Γράφει ο Δρ. Κυριάκος Τόμπρας
Η αποτυχία του Μνημονίου αποδεικνύεται από τα ίδια τα αποτελέσματα της
εφαρμογής του.
Η Ελλάδα υποτίθεται ότι μπήκε στο Μνημόνιο για 2 βασικούς λόγους :
προκειμένου αυτό να μειωθεί στα όρια βιωσιμότητας του Συμφώνου Σταθερότητας,
δηλαδή από το 120% του 2010, στο 90%.
Ποιο είναι όμως το πραγματικό αποτέλεσμα μετά από 3 χρόνια Μνημονίων,
εσωτερικής υποτίμησης, ύφεσης και ενός PSI ;;;
Με συνολικό αποτέλεσμα την επιδείνωση του κλάσματος ΧΡΕΟΣ / ΑΕΠ,
από το 120% του 2010, στο 200% με το οποίο θα κλείσει το 2012,
μετά και την εκταμίευση της δόσης των 31,5 ΔΙΣ,
που θα εγγραφεί ολόκληρη στο δημόσιο χρέος.
Δηλαδή, αντί να αυξηθεί ο παρονομαστής και να μειωθεί ο αριθμητής του κλάσματος, συνέβη ακριβώς το αντίστροφο.
Αποδεικνύοντας ότι το Μνημόνιο όχι μόνο είναι το φάρμακο που σκοτώνει τον ασθενή,
αλλά ότι ήταν εξʼ αρχής λάθος η διάγνωση, η θεραπεία και το φάρμακο,
αφού επιλέχθηκε να θεραπευθεί ο λάθος ασθενής.
O Ασθενής δεν ήταν ο Ελληνικός Λαός που μπήκε χωρίς λόγο στο γύψο του Μνημονίου,
αλλά το Ελληνικό Τραπεζικό σύστημα, που είχε καταρρεύσει ήδη από το 2008,
όταν χρειάστηκε το 1ο πακέτο ενίσχυσης της Κυβέρνησης Καραμανλή.
Όσο για τους κυρίους Σαμαρά, Στουρνάρα, Βενιζέλο, Παπαδήμο, Παπακωνσταντίνου και Παπανδρέου, μαζί με τον κύριο Προβόπουλο, πρέπει πραγματικά να προταθούν για το επόμενο ΝΟΜΠΕΛ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ,
αφού κατόρθωσαν να τετραγωνίσουν τον κύκλο της οικονομικής θεωρίας,
επιτυγχάνοντας για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας,
να αυξήσουν το χρέος, μειώνοντας το έλλειμμα.
Η μείωση του ελλείμματος δεν οδήγησε, πουθενά αλλού στον πλανήτη μέχρι σήμερα, στην αύξηση του χρέους.
Αυτό είναι μια παγκόσμια Ελληνική πατέντα.
Βέβαια, για όποιον έχει αντιληφθεί τι έγινε με το Μνημόνιο στην Ελλάδα,
η λύση του παράδοξου αυτού γρίφου είναι απλή.
Η αύξηση του χρέους δεν οφείλεται σε ενδογενείς δημοσιονομικούς παράγοντες,
δηλαδή στο έλλειμμα δημοσιονομικής πειθαρχίας των Ελλήνων,
αλλά στην αυθαίρετη και παράνομη επιβάρυνση του Δημοσίου Χρέους
με τις ζημίες και την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος.
Πράγματι, μόνο για το 2012, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας
φορτώνεται συνολικά με 66 ΔΙΣ από τις ζημίες και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών,
δηλαδή με τα 23 ΔΙΣ των εγγυήσεων που κατέπεσαν την άνοιξη του 2012,
με τα 18 ΔΙΣ της πρώτης δόσης της ανακεφαλαιοποίησης, από το καλοκαίρι του 2012
και με τα 25 ΔΙΣ της δεύτερης δόσης της αναλεφαλαιοποίησης,
αυτής που θα εκταμιευθεί στο τέλος Νοεμβρίου 2012.
