Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Το 1998, ο ηγέτης του ΡΚΚ Αμπντουλά Οτσαλάν έπαιρνε την πτήση των
Συριακών Αερογραμμών Δαμασκός-Στοκχόλμη, με ενδιάμεσο σταθμό την Αθήνα,
όπου και αποβιβάστηκε. Στο Ελληνικό έσπευσε ο τότε διοικητής της ΕΥΠ
Σταυρακάκης. Ο Οτσαλάν ζήτησε πολιτικό άσυλο και ο Σταυρακάκης απήντησε:
«Σου απαγορεύω να ζητήσεις». ‘Ετσι άρχισε ο πολύμηνος και «πολυεθνικός»
Γολγοθάς του αρχηγού των Κούρδων ανταρτών που κατέληξε σε ένα ακόμα πιο
απίστευτο «ελληνικό κεφάλαιο».
‘Όταν ο Κούρδος ηγέτης-φυγάς ξαναβρέθηκε στην Αθήνα, τον απήγαγε
παραπλανώντας τον ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Θεόδωρος Πάγκαλος («όλοι
μαζί τα φάγαμε»), τον έστειλε «πακέτο» στην Κένυα και, από εκεί, στο
δεσμωτήριο του ‘Ιμραλι, όπου «διαμένει» μέχρι σήμερα. Φυσικά, η Αθήνα
αγνόησε το δεύτερο, έγγραφο αίτημα ασύλου που υπέβαλε, από το ελληνικό
έδαφος της ελληνικής πρεσβείας στο Ναϊρόμπι. Ενώ η τραγωδία πλησίαζε
στην κορύφωση, ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα δήλωνε ότι είναι απολύτως
ικανοποιημένος από τη συνεργασία με την Ελλάδα επί του θέματος.
Κυρίαρχο κράτος ή προτεκτοράτο
Τον Οτσαλάν δεν τον ήθελε καμία χώρα. Αλλά και καμία δεν διανοήθηκε
να κάνει τα απίστευτα που κάναμε. Ο Πρωθυπουργός Ντ’Αλέμα έφτασε, στην
προσπάθεια να τον διώξει από την Ιταλία, να βάλει κομπρεσέρ να δουλεύουν
εικοσιτετράωρο, να του σπάσουνε τα νεύρα! Αλλά δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή
να τον στείλει στην Τουρκία, παραβιάζοντας την ιταλική και διεθνή
νομοθεσία, παρά τις βιαιότατες αντιδράσεις της ‘Αγκυρας. ‘Όταν η
ολλανδική κυβέρνηση πληροφορήθηκε το σχέδιο του Οτσαλάν να κατευθυνθεί
αεροπορικώς από τη Λευκορωσία στην Ολλανδία για να ζητήσει πολιτικό
άσυλο, σήκωσε τα F-16 της πολεμικής της αεροπορίας, να εμποδίσει το
αεροπλάνο του να μπει στον ολλανδικό εναέριο χώρο. Γιατί, αν έμπαινε και
προσγειωνόταν, θα ήταν υποχρεωμένη να εξετάσει την αίτηση ασύλου.
Η Ιταλία και η Ολλανδία δεν συμπαθούσαν τον Οτσαλάν περισσότερο από
την Ελλάδα. Είναι όμως κράτη που σέβονται την κρατική τους κυριαρχία,
τους νόμους και τη συνταγματική τους τάξη – κι όταν τα παραβιάζουν το
κάνουν εν κρυπτώ και παραβύστω. Το ίδιο δεν κάνουν μόνο ευρωπαϊκά κράτη,
το κάνει και η Τουρκία. Τόκανε, όσο ζούσε, ακόμα και ο Ντενκτάς,
αρχηγός ενός «κρατιδίου» της πυρκαγιάς, που δεν αναγνωρίζει κανείς στον
κόσμο. Το «ψευδοκράτος» σεβόταν μέχρι κεραίας τη συνταγματική του
υπόσταση. Είναι το «κανονικό» κράτος, η Κυπριακή Δημοκρατία, που
συμπεριφερόταν και συμπεριφέρεται συχνά ως «ψευδοκράτος». Με αποκορύφωμα
την περίοδο 2002-04, όταν συζητούσε επισήμως την αυτοκατάλυσή του δια
του σχεδίου Ανάν!
Εκατόν ενενήντα χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821, το ελληνικό
κράτος παραμένει «ατελές» μόρφωμα και τα αιτήματα που έθεσε ο ελληνικός
λαός στις Εθνοσυνελεύσεις του, ουσιαστικά ανεκπλήρωτα. Και συχνά, το
πολιτικό μας προσωπικό χωρίζεται σε κόμματα που δεν εκπροσωπούν
κοινωνικές τάξεις και μερίδες, αλλά διαφορετικές «φράξιες» του «διεθνούς
παράγοντα», όπως στον 19ο αιώνα το αγγλικό, γαλλικό και ρωσικό κόμμα.
