Περί Ελληνικότητας και ... άλλα

Δύο συμβάντα το προηγούμενο Σάββατο μου προκάλεσαν απορίες και με έβαλαν σε σκέψεις τόσο αναφορικά με το περιεχόμενο όσο και για την αντίδραση μου ή μάλλον την μη αντίδραση μου.

Το πρώτο περιστατικό έγινε σε ένα supermarket ξένης αλυσίδας στο οποίο ψωνίζω κάποιες φορές περιμένοντας στην σειρά να αγοράσω λίγο τυρί. Με πλησίασε μία κυρία που εργαζόταν κάνοντας προώθηση κάποιων τυριών μίας συγκεκριμένης φίρμας. Της ανέφερα ότι προτιμώ τα ελληνικά από τα ολλανδικά τυριά, χωρίς να αιτιολογήσω γιατί. Την ρώτησα αν προωθεί ελληνικά τυριά και μου έκανε μία ... απίστευτη επιθετική οικονομική ανάλυση για τα τυριά που προωθούσε ωσάν να ήταν ο marketing manager της ολλανδικής εταιρείας. Καταγράφω:

Μου ανέφερε ότι και αυτή είναι Ελληνίδα και ότι κάνει μία δουλειά και επιθυμεί να την κάνει καλά για να την κάνει και στο μέλλον. Άρα δεν στρέφεται εναντίον της εγχώριας αγοράς τυριού.

Μου επεσήμανε ότι ήρθα να ψωνίσω σε ένα αλλοδαπό supermarket και ότι δεν καταλαβαίνει την αντίθεση μου για την αγορά αλλοδαπών τυριών.

Μου ανέφερε για τις επενδύσεις της εν λόγω ολλανδικής εταιρείας στην Ελλάδα που διασφαλίζουν θέσεις εργασίας Ελλήνων εργαζομένων και αξιοποιούν την παραγωγή γάλακτος ελληνικών αγελάδων.

Άρα γιατί εναντιώνομαι.

Προσπάθησα να ψελλίσω κάποια επιχειρήματα αλλά με είχε βάλει μπροστά και αποφάσισα να αποφύγω την διαλεκτική αντιπαράθεση. Ουσιαστικά δεν εναντιωνόμουν με τα παραπάνω επιχειρήματα. Απλά δεν μου αρέσουν τα συγκεκριμένα ολλανδικά τυριά και προτιμώ τα ελληνικά. Ωστόσο έχω να σημειώσω τα εξής με βάση το συγκεκριμένο περιστατικό:

Α) Οι επενδύσεις ξένων εταιρειών είναι σημαντικές για την χώρα και καλό είναι να γίνουν αρκεί να μην υλοποιηθούν υπό συνθήκες εργασιακής "κινεζοποίησης".

Β) η εξασφάλιση μίας θέσης εργασίας είναι σημαντική και σέβομαι τον αγώνα του κάθε πολίτη να κάνει την δουλειά του όσο καλά μπορεί. Δεν υπάρχει περίπτωση να εναντιωθώ στην επαγγελματική ευσυνειδησία του καθενός (αντίθετα την επικροτώ ως βασική ηθική αξία), αρκεί να μην προσβάλει την προσωπικότητα και την νοημοσύνη μου. Το θέμα την ανεργίας είναι σημαντικότατο και προτείνω το συγκινητικό άρθρο της κας. Αλ Σαλέχ στο protagon για να κατανοήσουμε την ανάγκη της εργασίας την σύγχρονη δύσκολη εποχή.

Γ) Πιστεύω ότι πρέπει να αναπτυχθεί μία νέα ελληνική επιχειρηματικότητα, σύγχρονη, διαφορετική από τους"παραδοσιακούς Έλληνες επιχειρηματίες" η πλειοψηφία των οποίων κατατρέχεται από τον οθωμανικό τρόπο συνδιαλλαγής (υπερβολική κοστολόγηση έργων και προϊόντων, οθωμανικό παζάρι, κυβερνητική διαπλοκή, αποφυγή αποδείξεων, αποφυγή φόρων και εισφορών, προτίμηση στην αδήλωτη (μαύρη) εργασία, μεταφορά παραγωγής σε φθηνές χώρες, εξαγωγή των χρημάτων σε φορολογικούς "παραδείσους" και σε "απόρρητες" καταθέσεις και καλοκαιρινές χλιδές στα κυκλαδίτικα νησιά).

Επικροτώ μία νέα επιχειρηματικότητα που σκοπό δεν θα έχει μόνο το κέρδος αλλά και την προσφορά στην πατρίδα, συνδεδεμένη με την κοινωνία και συνεπής ως προς τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα της.

Το δεύτερο περιστατικό έλαβε χώρα σε ένα πάρκο στην γειτονιά μου, όπου πιάνοντας κουβέντα με έναν πατέρα του οποίου τα παιδιά έπαιζαν με τον γιο μου, έμαθα βασικά στοιχεία της σύγχρονης ιστορίας μας που αγνοούσα.

Ο πατέρας ήταν στρατιωτικός και σε μία γενικόλογη αναφορά μου γύρω από την σύγχρονη πολιτική κατάσταση, πιάστηκε και με έβαλε μπρος σε μία απίστευτη επιχειρηματολογία.

Επειδή δεν μπορώ να αναπλάσω σε πληρότητα τον μονόλογο, θα αναφερθώ επιγραμματικά σε κάποια από αυτά :

1) Αναφέρθηκε με θέρμη στο κόμμα που ίδρυσαν οι απόστρατοι, αναφέροντας ότι είναι άνθρωποι που έχουν δουλέψει στην ζωή τους, έχουν διοικήσει και θέλουν να προσφέρουν αφιλοκερδώς στην πατρίδα (σχετικό άρθρο για το συγκεκριμένο κόμμα εδώ).

2) Αναφέρθηκε με απαξιωτικές εκφράσεις για το πολιτικό προσωπικό της χώρας αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι υπάρχουν υπουργοί που όχι μόνο δεν έχουν δουλέψει αλλά δεν μπορούν ούτε να στρώσουν ένα σεντόνι. (οφείλω να ομολογήσω ότι συμφωνώ με αυτήν την άποψη)

3) Ωστόσο το "κερασάκι στην τούρτα" ήταν η ακραιφνής υποστήριξη της επταετούς δικτατορίας το οποίο σε συνδυασμό με το "χουντικό τραγουδάκι" που ανέκραξαν κάποιοι ευέλπιδες στην επέτειο του Πολυτεχνείου, μου δημιουργεί έντονα την αίσθηση ότι στο στράτευμα αρχίζουν να δημοσιοποιούνται έντονα περίεργες ιδέες.

Εν συντομία ανέφερε ότι:

3.1) ο τελευταίος μεγάλος ηγέτης της χώρας ήταν ο Παπαδόπουλος που έφερε σταθερότητα στην χώρα την στιγμή που ετοιμαζόταν να επικρατήσει ο σοβιετικός κομμουνισμός(!!!!),

3.2) η πτώση του Παπαδόπουλου ήταν προσχεδιασμένη για να δοθεί η Κύπρος στους Τούρκους,

3.3) τα γεγονότα της βραδιάς της 17/11 ήταν προβοκάτσια (!!) όλων αυτών που αργότερα ως η "γενιά του Πολυτεχνείου" ανέλαβαν της τύχες της χώρας οδηγώντας την στην σημερινή καταστροφή,

3.4) ο Ιωαννίδης που ανέλαβε ήταν ένα ανδρείκελο των "ξένων δυνάμεων" με σκοπό το ξεπούλημα της Κύπρου και ότι είχε γίνει συμφωνία με τους πολιτικούς για την ομαλή διαδοχή στην εξουσία. (αυτό οφείλω να ομολογήσω δεν το κατάλαβα)

3.5) μου επεσήμανε συνεχώς να προσέξω της ημερομηνίες για να καταλάβω ότι όσα έγιναν από το Σεπτέμβρη του 1973 και μετά ήταν ένα προδιαγεγραμμένο σχέδιο.

Με είχε πάρει "μονότερμα", και δυστυχώς δεν κατάφερα να ψελλίσω τίποτα πέρα από το ότι "διαφωνώ με όσα λες και πιστεύω ότι η μόνη λύση είναι η αστική δημοκρατία". Τον άφησα να μου πει πολλά. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είχα ακούσει άλλη φορά τέτοιο παραλήρημα. Ωστόσο δεν αντέδρασα. Αφενός διότι ήμουν περίεργος να ακούσει τι θα πει, αφετέρου δεδομένης της φυσικής μου προδιάθεσης να αποφεύγω τις συγκρούσεις (πρόβλημα αυτό) άφησα να εξελιχθεί όλο αυτό. Ωστόσο με έβαλε σε σκέψεις για το αν όντως υπάρχει πρόβλημα όπως αναφέρει και ο κ. Μπίστης στο πρόσφατο άρθρο του ή είναι ένα διασκεδαστικό παραλήρημα ημιμαθών και ανιστόρητων αξιωματικών.