Αν είναι δυνατόν! - Αντέγραψαν την μελέτη των ΙΣΤΑΜΕ-ΕΛΙΑΜΕΠ για τη Νέα Δομή Δυνάμεων!

ΣΑΛΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ Β' Σ.Σ.

04/25/2013 - 18:38

Σφοδρή κριτική δέχεται ήδη η Νέα Δομή Δυνάμεων των ελληνικών ΕΔ που παρουσιάστηκε σήμερα στα μέλη της Επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής από ανώτερους και ανώτατους αξιωματικούς των οποίων την εκτίμηση ζήτησε το defencenet.gr, ενώ μία αποκάλυψη-σοκ ήδη ναρκοθετεί το όλο σκηνικό: Η προτεινόμενη Νέα Δομή Δυνάμεων είναι ακριβές αντιγραφο σε ποσοστό 90% της μελέτης του ιδρύματος ΙΣΤΑΜΕ (του ιδρύματος του ΠΑΣΟΚ για την εξωτερική πολιτική και άμυνα) σε συνεργασία με το περιβόητο ΕΛΙΑΜΕΠ!

Σε όλα, δε, τα βασικά της σημεία, όπως αυτό που προβλέπει την κατάργηση του Β'Σώματος Στρατού (η οποία συγκεντρώνει τα πυρά των πάντων) είναι ακριβώς η ίδια.

Η μελέτη είχε παρουσιαστεί στον υπηρεσιακό υπουργό Εθνικής Άμυνας και πρώην Α/ΓΕΣ, Φ.Φράγκο επανειλημμένα και είχε επιστραφεί με τον χαρακτηρισμό "Απαράδεκτη και άκρως επικίνδυνη".

Η κατάργηση του Β'Σώματος Στρατού που ήλεγχε τις επίλεκτες δυνάμεις που ήταν ενταγμένες στην 13η ΔΕΕ διασκορπίζει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα τον πλέον μάχιμο και επιχειρησιακό σχηματισμό που απαρτίζεται από τις εξής μονάδες: 1η Ταξιαρχία Καταδρομών – Αλεξιπτωτιστών (1η ΤΑΞ ΚΔ-ΑΛ, Ρεντίνα), 71η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία «Πόντος» (71η Α/Μ ΤΑΞ ΠΖ, Νέα Σάντα Κιλκίς) και 32η Ταξιαρχία Πεζοναυτών «Μοράβας» (32η ΤΑΞ ΠΝ, Βόλος).

Δηλαδή καταργείται η "καρδιά" του Ελληνικού Στρατού και η ικανότητα να υπάρξει συντονισμένη απάντηση σε μεγάλης κλίμακος επιχειρήσεις, ενώ σε καιρό ειρήνης καταργείται ο κεντρικός σχηματισμός επιμελητείας των παραπάνω επίλεκτων δυνάμεων.

Ο Α/ΓΕΕΘΑ διατηρεί μόνο τις ειδικές δυνάμεις της Δύναμης "Δέλτα"μ (ΕΤΑ, Ζ'΄ΜΑΚ, ΔΥΚ, 31 ΜΕΕ) που αριθμούν λιγότερους από 1000 άνδρες.

Πρακτικά αποκλείουν τη πιθανότητα ταχύτατης κλιμάκωσης σε επίπεδο μείζονος εμπλοκής μιας σύγκρουσης. Δημιουργείται μια Δομή Δυνάμεων που καταργεί διοικητικά το μεσαίο επίπεδο εμπλοκής των επιλέκτων δυνάμεων και δημιουργείται ένα χάσμα μεταξύ ειδικών δυνάμεων και των συμβατικών (Πεζικό, πυροβολικό, τεθωρακισμένα κλπ).

Το γεγονός ότι η μελέτη των ΙΣΤΑΜΕ-ΕΛΙΑΜΕΠ προέβλεπε την διοικητική κατάργηση - με ότι αυτό συνεπάγεται - του πλέον ισχυρού σχηματισμού του Ελληνικού Στρατού και εν τέλει αυτό θα ισχύσει, μόνο ανησυχία προκαλεί.

Είναι βέβαιο ότι ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Παναγωιτόπουλος είχε ενημερωθεί για την ύπαρξη της μελέτης αυτής; Γιατί είμαστε βέβαιοι ότι αν γωριζε τους "πατέρες" αυτή της Νέα Δομής, αποκλείεται να την ενέκρινε αβασάνιστα...

Διαβάστε εδώ όλα τα βασικά σημεία της Νέας Δομής Δυνάμεων που παρουσίασε πρώτο και κατ'αποκλειστικότητα το defencenet.gr

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΣΑΜΑΡΑ ΠΡΙΝ ΣΗΚΩΣΕΙΣ ΤΑ ΜΑΝΙΚΙΑ, ΥΠΟΧΕΙΡΙΟ ΤΩΝ ΕΡΓΟΛΑΒΩΝ, ΡΙΞΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΚΑΤΑΠΕΤΑΣΜΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΜΑΣΗΣΕΙ ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΕΣ-ΣΟΙΧΕΙΑ ΣΟΚ

Xrhstos FrikστοΟ ΠΑΡΛΑΠΙΠΑΣΠριν από 1 ώρα

*ΠΡΩΤΑ ΣΚΟΤΩΣΑΝΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΤΟΝ ΚΩΛΟΔΡΟΜΟ ΑΦΟΥ ΤΟΝ ΞΕΖΟΥΜΙΣΑΝ ΜΕ ΤΑ ΔΙΟΔΙΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΜΑΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΜΠΟΜΠΟΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΥΣΤΕΡΗΜΑ ΜΑΣ*. *ΑΛΗΤΕΣ*... Η βουλευτίνα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – Ε.Κ.Μ. Αιτωλοακαρνανίας Μαρία Τριανταφύλλου ήταν ίσως η μοναδική εκπρόσωπος του λαού που ξετίναξε στη Βουλή την απάτη της δόλιας συγκυβέρνησης για τα μεγάλα έργα του Νέου Παττακού, όσον αφορά τους δρόμους που παράτησαν στη μέση οι αληταράδες εθνικοί εργολάβοι που κατέκλεψαν το βιος του λαού , τους σκότωσαν στον κωλόδρομο της Πάτρας αλλά προηγουμένως τους είχα... περισσότερα »

Tο γερμανικό έγγραφο «φωτιά» για τις αποζημιώσεις

Ἀναρτήθηκε στὸ 22 Ἀπριλίου 2013 ἀπὸ τὸν/τὴν filologos10

Η ηλεκτρονική έκδοση του Βήματος φέρνει, σήμερα Δευτέρα 22 Απριλίου 2013, στο φως για πρώτη φορά ολόκληρο το έγγραφο – φωτιά που παρουσίασε χθες «Το Βήμα της Κυριακής».
Πρόκειται για έγγραφο που ανατρέπει τα μέχρι σήμερα δεδομένα σε σχέση με τις δυνατότητες της Ελλάδας να διεκδικήσει κυρίως το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο από τη Γερμανία. Το έγγραφο, η πρώτη αναφορά στο οποίο χθες προκάλεσε πολύ μεγάλες εντυπώσεις και σειρά συζητήσεων τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας, παρουσιάζεται σήμερα ολόκληρο για πρώτη φορά.

Το πλέον σημαντικό σημείο του εγγράφου σε σχέση με τη γερμανική παραδοχή ότι η Ελλάδα ουδέποτε παραιτήθηκε από τις αξιώσεις της, που αποτελεί πλέον και το ισχυρότερο επιχείρημα της ελληνικής πλευράς, βρίσκεται υπογραμμισμένο (οι υπογραμμίσεις είναι παλαιότερες της σημερινής δημοσίευσης) στη δεύτερη σελίδα του.