Αποικιακό υποκείμενο
Πάρτε π.χ. τη συζήτηση για την Ευρώπη. Το ΚΚΕ και ο Αντώνης Σαμαράς
πιστεύουν κατά βάθος το ίδιο πράγμα για την Ευρώπη, αν εξετάσετε τον
πυρήνα των απόψεών τους. Ξαφνιαστήκατε; Κακώς. Και οι δύο θεωρούν ότι,
άπαξ και είσαι στην Ευρώπη, πρέπει να κάνεις αυτό που σου λένε.
Διαφέρουν βέβαια ως προς το συμπέρασμα. Ο Σαμαράς κάνει αυτό που του
λένε για να μην τον διώξουνε. Το ΚΚΕ λέει να φύγουμε για να μην κάνουμε
αυτό που μας λένε. Ούτε όμως ο ένας, ούτε η άλλη, δεν σκέφτονται, προτού
φτάσουμε στις αποβολές ή τις αποχωρήσεις, να κάνουμε το φυσιολογικό,
αυτό δηλαδή που θάπρεπε να κάνει ένα υποκείμενο που υπερασπίζεται τα
συμφέροντά του: να πάμε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και να πούμε την
αλήθεια, τι συμβαίνει, τι ζητάμε, γιατί το ζητάμε.
Ψυχολογικά, και οι δύο στάσεις είναι κατά βάθος εκφράσεις του
ραγιαδισμού, βαθιών στρωμάτων εθνικής μειονεξίας, που αντανακλώνται και
στην βαθιά ατομική «ελλειματικότητα» που συχνά μας χαρακτηρίζει, πολύ
έκδηλη και χαρακτηριστική στις επαφές μας με τους ξένους, ίδιον
αγροτικών στρωμάτων που «προήχθησαν» ταχέως, φοράνε τα σύμβολα της
μοντέρνας κουλτούρας χωρίς να την αποκτήσουν. Γι’ αυτό και η Ελλάδα
σπανίως κατάφερε να κάνει τις «διορθώσεις» της δια μεταρρυθμίσεων,
χρειάστηκε να κάνει μεγάλες επαναστάσεις και αυτές ποτέ ολοκληρωμένες.
Αυτό που ισχύει στις εξωτερικές σχέσεις, ισχύει και στην εσωτερική
τάξη. Πάρτε τον κ. Στουρνάρα. Κανείς άλλος Υπουργός σε καμία άλλη χώρα
δεν θα μπορούσε να εκδώσει εγκύκλιο για να μην τηρείται απόφαση
δικαστηρίου. Υποπτεύομαι μάλιστα, αλλά δεν μπορώ να το αποδείξω, ότι
πρόκειται για συνειδητή πολιτική της τρόικας, που θέλει να σπάσει την
ίδια την έννοια της έννομης τάξης, και μαζί την αντίσταση των
δικαστικών, της τελευταίας από τις τρεις εξουσίες που δεν έχει
μεταβληθεί σε υπηρέτη των Πιστωτών, όπως επίσης την έννοια της
κοινωνικής και εθνικής συνοχής. Μια κοινωνία όπου αλλάζεις τους κανόνες
φορολογίας πιο γρήγορα από τον καιρό, οι δικαστικές αποφάσεις δεν
τηρούνται, οι πολίτες μετατρεπόμαστε σε γουρούνια, επιτρέποντας στον
εαυτό μας να αδιαφορούμε για τους συμπολίτες μας που πεινάνε και να τους
προσπερνάμε αδιάφορα, είναι ένα κράτος, μια κοινωνία, ένα έθνος που
τέλειωσαν, που τελειώνουν.
«Τήξη αντιδραστήρα»
Η άρχουσα τάξη της χώρας και το πολιτικό της προσωπικό «έλειωσαν»,
όπως συμβαίνει στην τήξη αντιδραστήρων, δεν διαθέτουν σπονδυλική στήλη,
σημείο αντιστήριξης. Δεν μπορούν να φανταστούν καν τον εαυτό τους ως
φορείς οποιουδήποτε εθνικού σχεδίου και, ως αποτέλεσμα, ούτε συμμάχους
μπορούν να βρουν, ούτε να διαπραγματευτούν, ούτε, πολύ περισσότερο, να
τσακωθούν. Περιορίζονται να προσεύχονται να τους λυπηθούν οι πολλαπλοί
αφέντες τους, αγκιστρώνονται, ο καθένας από τον προστάτη που διαλέγει,
όπως τα κορίτσια στην Αθηνάς αγαπάνε τον «αγαπητικό» που ζει από αυτά
και τα δέρνει από καιρού εις καιρόν. «Το γένος επιβίωσε και χωρίς
κράτος», άκουσα μια μέρα κατάπληκτος κορυφαίο πολιτικό παράγοντα να μου
αντιτείνει, όταν τούπα ότι το σύστημα «Δανειακές-Μνημόνιο» καταλύει το
κράτος. Επαναλαμβάνοντας, σε πολύ διαφορετικές συνθήκες και χωρίς καμία
δικαιολογία, την ιδεολογία του Φαναρίου. Καταλήξαμε να υπογράψουμε μια
Δανειακή Σύμβαση που, αν πιστέψουμε τον συνταγματολόγο Κασιμάτη, είναι
το χειρότερο τέτοιο κείμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας!
Ο Σαμαράς ως Αντενάουερ!
Για Αντενάουερ περνάει ίσως τον εαυτό του ο Πρωθυπουργός. Ξεχνάει ότι
στον Αντενάουερ έδωσαν σχέδιο Μάρσαλ, όχι Μοργκεντάου, ότι η Γερμανία
έχασε τον πόλεμο, ενώ η Ελλάδα παραδόθηκε μόνη της, ότι η Γερμανία
έπρεπε να απολογείται για τα φοβερά εγκλήματα των ναζί, η Ελλάδα όχι.
Ξεχνάει, ο κ. Σαμαράς ότι έχει ένα εκατομμύριο ευρώ καταθέσεις την ώρα
που ‘Ελληνες ψάχνουν στους σκουπιδοντενεκέδες για να φάνε ή πεθαίνουν σε
νοσοκομεία χωρίς στοιχειώδη μέσα.
Δεν ξέρω αν οι λαοί έχουν τις κυβερνήσεις που τους αξίζουν, όπως λένε
οι Γάλλοι, αλλά είναι εξαιτίας αυτού του κοινωνικού υποστρώματος που
ονειρευόμαστε να βρούμε έναν «νταβατζή» να πλακώσει για λογαριασμό μας
τη Μέρκελ, να της κάνει αυτό που δεν τολμάμε εμείς να κάνουμε (ΗΠΑ,
ΔΝΤ), γι’ αυτό είναι τόσο δημοφιλής η ιδέα «να πιάσουμε την καλή με τα
πετρέλαια», ή μερικοί βγάζουν το άχτι τους στους μετανάστες. ‘Όλα αυτά
(η αξία διεθνών ελιγμών, το θέμα υδρογονανθράκων, το μεταναστευτικό)
έχουν βάση, αλλά αντανακλούν και μια τεράστια δόση δειλίας, ιδιοτέλειας
και καιροσκοπισμού, στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την κατάσταση.
Η αλήθεια σώζει
Ασφαλώς χρειαζόμαστε απελπιστικά συμμάχους και τους χρειαζόμαστε όπου
βρεθούν, σε οποιοδήποτε σημείο του ορίζοντα. Αλλά η λέξη σύμμαχος
βγαίνει από τις λέξεις συν και μάχη. Πρέπει να δίνουμε μάχη, για να
χρειαζόμαστε συμμάχους και νάχουμε τι να τους κάνουμε. Αυτό που σίγουρα
δεν χρειαζόμαστε, είναι να πολλαπλασιάζουμε τους νταβατζήδες πάνω από το
σπαρασσόμενο κορμί της χώρας μας.
Υπάρχει διέξοδος; Ασφαλώς, αν και δύσκολη, επικίνδυνη, «κακοτράχαλη».
Προϋποθέτει όμως μια αληθινή «επανάσταση», ηθική, πνευματική κα
πολιτική. Χρειάζεται ριζική, πλήρη αντιστροφή του μοντέλου της απάτης
που χαρακτήρισε την περίοδο 1974-2010, αν όχι όλη σχεδόν την παράδοση
του νεώτερου ελληνισμού, νέο «υπόδειγμα». Χρειάζεται να ξαναγίνουμε
υποκείμενο του εαυτού μας κι αυτό μπορούμε να το πετύχουμε μόνο
σταματώντας «άλλα να λέμε, άλλα να σκεφτόμαστε, άλλα να κάνουμε».
Χρειάζεται να μπει η αλήθεια στο κέντρο της κοινωνικής οργάνωσης, της
πολιτικής ζωής και του διεθνούς διαβήματος της Ελλάδας. Η αλήθεια σώζει,
δίδαξε το Ευαγγέλιο.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα, 27.12.2012
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου