«Πάτησα πρώτος στην ελεύθερη Ρόδο»

Ο Β. Χαλικάκης έζησε την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου

ΡΕΠΟΡΤΑΖ:

Γιώργος Ζαχαριάδης

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

«Μόλις η βρετανική τορπιλάκατος πλησίασε στην αποβάθρα του εμπορικού λιμανιού της Ρόδου και πριν δέσει κάβο, έδωσα ένα σάλτο και βρέθηκα στη στεριά. Δεν πρόλαβα να φιλήσω τα χώματα της ελεύθερης πατρίδας μου και βρέθηκα στα χέρια των συμπατριωτών μου, που παραληρούσαν από ενθουσιασμό και εθνική έξαρση». 

O κ. Βασίλης Χαλικάκης θυμάται εκείνες τις ημέρες πριν από 64 χρόνια σαν να ήταν σήμερα και με περηφάνια λέει πως «ήμουν ο πρώτος Έλληνας στρατιώτης που πάτησε το πόδι του στη Ρόδο μετά την παράδοση των Γερμανών στους συμμάχους και τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου». 

Ο 18χρονος τότε Βασίλης ήταν Ιερολοχίτης. Στις 8 Μαΐου 1945 βρισκόταν μαζί με συμπολεμιστές του στη Σύμη, όταν ο Γερμανός στρατηγός Ότο Βάγκενερ υπέγραψε το πρωτόκολλο παράδοσης της Δωδεκανήσου στους συμμάχους, παρουσία του Βρετανού ταξίαρχου Μόφατ και του διοικητή του Ιερού Λόχου συνταγματάρχη Χριστόδουλου Τσιγάντε. «Δυστυχώς, εγώ και ο συνάδελφός μου Γιώργος Ράλλης δεν είδαμε την τελετή γιατί ήμασταν τιμωρημένοι με φυλάκιση 20 ημερών επειδή τη Μεγάλη Παρασκευή, από τον ενθουσιασμό μας που βλέπαμε την περιφορά του Επιταφίου χωρίς την παρουσία των Ιταλών και των Γερμανών κατακτητών, πήραμε τα οπλοπολυβόλα μας και ρίχναμε στον αέρα». 

Δακρύζουν τα μάτια του κ. Χαλικάκη όταν θυμάται εκείνες τις ιστορικές στιγμές. «Μετά την παράδοση των Γερμανών στη Σύμη την επόμενη κιόλας μέρα, δηλαδή στις 9 Μαΐου 1945 οι Άγγλοι πήγαν με τα πλοία τους ως ελευθερωτές στη Ρόδο, ενώ μια ομάδα από 30 Ιερολοχίτες μάς είχαν για δυο μέρες σε μια τορπιλάκατο χωρίς να μας επιτρέψουν να πάμε και εμείς». Αποδείχθηκε εκ των υστέρων ότι οι Άγγλοι ήθελαν να δείξουν στον ντόπιο πληθυσμό ότι αυτοί είναι οι νικητές του πολέμου και οι νέοι κατακτητές της Δωδεκανήσου. Και αυτό φάνηκε από την πρώτη κιόλας ημέρα, αφού οι Άγγλοι έστησαν αμέσως τη δική τους διοίκηση και παρέμειναν στη Δωδεκάνησο ακόμη δύο χρόνια, μέχρι που έγινε η ενσωμάτωση στην Ελλάδα το 1947. 

«Τέλειωσε η σκλαβιά» 

Ο Ιερολοχίτης Χαλικάκης μαζί με άλλους 30 Έλληνες πολεμιστές έφτασε στη Ρόδο στις 11 Μαΐου. Στο εμπορικό λιμάνι τούς περίμεναν χιλιάδες κάτοικοι του νησιού που τους σήκωσαν όλους στα χέρια και τους μετέφεραν μέχρι το κέντρο της πόλης σε κλίμα απίστευτου πατριωτισμού και λύτρωσης. «Αφού πια όλοι είχαμε πιστέψει ότι πήρε τέλος η σκλαβιά εκατοντάδων χρόνων των νησιών μας», λέει ο κ. Χαλικάκης. 

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Η συνθηκολόγηση των Γερμανών, το παιχνίδι των Άγγλων και η αποθέωση των Ιερολοχιτών στο λιμάνι

[ΙΝFΟ ]

Εκδήλωση για τα 64 χρόνια από την υπογραφή της συνθήκης ειρήνης και παράδοσης των γερμανικών δυνάμεων στους συμμάχους και τους Έλληνες Ιερολοχίτες στις 8 Μαΐου 1945, γίνεται σήμερα στη Σύμη.

Από την πρώτη στιγμή στον αγώνα εναντίον του κατακτητή 

ΟΤΑΝοι Γερμανοί κατέλαβαν τη Ρόδο, τα πράγματα στο νησί έγιναν πολύ δύσκολα. Η οικογένεια Χαλικάκη αποφάσισε να εγκατασταθεί στη Χάλκη, αφού προηγουμένως ο μεγαλύτερος γιος- ο Κυριάκος- δραπέτευσε στην Τουρκία και στη συνέχεια πήγε στη Μέση Ανατολή και κατατάχθηκε στο Πολεμικό Ναυτικό «χωρίς να μπορέσω να μάθω ποτέ πώς τα κατάφερε και έφτασε μέχρι εκεί», λέει σήμερα ο κ. Χαλικάκης. 