Παρόλα αυτά το έγγραφο έχει πολύ μεγάλη σημασία στο σύνολό του καθώς μέσα από αυτό προκύπτει ολόκληρο το ιστορικό των διακρατικών επαφών για τα σχετικά ζητήματα από το 1958 και μετά, μέχρι και τον Μάρτιο του 1967.
Σύμφωνα λοιπόν με αυτό το έγγραφο που αποκάλυψε «Το Βήμα της Κυριακής», η γερμανική πρεσβεία στην Αθήνα αναφέρει με τη ρηματική διακοίνωσή της (verbal note) με αριθμό πρωτοκόλλου Νο. 68/67 και ημερομηνία 31 Μαρτίου 1967 προς το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών μεταξύ άλλων τα ακόλουθα:
«Κατά τη διάρκεια ανταλλαγής ιδεών μεταξύ της αυτού εξοχότητος του έλληνα υπουργού Εξωτερικών και του ομοσπονδιακού υπουργού Εξωτερικών δρος Γκέρχαρντ Σρέντερ που έλαβε χώρα στην Αθήνα τη 15η Οκτωβρίου 1966, η ελληνική πλευρά, μεταξύ άλλων, ήγειρε το ζήτημα των αξιώσεων τις οποίες η Τράπεζα της Ελλάδος ισχυρίζεται ότι έχει εναντίον της Γερμανίας και οι οποίες προέρχονται από ορισμένες χρηματοοικονομικές επιχειρήσεις που διενεργήθηκαν κατά τη διάρκεια της Κατοχής της Ελλάδας τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε αυτό το πλαίσιο ο υπουργός Σρέντερ ανέφερε τις επιστολές του διευθυντή του ομοσπονδιακού υπουργείου των Οικονομικών Ράινχαρντ της 30ής Σεπτεμβρίου 1964 στον πρώην πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου και του διευθυντή του ίδιου υπουργείου δρος Κάιζερ της 26ης Μαρτίου 1965 στον βουλευτή-καθηγητή Α. Παπανδρέου. Σε αυτές τις επιστολές γίνεται αναφορά σε δηλώσεις που έγιναν από τους αντιπροσώπους της ελληνικής κυβέρνησης το 1958 με την ευκαιρία της ολοκλήρωσης της συμφωνίας μεταξύ της γερμανικής κυβέρνησης και της Ελλάδας που αφορά τη χορήγηση πίστωσης 200 εκατ. μάρκων».
(…)
»Οι δηλώσεις των ελλήνων αντιπροσώπων ήταν της φύσεως που επέτρεψε στη γερμανική πλευρά την ερμηνεία ότι πιθανές ελληνικές αξιώσεις προερχόμενες από την εποχή της γερμανικής Κατοχής δεν θα ακολουθούνταν εν όψει της συμφωνηθείσας γερμανικής οικονομικής βοήθειας. Ωστόσο η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ουδέποτε θεώρησε ότι με δηλώσεις αυτού του είδους, τότε ή σε μεταγενέστερες περιπτώσεις, η ελληνική κυβέρνηση είχε την πρόθεση να παραιτηθεί επισήμως από τις νομικά θεμελιωμένες αξιώσεις που πιστεύει ότι έχει από την εποχή της Κατοχής κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου».
(…)
»Μπορεί να αναφερθεί ότι η απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης να χορηγήσει την πίστωση 200 εκατ. μάρκων είχε ως κίνητρό της τις φιλικές σχέσεις μεταξύ της Γερμανίας και της Ελλάδας και την επιθυμία να βοηθήσει την Ελλάδα, ανεξάρτητα από τη νομική κατάσταση η οποία έχει δημιουργηθεί από την παραπάνω Συμφωνία».
Παράλληλα, η ηλεκτρονική έκδοση του Βήματος δημοσιοποιεί το επίσημο κείμενο της Σύμβασης του 1960 την οποία ως τώρα επικαλείται επισήμως η γερμανική πλευρά για να υποστηρίξει τη θέση της ότι τα ζητήματα αυτά έχουν κλείσει. Πέρα από την παραδοχή των Γερμανών στο παραπάνω ως τώρα άγνωστο έγγραφο, η ανάγνωση των άρθρων 1 και 3 της Συμβάσεως καθιστά ξεκάθαρο ότι το αντικείμενό της δεν συνδέεται με τα εν λόγω ζητήματα, του αναγκαστικού κατοχικού δανείου και των πολεμικών – κατοχικών επανορθώσεων.
Τόσο το γερμανικό έγγραφο όσο και η Σύμβαση του 1960 καταρρίπτουν δύο επί δεκαετίες παγιωμένους μύθους που ουδέποτε είχαν υποστηριχθεί με ντοκουμέντα: όχι μόνον τη δήθεν ελληνική παραίτηση, αλλά και την πολυσυζητημένη δήθεν διασύνδεση μιας τέτοιας παραίτησης, που όπως ρητά προκύπτει ουδέποτε υπήρξε, με την κυβέρνηση Καραμανλή που το 1958 διαπραγματεύθηκε τα αντικείμενα που περιγράφει και ρυθμίζει η εν λόγω σύμβαση.
Η σημασία του γερμανικού εγγράφου αλλά και της Σύμβασης του 1960, καθίσταται ακόμα μεγαλύτερη ενόψει της συζήτησης στη Βουλή αυτή την εβδομάδα για το ζήτημα, το οποίο άνοιξε σε όλο του το εύρος πριν από δύο εβδομάδες
«Το Βήμα» της Κυριακής περιγράφοντας πρώτο το απόρρητο πόρισμα του υπουργείου Οικονομικών το οποίο παραδόθηκε στο υπουργείο Εξωτερικών και, στη συνέχεια, πήγε στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους.

Το τελευταίο, αναμένεται επίσης πολύ σύντομα να καταλήξει στο πόρισμά του για τις δυνατότητες της χώρας να προχωρήσει στη διεκδίκηση τουλάχιστον του αναγκαστικού κατοχικού δανείου, δυνατότητα η οποία σήμερα, με το εν λόγω έγγραφο, είναι για πρώτη φορά τόσο ισχυρή.
Πηγή:tovima.gr

Τι σημαίνει ο προσδιορισμός της υφαλοκρηπίδας - Οι Ένοπλες Δυνάμεις σε αυξημένη επιφυλακή

ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΕΤΑΙ Η ΑΟΖ

02/21/2013 - 22:13

Καθοριστικής σημασίας για την υπεράσπιση των ενεργειακών συμφερόντων της χώρας κρίνεται ότι αποτελεί η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να προσχωρήσει  σε ρηματική διακοίνωση με την οποία προσδιορίζει τα όρια της υφαλοκρηπίδας της σε όλη την περιοχή της Αν. Μεσογείου.

Ουσιαστικά πρόκειται για πλήρη ανατροπή σε σχέση με την πολιτική πλήρους απραξίας που ακολουθήθηκε τα τελευταία 15 χρόνια καθώς η Ελλάδα πλέον αποφασίζει έμπρακτα να υλοποιήσει δόγματος εξασφάλισης της Ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) και κατ επέκταση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων και φυσικού αερίου που περιλαμβάνονται σε Ανατολικό Αιγαίο και στην ΝΑ Μεσόγειο.

Παράλληλα δε το σύνολο των Ένοπλων Δυνάμεων της χώρας βρίσκεται σε αυξημένη επιφυλακή ήδη από εχθές καθώς και όπως έχει σημειώσει εγκαίρως το defencenet.gr υπάρχει έντονη ανησυχία στα επιτελεία για πρόκληση σοβαρού επεισοδίου από την πλευρά της Άγκυρας.

Έτσι κυριότερα μονάδες του Στόλου αλλά Μοίρες μαχητικών της ΠΑ έχουν αυξήσει τα επίπεδα ετοιμότητας δεδομένων των γνωστών προθέσεων των Τούρκων και «δια χειλέων» Αχμέτ Ντβούτογλου να αποφύγει η Ελλάδα μονομερείς ενέργειες αναφορικά με την ΑΟΖ. Και η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας αποτελεί το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών «η ενέργεια αυτή διασφαλίζει τις ελληνικές θέσεις για την προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, σύμφωνα πάντοτε με το εθιμικό και συμβατικό Δίκαιο της Θάλασσας και ειδικότερα την Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (1982).

Σημειώνεται ότι η εξασφάλιση εθνικής ΑΟΖ είναι πρωταρχικής σημασίας για να διασφαλιστούν τα «οικόπεδα» ενδιαφέροντος από την Ελλάδα καθώς η μέχρι σήμερα κωλυσιεργία λειτουργούσε εις βάρος του Εθνικού συμφέροντος, ωφελώντας  εναλλακτικούς διεκδικητές –δηλαδή την Τουρκία- η οποία έχει «στοχοποιήσει» εδώ και πολλά χρόνια της εξασφάλιση της κυριότητας της.

Τα νέα δεδομένα

Η ρηματική διακοίνωση στον ΟΗΕ των ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας δημιουργεί πρακτικά ένα «νομικό προηγούμενο» που κατατίθεται σε επίσημο διεθνή οργανισμό.

Με τον τρόπο αυτό οποιαδήποτε διεκδίκηση συγκυριαρχίας κοιτασμάτων σε οικόπεδα της ΑΟΖ που διεκδικούσε η Τουρκία, ουσιαστικά έρχονται εκ των υστέρων με ότι αυτό συνεπάγεται από νομικής πλευράς.

Ιστορικά ανάλογο παράδειγμα στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου είναι αυτό της Μάλτας, η οποία εξασφάλισε κοιτάσματα με τον ίδιο τρόπο όταν αντιμετώπισε ζήτημα συγκυριαρχίας κοιτασμάτων σε οικόπεδα της ΑΟΖ που διεκδικούσε η Λιβύη επί καθεστώτος Καντάφι στο Κόλπο της Σύρτης.

Ακόμη πιο πρόσφατο - και άμεσο γεωγραφικά- είναι το παράδειγμα της Κύπρου η οποία αν και δεχόταν της απειλές της Άγκυρας προχώρησε σε θέσπιση ΑΟΖ (και μάλιστα προ ένταξης της στην ΕΕ) θέτοντας τις βάσεις για την εκμετάλλευση κοιτασμάτων με ανάθεση ερευνών σε ξένες εταιρίες.

Κάτι ανάλογο εκτιμάται ότι θα επαναληφθεί και τώρα με τη χώρα μας η οποία προσδιορίζει σαφώς τα όρια της υφαλοκρηπίδας της σε όλη την περιοχή της Αν. Μεσογείου, με την Άγκυρα να είναι βέβαιο ότι θα αποπειραθεί να εκβιάσει, απειλώντας ακόμη και με πολεμική αναμέτρηση σε περίπτωση που νιώσει ότι «χάνει το παιχνίδι».

Η στρατιωτική απειλή της Τουρκίας

Έτσι λοιπόν είναι απολύτως αναμενόμενη η εκδήλωση μιας «σπασμωδικής» αντίδρασης από πλευράς Τουρκίας, η οποία άλλωστε έχει συνηθίσει να εκβιάζει με στρατιωτική απάντηση σε όλα τα θέματα που αφορούν ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, με ευθεία αμφισβήτηση ΕΕΧ, FIR, χωρικών υδάτων και υφαλοκρηπίδας.

Όμως σε θέματα που αφορούν την αγορά ενέργειας, εμπλέκονται τα συμφέροντα όχι μόνο μιας γειτονικής χώρας - όπως η Ελλάδα- αλλά πολύ μεγαλύτερα από αυτά που είναι σε θέση να εκβιάσει η Τουρκία.

Και για να υπάρχει μια αίσθηση του τι διακυβεύεται την περίοδο αυτή, θα αναφέρουμε χαρακτηριστικά ότι μόνο τα κοιτάσματα φυσικού αερίου της Κύπρου, αποτελούν μερικά από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα του είδους στο πλανήτη.

Εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 1 τρισ κυβικά μ. αερίου που είναι αρκετά για να καλύψουν εξαγωγές στην Ευρώπη αλλά και τις ελληνικές ανάγκες για τα επόμενα 200 χρόνια!

Πρόκειται αναμφισβήτητα για ένα ζήτημα εθνικού συμφέροντος, με καθοριστικές προεκτάσεις στην οικονομία αλλά και την Εθνική Ασφάλεια.

Προεκτάσεις πολύ μεγαλύτερες από αυτές που μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε με τα στενά δεδομένα που είχαμε συνηθίσει να σταθμίζουμε τα γεγονότα μέχρι σήμερα στην Ελλάδα.

Η πρόκληση ασφάλειας για τις ΕΔ

Με αυτά ως δεδομένα η Τουρκία - είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο - θα επιχειρήσει με κάθε τρόπο να αμφισβητήσει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.

Γι αυτό το λόγο η ελληνική πλευρά σε συνεργασία με τη Κύπρο και το Ισραήλ πρέπει να είναι σε ετοιμότητα να αντιμετωπίσει όλα τα ενδεχόμενα.

Τόσο σε διπλωματικό όσο και στρατιωτικό επίπεδο καθώς απαιτείται δυναμική παρουσία για την πλήρη διασφάλιση της θαλάσσιας περιοχής και σε επόμενη φάση, των ίδιων των εγκαταστάσεων εξόρυξης που θα δημιουργηθούν, σε συνεργασία με ξένες εταιρίες προκειμένου να αποφευχθεί το ενδεχόμενο δολιοφθοράς από στρατιωτικές η τρομοκρατικές ενέργειες.

Εκεί ακριβώς αποσκοπεί το αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης στη Γαλλία για παραχώρηση με χρονομίσθωση δύο φρεγατών FREMM με ικανότητα αεράμυνας περιοχής αλλά και τεσσάρων αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας (ΑΦΝΣ) τύπου Br.1150 Atlantic Atlantique 2, τα οποία θα καλύψουν τα σημερινά υφιστάμενα κενά σε επιχειρησιακές ικανότητες που απαιτείται να διαθέτουν οι ΕΔ για την επιτήρηση της ΑΟΖ.

Συγκεκριμένα οι φρεγάτες FREMM συνεπικουρούμενες από υφιστάμενες μονάδες επιφανείας του Στόλου, εκτιμάται ότι θα καλύπτουν ένα τομέα από Κρήτη μέχρι το Καστελλόριζο και από νήσο Στρογγύλη μέχρι και τη Μεγαλόνησο, εκτελώντας περιπολίες σε συνεργασία με τα ΑΦΝΣ, δύο εκ των οποίων θα πετάνε ανά πάσα στιγμή για επιτήρηση και εντοπισμό στόχων.

Μάλιστα σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του defencenet.gr η πρώτη FREMM ενδέχεται να παραδοθεί στο ΠΝ αρκετά νωρίτερα από τις αρχικές εκτιμήσεις.

Κοινή στρατηγική Ελλάδας-Κύπρου και Ισραήλ

Προκύπτει δε αβίαστα το συμπέρασμα ότι η μοίρα Ελλάδας Κύπρου αλλά και του Ισραήλ είναι άμεσα συνδεδεμένες αναφορικά με την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων στην Αν. Μεσόγειο.

Για το λόγο αυτό οι Ένοπλες Δυνάμεις, προσανατολίζονται ήδη προκειμένου να προσφέρουν την απαραίτητη ασφάλεια με βάση τα νέα στρατηγικά δεδομένα που απορρέουν από την επέκταση των Εθνικών συμφερόντων, σε περιοχές πέρα από αυτές που είχαν συνηθίσει να επιχειρούν μέχρι σήμερα.

Η Τουρκία ενδεχομένως θα αντιδράσει αλλά μετά τη σημερινή εξέλιξη ο χρόνος μετράει εις βάρος της.

Υπενθυμίζεται ότι το ΕΛΛΙΝΥ που είναι ο μεγαλύτερος και εγκυρότερος επιστημονικός μας φορέας, που περιλαμβάνει σχεδόν όλους τους Έλληνες επιστήμονες που ασχολήθηκαν με την έρευνα και παραγωγή υδρογονανθράκων τα τελευταία 37 χρόνια στην Ελλάδα, είχε προειδοποιήσει επανειλημμένως για τους κινδύνους που ελλοχεύουν από τη καθυστέρηση ανακήρυξης ΑΟΖ σε ότι αφορά την ασφάλεια των κοιτασμάτων.

Με επιστολή-βόμβα, στην κυβέρνηση Παπαδήμου οι ειδικοί τόνιζαν ότι "νοτιοανατολικά της Κρήτης, όπου βρίσκονται τεράστια κοιτάσματα για τα οποία έχουν εκφράσει συγκεκριμένο ενδιαφέρον μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες και οι οποίες είναι εντός της δυνητικής ελληνικής ΑΟΖ , δεν μπορούν να αξιοποιηθούν, αφού βρίσκονται εκτός των ορίων που το ΥΠΕΚΑ έχει ορίσει".

Στο αμέσως επόμενο διάστημα αναμένονται καθοριστικές εξελίξεις που θα επηρεάσουν τη πορεία εθνικών ζωτικών συμφερόντων ενώ όπως διαφαίνεται η ελληνική κυβέρνηση έχει σταθμίσει όλα τα ενδεχόμενα και σε συνεργασία με τις άμεσα εμπλεκόμενους ενδιαφερόμενους (Κύπρο και Ισραήλ) θα προχωρήσει στις απαραίτητες ενέργειες για την ενεργειακή εκμετάλλευση της ΑΟΖ.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Λίνκολν και Κένεντι τύπωσαν χρήμα μόνοι τους. Μήπως για αυτό είχαν την ίδια κατάληξη;

Ἀναρτήθηκε στὸ 24 Ἀπριλίου 2013 ἀπὸ τὸν/τὴν filologos10

Ιδού λοιπόν ο μέγας ευεργέτης της ανθρωπότητας! Χάρις σε αυτόν επιβίωσαν τα κράτη τουλάχιστον για 150 χρόνια ακόμα. Διαβάστε το γιατί.

Εγώ ομολογώ πως δεν το γνώριζα. Το έλαβα από ένα φίλο μου με email ήταν ανώνυμο, δυστυχώς… Όπως όμως και να έχει, ευχαριστούμε τον συγγραφέα του για τις αποκαλύψεις που μας δίνει και είναι τόσο χρήσιμες στο να καταλάβουμε με τί μπλέξαμε…

Δήλωση του Αβραάμ Λίνκολν κατά την διάρκεια του Αμερικανικού Εμφύλιου Πολέμου:”Έχω δυο μεγάλους εχθρούς. Το στρατό των Νοτίων μπροστά μου και το στρατό των τραπεζιτών πίσω μου. Από τους δυο αυτούς εχθρούς ο χειρότερος είναι ο πίσω μου.”

Πότε έκανε αυτή τη δήλωση ο Λίνκολν;

Όταν κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου οι τραπεζίτες που δάνειζαν το κράτος με 24% τόκο προσπάθησαν να τον αναγκάσουν να τους δίνει τόκο 36%. (!!)

Τι έκανε ο Λίνκολν; Απλά ενεργοποίησε το δικαίωμα που έχει κάθε κράτος να εκδίδει χρήμα. Έτσι ο Λίνκολν θαρραλέα άρχισε να τυπώνει δολάρια για τη χρηματοδότηση του πολέμου, σώζοντας τη χώρα του από τις μελλοντικές πληρωμές των υπέρογκων τόκων προς τις τράπεζες.

Και όλοι γνωρίζουμε τι απέγινε ο Λίνκολν λίγο καιρό μετά. Δολοφονήθηκε. Μετά τη δολοφονία του Προέδρου Λίνκολν το 1865 κανένας άλλος πρόεδρος των ΗΠΑ δεν τόλμησε να αρνηθεί να δανειστεί η χώρα από τους τραπεζίτες και να μη τους πληρώνει τόκο.

Ή για να ακριβολογούμε, ένας ακόμα Πρόεδρος των ΗΠΑ τόλμησε 100 χρόνια μετά τον Λίνκολν να το ξανακάνει, δηλαδή να μη δανειστεί η χώρα από τις τράπεζες αλλά να εκδώσει χρήμα χωρίς τόκο, και ο οποίος και αυτός είχε την ίδια κατάληξη με τον Λίνκολν. Δολοφονήθηκε και αυτός λίγο καιρό μετά την απόφασή του.Ήταν ο Τζον Κένεντι. Αλλά για να καταλάβουν οι αναγνώστες μας πώς ακριβώς οι μεγαλοτραπεζίτες καταδυναστεύουν τις χώρες και τις οικονομίες πρέπει να τους εξηγήσουμε τα παρακάτω απίστευτα (ΝΑΙ – ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ) αλλά απόλυτα αληθινά πράγματα.

Ενώ το Σύνταγμα των ΗΠΑ δίνει το δικαίωμα στο Κογκρέσο να εκδίδει χρήμα, η Αμερικανική Κυβέρνηση έχει μεταφέρει το δικαίωμα της έκδοσης του χρήματος και μάλιστα με επιτόκιο στο ‘Federal Reserve’ το οποίο δεν είναι κρατικό αλλά ένα όργανο των μεγάλων τραπεζών που είναι και οι μέτοχοί του. Έτσι λοιπόν το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ τυπώνει στα πιεστήριά του το χρήμα που χρειάζεται η χώρα. Αμέσως μετά το δίνει στο ‘Federal Reserve’ δηλαδή στους τραπεζίτες, το οποίο Federal Reserve το δανείζει πίσω στο Αμερικανικό κράτος με τόκο(!!!)

Έτσι για να καταλάβετε: Μόνο ο τόκος που πληρώνουν οι ΗΠΑ στις τράπεζες του Federal Reserve για το Αμερικανικό χρέος φθάνει το χρόνο τα 400 δισεκατομμύρια δολάρια!!!

Προσέξτε: Πληρώνουν οι Αμερικανοί φορολογούμενοι 400 δισεκατομμύρια δολάρια τόκο στους τραπεζίτες για χρήματα που έχει τυπώσει το Αμερικανικό κράτος και τα έχει δώσει δωρεάν στους τραπεζίτες (και οι οποίοι τους τα δανείζουν πίσω με τόκο) (!) Βλέποντας ο Πρόεδρος Κένεντι αυτήν την εξόφθαλμη αδικία για τον Αμερικανικό λαό, αποφασίζει το 1963 με το νόμο Νο:11110 να πάρει πίσω τις εξουσίες του ‘Federal Reserve’ και να τυπώσει και διανείμει χρήμα το ίδιο το κράτος παρακάμπτοντας τους τραπεζίτες.

Τύπωσε δισεκατομμύρια δολάρια για τα οποία το Αμερικανικό Δημόσιο δεν πλήρωνε κανένα τόκο στο Federal Reserve. Μάλιστα τα χαρτονομίσματα του Κένεντι έγραφαν επάνω UNITED STATES NOTE αντί του FEDERAL RESERVE NOTE που γράφεται πάντα. Αυτά τα UNITED STATES NOTE χαρτονομίσματα αποτέλεσαν θανάσιμη απειλή για το Federal Reserve System και τους τραπεζίτες αφού τους αφαιρούσαν δισεκατομμύρια δολάρια τόκους. Πέντε (5) μήνες μετά το τύπωμα των άτοκων δολαρίων ο Πρόεδρος Κένεντι δολοφονήθηκε.

Μετά την δολοφονία του Κένεντι κανένας άλλος Πρόεδρος των ΗΠΑ δεν τόλμησε να κάνει χρήση του νόμου Κένεντι παρ’ότι ο νόμος αυτός ισχύει μέχρι σήμερα.(!!) Δηλαδή με το νόμο του Κένεντι θα μπορούσαν οι ΗΠΑ τα περίπου 3 τρισεκατομμύρια δολάρια που τύπωσαν τα τελευταία 4 χρόνια να τα τύπωναν και να τα χρησιμοποιούσαν χωρίς καθόλου τόκο. Αντίθετα όμως τα τύπωσαν, τα έδωσαν στο Federal Reserve (δηλαδή στους τραπεζίτες), για να τα δανειστούν στη συνέχεια με τόκο (!)

Και για όσους είναι ακόμα δύσπιστοι ας μάθουν τι έλεγε ένας άλλος μεγάλος Αμερικανός Πρόεδρος, ο Τόμας Τζέφερσον (από τους δημιουργούς του Αμερικανικού θαύματος – του τότε, του αληθινού): “Εάν ποτέ στο μέλλον ο Αμερικανικός λαός επιτρέψει στους τραπεζίτες να ελέγξουν την έκδοση του χρήματος, οι χρηματοδοτικοί οργανισμοί που θα γιγαντωθούν, πρώτα με πληθωρισμό και μετά με ύφεση, θα στερήσουν από τους ανθρώπους την ιδιοκτησία τους έως ότου τα παιδιά τους ξυπνήσουν άστεγα στη γη που οι πατεράδες τους κατέκτησαν».

Και για την ιστορία: Οι δολοφόνοι και του Λίνκολν (John Wilkes Booth) και του Κένεντι (Lee Harvey Oswald) δολοφονήθηκαν και οι δυο πριν προλάβουν να δικαστούν.

epicouros.blog.co

Διαβάστε για τα σκάνδαλα της χούντας, όταν δήθεν ζούσαμε καλύτερα

Posted date: Απριλίου 21, 2013 1:16 ΜΜ In: Ρεπορτάζ-ειδήσεις | comment : 29

Το www.koutipandoras.gr αναδημοσιεύει ρεπορτάζ της ιστοσελίδας www.iefimerida.gr το οποίο αφήνει χωρίς επιχειρήματα όσους ισχυρίζονται ακόμα και σήμερα πως η χούντα των συνταγματαρχών μπορεί, «βρε αδελφέ», να βασάνιζε αντιφρονούντες ή να τους έστελνε στα ξερονήσια, αλλά τουλάχιστον σεβάστηκε το δημόσιο χρήμα, δεν έκανε λαμογιές, οι πρωταίτιοι του πραξικοπήματος δεν πλούτισαν παρανόμως κι ο ελληνικός λαός τα έβγαζε πέρα οικονομικώς με αξιοπρέπεια. Αν διαβάσει το παρακάτω ρεπορτάζ και το 30% της δημοσκόπησης της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» που πιστεύει ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα στη δικτατορία, ίσως χρειαστεί να αναθεωρήσει…

«Μια εξωφρενική «μόδα» των τελευταίων ετών τείνει να περιβάλλει με ιδιότυπο φωτοστέφανο τους πραξικοπηματίες της 21ης Απριλίου 1967!

Απόρροια του αναπόφευκτου θυμού, αναμεμειγμένου όμως με άγνοια ή και σκοπιμότητα, η πολιτική (;) αυτή «μόδα» παράγει τη θεωρία ότι κατά την επταετή δικτατορία τέθηκε σε γύψο και… η διαφθορά. Ότι η χούντα φρουρούσε, σαν κέρβερος, το δημόσιο χρήμα και τις αρχές της «χριστής διοίκησης»…

Οι ίδιοι οι συνταγματάρχες δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι στον 21ο αιώνα έμελλε να μνημονεύονται με … επαίνους. «Εκείνοι τουλάχιστον δεν έκλεψαν», «δεν έκαναν περιουσίες», «ε, ρε Παπαδόπουλο που χρειάζονται τα σημερινά λαμόγια»… Από το 2010 κι εντεύθεν οι έπαινοι επεκτάθηκαν και στα της οικονομίας: «Επί χούντας ο κόσμος έτρωγε ψωμάκι», «αν δεν μιλούσες ζούσες καλά», «τότε δεν υπήρχε οικονομική κρίση στην Ελλάδα, όπως σήμερα». Λες και γνώρισε η μεταπολεμική Ευρώπη γενική κρίση ανάλογη της σημερινής, μέχρι το 1973…

Θα ασχοληθούμε με τον πρώτο μύθο, αυτόν που σχετίζεται με τη διαφθορά. Για το δεύτερο επιφυλασσόμαστε – όλο και κάποια επέτειος θα μας δώσει αφορμή.

Εν αρχή μια παρατήρηση: Οι ισχυρισμοί περί «λιτού» βίου των δικτατόρων και περί «αδιάφθορης» χούντας βασίζονται αποκλειστικά και μόνο στην εικόνα παρακμής που εξέπεμπαν αυτοί οι άνθρωποι έπειτα από την αποκαθήλωσή τους. Δεν είναι αυτό επιτομή των εννοιών «αφέλεια» ή «υποκρισία» – κατά περίπτωση;

Παρατήρηση δεύτερη: Όντως, «τα λαμόγια χρειάζονται έναν Παπαδόπουλο»- τουλάχιστον τα εκκολαπτόμενα. Χρειάζονται, για να πάρουν … μαθήματα ταχύτητας, τόσο στη λήψη αποφάσεων, όσο και στη σύναψη καλών «κοινωνικών σχέσεων»…

Προτού καλά- καλά προλάβουν να … ζεστάνουν τις καρέκλες των πολιτικών αξιωμάτων που κατέλαβαν, οι συνταγματάρχες νομοθέτησαν την αύξηση των αποδοχών τους. Σχεδόν διπλασίασαν τον πρωθυπουργικό μισθό: Από τις 23.600 τον ανέβασαν στις 45.000 δρχ, προς μεγάλη χαρά του πρώτου χουντικού πρωθυπουργού, του Κωνσταντίνου Κόλλια. Ο ίδιος ο Γιώργος Παπαδόπουλος ανέλαβε πρωθυπουργικά καθήκοντα αργότερα, το Δεκέμβριο του 1967.

