Εκκωφαντική σιγή των αμνών
21-Ιαν-2009 Απο ΕΠΙΚΑΙΡΟ
Του Μίκη Θεοδωράκη
Επ' ευκαιρία της συναυλίας διαμαρτυρίας που πραγματοποιείται την Τέταρτη 21 Ιανουαρίου 2009 στο κλειστό γυμναστήριο ''Αντρέας Παπανδρέου'', στο Περιστέρι , υπέρ των Παλαιστινίων θυμάτων στη Γάζα, ο Μίκης Θεοδωρακης μας δήλωσε τα εξής:
Σε σχέση με τη σφαγή των αμάχων (που κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν έχει δει τουλάχιστον δέκα παιδάκια κατακρεουργημένα καθισμένος αναπαυτικά μπροστά στην TV του), δεν με ενδιαφέρει πώς συμπεριφέρεται η Ευρώπη και κάποιοι άλλοι.
Εμένα με απασχολεί τι γίνεται εδώ, στη χώρα μας. Πώς αντιδρούν οι απλοί άνθρωποι και κυρίως η νεολαία μας. Και φυσικά πάνω απ' όλα αυτοί που πήραν μέρος στα γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη, που άλλοι τα ονόμασαν «έκρηξη» κι άλλοι «επανάσταση»… Το αθώο αίμα που χύνεται στη γειτονιά μας, οι ανελέητοι βομβαρδισμοί και οι βόμβες φωσφόρου που καίνε τις σάρκες προκαλώντας αφόρητους πόνους είναι το κριτήριο για την ψυχική υγεία ή για την γήρανση και τον μαρασμό ενός λαού. Κι απ' ό,τι είδαμε έως τώρα από τις αντιδράσεις τόσο του λαού μας όσο και των πάσης φύσεων εκπροσώπων, πρωτοποριών και παλληκαράδων της φράσης, βγαίνει το συμπέρασμα ότι έχουμε μπει πια στη φάση της αναισθησίας, της αφασίας, του κοινωνικού μαρασμού των πάντων (με ελάχιστες εξαιρέσεις) από τη βάση ως τις κορυφές
Το να υπερασπίζομαι τα δικαιώματά μου και να παλεύω γι' αυτά είναι αυτονόητο και αποτελεί μια βασική κοινωνική μας κατάκτηση. Δεν παύει όμως ο αγώνας αυτός να είναι «εγωιστικός» από την άποψη ότι εξυπηρετεί τα στενά προσωπικά συμφέροντα ενός πολίτη είτε μιας ομάδας πολιτών. Δεν έχει μέσα του το στοιχείο της αλληλεγγύης, που ταυτίζεται συχνά με την προσωπική θυσία για τον άλλον, δηλαδή το πέρασμα από το Εγώ στο Εμείς, που μονάχα αυτό οδηγεί ένα Λαό σε αποφάσεις και ενέργειες ικανές να τον ανυψώσουν στο επίπεδο της ιστορικής ευθύνης που μονάχα αυτή τον κατατάσσει ανάμεσα στους ζωντανούς και ενεργητικούς Λαούς, άξιους να καθορίζουν οι ίδιοι τη μοίρα τους. Χωρίς αυτό το στοιχείο της συλλογικής υπέρβασης δεν μπορεί να είμαστε παρά ένα άθροισμα ατόμων ασύνδετων μεταξύ τους, που ο καθένας κοιτάζει τον εαυτό του και φυσικά αδιαφορεί για ό,τι γίνεται γύρω του, αφού ουσιαστικά δεν τον ενδιαφέρει ούτε για το τι γίνεται στην ίδια του τη χώρα, όπως συμβαίνει στη σημερινή Ελλάδα.
Το γεγονός ότι πίσω από τα εγκλήματα των Ισραηλινών βρίσκεται η αμέριστη βοήθεια των ΗΠΑ, δεν φαίνεται να επηρεάζει την κοινή γνώμη. Αντιθέτως τώρα, με την έναρξη της θητείας του Ομπάμα, υπάρχει μια γενική συστράτευση των πάσης φύσεως διαμορφωτών της συλλογικής σκέψης, οι οποίοι σε όλους τους τόνους βρίσκουν ευκαιρία να καταδικάσουν τις σχέσεις μας με την Ρωσία, με σκοπό να μας οδηγήσουν στην 100% πειθαρχική επαναφορά μας στο άρμα των ΗΠΑ.
Τι σημασία είχαν, αλήθεια, μερικές χιλιάδες θύματα ενός λαού β΄ κατηγορίας, όπως αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ τους Παλαιστίνιους… Ίσως λοιπόν το γεγονός αυτό του φόβου ή της λαγνείας απέναντι στην υπερδύναμη, να εξηγεί κατά κάποιο τρόπο αυτή την εκκωφαντική σιγή των αμνών, ανθρώπων του πνεύματος, επιστημόνων, καλλιτεχνών, κοινωνικών στελεχών και πολιτικών μπροστά στο νέο έγκλημα των ΗΠΑ-Ισραήλ κατά της ανθρωπότητας. Σαν να λένε «είμαστε φρόνιμα παιδιά και μετανοιώνουμε για το αμαρτωλό μας παρελθόν».
Εμείς όμως, δηλαδή η Ορχήστρα, οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην συναυλία-εκδήλωση και ο Δήμος Περιστερίου δεν έχουμε μετανοήσει. Για άλλη μια φορά δεν πρόκειται να «συμμορφωθούμε προς τας υποδείξεις».
Παραμένουμε πιστοί στην ιστορία μας και στους αγώνες του Λαού μας ενάντια στον πόλεμο και στους εχθρούς της Ειρήνης. Είμαστε λίγοι. Πάρα πολύ λίγοι. Όμως αυτό δεν γίνεται για πρώτη φορά. Γιατί πιστεύουμε ότι στα βάθη του Λαού μας υπάρχει πάντα αναμμένη η φλόγα που όσο κι αν την εμποδίζουν, δεν μπορεί παρά να ξανάρθει η μέρα που θα λάμψει, όπως συνέβη τόσες και τόσες φορές στην ιστορία του τόπου μας.
Σε σχέση με τη σφαγή των αμάχων (που κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν έχει δει τουλάχιστον δέκα παιδάκια κατακρεουργημένα καθισμένος αναπαυτικά μπροστά στην TV του), δεν με ενδιαφέρει πώς συμπεριφέρεται η Ευρώπη και κάποιοι άλλοι.
Εμένα με απασχολεί τι γίνεται εδώ, στη χώρα μας. Πώς αντιδρούν οι απλοί άνθρωποι και κυρίως η νεολαία μας. Και φυσικά πάνω απ' όλα αυτοί που πήραν μέρος στα γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη, που άλλοι τα ονόμασαν «έκρηξη» κι άλλοι «επανάσταση»… Το αθώο αίμα που χύνεται στη γειτονιά μας, οι ανελέητοι βομβαρδισμοί και οι βόμβες φωσφόρου που καίνε τις σάρκες προκαλώντας αφόρητους πόνους είναι το κριτήριο για την ψυχική υγεία ή για την γήρανση και τον μαρασμό ενός λαού. Κι απ' ό,τι είδαμε έως τώρα από τις αντιδράσεις τόσο του λαού μας όσο και των πάσης φύσεων εκπροσώπων, πρωτοποριών και παλληκαράδων της φράσης, βγαίνει το συμπέρασμα ότι έχουμε μπει πια στη φάση της αναισθησίας, της αφασίας, του κοινωνικού μαρασμού των πάντων (με ελάχιστες εξαιρέσεις) από τη βάση ως τις κορυφές
