Ε Π Ι Κ Η Δ Ε Ι Ο Σ
ΤΩΝ ΑΚΗΔΕΥΤΩΝ 35 ΧΡΟΝΙΑ
ΜΑΡΤΥΡΙΚΩΝ ΟΣΤΩΝ
ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΤΟΥ 256ΤΠ
Μιχαλάκη Α. Αναστασίου
Σάββατο 19η Δεκεμβρίου 2009, 11.00 Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου – Χαβούζας Λεμεσού.
Ελληνίδες και Έλληνες,
Βαθύτατα συγκλονισμένοι, υπό τους ιερούς θόλους,
του προστάτη του στρατού μας Αγίου Γεωργίου,
προσήλθαμε σήμερα για ένα ιερότατο καθήκον:
Να κηδεύσουμε τα ακήδευτα, επί 35 χρόνια,
μαρτυρικά οστά ενός από τους
ηρωικότερους πολεμιστές μας του 1974.
Του ήρωα συμπολεμιστή μας,
του γενναίου Μίχαλου μας που το Βαρώσι.
Του πιο ψηλού λεβέντη μαχητή
του ηρωικού Δευτέρου Λόχου,
του αποδεκατισμένου Δύο – Πενηνταέξη Τάγματος Πεζικού.
Θυσιάστηκε μαχόμενος, ημέρα Τρίτη, 6η Αυγούστου 1974.
Στην πολύνεκρη μάχη-μακελειό, Καραβά και Λαπήθου.
Έπεσε, ανδρείως αγωνιζόμενος απέναντι στις ορδές του Αττίλα.
Στις προδομένες κυπριακές Θερμοπύλες του '74.
Τον γάζωσαν τα πολυβόλα της τουρκικής ενέδρας
στην Αϊρκώτισσα. Τη μαύρη Τρίτη της άλωσης των δύο ελληνίδων κωμοπόλεών μας.
Ο Μ ι χ ά λ η ς Α ν α σ τ α σ ί ο υ,
του Ανδρέα και της Κίκας, 22 χρόνων. Θ υ σ ι ά σ τ η κ ε :
-Μαζί με 48 άλλους λεβέντες, αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και οπλίτες, πολεμιστές του Δύο Πενηνταέξη Τάγματος Πεζικού.
- Μαζί με άλλους έξι, ηρωικούς συμπολεμιστές στη Λάπηθο, του Δύο – Ογδονταέξι Μηχανοκίνητου Τάγματος Πεζικού.
- Μαζί με άλλα, τριάντα ένα παλικάρια, του Εβδομήντα Τάγματος Μηχανικού.
Σύνολο: 86 λεβεντονιοί της Εθνικής Φρουράς,
της μάχης Καραβά και Λαπήθου, της 6ης Αυγούστου 1974,
στον μακρύ κατάλογο των Αγνοουμένων.
Θυσιάστηκε ο Μίχαλός μας, στην ίδια περιοχή όπου θυσιάστηκε μαχόμενος και ο διοικητής του λόχου του,
ο λεβέντης ανθυπολοχαγός από τα Χανιά της Κρήτης,
ο Σταύρος ο Μπιτσάκης μας.
Ήταν η τρίτη μάχη στην οποία πολέμησε ο κηδευόμενος ήρωας.
Πολέμησε στη μάχη της Λεύκας, στον πρώτο Αττίλα.
Για την εκπόρθηση των τουρκικών οχυρών της Τ.Μ.Τ.
Όπου ο Αττίλας έστειλε, προς ενίσχυση,
τα βομβαρδιστικά της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας,
χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Στις μάχες Λεύκας, Ελιάς και Αγκολέμι,
θυσιάστηκαν έξι πολεμιστές του τάγματός μας.
Στις 31η Ιουλίου και 1η Αυγούστου 1974,
ο ηρωικός Μιχάλης Αναστασίου
έλαβε μέρος στη μάχη, για την απόκρουση του Αττίλα,
στα ανατολικά υψώματα του χωρίου Αγριδάκι.
Δύο συμπολεμιστές μας, του δευτέρου λόχου,
θυσιάστηκαν εκεί, εκείνη τη μέρα.
Τουρκικός όλμος κατέστρεψε το πολυβόλο «Γκρινόφ» του Μίχαλου, στο Αγριδάκι, χωρίς να πάθει τίποτε ο ίδιος.
Στις τέσσερεις και τριάντα το πρωί
της Τρίτης 6ης Αυγούστου 1974,
εν καιρώ συμφωνημένης εκεχειρίας,
η σιδηρόφρακτη 28η Μεραρχία του Αττίλα,
εξαπέλυσε την επίθεσή της. Για την άλωση Καραβά και Λαπήθου. Κατέχοντας τα υψώματα του Πενταδακτύλου
μέχρι και το Χίλια Είκοσι Τρία,
καταπλέοντας και στις βόρειες θάλασσες,
ο Αττίλας είχε τον Καραβά και τη Λάπηθο σε ένα ασφυκτικό «πι».
Ο Δεύτερος Λόχος μας στον Καραβά με 56 άνδρες.
Και ο Πρώτος Λόχος μας στη Λάπηθο με 54 άνδρες.
Στάλθηκαν εκεί με αποστολή να τοποθετήσουν,
περιμετρικά, τις Γαλανόλευκες Σημαίες μας,
ώστε το ελικόπτερο των Ηνωμένων Εθνών να διαπιστώσει
ότι ήσαν ακόμα υπό τον έλεγχο της Εθνικής Φρουράς
οι δύο έρημες κωμοπόλεις.
Οι πρώτες πρωινές πεζικές επιθέσεις των Τούρκων,
αποκρούστηκαν από τους γενναίους συμπολεμιστές μας.
Η πρώτη προέλαση των τουρκικών αρμάτων μάχης,
ανακόπηκε με βολή δικού μας ΠΑΟ 106 χιλιοστών,
στ΄ανατολικά κράσπεδα του Καραβά.
Σαν λιοντάρια, με τα παμπάλαια στεν, τα μαρτίνια, τα μπρεν
και τις χειροβομβίδες, καθήλωσαν τα στίφη του τουρκικού πεζικού, οι γενναίοι του Σταύρου Μπιτσάκη.
Ανάμεσά τους κι ο ηρωικός μας Μίχαλος .
Ακολούθησε η διαταγή του Αντισυνταγματάρχη διοικητή Ζαγορίτη
για σύμπτυξη των δύο λόχων: Από Καραβά και Λάπηθο,
στην αμυντική γραμμή Βασίλεια – Βαβυλάς.
Στα νώτα των δύο λόχων μας, αθέατη,
εγκαταστάθηκε στην περιοχή Αϊρκώτισσας τουρκική ενέδρα.
Η οποία προκάλεσε φοβερές απώλειες
στους συμπτυσσόμενους πολεμιστές,
προτού εξουδετερωθεί αύτανδρη και η ίδια.
Εκεί θυσιάστηκε, λίγο πριν το μεσημέρι της 6ης Αυγούστου 1974
ο ήρωας Μιχαλάκης Αναστασίου.
ΧΡΕΟΣ ύψιστο προς τους Αθάνατους συμπολεμιστές μας,
χρέος και καθήκον προς τις επερχόμενες γενιές,
οδήγησε τον Σύνδεσμό μας στην απόφαση,
να ορθώσουμε Μνημείο Αιώνιας Ευγνωμοσύνης
προς τους Ήρωές μας.
Στην είσοδο της Ευρύχου.
Στον λοφίσκο πλάϊ στην πύλη του στρατοπέδου,
του Δύο Πενηνταέξη Τάγματος Πεζικού,
που φέρει το όνομα του Ήρωα της ΕΟΚΑ Μάρκου Δράκου,
στήσαμε περίβλεπτο μνημείο.
Για τους Πενήντα Οκτώ θυσιασθέντες συμπολεμιστές μας.
Τα ονόματά τους, μαζί και του Μίχαλού μας,
ανεξίτηλα στο μεταλλικό τάλαντο
της αιώνιας ελληνικής ανδρείας και αρετής.
Τα αποκαλυπτήρια του Μνημείου, τέλεσε τον Ιούλιο του 2004,
ο αείμνηστος Πρόεδρός μας, ο Τάσσος Παπαδόπουλος,
σε πάνδημη σεμνή τελετή.
Ο Μιχαλάκης Αναστασίου γεννήθηκε στην Αμμόχωστό μας
στις 8 Δεκεμβρίου 1952.
Γιος του Ανδρέα και της Κίκας.
Που έφυγαν από τη ζωή, με τον φρικτό πόνο του αγνοούμενου παλικαριού τους. Του Μ ί κ η τους. Έτσι τον έλεγαν.
Μεγάλωσε σε μια πολυμελή, φτωχή αλλά συγκροτημένη οικογένεια.
Με τ' αδέλφια του, τον Τάσο, τον Κόκο και τη Στάλω.
Όπου αναγιώθηκε, καλός και χρηστός χαρακτήρας.
Νέος, πρόθυμος να μοιράζεται και να προσφέρει.
Να αγαπά και να αγαπιέται.
Τον χρυσό κι έμπιστο χαρακτήρα του
Έζησαν, όσοι από εμάς υπηρετήσαμε μαζί του,
στα δύο χρόνια της στρατιωτικής θητείας στην Εθνική Φρουρά.
Είχε το ψηλότερο απ' όλους ανάστημα.
Δύο μέτρα και τέσσερα εκατοστά. Με παπούτσια νούμενο 52. Χρειαζόταν ειδική παραγγελία για στολή και άρβυλα ο Μιχάλης.
Λόγω μεγέθους, οι συνάδελφοί του, Μίχαλο τον ξέραμε.
Ο καλός και αγαπημένος μας γίγαντας.
Ο δεξιοτέχνης στα ξυλουργικά.
Που σχεδίαζε να σταθεί χρήσιμος στη δουλιά του πατέρα του.
Στα φυλάκια του 2ου Λόχου,
στο Στεφάνι, στο Περιστερωνάρι,
στα Χαλάσματα της Πεντάγυιας,
ο Μίχαλος περίμενε την 20η Ιουλίου 1974 για να απολυθεί.
Αντί της απολύσεως ήρθε η χουντική προδοσία.
Ήρθε ο Αττίλας.
Ήρθε η Καταστροφή.
Όπως το 480 προ Χριστού, στα Στενά των Θερμοπυλών.
Χρειάστηκε η προδοσία του Εφιάλτη,
που οδήγησε τις ορδές του Ξέρξη,
στα νώτα των αμυνομένων επιτυχώς επί τριήμερο,
ελληνικών δυνάμεων.
Εκεί έπεσαν αγωνιζόμενοι μέχρι τέλους,
φρικτά προδομένοι,
οι Τριακόσιοι Λακεδαιμόνιοι του Λεωνίδα
και οι Επτακόσιοι Θεσπιείς του Δημόφιλου.
Κατά τον ίδιο φρικτό και χειρότερο τρόπο
προδόθηκαν, το 1974 μετά Χριστόν,
οι κυπριακές Θερμοπύλες.
Γι' αυτό και στο Μνημείο των Ηρώων μας
του Δύο Πενηνταέξη Τάγματος Πεζικού στην Ευρύχου,
γράψαμε με ανεξίτηλα γράμματα:
«Ω ξειν αγγέλειν Λακεδαιμονίοις ότι
και εν Καραβά και εν Λαπήθω κείμεθα
τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».
Την ατίμωση του 1974,
την ατίμωση του Ελληνισμού στην Κύπρο,
τη συνεχιζόμενη ατίμωση, τής επί 35 χρόνια
τουρκικής κατοχής της πατρίδας μας,
η δική μας γενιά δεν στάθηκε ικανή
να την ανατρέψει και να τη ξεπλύνει ακόμα.
Επί 35 χρόνια εκλιπαρούμε, ικέτες των Κατακτητών
την καλή προαίρεση των Τούρκων,
για να περισυλλέξουμε τ' ακήδευτα λείψανα
των ηρώων, άταφων νεκρών μας, του 1974.
Αποχαιρετώντας σήμερα τα μαρτυρικά οστά
του Ήρωά Μιχάλη Αναστασίου,
προσευχόμαστε στον Θεό
να φωτίσει επιτέλους το έθνος μας, για
"να πάρει μιαν ανηφοριά,
να πάρει μονοπάτια,
να βρει τα σκαλοπάτια
που παν' στη λευτεριά".
Τότε και μόνον τότε,
θα βρουν ανάπαυση κι οι Ήρωες Νεκροί μας.
Όταν, στολισμένη με τις Γαλανόλευκες σημαίες μας,
η Αμμόχωστός μας, ελεύθερη, θα υποδεχθεί
για ταφή στα χώματά της, τα ηρωικά παιδιά της.
Μαζί και τα οστά του Μίχαλού μας.
Όταν στην απελευθερωμένη
Λάπηθο και στον Καραβά μας,
αντάξιο των Ηρώων μας θα ανεγείρουμε
το οφειλόμενο Μνημείο της Θυσίας τους.
Αιωνία θα είναι η μνήμη
της ανδρείας και της αρετής σου
Ήρωα συμπολεμιστή
και αδελφέ μας Μίχαλε.
Μιχαλάκης Πηλαβάκης
Πρόεδρος Συνδέσμου Επιζώντων Πολεμιστών 256Τ.Π.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου