Υποχώρηση της Google στους εκδότες της Ε.Ε.

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ

Τρίτη, 8 Σεπτεμβρίου 2009 07:00

Η μηχανή αναζήτησης στο Ιnternet, Google υποχώρησε τελικά στις πιέσεις των Ευρωπαίων συγγραφέων και εκδοτών προκειμένου να υπερνικήσει τις αντιρρήσεις τους στο σχέδιό της να παρέχει μέσω Διαδικτύου εκατομμύρια βιβλία που δεν υπάρχουν πλέον στα βιβλιοπωλεία.

Οι Ευρωπαίοι εκδότες εξέφρασαν τις τελευταίες εβδομάδες ανησυχίες ότι η Google θα επωφεληθεί της συμφωνίας που υπέγραψε στις αρχές του έτους με συγγραφείς και εκδότες στις ΗΠΑ και η οποία επιτρέπει την αναπαραγωγή των βιβλίων τους με σκοπό να πωλούνται στο Ιnternet.

Ωστόσο, η συμφωνία αυτή επικρίθηκε με το επιχείρημα ότι θα μπορούσε να δώσει στη Google υπερβολικά μεγάλη δύναμη, περιλαμβανομένων και των αποκλειστικών δικαιωμάτων να πωλεί βιβλία που έχουν εξαντληθεί από τα ράφια των βιβλιοπωλείων και έχουν κατοχυρωμένα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας - μία κατηγορία στην οποία συμπεριλαμβάνονται εκατομμύρια βιβλία.

Η παραπάνω συμφωνία αφορά μόνο στις ΗΠΑ, αλλά Ευρωπαίοι εκδότες εξέφρασαν ανησυχίες ότι τα βιβλία τους στις αμερικανικές βιβλιοθήκες θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν στη συμφωνία, με αποτέλεσμα να παραβιαστούν οι συμφωνίες για την κατοχύρωση των πνευματικών δικαιωμάτων τους.

Η Google προσπάθησε να κατευνάσει τους Ευρωπαίους εκδότες ξεκαθαρίζοντας τα είδη των βιβλίων που θα διαθέτει μέσω της διευθέτησης. «Οιαδήποτε βιβλία είναι διαθέσιμα προς πώληση στην Ευρώπη δεν θα συμπεριληφθούν.

Αυτά τα βιβλία δεν θα μπορούν να τα εκμεταλλευθούν οι Αμερικανοί χρήστες, παρά μόνο μετά από ρητή εξουσιοδότηση αυτών που κατέχουν τα πνευματικά δικαιώματά τους», επισημαίνεται σε επιστολή της εταιρείας προς τους εκδότες.

Η Google ωστόσο υπεραμύνθηκε των πρακτικών της όσον αφορά στο σκανάρισμα και στη δημοσίευση εκατομμυρίων βιβλίων on line υποστηρίζοντας ότι με τις on line πωλήσεις της καθιστά ακόμη πιο δημοκρατική τη διαδικασία εύρεσης πληροφοριών στο Διαδίκτυο.

Ηδη, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή άρχισε χθες σειρά ακροάσεων για το θέμα και στο πλαίσιο αυτό η αρμόδια για τα μίντια και την Κοινωνία της Πληροφορίας Επίτροπος της Ε.Ε., Βίβιαν Ρέντινγκ, θα έχει σειρά επαφών με εκπροσώπους της Google, συγγραφείς και εκδότες.

Τόσο η Ρέντινγκ όσο και ο Επίτροπος για την Εσωτερική Αγορά, Τσάρλι Μακρίβι, ανακοίνωσαν ότι θα προσπαθήσουν να αλλάξουν τους νόμους για τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, γεγονός που θα καθιστούσε πιο εύκολο για την Ευρώπη να ακολουθήσει τις ΗΠΑ στο σκανάρισμα και στην εκτύπωση περισσότερων βιβλίων on line.

Τα τελευταία χρόνια καταγράφεται τεράστιο ενδιαφέρον για την ανάπτυξη ψηφιακών βιβλιοθηκών.

http://www.naftemporiki.gr/news/static/09/09/08/1711724.htm

ΣΑΝ ΧΘΕΣ... ΛΕΗΛΑΣΙΕΣ, ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ, ΒΙΑΣΜΟΙ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

Κυριακή, 6 Σεπτέμβριος 2009

Στις 6 Σεπτεβρίου του 1955 με αφορμή μιά εξακριβομένη πλέον προβοκάτσια στο πατρικό σπίτι του Κεμάλ στην Θεσσαλονίκη, ξεκινάνε οι μεθοδευμένες και καθοδηγούμενες ενέργειες κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. Η βόμβα που τοποθετείται σκάει και τα θράυσματά της πετυχένουν τον στόχο τους. Τους Ελληνες της Πόλης.

Έκτακτες εκδόσεις στην τουρκία για το συμβάν και μιά μικρή συγκέντρωση μιάς οργάνωσης με το όνομα «Η κύπρος είναι τουρκική» γίνονται εφαλτήριο για μιά μαύρη νύχτα και το ξεκλήρισμα που ΔΕΝ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ όσο θα έπρεπε. Αντιγράφουμε απο την Wikipedia:

Το σχέδιο είχε αρτιότατα οργανωθεί, αφού μέρες ή και εβδομάδες πριν στρατολογήθηκαν άτομα από την Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη – εκτός των Κωνσταντινουπολιτών Τούρκων, μεταφέρθηκαν με σιδηροδρόμους, ταξί, λεωφορεία και πλοία, εφοδιάστηκαν με ρόπαλα, αξίνες, λοστούς, βενζίνη, δυναμίτιδα, ενώ παρεσχέθη στους επίδοξους ταραχοποιούς τροφή και κατάλυμα για μία ή δύο ημέρες. Ακόμη συντάχθηκαν οι κατάλογοι των επικείμενων στόχων σε κάθε συνοικία και σημαδεύτηκαν την κατάλληλη στιγμή τα ελληνικά κτήρια. Τέλος, εκπαιδεύτηκαν οι αστυνομικοί και στρατιώτες με πολιτικά που θα ελάμβαναν μέρος στη λεηλασία και θα κατηύθυναν το πλήθος, ενώ αργότερα θα έπαιζαν τον ρόλο των ειρηνοποιών.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της 12 Αυγούστου 2008 της εφημερίδας Ραντικάλ, τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στις 6-7 Σεπτεμβρίου 1995 εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης είχαν οργανωθεί από το Γραφείο Ειδικού Πολέμου (Özel Harp Dairesi), το οποίο αποτελούσε τον μηχανισμό, που είχε στηθεί από το ΝΑΤΟ για την αποτροπή του κομμουνιστικού κινδύνου.

Οι πρώτες συγκεντρώσεις και ομιλίες ξεκίνησαν κατά τις 4:30 το απόγευμα, ενώ οι πρώτες ταραχές πρέπει να ξεκίνησαν γύρω στις 5:30. Φυσικά, η ώρα ενάρξεως των τουρκικών επιθέσεων εποίκιλλε από συνοικία σε συνοικία. Επιθέσεις εναντίον των Ελλήνων και των περιουσιών τους έλαβαν χώρα και στην ευρωπαϊκή και στην ασιατική πλευρά της Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και στις νήσους Χάλκη και Πρίγκηπο, από Τούρκους που μεταφέρθηκαν εκεί με πλοιάρια.

Με στρατιωτική πειθαρχία κινούμενος ο τουρκικός όχλος, ο οποίος ανερχόταν σε δεκάδες χιλιάδες άτομα, κινήθηκε κατά παντός του ελληνικού. Μέσα σε εννέα περίπου ώρες (διότι σε πολλά σημεία οι βανδαλισμοί συνεχίστηκαν και μετά την κήρυξη του στρατιωτικού νόμου μετά τα μεσάνυκτα) καταστράφηκαν ολοσχερώς 1004 σπίτια, ενώ άλλα περίπου 2500 υπέστησαν εκτεταμένες ζημιές. Καταστράφηκαν επίσης 4348 καταστήματα, 27 φαρμακεία, 26 σχολεία, 5 πολιτιστικοί σύλλογοι, οι εγκαταστάσεις 3 εφημερίδων, 12 ξενοδοχεία, 11 κλινικές, 21 εργοστάσια, 110 ζαχαροπλαστεία και εστιατόρια, 73 εκκλησίες, ενώ συλήθηκαν πάρα πολλοί τάφοι σε 2 κοιμητήρια, καθώς και οι τάφοι των πατριαρχών στην Μονή Βαλουκλή.

Αξίζει να σημειωθεί ότι επίθεση δέχτηκαν και ένας μικρός αριθμός αρμενικών και εβραϊκών περιουσιών, ορισμένες αρμενικές εκκλησίες και μια εβραϊκή συναγωγή.

Τουλάχιστον 30 Έλληνες σκοτώθηκαν και εκατοντάδες άλλοι κακοποιήθηκαν βάναυσα. Σε δύο περίπου χιλιάδες υπολογίζονται από τους κύκλους της ομογενείας οι βιασμοί, αν και επισήμως καταγγέλθηκαν μόνο 200, για ευνόητους λόγους. Ιδιαίτερο μίσος επεδείχθη κατά των ιερωμένων, αφού πολλοί απ’ αυτούς ξυλοκοπήθηκαν αγριότατα, άλλοι γυμνώθηκαν και διαπομπεύθηκαν, εξαναγκαζόμενοι να φωνάζουν: «Η Κύπρος είναι τουρκική», ενώ υπάρχουν μαρτυρίες ότι σε κάποιο ιεροδιάκονο έγινε αναγκαστική περιτομή. Ο Επίσκοπος Παμφίλου Γεράσιμος και ο ηλικιωμένος μοναχός Χρύσανθος Μαντάς ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου, ενώ ο Μητροπολίτης Ηλιουπόλεως Γεννάδιος παρεφρόνησε από τους ξυλοδαρμούς και ύστερα από λίγο χρόνο απεβίωσε.

Από το http://apodhmos.blogspot.com/

Στο βιβλίο του, Η ΑΓΡΑΦΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 1955, εκδόσεις Τσουκάτου 2006, ο συνάδελφος Βασίλης Κυρατζόπουλος δίδει συγκλονιστικά στοιχεία για το σχεδιασμό και την εκτέλεση από τους τούρκους της γενοκτονίας του τότε ακμάζοντος Ελληνισμού της Πόλης.

Δεν θέλω να θυμίσω την απαράδεκτη αντίδραση για τη γενοκτονία των Ελλήνων της Πόλης και τα τρομερά γεγονότα εναντίον των Ελλήνων στρατιωτικών και των οικογενειών τους στη Σμύρνη, της τότε αμέσως μετά το θάνατο του Παπάγου αναλαβούσης τη διακυβέρνηση της χώρας κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Από ότι ενθυμούμαι αρκεστήκαμε να δώσουν τιμές στην Σμύρνη οι τουρκοι στην Ελληνική σημαία. Σφάξε με αγά μου και τότε να αγιάσω.

Ο λαός που ξεχνά την ιστορία του (βλέπε Ρεπούσιες Ιστορίες, κτλ. που λόγω εκλογών δεν θέλω να υπενθυμίσω) είναι καταδικασμένος να υποστεί τα ίδια και χειρώτερα.

Ευριπίδης Μπίλλης

Τ. Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ, τηλ.+302107700568

Ο αριστερός μηδενισμός

Κυριακή, 6 Σεπτέμβριος 2009

Toυ Πασχου Mανδραβελη (kathimerini)

Yπάρχει μια διάχυτη αριστερή γκρίνια για τον τόπο. Κάποιες φορές είναι δικαιολογημένη, αλλά τις περισσότερες είναι ισοπεδωτική. Η γκρίνια αυτή θέλει τη χώρα να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο: ο κόσμος να υποφέρει και να πεινάει, τα δεινά του λαού να πληθαίνουν, οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι, οι φτωχοί να καταλήγουν φτωχότεροι, και γενικώς όλα μαύρα κι άραχλα.

Αυτή η περιγραφή γίνεται κατ’ αρχήν για να αποκομίσουν το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφους. Σύμφωνα με τη διήγηση, η χώρα πάει από το κακό στο χειρότερο, επειδή όλα αυτά τα χρόνια κυβερνά ο τρισκατάρατος δικομματισμός. Τα δύο κόμματα εξουσίας είναι ίδια και όλοι οι πολιτικοί έχουν τις ίδιες ευθύνες για «το σημερινό χάλι». Συνεπώς οι πολίτες δεν πρέπει να ψηφίσουν τα μεγάλα κόμματα, αλλά τα αριστερά.

Θεμιτός ο στόχος, αλλά υπάρχουν ένα πραγματολογικό και ένα λογικό σφάλμα. Το πραγματολογικό σφάλμα είναι ότι η χώρα δεν πάει πάντα «από το κακό στο χειρότερο. Κάποιες φορές πάει «από το κακό στο καλύτερο» και κάποιες φορές «από το καλό στο χειρότερο». Στο κάτω κάτω της γραφής, αν ο δικομματισμός μάς πήγαινε «από το κακό στο χειρότερο» θα έπρεπε να είμαστε φτωχότεροι, από το 1974. Η Ελλάδα δεν θα ήταν στην Ευρωπαϊκή Ενωση, εμείς δεν θα είχαμε στην τσέπη μας ευρώ, αλλά υποτιμημένες δραχμούλες, δεν θα υπήρχε ΕΣΥ, οι οδικές αρτηρίες θα ήταν προπολεμικές, δεν θα κάναμε Ολυμπιακούς Αγώνες κ. λπ. Τα στοιχεία, όμως, δείχνουν άλλα: το κατά κεφαλήν εισόδημα της χώρας ανέβηκε από τα 3.000, περίπου, δολάρια το 1974, στα 30.500 σήμερα. Δηλαδή ο πλούτος μας δεκαπλασιάστηκε, όταν είχαμε τις ισχυρές κυβερνήσεις του δικομματισμού. Δεν πήγαμε «από το κακό στο χειρότερο», όπως λένε τα κόμματα της Αριστεράς.

Τα παραπάνω επ’ ουδενί υπονοούν ότι η χώρα έχει λύσει όλα τα προβλήματα και οι πολίτες της ζουν σε έναν παράδεισο. Δεν υπονοούν καν ότι κάποια πράγματα δεν θα έπρεπε να είχαν γίνει διαφορετικά και κάποια άλλα να είχαν τελειώσει νωρίτερα. Τα προβλήματα είναι πολλά, αλλά πάλι τα προβλήματα πάντα θα είναι πολλά. Μπορούμε να επικρίνουμε όσους κυβέρνησαν αν δούμε ότι άλλες χώρες τα πήγαν καλύτερα. Σ’ αυτό υπάρχουν ευθύνες, αλλά: 1) κάθε κόμμα έχει ξεχωριστό μερίδιο και όχι ισόποσο, και 2) ο συνολικός απολογισμός της κυριαρχίας του δικομματισμού είναι θετικός.

Το περίεργο είναι πως πολλές φορές αυτού του τύπου η ισοπεδωτική κριτική πιάνει τόπο. Πολλοί πιστεύουν ότι επί... δικομματισμού πραγματικά είμαστε χειρότερα. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στην πολιτική που άσκησε η κυβέρνηση από το 2004, οπότε είναι έντονες οι εντυπώσεις της οπισθοδρόμησης. Οφείλεται κυρίως σε ένα λογικό τέχνασμα: η Αριστερά μονίμως συγκρίνει τη σημερινή πραγματικότητα με έναν ιδανικό κόσμο (ο οποίος φυσικά δεν υπάρχει). Συγκρίνοντας, όμως, οποιονδήποτε πραγματικό κόσμο με κάποιον ιδανικό (και φυσικά φανταστικό), ο πραγματικός κόσμος πάντα θα υπολείπεται. Θα μοιάζει ελάχιστος, μηδενικός. Αν μπορούσαμε να διαιρέσουμε κάποιον αριθμό με το άπειρο το αποτέλεσμα θα ήταν μηδέν, ασχέτως πόσο μεγάλος είναι ο αριθμητής.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο: όταν διαιρείς με το άπειρο είτε έχεις το 10 στον αριθμητή είτε το 1.000 είναι ένα και το αυτό. Επομένως όταν συγκρίνεις το φανταστικό κομμουνιστικό ιδεώδες, ο Πλαστήρας και ο Παπάγος είναι ένα και το αυτό, ο Μπους και ο Ομπάμα είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Το πρόβλημα όμως με την Αριστερά δεν είναι το λογικό τέχνασμα. Ετσι κι αλλιώς, όλα τα κόμματα κάποια τεχνάσματα χρησιμοποιούν για να κερδίζουν ψήφους. Ο αριστερός μηδενισμός γίνεται παραλογισμός, διότι δεν ζητεί ψήφους για να κυβερνήσει ή να συνεργαστεί σε μια κυβέρνηση. Ζητεί ψήφους για να μην υπάρχουν ισχυρές κυβερνήσεις, δηλαδή για να μην κυβερνήσουν οι άλλοι! Λειτουργεί δηλαδή όπως ο Ελληνας αγρότης στο γνωστό ανέκδοτο: «Κατέβηκε ο Θεός σε μια αγροτική περιοχή και ρώτησε κάθε γεωργό την επιθυμία που θα ήθελε να του ικανοποιήσει. Ο Γερμανός παρακάλεσε να του δώσει ένα άλογο, ο Γάλλος μια αγελάδα, ο Ιταλός μια κατσίκα και τελευταίος ο Ελληνας ζήτησε απλώς “να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα”». Δυστυχώς έτσι λειτουργεί το ΚΚΕ και οι περισσότερες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ: δεν θέλουν ούτε άλογα ούτε γελάδια. Απλώς ζητούν να ψοφήσει η κατσίκα των άλλων.

Ιστορικοί παραλληλισμοί

Ο ιστορικός παραλληλισμός που ακολουθεί είναι πολύ επιτυχής και σημαντικός, γι' αυτό και τον αρχειοθετώ στο αρχείο μου.

ΣΓΣ

Dear Friends
The coincidence of history scares the heck out of me!!!!

A) Venizelos in 1922 knew the following:

1)He could not increase his fighting force since Greeks were fighting

for 100 years and about 80000 fighting men run away and were hiding in

Krete.

2)His country economy did not exist. He was completely dependent of the

British.

3)His friends, the French, were against the British and hence against the

Greeks.

4)His friends, the Italians, were occupying part of Minor Asia and wanted

to enter Smyrna.

5)The Italians sent their ships outside smyrna and only then Wilson

ordered the Greeks to enter Smyrna.

6)He new that not one British and American soldier will come to fight next

to the Greek military as we do today in Afganistan.

7)He knew that the Sevron agreement was not worth the paper was written on

since it was not retified by the parliaments, besides the Greek one.

8)He knew that Greece was in the brink of destuction and he knew he was

going to LOOSE the ELECTIONS but he went ahead and did it. (it seems

peculiar to me that a great patriot will leave Greece right after

election, go to Paris (another "ethnarxhs" did the same some time later),

get married and move to USA.

B)Karamanlis in 2009 knew the following:

1) His country is under severe econimacal condition (this time he can't

print money but only to borrow or tax its people to death)

2)All his friends support the Turks and most important USA.

3)He can't fight the Turks for the following reasons: a)all the mlitary

hardwere is made in USA b)Turks have superior number of personel c)they

are 30000-40000 soldiers next to Mytilini with a large number of landing

ships which do not belong to NATO.

4)He can't rent Mytilini bay and Agios Nikolaos bay to the Russians or

Chinese or Iranians. The big powers will let Turks get a few ilands and

occupy east Thrace (they did to Cyprus; do not worry even today they will

find traitors by just given them a few Vatopethia).

5) 90% of Greeks do not want Macedonia name for the Skopia.

6) 90% of Greeks want Turks out of Cyprus and 90% of Greeks do not want

the Turks to have a defacto equal rights (under the NATO excuse) of the

Agean sea.

7)Karamanlis sees the Greek catastroph coming and knowing he will LOOSE

the ELECTIONS, he went ahead to do the premature elections.

What a historical parralel. God please help us in this perilus situation

we are under.

Filikotata

Alekos

Alexander Poularikas

Professor Emeritus

1728 Indiana St

Houston, TX 77006

Email:apoul@eng.uah.edu

Tel:+713-854-2236

Ευχαριστώ στον Σ.Γ.

Πράσινες αυταπάτες στη Σίλικον Βάλεϊ

Βήματα στη μεταπετρελαϊκή εποχή

Της απεσταλμένης μας AGNES SINAI*

Η Καλιφόρνια, η πλουσιότερη πολιτεία των ΗΠΑ, έχει δεχθεί βαρύ πλήγμα από την οικονομική κρίση.

Βρέθηκε, μάλιστα, στο χείλος της χρεοκοπίας. Ενώ, όμως, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα κοινωνίας που εξαρτάται ενεργειακά από τα ορυκτά καύσιμα, ταυτόχρονα αποτελεί πεδίο πειραματισμών για τη μεταπετρελαϊκή εποχή.

Από το αβέβαιο όνειρο των νέων εταιρειών της Σίλικον Βάλεϊ, τις οποίες γοητεύει ο πράσινος χρυσός, μέχρι τις αμέτρητες εμπειρίες σε τοπικό επίπεδο, η αναζήτηση οικολογικών πηγών ενέργειας και του ανάλογου τρόπου ζωής σκιαγραφεί μια νέα κοινωνική φιλοσοφία.

Είκοσι χιλιόμετρα νότια του Σαν Φρανσίσκο, στις πύλες της Σίλικον Βάλεϊ, η πρωτοεμφανιζόμενη εταιρεία (start up) Solazyme Inc. κυνηγάει έναν νέο στόχο. Μετά την επανάσταση των ημιαγωγών, τώρα εκατοντάδες εργαστήρια δραστηριοποιούνται στην αναζήτηση του Ιερού Δισκοπότηρου του 21ου αιώνα: ένα συνθετικό καύσιμο με βάση το φυτοπλαγκτόν, εξίσου ισχυρό με τα ορυκτά καύσιμα.

Νέα γενιά καυσίμων

Για τον συνιδρυτή και πρόεδρο της εταιρείας Χάρισον Ντίλον, η Solazyme είναι «η μοναδική επιχείρηση μικροβιακής βιοτεχνολογίας που έχει κατασκευάσει καύσιμο με ιδιότητες ισοδύναμες των ιδιοτήτων του πετρελαίου».

Η διαδικασία παραγωγής του παραμένει μυστική και οι εξηγήσεις του Ντίλον προσεκτικά ασαφείς: πρόκειται για μια τεχνική μετάλλαξης μέσω γενετικά αναδημιουργημένων μικροβίων.

