ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΣΗΜΕΡΑ

Τσιμενταρισμένες αλήθειες που αγγίζουν την επιβίωση του Ελληνισμου ,στο συνολό του, από τον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο.

Παρακαλώ για την ευρεία διακίνηση.

Έχω εμπιστοσύνη οτι θα πιάσουν τόπο , έστω και αν στην Ελλάδα σήμερα έχουμε πάθει ομαδική ύπνωση.

Ενθυμούμαι το 1991-1992 οταν όλοι μας [χρεωνω και τον εαυτόν μου στην τότε παράκρουση] είχαμε καθηλωθει μπροστά στην τηλέόραση και εισπράττατε την αποβλάκωση της δίκης Κοσκωτα[αλήθεια τι κάνει σήμερα αυτός ο κύριος;], ενω άλλαζε ο παγκόσμιος χάρτης..

Τηρουμενων των αναλογιών το ιδιο συμβαινει σήμερα με το Βατοπαίδι[προσωπικα δεν ασχολούμαι καθόλου]ενώ ο ελληνισμός τείνει να υποστεί δολοφονικό μιθριδατισμό .

Πιστεύω οτι υπάρχουν πολλές υγιείς δυνάμεις στην Ελλάδα και αποκρούουν μετα βδελυγμίας αυτή την συντονισμένη προσπάθεια αποβλάκωσης[γιατι την λέω αποβλάκωση;Ούτε μια λέξη σήμερα για την επίσκεψη Χριστόφια και τι λέχθηκε με την πολιτικη ηγεσία της Ελλάδας] γιατί λέω ότι υπάρχουν υγιείς δυνάμεις;Αποδειξη η συγκλονιστική συγκέντρωση για το Κυπριακό στις 12/11 στο Πολεμικό Μουσείο όπου ακούστηκε νηφάλιος και πραγματικός πατριωτικός λόγος που ανάγκασε τους ανόητους Καταστροφικούς Αννανιστες,στην Κυπρο και στην Ελλάδα να υβρίζουν με οχετό βλακείας αυτόν τον αληθινό λόγο.

Πιστεύω ότι η επίσκεψη Χριστόφια στη Ρωσία και στην Ελλάδα[ειναι αξια σημειώσεων και όσα μπορέσαμε να σταχυολογήσουμε από τις επαφές στη Μόσχα και τις λυσσώδεις αντιδρασεις Ταλάτ[ποιός όμως του έδωσε αυτο το δικαίωμα; ]καθώς και η ομιλία Παπουλια και Καραμανλη] θα αναγκάσει τον κύριο Χριστόφια να πάψει να ειναι Καταστρόφιας , όσο και αν περιβάλλεται απο ανοήτους νεόπλουτους της εξουσίας και όσο και αν ο Ανναν -στασιάδης δεν μπορεί πλέον να τηρήσει ούτε τα προσχήματα και επομένως τον επιβεβαιώνουν ως "οδοιπόρο για τα Σούσα"[άλλωστε πρόσφατα συνεφαγε με τον υβριστη του Ελληνισμου Ταλατ στη Κυρήνεια ο ανεκδιήγητος και κακή τη μοίρα αυτός πολιτικός..] όπως πολυ προσφυώς τον ονομασε το 2004 ο Χρήστος Γιανναρας.

Είμαι αισιόδοξος , γιατι υπάρχουν αυτές οι φωνές που ακούστηκαν στο Πολεμικό Μουσείο και που διαβαζουμε σε πολλους μεταξυ των οποίων το συνημμένο κειμενο του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου,

Δημήτρης Αλευρομάγειρος

20081011cyprus.metropolitan

ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΛΟΝΔΙΝΟ ΚΑΙ ΟΥΣΙΓΚΤΟΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ και τι σημαίνει για την Κύπρο και την Ελλάδα

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Toν Σεπτέμβριο του 2009 προγραμματίζουν, σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, να επαναφέρουν σε δημοψήφισμα στην Κύπρο μια μορφή του σχεδίου Ανάν το Λονδίνο, η Ουάσιγκτον και οι πάμπολλοι φίλοι τους στους ιθύνοντες κύκλους Αθηνών και Λευκωσίας. Η επιδίωξη είναι να ανοίξει πανηγυρικά ο δρόμος της Τουρκίας προς την ΕΕ στη συνάντηση κορυφής της ‘Ενωσης, τον Δεκέμβριο 2009. Αν άλλωστε υπερψηφισθεί ένα νέο σχεδίου Ανάν ή Μπανάν, που θα παρουσιασθεί δήθεν ως σχέδιο Χριστόφια-Ταλάτ, η Τουρκία θα αποκτήσει «από το παράθυρο», μέσω δηλαδή της θεσμικής επιρροής που θα έχει στο «κυπριακό» μόρφωμα που θα προκύψει, πολλά από τα δικαιώματα του πλήρους μέλους της ΕΕ και καμμιά από τις υποχρεώσεις του. ‘Οπως επίσης και σημαντικούς μοχλούς πίεσης επί των Βρυξελλών.

Αν επιβληθεί μια τέτοια ρύθμιση στην Κύπρο, όχι μόνο οι Ελληνοκύπριοι, αλλά και η ίδια η Ελλάδα, θα καταστούν εσαεί όμηροι της «καλής θέλησης» Ουάσιγκτον, ‘Αγκυρας και Λονδίνου (αλλά και της ανύπαρκτης σταθερότητας του βαθιά κλυδωνιζόμενου μεταψυχροπολεμικού διεθνούς «συστήματος»), προκειμένου να μην «ανατιναχθεί» μέσα στο αίμα η επιχειρούμενη ρύθμιση. Γιατί η ουσία της ρύθμισης Ανάν και των παραπλήσιων, των μόνων δηλαδή που βρίσκονται πραγματικά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων της Λευκωσίας, είναι η κατάργηση του υφισταμένου σήμερα (παρά τις υποθήκες, τον εδαφικό ακρωτηριασμό και τις απειλές) αναγνωρισμένου, ανεξάρτητου, κυρίαρχου και δημοκρατικού κυπριακού κράτους (1).

Κανένα κράτος δεν συνιστά «απόλυτη» εγγύηση ασφάλειας ή ευημερίας για τους πολίτες του – στις σημερινές όμως (και ήδη ταχέως επιδεινούμενες) διεθνείς συνθήκες και σε αυτή την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, η κατάργηση της κρατικής προστασίας μιας εθνικής ομάδας είναι συνταγή για καταστροφή και ανοιχτή πρόσκληση για κάθε επιβουλευόμενο – και δόξα τω Θεώ, η κολοσσιαία γεωπολιτική (αν όχι και γεωοικονομική) σημασία του «οικοπέδου» Κύπρος του εξασφάλισε άπειρους επιβουλευομένους στο διάβα της ιστορίας του. Μια ρύθμιση που καταλύει την κυριαρχία των Ελληνοκυπρίων ακόμη και στις ελεύθερες σήμερα περιοχές, αυτό ακριβώς που προβλέπουν τα συζητούμενα σχέδια, είναι συνταγή για τη μακροχρόνια τουρκοποίηση της Κύπρου, όπως συνέβη με τους ‘Ελληνες της ‘Ιμβρου και της Τενέδου, παρά την προστασία που υποτίθεται ότι τους προσέφερε η συνθήκη της Λωζάννης.

