Απίστευτη δήλωση: "Μετάνιωσα που έριξα τη Χούντα!"

Απίστευτη δήλωση: "Μετάνιωσα που έριξα τη Χούντα!"

Αναρτήθηκε από KARATHEODORIS στις 5:48 π.μ.

Η Πορτογαλία είναι μία χώρα, που σήμερα αντιμετωπίζει πάνω κάτω τα ίδια προβλήματα με την χώρα μας. Μία χώρα που έχει πέσει στα νύχια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, μία χώρα που αισθάνεται το φάσμα της ανεργίας να καλύπτει τον ουρανό της. Είναι επίσης μία χώρα, η οποία πέρασε από μία δικτατορία, στην "δημοκρατία", δίχως βέβαια μια εθνική τραγωδία όπως στην περίπτωση της χώρας μας.

Φαίνεται όμως ότι η Πορτογαλία έχει κάτι παραπάνω από την Ελλάδα. Έχει τουλάχιστον ανθρώπους ειλικρινείς, οι οποίοι αναγνωρίζουν ότι κάτι πήγε ... στραβά, και δεν προσπαθούν να ρίξουν το βάρος στους πολίτες, κατηγορώντας τους ότι αυτοί έφαγαν τα "λεφτά", όπως κάνει εδώ ο κάθε Πάγκαλος.

Όπως παραδείγματος χάριν, ο Οτέλο Σαράιβα ντε Καρβάλιο, πρώην στρατιωτικός ηγέτης της επανάστασης των Γαρυφάλλων, η οποία έφερε στην χώρα την δημοκρατία, μετά την δικτατορία του Σαλαζάρ. Ο οποίος δήλωσε ότι εάν ήξερε πού θα έφτανε η Πορτογαλία, ο πρώην "λοχαγός του Απρίλη" Οτέλο Σαράιβα ντε Καρβάλιο "δεν θα είχε κάνει την επανάσταση" το 1974.

Επί της ουσίας ο πρώην επαναστάτης, κατηγορεί ολόκληρο το μεταπολιτευτικό σύστημα της χώρας του, για την κατάσταση στην οποία οδηγήθηκε η Πορτογαλλία, τολμώντας να μιλήσει για τα 2.000.000 Πορτογάλλους που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας.

Φαίνεται, δεν φρόντισε να διδαχθεί από τους δικούς μας "αντιστασιακούς", οι οποίοι στην μεγάλη τους πλειοψηφία κάνουν καρριέρες είτε στην πολιτική είτε στον συνδικαλισμό, φροντίζουν να στέλνουν τα παιδιά τους σε ακριβά ιδιωτικά κολλέγια και το μόνο που φοβούνται είναι μην τους προσγειωθεί κάποιο γιαούρτι στο κεφάλι. Και φυσικά ούτε κουβέντα αυτοκριτικής. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η προάσπιση των "δικαιωμάτων" των λαθρομεταναστών και η μετατροπή της χώρας μας σε πολυπολιτισμική χαβούζα, στα πλαίσια μιας χρεωκοπημένης ιδεολογίας.

Αλλά ποιός έχασε το φιλότιμο, για να το βρούν αυτοί, οι οποίοι έγιναν οι υπέρμαχοι του σημιτικού εκσυγχρονισμού;