Εισερχόμαστε, λοιπόν, στο βασίλειο των αυτοδημιουργούμενων αγροκαυσίμων τρίτης γενιάς (1).

Στα τέλη του 2008, η Solazyme ανακοίνωσε ότι παρασκεύασε κηροζίνη με βάση το φυτοπλαγκτόν, η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τα αεροπλάνα και πληροί όλα τα κριτήρια σταθερότητας για πτήσεις σε μεγάλα ύψη. Στόχος της Solazyme, η οποία έχει δεχθεί ενισχύσεις 75 εκατ. δολαρίων από επενδυτές υψηλού ρίσκου, είναι να μετατραπεί σε επιχείρηση παραγωγής «ανανεώσιμων καυσίμων». Κι αυτό χάρη σε μια τεχνολογία που επιτρέπει την ολοκλήρωση, σε διάστημα μιας εβδομάδας, μιας διαδικασίας αποσύνθεσης του φυτοπλαγκτού, η οποία, σε φυσικές συνθήκες, πραγματοποιείται σε εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια.

Με το συγκεκριμένο εγχείρημα, που θυμίζει τη μεταστοιχείωση των αλχημιστών, θα είναι πλέον δυνατή, σύμφωνα με τον Ντίλον, η επιτάχυνση της ζύμωσης του φυτοπλαγκτού -μέσω της ανάμειξής του με υπολείμματα ξύλου και άλλων πρώτων υλών που περιέχουν κυτταρίνη και χρησιμεύουν στον εμπλουτισμό του -σε βιομηχανικά δοχεία αναερόβιας χώνεψης (2). Σε αυτό το απομονωμένο περιβάλλον η φωτοσύνθεση θα προκαλείται τεχνητά, με γενετικούς χειρισμούς. Το φυτοπλαγκτόν θα μετατρέπεται σε έλαια, τα οποία θα χρησιμεύουν τόσο για καύσιμα όσο και για διατροφική ή βιομηχανική χημική χρήση.

Ο ανεξάντλητος πράσινος χρυσός παραμένει ακόμη μακρινός στόχος. Το σημαντικό είναι ότι πρόκειται για μια τεχνολογία, αλλά και για μια συλλογική μυθολογία στην οποία έχουν ανάγκη να πιστέψουν όλοι ή σχεδόν όλοι. Οι «νέες πράσινες εταιρείες» («green start up») πρέπει να σπεύσουν. Οι επενδυτές που έχουν στοιχηματίσει στην επιτυχία τους περιμένουν αποτελέσματα. Το τέλος του φθηνού πετρελαίου δεν αμφισβητείται πια, από τότε που η έκθεση Χιρς, η οποία συντάχθηκε το 2005 από τη Science Applications International Corporation για λογαριασμό του αμερικανικού υπουργείου Ενέργειας, εισηγείται την προετοιμασία για τη μετάβαση σε άλλες πηγές ενέργειας, προβλέποντας την επερχόμενη έλλειψη τροφοδοσίας (3).

Ο 21ος αιώνας δεν θα γνωρίσει τον ενεργειακό παροξυσμό του 20ού. Μπροστά στην αμείλικτη πραγματικότητα οι ελπίδες στρέφονται σε ένα τεχνολογικό θαύμα. Η Σίλικον Βάλεϊ εμφανίζεται ως η νέα Σαουδική Αραβία, ικανή να μετατρέψει την κυτταρίνη σε αιθανόλη και τα φύκια σε πετρέλαιο.

Τα φύκια έχουν κι άλλες, σχεδόν θαυματουργές, ιδιότητες: Καταβροχθίζουν το διοξείδιο του άνθρακα. Με τη χρήση τους μπορεί να επιτευχθεί ο μετασχηματισμός των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα της βαριάς βιομηχανίας σε συνθετικό καύσιμο που θα διυλίζεται σε ειδικούς «βιοαντιδραστήρες», κοντά στα θερμοηλεκτρικά εργοστάσια -οι Ηνωμένες Πολιτείες αριθμούν εξακόσιες δεκαεννέα τέτοιες μονάδες. Ετσι, η περιβόητη δέσμευση του διοξειδίου του άνθρακα θα είχε διπλό αποτέλεσμα: Από ζημιά θα απορροφούσε τις εκπομπές των βιομηχανικών εγκαταστάσεων και συγχρόνως θα τις μετέτρεπε σε καύσιμο.

Η εταιρεία Sapphire Energy, ανταγωνίστρια της Solazyme, έχει στόχο, μέχρι το 2018, να παράγει 455 εκατ. λίτρα καυσίμων τον χρόνο με βάση το φυτοπλαγκτόν, ακολουθώντας την ίδια μέθοδο. Η Sapphire, που υποστηρίζεται από τον Μπιλ Γκέιτς και το Ιδρυμα Ροκφέλερ, καυχιέται ότι οι υπάρχουσες εγκαταστάσεις μπορούν να αντικαταστήσουν πλήρως το πετρέλαιο με το δικό της καύσιμο.

Η ολοκληρωμένη μονάδα βιολογικής διύλισης που διαθέτει, στο νότιο τμήμα της πολιτείας του Νέου Μεξικού, αποτελεί την πρώτη εμπορική εγκατάσταση παραγωγής καυσίμων με βάση το φυτοπλαγκτόν. Υπάρχει όμως κι ένα πρόβλημα. Το κόστος μιας τέτοιας εγκατάστασης θα μπορούσε να φθάσει το ένα δισ. δολάρια, για να δώσει μια παραγωγή αμελητέα σε σχέση με τις τεράστιες ανάγκες των Ηνωμένων Πολιτειών.

Παράπλευρες απώλειες

Για τον Ντέιβιντ Φρίντλεϊ, ειδικό σε θέματα ενέργειας στο Lawrence Berkeley National Laboratory και πρώην στέλεχος της πετρελαϊκής βιομηχανίας, «η ενέργεια που θα παράγεται πρέπει να καλύπτει και όλα τα στάδια μέχρι την παράδοσή της, καθώς και τον απαραίτητο εξοπλισμό για την ίδια της την παραγωγή. Οσο δεν το καταφέρνουμε, οι εναλλακτικές δεν αποτελούν πραγματικές εναλλακτικές λύσεις, αλλά απλά συμπληρώματα».

Τα βιοδιυλιστήρια, όμως, ανεξάρτητα εάν βρίσκονται σε απομονωμένο περιβάλλον ή όχι, χρειάζονται μεγάλες ποσότητες ενέργειας για να λειτουργήσουν, γιατί απαιτείται η κυκλοφορία χιλιάδων κυβικών μέτρων νερού, είτε για να γεμίσουν οι εγκαταστάσεις, είτε για να κρατηθούν σε σταθερή θερμοκρασία, είτε για να αποφευχθεί η εξάτμισή τους όταν πρόκειται για μικρές λίμνες στη μέση της ερήμου. Και πρέπει να σημειωθεί ότι ο μεγαλύτερος καταναλωτής ηλεκτρικής ενέργειας στην Καλιφόρνια είναι το εργοστάσιο άντλησης που διοχετεύει νερό από το βόρειο τμήμα της πολιτείας μέχρι την κοιλάδα του Λος Αντζελες, μέσα από τα βουνά του Τεχατσάπι.

Αγναντεύοντας το περιβόλι και τα αμπέλια του, ο Φρίντλεϊ, που παράγει φρούτα και λαχανικά για ιδιοκατανάλωση στον παραδεισένιο κήπο του στη Σονόμα, ανησυχεί για το «δυναμικό χωροταξικής και περιβαλλοντικής αμνησίας» των συμπολιτών του, που δεν αντιλαμβάνονται πόσο ευάλωτο είναι ολόκληρο το σύστημα παραγωγής ενέργειας, από το οποίο, με τη σειρά της, εξαρτάται η παραγωγή τροφίμων.

Ο Αντρέ Αντζελαντόνι, συνιδρυτής της Post Peak Life, μιας συμβουλευτικής δομής για τη μεταπετρελαϊκή εποχή, που απευθύνεται σε πολιτικούς και ιδιώτες, δεν πιστεύει στην τεχνολογία που υπόσχεται να αναταράξει το κέρας της Αμάλθειας. Για τον Αντζελαντόνι, η επιστήμη και οι νέες φιλόδοξες εταιρείες της Σίλικον Βάλεϊ δεν θα καταφέρουν ποτέ να αντικαταστήσουν τα ορυκτά καύσιμα σε αρκετά σύντομο χρονικό διάστημα, σε αρκετά ανταγωνιστικές τιμές και σε αρκετές ποσότητες.

Το «κραχ» είναι αναπόφευκτο και τα προεόρτια γίνονται ήδη αντιληπτά: «Είμαστε αντιμέτωποι με μια σειρά από παγκόσμια προβλήματα (οικονομικών, ενεργειακών, κλιματικών) που έχουν λάβει ήδη τέτοιες διαστάσεις ώστε οι συνέπειές τους δεν μπορούν πλέον να αποφευχθούν. Κάθε νέο πρόβλημα προστίθεται στα προηγούμενα. Είναι περίπου σαν να έχουμε ζήσει ξοδεύοντας πάνω από τις δυνατότητές μας και να αντιλαμβανόμαστε, τώρα, ότι το ταμείο είναι άδειο» εξηγεί ο Αντζελαντόνι. Και προτείνει την εκπαίδευση στις στρατηγικές προσαρμογής και στον περιορισμό της κατανάλωσης ενέργειας για να αντιμετωπιστεί τελικά η επερχόμενη κατάρρευση.

Η Καλιφόρνια, την οποία διασχίζει το γεωλογικό ρήγμα του Αγίου Ανδρέα, υπεύθυνο για τον σεισμό που ισοπέδωσε το Σαν Φρανσίσκο το 1906, έχει πληγεί επανειλημμένα από εκτεταμένες πυρκαγιές και ξηρασίες τα τελευταία τρία χρόνια και αποτελεί έδαφος στο οποίο συνυπάρχουν η ψυχολογία των μαζικών καταστροφών και ταυτόχρονα η τεχνολογική αισιοδοξία.

Με έδρα την επαρχία της Σονόμα, στη Σεβαστούπολη, «μια μεταβατική πόλη» (transition town(4)) που έχει υιοθετήσει πολιτικές μείωσης στις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, το Post Carbon Institute έχει διαμορφώσει ένα δίκτυο οικονομολόγων, βιολόγων και μελετητών της μεταπετρελαϊκής εποχής (5). Η ευάλωτη θέση των κοινωνιών που στηρίζουν την ανάπτυξή τους στα ορυκτά καύσιμα βρίσκεται το τελευταίο διάστημα στο επίκεντρο του προβληματισμού του think tank, του οποίου ο Ρίτσαρντ Χάινμπεργκ είναι από τους επιφανέστερους εκπρόσωπους.

Η άλλη πλευρά

Δημοσιογράφος, συγγραφέας πολλών βιβλίων, υποστηρίζει, στο βιβλίο του «Powerdown» (6), ότι είναι προτιμότερο να περιορίσουμε οικειοθελώς την κατανάλωση ενέργειας παρά να υποστούμε τις συνέπειες της έλλειψης σε φθηνά καύσιμα.

Σε μια ενεργειακά ευάλωτη κοινωνία, όπως η Καλιφόρνια, η οποία μοιάζει με τις βιομηχανικές κοινωνίες που εξαρτώνται από τα ταχύτατα εξαντλούμενα ορυκτά καύσιμα, συμπεριλαμβανομένου και του ουρανίου, προτεραιότητα αποτελεί η συνεπής προσαρμογή της κοινωνίας και η εφαρμογή στρατηγικών μετάβασης, όπως οι «transition towns» που προτείνει ο Ρομπ Χόπκινς (7), ο βρετανός συνιδρυτής του Transition Network.

Διακόσια χιλιόμετρα βόρεια του Σαν Φρανσίσκο, στο Ουίλιτς, μια κωμόπολη δεκατριών χιλιάδων πεντακοσίων κατοίκων, χτισμένη σε ένα εκπληκτικό ανάγλυφο, σε μια κοιλάδα γεμάτη χιλιετείς σεγκόβιες, ο Τζέισον Μπράντφορντ, μηχανικός πληροφορικής με σπουδές βιολογίας, έρχεται καθημερινά να αγοράσει βιολογικό λίπασμα στο Mendonesian Cafe, ένα αυτοδιαχειριζόμενο εστιατόριο που βρίσκεται στον μοναδικό εμπορικό δρόμο αυτού του οικολογικού Φαρ Ουέστ. Στους τοίχους ανώνυμα συνθήματα («Η ελευθερία χάνεται μόλις την ορίσεις») και έργα ντόπιων καλλιτεχνών. Ο Μπράντφορντ θα μπορούσε να σταδιοδρομήσει στη Σίλικον Βάλεϊ, αποφάσισε, όμως, να αφιερώσει τον χρόνο του στην εφαρμογή των ιδεών του.

Οι δραστηριότητές του περιορίζονται στο σπίτι του, στα περιβόλια και τα αμπέλια του, όπου καλλιεργεί ο ίδιος τους σπόρους και φυτεύει τα απαραίτητα για την οικογενειακή διατροφή. Το μοναδικό αυτοκίνητο της οικογένειας βρίσκεται σταθμευμένο μπροστά στο σπίτι, ενώ ο ίδιος διασχίζει την πόλη με το ποδήλατο, ρυμουλκώντας τα εργαλεία στον λαχανόκηπό του.

Υγιής σχέση

Διατηρώντας μια ιστοσελίδα ενημέρωσης για την ενέργεια και τη μεταπετρελαϊκή εποχή, που ονομάζεται The Oil Drum (8), αποτελεί την ψυχή της οργάνωσης Willits Economic LocaLization (WELL), η οποία υποστηρίζει την ανάδυση τοπικών δεσμών αλληλεγγύης αποτινάσσοντας την εξάρτηση από τις παγκόσμιες εμπορικές ροές. Η εμβληματική κινηματογραφική ταινία που ψηλαφεί τα όρια της οριζόντιας αστικής επέκτασης, «The End of Suburbia» (9), χρησιμεύει ως ερέθισμα για να ανοίξει ο διάλογος.

Παρατηρώντας το κόμποστ του να παίρνει δύναμη από τα σκουλήκια, ο Μπράντφορντ θεωρεί ότι πρέπει να αλλάξει η ρητορική, αλλά και ο τρόπος ζωής μας, να αντικαταστήσουμε την αρρωστημένη εξάρτηση με μια υγιή σχέση, όπως αυτή αναδεικνύεται στην καλλιέργεια ενός χωραφιού και στη φροντίδα για την καλή ποιότητα του εδάφους, του φτωχού συγγενή της συλλογικής συνείδησης. «Η Καλιφόρνια πάσχει από γνωστική παραφωνία. Εχουμε οικοδομήσει τις κοινωνίες μας πάνω σε ένα γιγάντιο οικολογικό χρέος, με τίμημα το διαρκές άγχος. Η αποκατάσταση αυτού που έχουμε λεηλατήσει έπρεπε να είναι η κύρια ασχολία μας». Δηλαδή, μια συλλογική θεραπεία, στην οποία προτρέπει και το «The Story of Stuff», μια πρωτότυπη ταινία κινούμενων σχεδίων με περισσότερες από έξι εκατομμύρια επισκέψεις στο Διαδίκτυο, η οποία καταγγέλλει την άλλη όψη της καταναλωτικής κοινωνίας (10).

Στην είσοδο του αμπελιού εμφανίζεται η Μέριλιν, συντονίστρια των Grateful Gleaners, της ομάδας που έχει αναλάβει τη συγκομιδή των καρπών. Ηρθε να ξεχορταριάσει ένα κομμάτι του κοινού περιβολιού και να μαζέψει φρούτα και λαχανικά για να τα μοιράσει στα σχολεία και τις φιλανθρωπικές οργανώσεις του χωριού και δηλώνει πεπεισμένη για την ανάγκη ενίσχυσης της συνοχής της κοινότητας απέναντι σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης (11).

«Πράσινο» τεστ

Πειράματα σε μικροκλίματα για μια «εκλεπτυσμένη» μεσαία τάξη; Στο Ρίτσμοντ, σε ένα εργατικό προάστιο με 103.000 κατοίκους, το οποίο φημίζεται για τα υψηλά ποσοστά εγκληματικότητάς του, πολλές οργανώσεις δραστηριοποιούνται για τη δημιουργία «πράσινων» θέσεων εργασίας σε κήπους ενσωμάτωσης και στην παραγωγή φωτοβολταϊκών πάνελ, με στόχο την απορρόφηση της μαζικής ανεργίας.

Εδώ, οι οργανώσεις Green for All και Solar Richmond θέτουν σε πρακτική εφαρμογή τη φιλοσοφία που ο Βαν Τζόουνς, νέος σύμβουλος του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα για τις «πράσινες» θέσεις εργασίας, επιθυμεί να καθιερώσει.

Στην πόλη αυτή, στην ανατολική πλευρά του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο, τα ναυπηγεία παραπαίουν και δεν διατηρούν πια τις θέσεις εργασίας. Δίπλα στο λιμάνι, το διυλιστήριο της Chevron, δεύτερο σε μέγεθος στην Καλιφόρνια, με δυναμικό αποθήκευσης 15.000.000 βαρελιών, ρυπαίνει με τοξικά απόβλητα (διαρροή χλωρίου και άνυδρου θειούχου οξέος). Οι κάτοικοι των γειτονικών οικισμών υποφέρουν από άσθμα και εκατοντάδες πολίτες έχουν κινητοποιηθεί ενάντια στα σχέδια επέκτασης του διυλιστηρίου, απορρίπτοντας αυτό το οικολογικό απαρτχάιντ.

Η Γκέιλ Μακλάφλιν, δήμαρχος του Ρίτσμοντ, είναι αποφασισμένη να ξαναδώσει στην πόλη την περηφάνια της. Υπολογίζει, σε κάποιον βαθμό, στο πρόγραμμα ανάκαμψης του προέδρου Ομπάμα, το Stimulus Package, που εγκρίθηκε τον Φεβρουάριο. Στο πλαίσιο αυτού, το Ρίτσμοντ έχει ήδη λάβει επιδότηση ύψους ενός εκατομμυρίου δολαρίων για τη χρηματοδότηση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, τον περιορισμό της ενεργειακής κατανάλωσης και την επένδυση των οροφών των κοινοτικών κτιρίων με φωτοβολταϊκά πάνελ.

Φόρος ρύπανσης

Ο δήμος, όμως, έχει βάλει στο στόχαστρο κυρίως τη Chevron, απογοητεύοντας, όμως, μερίδα εκλεγμένων δημοτικών συμβούλων που διατηρούν άριστες σχέσεις με τον πετρελαϊκό όμιλο.

Τον Νοέμβριο του 2008, μετά από μια ομηρική πολιτική μάχη, το λεγόμενο «μέτρο Τ» εγκρίθηκε με δημοψήφισμα από το 51% των κατοίκων της πόλης. Το μέτρο τροποποιεί τη φορολόγηση των επαγγελματικών εισοδημάτων με τρόπο που υποχρεώνει τις βιομηχανίες που διαθέτουν βαριές και ρυπογόνους εγκαταστάσεις, όπως η Chevron, η οποία εμφάνισε κέρδη 26 δισ. δολαρίων το 2008, να καταβάλουν μεγαλύτερο φόρο από το μπακάλικο της γειτονιάς.

Στα προάστια του Ρίτσμοντ, στους συνήθως έρημους δρόμους, ομάδες εφήβων περιφέρονται σήμερα άπραγες. Ισως να είναι οι μελλοντικοί αγρότες της πόλης, στο πλαίσιο της προώθησης των τοπικών αγροτικών δικτύων. «Οι κοινοτικοί μας λαχανόκηποι βρίσκονται σχεδόν παντού στην πόλη. Μάλιστα, διαθέτουμε και μια οργάνωση που δραστηριοποιείται υπέρ του "τοπικού 5%", της κατανάλωσης τοπικών διατροφικών προϊόντων σε ποσοστό τουλάχιστον 5%, ώστε να περιοριστεί ο περιβαλλοντικός αντίκτυπος της διακίνησης εμπορευμάτων» σχολιάζει η δήμαρχος Μακλάφλιν.

Μια νέα φιλοσοφία μοιάζει να διαμορφώνεται εδώ, με πειραματικό τρόπο, ακόμη κι αν η μεγαλόπνοη μεταμόρφωση του East Bay σε «πράσινο» διάδρομο βρίσκεται ακόμη σε νηπιακή ηλικία.

(1) Τα λεγόμενα αγροκαύσιμα (ή βιοκαύσιμα) «πρώτης γενιάς» προέρχονται από αγροτικές καλλιέργειες (σιτηρά, ζαχαρότευτλα, δημητριακά). Τα αγροκαύσιμα «δεύτερης γενιάς» προέρχονται από ολόκληρα επίγεια φυτά, από αγροτικά και δασικά υπολείμματα, και στόχος είναι να αντικαταστήσουν τα αγροκαύσιμα πρώτης γενιάς με καλλιέργειες αποκλειστικά για ενεργειακή χρήση.

(2) ΣτΕ: Αναερόβια χώνεψη: Διαδικασία επεξεργασίας της λάσπης των λυμάτων, όπου παράγεται βιοαέριο με υψηλή περιεκτικότητα σε μεθάνιο, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ενεργειακά. Πραγματοποιείται σε «φούρνους» που βράζουν ή διαλύουν ορισμένες ουσίες σε υψηλή θερμοκρασία.

(3) www.netl.doe.gov/publications/others/pdf/Oil_Peaking_NETL.pdf

(4) www.transitionus.org

(5) www.postcarbon.org

(6) Richard Heinberg, «Powerdown: Options and Actions for a Post-Carbon World», New Society Publishers, Gabriola Island (Καναδάς), 2004.

(7) Rob Hopkins, «The Transition Handbook: From Oil Dependency to Local Resilience», Green Books, Totnes (Ηνωμένο Βασίλειο), 2008.

(8) www.theoildrum.com

(9)Gregory Greene, «The End of Suburbia: Oil Depletion and the collapse of the American Dream», με παραγωγό τον Barry Silverthorn, 2004, www.endofsuburbia.com

(10) www.storyofstuff.com

(11) Οπως στην περίπτωση των δικτύων «Locavores» (κατανάλωση μόνο τοπικών προϊόντων), σαν το Eat The View -www.eattheview.org- και το Food Not Lawns -www.foodnotlawns.net- που υποστηρίζουν τη δημιουργία τοπικών ομάδων ανταλλαγής σπόρων.

*Δημοσιογράφος.

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=73249