Αδιόρθωτε λαέ μου…

Αδιόρθωτε λαέ μου,

Στων αιώνων τους αιώνες,

Δεν κουράστηκες να τρέχεις

Πίσω από απατεώνες!

Ποια κατάρα σε βαραίνει!

Και ποια μώρα σε μωραίνει!

Κι όλο σε πηγαινοφέρνει

Απ’ τη Χάρυβδη στη Σκύλλα;

Δεν σου φέρνει ανατριχίλα

των σκανδάλων η σαπίλα!

Και δε ντρέπεσαι καθόλου

Να σωριάζουνε απάτες

Αρχιλήσταρχοι, μαφιόζοι

Πάνω στις δικές σου πλάτες!

Τόσο τα κεφάλια ειν’ άδεια!

Που, σαν τους τυφλούς μας, σέρνουν

Σε τρισβάρβαρα σκοτάδια….

Και σαν τ’ άλογα κοπάδια

Ακατάπαυτα μας γδέρνουν!

Με τα τόσα που ’χεις πάθει,

Τίποτε δεν έχεις μάθει!

Και δεν έχεις καταλάβει

Πως δεν έχεις πια ελπίδα

Από την γαλάζια κάμπια

Και την πράσινη ακρίδα!

Ο «καλός» και «αγαθός» μας,

«άγιος» δικομματισμός μας

είν’ τα δυο σκληρά σαγόνια,

που μας ροκανίζουν χρόνια!…

Μην ξαναγυρίζεις πάλι

Στο τρισβάρβαρό τους χάλι

Και στις βρώμικες τις στρούγκες!

Ακολούθα άλλες ρούγες…

Μη ρωτάς το πού και πώς!

Άνοιξε τα δυο σου μάτια:

Και αντί να είσαι αιώνια

Δούλος μεσαιωνικός

Σε μαφιόζικα παλάτια

Πήγαινε εκεί, που βλέπεις

Της δικαιοσύνης φως…

παπα-Ηλίας