πηγή: Ελεύθερος Κόσμος

Η ΑΟΖ, ο κ. Δρούτσας και ο Τάσσος Παπαδόπουλος | ANTINEWS

Από factorx στις 05/05/2011

Γράψαμε ήδη για τις απίστευτες δηλώσεις Δρούτσα για την ΑΟΖ. Εδώ θα επισημάνω κάτι από αυτά που φέρεται να είπε χθες στους δημοσιογράφους: Κύκλοι της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης που πρωτοστατούν στο να γίνει μόδα η ΑΟΖ δημιουργούν το ερώτημα γιατί η ΝΔ δεν προχώρησε στη οριοθέτηση της όταν ήταν κυβέρνηση και γιατί κάποιοι δεν χτύπησαν τον καμπανάκι στην προηγούμενη ηγεσία».
Η γραμμή είναι φανερή: να συνδεθεί ο Α. Σαμαράς με τις παραλείψεις της προηγούμενης κυβέρνησης. Με εννέα μήνες στο υπουργείο Πολιτισμού θα έπρεπε να είχε σταματήσει την οικονομική κρίση, να είχε δημιουργήσει πρωτογενή πλεονάσματα στον προϋπολογισμό, να είχε οριοθετήσει την ΑΟΖ, να είχε ανασυγκροτήσει την Παιδεία, την Υγεία και τις Ένοπλες Δυνάμεις. Τουλάχιστον…
Να θέσω όμως μερικά ερωτήματα επί του προκειμένου, έχοντας επιφανειακή γνώση των σχετικών θεμάτων:
Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και στην Υφαλοκρηπίδα, επειδή η υφαλοκρηπίδα ασχολείται μόνο με το πετρέλαιο;
Η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη περιλαμβάνει στην δικαιοδοσία της όχι μόνο το πετρέλαιο, αλλά και την αλιεία;
Τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ;
Η ΑΟΖ αφορά μόνο το θέμα των νησιών του Ελληνικού Αρχιπελάγους, τα οποία κατοικούνται; Τα άλλα τα νησιά, νησάκια και βραχονησίδες, που δεν κατοικούνται, εκείνα έχουν δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων;
Οι Τούρκοι, ενώ δημιούργησαν μια ΑΟΖ στην Μαύρη Θάλασσα, με βάση τη μέση γραμμή, αρνούνται να δημιουργήσουν μια ΑΟΖ και στην Μεσόγειο;
Έχουν οι γείτονες μια παγκόσμια πρωτοτυπία γιατί διαθέτουν χωρικά ύδατα 12 μιλίων στην Μεσόγειο και στην Μαύρη Θάλασσα, ενώ έχουν μόνο 6 μίλια στο Αιγαίο;
Το Καστελόριζο έχοντας δική του ΑΟΖ, ως κατοικούμενο νησί, αποτελεί σημείο οριοθέτησης της ΑΟΖ της Ελλάδας με την Αίγυπτο και με την Κύπρο;
Έχει πάει κάποια χώρα στη Χάγη, ζητώντας μόνο οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και όχι και ταυτόχρονη οριοθέτηση ΑΟΖ;
Η Τουρκία έχει ζητήσει από την Αίγυπτο να μη λάβει υπόψη το Καστελόριζο, στις διαπραγματεύσεις της με την Ελλάδα, ώστε να έχει και αυτή θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο;
Και το πιο βασικό ερώτημα: η Κυπριακή Δημοκρατία, παρά τα προβλήματά της, με την τουρκική εισβολή και κατοχή και παρά τις αντιδράσεις της Άγκυρας, πως κατάφερε να οριοθετήσει ΑΟΖ;
Το τελευταίο ερώτημα έχει προφανή απάντηση με ονοματεπώνυμο: Τάσσος Παπαδόπουλος
Μικρός Οδυσσέας

kathimerini.gr | Ελλειμμα ηγεσίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο

kathimerini.gr | Ελλειμμα ηγεσίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο

Ελλειμμα ηγεσίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο

Toυ Aγγελου Σταγκου

Λίγο το Πάσχα που έπεσε φέτος την ίδια Κυριακή για τους απανταχού χριστιανούς της Ευρώπης, λίγο οι πριγκιπικοί γάμοι στο Λονδίνο, λίγο η Μπαρτσελόνα με τη Ρεάλ, η Ελλάδα ξέφυγε (διέλαθε της προσοχής, όπως λέγαμε κάποτε) κάπως από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και από τις εκτιμήσεις των διαφόρων αναλυτών και των πάσης φύσεως οικονομικών «οίκων». Χωρίς αυτό να σημαίνει, βέβαια, ότι υπάρχει κάποια ουσιαστική αλλαγή. Τα φοβερά και τρομερά «spreads» ανεβαίνουν με απαράμιλλο καλπασμό, γιατί, όπως είναι γνωστό, παίζονται και πολύ «χοντρά» παιχνίδια με τα ασφάλιστρα, ενώ είναι επίσης σαφές ότι τα προβλήματά μας παραμένουν όπως είχαν, ίσως και να χειροτερεύουν. Το αποδεικνύουν, άλλωστε, και τα τελικά στοιχεία για το έλλειμμα του 2010.

Ολα αυτά, και άλλα πολλά που συνεχώς επισημαίνονται, μετρούν εις βάρος της κυβέρνησης και του ελληνικού πολιτικού προσωπικού γενικότερα, που όντως δεν είναι άξιο θαυμασμού. Αντίθετα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι αν κρίνουμε από τις επιδόσεις και τη συμπεριφορά της μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση μπορεί να χαρακτηρισθεί εξαιρετικά μέτρια και αν προσπαθήσουμε να κρίνουμε το πολιτικό προσωπικό γενικότερα, θα το βαθμολογούσαμε με βαθμό ίσως και χαμηλότερο της βάσης, ή έστω περί αυτήν. Αν, από την άλλη πλευρά, συγκρίνουμε την πολιτική μας ηγεσία με τις πολιτικές ηγεσίες που... κυκλοφορούν στην Ευρώπη, στη σημερινή συγκυρία, ενδεχομένως η σύγκριση να μην είναι συντριπτική εις βάρος της δικής μας.

Πραγματικά, αν ο 20ός αιώνας ανέδειξε γίγαντες της πολιτικής, ασχέτως του ιδεολογικού μανδύα που φορούσε ο καθένας, ο 21ος αιώνας διαμορφώνεται από νάνους μέχρι τώρα. Αν ψάξουμε, μάλιστα, λίγο περισσότερο, θα διαπιστώσουμε ότι ο οικονομικός τομέας, τουλάχιστον, διαμορφώνεται μάλλον από κάποιες δυνάμεις άμορφες, άχρωμες και απροσδιόριστες, παρά από συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα. Ακόμη και των μεγάλων και ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών οι εκλεγμένες κυβερνήσεις στέκονται ανήμπορες μπροστά στην ισχύ των δυνάμεων αυτών. Ισχύ, όμως, που την έχει εκχωρήσει η πολιτική εξουσία σε διεθνές επίπεδο, αφενός γιατί έχει ασπασθεί την ιδεολογία της πλήρους απελευθέρωσης της λεγόμενης αγοράς και αφετέρου γιατί προς αυτήν την κατεύθυνση πιέζει παράλληλα και η ανάπτυξη της τεχνολογίας.

Ενδεχομένως γι’ αυτόν τον λόγο παρατηρείται έλλειψη πολιτικών σεβαστού διαμετρήματος. Ούτε ο Νικολά Σαρκοζί ούτε ο Ντέιβιντ Κάμερον πείθουν ότι είναι ηγέτες κάποιου βεληνεκούς και απόδειξη, μεταξύ άλλων, είναι οι χειρισμοί τους στη Λιβύη. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που ποτέ δεν ήταν κάτι περισσότερο από ένας καταφερτζής πολιτικός, έχει ήδη περιπέσει στην ανυποληψία λόγω των προσωπικών παθών του. Η Αγκελα Μέρκελ δείχνει να χάνει την ευκαιρία της καθοδήγησης της Ευρώπης και απλά προσπαθεί να δολιχοδρομήσει μεταξύ των στενών γερμανικών συμφερόντων και των ευρύτερων ευρωγερμανικών συμφερόντων. Και πάντως, σε καμία περίπτωση δεν έπεισε ως ηγετική φυσιογνωμία. Ανάλογες είναι οι δυνατότητες και αντίστοιχα κινούνται και οι πολιτικοί ηγέτες της συντριπτικής πλειοψηφίας των ευρωπαϊκών χωρών.

