Ο "Δούρειος Ίππος" της διαφθοράς

Όταν προ καιρού ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ανέθετε στον Βασίλη Φλωρίδη να συντάξει το πολιτικό σκεπτικό αλλά και τον ίδιο τον νόμο, ο οποίος θα θέσπιζε τον θεσμό του Οικονομικού Εισαγγελέα, κυριαρχούσε η άποψη πως θα έπρεπε να συστηθεί μία υπηρεσία ανάλογη με εκείνην της Ιταλίας, η οποία θα διέθετε όλο το θεσμικό και τεχνικό οπλοστάσιο για την εξάρθρωση του οικονομικού εγκλήματος.

Ο νόμος καθαρογράφτηκε, ο θεσμός προχώρησε, αλλά το «δίπολο της Θεσσαλονίκης» τότε, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Χάρης Καστανίδης, έβαλε φρένο στην τοποθέτηση ως προϊσταμένου της νέας υπηρεσίας εκείνον που κατά τεκμήριο θα έφερνε σε πέρας μία πολύ δύσκολη υπόθεση. Τότε, ο Ευάγγελος Βενιζέλος έθεσε ως όρο, αν και υπουργός Άμυνας, ο επικεφαλής να είναι... Αθηναίος δικαστικός και ο νοών νοείτω.

Το σκεπτικό ενός σωστού νόμου

Ο συντάκτης του νόμου για τη θέσπιση οικονομικών εισαγγελέων στο Υπουργείο Οικονομικών είχε στο μυαλό του τη διάρθρωση ανάλογων υπηρεσιών στην Ευρώπη αλλά και τις συνθήκες που επικρατούν στην Ελλάδα. Έτσι σκέφτηκε πως ο επικεφαλής της νέας υπηρεσίας Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος θα έπρεπε να είναι ταυτόχρονα νέος, ώστε να εργάζεται ασταμάτητα δεδομένων των συνθηκών και του μεγέθους της διαφθοράς στην Ελλάδα, έμπειρος, ώστε να μην πέφτει σε παγίδες αλλά και να μην υποκύπτει σε πιέσεις, να διαθέτει ευρύ πεδίο μπροστά του, ώστε να ικανοποιήσει την καλώς εννοούμενη επαγγελματική του φιλοδοξία, με λίγα λόγια να είναι μεταξύ 45 και 50 ετών και οπωσδήποτε να είναι αντιεισαγγελέας Εφετών, για να διαθέτει και κύρος εντός των νομικών κύκλων. Όπερ και εγένετο, τουλάχιστον επί χάρτου.

Επικεφαλής λοιπόν τοποθετήθηκε ένας πολύ καλός νομικός - δικαστικός λειτουργός, ο Γρηγόρης Πεπόνης, και αναπληρωτής του ο Σπύρος Μουζακίτης, ένας επίσης καλός δικαστικός.
Η έναρξη λειτουργίας προ μόλις επτά (7) μηνών της νέας αυτής υπηρεσίας γέμισε ελπίδα το πανελλήνιο. Για πρώτη φορά άνοιξε μία μικρή έστω χαραμάδα ελπίδας για μία κοινωνία η οποία έχει αγανακτήσει με την ατιμωρησία των πρωταγωνιστών στο οικονομικό έγκλημα, που είναι το άλφα και το ωμέγα του πολιτικού ζητήματος, το οποίο απασχολεί την κοινωνία.

Το ζήτημα είναι πως οι Πεπόνης και Μουζακίτης, ως θεσμικά πλέον όργανα και με συγκεκριμένο πλαίσιο λειτουργίας κατά τον νόμο, άρχισαν να ξεψαχνίζουν όλους… μα όλους τους φακέλους. Αυτό είναι και το μείζον χαρακτηριστικό αυτής της υπόθεσης.

Ο Βενιζέλος είναι... εδώ και οι «πελάτες» επίσης

Είναι προφανές πως η ενίσχυση της δημοφιλίας των οικονομικών εισαγγελέων, λόγω της σύλληψης οικονομικών παραγόντων αλλά και εξαιτίας της έκτασης που έλαβαν οι έρευνες για το οικονομικό έγκλημα, άρχισε να ενοχλεί επιχειρηματικούς παράγοντες, θεσμικό υπόκοσμο και τους εκπροσώπους των δύο αυτών κατηγοριών. Το πράγμα άρχισε να ενοχλεί όταν οι δύο εισαγγελείς ανέλαβαν να ερευνήσουν μία σειρά από μείζονος σημασίας υποθέσεις:
Α) τη δανειοδότηση από τις Τράπεζες των δύο κομμάτων εξουσίας, Νέα Δημοκρατίας και ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Β) τη «διόγκωση» του ελλείμματος από τη Στατιστική Αρχή
Γ) τις καταγγελίες περί Καπελέρη και την κωλυσιεργία που αυτός κατέδειξε για την τιμωρία των λαθρεμπόρων καυσίμων
Δ) την υπόθεση χρηματισμού των εφοριακών με το σύστημα 4-4-2, κατόπιν δημοσίων καταγγελιών του ειδικού γραμματέα Πληροφοριακών Συστημάτων του Υπ. Οικονομικών, Διομήδη Σπινέλλη
Ε) τη διαχείριση υποθέσεων για τις οποίες κανείς δεν γνωρίζει τίποτε, αλλά είναι πολύ γνωστές στα ανώτατα κλιμάκια του Υπ. Οικονομικών.

Με τη βούλα του Βενιζέλου

Εντός αυτού του πλαισίου και με τους «πελάτες» του συστήματος διαπλοκής και διαφθοράς, βαρόνοι των Μ.Μ.Ε., μόδιστροι της lifestyle πασαρέλας, «καλλιτέχνες φωνασκούντες», επιχειρηματίες υπεράνω υποψίας και… οι πρωταγωνιστές της «Κατάδυσης της μίζας των Υποβρυχίων» ή αλλιώς η «υπόθεση των τριάκοντα» μαζί με τον Άκη, να επισκέπτονται με τα βραχιόλια της αστυνομίας την Ευελπίδων και το Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης, ο Ευάγγελος Βενιζέλος αποφάσισε και προφανώς διέταξε να οργανωθεί η «Μεγάλη Ντρίπλα» νομικού περιεχομένου.

Είναι απολύτως αναληθές πως το νομοσχέδιο που παρουσίασε ο υπουργός Οικονομικών για την αναδιάρθρωση της υπηρεσίας Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος με τους δύο εισαγγελείς είναι σε πρωτόλεια μορφή, επισημαίνουν κατηγορηματικά ανώτεροι δικαστικοί κύκλοι αλλά και ο συντάκτης του πρώτου νομικού πλαισίου στη βάση του οποίου λειτουργεί η υπηρεσία.

Οι καταγγελίες κατά του κ. Βενιζέλου είναι σαφείς. Ο υπουργός Οικονομικών, ομού μετά του συναδέλφου του του Υπ. Δικαιοσύνης, σπεύδουν να «αναβαθμίσουν» τάχα την υπηρεσία αυτή, τοποθετώντας ως επικεφαλής έναν αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, 65 ετών, στο τέλος της καριέρας του, γαλουχημένο και πλήρη γνώστη των παράπλευρων διαστάσεων του συστήματος απονομής δικαιοσύνης, μέρος του προβλήματος και όχι λύση αυτού και, κυρίως, ενός κουρασμένου δικαστικού, ο οποίος μόνον το κυνήγι των εγκληματιών δεν θα αναλάμβανε. Επί της ουσίας, το νομοσχέδιο Βενιζέλου ακυρώνει την όλη προσπάθεια που έγινε για να «εντοπιστούν» οι βαρόνοι του οικονομικού εγκλήματος. Γιατί άραγε; Διερωτώνται -και με το δίκιο τους- ανώτεροι δικαστικοί, οι οποίοι επαλειμμένα έχουν εκτεθεί δημόσια, άλλοτε αρθρογραφώντας και άλλοτε με δημόσιες δηλώσεις ως προς τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος απονομής δικαιοσύνης.