Με την ίδια ρύθμιση αυξήθηκαν οι αποδοχές των υπουργών και υφυπουργών, από τις 22.400 στις 35.000 δρχ. Θεσπίστηκαν επίσης και ημερήσια «εκτός έδρας»- χίλιες δρχ για τον πρωθυπουργό και 850 για υπουργούς και υφυπουργούς.

Ομολογίες δια στόματος Σάββα Κωσταντόπουλου…

Είναι γνωστό ότι ο Παπαδόπουλος είχε στη διάθεσή του βίλα στο Λαγονήσι, στην οποία διέμενε αντί αστείου ενοικίου. Η βίλα ανήκε στον Αριστοτέλη Ωνάση. «Σύμπτωση»: Ο Παπαδόπουλος στήριζε τον Ωνάση στη διαμάχη που είχε με άλλους «Κροίσους» της εποχής, με «μήλο της έριδος» το περιβόητο τρίτο διυλιστήριο της χώρας. Επειδή όμως σε θέματα διαπλοκής είναι αναγκαίος κάποιος … πλουραλισμός, το άλλο «πρωτοπαλίκαρο» του καθεστώτος, ο Νίκος Μακαρέζος, τάχθηκε στο πλευρό του Νιάρχου.

Τσάμπα οι – ενίοτε άγριες – διαμάχες που μαίνονταν επί χρόνια, για το θέμα αυτό, στο εσωτερικό της «αδιάφθορης» χούντας: Τελικά, το 1972, ο Ωνάσης αποσύρθηκε και το τρίτο διυλιστήριο ανέλαβαν οι Ανδρεάδης – Λάτσης. Ένα ακόμη δόθηκε στο Βαρδινογιάννη.

Προτού «μιλήσουν» τα αποδεδειγμένα στοιχεία, ας δοθεί ο λόγος στον ίδιο τον προπαγανδιστικό … στυλοβάτη της χούντας: Τον εκδότη της εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος», Σάββα Κωσταντόπουλο. Η δικτατορία είχε συμπληρώσει μισό έτος ζωής, όταν ο Κωσταντόπουλος γνωστοποίησε – με επιστολή- στον Κωνσταντίνο Καραμανλή ορισμένες διαπιστώσεις του:

«Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νέο-φαυλοκρατία. Ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή και ούτω κάθε εξής)» («Αρχείο Καραμανλή», τ.7ος).

Τα ίδια και χειρότερα τόνιζε στον Κ. Καραμανλή ο ακραιφνής χουντικός Κωσταντόπουλος, το Δεκέμβριο του ’73. Αναφερόταν στην περίοδο Παπαδόπουλου, τον οποίο είχε ήδη ανατρέψει (25 Νοεμβρίου ’73) ο λεγόμενος «αόρατος δικτάτορας», Δημήτρης Ιωαννίδης. Τόνιζε λοιπόν:

«Εδημιουργήθη μία αποπνικτική ατμόσφαιρα σκανδάλων δια την οποίαν δεν δυνάμεθα ακόμη να γνωρίζωμεν μέχρι ποίου σημείου ανταπεκρίνετο εις την πραγματικότητα. Πάντως, αντιστοιχία υπήρχε οπωσδήποτε» («Αρχείο Καραμανλή», τ.7ος)

Η αλήθεια είναι ότι για πολλά από αυτά τα σκάνδαλα … δυνάμεθα μια χαρά να «γνωρίζωμεν» λεπτομέρειες, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Ας προτάξουμε όμως τα πιο «light» κρούσματα, προτού παραδοθούμε στον ίλιγγο τον οποίο «εγγυώνται» τα οικονομικά μεγέθη ορισμένων ιστορικών …ξαφρισμάτων.

«Ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών». Πολλά μπορεί να εννοούσε ο Κωσταντόπουλος, αλλά ας περιοριστούμε στην οικογενειοκρατία, όπως την τίμησε η κορυφαία «τριανδρία» της χούντας. Παπαδόπουλος, Παττακός, Μακαρέζος.

Ο βολέψας, του βολέψαντος- αδέλφια, γαμπροί, κουνιάδοι…

Ο αρχηγός Παπαδόπουλος έκανε τον έναν αδελφό του, τον Κωνσταντίνο, στρατιωτικό ακόλουθο, Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Προεδρίας, Περιφερειακό Διοικητή Αττικής και «υπουργό παρά τω πρωθυπουργώ». Ο άλλος αδελφός, ο Χαράλαμπος, προφανώς ανεχόταν λιγότερες σκοτούρες. Αρκέστηκε στη Γενική Γραμματεία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, στην οποία αναρριχήθηκε σε χρόνο ρεκόρ. Τέτοια άλματα στην υπαλληλική ιεραρχία, θα τα ζήλευε και ο φημισμένος αθλητής του επί κοντώ, ο Χρήστος Παπανικολάου, o οποίος – ειρήσθω εν παρόδω- το 1967 κέρδισε χρυσό μετάλλιο στους Μεσογειακούς Αγώνες, στην Τύνιδα.

Το Στέλιο Παττακό, πάλι, τον ενθουσίαζαν οι κατασκευές- όπως δείχνει και η ψύχωσή του με … το μυστρί. Αποφάσισε λοιπόν να αναθέσει στο γαμπρό του, τον Αντρέα Μεϊντάση, διάφορες επικερδείς δουλειές με το Δήμο Αθηναίων. Κατασκευή υπόγειου γκαράζ στην πλατεία Κλαυθμώνος, τεχνικές μελέτες, κλπ. Πρακτικά πράγματα, πολλά χρήματα…

Ο Μακαρέζος διόρισε τον κουνιάδο του, Αλέξανδρο Ματθαίου, υπουργό Γεωργίας και – αργότερα- Βόρειας Ελλάδας. «Αι βέβαιοι μικρολοβιτούραι του Ματθαίου» συμπεριλαμβάνονταν στα πολλά συμπτώματα διαφθοράς του καθεστώτος, που διέγνωσε και κοινοποίησε με επιστολή του στον Κ. Καραμανλή ο γνωστός «γεφυροποιός», Ευάγγελος Αβέρωφ (Οκτώβριος 1968). Κατά τα φαινόμενα, όμως, ο Ματθαίου ήταν … περιστεράκι εν συγκρίσει προς δυο άλλους «εθνοσωτήρες». Τον Ιωάννη Λαδά και το Μιχάλη Ρουφογάλη.

Ο Λαδάς απέκτησε το σκωπτικό προσωνύμιο «κύριος καθαρά χέρια», χάρη στη ροπή του προς τα … θαλασσοδάνεια. Ο Ρουφογάλης, αρχηγός της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, έγινε διάσημος για δυο βασικές συνήθειές του. Η πρώτη: Με τη γυναίκα του Ντέλλα, φωτομοντέλο που νυμφεύθηκε το ’73, επιδόθηκαν σε «θορυβώδεις δεξιώσεις, δημοσίας εμφανίσεις με μεγαλοπλουσίους, επίδειξιν πλούτου» (εκφράσεις του Σάββα Κωσταντόπουλου). Η άλλη συνήθεια: Η εξασφάλιση δανειοδοτήσεων σε «ημετέρους», φυσικά με επιβάρυνση των κρατικών τραπεζών. Στην πρώιμη μεταπολιτευτική περίοδο, τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο του 1974, το περιοδικό «Ταχυδρόμος» αποκάλυψε δυο σχετικά έγγραφα του Ρουφογάλη. Μια κατηγορία δανείων αναφερόταν ως «χαριστικά και επισφαλή». Στα «χορηγηθέντα» δάνεια καταγραφόταν ποσό άνω του 1,5 δισεκατομμυρίου και στα «υπό έγκρισιν» πάνω του 1,6 δισεκατομμυρίου δρχ.

Προτού καν κλείσουν ένα μήνα στην εξουσία…

Ας δούμε όμως, με κάποια χρονική σειρά, μερικά από τα χουντικά … κατορθώματα. Προτάσσουμε επτά κινήσεις τους- όλες, σκέτα …ορόσημα.

Πρώτο «ορόσημο»: Σαν … έτοιμοι από καιρό, οι «εθνοσωτήρες» υπέγραψαν την πρώτη τους τερατώδη σύμβαση, προτού καν συμπληρωθεί μήνας από το πραξικόπημα – ναι, τέτοια αδημονία είχαν! Τη Δευτέρα, 15 Μαΐου 1967 ανέθεσαν στην αμερικανική εταιρεία Litton το ακαθόριστο έργο της παροχής «υπηρεσιών οργανώσεως και διεκπεραιώσεως της οικονομικής αναπτύξεως», κάπου στην Κρήτη και τη Δυτική Πελοπόννησο.

