Ο Κύκλος Pinay, η Στοά Ρ-2, η ελληνική χούντα, η τρομοκρατία στην Ελλάδα, ο Α. Στριγάς και ο Κ. Πλεύρης

Ο Κύκλος Pinay, η Στοά Ρ-2, η ελληνική χούντα, η τρομοκρατία στην Ελλάδα, ο Α. Στριγάς και ο Κ. Πλεύρης

Ο Κύκλος Πινέ [1] Μία από τις πιο άγνωστες και μυστικές οργανώσεις είναι ο Κύκλος Πινέ, που πήρε το όνομά του από τον Αντουάν Πινέ (Pinay), ο οποίος διετέλεσε πρωθυπουργός της Γαλλίας το 1951 και παραβρέθηκε στην πρώτη συγκέντρωση της Ομάδας Μπίλντερμπεργκ. Αυτή η ομάδα, γνωστότερη απλώς ως Le Cercle («Ο Κύκλος»), θεωρείται ως η περισσότερο παράνομη αδελφή οργάνωση της Ομάδας Μπίλντερμπεργκ. Αρκετοί άνθρωποι ανήκουν και στις δύο οργανώσεις και ανάμεσά τους ξεχωρίζουν οι Χένρυ Κίσσινγκερ, Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι και Ντέιβιντ Ροκφέλερ. Όλοι τους είναι επίσης μέλη της Τριμερούς Επιτροπής και του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (CFR) και παραβρίσκονται συχνά στις συναντήσεις που οργανώνει στην Μ. Βρετανία το Βασιλικό Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων (Royal Institute for International Affairs – RIIA). Ο Πινέ είχε μεγάλη επιρροή τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική όπου είχε στενούς δεσμούς με τον Ρίτσαρντ Νίξον. Το 1969 μαζί με τον Ζαν Βιολέ(Violet), δικηγόρο ο οποίος δούλευε για την μυστική υπηρεσία της Γαλλίας SDECE, και τον αρχιδούκα Όττο των Αψβούργων, διάδοχο του αυστριακού θρόνου, δημιούργησαν τον Κύκλο και άρχισαν να στρατολογούν μέλη. Σκοπός του Κύκλου ήταν να εξωθήσουν το πολιτικό κλίμα στην Δυτική Ευρώπη προς την άκρα δεξιά μέσω μιας μυστικής προπαγανδιστικής εκστρατείας και να δημιουργήσουν μια ιδιωτική μυστική υπηρεσία που θα συνεργαζόταν στενά με τις υπάρχουσες μυστικές υπηρεσίες της Δύσης. Σε αντίθεση με την Ομάδα Μπίλντερμπεργκ η οποία επικεντρώνει τις προσπάθειές της σε ευρύτερα πολιτικά ζητήματα, ο Κύκλος Πινέ έχει έναν περισσότερο πρακτικό ρόλο. Δεν είναι τυχαίο ότι η πλειονότητα των μελών του είναι πρώην ή εν ενεργεία στελέχη διάφορων μυστικών υπηρεσιών, στρατιωτικοί, τραπεζίτες και στοιχεία της ακροδεξιάς. «Πρόεδρος» του Κύκλου από το 1971 ως το 1985 ήταν, όπως παραδέχεται ο ίδιος στα απομνημονεύματά του[2], ο Μπράιαν Κροζίερ (Crosier). Ο Κροζίερ και ο Κύκλος έφεραν σε πέρας μια σειρά πολιτικών «επιχειρήσεων» που ήταν γνωστές όχι μόνον στις μυστικές υπηρεσίες της Δύσης αλλά ακόμα και σε πολιτικούς όπως η πρωθυπουργός της Βρετανίας Μάργκαρετ Θάτσερ ή ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρήγκαν. Ο Κύκλος είχε στενότατες σχέσεις με μια σειρά ακροδεξιών οργανώσεων όπως η WACL, το Ίδρυμα Χέριτετζ, το Ίδρυμα για την Μελέτη των Συγκρούσεων (Institute for the Study of Conflict), η μασονική στοά Προπαγάνδα–2 (P–2) στην Ιταλία, το Opus Dei, τον Μουν και το Ίδρυμα Τζόναθαν. Πολλές από αυτές τις οργανώσεις χρηματοδοτούνταν από την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ (CIA). Μεταξύ άλλων μέλη του Κύκλου ήταν οι: Ουΐλλιαμ Κόλμπυ (διευθυντής της CIA), Φραντς Γιόζεφ Στράους (υπουργός Αμύνης της Δ. Γερμανίας, αρχηγός του κόμματος CSU και πρωθυπουργός της Βαυαρίας), Αλφρέντο Σάντσεθ (επικεφαλής του τμήματος Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της μυστικής υπηρεσίας της Ισπανίας που είχε στενούς δεσμούς με το Opus Dei), Τζούλιο Αντρεότι (πρωθυπουργός της Ιταλίας επί σειρά ετών, μέλος της Ρ–2 και έμπιστος της Μαφίας), στρατηγός Αντόνιο Σπινόλα (επικεφαλής των Πορτογάλων αξιωματικών που ανέτρεψαν την χούντα το 1974), Σίλβα Μουνιόθ(πρώην υπουργός του Φράνκο και ανώτατο στέλεχος του Opus Dei) και ο Στέφανο ντέλε Κιάιε (Chiaie) (ηγετικό μέλος της Ρ–2 και της μυστικής υπηρεσίας της Ιταλίας SID). Ο Κύκλος φέρεται αναμεμειγμένος στις εξής επιχειρήσεις πολιτικής αποσταθεροποίησης κάποιων μη αρεστών πολιτικών και κυβερνήσεων: στην πτώση των κυβερνήσεων Ουΐλσων, Χηθ και Θορπ στην Μ. Βρετανία την δεκαετία του 1970 (σε στενή συνεργασία με την CIA και την BOSS – την μυστική υπηρεσία της Νότιας Αφρικής), στο σκάνδαλο Ουώτεργκέιτ, στην ανατροπή του φιλέλληνα Αυστραλού πρωθυπουργού Γκοφ Ουΐτλαμ (Gough Whitlam). Ίσως είναι αναμεμειγμένος στην δολοφονία του Σουηδού πρωθυπουργού Όλαφ Πάλμε το 1987. Βοήθησε ενεργά τους Φραντς Γιόζεφ Στράους, Μάργκαρετ Θάτσερ και Ρόναλντ Ρήγκαν στις προεκλογικές εκστρατείες τους. Κύκλος Πινέ και Ελλάδα Ένας από τους πρώτους ξένους επίσημους προσκεκλημένους της χούντας, μετά το πραξικόπημα της 21 Απριλίου 1967, ήταν ο Ιταλός νεοφασίστας Πίνο Ράουτι, ιδρυτής της «Νέας Τάξης» (Ordine Nuovo), πράκτορας των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών και μέντορας και φίλος του Στέφανο ντέλε Κιάιε. Ο Ράουτι συναντήθηκε με τον Στυλιανό Παττακό, τον Δημήτριο Ιωαννίδη και τον συνταγματάρχη Ιωάννη Λαδά. Ο άνθρωπος που τον «ξεναγούσε» στην Ελλάδα ήταν ο Κώστας Πλεύρης πράκτορας της ΚΥΠ στο γραφείο Ιταλίας, ιδρυτής και ηγέτης του νεοφασιστικού κινήματος «4η Αυγούστου», ιδιαίτερος γραμματέας του Λαδά και καθηγητής κοινωνιολογίας στην Σχολή Ευελπίδων και στην Σχολή Χωροφυλακής[3]. Τους επόμενους μήνες οι Ράουτι και ντέλε Κιάιε οργάνωσαν μια σειρά ημι–επισήμων ταξιδιών στην Ελλάδα από ομάδες ακροδεξιών Ελλήνων φοιτητών που σπούδαζαν στην Ιταλία και πενήντα περίπου επιλεγμένων μελών της «Νέας Τάξης» και της «Εθνικής Πρωτοπορίας» (Avanguardia Nazionale), της οργάνωσης του ντέλε Κιάιε[4]. Ο Ντέλε Κιάιε, που ήταν, μεταξύ άλλων, αναμεμειγμένος και στην βομβιστική επίθεση στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια το 1980 που στοίχισε την ζωή σε 85 ανθρώπους, περιφερόταν για χρόνια στην Λατινική Αμερική δουλεύοντας για τις χούντες της Αργεντινής, της Χιλής και της Βολιβίας την εποχή που στην Βολιβία κυβερνούσε το καρτέλ αργεντινών–στρατιωτικών–εμπόρων ναρκωτικών, το 1980[5]. Αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία… Σύμφωνα με τον Α. Στριγά[6], ο Μπράιαν Κροζίερ, ένα άλλο μέλος του Κύκλου Πινέ, έπαιξε ενεργό ρόλο στην προετοιμασία της επιστροφής Καραμανλήτο καλοκαίρι του 1974. Ο Κροζίερ κατά την διάρκεια ενός γεύματος στις αρχές Ιουνίου 1974, συζήτησε με τους Φρανκ Καρλούτσι (της αμερικανικής DIA), Βέρνον Ουώλτερς (της NSA), Ρόμπερτ Μος (του βρετανικού Βασιλικού Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων) και τον Έλληνα επιχειρηματία Γ. Γκέρτσο, «όλες τις πτυχές της επανόδου του Καραμανλή στην Ελλάδα και μαζί και της Δημοκρατίας. Μέχρι και το εκλογικό μας σύστημα ρύθμισαν εκεί»[7]. Ο μεγαλοεφοπλιστής και μεγαλοβιομήχανος (με έδρα την Ελβετία) Γκέρτσος είχε από χρόνια στενές σχέσεις με τον Κ. Καραμανλή και –όπως λέγεται– τον συντηρούσε επί χούντας όσο ζούσε στην γαλλική πρωτεύουσα[8]. Υπάλληλος του Γκέρτσου εκείνη την εποχή στο Παρίσι ήταν ο Φραντσέσκο Πατσιέντζα, ο οποίος χρόνια αργότερα «δήλωσε ότι συνέφαγε με τον Καραμανλή την παραμονή της αναχώρησής του από το Παρίσι για την Ελλάδα, όταν η χούντα τον κάλεσε (τον… Καραμανλή, ε;) για να του παραδώσει την εξουσία»[9]. Ποιός ήταν ο Πατσιέντζα; Πράκτορας των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών, της CIA, και κάποιων γαλλικών μυστικών υπηρεσιών. Δεξί χέρι του τραπεζίτηΡομπέρτο Κάλβι (μέλους της Ρ–2 με στενές διασυνδέσεις στο Βατικανό). Ο Πασιέντσα ήταν και ο ίδιος μέλος της Ρ–2.    Ρ–2 και «τρομοκρατία» στην Ελλάδα Ο, σύμφωνα με τα δικά του λεγόμενα, πράκτορας και συγγραφέας Α. Στριγάς προέβη σε «συγκλονιστικές αποκαλύψεις» για τις σχέσεις της Στοάς Ρ–2 και της τρομοκρατίας στην Ελλάδα σε πρόσφατο τεύχος του περιοδικού Penthouse[10]. Στα περιεχόμενα του τεύχους διαβάζουμε: «Τρομοκράτες στην Αθήνα. Ο Αθανάσιος Στριγάς ξαναχτυπά με νέα συγκλονιστικά στοιχεία που θ’ ανάψουν φωτιές». Ο Α. Στριγάς αρχίζει το πόνημά του με την εξιστόρηση της δημιουργίας ενός αντικομμουνιστικού «ειδησεογραφικού» πρακτορείου στην Αθήνα κατά την διάρκεια της επταετίας και συγκεκριμένα την άνοιξη του 1971. Ο Α. Στριγάς δείχνει να «γνωρίζει» πολύ καλά τους ανθρώπους –Έλληνες και Ευρωπαίους– που έστησαν αυτό το Πρακτορείο, τα σημεία στα οποία συναντιόντουσαν, τα ξενοδοχεία που έμεναν, τα ποσά που δαπανήθηκαν ακόμα και τις ώρες που περνούσαν κάποιοι από αυτούς τα σύνορα της Ελλάδας. Το ειδησεογραφικό πρακτορείο στήθηκε πράγματι με τον τίτλο «Παγκόσμια Υπηρεσία» και διευθυντή τον «Ντομινίκ Κάλτσι, Ιταλό ειδικό σε θέμα συνωμοσιών και τρομοκρατίας ο οποίος ήταν και μέλος της Στοάς Ρ–2»[11] και ο Α. Στριγάς αναφέρει όλα τα στοιχεία που το αφορούν: διευθύνσεις, τυπογραφεία, τηλέφωνα, προσωπικό, «ανταποκριτές», τα πάντα. Πώς «γνωρίζει» ο Α. Στριγάς όλες αυτές τις λεπτομέρειες; Ή τα στοιχεία του προέρχονται «εξ ιδίας πείρας» ή του τα προμήθευσαν τα αφεντικά του ή του τα έδωσε κάποιος που ήξερε τα πράγματα «από μέσα». Η τελευταία είναι η σωστή απάντηση. Κάποιος άνθρωπος που γνώριζε τα πράγματα «από πρώτο χέρι» έδωσε όλα αυτά τα λεπτομερή στοιχεία στον Α. Στριγά. Ποιός ήταν αυτός; Το ποιος έδωσε τα στοιχεία δεν το ξέρει ούτε ο ίδιος ο Α. Στριγάς. Ελπίζω να μην εκπλαγεί ο κ. Στριγάς διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, αλλά τα στοιχεία του τα «προμήθευσε» ο ίδιος ο Ντομινίκ Κάλτσι. Τι συνέβη; Είναι απλό. Δεν ξέρω αν ο κ. Στριγάς είναι «καλός» ή «κακός» πράκτορας – αυτό θα το κρίνουν τα αφεντικά του – αλλά σίγουρα είναι κακός αντιγραφέας. Στο περί ου ο λόγος άρθρο του, ο Α. Στριγάς όσον αφορά την «Παγκόσμια Υπηρεσία», αντιγράφει ασύστολα –χωρίς να αναφέρει την πηγή του– από το βιβλίο του Patrice Chairoff, Φάκελλος Μπ… Όπως Μπαρμπούζ – Οι Παρακρατικές Οργανώσεις και η Αλήθεια για την Εξουσία των Παρασκηνίων»[12]. Στην ελληνική έκδοση αυτού του βιβλίου είχε προστεθεί, γραμμένο από τον ίδιο τον συγγραφέα, ένα «Συμπλήρωμα στο 9ο Κεφάλαιο»[13], στο οποίο ο Πατρίς Σαιρώφ εξιστορεί την δημιουργία της Παγκόσμιας Υπηρεσίας στην Αθήνα. Από αυτό το «Συμπλήρωμα» αντλεί όλα τα «συγκλονιστικά στοιχεία» του ο Α. Στριγάς[14]. Συγκρίνοντας όμως τα όσα λένε οι Π. Σαιρώφ και Α. Στριγάς για την Παγκόσμια Υπηρεσία σχηματίζουμε δύο τελείως διαφορετικές εικόνες γι’ αυτό το «ειδησεογραφικό» πρακτορείο. Ο κ. Στριγάς θέλει οπωσδήποτε να συνδέσει αυτό το πρακτορείο με την Στοά Ρ–2 και με την τρομοκρατία στην Ελλάδα μετά την μεταπολίτευση. Γράφει: «Ο Λούντβιχ ανέθεσε στον Κάλτσι την οργάνωση παρακρατικών–τρομοκρατικών πυρήνων στην Ελλάδα»[15]. Τι γράφει όμως ο Π. Σαιρώφ για την Παγκόσμια Υπηρεσία; «Οι επίσημες δραστηριότητές του θα ήταν δραστηριότητες ενός κανονικού πρακτορείου τύπου, πράγμα που θα επέτρεπε την εξασφάλιση δημοσιογραφικού καλύμματος σε πολυάριθμους πράκτορες. Σε δεύτερο στάδιο προβλεπόταν η δημιουργία μιας ‘Ενώσεως Φίλων της Ελληνικής Επαναστάσεως’ που θα είχε σαν προορισμό την προώθηση εκδηλώσεων συμπαθείας προς την κυβέρνηση των συνταγματαρχών στον Δυτικό Κόσμο»[16]. Το πρακτορείο ιδρύθηκε πράγματι και στρατολόγησε «ανταποκριτές» σε πολλές χώρες της Ευρώπης (Ομοσπονδιακή Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία και Μεγάλη Βρετανία, μεταξύ άλλων) και στην Νότιο Αφρική. Φυσικά, οι «ανταποκριτές», που ήταν πράκτορες μυστικών υπηρεσιών και μέλη ακροδεξιών παρακρατικών οργανώσεων, εφοδιάστηκαν με δημοσιογραφικές ταυτότητες και διαπιστευτήρια θεωρημένα από το ελληνικό υπουργείο Εσωτερικών. Δουλειά αυτών των «ανταποκριτών» ήταν η συλλογή στοιχείων για τους Έλληνες αντιστασιακούς στην Ευρώπη, η παρακολούθησή τους, η έρευνα σπιτιών κ.λπ. και η προπαγάνδα υπέρ της χούντας στο εξωτερικό. Ο Π. Σαιρώφ αναφέρει τα ονόματα αρκετών Ιταλών ακροδεξιών της «Νέας Τάξης» του Ράουτι και της «Εθνικής Πρωτοπορίας» του Στέφανο ντέλε Κιάιε, οι οποίοι ήταν πράκτορες της Παγκόσμιας Υπηρεσίας στην Ιταλία. Γράφει ο Σαιρώφ: «Στο διάστημα της παραμονής τους [στην Ελλάδα], οι πράκτορες της Παγκόσμιας Υπηρεσίας έπαιρναν τις οδηγίες προπαγάνδας τους απ’ τους άνδρες του Π*****», θα δούμε στην συνέχεια ποιος ήταν αυτός, «και μερικοί παρακολουθούσαν μαθήματα εκπαιδεύσεως σε τομείς τόσο διαφορετικούς όσο τα εκρηκτικά, η παγίδευση, ο ανταρτοπόλεμος στις πόλεις και τα πλαστά έγγραφα… στα μαθήματα εκπαιδεύσεως συμμετείχαν μεταξύ άλλων, το 1971, ο Ιταλός ακτιβιστής, δημοσιογράφος και μέλος την Υπηρεσίας Αμυντικών Πληροφοριών Γκουΐντο Τζαννετίνι, καθώς και ο Στέφανο ντέλε Κιάιε»[17]. Το ότι οι Ιταλοί ακροδεξιοί είχαν στενότατες σχέσεις με την χούντα κατά την διάρκεια της επταετίας είναι πασίγνωστο και αναμφισβήτητο. Καμιά όμως πηγή, από όσες έχω υπόψη μου, δεν αναφέρει ότι αυτές οι σχέσεις συνεχίστηκαν και μετά το 1974. Ο Α. Στριγάς όμως έχει άλλες «πηγές». Αφού ξεμπερδεύει με την Παγκόσμια Υπηρεσία, συνεχίζει το άρθρο του γράφοντας κάποιες πληροφορίες για τον Πατσιέντζα[18] και τον Λεντίν[19], οι οποίοι ήταν μέλη της –άγνωστης σε εμένα– τρομοκρατικής οργάνωσης RIG. Αρχηγός της RIG ήταν ο Μάικλ Λεντίν, ο οποίος, σύμφωνα πάντα με το άρθρο του Α. Στριγά, «διοργάνωσε την δολοφονία του σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα Ρίτσαρντ Γουέλς (σε συνεργασία με τον Φραντζέσκο Πατσιέντζα και άλλους…), του Τζορτζ Τσάντες της DIA στην Αθήνα και του εκδότη Τζώρτζη Αθανασιάδη»[20]. Ο Α. Στριγάς στην προσπάθειά του να συνδέσει την Παγκόσμια Υπηρεσία με τον Λεντίν και την τρομοκρατία στην Ελλάδα μετά την μεταπολίτευση υποπίπτει σε ένα σοβαρό ατόπημα. Αναφέρει: «Η "RIG" των Λεντίν και Πατσιέντζα χρησιμοποίησε την Ελλάδα για τρομοκρατικές επιχειρήσεις, καθώς και επιχειρήσεις αποσταθεροποίησης, τους εναπομείναντες μετά την σκόπιμη διάλυση της "Παγκόσμιας Υπηρεσίας" ανθρώπους, "ασφαλή σπίτια" και "ασφαλείς επιχειρηματίες"»[21]. Ο Σαιρώφ, όμως, ο οποίος και αποτελεί την μοναδική πηγή του Στριγά, όσον αφορά την Παγκόσμια Υπηρεσία αναφέρει σαφώς ότι η Παγκόσμια Υπηρεσία σταμάτησε την λειτουργία της στα τέλη του 1971: «Μπορούμε να υπολογίσουμε με αρκετή ακρίβεια πως το κόστος της επιχειρήσεως "Παγκόσμια Υπηρεσία" που διήρκεσε εννιά μήνες (απ' τον Απρίλιο ως τον Δεκέμβριο του 1971)… ήταν περίπου 100.000 δολάρια, δηλαδή τρία εκατομμύρια δραχμές τον μήνα»[22]. Και παρακάτω: «Όπως θα δούμε, αυτό το αρχείο [της Παγκόσμιας Υπηρεσίας] προκαλούσε πολυάριθμες επιθυμίες, αλλά, τον Δεκέμβριο του 1971, όταν ο Σαίνεμπεργκ[23] έφυγε από την Ελλάδα για την Ιταλία, το πρωτότυπο του αρχείου της Παγκόσμιας Υπηρεσίας δόθηκε στους Αμερικάνους και μόνο το αντίγραφο ενός μέρους έμεινε στα γραφεία της οδού Φιλελλήνων 1 πριν το ξαναπάρουν οι υπηρεσίες του Ταξίαρχου Ιωαννίδη»[24]. Καθίσταται λοιπόν σαφές ότι η Παγκόσμια Υπηρεσία διαλύθηκε τον Δεκέμβριο του 1971, σταμάτησε η χρηματοδότησή της και το αρχείο της πέρασε σε άλλα χέρια. Ο Α. Στριγάς ισχυριζόμενος ότι η δομή της Παγκόσμιας Υπηρεσίας είχε μείνει ανέγγιχτη «μετά την σκόπιμη διάλυσή» της, διαπράττει ένα δεύτερο, πολύ σοβαρότερο από το πρώτο, ατόπημα. Ο Σαιρώφ στο «Συμπλήρωμα στην ελληνική έκδοση» του βιβλίου του, αναφέρει όχι λιγότερες από οκτώ φορές τον Κώστα Πλεύρη (αυτός είναι ο Π*****, που αναφέραμε παραπάνω). Σύμφωνα με τον Σαιρώφ, ο Πλεύρης ήταν ο εκπρόσωπος της ελληνικής χούντας στην Παγκόσμια Υπηρεσία, ο άνθρωπος που έκανε τις συζητήσεις για την δημιουργία του πρακτορείου με τον Κάλτσι και ο συντονιστής της όλης επιχείρησης στην συνέχεια. Ο Σαιρώφ αναφέρει τουλάχιστον οκτώ φορές τον Κ. Πλεύρη. Πόσες φορές τον αναφέρει ο Στριγάς; «Μισή» φορά: «Η διαμονή τους [των «ανταποκριτών»] οργανωνόταν από τον Π… (δεν αναφέρω το όνομά του, αλλά για να σας διευκολύνω, είναι σημερινός δικηγόρος, γνωστός για τις ναζιστικές του απόψεις, τις οποίες και δεν κρύβει…) ενώ το γενικό πρόσταγμα το είχε ο "συνταγματάρχης Αγαμέμνονας", ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον αόρατο δικτάτορα,Δημήτριο Ιωαννίδη»[25]. Ο Σαιρώφ γράφει: «… και η διαμονή τους οργανωνόταν με πρωτοβουλία του Κώστα Πλεύρη και του "συνταγματάρχη Αγαμέμνονα" για τον οποίο ξαναμιλήσαμε»[26]. Το γιατί ο Στριγάς «καρφώνει» με τέτοιο αναίσχυντο τρόπο τον Πλεύρη, μόνον ο ίδιος μπορεί να απαντήσει. Διότι αν όσα απέμειναν από την Παγκόσμια Υπηρεσία –που σύμφωνα με τον Α. Στριγά δεν διαλύθηκε τελείως– στην οποία είχε παίξει ενεργό ρόλο ο Κ. Πλεύρης, περιήλθαν μετά την μεταπολίτευση στον έλεγχο των –φερόμενων από τον Στριγά ως– τρομοκρατών Λεντίν και Πασιέντζα, τότε… Ο Στριγάς γεμίζει τις υπόλοιπες σελίδες του άρθρου του με διάφορα αναμασήματα από προηγούμενα βιβλία του για τον Τσάντες και με διάφορα «συγκλονιστικά στοιχεία» για τον «Κάρλος στην Αθήνα» και για την «εξαφάνιση του Μπρεγκέ», αποδελτιωμένα προφανώς από τον καθημερινό τύπο. Τελειώνοντας, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω μια φαινομενική αντίφαση των ισχυρισμών μου, που προφανώς οι αναγνώστες αυτών των γραμμών θα έχουν ήδη εντοπίσει. Πώς γίνεται να ισχυρίζομαι ότι ο άνθρωπος που «έδωσε» τα στοιχεία, περί Παγκόσμιας Υπηρεσίας, στον Α. Στριγά είναι ο ίδιος ο διευθυντής του πρακτορείου Ντομινίκ Κάλτσι και ταυτόχρονα να ισχυρίζομαι ότι ο Α. Στριγάς αντιγράφει ασύστολα τον Σαιρώφ; Είναι απλό: ο Ντομινίκ Κάλτσι(Dominique Calzi) και ο Πατρίς Σαιρώφ (Patrice Chairoff) είναι ένα και το αυτό πρόσωπο[27]. Και, φυσικά, ο Κάλτσι–Σαιρώφ[28] είναι Γάλλος και όχι Ιταλός όπως ισχυρίζεται στο άρθρο του ο Στριγάς. Ήταν πιθανώς ευκολότερο ως «Ιταλός» να συνδεθεί με την Ρ–2. Κάτι που δεν αναφέρεται σε καμία από τις πηγές μου. Αλλά ίσως πάλι να αναφέρεται σε κάποια από τις «αόρατες πηγές» του Στριγά…    Στοά Ρ–2 Η μεγάλη διαφορά του ελευθεροτεκτονισμού στην Ιταλία με τον ελευθεροτεκτονισμό στις άλλες χώρες ήταν το γεγονός ότι στην Μεγάλη Ανατολή υπάγονταν και κάποιες «μυστικές» στοές, τα μέλη των οποίων παρέμειναν άγνωστα ακόμα και στα μέλη του συμβουλίου της Μεγάλης Ανατολής. Δύο ήταν οι μυστικές στοές στην Ιταλία: οι Ρ–1 και Ρ–2 (το Ρ από την λέξη Propaganda). Η λιγότερο σημαντική από τις δύο αυτές στοές, η Ρ–1, βρισκόταν υπό τον άμεσο έλεγχο του γιατρού Λίνο Σαλβίνι που είχε εκλεγεί Μέγας Διδάσκαλος των Ιταλών Μασόνων το 1970. Ο Σαλβίνι στράφηκε κυρίως κατά των ιταλικών συνδικάτων, χρηματοδοτούμενος από την FIAT και την Ένωση Ιταλών Εργοδοτών. Η δεύτερη, και σημαντικότερη, από τις μυστικές στοές της Ιταλία βρισκόταν υπό τον έλεγχο του Λίτσιο Τζέλλι, ενός φασίστα της παλιάς φρουράς, που είχε πολεμήσει κατά των δημοκρατικών στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο και υπηρέτησε στα γερμανικά SS κατά την διάρκεια του πολέμου. Ο Τζέλλι μετά τον πόλεμο, όταν κατηγορήθηκε ότι είχε συμμετάσχει σε βασανισμούς και δολοφονίες παρτιζάνων, είχε καταφύγει στην Αργεντινή όπου και συνεργάστηκε στενά με το καθεστώς του δικτάτορα Χουάν Περόν (1947–1954). Ο Τζέλλι παρέμεινε στην Αργεντινή για είκοσι χρόνια προτού επιστρέψει στην Ιταλία ως επίτιμος πρόξενος της Αργεντινής. Μυήθηκε στον ελευθεροτεκτονισμό το 1964 και όταν έγινε οργανωτικός γραμματέας της Στοάς Ρ–2 άρχισε την ανασυγκρότησή της. Μέσα σε δύο χρόνια ο Τζέλλι είχε διπλασιάσει τον αριθμό των μελών της. Τα 573 μέλη της ανήκαν στην ανώτερη τάξη της Ιταλίας και της Αργεντινής. Μετά την συνωμοσία του «Ρόδου των Ανέμων» το 1974–75, ο Σαλβίνι προσπάθησε να απομακρύνει, χωρίς αποτέλεσμα, τον Τζέλλι από την Στοά Ρ–2. Ως στενός υποστηρικτής του Τζέλλι, μετά το 1969, φέρεται ο υπ. αριθμ. 2 τότε του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, μετά τον Χένρυ Κίσσινγκερ, στρατηγός Αλεξάντερ Χαίηγκ, μετέπειτα αρχηγός των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, υπουργός Εξωτερικών της χώρας του, και κουμπάρος του Α. Στριγά, σύμφωνα με όσα ισχυρίζεται ο τελευταίος… Τον Μάρτιο του 1981, κατά την διάρκεια της έρευνας των δραστηριοτήτων της τράπεζας Banca Privata του Μικέλε Σιντόνα, μέσω της οποία διακινούνταν χρήματα του Βατικανού, της μαφίας και των μυστικών υπηρεσιών, οι αστυνομικοί ανακάλυψαν στην βίλα του Τζέλλι έναν κατάλογο με 953 μέλη της Ρ–2. Ο κωδικοποιημένος κατάλογος περιλάμβανε τρία μέλη του υπουργικού συμβουλίου, τριάντα στρατηγούς, οκτώ ναυάρχους, ανάμεσά τους και ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων, τους διευθυντές των δύο μυστικών υπηρεσιών, σαράντα τρεις βουλευτές, δημάρχους, τον διευθυντή της μιλανέζικης Corriere della Sera, της μεγαλύτερης εφημερίδας της Ιταλίας, τον περιβόητο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, τον τραπεζίτη Ρομπέρτο Κάλβι, τον «σημαντικότερο Ιταλό μετά τον Μουσσολίνι» σύμφωνα με το Time, ο οποίος ήταν ο τραπεζίτης της Στοάς, και στενός συνεργάτης της Τράπεζας του Βατικανού και της μαφίας… Οι έρευνες που συνεχίστηκαν έδειξαν ότι ο αριθμός των «αδελφών» ανερχόταν σε 2.400. Μερικά από τα εγκλήματα που διέπραξαν οι μασόνοι σε στενή συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες: η πολύνεκρη έκρηξη βόμβας στην Πλατεία Φοντάνα του Μιλάνου το 1969, ανατίναξη του τραίνου «Ιτάλικους», δολοφονία του δικαστή Οκκόρσιο, έκρηξη στον σταθμό της Μπολόνια τον Αύγουστο του 1980 (80 νεκροί). Ο δημοσιογράφος Μίνο Πεκορέλλι, πρώην μέλος της Ρ–2, που αποκάλυψε αυτά τα εγκλήματα δολοφονήθηκε. Το 1996 άρχισε η δίκη του Τζούλιο Αντρεόττι, πρωθυπουργού και υπουργού στην Ιταλία επί σειρά ετών, γνωστού για τις στενές σχέσεις του με την μαφία, υποστηρικτή του Σιντόνα και σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες αφανούς ηγέτη της Ρ–2, ως ηθικού αυτουργού γι’ αυτή την δολοφονία. Τελικά ο Αντρεόττι απαλλάχτηκε από τις κατηγορίες τον Οκτώβριο του 1999, λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων. Ο Τζέλλι με την βοήθεια των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών διέφυγε στην Λατινική Αμερική τον Σεπτέμβριο του 1982 συνελήφθη στην Ελβετία και το 1987 εκδόθηκε στην Ιταλία. Καταδικάστηκε σε κάθειρξη 18,5 ετών για την συμμετοχή του στο σκάνδαλο της Τράπεζας Αμπροζιάνο του Κάλβι. Κρατήθηκε υπό αστυνομική προστασία στην βίλα του, λόγω «ανηκέστου βλάβης της υγείας του», καταδικάστηκε πρωτόδικα σε 8ετή φυλάκιση και στην συνέχεια αθωώθηκε.. Ο Ρομπέρτο Κάλβι «αυτοκτόνησε» τον Ιούνιο του 1982. Βρέθηκε απαγχονισμένος σε μία γέφυρα του Λονδίνου με τα χέρια δεμένα στην πλάτη… Τον Μάρτιο του 1986 «πέθανε» στην Ιταλία ο Μικέλε Σιντόνα. Στην φυλακή όπου εκρατείτο ήπιε καφέ στον οποίο υπήρχε ισχυρή δόση κυανίου. Λίγες ημέρες πριν είχε καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη επειδή το 1979 είχε οργανώσει την δολοφονία του δικαστή Αμπροζόλι, ο οποίος ερευνούσε τις δραστηριότητές του. Η Παγκόσμια Υπηρεσία αποτελούσε το εν Ελλάδι παράρτημα του περιβόητου "πρακτορείου πρακτόρων" -και ουχί ειδήσεων- Aginter Press στο οποίο έχω αναφερθεί στη στήλη Στο Internet με Τρίτο Μάτι (τεύχος 81). Αλλά αυτά είναι άλλη ιστορία... Σημειώσεις (πατώντας στους αριθμούς πηγαινοέρχεστε ανάμεσα στο κείμενο και στις σημειώσεις) [1] David G. Guyatt, «The Pinay Circle – An Invisible Power Network», Nexus, τόμος 3, # 5,Αυγ.–Σεπ. 1996. Edward Herman – Gerry O’Sullivan, Η Βιομηχανία της «Τρομοκρατίας», εκδ. Το Ποντίκι, Αθήνα 1992, μετ. Γιώργος Αγγελόπουλος. [2] Brian Crosier, Free Agent: The Unseen War, 1941–1991, Harper Collins, Λονδίνο, 1993. [3] Stuart Christie, Stefano delle Chiaie – Portrait of a Black Terrorist, Anarchy Magazine/Perfact Publications, Λονδίνο 1984, σελ. 39. Το βιβλίο αυτό θα κυκλοφορήσει σύντομα μεταφρασμένο στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος. [4] Ό.π., σελ. 42. [5] Ό.π. Βλ. επίσης και Herman – O’Sullivan, ό.π., σελ. 262–263. [6] Αθανάσιος Στριγάς, Παγκόσμιοι Εντολοδότες, εκδ. Arcadia, Αθήνα 1993, σελ. 323–331. [7] Ό.π., σελ. 330. [8] «Ο Καραμανλής και ο Πολυπράκτορας», Ποντίκι, 30 Δεκεμβρίου 1986. [9] Ό.π. [10] Αθανάσιος Στριγάς, «Τρομοκράτες στην Αθήνα», Penthouse (ελληνική έκδοση), Ιούνιος 1997. [11] Ό.π. [12] Εκδόσεις Δίδυμοι, Αθήνα 1975, μετάφραση, Ελ. Σταματοπούλου. Η γαλλική έκδοση είχε κυκλοφορήσει τον ίδιο χρόνο από τις Editions Alain Moreau. [13] Σελίδες 407–419, της ελληνικής έκδοσης. [14] Τα της Παγκόσμιας Υπηρεσίας στο άρθρο του Στριγά καταλαμβάνουν δυόμισι σελίδες από τις έξι συνολικά του άρθρου. [15] Στριγάς, ό.π. [16] Chairoff, ό.π., σελ. 409. [17] Ό.π. σελ. 413. [18] Που δεν προσθέτουν τίποτα περισσότερο στις πληροφορίες που αναφέραμε ήδη από το Ποντίκι. Πιθανώς ο Στριγάς να έχει άλλες πηγές… [19] Ο Λεντίν, ακόμα ένας πολυπράκτορας, ήταν μέλος σε διάφορα ιδρύματα σε ολόκληρο τον κόσμο που ως αποκλειστικό τους στόχο είχαν το «ξέπλυμα» της φασιστικής τρομοκρατίας και την παραπληροφόρηση όσον αφορά την εμπλοκή της ΕΣΣΔ στην ανά τον κόσμο «αριστερή» τρομοκρατία. Για την δράση του Λεντίν, βλ. βιβλίο των Herman–Sullivan που ήδη αναφέραμε. Ο Στριγάς δεν αναφέρει τίποτα περισσότερο για τον Λεντίν από όσα δημοσίευσε το Ποντίκι στις 11–7–1986 και 30–12–1986. [20] Στριγάς, ό.π. [21] Ό.π. [22] Chairoff, ό.π., σελ. 411–412. [23] Ο Ντομινίκ Κάλτσι όσο καιρό ήταν διευθυντής του πρακτορείου χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Δρ. Ζήγκφριντ Σαίνεμπεργκ. Δεν ήταν το μοναδικό, όπως θα δούμε στην συνέχεια. [24] Chairoff, ό.π., σελ. 415. [25] Στριγάς, ό.π. [26] Chairoff, ό.π., σελ. 413. Ο Chairoff αναφέρει σε άλλο σημείο του βιβλίου του ότι ο «συνταγματάρχης Αγαμέμνων» ήταν ο Ιωαννίδης. [27] Henrik Kruger, The Great Heroin Coup – Drugs, Intelligence & International Fascism,Black Rose Books, Μόντρεαλ 1980, σελ. 54, 199–203, 214. Το πραγματικό όνομα αυτού του ατόμου είναι το Ντομινίκ Κάλτσι. Χρησιμοποιούσε επίσης και τα ψευδώνυμα: Υβ Ντήτερ Κάλτσι, Ντήτερ φον Φρόυντενράιχ και στην περίπτωση της Παγκόσμιας Υπηρεσίας το Δρ. Ζίγκφριντ Σαίνενμπεργκ. [28] Ο Κάλτσι–Σαιρώφ ανήκε ήδη από τα δεκαπέντε του στο ναζιστικό κίνημα Jeune Nation. Το 1961 μαζί με τον ηγέτη των Βρετανών ναζί Κόλιν Τζόρνταν σχεδίασαν ένα διεθνές ναζιστικό κίνημα. Το 1962 άρχισε να εκδίδει την εφημερίδα Le Viking Provencal, φερέφωνου του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος του Ζαν–Κλωντ Μονέ. Έγινε μέλος της παρακρατικής υπηρεσίας SAC το 1968, και είχε στενές σχέσεις με διάφορα άτομα της τρομοκρατικής οργάνωσης OAS, που έδρασε κυρίως στην Αλγερία. Μετά την διάλυση της SAC και έχοντας στην διάθεσή του ένα μεγάλο μέρος του αρχείου της άρχισε να αρθρογραφεί στην αριστερή –τότε– Liberacion, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Σαιρώφ. Kruger, ό.π., σελ. 203, 199.