Και τώρα…. Τι;

Με αγωνία αναμένουν οι υγιείς νομικοί κύκλοι το περιεχόμενο της συνομιλίας των Πεπόνη και Μουζακίτη με τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ιωάννη Τέντε, μετά την ηχηρή υποβολή της παραίτησής τους. Ανώτεροι δικαστικοί λειτουργοί διερωτώνται αν και κατά πόσο η κοινή γνώμη θα πληροφορηθεί τις λεπτομέρειες αυτής της συνομιλίας. Διερωτώνται επίσης αν και κατά πόσο οι ίδιοι οι οικονομικοί εισαγγελείς θα «δώσουν» στον κ. Τέντε τα πρόσωπα, τις διευθύνσεις και τους αριθμούς τηλεφώνου όλων εκείνων που καταγγέλλονται για παρεμβάσεις στο έργο τους. Το σπουδαιότερο, ωστόσο, δεν είναι αυτό. Είναι το κατά πόσο θα αποκαλύψουν το στοιχείο εκείνο που «εξόργισε», ώστε να αποφασιστεί η επί της ουσίας ακύρωση των Εισαγγελέων αλλά και η υποβάθμιση στην πράξη του θεσμού του Οικονομικού Εισαγγελέα.

Ο «Δούρειος Ίππος» της διαφθοράς

Ενώ τα μάτια όλων είναι στραμμένα στο Υπουργείο Οικονομικών, στο βάθος των υπογείων όπου «μαγειρεύονται» τα της Ελληνικής Δικαιοσύνης μελλούμενα, ο αρμόδιος υπουργός Μιλτιάδης Παπαϊωάννου επέλεξε, υπό το πρόσχημα της συρρίκνωσης του αριθμού των κρατουμένων στις φυλακές (σωστό κατ’ αρχάς μέτρο), να «διευκολύνει» το πελατειακό σύστημα, το οποίο παγίως αποτελεί τον κορμό των μεγαλο-οφειλετών του Δημοσίου. Έτσι, στο νομοσχέδιο που κατέθεσε προβλέπει αύξηση του ορίου οφειλής από 73.000 ευρώ σε 300.000 ευρώ για όλους εκείνους που διώκονται για χρέη στο Δημόσιο.

Είναι προφανές πως ο κ. Παπαϊωάννου συμβουλεύτηκε το Υπ. Οικονομικών για αυτήν την απίστευτη αύξηση του ορίου αυτού. Θυμίζουμε πως στη μικρά Αυστρία, το όριο οφειλής στο Δημόσιο πέραν του οποίου φυλακίζεσαι ανέρχεται στα 70.000 ευρώ και πως αυτό το όριο δεν έχει αλλάξει εδώ και 50 χρόνια. Έτσι, για να υφίσταται και ένα μέτρο σύγκρισης.

Το φάντασμα του Μπατατούδη

Αν και κανείς πλέον δεν ασχολείται μαζί του, ο Γιώργος Μπατατούδης, μέγας επιχειρηματίας επονομαζόμενος και «Μπάτμαν», με άριστες σχέσεις μετά του κατεστημένου του τότε ΠΑ.ΣΟ.Κ., όπου μεσουρανούσε η Βάσω Παπανδρέου, βρίσκεται στην Ελλάδα, κυκλοφορεί ελεύθερος, παρά την ποινή των δέκα ετών καθείρξεως η οποία του έχει επιβληθεί, ζει και βασιλεύει και προφανώς μειδιά.

Προερχόμενος εκ Λιβύης, όπου είχε καταφύγει για να γλυτώσει τη φυλακή, συνελήφθη, λέγεται, από τις αρχές του Ιουνίου του 2010 και έκτοτε φαίνεται πως «μετακόμισε» στην Ελλάδα, όπου βεβαίως βρέθηκε εκτός Κορυδαλλού. Τα νέα μέτρα και σταθμά που προβλέπει ο νόμος του Μιλτιάδη Παπαϊωάννου εντάσσουν τον κ. Μπατατούδη στη λίστα εκείνων που θα απολαύσουν προνομιακή μεταχείριση.

Μήπως ο κ. Μπατατούδης ή «Μπάτμαν» αποτελεί κρίκο και μάλιστα αγαπημένο του συστήματος πελατών, που τώρα, προ της τελικής φυγής από την εξουσία, οι κ.κ. Βενιζέλος και Παπαϊωάννου επιχειρούν να διασφαλίσουν, στήνοντας ένα νέο νομικό πλαίσιο ατιμωρησίας;

Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 29 Δεκεμβρίου 2011, 10:30

Νίκος Γεωργιάδης

Τελευταία ενημέρωση: Πέμπτη, 29 Δεκεμβρίου 2011, 15:21