Στη Χάλκη ο Βασίλης κάνει παρέα με τον λοχαγό Διογένη Φανουράκη που κατάγεται από το νησί και βρίσκεται εκεί με μυστική αποστολή για να μεταφέρει πληροφορίες στους Συμμάχους σχετικά με τις κινήσεις των Γερμανών στη Ρόδο και τα γύρω νησιά. Στις 30 Οκτωβρίου του 1944 οι Γερμανοί εντοπίζουν τον Φανουράκη και ο ηρωικός λοχαγός για να μην παραδοθεί στους κατακτητές, τοποθετηθεί μια χειροβομβίδα στα σκέλη του και βάζει τέλος στη ζωή του. 

«Το γεγονός αυτό μάς συγκλόνισε και αποφασίσαμε να δραπετεύσουμε από τη Χάλκη και να πάμε στη Σύμη, που την κατείχαν οι Άγγλοι», θυμάται ο κ. Χαλικάκης, ο οποίος μαζί με τους φίλους του Κώστα Ζαμπετούλα, Κώστα Τσίμπικα και Γιώργο Λιναρδή παίρνουν μια βάρκα και με δύο κουπιά ξεκινούν το ταξίδι «προς την Ελευθερία». Ο καιρός όμως, ήταν άσχημος και δεν μπορούσαν να φτάσουν στη Σύμη. Το δυνατό κύμα τους παρέσυρε προς την Τήλο και αργότερα κοντά στα τουρκικά παράλια. «Τραβούσαμε κουπί για 20 ώρες, όταν στον δρόμο μας βρέθηκε ένα μικρό ελληνικό ποστάλι με το όνομα “Καλαμάρα”, που μας περισυνέλεξε και μας μετέφερε στη Σάμο. Στη συνέχεια παρέλαβε 100 Ιταλούς και Γερμανούς αιχμαλώτους και με τη συνοδεία ιερολοχιτών φτάσαμε στη Χίο που ήταν ελεύθερη», λέει ο κ. Χαλικάκης που δεν μπορεί να ξεχάσει τη σκηνή όπου «βγαίνοντας από το πλοίο το συγκεντρωμένο πλήθος νόμιζε ότι ήμασταν κι εμείς αιχμάλωτοι και μας... γιουχάιζε!». 

Ο κ. Χαλικάκης μαζί με τους άλλους τρεις Δωδεκανήσιους παρουσιάστηκαν στους Έλληνες αξιωματικούς και με μεγάλη δυσκολία- λόγω του νεαρού της ηλικίας τους- έγιναν δεκτοί στον Ιερό Λόχο. Ακολούθησε εκπαίδευση και στη συνέχεια μετάβαση στην Αίγυπτο. «Ήμουν στα αντιαρματικά με διοικητή τον υπολοχαγό Γιώργο Ραγκούση από την Πάρο, μετέπειτα πεθερό του τραγουδιστή Γιώργου Νταλάρα», τονίζει ο 82χρονος σήμερα πρώην Ιερολοχίτης, που μαζί με την υπόλοιπη μονάδα του κατευθύνθηκε προς τη Σύμη από όπου ξεκινούσαν όλες οι καταδρομικές επιχειρήσεις των Ιερολοχιτών και των συμμαχικών δυνάμεων εναντίον των Γερμανών στα νησιά του Αιγαίου. «Εκεί βρήκα και τον άλλο αδελφό μου, τον Γιώργο, που με το καΐκι του το “Άγιος Γεώργιος” έκανε διάφορες αποστολές στα νησιά για λογαριασμό των Συμμάχων και αργότερα και τον αδελφό μου Κυριάκο που υπηρετούσε στο πολεμικό “Κρήτη” και περιπολούσε στη Δωδεκάνησο», θυμάται ο κ. Χαλικάκης. 

Επιστροφή στην πατρίδα 

Μετά την παράδοση των Γερμανών στους Συμμάχους και τη μετάβαση των Ιερολοχιτών από τη Σύμη στη Ρόδο στις 11 Μαΐου 1945, πήγε στο σπίτι του. «Όταν έφτασα στο σπίτι», θυμάται σήμερα με συγκίνηση ο κ. Χαλικάκης, «βρήκα τον πατέρα μου νεκρό. Είχε πεθάνει την προηγούμενη μέρα συνεπεία ενός τραύματος από βλήμα στο στήθος. 

Όταν ο πατέρας μου έμαθε ότι ήμουν Ιερολοχίτης στη Σύμη, ξεκίνησε μαζί με άλλα άτομα από τη Χάλκη για να έρθουν να με βρουν. Πήραν ένα καΐκι, αλλά όταν περνούσαν έξω από τη Μονόλιθο δέχτηκαν πυρά από γερμανικό φυλάκιο. Ο πατέρας έφυγε από τη ζωή μια μέρα πριν δει ελεύθερη την πατρίδα του...».

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4515606&ct=1