Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Πώς τα ακίνητα του δημοσίου θα γίνουν μετοχές για να μειωθεί το χρέος
Στον πόλεμο κατά του χρέους θα πρωτοστατήσουν οι... παραλίες, καθώς, όπως έχει πει ο Ντ. Στ. Καν, «είναι ατελείωτες και αναξιοποίητες».
"Η" Online 20/3 10:40

«Ελλάδα δεν είναι μόνο το... Ελληνικό»! Με αυτό το σύνθημα οι επιτελείς του Μεγάρου Μαξίμου ζήτησαν από την ΚΕΔ και την ΕΤΑ να ορίσουν τα ακίνητα που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους και θεωρούν ότι μπορεί να αξιοποιηθούν.
Στον πόλεμο κατά του χρέους θα πρωτοστατήσουν οι... παραλίες, καθώς, όπως έχει πει ο Ντ. Στ. Καν, «είναι ατελείωτες και αναξιοποίητες».

Μεγάλοι τουριστικοί όμιλοι του εξωτερικού και διεθνείς επενδυτές ενδιαφέρονται να μπουν στο παιχνίδι «ήλιος-θάλασσα», στο οποίο η χώρα μας διαθέτει ακαταμάχητο πλεονέκτημα.
Αττική
Στην περιοχή της πρωτεύουσας, η περίφημη Ριβιέρα του Σαρωνικού αποτελεί αναμφισβήτητα το «φιλέτο» του κρατικού χαρτοφυλακίου.
Αυτήν τη στιγμή στην ευθύνη της ΕΤΑ είναι οι μαρίνες και οι πλαζ, από τον Πειραιά μέχρι και το Σούνιο, αλλά και οικόπεδα με κέντρα διασκέδασης και ξενοδοχεία. «Οπου υπάρχουν συμβόλαια θα τηρηθούν, όποιο τελειώνει θα μπαίνει στο καλάθι» επισημαίνει στην «Ημερησία» συνεργάτης του πρωθυπουργού. Μάλιστα, αποκαλύπτει ότι η κυβέρνηση σκέφτεται να έρθει σε συνεννόηση με την Εκκλησία, η οποία επίσης διαθέτει μεγάλη ακίνητη περιουσία στην περιοχή και η οποία, σύμφωνα με τον αστικό θρύλο, έχει δοθεί σε ιδιώτες προς εκμετάλλευση «έναντι πινακίου φακής».
Σε ό,τι αφορά σε παραλίες και αιγιαλούς στην ηπειρωτική Ελλάδα και το Ιόνιο, μερικές από τις περιπτώσεις που εξετάζονται είναι οι εξής:
Ανατολικό «τόξο»:
  • Εύβοια: Ακτή Αγίου Μηνά/ αιγιαλός, Ακτή Αιδηψού/ αιγιαλός, Ακτή Αμαρύνθου/ αιγιαλός.
  • Φθιώτιδα: Αρκίτσα/ αιγιαλός, Καμένα Βούρλα/ κάμπινγκ.
  • Μαγνησία: Ακτή Βόλου/ αιγιαλός, Δράκεια/ σχολάζουσα έκταση, Κτήμα Καλά Νερά/ σχολάζουσα έκταση.
  • Πιερία: Σκάλα Σκοτίνας/ παραθαλάσσια έκταση Ξενίας Πλαταμώνα/ δεν λειτουργεί το ξενοδοχείο, Χασκάρα/ εδαφική έκταση.
  • Θεσσαλονίκη: Παραθαλάσσιες εκτάσεις στην Επανομή, την Αγία Τριάδα και την Ασπροβάλτα.
  • Χαλκιδική: Αρναία/ αιγιαλός, Κτήμα Αγιος Ιωάννης Σιθωνίας/ σχολάζουσα έκταση, Μονοδένδρι/ σχολάζουσα έκταση, Κτήμα Νέας Φώκαιας/ σχολάζουσα έκταση, Νέα Μουδανιά/ σχολάζουσα έκταση.
