Δύο άρθρα

Κατωτέρω (και συνημμένα) και για όποιον ενδιαφέρεται, δύο άρθρα για το το Κυπριακό, το οποίον όσον πλησιάζει ο Δεκέμβριος θα μας αποκαλύπτει πολλά για την πολιτική έναντι της τουρκίας των κυβερνήσεων Ελλάδας και Κύπρου, αλλά και γενικώτερα για την πολιτική της Ελλάδας έναντι των απαράδεκτων και προκλητικών διεκδικήσεων και ενεργειών της τουρκίας εναντίον του Ελληνισμού  γενικώτερα.

Ευριπίδης Μπίλλης

Τ. Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ, τηλ. +302107700568

 Ο Καραμανλής στη Λευκωσία

ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΓΙΑ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 Στη ζωή έρχεται μια ώρα να αποφασίσεις με ποιόν θα πας και ποιόν θα αφήσεις. Τριάντα πέντε χρόνια μετά την εισβολή στην Κύπρο, η στιγμή, κατά πάσα πιθανότητα, ήρθε. Και για την Κυπριακή Δημοκρατία, που δεν μπορεί ούτε πέντε λεπτά να υπάρξει χωρίς την Ελλάδα και για την Ελλάδα. Γιατί, όπως είπε σε μια ιστορική ομιλία του ο μακαρίτης Ανδρέας Παπανδρέου, “αν η Κύπρος χαθεί και η Ελλάδα θα χαθεί”. Δύσκολα θα επιβιώσει δεύτερης κυπριακής  καταστροφής ή νέου γύρου ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, υπό πολύ δυσμενέστερους όρους.

 Φταίνε λένε οι έποικοι, 100.000 στους 16 0.000 ψηφοφόρους του ψευδοκράτους που έβγαλαν τον ¨Ερογλου. Μα οι ίδιοι εξέλεξαν τον Ταλάτ!  Στ’ αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι θα αποφασίσει Ταλάτ ή ‘Ερογλου πως θα λυθεί το κυπριακό; ‘Αν κάτι αποδεικνύει η εκλογή είναι ότι η ελληνική πολιτική, φτιαγμένη από πολύ καρότο και καθόλου μπαστούνι, προκαλεί το μόνο λογικά αναμενόμενο αποτέλεσμα: σκληραίνει την άλλη πλευρά. Πολύ θα θέλαμε να διαβάσουμε τις επ’ αυτού αναλύσεις του ‘Ελληνα Πρέσβη στη Λευκωσία που εστάλη, δέκα χρόνια αφότου επέβλεψε την παράδοση Οτσαλάν στην Τουρκία, να παρακολουθήσει από κοντά το κλείσιμο του κυπριακού, στη συμβολικά και ουσιαστικά σημαντικότερη θέση της ελληνικής διπλωματίας!

 Η τακτική έχει σημασία υπαρχούσης στρατηγικής. Πίσω από τις δύο δειλές μας χώρες και την ακατάσχετη λοδογιάρροια που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί μας, συνήθως για να μας εξαπατήσουν, δεν κρύβεται παρά η απροθυμία Λευκωσίας και Αθήνας, είτε  να αγωνιστούν όντως εναντίον της «εισβολής και  κατοχής», είτε να περιγράψουν έναν οδυνηρό, αλλά τουλάχιστο μη καταστροφικό «ιστορικό συμβιβασμό».

 Τώρα όμως, Λονδίνο, Ουάσιγκτον και ‘Άγκυρα είναι αποφασισμένοι να αποκαλύψουν την ελληνική μπλόφα, να αναγκάσουν την πλευρά μας να υπογράψει τη συμφωνία που ετοιμάζουν δεκαετίες με τις φόρμουλες που πλασάρουν. Πείτε μου, εσείς, νοήμονες αναγνώστες, πίσω από τον επίσημο λόγο Ελλάδας και Κύπρου, κάποια καταληπτή απάντηση για το ποιος θα κυβερνά αυτό το μοναδικό στα διεθνή χρονικά «κράτος-εύρημα» που συζητάνε τώρα στη Λευκωσία. Ποιος θα κάνει κουμάντο, το 80% των Ελληνοκυπρίων, το 20% των Τουρκοκυπρίων, μαζί με τους εποίκους, ή ξένοι στρατοί και δικαστές; Με ποια αστυνομία, με ποιόν στρατό θα ασκείται η κυριαρχία και θα αμύνεται το “κράτος”; Ποιος θάχει δικαίωμα πάνω του; ‘Εχουν εφαρμοσθεί αυτά πουθενά αλλού στον πλανήτη;

 Λόγια, λόγια, λόγια από πολιτικούς δεξιάς και αριστεράς,  που, αν αποκτήσουν όντως αντίκρισμα, ξαναγράφοντας συνταγματικό, ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο, εγκυμονούν τον κίνδυνο νέας τραγωδίας. Οι καλοί λογαριασμοί δεν κάνουν απαραίτητα καλούς φίλους, χωρίς σαφήνεια όμως στο συμβόλαιο ο καυγάς είναι συνήθως σίγουρος και μεταξύ φίλων!

