ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ! Δίνουν στους εφοπλιστές, μέχρι και την κρατική ναυτική εκπαίδευση

Τετάρτη, 26 Ιουνίου 2013στις10:07 μ.μ.

Γραμματοσειρά:

Οι υπουργοί των... εφοπλιστών προωθούν στα... μουγκά την κατάργηση μεγάλου μέρους κρατικών σχολών του εμπορικού ναυτικού και την «αντικατάσταση» τους από ιδιωτικές με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου

Η κυβέρνηση του success story προωθεί εν κρυπτώ εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα το κλείσιμο σημαντικού ποσοστού των κρατικών σχολών του εμπορικού ναυτικού επιχειρώντας να μεταβιβάσει τη ναυτική εκπαίδευση σε ιδιώτες, πάγιο αίτημα των εφοπλιστών εδώ και χρόνια.

Αν και όλα τα μέσα ενημέρωσης σιωπούν γύρω από το θέμα, είναι γεγονός ότι ο κύβος ερρίφθη από την περίφημη συγκυβέρνηση Παπαδήμου, όταν, μέσω ενός πορίσματος που συνέταξε μια ομάδα διορισμένων ειδικών εμπειρογνωμόνων του Υπουργείου Ανάπτυξης και Ναυτιλίας, παρουσιάστηκε ότι «η ναυτική εκπαίδευση, οι Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού (ΑΕΝ), είναι πέρα για πέρα προβληματική τόσο ως προς την παρεχόμενη εκπαίδευση όσο και στη λειτουργία τους».

Τί κι αν έβγαζαν - εδώ και χρόνια - οι κρατικές ναυτικές σχολές «βαρβάτους καπεταναίους» και τους καλύτερους μηχανικούς του κόσμου, οι οποίοι ως άλλοι πρεσβευτές εκπροσωπούσαν στα πέρατα της γης την Ελλάδα;
Τί κι αν έπαιρναν βραβεία και επαίνους για την ναυτοσύνη τους, αλλά και για την άρτια εκπαίδευση που παρείχαν στους σπουδαστές κατά την τετράχρονη παραμονή τους στις Κρατικές Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού, οι οποίες σημειωτέον εδρεύουν στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην ακριτική Χίο, τις Οινούσες, την Ήπειρο, την Ύδρα, την Κύμη, την Μακεδονία, την Κρήτη και τον Ασπρόπυργο;

Όσο για το κλείσιμο κάποιων από τις οκτώ συνολικά ΑΕΝ (κυρίως των περιφερειακών), τα πορίσματα των ειδικών αποφάνθηκαν ότι όλες μαζί στοιχίζουν περίπου 17.000.000 ευρώ, ενώ για το εκπαιδευτικό έτος 2012 το ταμείο είναι μείον περίπου 4.000.000 ευρώ.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, μας λένε ότι ήρθε η ώρα να τα χαρίσουν και αυτά στους εφοπλιστές και στους κερδοσκόπους της παραπαιδείας. Κοινώς ο κάθε επιχειρηματίας θα μπορεί να πουλάει διπλώματα συλλήβδην, για τα οποία ασκείται έντονη κριτική πως θα «ανταποκρίνονται» σε «φτηνούς και πειθήνιους» χωρίς δικαιώματα ναυτεργάτες.

Πρωτεργάτης της ιδιωτικοποίησης στη ναυτική εκπαίδευση είναι ο λαλίστατος θαμώνας των τηλεοπτικών παραθύρων και νυν Υπουργός Υγείας της ΝΔ και κατά τις πληροφορίες αγαπημένος των εφοπλιστών, Άδωνις Γεωργιάδης όταν στο ελάχιστο διάστημα που τοποθετήθηκε στο υπουργείο εμπορικής ναυτιλίας ως Υφυπουργός βρήκε το χρόνο να ασχοληθεί με τις ακαδημίες. Ο Άδωνις, λοιπόν, μαζί με τον Πειραιώτη Αναπληρωτή Υπουργό Παιδείας Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο επιχειρούν με χειρουργικές δηλώσεις τους να θέσουν το θέμα στο τραπέζι.

Πιο συγκεκριμένα, ο Κ. Αρβανιτόπουλος δήλωσε προσφάτως ότι «η αναβάθμιση της Ναυτικής Εκπαίδευσης είναι κυρίαρχο θέμα, για τη διατήρηση της στρατηγικής θέσης της ελληνικής ναυτιλίας στον κόσμο, για την απασχόληση των ναυτικών και βέβαια για την ανάδειξη του Πειραιά σε κέντρο ναυτιλιακών αποφάσεων», ενώ ο Αδωνις Γεωργιάδης πρόσθεσε: «Ο προϋπολογισμός της ναυτικής εκπαίδευσης βαίνει μειούμενος. Προσπαθούμε να βρούμε τον τρόπο, ώστε να παράσχουμε στην ελληνική νεολαία και ναυτιλία την ποιοτικότερη ναυτική εκπαίδευση» και γι' αυτό κατά τον υφυπουργό «εξετάζουμε και τη θεσμοθέτηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης», ενώ συμπλήρωσε ότι «πρόθεσή μας είναι να δίνουν διπλώματα πλοιάρχων και από τις ιδιωτικές σχολές»!

Βέβαια είναι απορίας άξιον από που προκύπτουν τα νούμερα περί 17 εκατομμυρίων ευρώ, όταν μέχρι σήμερα ουδεμία από αυτές τις σχολές - που το ίδιο το κράτος έχει υποβαθμίσει - τηρούσε ισολογισμούς.

Πάντως σύμφωνα με το ρεπορτάζ προκύπτει ότι ήδη το ίδρυμα Λασκαρίδη έχει ξεκινήσει σεμινάρια σε συνεργασία με ξένα εκπαιδευτικά ιδρύματα, ενώ δεν αποκλείεται να υπάρξουν και συμπράξεις μεταξύ των Ελλήνων εφοπλιστών προκειμένου να ιδρυθούν σχολές υψηλού κύρους που να εξυπηρετούν τα κοινά τους συμφέροντα.

Μεγάλο ενδιαφέρον δείχνουν εφοπλιστικοί όμιλοι, να επενδύσουν σε ιδιωτικά ιδρύματα που θα παρέχουν ναυτιλιακή εκπαίδευση πανεπιστημιακού επιπέδου. Άλλωστε, πολλές ελληνικές ναυτιλιακές εταιρείες έχουν ιδρύσει στην Κίνα και στις Φιλιππίνες σχολές από τις οποίες αποφοιτούν πλοίαρχοι, μηχανικοί και θαλαμηπόλοι και μεγάλο μέρος από αυτούς τους απορροφούν στα βαπόρια τους.

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, η κυβέρνηση επισπεύδει τη διαδικασία έκδοσης πράξης νομοθετικού περιεχομένου, ώστε να ενεργοποιηθούν παλαιότεροι νόμοι που αναφέρονται στην ίδρυση ιδιωτικών σχολών Ναυτικής Επαγγελματικής Κατάρτισης και Επιμόρφωσης (ΝΕΚΕ). Η πράξη νομοθετικού περιεχομένου που ετοιμάζεται θα ενεργοποιήσει το νόμο 3153/2003 (επί υπουργίας Γιώργου Ανωμερίτη) και το νόμο 4650/2006 (επί υπουργίας Μανώλη Κεφαλογιάννη), και θα έχει ως στόχο τη διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα της ναυτικής εκπαίδευσης, τη δυνατότητα χρησιμοποίησης της τηλεκπαίδευσης, τη δυνατότητα παροχής κατάρτισης και επιμόρφωσης και από ιδιωτικούς φορείς (σχολές ΝΕΚΕ), τη δυνατότητα απόκτησης πτυχίου ΚΕΣΕΝ και από τις ΑΕΝ, ενώ θα ρυθμίζονται και θέματα φοίτησης αλλοδαπών ναυτικών στις ΝΕΚΕ.

Πώς θα γίνει το κόλπο, για να «τρυπώσουν» οι ιδιώτες
Ο σχεδιασμός περιλαμβάνει αρχικά τη συρρίκνωση των Ακαδημιών Εμπορικού Ναυτικού προκειμένου μετά να δημιουργηθούν ανάγκες ύπαρξης και ιδιωτικών σχολών. Μάλιστα συζητείται ότι θα παραμείνουν σε λειτουργία οι σχολές του Ασπόπυργου, των Χανίων και της Νέας Μηχανιώνας και να γίνει ενοποίηση των σχολών της Χίου και κατάργηση των σχολών Πρέβεζας, Κύμης, Ύδρας, Αργοστολίου και Σύρου.