  • Καβάλα: Ακτή Καλαμίτση/ αιγιαλός, Κτήμα Νέας Ηρακλείτσας/ σχολάζουσα έκταση.
Δυτικό «τόξο»:
  • Κόρινθος: Ακτή Σικυώνος/ αιγιαλός, Ακτή Βραχατίου/ αιγιαλός, Πευκιάς Ξυλοκάστρου/ σχολάζουσα έκταση.
  • Αργολίδα: Τολό/ αιγιαλός.
  • Κέρκυρα: Ακτή Κορακιάνα/ αιγιαλός, Ερμόνες/ αιγιαλός, Κανόνι/ αιγιαλός.
  • Κεφαλονιά: Μακρύς Γιαλός/ αιγιαλός, Καταβόθρες/ αιγιαλός, Τραπεζάκι/ αιγιαλός.
  • Ηλεία: Βαρθολομιό/ σχολάζουσες εκτάσεις, Ιαματικές Πηγές Κουνουπελίου.
  • Θεσπρωτία: Τέσσερις νησίδες Θεσπρωτίας.
Ο προγραμματισμός
Βήμα βήμα τα «πωλητήρια» και διάλογος με φορείς
Οι αντιδράσεις που συνοδεύουν συνήθως τις προσπάθειες αξιοποίησης της δημόσιας γης και η ανάγκη η χώρα μας να κινηθεί γρήγορα, είναι οι παράγοντες που καθορίζουν τη στρατηγική της κυβέρνησης.
Προκειμένου να είναι πιο αποτελεσματική η προσέγγιση των διαθέσιμων εκτάσεων, οι αρμόδιοι υπηρεσιακοί παράγοντες χάραξαν δύο ηπειρωτικά αναπτυξιακά «τόξα», από την Αττική μέχρι τον Εβρο και από την Αργολίδα μέχρι τα Ιωάννινα, και δημιούργησαν δύο «καλάθια» με τα ακίνητα σε ορεινούς όγκους και νησιωτικές περιοχές.
Τα ακίνητα χωρίστηκαν στη συνέχεια σε τρεις κατηγορίες: οικόπεδα, εκτάσεις με κτίσματα και αιγιαλός. Επιπλέον, τα ακίνητα διαχωρίστηκαν σε δύο κατηγορίες: ελεύθερα και ενοικιασμένα. Πρώτη ομάδα-στόχο αποτελούν οι ελεύθερες αναξιοποίητες εκτάσεις, με ή χωρίς κτίσματα και λοιπές εγκαταστάσεις. Αν και η καταγραφή από τις αρμόδιες υπηρεσίες είναι αναλυτική, η εντολή είναι οι ανακοινώσεις να γίνονται με το σταγονόμετρο. Προφανώς για την αποφυγή αντιδράσεων από τις τοπικές κοινωνίες, αλλά και όσους σήμερα, νόμιμα ή παράνομα, ασκούν οικονομική δραστηριότητα επί της δημόσιας ακίνητης περιουσίας.
Η πρώτη εικόνα που έχουν μεταδώσει στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών οι υπηρεσίας της Πλατείας Συντάγματος δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα. Υπάρχουν δεκάδες εκτάσεις με τον χαρακτηρισμό «σχολάζουσες», αλλά και εκατοντάδες παραλίες που «αντέχουν την τουριστική αξιοποίηση». Το ζήτημα είναι να ληφθεί η πολιτική απόφαση.
Καμπάνια
Το σίγουρο είναι ότι η κυβέρνηση θα το προσπαθήσει, επισημαίνοντας και στις τοπικές κοινωνίες, που ενδέχεται να αντιδράσουν, τα οφέλη σε θέσεις εργασίας που θα προκύψουν. Με την ανεργία να αποτελεί το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, είναι δεδομένο ότι η κυβέρνηση θα τονίσει τη συγκεκριμένη θετική συνέπεια των επενδύσεων.
Φιλοδοξία του Μαξίμου είναι κάθε ακίνητο που θα οδηγείται προς αξιοποίηση να συνοδεύεται από μελέτη των ευεργετημάτων που θα προκύψουν για τα δημόσια οικονομικά, αλλά και για τις επιμέρους περιοχές. «Μετρήσιμα αποτελέσματα και διαφάνεια» είναι οι δύο βασικές εντολές του Γ. Παπανδρέου προς όλους όσοι εμπλέκονται στη συγκεκριμένη υπόθεση.
«Αδιανόητη τη σημερινή κατάσταση»
Στοίχημα του Γιώργου ο φάκελος «ακίνητα»
«Αδιανόητη» θεωρεί ο πρωθυπουργός τη σημερινή κατάσταση, όπου η δημόσια περιουσία είτε είναι αναξιοποίητη είτε προσφέρει ελάχιστα στα δημόσια ταμεία είτε είναι καταπατημένη. Ο Γ. Παπανδρέου έχει αποφασίσει να πρωτοστατήσει στην υπόθεση της αξιοποίησης. Οχι μονάχα γιατί τη θεωρεί «αυτονόητη», αλλά και γιατί, όπως θα εξηγήσει στις δημόσιες παρεμβάσεις του, ο άλλος δρόμος θα είναι να κοπούν μισθοί και συντάξεις ή να αυξηθούν οι φόροι.
Σύμφωνα με τους συνεργάτες του, οι τελευταίες επιλογές «είναι απλά απαράδεκτες». Τονίζουν πως «είναι υποχρέωσή μας να αξιοποιήσουμε τη δημόσια περιουσία, όχι απλά για να μειώσουμε το χρέος, αλλά για να δημιουργήσουμε ανάπτυξη και θέσεις εργασίας». Δηλαδή, ο στόχος είναι διπλός: από τη μία να ανακουφιστούν τα δημόσια ταμεία και από την άλλη να γεμίσουν οι τσέπες δημόσιων οργανισμών και πολιτών που θα εμπλακούν στα έργα που θα προκύψουν. Το ζητούμενο για την κυβέρνηση είναι αν το κάθε ακίνητο θα δίνεται προς αξιοποίηση αυτόνομα ή αν θα δημιουργηθούν ομάδες με στόχο την προσέλκυση μεγάλων επενδυτών.
Ανοίγει το παιχνίδι
Ενισχύσεις και από το εξωτερικό στο εγχείρημα
Σε όλη τη διάρκεια του 2010 έγιναν τρεις μονάχα διαγωνισμοί για ακίνητα της ΕΤΑ. Και οι τρεις τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο του περασμένου έτους. Για το τουριστικό περίπτερο Βολισσού Χίου, τη μίσθωση του κτήματος Σκάλας Σκοτίνας στην Πιερία και τη μακροχρόνια εκμίσθωση του τουριστικού λιμένα Βουλιαγμένης. Το 2011 τα πράγματα έχουν... «βελτιωθεί», καθώς ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη ένας διαγωνισμός για το τουριστικό περίπτερο Περίσσας Σαντορίνης. «Είναι προφανές ότι έτσι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε, δεν βγάζει πουθενά» ομολογούν οι επιτελείς του Μεγάρου Μαξίμου. Το όλο εγχείρημα, όμως, απαιτεί συντονισμό, που υποχρεώνει τον πρωθυπουργό να πάρει αποφάσεις, τόσο για τα πρόσωπα που θα το αναλάβουν, όσο και για τη μεθοδολογία που θα ακολουθηθεί. Σε ενίσχυση της κυβέρνησης και των αρμόδιων υπηρεσιών θα προστρέξουν οίκοι αξιολόγησης, σύμβουλοι αποκρατικοποιήσεων, αλλά και ειδικοί από την Ε.Ε., την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, καθώς και οι τρεις δανειστές μας διαθέτουν τεχνογνωσία που μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμη. «Ετσι θα διαλυθεί ο μύθος του τι έχουμε, αλλά και του τι μπορούμε να πετύχουμε» προσθέτουν στον συλλογισμό τους οι συνεργάτες του Γ. Παπανδρέου.
Καταπατημένα
Ρύθμιση προ των πυλών
Ρύθμιση για την εξαγορά των καταπατημένων εκτάσεων του Δημοσίου προωθεί η κυβέρνηση, με στόχο την εισροή ζεστού χρήματος πάνω από 1,5 δισ. ευρώ στα δημόσια ταμεία την περίοδο 2011-2013.
Σύμφωνα με πληροφορίες, το υπουργείο Οικονομικών σε συνεννόηση με τα υπόλοιπα συναρμόδια υπουργεία ετοιμάζει ρύθμιση, με την οποία θα δίνεται η δυνατότητα σε όσους έχουν καταπατήσει ακίνητα του Δημοσίου να τα εξαγοράσουν έναντι τιμήματος που θα υπολογίζεται επί της αντικειμενικής τιμής και θα είναι συνάρτηση του είδους και της χρήσης της έκτασης, του χρόνου κατοχής, καθώς και της οικογενειακής κατάστασης του πολίτη.
Το σχέδιο που επεξεργάζονται στο οικονομικό επιτελείο προβλέπει ότι όποιος κατέχει αυθαίρετα δημόσιο ακίνητο, είτε έχει τίτλους είτε όχι, θα μπορεί να ζητήσει από την αρμόδια Κτηματική Υπηρεσία την εξαγορά του μέσα σε συγκεκριμένη χρονική προθεσμία.
Το τίμημα εξαγοράς θα προσδιορίζεται με βάση την αντικειμενική αξία που έχει το ακίνητο κατά τον χρόνο υποβολής της σχετικής αίτησης εξαγοράς, ενώ στις περιοχές που δεν ισχύει το σύστημα αντικειμενικού προσδιορισμού για το τίμημα θα λαμβάνεται υπόψη η αγοραία αξία, μειωμένη κατά ένα ποσοστό της τάξης του 20%. Επίσης, το τίμημα θα μειώνεται κατά ένα ποσοστό για κάθε χρόνο κατοχής του ακινήτου πριν από το 2009, που θα κυμαίνεται στο 0,25% για κάθε χρόνο, αλλά θα υπάρχει ανώτατο όριο στο ποσοστό της έκπτωσης.
Το τίμημα εξαγοράς θα μειώνεται περαιτέρω κατά περίπου 10% εφόσον ο αυθαίρετος κάτοχος έχει ανεγείρει πρώτη κατοικία στη δημόσια έκταση και κατά επιπλέον 10% εφόσον είναι πολύτεκνος ή ανάπηρος. Για έναν ενδιαφερόμενο ο οποίος υπάγεται στις δύο ή και στις τρεις παραπάνω περιπτώσεις η συνολική πρόσθετη έκπτωση επί του τιμήματος μπορεί να φθάσει το 20% ή το 30%.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤΥΠΑΣ

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12336&subid=2&pubid=104435158
«Οχι» στον εξευρωπαϊσμό των εθνικών χρεών
Του Thomas Silberhorn, Γερμανού κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του Κόμματος των Χριστιανοκοινωνιστών
Εκ πρώτης όψεως, το ευρώ φαίνεται να είναι σταθερό νόμισμα. Ως προς την εξωτερική συναλλαγματική του αξία, σε σχέση με το δολάριο, είναι ισχυρότερο σήμερα απ’ όσο ήταν όταν κυκλοφόρησε. Στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, όμως, δεν συνέβαλε στη σύγκλιση, αλλά, αντιθέτως, εξέθεσε τη διαρκώς αυξανόμενη απόκλιση οικονομικής ανάπτυξης μεταξύ των μελών της, φαινόμενο που απειλεί σοβαρά ολόκληρο το οικοδόμημα της οικονομικής και νομισματικής ένωσης.
Προς το παρόν, η οικονομική βοήθεια προς την Ελλάδα και την Ιρλανδία έσωσε τις δύο αυτές χώρες από τον κίνδυνο χρεοκοπίας. Στο αμέσως προσεχές διάστημα, τα προγράμματα σταθεροποίησης που εφαρμόζουν θα τους επιτρέψουν να ανακτήσουν τον έλεγχο των πραγμάτων. Επιπροσθέτως αυτού, όμως, η μόνιμη σταθεροποίηση της Ευρωζώνης θα απαιτήσει δομικές μεταρρυθμίσεις, ώστε να ανατραπούν οι δυσμενείς εξελίξεις των τελευταίων χρόνων.
Το σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης έχει ως στόχο να δεσμεύσει τα κράτη–μέλη του στην υιοθέτηση φρόνιμων δημοσιονομικών πολιτικών και να θέσει τα θεμέλια μιας κοινής αναπτυξιακής στρατηγικής. Στην πραγματικότητα, όμως, το σύμφωνο υπονομεύθηκε –συχνά και με συνυπαιτιότητα της Γερμανίας– και παραβιάστηκε πολύ συχνά, χωρίς, σε πολλές περιπτώσεις, να επιβληθούν οι αναλογούσες κυρώσεις. Παρ’ όλα αυτά, είναι σωστές οι προβλέψεις του για το ανώτατο επιτρεπόμενο επίπεδο χρέους και ελλείμματος, ώστε να περιορίζεται η εξάρτηση των κρατών από τις διαθέσεις των δανειστών τους. Γι’ αυτό και τα εργαλεία του συμφώνου θα πρέπει να εφαρμόζονται σε προγενέστερο στάδιο εκτροπών και να χρησιμοποιούνται με μεγαλύτερη αυστηρότητα και αποτελεσματικότητα στο εξής.
Ταυτόχρονα, θα πρέπει να ενισχυθεί το σκέλος της «ανάπτυξης» στο σύμφωνο. Εξ ου και το προτεινόμενο «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας» προβλέπει στενότερη συνεργασία σε οικονομικά, εργασιακά και θέματα κοινωνικής πολιτικής. Πάντως, η εφαρμογή αυτών των κανόνων θα παραμείνει στην ευχέρεια των εθνικών κυβερνήσεων, οι οποίες θα μπαίνουν στο σύμφωνο με δική τους βούληση. Σε κάθε περίπτωση, είναι λογικό να υπάρξει εναρμόνιση των γενικότερων πολιτικών, ώστε να επιτευχθεί μεγαλύτερη σύγκλιση μεταξύ των οικονομικών επιδόσεων των κρατών της Ευρωζώνης.
Στο τέλος της ημέρας, μείζονος σημασίας θα είναι και η μορφή που θα λάβει ο μόνιμος μηχανισμός στήριξης. Οικονομική βοήθεια θα πρέπει να δίνεται μόνο σε περιπτώσεις εξαιρετικής ανάγκης και όταν απειλείται η σταθερότητα της Ευρωζώνης συνολικά. Οι αυστηρές προϋποθέσεις και η συνεισφορά στον μηχανισμό των ίδιων των δανειστών είναι εκ των ων ουκ άνευ. Δεν είναι πλέον αποδεκτό να εξασφαλίζονται από τυχόν απώλειες οι δανειστές υπερχρεωμένων κρατών, με χρήματα των φορολογουμένων, αντί να αναλαμβάνουν οι ίδιοι το ρίσκο – το ρίσκο που μόνοι τους επέλεξαν, με αντάλλαγμα τα υψηλά επιτόκια που απολάμβαναν.
Επίσης, δεν χρειάζεται να δίνεται οικονομική βοήθεια σε χώρες των οποίων τα χρέη παύουν πλέον να είναι βιώσιμα μακροπρόθεσμα. Oταν φτάνουμε σε αυτό το σημείο, η αναδιάρθρωση των χρεών είναι αναπόφευκτη, εξαιτίας της απαγόρευσης της ανάληψης του χρέους μιας χώρας από άλλη χώρα – απαγόρευση η οποία περιλαμβάνεται στις συνθήκες. Κάθε κράτος είναι υπεύθυνο για τα δικά του χρέη. Και τα εθνικά χρέη δεν μπορούν να γίνουν ευρωπαϊκά. Επομένως, τα ευρωομόλογα, τα οποία εξισώσουν το επιτόκιο για όλους, αποκλείονται, όπως αποκλείεται και η αγορά κρατικών ομολόγων από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό σταθερότητας.
Με βάση τις οικονομικές συνθήκες που επικρατούν, τις αρχές των συνθηκών, αλλά και, όσον αφορά τον Γερμανό παρατηρητή, τις επιταγές του συντάγματος της χώρας, ο «εξευρωπαϊσμός» των εθνικών χρεών θα ισοδυναμούσε με διάβαση του Ρουβίκωνα.
Τα μέλη της Ευρωζώνης πρέπει να προσπαθήσουν να διατηρήσουν την ένωσή τους. Η βοήθεια προς τα αδύναμα κράτη μπορεί να λάβει μορφή είτε οικονομική είτε θεσμική. Είναι όμως σίγουρο ότι δεν συμφέρει κανέναν –ούτε τη Γερμανία– να ξεπεράσει κάποιο μέλος τα όριά του. Αντίθετα, πρέπει να δοθούν κίνητρα στις χώρες να ακολουθούν σώφρονες δημοσιονομικές πολιτικές.

 http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_20/03/2011_436425

Πού πάνε η Ε.Ε. και το ευρώ
Του Martin Schulz, Γερμανού ευρωβουλευτή, προέδρου της Σοσιαλιστικής Ομάδας στην Ευρωβουλή.
Η Ευρωζώνη αντιμετωπίζει τη βαθύτερη κρίση στην ιστορία της. Η οικονομική ύφεση οδήγησε στη διόγκωση του δημοσίου χρέους, την αμφισβήτηση των αναπτυξιακών προοπτικών, καθώς και στην εκτόξευση των ανέργων στην Ε.Ε. σε 23 εκατομμύρια. Η κρίση αποκάλυψε εξάλλου πόσο εύθραυστη είναι μια νομισματική ένωση χωρίς δημοσιονομικό και οικονομικό συντονισμό.
Η ευρωπαϊκή απάντηση στην κρίση ήρθε κάπως καθυστερημένα. Ορισμένες φορές υπήρξε αντιφατική και απέτυχε να πείσει τις αγορές. Τους τελευταίους μήνες διεφάνησαν πολυάριθμες αδυναμίες που απειλούν τόσο το ευρώ όσο και τη διαδικασία ενοποίησης.
Η πλέον διαδεδομένη άποψη θέλει την Ευρώπη να διέρχεται μια νομισματική κρίση. Αυτό όμως δεν ευσταθεί: το ευρώ είναι ένα σταθερό νόμισμα, τόσο σε επίπεδο ρευστού όσο και σε επίπεδο ανταλλακτικής αξίας. Το πραγματικό πρόβλημα της Ευρώπης είναι ότι αντιμετωπίζει ταυτόχρονα μια κρίση συνεργασίας μεταξύ των κρατών-μελών της και μια κρίση αναχρηματοδότησης των κρατών-μελών της.
Για να αντιμετωπιστεί η πρώτη κρίση, πρέπει να γίνει κατανοητό πως δεν είναι δυνατόν να διοικείται η Ευρώπη μόνο με βάση κάποιες συμφωνίες μεταξύ κυβερνήσεων. Για να είναι έτοιμη για το μέλλον, η Ε.Ε. χρειάζεται στενότερη συνεργασία μεταξύ των κρατών-μελών στους τομείς της οικονομίας, της δημοσιονομικής και κοινωνικής πολιτικής.
Ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν, Ζακ Ντελόρ, είναι γνωστό πως είχε εκφράσει την απογοήτευσή του για το γεγονός πως η νομισματική ένωση «έχει μόνο ένα σκέλος, το νομισματικό». Είναι καιρός να διορθώσουμε αυτό το ελάττωμα και να προσθέσουμε ένα οικονομικό σκέλος. Η Κομισιόν πρέπει να βρίσκεται στην καρδιά της οικονομικής διακυβέρνησης, παρέχοντάς της δημοκρατική νομιμοποίηση.
Για να αντιμετωπιστεί η δεύτερη κρίση, αυτή της αναχρηματοδότησης των κρατών-μελών, θα πρέπει οι ηγέτες να καταλάβουν ότι η οικονομική και κοινωνική κρίση στην Ευρώπη δεν δημιουργήθηκε μόνο εξαιτίας ελλειμμάτων του προϋπολογισμού και δημοσιονομικών χρεών.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι η Ευρωζώνη ως σύνολο έχει μικρότερο βάθος από τις ΗΠΑ, που δεν δέχονται επιθέσεις από κερδοσκόπους. Οι ανεξέλεγκτες αγορές ευθύνονται για μεγάλο μέρος του προβλήματος.
Οι αγορές απομακρύνθηκαν από τον αρχικό σκοπό τους, την παροχή ρευστότητας στην πραγματική οικονομία και μετεξελίχθηκαν σε υψηλών αποδόσεων και ρίσκου βραχυπρόθεσμες επιχειρήσεις. Αυτό οδήγησε σε υπερχρέωση και φούσκες, που έσκασαν μολύνοντας την πραγματική οικονομία και πυροδοτώντας μια από τις χειρότερες οικονομικές κρίσεις εδώ και δεκαετίες.
Τους τελευταίους μήνες είδαμε το ευρώ να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από κερδοσκόπους που στοιχημάτιζαν υπέρ της διάλυσης της Ευρωζώνης. Για να αποτρέψουμε κάτι ανάλογο στο μέλλον έχουμε ανάγκη από αυστηρούς κανόνες και σοβαρή επίβλεψη των αγορών.
Ας μην ξεχνάμε τι είχαν υποσχεθεί οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων όταν προσπαθούσαν να σώσουν τις τράπεζες με τεράστια πακέτα διάσωσης: θέλουμε τα χρήματά μας πίσω και οι τραπεζίτες πρέπει να πληρώσουν. Οσοι ευθύνονται για την κρίση πρέπει να επωμισθούν το κόστος. Γι’ αυτό η πολιτική μου οικογένεια ανέλαβε την πρωτοβουλία να ηγηθεί εκστρατείας για την επιβολή φόρου στις τραπεζικές συναλλαγές και εξασφάλισε συντριπτική πλειοψηφία στο Ευρωκοινοβούλιο πριν από δύο εβδομάδες για τη θέσπισή του. Ενας πανευρωπαϊκός φόρος στις συναλλαγές ύψους 0,05% θα δημιουργούσε έσοδα ύψους 200 δισ. ευρώ κάθε χρόνο, χρήματα που θα μπορούσαν να επενδυθούν για να ωφεληθούν οι πολίτες.
Τι είδους Ευρώπη θέλουμε για το μέλλον; Η ερώτηση βρίσκεται στην καρδιά της αντιπαράθεσης μεταξύ Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών και δεξιών. Η απάντηση της Δεξιάς στην κρίση είναι οι δραστικές και αδιάκριτες περικοπές. Αν και η δημοσιονομική υπευθυνότητα είναι απαραίτητο στοιχείο της οικονομικής πολιτικής, το τάιμινγκ και η φύση της δημοσιονομικής πειθαρχίας δεν πρέπει να υπονομεύουν την ανάκαμψη και την ανάπτυξη. Οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες υπεραμύνονται μιας εναλλακτικής οικονομικής ατζέντας εξόδου από την κρίση, που διασφαλίζει υψηλό βιοτικό επίπεδο, πλήρη απασχόληση, βιώσιμη ανάπτυξη και δημοσιονομική υπευθυνότητα.

 http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_3_20/03/2011_436426