 Κι ύστερα, είναι η περίφημη τουρκική ένταξη στην ΕΕ. Για την πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτών συνιστά – τουλάχιστο σήμερα – χαριστική βολή στην Ευρώπη, όπου μας ενέταξε ο Καραμανλής ώστε, με τα δικά του λόγια, μια επίθεση της Τουρκίας εναντίον μας να θεωρηθεί επίθεση κατ’ αυτής. Παρήλθε ο κίνδυνος; Γιατί υποστηρίζοντας την τουρκική ένταξη και παύοντας και να διαμαρτυρόμαστε ακόμα για την τουρκική πολιτική εις βάρος μας, αποθρασύναμε την ‘Αγκυρα και φτιάξαμε τις … σχέσεις της με την Ουάσιγκτον; Μπορεί η καινούρια πολιτική νάναι σωστή, δεν θάπρεπε όμως να συζητηθεί στη χώρα, δεν θάπρεπε να διαβάσουμε μια-δύο μελέτες που να την εξηγούν βρε αδελφέ, να πεισθεί κι ο ελληνικός λαός, αντί νάχει την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα ακόμη φρούτο εισαγωγής, προϊόν προσαρμογής στα ατλαντικά κελεύσματα; Πως και γιατί ο πρωτεργάτης αυτής της επιλογής Κώστας Σημίτης, εμφανίστηκε προ διετίας, όσο ξαφνικά την υιοθέτησε, το ίδιο ξαφνικά να την αποκηρύσσει; (και προτού συζητήσουμε για την ένταξη της Τουρκίας, μήπως θάπρεπε κάποιος να κάνει απολογισμό της προηγούμενης μεγάλης διεύρυνσης και των καταστροφικών αποτελεσμάτων για την ΕΕ;)

 Τα ψέμματα τελειώσαν. Η παρούσα γενιά Ελλήνων πολιτικών καλείται να λάβει ιστορικές αποφάσεις. Η Ιστορία δεν θα τη ρωτήσει αν έχει τα φόντα και τη σπονδυλική στήλη. Αν κάνει λάθος, θα συντρίψει και πολιτικούς και παρατάξεις. Κινδυνεύει όμως να συντρίψει και τον ελληνικό λαό. 

 Πάλι άρχισαν οι απειλές και οι εκβιασμοί…

26/04/2009 |

ΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ κάποιοι που αδημονούν για τη λύση του Κυπριακού, αυτοί είναι οι νόμιμοι κάτοικοι της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αν υπάρχουν κάποιοι που κατανοούν ότι η παρέλευση του χρόνου τσιμεντώνει τα κατοχικά τετελεσμένα, αυτοί είναι οι Κύπριοι. Και αν υπάρχουν κάποιοι που δικαιωματικά απαιτούν όπως η αναζητούμενη λύση είναι βιώσιμη, λειτουργική και στηριγμένη στις αρχές και αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της οποίας η Κύπρος είναι ισότιμο μέλος, αυτοί είναι οι Κύπριοι. Συνεπώς, παρέλκει η προσπάθεια ξένων, όποιοι και αν είναι αυτοί, ή και ενίων δικών μας, να μας υποβάλλουν πως αν δεν εξευρεθεί λύση, τότε θα έχουμε αρνητικές εξελίξεις ή θα είναι περίπου η… κόλαση. Ο Ειδικός Αντιπρόσωπος του Γ.Γ. του ΟΗΕ Αλεξάντερ Ντάουνερ και ο υπουργός Εξωτερικών της Σουηδίας Καρλ Μπιλντ, που ήρθε προχθές σε επίσκεψη στο νησί, επέσεισαν ξανά τον μπαμπούλα κινδύνων που θα αντιμετωπίσουμε, αν δεν βρεθεί λύση. Ως εάν, δηλαδή, όλοι οι άλλοι θέλουν λύση και οι… αππωμένοι Κυπραίοι, κατά την απαξιωτική αναφορά της προεδρικής θυγατέρας, δεν θέλουν να δουν το Κυπριακό λυμένο.

Όλοι εκτιμούν πως πολλά μαγειρεύονται στα παρασκήνια. Ο Πρόεδρος Χριστόφιας κάθε τόσο αναπετά τα λάβαρα της αντίστασης και επιμένει, και ορθά, στις γνωστές διακηρυγμένες θέσεις του. Όμως, όλοι, και πρώτοι οι δικοί μας ηγέτες, επιμένουν να παραγνωρίζουν μερικά ισχυρά δεδομένα, χωρίς την εμπλοκή των οποίων δεν πρόκειται να εξευρεθεί λύση. Πρώτον, το Κυπριακό είναι διεθνές πρόβλημα τουρκικής εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής, εποικισμού και εθνοκάθαρσης. Δεύτερον, η Τουρκία ευθύνεται για φοβερά εγκλήματα κατά της Κύπρου και τÎ=