Με το σύνολο των εσόδων του Προϋπολογισμού του 2012 να ανέρχονται μόλις σε 52,3 ΔΙΣ.Δηλαδή, ολόκληρος ο Προϋπολογισμός του 2012 δεν επαρκεί για την κάλυψη της χρηματοδότησης του τραπεζικού συστήματος,
αφού το κλάσμα είναι 66/52,3 = 126% και το παραγόμενο δημοσιονομικό έλλειμμα του 2012 από τη συνολική χρηματοδότηση του τραπεζικού συστήματος ανέρχεται σε 13,7 ΔΙΣ.
Και η Ελληνική Κυβέρνηση, για να καλύψει τα 66 αυτά ΔΙΣ,
υπογράφει μεσοπρόθεσμα προγράμματα, νέα Μνημόνια και παίρνει δημοσιονομικά μέτρα τα οποία στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται,
προκειμένου να δανειστεί τα ποσά που είναι απαραίτητα, όχι για να ενισχύσει την εθνική της οικονομία,
αλλά για να καλυφθούν οι ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης και χρηματοδότησης του τραπεζικού συστήματος.
Η περίπτωση της Ελλάδας, είναι πραγματικά μοναδική.
Και το ΒΡΑΒΕΙΟ ΝΟΜΠΕΛ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ είναι η ελάχιστη αναγνώριση των υπηρεσιών που προσέφερε το πολιτικό Λόμπυ του Μνημονίου, στο κρατικοδίαιτο Ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Η Ελλάδα υποτίθεται ότι μπήκε στο Μνημόνιο για 2 βασικούς λόγους :
- για να βελτιώσει τη χαμηλή της ανταγωνιστικότητα και να αυξήσει το ΑΕΠ της και
- για να βελτιώσει τα δημοσιονομικά της στοιχεία και, ειδικότερα, το πρωτογενές της έλλειμμα και το δημόσιο χρέος.
προκειμένου αυτό να μειωθεί στα όρια βιωσιμότητας του Συμφώνου Σταθερότητας,
δηλαδή από το 120% του 2010, στο 90%.
Ποιο είναι όμως το πραγματικό αποτέλεσμα μετά από 3 χρόνια Μνημονίων,
εσωτερικής υποτίμησης, ύφεσης και ενός PSI ;;;
- η ανταγωνιστικότητα, αντί να βελτιωθεί, επιδεινώθηκε, με την Ελλάδα, σύμφωνα με την έκθεση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF) για το 2012,να έχει πέσει στην 96η Θέση κατάταξης της παγκόσμιας ανταγωνιστικότητας, από την 90ηΘέση που κατείχε το 2011 και από την 64η Θέση του 2010, δηλαδή στην προ του Μνημονίου Ι εποχή.
- Το ΑΕΠ, αντί να αυξηθεί, μειώνεται συνεχώς λόγω της ύφεσης, και πέφτει το 2012, για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, κάτω από τα 190 ΔΙΣ.
- Το πρωτογενές έλλειμμα μειώνεται μόνο πλασματικά, λόγω της στάσης πληρωμών του Ελληνικού Δημοσίου στο εσωτερικό της χώρας.
- Και το δημόσιο χρέος, παρά τη μείωση του πρωτογενούς ελλείμματος, αυξάνεται δραματικά, φτάνοντας τα 382 ΔΙΣ για το 2012.
Με συνολικό αποτέλεσμα την επιδείνωση του κλάσματος ΧΡΕΟΣ / ΑΕΠ,
από το 120% του 2010, στο 200% με το οποίο θα κλείσει το 2012,
μετά και την εκταμίευση της δόσης των 31,5 ΔΙΣ,
που θα εγγραφεί ολόκληρη στο δημόσιο χρέος.
Δηλαδή, αντί να αυξηθεί ο παρονομαστής και να μειωθεί ο αριθμητής του κλάσματος, συνέβη ακριβώς το αντίστροφο.
Αποδεικνύοντας ότι το Μνημόνιο όχι μόνο είναι το φάρμακο που σκοτώνει τον ασθενή,
αλλά ότι ήταν εξʼ αρχής λάθος η διάγνωση, η θεραπεία και το φάρμακο,
αφού επιλέχθηκε να θεραπευθεί ο λάθος ασθενής.