Ενδέχεται, και υπό προϋποθέσεις, να διατηρηθεί μόνο η ΑΕΝ Πρέβεζας, για να εξυπηρετηθούν οι σπουδαστές των νησιών του Ιονίου και της Δυτικής Ελλάδας.
Όταν λοιπόν επιτευχθούν οι συγχωνεύσεις και αναζητηθούν λύσεις, για να καλυφθούν τα κενά, θα επιτραπεί – εν χορδαίς κι οργάνοις - η ίδρυση ιδιωτικών ναυτικών σχολών και στα τρία επίπεδα της ναυτικής εκπαίδευσης.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι ήδη στον ιδιωτικό τομέα, υπάρχουν δύο κολέγια που δραστηριοποιούνται στον χώρο της ναυτιλίας:
Το New York College, το οποίο συνεργάζεται με το University Greenwich, ιδιοκτήτης του οποίου είναι ο Ηλίας Φούτσης και Γενικός Διευθυντής σπουδών ο καθηγητής Νίκος Γκουσόπουλος που εντελώς συμπτωματικά (;) συμμετείχε στην επιτροπή που συνέταξε το πόρισμα ότι οι κρατικές σχολές είναι προβληματικές.

Επίσης, λειτουργεί και το BCA, το οποίο συνεργάζεται με το London Metropolitan University και ανήκει στο Βασίλη Δασκαλάκη.
Εξάλλου, σε επίπεδα αντίστοιχα των κρατικών Κέντρων Επιμόρφωσης Εμπορικού Ναυτικού (ΚΕΣΕΝ), των οποίων οι εγκαταστάσεις (τους) είναι στου Ρέντη, λειτουργούν τέσσερις ιδιωτικές σχολές, οι οποίες δίδουν διπλώματα τα οποία όμως δεν αναγνωρίζονται από την Πολιτεία. Οι σχολές αυτές, όπως φημολογείται, θα αναγνωρισθούν σύντομα από το υπουργείο Ναυτιλίας, ώστε να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες.

Οι τέσσερις ιδιωτικές σχολές training είναι η KMC της Πόπης Λυριτζή, η Κόσμος Training του Παναγιώτη Τζωρτζάτου, η Ράνης School και η GMTC του Γιώργου Γιαννόπουλου.
Επίσης, υπάρχει και η σχολή Hellenic Management Centre ICS Creek Branch της Ναταλίας Μαργιώλη Κομνηνού, που παρέχει πιστοποίηση σε ναυλομεσίτες και συνεργάζεται με το Institute of Chartered Shipbrokers.

Στον χώρο της ναυτικής εκπαίδευσης δραστηριοποιείται και το 'Ιδρυμα Ευγενίδη, που σήμερα διευθύνεται από τον εφοπλιστή Λεωνίδα Δημητριάδη Ευγενίδη, το οποίο έχει αναλάβει την προσαρμογή των εκπαιδευτικών προγραμμάτων και την πιστοποίηση της εγκυρότητάς τους σύμφωνα με τις τροποποιήσεις της διεθνούς σύμβαση STCW, η οποία ορίζει τα ελάχιστα κοινά πρότυπα επίπεδα εκπαίδευσης και πιστοποίησης.

Εικόνα μας είναι και μας μοιάζει

Σκίτσο του Ηλία Μακρή από την Καθημερινή

του Γιώργου Καραμπελιά

Ο συμβολισμός του κυβερνητικού διδύμου –ο ιππότης της ελεεινής μορφής και ο Σάντσο Πάντσα– κλείνει μέσα του την ίδια τη φύση της μεταπολίτευσης στον επιθανάτιο ρόγχο της. Τα δύο κόμματα που ανέλαβαν να διαχειριστούν τις τύχες της χώρας για σχεδόν σαράντα χρόνια, βρίσκονται μαζί λίγο πριν από την τελευταία βουτιά στην οριστική ανυποληψία και ανυπαρξία. Οι δύο άσπονδοι εχθροί-συνεταίροι της μεταπολίτευσης, που κάποτε εκπροσωπούσαν το 80% τουλάχιστον του ελληνικού λαού, βρίσκονται σήμερα να συγκροτούν μια κυβέρνηση μειοψηφίας (μεταξύ του 25-30%) σέρνοντας τον χορό του Ζαλόγγου που οδηγεί στην παραπέρα υποβάθμιση και παρακμή. Μέσα από μια διαδικασία συγκρούσεων και προσεγγίσεων, που κράτησαν σαράντα χρόνια, συρρικνώθηκαν τελικά στο σκληρό πυρήνα του δωσιλογισμού. Σε όλη μας τη διαχρονία το νεώτερο ελληνικό κράτος, υπήρχε και ένα 20-25% που στήριζε την τάξη, την ησυχία και την υποταγή με οποιοδήποτε τίμημα. Δωσίλογοι και ταγματασφαλίτες στην κατοχή, κρυφοί και φανεροί οπαδοί της χούντας μέχρι το 1973, οπαδοί της εκχώρησης σήμερα της διακυβέρνησης της χώρας ανοικτά στις ξένες δυνάμεις και τους Γερμανούς. Μοιάζει ως εάν το νεώτερο ελληνικό κράτος να έκανε τον κύκλο του – καθοδικό από τον Όθωνα και τη βαυαρική αντιβασιλεία, στον Σόιμπλε και την Μέρκελ.

Και το δυστύχημα είναι πως απέναντι στις δυνάμεις της υποτέλειας βρίσκεται μια κατακερματισμένη κοινωνία και μια ανίκανη αντιπολίτευση. Μια αντιπολίτευση που συνεχίζει να κινείται στο ίδιο ιδεολογικό και πνευματικό τοπίο της μεταπολίτευσης ως εάν το φίδι να δαγκώνει την ουρά του. Μιλάμε σήμερα για την «Χρυσή Αυγή» ξεχνώντας ότι τα πρώτα χρόνια της αντιπολίτευσης η ΕΠΕΝ του χουντοβασιλικών συγκέντρωνε κάποτε ανάλογα εκλογικά ποσοστά, ενώ η τότε αξιωματική αντιπολίτευση της «ελπιδοφόρου» δεκαετία του 1970 διέθετε έναν πραγματικό Ανδρέα και όχι την απομίμηση του.

Το δυστύχημα είναι λοιπόν, πως οι Έλληνες βρίσκονται μία μόλις στιγμή πριν βουτήξουν στο χάος, πνευματικά και ηθικά ανέτοιμοι να το αντιμετωπίσουν, διότι είναι προφανές πως αυτή η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση τέλους. Πάλι τα ίδια αστεία και τετριμμένα θα ακουστούν για την σωτηρία της χώρας, «την τελευταία προσπάθεια» όταν όλοι πια γνωρίζουν πως από υποχώρηση σε υποχώρηση, από παλινωδία σε προδοσία φθάσαμε πλέον στο τέρμα της διαδρομής των τεσσάρων χρόνων, μετά την οποία το ελληνικό κοινωνικό και πολιτικό σύστημα θα έχει χάσει πλήρως την αυτονομία του και θα εξαρτάται απόλυτα από τη βούληση των μεγάλων δυνάμεων και κατεξοχήν των Γερμανών. Πλέον το εάν σε μερικούς μήνες η Ελλάδα θα έχει βυθιστεί σε μια νέα κρίση που θα σηματοδοτεί και την έξοδο από την ευρωπαϊκή ένωση και την ευρωζώνη, εξαρτάται από τις καλές προθέσεις και τους συσχετισμούς των γεωπολιτικών προθέσεων και στρατηγικών των μεγάλων δυνάμεων. Εξ ου και η κατάθλιψη, η κρίση της σχιζοφρένειας, το αδιέξοδο των Ελλήνων. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Το σκηνικό της παρακμής

Όσοι από την αρχή παρακολουθούν έστω και για λίγο τις απόψεις και τις τοποθετήσεις μας θα έχουν παρακολουθήσει την αντίθεσή μας προς λαϊκίστικες επιλογές τύπου, «έξοδος από το ευρώ», «αυτόνομη πορεία εδώ και τώρα» και άλλα παρόμοια. Με επιμονή και με μεγάλη αγωνία προσπαθήσαμε να δείξουμε πως μια τέτοια επιλογή όταν δεν υπάρχει η κατάλληλη παραγωγική υποδομή, και οι ανάλογες πολιτικές δυνάμεις, και όταν ένα μεγάλο μέρος των «εταίρων μας» και ειδικά οι Γερμανοί και η βόρεια συμμαχία αυτό ακριβώς επεδίωκαν –όπως το παραδέχτηκε πρόσφατα ο Γιουνκέρ– θα ήταν σαν να θες να σβήσεις την πυρκαγιά με βενζίνη.

Και όμως όλοι γνωρίζουν πως η κύρια μέριμνα του χώρου μας υπήρξε πάντοτε η οικοδόμηση μιας χώρας και μιας κοινωνίας αυτόνομης και αυτεξούσιας. Γι’ αυτό και πολλοί μας κατηγόρησαν ότι δεν εφαρμόζουμε όλα αυτά που διακηρύσσαμε και πως θα έπρεπε να συνταχθούμε με τους οπαδούς «του ρίσκου».

Η άρνησή μας στηριζόταν σε μια βασική σκέψη. Πως ο ελληνικός λαός, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μία φάση βαθύτατης παρακμής και πως δεν είχε ούτε τις οικονομικές ούτε τις πνευματικές, ούτε τις πολιτικές προϋποθέσεις για να επιχειρήσει μια τέτοια έξοδο, η οποία θα κατέληγε πιθανότατα σε νέες, ίσως και τελεσίδικες, συρρικνώσεις. Κάποιοι μιλούσαν για την φύση του Έλληνα, που μπροστά στα δύσκολα κατορθώνει να σηκωθεί και πάλι και να αντισταθεί. Ξεχνούν ωστόσο, ότι αυτή η «φύση» ήταν πάντα συνδεδεμένη με την ύπαρξη ενός παραγωγικού ιστού, αγκιστρωμένου στην αγροτική και βιοτεχνική παραγωγή, σε ένα λαό μαθημένο να ζει με τα λίγα και ικανό να αντιμετωπίσει μεγάλες προκλήσεις όπως εκείνη του έπους του ’40 και της εθνικής αντίστασης.

Ξεχνούν λοιπόν ότι στο μεταξύ στα σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης, ο ελληνικός λαός ως σώμα και όχι μόνο οι ηγεσίες του, εισήλθε σε μια βαθύτατη παρακμή, έχασε την παραγωγή και τα αγροτικά στρώματα, έχασε τη βιομηχανία, έχασε την πνευματική του παράδοση, έχασε τη νεολαία που παρήγαγε σε μεγάλους αριθμούς μια ισχυρή δημογραφία (οι γιαγιάδες μας έκαναν πέντε και δέκα παιδιά). Η Ελλάδα διέθετε έναν πληθυσμό νεανικό, λιτό, παραγωγικό ενώ αντίθετα στη μεταπολίτευση έχουμε έναν πληθυσμό γερασμένο, έξω από παραγωγικές δραστηριότητες που έχει καταντήσει γκαρσόνι των ξένων τουριστών με μια νεολαία μαθημένη στον πιο άθλιο αμερικάνικο τρόπο ζωής, ακριβώς γιατί είναι μιμητικός. Μεταβληθήκαμε σε μια δουλοκτητική κοινωνία όπου οι ξένοι δούλευαν γι’ αυτήν ενώ ο  Έλληνας μεταβλήθηκε στον κύριο «εισαγόμενο».

Αυτό λοιπόν ήταν και το μεγάλο κατόρθωμα της μεταπολίτευσης. Ό,τι ολοκλήρωσε την παρασιτική ενσωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας στη Δύση, την οποία για αιώνες προωθούσαν οι άρχουσες ελίτ της χώρας, παρασιτοποιώντας το ίδιο το λαϊκό σώμα. Γι’ αυτό, και όταν η Δύση μπήκε σε κρίση, οι ξένοι δανειστές και τα ξένα αφεντικά, επέβαλαν τους πιο σκληρούς όρους στους υποτακτικούς τους. Και γι’ αυτό αυτοί οι υποτακτικοί δεν είχαν πραγματική δυνατότητα αντίστασης. Γιατί είναι εξαρτημένοι όπως τα πρεζάκια από το χρήμα, τις ιδέες, τον τρόπο ζωής των κυριάρχων. Γι’ αυτό, και τα αλλεπάλληλα «σχέδια Ανάν» γι’ αυτό η Ρεπούση και οι Λιάκοι, γι’ αυτό η κυριαρχία των εθνομηδενιστών στην εκπαίδευση, στον τύπο, στα κόμματα. Όλο το πασοκικό και αριστερό παραμύθι του αλώβητου λαού και της κακής δεξιάς, είναι μια απάτη και μια αυταπάτη, ένα φύλο συκής για να κρύψει την παρακμή του ίδιου αυτού του λαϊκού σώματος.

Γι’ αυτό λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια και στη διάρκεια της κρίσης έχουμε επιλέξει μια στρατηγική που ανταποκρίνεται σ’ αυτές τις πραγματικότητες. Αυτό το μοντέλο θα καταστραφεί αναπόφευκτα και ένας λαός κακομαθημένος από τους νταβατζήδες του θα πρέπει να ανακτήσει τα αντιστασιακά του ανακλαστικά –τα πραγματικά και όχι τα ψευδώνυμα– τα οποία είχε χάσει. Θα πρέπει να ξανασκύψει στην παραγωγή του, να επιστρέψει στην ελληνική παιδεία, να φτύσει τα τουρκοκάναλα, να αποκτήσει εκείνα τα μέσα που θα επιτρέψουν σε ένα λαό μεσήλικων να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τη νέα πραγματικότητα.

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί και πως δεν υπάρχουν γρήγοροι πολιτικοί και συνειδησιακοί μετασχηματισμοί όπως συμβαίνει π.χ. σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Αραβίας ή ακόμα και της γειτονικής Τουρκίας, ξεχνώντας πως η χώρα μας είναι όχι μόνο παρασιτική αλλά και γερασμένη. Και ένας λαός μεσηλίκων που έχει αποκτήσει για τουλάχιστον σαράντα χρόνια συνήθειες, πολιτικά ανακλαστικά, πνευματικές ροπές, δεν μπορεί να μετασχηματιστεί με μεγάλη ταχύτητα. Οι δε νέοι μας έχουν μάθει σε ένα τέτοιο τρόπο ζωής ώστε η πρώτη τους σκέψη είναι η μετανάστευση και η φυγή.

Γι’ αυτό λοιπόν, δεν έχουμε εμπιστοσύνη στους διάφορους δημοκόπους που κηρύσσουν και εφευρίσκουν θαυματουργές λύσεις (κάποιος μπαρούφας υποστήριζε πρόσφατα ότι σε μια εβδομάδα μπορεί να λύσει το οικονομικό πρόβλημα όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης, δηλαδή να ανατρέψει την ιστορική τάση  της παρακμής της Δύσης έναντι της Ανατολής).

Ένας μακρύς αγώνας μετασχηματισμού

Μία και μόνη απάντηση υπάρχει, ένας μακρόχρονος και πολυμέτωπος αγώνας, ένας αγώνας «ανταρτοπολέμου», ικανός να συγκροτήσει σταδιακά ένα νέο πνευματικό και πολιτικό υποκείμενο· από τον παλιό παρακμασμένο παρασιτικό λαό της μεταπολίτευσης να οικοδομήσει κάτι καινούργιο. Γι’ αυτό, και αγώνες όπως αυτός της ΕΡΤ, έστω και αν διεξάγεται από δυνάμεις συνδεδεμένες με το παλιό διεφθαρμένο σύστημα, είναι ένας θετικός αγώνας, γιατί μετασχηματίζει τις συνειδήσεις και τις πρακτικές των ίδιων των ανθρώπων, μετασχηματισμό χωρίς τον οποίο δεν μπορούμε στην πραγματικότητα να κάνουμε κανένα βήμα μπροστά.

Πρέπει εμείς, οι κουρασμένοι, οι γερασμένοι, οι αλλοτριωμένοι να απορρίψουμε την παρακμή μας, μέσα από μια πικρή και επίπονη διαδικασία χτίζοντας σταδιακά ένα νέο αντιστασιακό και αγωνιστικό ήθος. Από τις Σκουριές, την ΕΡΤ, τις μικροαπόπειρες της αλληλέγγυας οικονομίας και της αλληλεγγύης όπου για την ώρα πρωτοστατεί μόνο η εκκλησία· από τη συρρίκνωση των εισαγωγών που μειώνει τον παρασιτισμό μας, την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης· να αρχίσουμε να διαμορφώνουμε αυτό το νέο οικονομικό πρότυπο και ένα κοινωνικό υποκείμενο που θα έχει υπερβεί θετικά και όχι απλά δια της καταστροφής του, το μεταπολιτευτικό πρότυπο. Και μέσα από αυτά, μέσα από παρατεταμένους αγώνες, θα διαμορφωθούν και τα νέα πολιτικά υποκείμενα, μεταλλάσσοντας παλιές πολιτικές δυνάμεις και αναδεικνύοντας νέες.

Έτσι λοιπόν, για όλους τους αγανακτισμένους φίλους που δεν αντέχουν το δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου, που δεν αντέχουν τον Άδωνι και την Γεννηματά, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε πως εικόνα τους είμαστε και τους μοιάζουμε. Το ότι πλέον δεν τους αντέχουμε είναι ένα θετικό βήμα, μόνο που πρέπει να ξέρουμε πως αποτελούν ένα κομμάτι του εαυτού μας που πρέπει να πετάξουμε. Το ερώτημα είναι πότε και πως θα αναδείξουμε κάτι ριζικά διαφορετικό στη θέση τους. Και αυτό θέλει κόπο, δουλειά, οργάνωση των λαϊκών στρωμάτων και όχι βέβαια ονοματοδοσίες, Ερνέστους και Σλαβόϊ.

Κατανοούμε, και είναι φυσικό άλλωστε, πως απέναντι στο κυβερνητικό άγος οι άνθρωποι ψάχνουν λύσεις με βάση αυτά που υπάρχουν. Ωστόσο, αν θέλουμε να είμαστε αποτελεσματικοί θα πρέπει να υποχρεώσουμε και τις αντιπολιτευόμενες πολιτικές ηγεσίες σε περισσότερη σοβαρότητα, περισσότερη επαφή με τον τόπο τους και την ιστορία του. Θα πρέπει να τους υποχρεώσουμε να αρχίσουν να ξεφεύγουν οι ίδιοι από τα φθαρμένα κλισέ και το διεφθαρμένο παραγοντίστικο τρόπο με τον οποίο γινόταν η πολιτική στην μεταπολίτευση σε όλους τους χώρους, σε όλα τα ιδεολογικά μήκη και πλάτη. Θα πρέπει ο λαός, να μετασχηματίσει την απόρριψη και την αηδία του σε νέες θετικές και δημιουργικές προτάσεις. Θα πρέπει να υποχρεώσει τον εθνομηδενιστικό πυρήνα της μεταπολιτευτικής Αριστεράς να χαθεί στα μετόπισθεν και να αναδείξει τις πατριωτικές και αυτόκεντρες φωνές.

Στο μεταξύ θα έχουμε τους κυβερνήτες και τις αντιπολιτεύσεις που μας ταιριάζουν. Καθόλου τυχαία εξάλλου, όλοι ψάχνουν αυτά τα χρόνια τη χαρισματική προσωπικότητα που θα εφεύρισκε ως εκ θαύματος κάποια λύση. Πιστεύω πλέον να κατάλαβαν πως οι μεγάλες προσωπικότητες αναδεικνύονται και από λαούς που έχουν ξεπεράσει την παρακμή τους. Διαφορετικά ακόμα και όσες υπάρχουν είναι υποχρεωμένες να τρώνε το βρώμικο ψωμί που φτιάχνουν οι φούρνοι μας.

Πρέπει λοιπόν να κρατήσουμε τα θετικά από τούτη την κρίση. Μια κρίση που ξεγύμνωσε ακόμα περισσότερο την μνημονιακή εξουσία, οδηγεί στην εξαφάνιση το εθνομηδενιστικό thinktank της μεταπολίτευσης –λέγε με ΔΗΜΑΡ– και προπαντός ανέδειξε νέες αντιστάσεις στην ελληνική κοινωνία μέσα από το κίνημα της ΕΡΤ, ενώ αποκαθήλωσε οριστικά και τελεσίδικα τον Αντώνη Σαμαρά, αποδεικνύοντας πως είναι από την ίδια πάστα με τον παλιό του συμφοιτητή. Η κυβερνητική παρέα της μεταπολίτευσης πνέει τα λοίσθια. Και η Νέα Δημοκρατία θα έχει σύντομα την τύχη του ΠΑΣΟΚ.

Είμαστε υποχρεωμένοι, πολλαπλασιάζοντας τις προσπάθειές μας, να αγωνιστούμε για τη διαμόρφωση νέων εναλλακτικών πολιτικών προτάσεων που θα έχουν συνείδηση των διακυβευμάτων. Και αυτό όπως δείξαμε απαιτεί τον ίδιο τον δικό μας μετασχηματισμό. Σε μια τέτοια βάση, μπορούμε και το οικονομικό μας πρόβλημα να επιλύσουμε, πατώντας στις δικές μας δυνάμεις, και αν χρειαστεί να φύγουμε από το ευρώ, να επιλέξουμε εμείς πότε θα το κάνουμε.

26-6-2013     Γιώργος Καραμπελιάς

Υ.Γ Και πάνω από όλα απαιτείται μια πνευματική επανάσταση που θα απαγορεύει στους αλητήριους νταβατζήδες των ΜΜΕ να αποχαυνώνουν καθημερινά έναν λαό που έχει ανάγκη από θετικά πρότυπα. Προφανώς, δε ως πρώτο βήμα, πρέπει να απαιτήσουμε μια νέα ΕΡΤ, από τους ίδιους τους δημοσιογράφους, που ελπίζουμε ότι η συμμετοχή τους σε αυτό τον αγώνα, θα τους κάνει να έλθουν πιο κοντά στον ελληνικό λαό και τις αγωνίες του, θα τους κάνει να πάψουν να παίζουν μονόχορδα το παιγνίδι του συστήματος, πνίγοντας κάθε άλλη φωνή. Εξάλλου, έχουν πάψει πλέον να είναι προνομιούχοι και ελπίζω να αποδείξουν πως άξιζαν τη συμπαράστασή μας.

ardin-rixi.gr

H ευρωζώνη σε… παραζάλη

Ἀναρτήθηκε στὸ 26 Ἰουνίου 2013 ἀπὸ τὸν/τὴν filologos10

Η κυβερνητική αστάθεια έχει γίνει καθημερινότητα στην Ελλάδα, η οποία διανύει μια προεκλογική περίοδο διαρκείας την τελευταία τριετία, όμως η κατάσταση δεν διαφέρει πολύ ούτε στις άλλες χώρες της ευρωζώνης.

Κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις βρίσκονται συχνά στον αέρα, εκλογές προκηρύσσονται εκτάκτως, κόμματα και «ηγέτες» εναλλάσσονται στην εξουσία, όμως η πολιτικο-οικοινομική κρίση δεν απομακρύνεται. Παραμένει απλωμένη πάνω απ’ την Ευρώπη, αφού ακόμα και η σταθερότητα ορισμένων «δυνατών» χωρών επηρεάζεται άμεσα από τα ντόμινο εξελίξεων. Πιο πρόσφατο παράδειγμα, το άγχος της Μέρκελ για τις γερμανικές εκλογές, λόγω της τελευταίας κυβερνητικής κρίσης στην Ελλάδα.

Η λιτότητα γεννάει μόνιμη παραζάλη στην ευρωζώνη. Λες και δεν πατάμε πια σε σταθερό έδαφος, αλλά σε κατάστρωμα καραβιού εν μέσω τρικυμίας. Επικοινωνιακά τερτίπια της στιγμής για αποφυγή εκλογών (όπως τώρα στην Ελλάδα) πιάνουν κάποτε – κάποτε, όμως όχι πάντα και για πάντα. Οι κυβερνήσεις μοιάζουν αναλώσιμες, με εταίρους φοβισμένους, παλεύοντας – στον άγνωστο χρόνο που τους απομένει – να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις, κόντρα στη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Τα κόμματα ανεβοκατεβαίνουν στην εξουσία σαν ασανσέρ ή συνεργάζονται μεταξύ τους όπως – όπως και όποιοι με όποιους, ακόμα και υπηρεσιακοί «επιστρατεύονται» σαν λύση ανάγκης, κι όλα αυτά για να υπηρετηθεί μέχρι κεραίας η σκληρή λιτότητα που επιβάλλει πάση θυσία το Βερολίνο. Εν ολίγοις, οι πολιτικοί αλλάζουν, όμως όχι και η πολιτική. Κι όποιος αντέξει απέναντι στον μπαμπούλα της ύφεσης και της κρίσης χρέους.

Δεν είναι, λοιπόν, μόνο η Ελλάδα που τον τελευταίο χρόνο πήγε ήδη δυο φορές στις κάλπες (έχουν να γίνουν εκλογές μετά το πέρας τετραετίας από το 2004), ενώ από τον Οκτώβριο του 2009, όταν κι άρχισε να μπαίνει στον κυκλώνα της κρίσης, έχει αλλάξει πέντε πρωθυπουργούς: Καραμανλής, Παπανδρέου, Παπαδήμος, Πικραμένος, Σαμαράς. Κι έχει ο Θεός…

Η σκακιέρα

Από τις 17 χώρες της ευρωζώνης, η κυβερνητική σταθερότητα είναι για την πλειονότητά τους – αλλού περισσότερο, αλλού λιγότερο – είδος προς εξαφάνιση. Ενώ η Μέρκελ οδεύει ολοταχώς για την τρίτη θητεία της, ώστε να γίνει η μακροβιότερη καγκελάριος της Γερμανίας μετά τον πολιτικό «πατέρα» της Χέλμουτ Κολ, στα άλλα μέλη του κοινού νομίσματος υπάρχουν αναταράξεις κι έξαρση πρόωρων εκλογών! Εξαιρέσεις, το Λουξεμβούργο, η Αυστρία (εκλογές τον Σεπτέμβριο έπειτα από πενταετία!) και η Εσθονία – η τελευταία χώρα που μπήκε στο ευρώ το 2011 –, στην οποία επανεξελέγη ο κεντροδεξιός συνασπισμός.

Η εικόνα στη σκακιέρα της ευρωζώνης μετά το 2010, όταν έσκασε το κανόνι της Ελλάδας, είναι κάτι περισσότερο από ενδεικτική:

Ισπανία: Τον Νοέμβριο του 2011 ο σοσιαλιστής Χοσέ Λουίς Θαπατέρο χάνει από τον συντηρητικό Μαριάνο Ραχόι του Λαϊκού Κόμματος, με την κρίση στη χώρα να θεριεύει και τη λαϊκή διαμαρτυρία να γιγαντώνεται.

Κύπρος: Στο κατώφλι του ΔΝΤ, ο Νίκος Αναστασιάδης (Δημοκρατικός Συναγερμός) αντικαθιστά στην προεδρία, τον Φεβρουάριο του 2013, τον Δημήτρη Χριστόφια (ΑΚΕΛ).

Ιρλανδία: Τον Φεβρουάριο του 2011 ο Μπράιαν Κόουεν (Fianna Fàil) πληρώνει στις κάλπες το τίμημα από την πολιτική αυστηρής λιτότητας και το SOS προς ΔΝΤ – Ε.Ε. Το κόμμα Fine Gael του Έντα Κένι κερδίζει στις πρόωρες εκλογές.

Ιταλία: Τον Νοέμβριο του 2011 παραιτείται ο Μπερλουσκόνι μετά την επιβολή σκληρών μέτρων. Στη θέση του ο Μάριο Μόντι. Στις 24 Φεβρουαρίου 2013 γίνονται πρόωρες εκλογές. Έπειτα από αδιέξοδο, εντολοδόχος πρωθυπουργός αναλαμβάνει ο Ενρίκο Λέτα του Δημοκρατικού Κόμματος.

Γαλλία: Στις 6 Μαΐου 2012 ο Φρανσουά Ολάντ του Σοσιαλιστικού Κόμματος διαδέχεται τον δεξιό πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, με τις διαφορές της ασκούμενης πολιτικής να είναι αδιόρατες.

Ολλανδία: Τον Ιούνιο του 2010 ο χριστιανοδημοκράτης Γιαν Μπαλκενέντε αφήνει τη θέση του μετά τις εκλογές στον φιλελεύθερο Μαρκ Ρούτε. Ο νέος πρωθυπουργός παραιτείται στις 23.4.2012 λόγω της επιδείνωσης της κρίσης. Στις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου ο Ρούτε επανεξελέγη.

Πορτογαλία: Τον Ιούνιο του 2011, ύστερα από πρόωρες εκλογές, ο σοσιαλιστής Ζοζέ Σώκρατες, που είχε ζητήσει βοήθεια από Ε.Ε. – ΔΝΤ, αντικαθίσταται από τον σοσιαλδημοκράτη Πέντρο Κοέλιο. Πρόσφατα γκάλοπ δείχνουν το κεντροδεξιό κυβερνών κόμμα να έχει χάσει πολλή από τη δύναμή του.

Σλοβενία: Τον Δεκέμβριο του 2011 ο Γιάνες Γιάνσα του Δημοκρατικού Κόμματος παίρνει (με πεντακομματικό συνασπισμό!) την εξουσία από τον σοσιαλδημοκράτη Μπόρουτ Πάχορ, στις πρώτες πρόωρες εκλογές στην Ιστορία της χώρας. Στις 5.6.2013 ο Γιάνσα, που έμεινε στον θώκο μέχρι φέτος τον Μάρτιο, καταδικάζεται σε διετή φυλάκιση για σκάνδαλο διαφθοράς. Νέα πρωθυπουργός η Αλένκα Μπράτουσεκ της «Θετικής Σλοβενίας», που ήδη πρόλαβε να επιβάλει σκληρότερα μέτρα λιτότητας.

Μάλτα: Τον Μάρτιο του 2013 το Εργατικό Κόμμα που ήταν στην αντιπολίτευση έφερε αλλαγή ηγεσίας έπειτα από 15 χρόνια! Η απερχόμενη κυβέρνηση έπεσε και οδηγήθηκε σε πρόωρες εκλογές, όταν δεν μπόρεσε να περάσει τον προϋπολογισμό.

Βέλγιο: Μετά τις πρόωρες εκλογές του 2010 προέκυψε ακυβερνησία. Ο σοσιαλιστής Ντι Ρούπο ανέλαβε τελικά πρωθυπουργός ύστερα από 541 (!) μέρες διαβουλεύσεων.

Φινλανδία: Στις εκλογές του 2011 ο συντηρητικός Γίρκι Κατάινεν διαδέχεται στην εξουσία την κεντρώα Μάρι Κιβίνιεμι, που ανέλαβε πρωθυπουργός το καλοκαίρι του 2010.

Σλοβακία: Τον Μάρτιο του 2012, σε πρόωρες εκλογές λόγω ύφεσης και με φόντο

την έγκριση του EFSF, τη φιλελεύθερη Ιβέτα Ραντιτσόβα διαδέχεται ο Ρόμπερτ Φίκο των σοσιαλδημοκρατών. H τετρακομματική κυβέρνηση γίνεται κι αυτή θύμα της κρίσης χρέους, μόλις έναν χρόνο μετά τον σχηματισμό της…

Το Ποντίκι

ΣΦΟΝΔΥΛΟΣ: Ο ΥΠΟΠΤΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ KONTRA CHANNEL...

ΣΦΟΝΔΥΛΟΣ: Ο ΥΠΟΠΤΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ KONTRA CHANNEL...

Ο ΥΠΟΠΤΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ KONTRA CHANNEL...

Τι μπορεί να θέλει ο Γιώργος Κουρής πίσω από το... ατρόμητο κανάλι του λαού;

Γράφει ο Γιάννης Βούρος

Έλληνες Αδέρφια μου!
Εντάξει, είμαι αδικαιολόγητος, αλλά ΜΟΛΙΣ ΧΤΕΣ ανακάλυψα κι εγώ την ... Αμερική, διαπιστώνοντας ότι το περίφημο ΚΟΝΤΡΑ CHANNEL που εκπέμπει εδώ και 5 κοντά μήνες, ανήκει στην ΑΥΡΙΑΝΗ και στον πασίγνωστο Γιώργο Κουρή!!!

Το κανάλι δηλαδή, που έχει χρίσει τον εαυτό του ως αδιάβλητο υπερασπιστή του Λαού και της Ελλάδας, έχει ιδιοκτήτη έναν από τους μεγαλύτερους "Μαφιόζους" της δημοσιογραφίας!!!
Και ύστερα αναρωτιόμαστε, γιατί ο Έλληνας παρακολουθεί απλά σκυθρωπός τη κατρακύλα της πατρίδας του, χωρίς να μπορεί να αρθρώσει λόγο ούτε να αντιδράσει!
Έχω όμως ένα ελαφρυντικό αδέλφια! Ότι ζω στην Αυστραλία. Κι επειδή οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις με κάνουν πολλές φορές να απέχω από τα κοινά της πατρίδας σε δεύτερο και τρίτο επίπεδο, όχι όμως σε πρώτο, στο να μην ενημερώνομαι δηλαδή επακριβώς για τα καίρια και σημαντικά προβλήματα, ας πούμε ότι αποτελεί δικαιολογία.

Η αρχή του τέλους

Η αρχή του τέλους

Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Στο Ταξίμ οι διαδηλωτές άνοιξαν τη "ντουλάπα" με τους "σκελετούς" της Νέας Τάξης.
Εκτός από τους Κεμαλοναζί της Άγκυρας, ανησυχούν και οι Βενιζελοναζί της Αθήνας.

...Τρόμος και στα ρετιρέ της Νέας Υόρκης.
...Το Κοράνιο αποκαλύπτει τη συνέχεια.

Βλέποντας κάποιος τα συμβαίνοντα στην πλατεία Ταξίμ, αν μη τι άλλο μένει εντυπωσιασμένος από τη "διαύγεια" των Ελλήνων αναλυτών ...Ακόμα και των ερασιτεχνών αναλυτών. Είτε ανοίγεις μια τηλεόραση είτε "σερφάρεις" στο διαδίκτυο, οι αναλύσεις είναι κάτι παραπάνω από επαρκείς ...Σοβαροί άνθρωποι, με πραγματική γνώση του αντικειμένου, έχουν πιάσει την "ουσία" του κεμαλικού κράτους ...Γνωρίζουν το "μέταλλό" του και αυτό το περιγράφουν επαρκώς στις πολύ καλές και εμπεριστατωμένες αναλύσεις τους. Από εκεί και πέρα τα "απόνερα" αυτών των αναλύσεων κατακλύζουν λίγο-πολύ ολόκληρο τον ελληνικό ιντερνετικό χώρο. Υπάρχει δηλαδή μια πραγματικά καλή γνωστική βάση πάνω στα θέματα που αναλύονται και αυτή "διαχέεται" στο διαδίκτυο.

Νέος «γύψος» για την Τουρκία

Ἀναρτήθηκε στὸ 24 Ἰουνίου 2013 ἀπὸ τὸν/τὴν filologos10

Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης

Οπως αναφέραμε στο άρθρο μας της Παρασκευής, τη δεκαετία του 2000 ο Ερντογάν εξουδετέρωσε το βαθύ κράτος των κεμαλιστών και των στρατοκρατών μέσω της στήριξης που του παρείχαν η Ουάσινγκτον και οι Βρυξέλλες, ενώ δύο από τα μέσα που χρησιμοποίησε για να πετύχει τον στόχο του ήταν ο εκδημοκρατισμός και η πολυφωνία, που έθετε στο περιθώριο τους μηχανισμούς του βαθέος κράτους!

Ομως όλα αυτά τα χρόνια που ο Ερντογάν ήταν απασχολημένος με την πολιτική του επιβίωση και το ξερίζωμα του βαθέος κράτους, η τουρκική κοινωνία γεύτηκε τους καρπούς της ελευθερίας και του εκδημοκρατισμού, έστω κι αν αυτός έγινε για λόγους σκοπιμότητας. Αυτή η φιλελεύθερη κοινωνία όμως, σε συνδυασμό με τις ανησυχητικές διαστάσεις που λαμβάνει το Κουρδικό στο εσωτερικό, στο Ιράκ και στη Συρία, προκάλεσαν σοβαρό προβληματισμό στον Ερντογάν και τον περίγυρό του, στον οποίο δεν συμπεριλαμβάνονται πλέον οι παλαιοί φιλελεύθεροι σύμβουλοι. Ο προβληματισμός έγκειται στο γεγονός ότι μια τέτοια κατάσταση έρχεται σε αντίθεση με την κοινωνία-πρότυπο που έχει κατά νου, η οποία θα πρέπει να ενστερνίζεται και να υποκύπτει στις αρχές του σουνιτικού Ισλάμ, ενώ δεν θα πρέπει να τίθεται σε κίνδυνο και η εθνική συνοχή της τουρκικής κοινωνίας, που απειλείται από την πορεία ανάδειξης του Κουρδικού.

Γι’ αυτό ο Ερντογάν προχωρεί στην ψήφιση ενός νέου νόμου για τη ΜΙΤ, με τον οποίο παραχωρούνται υπερεξουσίες στην τουρκική μυστική υπηρεσία, που θυμίζουν την παντοκρατορία της KGB επί σοβιετικού καθεστώτος, όταν η υπηρεσία αυτή γνώριζε ανά πάσα στιγμή τι κάνει, τι λέει, αλλά και τι σκέφτεται κάθε σοβιετικός πολίτης, εξασφαλίζοντας μέσω αυτού του ασφυκτικού ελέγχου τη συνοχή αλλά και την επιβίωση του καθεστώτος!

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, με τον νέο νόμο η τουρκική μυστική υπηρεσία εξοπλίζεται με αρμοδιότητες που δημιουργούν στην ουσία ένα νέο βαθύ κράτος στην Τουρκία, το οποίο θα ορίζεται και θα κατευθύνεται από το γραφείο του πρωθυπουργού.

Με βάση τον νέο, υπό έγκριση νόμο, η ΜΙΤ δεν θα συλλέγει μόνον πληροφορίες, αλλά θα συλλέγει στοιχεία και θα παρακολουθεί όλους τους Τούρκους πολίτες, τις τηλεφωνικές συνομιλίες, τη διαδικτυακή αλληλογραφία, όλες τις τραπεζικές δοσοληψίες, τις αγορές μέσω πιστωτικών καρτών, τα φάρμακα που προμηθεύονται, τις ιατρικές εξετάσεις, τους βαθμούς που παίρνουν όλοι οι Τούρκοι μαθητές σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης, τα ταξίδια στο εξωτερικό και το εσωτερικό και ό,τι άλλο αφορά την προσωπική ή δημόσια ζωή του κάθε πολίτη.

Επίσης, με βάση τον νέο νόμο, η ΜΙΤ αποκτά την αρμοδιότητα να διεξάγει ψυχολογικές επιχειρήσεις, αλλά και άλλες επιχειρήσεις, όπως συλλήψεις, ανακρίσεις, απαγωγές, επιθέσεις σε «στόχους» κ.λπ., ενώ τα στελέχη της μυστικής υπηρεσίας που θα συμμετέχουν σε τέτοιου είδους ενέργειες και επιχειρήσεις δεν θα είναι υπεύθυνα για τις πράξεις τους και δεν θα διώκονται. Η ΜΙΤ θα μπορεί επιπλέον να διεξάγει επιχειρήσεις εναντίον εσωτερικών απειλών, χωρίς να είναι προϋπόθεση η απόφαση δικαστηρίου.

Οσον αφορά τις επιχειρήσεις στο εξωτερικό, ενώ μέχρι στιγμής μπορούν να διεξάγουν επιχειρήσεις οι ΤΕΔ, μόνο κατόπιν απόφασης της Βουλής, με τον νέο νόμο η ΜΙΤ μπορεί να σχεδιάσει και να διεξαγάγει επιχειρήσεις στο εξωτερικό χωρίς την άδεια κανενός.

Με την αρμοδιότητα της διεξαγωγής ψυχολογικών επιχειρήσεων η ΜΙΤ αποκτά τη δυνατότητα να εκθέτει και να εκβιάζει φυσικά πρόσωπα, μέσω ιστοσελίδων που της δίνεται η νομική δυνατότητα να δημιουργεί και να λειτουργεί, χωρίς να φοβάται νομικές και ποινικές ευθύνες.

Σημειώνεται ότι με βάση τις νέες αρμοδιότητες η ΜΙΤ αποκτά δικαίωμα να παραβιάζει με τον «νόμο» βασικά δικαιώματα των πολιτών της Τουρκίας, ενώ το προσωπικό της «θωρακίζεται» απέναντι στον νόμο, αφού όποια παράβαση του νόμου κάνουν εν ώρα υπηρεσίας δεν θα επισύρει καμία δίωξη και ποινή.

Υπάρχουν κι άλλες ρυθμίσεις, που αποτελούν αντικείμενο ειδικού ενδιαφέροντος και εκφεύγουν του πλαισίου ενός άρθρου. Ομως αυτό που μπορεί να διακρίνει κανείς, εξετάζοντας το περιεχόμενο αλλά και το πνεύμα αυτού του νομοσχεδίου, είναι το γεγονός ότι ο Ερντογάν, ο Νταβούτογλου και ένας στενός κύκλος συνεργατών και συμβούλων του εργάζονται μεθοδικά πάνω σε ένα νέο κρατικό μοντέλο, που θα έχει ως ιδεολογική βάση τις βασικές αρχές του σουνιτικού Ισλάμ, στις οποίες θα υποτάσσονται οι αρχές των ανθρώπινων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας, όπως αυτές ορίζονται και γίνονται αποδεκτές από τη Δύση και τις πολιτισμένες χώρες.

Μιλάμε για ένα εντελώς νέο, υβριδικό μοντέλο, με στοιχεία από το σοβιετικό καθεστώς, από το καθεστώς της ιρανικής ισλαμικής επανάστασης και από τα μπααθικά καθεστώτα της Μέσης Ανατολής.

Αυτή είναι η νέα Τουρκία που προετοιμάζει για τους πολίτες της χώρας του αλλά και για τις γειτονικές χώρες ο Ερντογάν. Να το έχουμε υπ’ όψιν μας!

ΣΟΚ στο ΝΑΤΟ: Το κινεζικό α/α μακρού βεληνεκούς παίρνει η Τουρκία;

24/06/2013 03:48 | Κατηγορίες: Main,Άμυνα & Ασφάλεια  Αποστολή με email |

 Print  PDF

Η επιδείνωση των σχέσεων της Τουρκίας με τη Δύση εξαιτίας των ισχυρών επικρίσεων για τον τρόπο αντιμετώπισης των διαδηλωτών στην πλατεία Τακσίμ και σε όλη την Τουρκία, δείχνει να οδηγεί τη χώρα του Ερντογάν σε μια κίνηση που αν οριστικοποιηθεί θα αποτελέσει την ταφόπλακα ακόμα και στις σχέσεις με την Ατλαντική Συμμαχία, στη οποία ανήκει από το 1952, ενώ θα σηματοδοτήσει και την έναρξη μιας περιόδου ραγδαίων ανακατατάξεων στις παγκόσμιες γεωστρατηγικές ισορροπίες…

Την είδηση μεταδίδει σε ρεπορτάζ η έγκυρη αμερικανική εφημερίδα που είναι εξειδικευμένη στα αμυντικά θέματα, Defense News, επικαλούμενη δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων που εμπλέκονται με τις στρατιωτικές προμήθειες. Η επίσημη αιτιολογία είναι ότι το κινεζικό σύστημα είναι πολύ πιο φθηνό από τους ανταγωνιστές του, ενώ το τεχνολογικό του επίπεδο χαρακτηρίζεται ως «ικανοποιητικό».

Οι Αμερικανοί έχουν ήδη προβεί σε όλες τις σχετικές προειδοποιήσεις, όμως οι Τούρκοι εμφανίζονται αμετακίνητοι στις θέσεις τους… Οι προειδοποιήσεις, επισήμως, αφορούν την «ατελή» επιχειρησιακή αξιοποίηση του συστήματος, επειδή δεν θα μπορεί να συνεργάζεται με τα άλλα αντιαεροπορικά συστήματα της χώρας ώστε οι υπεύθυνοι να έχουν μια συνολική εικόνα. Το σύστημα αναγνώρισης φίλιου – εχθρικού (IFF) θα μπορούσε να δημιουργήσει προβλήματα με τον στόλο των μαχητικών F-16.

Ίσως οι Τούρκοι να έχουν μεγάλη εμπιστοσύνη στις ικανότητες της αμυντικής τους βιομηχανίας να επιλύσει το πρόβλημα της διασύνδεσης… Εξάλλου, γνωρίζουν ότι παρόμοιο πρόβλημα αντιμετώπισε με τα ρωσικά αντιαεροπορικά και η Ελλάδα, η κατάσταση είναι όμως πλέον πολύ διαφορετική σε σχέση με το αρχικό στάδιο μελέτης του προβλήματος και αναζήτησης λύσεων…

Το περίεργο είναι ότι εάν οι Τούρκοι επιλέξουν το κινεζικό σύστημα δεν θα μπορέσουν να το ενσωματώσουν στην υπάρχουσα ΝΑΤΟϊκή υποδομή. Η δε υπόθεση έχει τόσο πολύ προχωρήσει, ώστε σύμφωνα με το δημοσίευμα η απόφαση έχει ήδη ληφθεί και αναμένει την έγκριση από τον υπουργό Άμυνας, Ισμέτ Γιλμάζ και τον πρωθυπουργό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Για την Ιστορία, να υπενθυμίσουμε ποιοι είναι οι διεκδικητές του συμβολαίου ύψους 4 δισεκατομμυρίων δολαρίων: Η κοινοπραξία των αμερικανικών εταιριών Raytheon και Lockheed Martin, προσφέρουν το σύστημα Patriot, η ρωσική Rosoboronexport, προωθεί το S-300, η ιταλο-γαλλική κοινοπραξία Eurosam, προσφέρει το SAMP/T Aster 30 και η κινεζική China Precision Machinery Export-Import Corp., το απόλυτο αουτσάιντερ, προσφέρει το HQ-9…

Εάν επιχειρήσει κανείς να αναζητήσει τη λογική πίσω από την είδηση θα μπορούσε να διακρίνει τα ακόλουθα: Πάντα είναι ανοικτό το ενδεχόμενο να πρόκειται για μια ακόμη σκληρή διαπραγματευτική «ντρίμπλα» των Τούρκων, στην προσπάθεια να «πείσουν» τους ισχυρούς να δουν με θετικό μάτι τις όποιες – νόμιμες ή παράνομες, λογικές ή παράλογες – απαιτήσεις και διεκδικήσεις τους.

Δεδομένων όμως των ευρύτερων εξελίξεων, ισχυρό είναι όμως και το ενδεχόμενο οι Τούρκοι να έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ποτέ πια οι σχέσεις με τις ΗΠΑ δεν θα είναι όμοιες με το παρελθόν (διόλου απίθανο για σειρά λόγων), οπότε, η αδυναμία αναζήτησης εταίρο (ή «προστάτη») στη Μόσχα για τους γνωστούς ιστορικούς λόγους, να μην αφήνει περιθώριο στους Τούρκους παρά να αναζητήσουν καταφύγιο στη συμμαχία με τους Κινέζους, που ενισχύονται συνεχώς, παρά τα πολυάριθμα ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα αναφορικά με το μέλλον της Κίνας σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Εξάλλου, δεν θα είναι η πρώτη φορά που οι Τούρκοι θα λάβουν κάποια σημαντική τεχνολογία από τους Κινέζους, αφού ως γνωστόν οι βαλλιστικές τους δυνατότητες προέρχονται επίσης από την Κίνα…

Το θέμα σίγουρα δεν έχει τελειώσει, όμως είναι βέβαιο ότι βρίσκεται ήδη στην κορυφή της ατζέντας πολλών χωρών, ενώ ίσως πρέπει να αρχίσουμε να αμφιβάλλουμε για το κατά πόσον το διαφαινόμενο μπλοκάρισμα της ενταξιακής της διαδικασίας στην ΕΕ είναι απλώς αποτέλεσμα της βίαιης πάταξης των διαδηλωτών…

Το ζητούμενο για τη Ελλάδα είναι να διακρίνει τη στρατηγική ευκαιρία που της ανοίγεται. Και δεν είναι άλλη από το να καταστεί αυτό που λέγεται εδώ και πολλά χρόνια: Ότι η Ελλάδα είναι το φυσικό σύνορο ανάμεσα στη Δύση και τον υπόλοιπο κόσμο προς ανατολάς. Ασφαλώς αυτό δεν σημαίνει πρόταση «παράδοσης άνευ όρων» στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά το να συνειδητοποιήσει η χώρα πόσες ευκαιρίες ανοίγονται σε πολλαπλά επίπεδα, κυρίως στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης.

Πάντα υποστηρίζαμε τη διαχείριση του προβλήματος όχι με λογιστικό – οικονομικό τρόπο, αλλά διαμέσου μιας ευφάνταστης γεωπολιτικής προσέγγισης…

Η πελατειακή Αριστερά

Τάκης Μίχας  

22 Ιουνίου 2013 

Οι τελευταίες εξελίξεις στην ΕΡΤ είχαν και ένα θετικό αποτέλεσμα. Έδωσαν μία πρώτη γεύση σχετικά με το πώς σκοπεύει να κυβερνήσει την χώρα η Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ ΔΗΜΑΡ ΚΚΕ κ.λπ.) όταν ποτέ πάρει την εξουσία. Μπορεί να πει κανείς πλέον με βεβαιότητα ότι το πελατειακό σύστημα το οποίο θα εφαρμόσει η Αριστερά θα ξεπερνάει κατά πολύ ό,τι διανοήθηκαν και εφάρμοσαν οι αστικές κυβερνήσεις.

Για να το πούμε πιο καθαρά: Το πελατειακό σύστημα που εφάρμοζαν οι συντηρητικές κυβερνήσεις χαρακτηριζόταν από ένα αίσθημα ενοχής. Ακόμα και ο πιο παραδοσιακός Δεξιός πολιτικός θα προσπαθούσε κάπου να δικαιολογήσει τους διορισμούς του σε βάση (τάχα) αξιοκρατικών κριτηρίων.

Τέτοιου είδους ηθικές αναστολές δεν πρόκειται να βιώσουμε όταν έρθει η Αριστερά στην εξουσία. Η αξιοκρατία θα καταδικασθεί ως «αστικός φορμαλισμός» ενώ το μόνο κριτήριο που θα μετράει θα είναι η πίστη και η προσήλωση στο Κόμμα. Όπως ακριβώς γινόταν τη δεκαετία του '80. Αυτό ακριβώς έδειξαν και οι τελευταίες εξελίξεις. Ούτε ο κ. Τσίπρας ούτε ο κ. Κουβέλης διανοήθηκαν -ούτε κατά διάνοια- να θέσουν το θέμα της αξιοκρατίας ή έστω διαφάνειας στους διορισμούς στην ΕΡΤ. Το μόνο πού τους ενδιέφερε ήταν να μη θίξουν τον κλάδο των δημοσιογράφων επειδή ακριβώς στον κλάδο αυτό υπάρχει σε σχέση με τους άλλους υπεραντιπροσώπευση των πελατών τους.

Φυσικά υπήρχε και το θέμα της ιδεολογικής πλύσης εγκεφάλου. Όταν η Αριστερά αναφέρεται στις «ποιοτικές εκπομπές» της ΕΡΤ, στην ουσία αναφέρεται στο γεγονός ότι όλες οι εκπομπές «ευρύτερου προβληματισμού» αποτελούσαν μία σταθερή δίαιτα αριστερής αντιφιλελεύθερης προπαγάνδας. Έτσι π.χ. η ΕΡΤ θα πρέπει να ήταν η μοναδική τηλεόραση στον κόσμο πού δεν αφιέρωσε εκπομπή πέρυσι στον Ανταμ Σμιθ όταν η ανθρωπότητα γιόρταζε τα 200 έτη από τη γέννηση του μεγάλου διανοούμενου. Διανοητές όπως ο Αλέξις Ντε Τοκβίλ, ο Φρεντερίκ Μπαστιά, ο Φρίντριχ Χάγιεκ, ο Λούντβιχ Μίζες ο Εντμουν Μπερκ ο Τομας Χομπς ο Μίλτον Φρίντμαν και τόσοι άλλοι, ήταν αποκλεισμένοι από τα «ποιοτικά προγράμματα» της ΕΡΤ τα οποία μονοπωλούσαν οι Ναόμι Κλάιν ο Mάικλ Μουρ και ανάλογης «ποιοτικής» εμβέλειας άτομα.

Στην ΕΡΤ λοιπόν επικρατούσε μια ενδιαφέρουσα κατανομή ιδεολογικής εργασίας. Το πολιτικό ειδησεογραφικό μέρος του προγράμματος μονωπωλείτο από την προπαγάνδα της εκάστοτε κυβέρνησης ενώ το «ποιοτικό» μέρος από την προπαγάνδα της Αριστεράς. Και όλοι φυσικά ήσαν ικανοποιημένοι - ιδιαίτερα αν αληθεύουν οι φαντασιακοί μισθοί που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο.

Summary in English:

The events of the last week have shown that the clientelism of the Left by far surpasses the clientelism of the Right

TAP ή Nabucco: Η Απόφαση Βγήκε

Ημερομηνία: 22-06-2013 Πηγή: http://www.energia.gr/  Με πρωτόγνωρες για τα δυτικά δεδομένα διαδικασίες θα γίνουν οι ανακοινώσεις για την επιλογή του αγωγού που θα μεταφέρει το αέριο από το Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη. Οι πληροφορίες του Εuro2day.gr, αναφέρουν ότι η κοινοπραξία του κοιτάσματος Σαχ Ντενίζ (ΒΡ, Statoil, Socar κ.ά.) την περασμένη Πέμπτη, κατέληξε στην απόφασή της, δηλαδή αν ο αγωγός που θα κατασκευαστεί θα είναι ο ΤΑΡ ή ο Nabucco.   Ωστόσο όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές, συμφώνησαν σε μία διαδικασία διαδοχικών ενημερώσεων σε διαφορετικά επίπεδα, επιχειρηματικά και πολιτικά. Η διαδικασία αυτή θα ξεκινήσει στις 25 Ιουνίου στην πρεσβεία του Αζερμπαϊτζάν στη Βουδαπέστη, όπου οι CEO Kjetil Tungland του ΤΑΡ και Reinhard Mitschek του Nabucco θα μάθουν την απόφαση από τους εκπρόσωπους της κοινοπραξίας, με δέσμευση όμως "μη ανακοίνωσης".   Στις 26 Ιουνίου, εκπρόσωποι της κοινοπραξίας  θα επισκεφθούν τις πρωτεύουσες Ρώμη, Τίρανα, Αθήνα και Βουδεπάστη,όπου θα ενημερώσουν τις κυβερνήσεις των εμπλεκομένων χωρών για την απόφαση, στις 27 Ιουνίου οι κυβερνήσεις θα αποδεσμευθούν να γνωστοποιήσουν ανεπισήμως την απόφαση και στις 28 Ιουνίου, ημέρα Παρασκευή, θα γίνουν οι επίσημες ανακοινώσεις από την κοινοπραξία του Σαχ Ντενίζ.        Μετά από αυτά, εικάζεται ότι από το απόγευμα της 26ης Ιουνίου, θα κυκλοφορήσει η είδηση, καθώς  δύσκολα θα μπορέσει να μείνει μυστική μια θετική είδηση, την οποία θα επιδιώξουν να πιστωθούν οι κυβερνήσεις των εμπλεκόμενων χωρών. Ας σημειωθεί εδώ ότι στην περίπτωση του Nabucco, χώρες διέλευσης είναι η Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία και Αυστρία, ενώ στην περίπτωση του ΤΑΡ η Ελλάδα, Αλβανία και Ιταλία. Και τα δύο σχέδια, προβλέπουν σύνδεση των αγωγών με το τουρκικό σύστημα μεταφοράς, είτε στα σύνορα με τη Βουλγαρία, είτε με την Ελλάδα.   Με τη διαφορά ότι  η διασυνοριακή σύνδεση Ελλάδας-Τουρκίας λειτουργεί ήδη από το 2007, ενώ με τη Βουλγαρία είναι στο επίπεδο του σχεδιασμού και ο χρόνος κατασκευής, συναρτάται αμέσως με την επιλογή ή όχι του αγωγού Nabucco. Το Host Agreement   Σε ό,τι αφορά στις εκκρεμότητες που υπάρχουν μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και του ΤΑΡ, να σημειωθεί ότι την περασμένη Πέμπτη ολοκληρώθηκε η διαπραγμάτευση για το περιεχόμενο της  Συμφωνίας Υποδοχής (Host Agreement) η οποία προδιαγράφει τις σχέσεις μεταξύ της εταιρείας και της εταιρείας του αγωγού.   Το κείμενο μονογραφήθηκε από τις δύο πλευρές, ενώ η υπογραφή του θα γίνει κατά πάσα πιθανότητα την προσεχή Τετάρτη, όταν δηλαδή η Ελληνική Κυβέρνηση θα γνωρίζει αν η κοινοπραξία του Σαχ Ντενίζ, έχει επιλέξει τον αγωγό ΤΑΡ για τη μεταφορά του αερίου.