Μια τέτοια «τουρκοποίηση», δεν θα επιχειρηθεί επειδή οι Τούρκοι είναι «βάρβαροι», αλλά γιατί θα την επιβάλλει αφεύκτως στην Τουρκία η ίδια η επιδίωξη ελέγχου του νησιού και θα την επιτρέψει ένα σχέδιο τύπου Ανάν. Δεν ζούμε στην περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όταν ο Σουλτάνος μπορούσε να σεβασθεί ορισμένα δικαιώματα εθνικών ή θρησκευτικών ομάδων, που ούτε αυτός, ούτε οι ίδιες, σκεπτόντουσαν ποτέ ότι θα μπορούσαν να ξεσηκωθούν ζητώντας δικό τους κράτος. Τότε, η μη διεκδίκηση της ελευθερίας ήταν όντως τρόπος επιβίωσης για τους ραγιάδες, σήμερα όμως είναι τρόπος καταστροφής (και αυτός είναι ένας παράγοντας που μπορεί να καταστρέψει μια εθνική ομάδα, στο συλλογικό υποσυνείδητο της οποίας κυριαρχεί πολύ περισσότερο η μακραίωνη περίοδος της αναγκαστικής δουλείας και την οποία έχουν προσπαθήσει συστηματικά να ενοχοποιήσουν γιατί «σήκωσε κεφάλι», γιατί διεκδίκησε την ελευθερία της). (2) Ο μόνος, μακροχρόνια ασφαλής τρόπος ελέγχου της Κύπρου από την Τουρκία, στις σημερινές επαναλαμβάνουμε και όχι τις προ 300 ετών συνθήκες, είναι η δραστική μεταβολή της δημογραφίας της, γιατί όσο η συντριπτική πλειοψηφία του πλκηθυσμού της είναι ‘Ελληνες, πάντα θα μπορούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Και επειδή η Κύπρος δεν είναι ‘Ιμβρος ή Τένεδος, η προσπάθεια αλλαγής της δημογραφίας και η προσπάθεια να εκμεταλλευθούν οι δύο πλευρές τις όποιες ασάφεις της ρύθμισης θα οδηγήσει πιθανότατα από μείζονες εθνοτικές συρράξεις και θα απειλήσει σοβαρά την ειρήνη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας (όλοι οι πόλεμοι στην Ευρώπη, μετά το 1945, προέκυψαν σε ζώνες «θολής», «αμφισβητούμενης» κυριαρχίας). Αυτό συνέβη άλλωστε στο παρελθόν στην ίδια την Κύπρο, ως αποτέλεσμα των κακών συνθηκών του 1960, αλλά επίσης και σε όλη τη Μέση Ανατολή ή στην Ινδία, όπου δηλαδή οι Βρετανοί ανακατεύτηκαν σε θέματα κρατών και συνόρων (όπως συνέβη και με τη Γιουγκοσλαβία, όπου δεν προκάλεσαν τους πολέμους οι «τρελλοί», «εγκληματίες» εθνικιστές, αλλά ήταν η εξωτερική επέμβαση, με την αναγνώριση των Δημοκρατιών, τη διάλυση του κράτους και την επαναχάραξη των συνόρων, που έκανε αναγκαίους και επίκαιρους τους «τρελλούς» και τους «εγκληματίες»).

Δεν πρέπει εξάλλου να ξεχνάμε ότι η ελλαδική και, ακόμα περισσότερο η κυπριακή κοινωνία, εύκολα στην ιστορία τους μετασχηματίζουν τις εξωτερικές πιέσεις σε εσωτερικές και συχνά βίαιες και αιματηρές συγκρούσεις. Στην Κύπρο, μόνο η τραγωδία του 1974, αλλά και η ύπαρξη συγκεκριμένου και καθορισμένου κρατικού πλαισίου τα τελευταία 35 χρόνια, επέτρεψε μια ειρηνική πολιτική ζωή. Αν το πλαίσιο αυτό απειληθεί με οποιονδήποτε τρόπο, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν δεν θα γυρίσουμε και στις τόσο συνήθεις στην ιστορία μας, αδελφοκτόνες συγκρούσεις. Γενικότερα μιλώντας, η εκρηκτική κατάσταση στη Μέση Ανατολή, ο κλονισμός του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, οι αμφιβολίες για το μέλλον της ΕΕ, καθιστούν σε αυτή την περίοδο ακραίο τυχοδιωκτισμό, την εγκατάλειψη των στέρεων, διεθνώς και ιστορικά δοκιμασμένων αρχών κρατικής κυριαρχίας, προς ώφελος παράξενων, «ανατολίτικων» και μετααποικιακών ρυθμίσεων που δεν εφαρμόζονται πουθενά στον κόσμο, πλην ίσως της Βοσνίας και του Κοσόβου. Αλλά σε αυτό το δρόμο μοιάζει να μπαίνει ευθύς εξ αρχής ο Δημήτρης Χριστόφιας, όταν δέχεται εκ περιτροπής προεδρία, ή η πλειοψηφία των πολιτικών κομμάτων της Κύπρου όταν δέχονται την εξωφρενική και μοναδική παγκοσμίως θέση κράτους χωρίς στρατό, χωρίς μέσο για την άσκηση του δικαιώματος της αυτοάμυνας και της ίδιας της κυριαρχίας. Κράτος, παντού και πάντα, σημαίνει στρατός, για περισσότερα από διακόσια κράτη στον πλανήτη. ‘Υστερα, αν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι είναι αληθινοί φίλοι θα ήθελαν κοινό στρατό, που είναι και εργαλείο οικοδόμησης κοιθνού κράτους. Αλλά πρόκειται για ψευτοπροσέγγιση, γι’ αυτό άλλωστε ούτε οι «κομμουνιστές» της Κύπρου, ή όπως τέλως πάντως θέλουν να ονομάζουν τους ευατούς τους, δεν κατάφεραν ούτε αυτοί, να έχουν ένα κοινό κόμμα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Στην άμμο λένε, μη χτίζεις παλάτια!

Εμπόδια στον δρόμο των Αγγλοαμερικανών

Πολλοί φίλοι υποστηρίζουν ότι τελικά θα αποδειχθεί αδύνατη η επιβολή τέτοιων ρυθμίσεων και, κυρίως, ότι θα τις τορπιλίσσει η Τουρκία με την αδιαλλαξία της (αυτό περίμεναν και το 2004, αλλά δεν συνέβη). Μπορεί να έχουν δίκηο. Ο γράφων δεν διεκδικεί δάφνες μέντιουμ ή προφήτη και η διεθνής κατάσταση χαρακτηρίζεται από πολύ μεγάλη αβεβαιότητα. Ο γράφων μπορεί να μην έχει μαντικές ικανότητες, διαθέτει όμως μνήμη. Θυμάται ότι καταφέραμε μόνοι μας να ανοίξουμε το κυπριακό γιατί μια υπό αμερικανικό έλεγχο Αθήνα συγκατατέθηκε μόνη της να αποδεχθεί την εμπλοκή της Τουρκίας και επέβαλε στη ξεσηκωμένη Κύπρο τις ανεφάρμοστες συνθήκες του 1960. Θυμάται ότι μεταξύ 2002-04 η συντριπτική πλειοψηφία της ελλαδικής και κυπριακής πολιτικής και εκδοτικής ελίτ υποστήριξε μια λύση τύπου Ανάν. ‘Οτι ο σημερινός Πρόεδρος της Κύπρου Δημήτρης Χριστόφιας, από κοινού με τον ‘Αντρο Κυπριανού, τον Νίκο Κατσουρίδη και την πλειοψηφία των μελών του ΠΓ του ΑΚΕΛ τάχθηκαν υπέρ της αποδοχής του σχεδίου Ανάν στην ιστορική συνεδρίασή τους, προτού η απόφασή τους ανατραπεί από τη βάση και τα στελέχη του ΑΚΕΛ (χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι δεν μπορούν αύριο να ακολουθήσουν άλλη πολιτική, κάτι που θα ήταν και πολύ φρονιμότερο από την άποψη του ίδιου του μέλλοντος, της ύπαρξης του κόμματός τους, αλλά δεν έχει συμβεί ακόμα αυτό). Παρατηρούμε επίσης ότι οι στόχοι των Αγγλοαμερικανών, όπως με σαφήνεια και ενάργεια περιγράφονται στα ντοκουμέντα του International Crisis Group επιτυγχάνονται ο ένας μετά τον άλλο (απομάκρυνση Τάσσου Παπαδόπουλου, κλονισμός του ενιαίου αμυντικού δόγματος), ενώ έχει εξαπολυθεί μια ιδεολογική και ψυχολογική επίθεση κατά του κυπριακού λαού, επίθεση που επιχειρεί αφενός να ενοχοποιήσει την εθνική συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού, κύριου μέσου αντίστασης μιας χώρας που έχει υποστεί εισβολή και κατοχή, αφετέρου να ενσταλλάξει στον κυπριακό λαό την πεποίθηση ότι αν δεν δεχθεί την όποια λύση του προταθεί θα υποστεί τη διχοτόμηση (ενώ το ορθό είναι ότι, με την προτεινόμενη λύση, και διχοτόμηση θα έχει και θα χάσει το κράτος που έχει σήμερα!). Κάτω από τις συνθήκες αυτές θα ήταν αφροσύνη να θεωρήσει κανείς ότι η Κυπριακή Δημοκρατία έχει γλυτώσει από τον κίνδυνο της κατάλυσής της. Ακόμη άλλωστε κι αν γλυτώσει το μοιραίο, η Δημοκρατία θα πληρώσει ακριβό τίμημα για τις μείζονες υποχωρήσεις που έκανε ο κ. Χριστόφιας, προτού αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις (!), και για το σύνολο των πολιτικών λαθών και του ιδίου και όλου του πολιτικού κόσμου της Κύπρου και της Ελλάδας.