O Ασθενής δεν ήταν ο Ελληνικός Λαός που μπήκε χωρίς λόγο στο γύψο του Μνημονίου,
αλλά το Ελληνικό Τραπεζικό σύστημα, που είχε καταρρεύσει ήδη από το 2008,
όταν χρειάστηκε το 1ο πακέτο ενίσχυσης της Κυβέρνησης Καραμανλή.
Όσο για τους κυρίους Σαμαρά, Στουρνάρα, Βενιζέλο, Παπαδήμο, Παπακωνσταντίνου και Παπανδρέου, μαζί με τον κύριο Προβόπουλο, πρέπει πραγματικά να προταθούν για το επόμενο ΝΟΜΠΕΛ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ,
αφού κατόρθωσαν να τετραγωνίσουν τον κύκλο της οικονομικής θεωρίας,
επιτυγχάνοντας για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας,
να αυξήσουν το χρέος, μειώνοντας το έλλειμμα.
Η μείωση του ελλείμματος δεν οδήγησε, πουθενά αλλού στον πλανήτη μέχρι σήμερα, στην αύξηση του χρέους.
Αυτό είναι μια παγκόσμια Ελληνική πατέντα.
Βέβαια, για όποιον έχει αντιληφθεί τι έγινε με το Μνημόνιο στην Ελλάδα,
η λύση του παράδοξου αυτού γρίφου είναι απλή.
Η αύξηση του χρέους δεν οφείλεται σε ενδογενείς δημοσιονομικούς παράγοντες,
δηλαδή στο έλλειμμα δημοσιονομικής πειθαρχίας των Ελλήνων,
αλλά στην αυθαίρετη και παράνομη επιβάρυνση του Δημοσίου Χρέους
με τις ζημίες και την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος.
Πράγματι, μόνο για το 2012, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας
φορτώνεται συνολικά με 66 ΔΙΣ από τις ζημίες και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών,
δηλαδή με τα 23 ΔΙΣ των εγγυήσεων που κατέπεσαν την άνοιξη του 2012,
με τα 18 ΔΙΣ της πρώτης δόσης της ανακεφαλαιοποίησης, από το καλοκαίρι του 2012
και με τα 25 ΔΙΣ της δεύτερης δόσης της αναλεφαλαιοποίησης,
αυτής που θα εκταμιευθεί στο τέλος Νοεμβρίου 2012.
Με το σύνολο των εσόδων του Προϋπολογισμού του 2012 να ανέρχονται μόλις σε 52,3 ΔΙΣ.Δηλαδή, ολόκληρος ο Προϋπολογισμός του 2012 δεν επαρκεί για την κάλυψη της χρηματοδότησης του τραπεζικού συστήματος,
αφού το κλάσμα είναι 66/52,3 = 126% και το παραγόμενο δημοσιονομικό έλλειμμα του 2012 από τη συνολική χρηματοδότηση του τραπεζικού συστήματος ανέρχεται σε 13,7 ΔΙΣ.
Και η Ελληνική Κυβέρνηση, για να καλύψει τα 66 αυτά ΔΙΣ,
υπογράφει μεσοπρόθεσμα προγράμματα, νέα Μνημόνια και παίρνει δημοσιονομικά μέτρα τα οποία στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται,
προκειμένου να δανειστεί τα ποσά που είναι απαραίτητα, όχι για να ενισχύσει την εθνική της οικονομία,
αλλά για να καλυφθούν οι ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης και χρηματοδότησης του τραπεζικού συστήματος.
Η περίπτωση της Ελλάδας, είναι πραγματικά μοναδική.
Και το ΒΡΑΒΕΙΟ ΝΟΜΠΕΛ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ είναι η ελάχιστη αναγνώριση των υπηρεσιών που προσέφερε το πολιτικό Λόμπυ του Μνημονίου, στο κρατικοδίαιτο Ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Αναρτήσεις
