Εύγε Κώστα, εύγε Ντόρα

Παρασκευή, 26 Ιουνίου 2009

Το Σάββατο 27 Ιουνίου 2009 η Ελλάδα αναγνωρίζει έμμεσα, de facto την πΓΔΜ ως "Μακεδονία". Χωρίς καν επιθετικούς προσδιορισμούς!

Οι αρχές των Σκοπίων παγίως θέτουν το αίτημα να χρησιμοποιούν το όνομα "Δημοκρατία της Μακεδονίας" στις οποιεσδήποτε σχέσεις τους με την Ελλάδα, από αθλητικούς αγώνες μέχρι την αναγνώριση των διαβατηρίων και τις προσγειώσεις αεροσκαφών. Ουδέποτε η Ελλάδα ενέδωσε. Ο ίδιος ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας είχε στο παρελθόν απορρίψει τέτοιο αίτημα.

Ο εκπρόσωπος του Υπουργείου των Εξωτερικών κ. Δελαβεκούρας μας ανακοίνωσε στις 17 Ιουνίου ότι θα επιτραπεί «κατ' εξαίρεση» στο αεροσκάφος του Υπουργού των Εξωτερικών των Σκοπίων κ. Μιλοσόσκι να προσγειωθεί με τα επίσημα έγγραφά του ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας". Ο «κατ' εξαίρεση» λόγος ήταν ότι «πρόκειται για μία συνάντηση πολύ σημαντική»!!

Αναρωτιέται κανείς αν «μία συνάντηση» του ΟΟΣΑ στην Ελλάδα είναι σημαντικότερη από την είσοδο μίας χώρας στο ΝΑΤΟ ή στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Διότι ο Έλληνας πρωθυπουργός άσκησε βέτο στο πρώτο και απειλεί να κάνει το ίδιο στο δεύτερο όταν έρθει εκείνη η ώρα;

Πώς είναι δυνατόν σήμερα ο ίδιος Έλληνας πρωθυπουργός να ισχυρίζεται «ως υπερήφανος Μακεδόνας» ότι οι φιλοξενούμενοι του ΟΟΣΑ θα χαρακτηρίζαν «νευρικότητα και μικροψυχία» την απόρριψη του παγίου αυτού αιτήματος των αρχών των Σκοπίων, όταν μάλιστα έχει προηγηθεί το ελληνικό «βέτο»; Από πού κι ως πού αυτή η συνάντηση των Υπουργών Εξωτερικών των χωρών του ΟΟΣΑ, κατά την οποία πέραν των όσων συζητιούνται καλλιεργούνται και οι προσωπικές τους δημόσιες σχέσεις, είναι τόσο σημαντικό γεγονός ώστε να οδηγεί σε εξαίρεση έναν κανόνα που απαρέγκλιτα τηρεί η Ελλάδα για 17 χρόνια.

Γιατί όμως τον τηρεί (τηρούσε) απαρέγκλιτα; Διότι στις διεθνείς σχέσεις η ισχύς ενός επιχειρήματος, ενός λόγου, αντλείται από αντίστοιχη πολιτική στάση στην πράξη. Παραδείγματα:

• Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει ότι η Ελλάδα χρησιμοποιεί 6 μίλια χωρικά ύδατα και 10 μίλια εθνικό εναέριο χώρο, παρόλο που αυτό γίνεται από το 1931. Αποφάσισε το 1975 ότι πρέπει τα δύο αυτά να συμβαδίζουν και έκτοτε παραβιάζει συστηματικά και σε καθημερινή βάση τον εθνικό εναέριο χώρο, ώστε να υποστηρίξει έμπρακτα το επιχείρημά της. Αν δεν το κάνει, αν δεν παραβιάζει τον χώρο 6-10 μιλίων, τότε η Ελλάδα θα ισχυριστεί "ορίστε, το δέχεται". Για τον ίδιο ακριβώς λόγο η Ελλάδα επιμένει να αναχαιτίζει όλες αυτές τις παραβιάσεις. Διότι αν κάποτε δεν το κάνει, αυτομάτως θα εξοπλίσει τον ισχυρισμό της Τουρκίας η οποία θα πει "δεν ενοχλούν την Ελλάδα οι πτήσεις μας, άρα αποδέχεται αυτομάτως ότι δεν είναι εθνικός της εναέριος χώρος"
• Η Ελλάδα υπέγραψε το 1995 το Δίκαιο της Θάλασσας (το οποίο μεταξύ άλλων ορίζει ως ελάχιστο όριο χωρικών υδάτων τα 12 ναυτικά μίλια), αλλά ταυτόχρονα δήλωσε ότι θα εφαρμόσει τη σχετική ρύθμιση όταν το κρίνει σκόπιμο. Αμέσως η Τουρκία διακήρυξε ότι μία ενδεχόμενη επέκταση στα 12 μίλια στο Αιγαίο πέλαγος συνιστά αιτία πολέμου. Η Ελλάδα δεν προχωρά στη μονομερή επέκταση των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο πέλαγος (για το οποίο δεν υπάρχει "αιτία πολέμου"), διότι εάν το κάνει τότε αυτομάτως θα παραδεχθεί ένα "ειδικό καθεστώς" του Αιγαίου που χρήζει ειδικής μεταχείρισης, άρα θα αποδεχθεί την "αιτία πολέμου" για το Αιγαίο. Προτιμά να αφήνει το θέμα εκκρεμές για το αόριστο μέλλον.
• Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ούτε καν τώρα που είναι η ίδια υποψήφιο μέλος σε μία κοινότητα, της οποίας πλήρες μέλος είναι ήδη η Κύπρος. Γνωρίζει πως αν την αναγνωρίσει μία φορά, έστω και έμμεσα, έστω και de facto, τότε θα έχει αποδεχθεί την κυριαρχία της Κυπριακής κυβέρνησης σε ολόκληρο το νησί, του οποίο του 38% κατέχει παράνομα, κάτι που δεν παραδέχεται θεωρώντας ότι στο νησί υπάρχουν δύο ισότιμες κοινότητες/κρατίδια. Δεν θα το κάνει ποτέ πριν λυθεί το Κυπριακό.
• Η Δυτική Γερμανία δεν αναγνώρισε ποτέ την Ανατολική Γερμανία και δεν είχε ποτέ διπλωματικές σχέσεις μαζί της παρόλο που όλα τα κράτη της γης έκαναν το αντίθετο. Μισό αιώνα μετά τη λήξη του 2ου παγκοσμίου πολέμου δικαιώθηκε πλήρως αυτή η τακτική με την επανένωση των δύο Γερμανιών.

Από αρχαιοτάτων χρόνων (Θουκυδίδης) είναι γνωστό ότι η υποχώρηση στο μικρό οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην υποχώρηση στο μεγάλο.

Σήμερα, η Ελλάδα αποδέχεται τη χρήση του σκέτου όρου "Δημοκρατία της Μακεδονίας" από τις αρχές των Σκοπίων, και μάλιστα τη χρήση αυτή σε ελληνικό έδαφος!

Κάποιοι έλεγαν το 1992 ότι "σε δέκα χρόνια θα τό 'χομε ξεχάσει". Πέρασαν 17 χρόνια. Φαίνεται ότι οι μόνοι που το ξέχασαν είναι οι ίδιοι. Και λίγοι ακόμη. Ο ελληνικός λαός σε ποσοστά άνω του 70% δεν συμφωνεί ούτε καν με τη "σύνθετη ονομασία", σύμφωνα με όλες ανεξαιρέτως τις δημοσκοπήσεις. Η τεράστια διάσταση λαού-διαμορφωτών της κοινής γνώμης είναι η αποκλειστική αιτία που αυτή η συντριπτική πλειονότητα δεν εκπροσωπείται στον δημόσιο λόγο.

Η κυβέρνηση με δική της πρωτοβουλία, χωρίς προηγούμενη συζήτηση, χωρίς να βρίσκεται σε πίεση, χωρίς να έχει να εξισορροπήσει τίποτα, κατά παράβαση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας και κατά παράβαση του "εθιμικού δικαίου" που είχαμε διαμορφώσει εδώ και πάνω από 17 χρόνια, προχώρησε σε ένα μεγαλειώδες διπλωματικό αυτογκόλ. Προσέβαλε την απόφαση των πολιτικών αρχηγών του 1992 (την οποία ουδέποτε άλλαξε επίσημα) και προσέβαλε τον ελληνικό λαό.

Η κίνηση αυτή συνιστά λοιπόν μία εθνική ντροπή, μία μαύρη σελίδα στην ελληνική ιστορία.

Μαύρη θα είναι και η πρώτη σελίδα του Αντίβαρου το Σάββατο 27 Ιουνίου 2009, την ημέρα δηλαδή που θα προσγειώνεται το "Μακεδονικό" αεροσκάφος από τη "Δημοκρατία της Μακεδονίας" σε έδαφος της "Ελληνικής Δημοκρατίας".

Michael Gerakis