Με αυτήν την έννοια, θα μπορούσε κανείς να δικαιολογήσει σχεδόν απόλυτα τη μετριότητα της ελληνικής κυβέρνησης και του υπόλοιπου πολιτικού προσωπικού. Τα προβλήματα είναι πια εξαιρετικά πολύπλοκα και έχουν οξυνθεί σε παγκόσμιο επίπεδο, οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να τα λύσουν μονομερώς σε τοπικό επίπεδο, τα μίντια φροντίζουν να τις απομυθοποιήσουν και πολύ σύντομα θεωρούνται αναλώσιμες. Δεν είναι τυχαίο ότι στην εποχή μας η εξουσία φθείρει τη δημοτικότητα σε χρόνο ρεκόρ, ασχέτως ιδεολογίας. Σαν να λείπουν πια τα εργαλεία επίλυσης των κρίσεων και των προβλημάτων. Και ενδεχομένως αυτή η κατάσταση να δικαιολογεί την έλλειψη ικανών προσωπικοτήτων στην πολιτική. Η πολυπλοκότητα, η αλληλοεξάρτηση, η έλλειψη σταθερών μπορεί να μην επιτρέπει την εμφάνιση ισχυρών και αποτελεσματικών προσωπικοτήτων στον πολιτικό στίβο.

Δυστυχώς, όμως, αν και το έλλειμμα ικανού πολιτικού προσωπικού στην Ελλάδα δεν απέχει ιδιαίτερα από το αντίστοιχο σε ευρωπαϊκό επίπεδο, φαίνεται πολύ περισσότερο. Πρώτον, γιατί τα προβλήματα της χώρας είναι πολύ μεγαλύτερα και δεύτερον γιατί η κρατική μηχανή της δεν έχει τη στοιχειώδη οργάνωση για να καλύπτει ένα μέρος αυτού του ελλείμματος.

http://www.blogger.com/blog_this.pyra?t=&u=http%3A%2F%2Fwww.ekathimerini.gr%2F4dcgi%2F_w_articles_columns_2_30%2F04%2F2011_440587&n=kathimerini.gr+|+%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BC%CE%BC%CE%B1+%CE%B7%CE%B3%CE%B5%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82+%CF%83%CE%B5+%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C+%CE%B5%CF%80%CE%AF%CF%80%CE%B5%CE%B4%CE%BF

kathimerini.gr | Ο σιδηρούς νόμος της οικονομίας

kathimerini.gr | Ο σιδηρούς νόμος της οικονομίας

Ο σιδηρούς νόμος της οικονομίας Tου Πασχου Mανδραβελη Σεβάσμιος καθηγητής της οικονομικής έλεγε στους φοιτητές του τη δεκαετία του ’80: «Μην μπερδεύεστε με τις περίτεχνες εξισώσεις και τις περιττές φιοριτούρες στην οικονομική επιστήμη. Η οικονομία είναι κατ’ ουσία μια εξίσωση: παραγωγή ίσον κατανάλωση συν επένδυση. Ολα τ’ άλλα -ισοζύγια, δάνεια τόκοι, αποδόσεις κεφαλαίου, μοχλεύσεις κ.λπ.- είναι το εποικοδόμημα. Χρήσιμα για την απασχόληση των οικονομολόγων, αλλά στο τέλος της ημέρας θα βρείτε τον σιδηρούν νόμο της οικονομίας. Τα έσοδα πρέπει να ισούνται με τα έξοδα». Αυτή την απλή εξίσωση την ξέρει ατομικά κάθε νοικοκύρης. Ομως πολλοί -υπουργοί βουλευτές, συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι κ.λπ.- υπονοούν ότι δεν λειτουργεί σε συλλογικό επίπεδο. Διακινούν διάφορες φαντασιοκοπίες ότι όσα περισσότερα λεφτά σκορπάει το κράτος, τόσα περισσότερα λεφτά θα έχει. Οτι στο τέλος του κρατικού ουράνιου τόξου υπάρχει ένα πιθάρι με χρυσό που το ονομάζουν ανάπτυξη. Φέρνουν δε ως τεκμήριο το γεγονός ότι τη χρονιά των περικοπών η οικονομία παρουσίασε ύφεση 4,5%. Αυτό το επιχείρημα μοιάζει με τον αφορισμό του Μαρκ Τουέιν που έλεγε «το κρεβάτι είναι το πιο επικίνδυνο μέρος του κόσμου. Το 90% των ανθρώπων πεθαίνει εκεί». Δεν στέκει διότι και το 2009 που το κράτος σκόρπισε άπειρα λεφτά (36 δισ. περισσότερα απ’ όσα εισέπραξε) πάλι ύφεση είχαμε. Αρα ακόμη και η διαδικασία τεχνητού φουσκώματος της οικονομίας, διά του κράτους, είχε φτάσει στα όριά της. Οταν το κράτος πληρώνει τους πάντες δεν έχεις ανάπτυξη. Εχεις κάτι σε ΕΣΣΔ, η οποία κάποια στιγμή καταρρέει. Τόσο απλά... Το «τέλος της ημέρας», όταν δηλαδή έπρεπε να εφαρμοστεί ο σιδηρούς νόμος της οικονομίας, ήρθε για την Ελλάδα τον Μάιο του 2009. Τότε τα έσοδα έπρεπε να εξισωθούν με τα έξοδα. Αποφύγαμε τον πέλεκυ του σιδηρού νόμου με τις -όπως θα έλεγε και ο σεβάσμιος καθηγητής- «φιοριτούρες» του Μνημονίου. Τα 110 δισ. που πήραμε είναι είτε επιμήκυνση του χρέους είτε αναβολή της χρεοκοπίας. Θα λειτουργήσουν ως «επιμήκυνση» αν στο μεταξύ περικόψουμε τα έξοδα στο επίπεδο των εσόδων. Θα αποδειχθούν «αναβολή της χρεοκοπίας» αν δεν το κάνουμε. Δυστυχώς, όμως κανείς δεν θέλει να το κάνει. Ούτε οι κυβερνητικοί ούτε οι αντιπολιτευόμενοι. Ούτε οι συνδικαλιστές ούτε οι δημοσιογράφοι που χαρακτηρίζουν κάθε μέτρο περικοπής δαπανών ως «επώδυνο». Γενικώς, αυτή η χώρα απαρτίζεται από «φίλους του λαού», οι οποίοι είναι πάντα διαθέσιμοι να ξοδέψουν τα λεφτά του λαού χωρίς δεύτερη κουβέντα. Δεν θέλουν συγχωνεύσεις σχολείων, αντιδρούν στο κλείσιμο των στρατοπέδων, δεν θέλουν περικοπές των εξωτικών επιδομάτων, φοβούνται το άνοιγμα των επαγγελμάτων. Περιμένουν κάτι μαγικό να μάς συμβεί -τώρα το λέμε «ανάπτυξη»- που να μας βγάλει από το τέλμα, ενώ εμείς είμαστε αραχτοί και προσοδούχοι. Το πρόβλημα είναι ότι θεωρούμε την ανάπτυξη κάτι σαν λαχείο. Οτι με κάποιον μαγικό τρόπο θα πέσουν λεφτά από τον ουρανό κι εμείς θα «αναπτυχθούμε» κυκλοφορώντας τα μεταξύ μας. Ετσι συνηθίσαμε όλα τα χρόνια, αυτά μάς λένε και διάφοροι υψηλά αμειβόμενοι ταγοί του έθνους. Αυτό πιστεύουν και διάφοροι υπουργοί, οι οποίοι αντί να συμμαζεύουν τον αχανή δημόσιο τομέα, αναπτύσσουν περίεργες αναπτυξιακές θεωρίες και διαφόρων τύπων ευαισθησίες. Δεν κατανοούν ότι ο σιδηρούς νόμος της οικονομίας θα δουλέψει έτσι κι αλλιώς και ότι η χρεοκοπία είναι μέρος του. Αν χρεοκοπήσουμε τα έξοδα θα εξισωθούν με τα έσοδα. Αναγκαστικώς και βιαίως... http://www.ekathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_30/04/2011_440594