konstantakopoulosd@yahoo.gr

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1) Για μια ανάλυση του πως το σχέδιο Ανάν ή μια παρόμοια λύση του κυπριακού συνιστά κατάλυση του κυπριακού κράτους, καθιστώντας την πλειοψηφία του πληθυσμού μειοψηφία στα κέντρα αποφάσεων και στερώντας το δημιουργούμενο κυπριακό «κράτος» από το δικαίωμα αυτοάμυνας (στρατός) και όλα τα βασικά χαρακτηριστικά των κρατών, βλ. τα βιβλία μας Η αρπαγή της Κύπρου (Λιβάνης 2004) ή Η Κύπρος σε παγίδα (Λιβάνης 2008) ή το άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη Γιατί ξαναλέμε «όχι» στο σχέδιο Ανάν στην Καθημερινή της Κυριακής 2.5.2004

(2) «Ελευθερία» στη συγκεκριμένη περίπτωση σημαίνει για μας κρατική υπόσταση, ανεμπόδιστη άσκηση κρατικής κυριαρχίας, περιοριζόμενη μόνο από τα δικαιώματα που θα πρέπει να δοθούν σε μια μειονότητα. Τα δικαιώματα αυτά δεν μπορούν να αναιρούν την κρατική υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας, με άλλα λόγια δεν επιτρέπεται ως αποτέλεσμα της λύσης να μειώνεται η σήμερα υπάρχουσα και ασκούμενη νοτίως της πράσινης γραμμής κυριαρχία των Ελληνοκυπρίων ή τα διεθνή τους δικαιώματα. Αυτή είναι η, αντικειμενικά και όχι πολιτικά ή ιδεολογικά ή ψυχολογικά ορισμένη «κόκκινη γραμμή» που διαχωρίζει μια λύση, καλή ή κακή, από μια «ρύθμιση» προορισμένη να σκάσει προκαλώντας μια νέα, πιο τραγική και αιματηρή φάση του «κυπριακού ζητήματος» και της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης. Φυσικά, καταχρηστικά κάπως ταυτίζουμε εδώ «κράτος» και «ελευθερία». Αν όμως για την ελευθερία των Ελληνοκυπρίων δεν επαρκεί η ύπαρξη κράτους, χωρίς κράτος είναι αδύνατη η ελευθερία. Το πρόβλημα των προτεινόμενων ρυθμίσεων για το κυπριακό συμπύκνωσε έξοχα ο Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος στο ιστορικό διάγγελμά του του Απριλίου 2004: «Δεν παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο για να παραδώσω κοινότητα εις αναζήτηση κηδεμόνα».