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα. Δεν είναι η ανέχεια καθεαυτή, αλλά η συγκριτική επιδείνωση της κατάστασης έπειτα από μια πρόσκαιρη βελτίωση, και η επακόλουθη απότομη απόκλιση προσδοκιών και πραγματικότητας, που οδηγεί σε κοινωνική αναταραχή. Η ημιτελής προσέγγιση και απώλεια της ευημερίας παράγει δυσαρέσκεια πολύ οξύτερη από μια ευημερία που ποτέ δεν προσεγγίστηκε.

Με άλλα λόγια, αυτό που εντείνει την κρίση δεν είναι μόνο η αγωνιώδης διεκδίκηση του αυτονόητου: η αστυνομία να συλλαμβάνει τους καταστροφείς, τα πανεπιστήμια να λειτουργούν, οι λεωφορειόδρομοι να εξυπηρετούν τα λεωφορεία και όχι τα ταξί, οι βουλευτές να υπόκεινται στους ίδιους νόμους του κράτους δικαίου. Η κρίση είναι αφόρητη διότι η υπόλοιπη Ευρώπη έχει προ πολλού επιλύσει τα ζητήματα αυτά, αλλά και διότι εμείς, πολύ πρόσφατα, ήμασταν συγκριτικά καλύτερα. Η αστυνομία έπιανε τους εγκληματίες, το κράτος έδειχνε να λειτουργεί, ο πλούτος παρά τη διαφθορά διαχεόταν, το φρέσκο κεκτημένο της ΟΝΕ δικαιολογούσε μια αίσθηση προσδοκίας σε ένα ευρωπαϊκό μέλλον.

Στο πλαίσιο αυτό έχει ενδιαφέρον μια γραφική λεπτομέρεια. Στην ψηφοφορία του ΣΚΑΪ «Μεγάλοι Ελληνες», ο Μέγας Αλέξανδρος προηγείται. Η συγκυρία κραυγάζει για σύγχρονη διακυβέρνηση και ορθολογική ανόρθωση των θεσμών, κι εμείς δραπετεύουμε ρομαντικά σε έναν μυθοποιημένο στρατηλάτη της αρχαιότητας! Η κοινωνία μας αποτυγχάνει δραματικά στις στοιχειώδεις προκλήσεις της νεωτερικότητας και καταφεύγει στην παραμυθία της ιστορικής μεγαλαυχίας. Θυμίζει τον ψυχίατρο που λέει στον ασθενή του: «Εχω καλά και κακά νέα. Τα κακά: πάσχεις από σύνδρομο ανωτερότητας. Τα καλά: μην ανησυχείς, δεν στηρίζεται σε καμία πραγματική βάση...».

Γι’ αυτό, ένα είναι το συμπέρασμα: ψήφο στον Καποδίστρια!

* Ο κ. Γ. Παγουλάτος είναι αναπληρωτής καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_18/04/2009_311623