Μενεγάκη, τέλος. Ρίξτε... Καλάβρυτα!

Μενεγάκη, τέλος. Ρίξτε... Καλάβρυτα *Δεν ξέρω για εσάς, αλλά για εμένα προσωπικά, αυτή η ιστορία με το άρθρο του Focus και την Αφροδίτη της Μήλου να χειρονομεί δείχνοντας τον μέσο υπό τον τίτλο «Απατεώνες στην Οικογένεια του Ευρώ», αυτή, λοιπόν, η ιστορία και η μαζική υστερία που προκάλεσε στους Έλληνες, δείχνει για άλλη μια φορά την τεράστια απόσταση που χωρίζει τον Έλληνα τού σήμερα από τις αντιλήψεις των κοινωνικώς προηγμένων χωρών της Ευρώπης. Και, δυστυχώς, γιατί η Ελλάδα ούτε μπορεί αλλά και ούτε πρέπει να ελπίζει για ένα καλύτερο μέλλον. *Ο Έλληνας κατατρύχεται, όχι γιατί έτσι έτυχε, αλλά γιατί ο ίδιος και το θέλει και το επιδιώκει, από το σύνδρομο του «ανθελληνισμού». Μέσω τέτοιων μανιοκαταδιωκτικών αντιλήψεων επιβεβαιώνει το μύθο της Σπουδαιότητας του Είδους, η οποία τού εμφυτεύεται παιδιόθεν. Πιο απλά, μέσα από την ψύχωση ότι οι πάντες τον καταδιώκουν (άλλοι κατά διαστήματα και άλλοι αδιαλείπτως) ο σημερινός Έλληνας, αφενός, μεν, επιβεβαιώνει την πεποίθησή του ότι είναι εκ φύσεως σπουδαίος (έτσι νομίζει - η εκπαίδευση, τα νοσοκομεία, τα δημόσια έργα, το κοινωνικό κράτος και το κράτος του, ευρύτερα, φωνάζουν το αντίθετο) και, αφετέρου, δεν ασχολείται με τους πραγματικούς του εχθρούς. Οι οποίοι δεν είναι ξένοι. Είναι Έλληνες 100%. *Ο μεγαλύτερος εχθρός του σημερινού Έλληνα είναι, από τη μία, η αντίληψή του πως ζει σε μία σαθρή κοινωνία, αλλά, όταν ο ίδιος δεν τηρεί τους νόμους ή κλέβει το κράτος του, δεν τρέχει τίποτα και, από την άλλη, ένα κατεστημένο λωποδυτών (πολιτικών, παπάδων, επιχειρηματιών, ιδιοκτητών ΜΜΕ, δημοσιογράφων και άλλων) οι οποίοι τον γδέρνουν κανονικά χωρίς εκείνος να αντιδρά, και οι οποίοι τα τελευταία τριάντα τόσα χρόνια εκτός από εκείνον έχουν κατακλέψει και πολλά από τα όσα στέλνει η ΕΕ. Αυτά που - ναι, τι να γίνει; - βγαίνουν από τις τσέπες ΟΛΩΝ των Ευρωπαίων. *Αυτό έγραψε το (γερμανικό) Focus. Εάν μας ρωτάτε, το έγραψε πολύ άκομψα. Ούτε εμείς συμφωνούμε με το ύφος του περιοδικού, το οποίο παρακολουθούμε εδώ και χρόνια. Το ύφος του, όχι μόνο στο συγκεκριμένο θέμα αλλά και σε πολλά άλλα, στα οποία επέδειξε ξενοφοβικές και ισοπεδωτικές προσεγγίσεις έναντι κι άλλων ευρωπαϊκών χωρών και λαών. Και μια αλαζονεία που ενοχλεί. Όμως, το Focus είναι ΕΝΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ. Δεν είναι ούτε η Καγκελάριος της Γερμανίας, ούτε το ΥΠΕΞ στο Βερολίνο. *Το να παθαίνει, λοιπόν, μια ολόκληρη χώρα μια τέτοια υστερία (προσωπικά μου θύμισε τον παροξυσμό του Ισλάμ για τα σκίτσα του Μωάμεθ, απλώς χωρίς τα έκτροπα) είναι θλιβερό. Και όζει δυστυχώς, της μανίας καταδιώξεως που λέγαμε: Εάν ένα ελληνικό περιοδικό έβαζε την Αφροδίτη της Μήλου να χειρονομεί και έγραφε «Απατεώνες στην οικογένεια του Ευρώ», όλοι στην Ελλάδα θα έλεγαν πως έχει δίκαιο! Το «κολάσιμο» στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι το έκαναν ξένοι. Εκεί, ξύπνησε η... εθνική υπερηφάνεια μιας χώρας και ενός έθνους, το οποίο δεν ένιωσε να θίγεται όταν τα ίδια τα γεγονότα και η κάθε άλλο παρά σπάνια οικονομική κρίση, συνεπεία της έλλειψης θεσμών, της διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα αλλά και της παντελούς απουσίας κοινωνικής αντίδρασης, γινόταν πρώτη είδηση σε ολόκληρο τον πλανήτη. *Και δεν είναι τυχαίο που, σύσσωμο αυτό το κατεστημένο που ρήμαξε την Ελλάδα, πολιτικοί και άλλοι, έσπευσε στα τηλεοπτικά παράθυρα για να συνδράμει στην... υπεράσπιση της τιμής της πατρίδος την οποία οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι βίαζαν επί τόσα χρόνια. Αίφνης, το Focus, ένας συντάκτης του και ο αρχισυντάκτης του οι οποίοι ασχολήθηκαν με το θέμα έγιναν «Οι Γερμανοί». «ΟΙ». Ξύπνησαν μνήμες για τα Καλάβρυτα! Μνήμες οι οποίες παραδόξως δεν είχαν ξυπνήσει τα τελευταία χρόνια στο μυαλό κανενός πολιτικού και κανενός ΜΜΕ στην Ελλάδα όταν για πρώτη φορά από την... Κατοχή, η Αθήνα είδε να στήνονται συσσίτια στους δρόμους για να ταΐσουν πεινασμένους συνταξιούχους, την ώρα που τα κανάλια αποβλάκωναν νυχθημερόν τον κόσμο με το ποιος πηδιέται με ποια και το τι φοράνε οι ...«επώνυμοι». *Τώρα, όμως, ξύπνησε το ΄40. Η Μέρκελ έγινε Χίτλερ και το βρισίδι ενάντια σε μια ολόκληρη χώρα για ΕΝΑ δημοσίευμα ΕΝΟΣ περιοδικού δίνει και παίρνει (!). Μες τη μνήμη ξαφνικά ο Έλληνας. Επιλεκτική, όμως, έτσι; Κανείς δεν είπε λ.χ. πού θα βρισκόταν η Ελλάδα εάν ένα εκατομμύριο Έλληνες δεν έφευγαν από τη δεκαετία του ΄50 και μετά για να βρουν ένα καλύτερο αύριο στη Γερμανία. Και το βρήκαν. Όχι ότι τους έκαναν χάρη οι Γερμανοί, έτσι; Τους το δούλεψαν οι Έλληνες και με το παραπάνω. Αλλά, δεν γίνεται να παίρνεις επιλεκτικά το ΄40 και να μην βλέπεις το ΄50 και παρακάτω. Να μην βλέπεις το ότι αυτοί οι άνθρωποι βρήκαν δουλειά, σχολεία της προκοπής και πανεπιστήμια (δωρεάν) για τα παιδιά τους, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη (του είδους «σε κρεβάτι όχι σε ράντσο» - και να βγαίνεις ζωντανός), συντάξεις και ένα σωρό άλλα. Εξ ου και 300 χιλιάδες από αυτούς, το ένα τρίτο δηλαδή, έμειναν εκεί έκτοτε. *Δυστυχώς, ο Έλληνας έπεσε για άλλη μια φορά στην παγίδα που του έστησαν, όχι οι Γερμανοί αλλά οι πραγματικοί του εχθροί. Η κυβερνώσα ολιγαρχία των Ελλήνων. Αυτοί που τον κλέβουν και θησαυρίζουν στην πλάτη του, αυτοί που τον φανατίζουν κάθε φορά που η σήψη τους οδηγεί τα πράγματα στο απροχώρητο. Αυτοί, το βαθύ κράτος των απατεώνων (στη λέξη είχε δίκαιο το Focus), οι οποίοι, έχουν φέρει την Ελλάδα στα πρόθυρα της καταστροφής.  Αυτοί όλοι που βάζουν τον Έλληνα να ασχολείται με τη Μενεγάκη και το Λάτσιο και, άμα δεν τραβάει πια, με τους φανταστικούς εχθρούς που του φυτεύουν στο μυαλό του, τους ξένους που δεν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν από το να μηχανεύονται τρόπους για να τον εξοντώσουν. *Η τρομακτική ευκολία με την οποία ένα κοινό δημοσίευμα σε ένα περιοδικό έγινε μείζον εθνικό ζήτημα (!), δείχνει, δυστυχώς, πως οι αντιστάσεις του Έλληνα είναι πολύ πιο μειωμένες από ό,τι φαινόταν μέχρι που «έσκασε» αυτή η αστεία ιστορία. Εάν τα μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης για την οικονομία δεν αποδώσουν και η κατάσταση χειροτερεύσει, τότε δεν πρέπει να αποκλείεται η εμφάνιση ακόμη σοβαρότερων... απειλών ενάντια στους Έλληνες. Κι άλλων «ανθελληνικών» «συνωμοσιών», δηλαδή.  Ο ποδοσφαιρικού τύπου «πατριωτισμός» είναι μια μέθοδος δοκιμασμένη στην Ελλάδα. Σίγουρη. Και τραγική.