Υποτίθεται ότι η εταιρεία θα φρόντιζε να γίνουν επενδύσεις ύψους 840 εκατομμυρίων δολαρίων για 12 χρόνια. Το ελληνικό δημόσιο της έδωσε ως προκαταβολή 1,2 εκ. δολάρια και ανέλαβε τις εξής υποχρεώσεις: Να καλύψει όσα έξοδα θα έκανε η Litton για να «αναπτυξιακό της έργο» συν 11% ως ποσοστό κέρδους, αλλά να εξασφαλίσει και προμήθεια 2% επί της αξίας κάθε επένδυσης, από αυτές που θα «έφερνε» η εταιρεία.

Ίδια, περίπου, ρύθμιση για τη Litton είχε προωθήσει στη Βουλή το 1966 μια από τις «κυβερνήσεις των αποστατών» – εκείνη του Στεφανόπουλου. Οι αντιδράσεις των άλλων πολιτικών δυνάμεων, όμως, ακύρωσαν το εγχείρημα, το Σεπτέμβριο του έτους εκείνου. Για την ακρίβεια, το ανέβαλαν για οκτώ μήνες.

Τι έκανε στην ουσία η Litton, αξιοποιώντας την προσφορά της χούντας προς αυτήν; Δεν προσέλκυε επενδυτές, δήλωνε όμως έξοδα και πληρωνόταν από το ελληνικό κράτος! Εμπράκτως η ίδια η χούντα αναγνώρισε το φιάσκο της ανάθεσης, τερματίζοντας την ισχύ της σύμβασης, την Τετάρτη, 15 Οκτωβρίου 1969 (ΦΕΚ 1969/Α/268). Όμως – όλα κι όλα- η Litton πήρε και το επιπρόσθετο 11% επί των δηλωθέντων εξόδων της!

Η επίσημη εξήγηση του καθεστώτος για λύση της σύμβασης; «Αι ελληνικαί υπηρεσίαι είναι εις θέσιν να συνεχίσουν άνευ ειδικής βοηθείας τας προσπαθείας δια την ανάπτυξιν»…

Αυτό που η χούντα ομολόγησε εμπράκτως, νωρίτερα το είχε δηλώσει ευθαρσώς στο περιοδικό «Ramparts» ο Ρόμπερτ Αλαν, υπεύθυνος του γραφείου της εταιρείας στην Αθήνα: «Τα κέρδη μας είναι ασφαλώς μεγάλα, διότι ουσιαστικά δεν κάνουμε εμείς επενδύσεις».

Ο Αλαν είχε κάθε λόγο να συμπαθεί το δικτατορικό καθεστώς και ουδέποτε έκρυψε αυτή του την …αγάπη. Όταν κάποτε κλήθηκε να σχολιάσει τα βασανιστήρια και τις διώξεις σε βάρος των αντιφρονούντων, είπε: «Οι περισσότεροι εξόριστοι και φυλακισμένοι ζουν σε νησιά, όπως είναι η Καταλίνα (σ.σ. θέρετρο στην Καλιφόρνιας). Είναι ελεύθεροι να πηγαίνουν και να έρχονται. Αναπνέουν καθαρό αέρα, βρίσκονται κάθε μέρα σε ωραίο ηλιόλουστο περιβάλλον και απλώς δεν έχουν επικοινωνία με τον έξω κόσμο».

Αυτό δεν ήταν «Τάμα», ήταν … θάμα

Δεύτερο «ορόσημο»: Το Σάββατο, 14 Δεκεμβρίου 1968, ο Παπαδόπουλος ανακοίνωσε ότι κατέφθασε η ώρα να εκπληρώσει η «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» μια υπόσχεση, την οποία είχε δώσει προς τον Θεό η …Δ΄ Εθνοσυνέλευση που πραγματοποιήθηκε στο Άργος το 1829: Την ανέγερση ενός μεγαλοπρεπούς ναού του Σωτήρος. Ως τόπος ορίστηκαν τα Τουρκοβούνια. Το «Τάμα», όπως καθιερώθηκε να λέγεται, αντιπροσώπευε στο έπακρο τη μεγαλομανία του καθεστώτος. «Θα αποτελέσει, μετά την οικοδόμησίν του, το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών, μετά τον κλασσικό Παρθενώνα και τον Βυζαντινό Λυκαβηττό», έγραφε η «Ηχώ των Ενόπλων Δυνάμεων» τον Ιούνιο του 1973. Μέχρι τότε, δεν είχαν γίνει καν τα οριστικά σχέδια του έργου. Κι ούτε θα γίνονταν ποτέ…

Τι ακριβώς συνέβαινε με το «Τάμα»; Γιατί … δεν χτιζόταν τίποτα, επί χρόνια; Από τη δύση του ’68 η χουντική προπαγάνδα είχε αρχίσει να διαφημίζει περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι κατέθεταν για αυτόν τον «ιερό σκοπό» τον οβολό τους. Τον Μάιο του ’69 συγκροτήθηκε και μια «Ανώτατη Επιτροπή», με πρόεδρο τον πρωθυπουργό Παπαδόπουλο και μέλη τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και πέντε υπουργούς. Ανάμεσά τους, ο Παττακός (Εσωτερικών) και ο Μακαρέζος (Συντονισμού). Εν ολίγοις, ολόκληρη η κορυφαία χουντική «τριανδρία» επέβλεπε τα του έργου, έχοντας την αρωγή – πέραν των άλλων υπουργών- και ενός «Γνωμοδοτικού Συμβουλίου», που το απάρτιζαν πρυτάνεις, ακαδημαϊκοί, ο δήμαρχος Δημ. Ρίτσος και άλλοι παράγοντες. Από τον Ιούνιο του ’69 επέβλεπαν και το «Ειδικό Ταμείο» που συστάθηκε τότε, για την οικονομική διαχείριση του έργου.

Μυστήριο κάλυπτε τα του «Τάματος», μέχρι τον Ιανουάριο του ’74. Τότε δημοσιεύθηκε ο απολογισμός του «Ειδικού Ταμείου». Αυτό δεν ήταν «Τάμα», ήταν …θάμα. Στο «Ταμείο» είχαν εισρεύσει 453,3 εκατομμύρια δρχ, εκ των οποίων είχαν εξαφανιστεί τα 406 εκατομμύρια! Όλα αυτά δαπανήθηκαν – υποτίθεται- για απαλλοτριώσεις, «προπαρασκευαστικά έργα», «μελέτες», εργασίες «διοικήσεως και λειτουργίας»…

Από τη συνολική «αποταμίευση» των 453,3 εκατομμυρίων, τα 230 ήταν δάνεια. Τα 180 προήλθαν από εισφορές και δωρεές, τμήμα των οποίων κάλυψαν φορείς του Δημοσίου – πχ η Αγροτική Τράπεζα έδωσε 10 εκατομμύρια. Τα υπόλοιπα 43,3 εκατομμύρια ήταν «επιχορήγηση» από τον τακτικό προϋπολογισμό.

Την αχαλίνωτη διασπάθιση δημοσίου χρήματος την υπογραμμίζει ένα ακόμη στοιχείο: Στην τριετία 1970 -73 έγιναν τρεις διαγωνισμοί για «προσχέδια» του «Τάματος». Απέτυχαν παταγωδώς και κηρύχθηκαν άγονοι. Ελάχιστοι αρχιτέκτονες ενδιαφέρθηκαν και κατέθεσαν προτάσεις, μολονότι τα αντίστοιχα χρηματικά βραβεία ήταν άκρως χορταστικά. Συνολικά, στην τριετία υποβλήθηκαν 73 προτάσεις, καμία όμως δεν κρίθηκε ικανοποιητική. Κι όμως, μοιράστηκε – μαζί με τους επαίνους για τις σχετικές προσπάθειες- το ποσό των 3.650.000 δρχ. Ποσό που υπερέβαινε … 900 φορές το μέσο μισθό ενός εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα.

Η μεγάλη ευεργεσία προς τον κύριο Μακντόναλντ

Ήταν αδύνατον φυσικά να υπολογιστεί πόσοι … αστέρες του καθεστώτος έλαβαν μέρος – με τους ευνοούμενούς τους- σε αυτό το τρομακτικών διαστάσεων φαγοπότι. Την «επίβλεψη» πάντως την είχε – όπως προείπαμε- σύσσωμη η … αφρόκρεμα του καθεστώτος. Εάν υποτεθεί ότι το «Τάμα» κλήθηκε να άρει … μια εκκρεμότητα 139 ετών (1829 – 1968), τότε το ποσό που εξαφάνισαν τα αρπαχτικά της χούντας αντιστοιχεί σχεδόν σε τρία εκατομμύρια δρχ για κάθε χαμένο χρόνο! Καθόλου άσχημα…

Κάποιοι ενδεχομένως διερωτώνται πώς «βγήκαν στη φόρα» τα οικονομικά στοιχεία του «Τάματος», προτού καταρρεύσει η χούντα. Η απάντηση είναι απλή: Είχε ήδη αποκαθηλωθεί – προ δυο μηνών- ο Παπαδόπουλος κι ο Ιωαννίδης δεν είχε κανένα λόγο να κρύβει τη «φαυλοκρατία» των «άλλων».

Τρίτο «ορόσημο»: Το 1969 φαίνεται πως οι … μίζες της Litton είχαν ξεκοκαλιστεί. Ήταν λοιπόν ώρα για μία ακόμη μεγάλη, αποικιοκρατική σύμβαση, απ” αυτές που όταν υπογράφονται τρία τινά μπορεί να «μαρτυρούν» για τους διαχειριστές δημόσιου χρήματος: Αν δεν είναι ηλίθιοι, αν δεν νιώθουν – για κάποιο λόγο- εξαναγκασμένοι, τότε σίγουρα κάτι άλλο περιμένουν. Οι δυο τελευταίες εκδοχές φυσικά μπορούν να συνυπάρξουν…

Ο Μακαρέζος υπέγραψε με τον εργολάβο Ρόμπερτ Μακντόναλντ, από τις ΗΠΑ, σύμβαση για την κατασκευή της Εγναντίας Οδού (ΦΕΚ 1969/Α/15). Ποια ήταν η κατάληξη; Ο Αμερικανός πήρε τα μπογαλάκια του κι έφυγε, ενώ το Δημόσιο είχε επιβαρυνθεί σε βαθμό απίστευτο.

Μοιραίο ήταν να συμβεί αυτό. Το έργο υπολογίστηκε στα 150 εκ. δολάρια, εκ των οποίων σχεδόν το 1/3 θα το κάλυπτε το ελληνικό κράτος. Οι … χακί φύλαρχοι της στρατοκρατούμενης ελληνικής Μπανανίας, όμως, δεν χαλιναγώγησαν τη γαλαντομία τους. Εγγυήθηκαν τα δάνεια του Μακντόναλντ, τον «διευκόλυναν» με αμέτρητα ομόλογα, του έδωσαν 4,5 εκ. δολάρια ως προκαταβολή και όρισαν την αμοιβή του επί των εξόδων, συνυπολογίζοντας σε αυτά τη χρηματοδότηση του … Δημοσίου!

Το φοβερό ήταν ότι θα διεκπεραίωναν το έργο γηγενείς υπερεργολάβοι – ο Αμερικανός απλώς θα μεριμνούσε για μελέτες και δάνεια.Εάν ο Μακντόλαντ διαπίστωνε πως δεν επαρκούσαν τα 150 εκ. δολάρια, είχε δυο επιλογές. Να ψάξει για περισσότερα ή «να θεωρηθή εκτελέσας την σύμβασιν άμα τη συμπληρώσει της κατασκευής τμήματος της οδού, ούτινος η αξία ανέρχεται εις 150 εκ. δολάρια».

Ο Μακντόναλντ δεν εξασφάλισε καμία χρηματοδότηση – ίσως να μην είχε και λόγους να το κάνει. Αποχαιρέτησε, λέγοντας ίσως νοερά κάποιο «thanks folks» για τα 4,8 εκ. δολάρια συν τα 33,4 εκ. σε ομόλογα ελληνικού δημοσίου που πρόλαβε να τσεπώσει.

«Στεγαστική αποκατάστασις» και θεσμοθέτηση ατιμωρησίας

Τέταρτο «ορόσημο»: Το 1970 οι δικτάτορες θεσμοθέτησαν τη στεγαστική αποκατάσταση «αξιωματικών διαδραματισάντων εξέχοντα ρόλον» στο πραξικόπημα. Διότι, καλοί οι μισθοί, καλά τα αξιώματα και τα ρουσφέτια, αλλά αν δεν είχες – βρε αδελφέ- ένα εγγυημένο, καλό κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου, κινδύνευες. Θα σε πετύχαινε ο αναρχο- κομμουνισμός «ασκεπή» και θα σου άνοιγε το κεφάλι…

Πέμπτο «ορόσημο»: Περίοδος εορτών ήταν, οι «εθνοσωτήρες» αποφάσισαν – ίσως εν όψει πρωτοχρονιάς – να κάνουν άλλο ένα καλό δώρο στον εαυτό τους. Καλό και ωφέλιμο στο … διηνεκές – έτσι τουλάχιστον ήλπιζαν. Την Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου 1970, νομοθέτησαν τα «περί ευθύνης υπουργών». Μεταβατική διάταξη (παρ. 48) του ΝΔ 802 όριζε ότι δεν μπορούσε να ασκηθεί δίωξη εναντίον υπουργού ή υφυπουργού της δικτατορίας, παρά μόνο εάν το αποφάσιζαν οι … συνάδελφοί του.

Για να έχουν απολύτως ήσυχο το κεφάλι τους, οι συνταγματάρχες συμπεριέλαβαν κάτι ακόμη στη ρύθμιση: «Παρέγραψαν» όλα τα εγκλήματα, «δια τα οποία δεν ησκήθη ποινική δίωξις μέχρι της ημέρας συγκλήσεως» κάποιας Βουλής, μελλοντικής.

Εάν επιτύγχανε το κατοπινό εγχείρημα της λεγόμενης «φιλελευθεροποίησης», με τον Μαρκεζίνη και τις ελεγχόμενες εκλογές, κατά πάσα βεβαιότητα θα επιβίωνε αυτή η ασυλία που πρόσφεραν στην αφεντιά τους οι συνταγματάρχες. Δυστυχώς για αυτούς, έπειτα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου κατέστη ανέφικτη η «μετάσταση» τέτοιων χουντικών θεσμών στο κοινοβουλευτικό τοπίο.

Έκτο «ορόσημο»: Ήταν Μάιος του 1972, όταν η χούντα απάλλαξε τον ελληνοαμερικανό επιχειρηματία Τομ Πάππας από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις, για έξι αγροτοβιομηχανικές μονάδες σε διάφορες περιοχές της χώρας (ΦΕΚ 1972/Α/72).

Αυτό ήταν το δεύτερο χατίρι των συνταγματαρχών προς τον Πάππας. Το πρώτο – πιθανότατα και το μεγαλύτερο – είχε γίνει τέσσερα χρόνια νωρίτερα (ΦΕΚ 1968/Α/201). Ήταν το «πράσινο φως» για τα εργοστάσια εμφιάλωσης της Coca- Cola, το οποίο είχαν αρνηθεί να «ανάψουν» οι προδικτατορικές κυβερνήσεις, θεωρώντας το συγκεκριμένο σχέδιο του επιχειρηματία άκρως ανταγωνιστικό προς την εγχώριο παραγωγή αναψυκτικών.

Ο Πάππας είχε απασχολήσει και για άλλο λόγο, εντονότατα, το ελληνικό πολιτικό σύστημα πριν από το πραξικόπημα: Η Ένωση Κέντρου και η ΕΔΑ είχαν καταγγείλει ως προνομιακούς … μέχρι αηδίας τους όρους της επένδυσης που είχε κάνει στη Θεσσαλονίκη, με το διυλιστήριο της ESSO, το ’62. Το φθινόπωρο του ’64, μάλιστα, η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου επέβαλλε στον Πάππας τροποποίηση της συγκεκριμένης σύμβασης.

Χρηματοδότησαν και την εκστρατεία του … Νίξον!

Ο Τομ Πάππας ήταν διαπρύσιος υποστηρικτής της χούντας. Τόσο γρήγορα συντελέστηκε η μεταξύ τους οικονομική – πολιτική διαπλοκή, ώστε το 1967, στην κυβέρνηση Κόλλια , διορίστηκε υπουργός Δημόσιας Τάξης ένας προσωπάρχης του επιχειρηματία, ο Παύλος Τοτόμης. Στη συνέχεια ο Τοτόμης ανέλαβε καθήκοντα προέδρου της ΕΤΒΑ. Ο Τομ Πάππας ήταν παράλληλα υποστηρικτής και βασικός χρηματοδότης της προεκλογικής εκστρατείας του Νίξον, για τις αμερικανικές εκλογές του 1968.

«Παράλληλα»; ….Όχι ακριβώς. Κατά τα φαινόμενα ο Πάππας βρήκε τρόπο να ενώσει τις δυο μεγάλες … συμπάθειές του, την ελληνική χούντα και το Νίξον. Με δεσμούς … χρήματος. Κάτι πολύ ενδιαφέρον κατέθεσε στο αμερικανικό Κογκρέσο ο Έλληνας δημοσιογράφος Ηλίας Δημητρακόπουλος, που ζούσε στην Ουάσιγκτον: Ότι η χούντα ενίσχυσε το ταμείο της προεκλογικής εκστρατείας του Νίξον με 549.000 δολάρια. Μετρητά, ζεστά- ζεστά… Είχαν «ζεσταθεί» από τη συνεχή κίνηση!

Τα χρήματα αυτά τα είχε διοχετεύσει η CIA στην ΚΥΠ, με σκοπό να «αναβαθμιστεί» η δράση της ελληνικής Υπηρεσίας, να γίνει πιο αποτελεσματικό το αντικομουνιστικό της έργο, κλπ. Στη συνέχεια, κατ” εντολή Παπαδόπουλου και με μοχλό το Ρουφογάλη, γινόταν η «ανακύκλωση» και τα χρήματα όδευαν προς το Νίξον.

Έβδομο «ορόσημο»: Πέμπτη, 21 Σεπτεμβρίου 1972. Ο Παττακός έδωσε εντολή να «διατεθούν το ταχύτερον εις την κατανάλωσιν» τα κρέατα. Ποια κρέατα; Της Αργεντινής. Αυτά που «μαύριζαν», αυτά που θα «ξέμεναν». Τα γνωστά και ως «κρέατα Μπαλόπουλου». Μαζί με το «Τάμα», ίσως το πιο … εμβληματικό σκάνδαλο της χούντας!

Ο Μιχάλης Μπαλόπουλος ήταν υφυπουργός Εμπορίου. Αυτός κι ο Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου, ο Ζαφείρης Παπαμιχαλόπουλος, κάθισαν στο εδώλιο για το σκάνδαλο των κρεάτων. Σκάνδαλο … πολυεπίπεδο, με κατηγορητήριο πλούσιο!

Η σοβαρότερη κατηγορία σε βάρος των δυο, ήταν πως χρηματίζονταν «κατά συρροήν» από μεγαλέμπορους της Ροδεσίας που επεδίωκαν να αποκτήσουν μονοπωλιακά προνόμια στην εισαγωγή κρέατος. Αποτέλεσμα της συγκέντρωσης αδειών εισαγωγής σε χέρια λίγων ήταν οι ανατιμήσεις στις τιμές του κρέατος – ίσως, ακόμη, οι ευνοημένοι έμποροι να ήθελαν έτσι να καλύπτουν και τα έξοδα των δωροδοκιών…

Απαγορεύτηκε, επίσης, για κάποιο διάστημα η διάθεση ντόπιου κρέατος, ώστε να προωθηθούν στην αγορά τα προβληματικά, εκείνα της Αργεντινής. Η προαναφερθείσα εντολή του Παττακού ήταν γραπτή και αναγνώστηκε στο δικαστήριο.

Ο Μπαλόπουλος έγινε σλόγκαν και … στα γήπεδα

Ο Μπαλόπουλος καταδικάστηκε τον Ιούνιο του ’74 σε ποινή φυλάκισης 3,5 ετών, η οποία μειώθηκε σε 14 μήνες το 1976. Το σκάνδαλο των κρεάτων ήταν το μοναδικό που «έστειλε» στο εδώλιο αξιωματούχους της χούντας, προτού καταρρεύσει η χούντα. Η εξήγηση είναι η ίδια με εκείνη, για τη δημοσιοποίηση των ατασθαλιών του «Τάματος»: Ο Ιωαννίδης επιθυμούσε να καταδείξει ότι ήταν αναγκαία, από ηθικής πλευράς, η ανατροπή του Παπαδόπουλου.

Κάπως έτσι έμεινε στην … Ιστορία το όνομα του Μπαλόπουλου, τον οποίον περιέβαλαν επίσης επίμονες φήμες για ατασθαλίες στον ΕΟΤ, όταν ήταν γραμματέας του οργανισμού.

Το σκάνδαλο των κρεάτων ενέπνευσε και τους … φιλάθλους. Εάν κάποιος ποδοσφαιριστής δεν απέδιδε καλά, η κερκίδα τον αποκαλούσε με ευκολία «βόδι Αργεντινής» ή «κρέας του Μπαλόπουλου».

Μέσα σε αυτή τη … θύελλα των σκανδάλων, φάνταζαν «παρωνυχίδες» ήσσονος σημασίας οι απ” ευθείας αναθέσεις – χωρίς διαγωνισμούς- έργων σε διάφορες εταιρείες. Όσο για τη «λιτή» ζωή που έκαναν οι συνταγματάρχες και οι δικοί τους άνθρωποι, θα άξιζε τον κόπο να διαβάσει κανείς τις εξιστορήσεις της Ντέλλας Ρουφογάλη, τόσο για τη δική της ντόλτσε βίτα, όσο και για τη χλιδή της διαμονής της ίδιας και της Δέσποινας Παπαδοπούλου στο Παρίσι, όταν – κάποια στιγμή- το επισκέφθηκαν οι δύο τους.

Για την συνηθισμένη εν Ελλάδι ζωή της, η Ντέλλα Ρουφογάλη έχει πει:

«Αρχίζω να ράβω την καινούρια μου γκαρνταρόμπα στους μετρ της ραπτικής για τους οποίους μέχρι τώρα έκανα επιδείξεις. Η ζωή μου έχει αλλάξει τελείως, το ίδιο και η συμπεριφορά όλων απέναντί μου. Μου φέρονται με έκδηλο σεβασμό και τα κομπλιμέντα τους είναι υπερβολικά. Αλλά μου αρέσει. Εγώ εξακολουθώ να φέρομαι φιλικά προς τους παλιούς γνωστούς και τους καινούριους, πλούσιους φιλοχουντικούς επιχειρηματίες που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα μαζί με τα ραβασάκια για ρουσφέτια. Αισθάνομαι πως έχω υποχρέωση να εξυπηρετήσω τους πάντες. Ο Μιχάλης συνήθως δεν αρνείται. Γεύομαι τη δύναμη της εξουσίας, και με μαγεύει» (Λεωνίδας Παπάγος, «Σημειώσεις 1967-1977»).

«Χαβιάρι Περσίας και παγωμένα καβούρια Αλάσκας»

Υπήρχαν όμως και τα .. έκτακτα περιστατικά, όπως οι αρραβώνες της με το Ρουφογάλη. «Την επόμενη βδομάδα καινούρια δώρα, καινούριες ανθοδέσμες, φρέσκα ψάρια απ” όλα τα νησιά της Ελλάδας, κούτες με το καλύτερο χαβιάρι της Περσίας και παγωμένα καβούρια της Αλάσκας καταφθάνουν στο σπίτι. Δεν ξέρω τι να τα κάνω».

Για την Ιστορία: Τους αρραβώνες του ζεύγους τίμησαν προβεβλημένοι επιχειρηματίες, όπως οι Λάτσης και Κιοσέογλου. Στο γάμο τους; Το … αδιαχώρητο. Θυμάται η Ντέλλα: «Ο Παύλος Βαρδινογιάννης, ο εφοπλιστής Θεοδωρακόπουλος με το γιο του τον Τάκη, ο Κώστας Δρακόπουλος των διυλιστηρίων, ο Νίκος Ταβουλάρης των ναυπηγείων, το ζεύγος Μποδοσάκη, ο Αγγελος Κανελλόπουλος των τσιμέντων “Τιτάν” με τη γυναίκα του, ο Τομ Πάππας, ο Γ. Λύρας, ο Γιώργος Ταβλάριος, εφοπλιστής από τη Νέα Υόρκη με τη γυναίκα του και ο Γιάννης Λάτσης με τη μεγάλη του κόρη, αφού η γυναίκα του την ίδια μέρα πάντρευε την ανηψιά της σε άλλη εκκλησία».

Αυτή ήταν λοιπόν η … αδιάφθορη δικτατορία! Αναμφιβόλως, η χούντα μετέφερε … πολύ μακριά τη σκυτάλη της διαφθοράς, την οποία – για να είμαστε ακριβείς- παρέλαβε από τα προγενέστερα χρόνια.

Υπενθυμίσεις επιγραμματικές: Σκάνδαλο «Siemens» που προκάλεσε και τη ρήξη στις σχέσεις του Παπάγου με τον Μαρκεζίνη, το 1954. Άφθονα… κλέη της οκταετίας (1955- 63) Καραμανλή, από τα «βραχώδη οικόπεδα της Φιλοθέης» και τα φουσκωμένα κέρδη εργολάβων, μέχρι την ηλεκτροδότηση της «Πεσινέ» με όρους σκανδαλωδώς ευνοϊκούς. Απόφαση της Βουλής, τον Φεβρουάριο του 1965, να παραπέμψει σε ειδικό δικαστήριο τους Κ. Καραμανλή, Π. Παπαληγούρα και Ν. Μάρτη για την «Πεσινέ». Επτά εν συνόλω υπουργοί και δυο υφυπουργοί του «εθνάρχη» που αντιμετώπισαν – σε κοινοβουλευτικό επίπεδο- κατηγορίες περί βλάβης του δημοσίου συμφέροντος και περί παράνομης διάθεσης μυστικών κονδυλίων. (Προτείνει κανείς να εκλάβουμε ως απόδειξη αθωότητας το «κουκούλωμα» που – κατά τα ειωθότα- ακολούθησε; ). Εξαγορές βουλευτών στην περίοδο της αποστασίας, το 1965.

Ακόμη κι ο ελληνικός κινηματογράφος των middle 60ς κατοχύρωσε ως σήμα κατατεθέν της εποχής τα … αρπακτικά του Μαυρογιαλούρου. Τυχαίο; Δεν νομίζουμε…

Εάν λοιπόν όλα αυτά στιγμάτισαν την εικοσαετία 1954- 1974, γιατί σήμερα τόσα στόματα πιπιλίζουν μονότονα την «καραμέλα» πως η διαφθορά και το ρουσφέτι γεννήθηκαν το …’74 και είχαν μαμά τη Μεταπολίτευση; Ας δώσει ο καθένας την απάντηση που θεωρεί σωστή…

Πηγή: www.iefimerida.g