Το να υπερασπίζομαι τα δικαιώματά μου και να παλεύω γι' αυτά είναι αυτονόητο και αποτελεί μια βασική κοινωνική μας κατάκτηση. Δεν παύει όμως ο αγώνας αυτός να είναι «εγωιστικός» από την άποψη ότι εξυπηρετεί τα στενά προσωπικά συμφέροντα ενός πολίτη είτε μιας ομάδας πολιτών. Δεν έχει μέσα του το στοιχείο της αλληλεγγύης, που ταυτίζεται συχνά με την προσωπική θυσία για τον άλλον, δηλαδή το πέρασμα από το Εγώ στο Εμείς, που μονάχα αυτό οδηγεί ένα Λαό σε αποφάσεις και ενέργειες ικανές να τον ανυψώσουν στο επίπεδο της ιστορικής ευθύνης που μονάχα αυτή τον κατατάσσει ανάμεσα στους ζωντανούς και ενεργητικούς Λαούς, άξιους να καθορίζουν οι ίδιοι τη μοίρα τους. Χωρίς αυτό το στοιχείο της συλλογικής υπέρβασης δεν μπορεί να είμαστε παρά ένα άθροισμα ατόμων ασύνδετων μεταξύ τους, που ο καθένας κοιτάζει τον εαυτό του και φυσικά αδιαφορεί για ό,τι γίνεται γύρω του, αφού ουσιαστικά δεν τον ενδιαφέρει ούτε για το τι γίνεται στην ίδια του τη χώρα, όπως συμβαίνει στη σημερινή Ελλάδα.
Το γεγονός ότι πίσω από τα εγκλήματα των Ισραηλινών βρίσκεται η αμέριστη βοήθεια των ΗΠΑ, δεν φαίνεται να επηρεάζει την κοινή γνώμη. Αντιθέτως τώρα, με την έναρξη της θητείας του Ομπάμα, υπάρχει μια γενική συστράτευση των πάσης φύσεως διαμορφωτών της συλλογικής σκέψης, οι οποίοι σε όλους τους τόνους βρίσκουν ευκαιρία να καταδικάσουν τις σχέσεις μας με την Ρωσία, με σκοπό να μας οδηγήσουν στην 100% πειθαρχική επαναφορά μας στο άρμα των ΗΠΑ.
Τι σημασία είχαν, αλήθεια, μερικές χιλιάδες θύματα ενός λαού β΄ κατηγορίας, όπως αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ τους Παλαιστίνιους… Ίσως λοιπόν το γεγονός αυτό του φόβου ή της λαγνείας απέναντι στην υπερδύναμη, να εξηγεί κατά κάποιο τρόπο αυτή την εκκωφαντική σιγή των αμνών, ανθρώπων του πνεύματος, επιστημόνων, καλλιτεχνών, κοινωνικών στελεχών και πολιτικών μπροστά στο νέο έγκλημα των ΗΠΑ-Ισραήλ κατά της ανθρωπότητας. Σαν να λένε «είμαστε φρόνιμα παιδιά και μετανοιώνουμε για το αμαρτωλό μας παρελθόν».
Εμείς όμως, δηλαδή η Ορχήστρα, οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην συναυλία-εκδήλωση και ο Δήμος Περιστερίου δεν έχουμε μετανοήσει. Για άλλη μια φορά δεν πρόκειται να «συμμορφωθούμε προς τας υποδείξεις».
Παραμένουμε πιστοί στην ιστορία μας και στους αγώνες του Λαού μας ενάντια στον πόλεμο και στους εχθρούς της Ειρήνης. Είμαστε λίγοι. Πάρα πολύ λίγοι. Όμως αυτό δεν γίνεται για πρώτη φορά. Γιατί πιστεύουμε ότι στα βάθη του Λαού μας υπάρχει πάντα αναμμένη η φλόγα που όσο κι αν την εμποδίζουν, δεν μπορεί παρά να ξανάρθει η μέρα που θα λάμψει, όπως συνέβη τόσες και τόσες φορές στην ιστορία του τόπου μας.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου