ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΑΓΓΕΛΑ ΜΕΡΚΕΛ

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ

 

Deutsche Bank  Über Alles? Ε, λοιπόν, όχι!

 

Σχέδιο επιστολής του Γιώργου Παπανδρέου στην Άγκελα Μέρκελ

 

Σύμφωνα με απολύτως έγκυρες πληροφορίες του περιοδικού μας, στο διπλωματικό γραφείο του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου βρίσκεται ήδη σχέδιο προσωπικής, εμπιστευτικής επιστολής του στη Γερμανίδα καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ. Αφορμές για τη σύνταξη της επιστολής έδωσαν οι ακραία επιθετικές, στα όρια του λιβελογραφήματος, εκθέσεις γερμανικών ιδρυμάτων και δηλώσεις Γερμανών πολιτικών εναντίον της χώρας μας, αναφορικά με τη δημοσιονομική κρίση. Όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης από το περιεχόμενο του σχεδίου, εάν τελικά ο πρωθυπουργός αποφασίσει να στείλει στη Γερμανίδα καγκελάριο επιστολή με έστω και με το ένα δέκατο των θέσεων που του προτείνονται, θα πρόκειται για μείζον γεγονός στην ελληνική εξωτερική πολιτική και στις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Το πλήρες περιεχόμενο του κειμένου έχει ως εξής:

 

Αγαπητή Άγκελα,

 

Η τρικυμιώδης πολιτική ιστορία της Ευρώπης κατά τους δύο τελευταίους αιώνες έχει διδάξει ότι κάθε μεγάλη, παρατεταμένη οικονομική κρίση γεννάει τους αποδιοπομπαίους τράγους της. Στα τέλη του 19^ου αιώνα και στις αρχές του 20ού, ο ρόλος αυτός αποδόθηκε, όπως όλοι γνωρίζουμε, στους Εβραίους, με το στερεότυπο του «απάτριδος χρηματιστή- τοκογλύφου, που απομυζά τον πλούτο των εθνών» να δικαιολογεί τα πογκρόμ. Κατά την τρέχουσα οικονομική κρίση, τη μεγαλύτερη δοκιμασία της γενιάς μας, οι αποδιοπομπαίοι τράγοι εντοπίστηκαν, αρχικά, στους οικονομικούς μετανάστες, στόχους εντεινόμενων ρατσιστικών επιθέσεων, οι οποίες, όσο ανησυχητικές κι αν είναι, ευτυχώς δεν συγκρίνονται με τα φριχτά, ιστορικά προηγούμενα.

Παραδόξως, δίπλα σ’ αυτόν τον εύκολο και αναμενόμενο στόχο, διαπιστώνουμε τελευταία τον στιγματισμό ολόκληρων εθνών της ευρωπαϊκής μας οικογένειας, τα οποία περιγράφονται συλλήβδην ως PIGS. Είναι οι μεσογειακοί πληθυσμοί χοίρων ή έστω τζιτζίκων, που υποτίθεται ότι σπαταλούν στο ούζο και το κρασί τον ιδρώτα των Βορείων, εργατικών μυρμηγκιών της Ένωσης, σ’ αυτή τη σύγχρονη εκδοχή του Αισώπειου μύθου. Η χώρα μου έλαβε τη μερίδα του λέοντος στην εκστρατεία της λάσπης. Για αρκετό καιρό επιδείξαμε υπομονή, σκεπτόμενοι ότι «έξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν». Ωστόσο, το αστείο παρατράβηξε. Ως πρωθυπουργός, αλλά και ως απλός πολίτης αυτής της χώρας, αισθάνομαι ότι είμαι υποχρεωμένος να πω στους λασπολόγους: Αρκετά σας ανεχθήκαμε! Ως εδώ!

Τις προάλλες, ο υφυπουργός Οικονομικών της κυβέρνησής σου, κάποιος κύριος Γιοργκ Άζμουσεν, δήλωσε με ύφος γκαουλάιτερ ότι οφείλω (οφείλω!) να ακολουθήσω το παράδειγμα των ομολόγων μου της Ιρλανδίας και της Λετονίας, που ακρωτηρίασαν κατά 25% τα εισοδήματα των μη προνομιούχων πολιτών. Νωρίτερα, ο γενικός διευθυντής της Deutsche Bank, καθισμένος αναπαυτικά πάνω σε ένα βουνό κερδών, ύψους 5 δις ευρώ κατά το 2009, μέρος των οποίων προέρχονται από την κερδοσκοπία πάνω στο ελληνικό χρέος, αποκάλεσε την Ελλάδα «χρεοκοπημένη χώρα», που έχει βγει με το καπέλο στη ζητιανιά και «πρέπει να διαλέξει ποιον αφέντη θα υπηρετήσει, το ΔΝΤ ή την Ευρώπη». Στο ίδιο μήκος κύματος, ο πρόεδρος της ευρωομάδας, Ζαν- Κλοντ Γιούνκερ, γιος στρατιώτη της Βέρμαχτ, πρωθυπουργός και ισόβιος υπουργός Οικονομικών του κατ’ εξοχήν φορολογικού παράδεισου της Ευρώπης, του Λουξεμβούργου. Ένας αξιωματούχος που δεν έχει δουλέψει ούτε μία ημέρα της ζωής του και αμοίβεται από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους με 300.000 ευρώ μόνο για την προεδρία του ECOFIN, χώρια τα οδοιπορικά και τα επιδόματα, μου κουνάει απειλητικά το δάκτυλο και χτυπάει το χέρι στο τραπέζι, απαιτώντας να κόψω τους μισθούς των 1.200 ευρώ. Κι ας γνωρίζει πολύ καλά ότι η σύνταξη ενός μέσου υπαλλήλου της ευρωγραφειοκρατίας (όχι των ανώτατων αξιωματούχων, αλλά των απλών υπαλλήλων) φτάνει τα 12.500 ευρώ το μήνα!

Μου έλαχε η τιμή να προίσταμαι μιας μικρής χώρας με μεγάλη ιστορία, μιας χώρας που γνώρισε την κατοχή, αλλά ουδέποτε την αποδέχθηκε. Αυτή η χώρα δεν έχει μάθει να της μιλάνε σε τέτοια γλώσσα γραφειοκράτες χωρίς σπονδυλική στήλη, ιδανικοί μπάτλερ των εκάστοτε ισχυρών, «ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες, καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες στο κλουβί του», όπως έγραψε ο Γιώργος Σεφέρης. Εκλέχτηκα πρωθυπουργός ενός κυρίαρχου, δημοκρατικού κράτους και δεν θα παραδώσω στους επόμενους μια ανυπεράσπιστη κοινότητα υπό ευρωπαϊκή κηδεμονία, όπως θα έλεγε ένας άλλος Ελλαδίτης που πολλούς ενόχλησε, ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος.

Δεν θάθελα να μας παρεξηγήσεις, αγαπητή Άγκελα. Σε πείσμα των δυσάρεστων εμπειριών του νεώτερου ελληνικού κράτους, από τη Βαυαρική μοναρχία μέχρι τη ναζιστική κατοχή (για την οποία ουδέποτε εισπράξαμε τις οφειλόμενες αποζημιώσεις), ο ελληνικός λαός τρέφει βαθειά εκτίμηση στον γερμανικό πολιτισμό. Βλέπουμε το μεγάλο, γερμανικό έθνος στην ιστορική του διαδρομή, όπως το είδε ο Βόλφγκανγκ Γκαίτε στον Φάουστ, σαν «δύο ψυχές σε ένα σώμα». Έχουμε αφήσει στην κρίση της Ιστορίας τη σκοτεινή ψυχή που κοιτάει προς το κρατικό μεγαλείο με κάθε τίμημα και έχουμε κρατήσει στην καρδιά μας την άλλη γερμανική ψυχή της αλληλεγγύης και της δημιουργικότητας. Τη Γερμανία του Καντ και του Χέγκελ, του Μαρξ και του Μαρκούζε, του Μπαχ και του Μπετόβεν, του Λανγκ και του Μπρεχτ, του Αϊνστάιν και του Σρέντιγκερ. Τη Γερμανία της επιστημονικής καινοτομίας και της παραγωγικότητας, της αξιοθαύμαστης οργάνωσης και συνέπειας, του κοινωνικού κράτους και της ποιότητας ζωής.

Σ’ αυτή, την προοδευτική Γερμανία του σωματικού και πνευματικού μόχθου προσβλέπουμε, ως πηγή έμπνευσης και σύμμαχο. Άλλωστε, πολλοί επώνυμοι και ανώνυμοι Έλληνες, από τους σπουδαίους επιστήμονες σαν τον Καραθεοδωρή, τον Χόνδρο και τον Καφάτο, μέχρι τους εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που ξανάχτισαν τη γερμανική βιομηχανία, είχαν μερίδιο συμβολής στο μεταπολεμικό γερμανικό «θαύμα». Εκατομμύρια Γερμανοί τουρίστες που κατακλύζουν κάθε καλοκαίρι τα νησιά μας και αγοράζουν τη γη μας, γνωρίζουν ότι είναι πάντα καλοδεχούμενοι. Ωστόσο, η εικόνα της Ελλάδας της ραστώνης και της επαιτείας, που θρέφεται από την Ένωση χάρη στα γερμανικά κεφάλαια, είναι κάτι που δεν μπορεί να ανεχθεί κανείς Έλληνας. Και δεν το ανέχεται ούτε η αλήθεια.

Γνωρίζεις ότι ο πατέρας μου ήταν αρχικά αντίθετος στην ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, θεωρώντας ότι μια ΕΟΚ υπό αμερικανονατοϊκή κηδεμονία θα περιόριζε την εθνική μας ανεξαρτησία και ότι οι οικονομικές απώλειες θα ήταν μεγαλύτερες από τα οφέλη. Μετά την άνοδο του κινήματός μας στην εξουσία, το 1981, αποδέχθηκε, ωστόσο, το fait accompli της ένταξης, στην οποία η κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά και μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, προσέβλεπαν με μια διπλή ελπίδα: Αφ’ ενός ότι η Ελλάδα θα πάρει τη θέση της στην «πρώτη ταχύτητα» της  παγκόσμιας οικονομίας, αφ’ ετέρου γιατί πίστευαν ότι η ένταξη θα εξασφαλίσει τα ανατολικά μας σύνορα έναντι της Τουρκίας. Τριάντα χρόνια αργότερα βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να διαπιστώσουμε ότι οι ελπίδες μας αποδείχθηκαν όνειρα θερινής νυκτός.

Απέναντι σε μια Τουρκία που συμπεριφέρεται ανοιχτά ως αναθεωρητική δύναμη στην Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει ασκήσει την παραμικρή πίεση, όπως θα μπορούσε να το πράξει στο πλαίσιο των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με τη γείτονα. Αντιθέτως, οι μεγάλες δυνάμεις της Ένωσης επωφελούνται από τη διαιώνιση της ελληνοτουρκικής έντασης για να πουλάνε πανάκριβα αεροπλάνα, φρεγάτες και άρματα μάχης που γονατίζουν τον κρατικό μας προϋπολογισμό και εκτοξεύουν το έλλειμμα για το οποίο έρχεται μετά να μας επιπλήξει ο κάθε κύριος Γιούνκερ από την ασφάλεια του δουκάτου του Λουξεμβούργου.

Στο περίφημο σχέδιο Ανάν για την Κύπρο, το οποίο θα μετέτρεπε μια χώρα- μέλος της Ένωσης σε αμερικανοβρετανικό προτεκτοράτο, ταπεινώνοντας την ίδια την Ευρώπη, οι περισσότεροι εταίροι μας- οφείλω να πω, με εξαίρεση τους Γάλλους, τους Ισπανούς και τους Βέλγους- πίεζαν την Ελλάδα και την Κύπρο και όχι τη δύναμη κατοχής. Ουδεμία εγγύηση για τα απειλούμενα ανατολικά μας σύνορα, τα οποία είναι σύνορα της ίδιας της Ένωσης και τα οποία καλείται η Ελλάδα να προστατεύσει, έναντι των παράνομων μεταναστευτικών ροών, με υπέρογκο κόστος, για λογαριασμό της Γερμανίας και των άλλων χωρών, που αποτελούν τους κύριους, τελικούς προορισμούς αυτών των ταλαίπωρων, ξεριζωμένων ανθρώπων.

Έχετε καλλιεργήσει το μύθο ότι με την ένταξη στην ΕΟΚ η Ελλάδα επωφελήθηκε καίρια από τα γενναιόδωρα κοινοτικά κονδύλια. Ασφαλώς και υπήρξαν εισροές κοινοτικών πόρων με τη μορφή των αγροτικών επιδοτήσεων, των έργων υποδομής κ.α. Ωστόσο, όλοι γνωρίζουν ότι ο συνολικός κοινοτικός προϋπολογισμός ανέρχεται στο αστείο 1% του ΑΕΠ. Το κυριότερο, για να το θέσω ωμά, αγαπητή Άγκελα, για κάθε ευρώ που μας δίνετε, μας παίρνετε δύο και τρία. Με την κατάργηση των προστατευτικών δασμών, τα πάντσερ της γερμανικής βιομηχανίας επελαύνουν χωρίς αντίσταση στις ανοχύρωτες αγορές των λιγότερο ανταγωνιστικών χωρών.

Αλλά και από τα χρήματα που παίρνουμε, μεγάλο μέρος επιστρέφει στα ταμεία σας, αφού οι κατασκευαστικές εταιρείες σας, όπως η Hochtief, παίρνουν τη μερίδα του λέοντος από τα δημόσια έργα και οι βιομηχανίες σας, όπως η Siemens και η Deutsche Telecom, απομυζούν τον ΟΤΕ και διαφθείρουν το πολιτικό μας σύστημα. Για να μην μιλήσουμε για την πειρατική συμπεριφορά του ομίλου Thyssen στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, όπου μας ζήτησαν και πήραν ως «προκαταβολή» το απίστευτο 75% της αξίας του έργου για την κατασκευή τεσσάρων υποβρυχίων και την επισκευή άλλων τριών, για να μας παραδώσουν έναν «Παπανικολή» που… έγερνε λόγω ελαττωματικής εργασίας!

Ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε και η συνθήκη του Μάαστριχτ, πίσω από την οποία εύκολα διέκρινε κανείς, όπως είχαμε πει τότε στη Βουλή, αν και την ψηφίσαμε, «το βαρύ χέρι του Γερμανού τραπεζίτη». Με αυτή τη συνθήκη, που έθεσε τα θεμέλια του ευρώ, ανετράπησαν και οι τελευταίες «γραμμές Μαζινό» των πιο αδύναμων οικονομιών έναντι της γερμανικής βιομηχανίας: η δυνατότητα έκδοσης ή υποτίμησης νομίσματος και η πολιτική των χαμηλών επιτοκίων, ώστε να δοθούν κίνητρα στην ανάπτυξη. Στο εξής, ο μόνος δρόμος άμυνας που μας απέμενε στο πλαίσιο της ΟΝΕ ήταν η συμπίεση του κόστους εργασίας. Για να μπούμε στην ΟΝΕ χρειάστηκε, σαν άλλοι Φάουστ, να πουλήσουμε την ψυχή μας στο διάβολο και να μετατρέψουμε τη λιτότητα σε αιώνιο οικονομικό μας σύνταγμα. Και μάλιστα, με μια απαράδεκτη ισοτιμία ευρώ δραχμής της τάξης του 1:340, που έριξε στα Τάρταρα την ήδη αποδυναμωμένη ανταγωνιστικότητα των προϊόντων μας.

Παράλληλα, αποδεχθήκαμε τα εξοντωτικά, σε συνθήκες ύφεσης, όρια του 3% για το έλλειμμα και του 60% για το χρέος, ωσάν να επρόκειτο για αμετακίνητες σταθερές της φύσης, σαν την ταχύτητα του φωτός και τη σταθερά της βαρύτητας (ως φυσικός, θα με καταλαβαίνεις). Όπως έγραψε τελευταία ένας Γάλλος οικονομολόγος, το να τιμωρείς χώρες που ξεπερνούν αυτά τα αυθαίρετα όρια (γιατί να μην είναι, για παράδειγμα, 6% και 100% αντίστοιχα;) σε συνθήκες οξύτατης κρίσης, θυμίζει τους Χιλιαστές που αρνούνται να κάνουν μετάγγιση αίματος για να μην παραβιάσουν το δόγμα τους ή τους τροχονόμους που σταματούν το ασθενοφόρο για παραβίαση του φωτεινού σηματοδότη. Ας αφήσουμε που εσείς, οι Γερμανοί, παραβιάζατε ατιμώρητα το Σύμφωνο Σταθερότητας όποτε σας βόλευε και τώρα ενοχοποιείτε τη μικρή Ελλάδα, που δεν αντιπροσωπεύει παρά το 2.5% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, λες και η παραμικρή, δική μας αδυναμία (και βέβαια έχουμε πολλές) θα τινάξει στον αέρα την ευρωζώνη.

Οι οικονομικοί σύμβουλοί σου γνωρίζουν πολύ καλά ότι η εικόνα της Ελλάδας- μαύρου πρόβατου είναι τουλάχιστον υπερβολική. Τα προβλήματά μας είναι σοβαρά, αλλά δεν αποτελούν εξαίρεση. Αμερική και Βρετανία έχουν συνολικό εξωτερικό χρέος περίπου τριπλάσιο από το δικό μας, ως ποσοστό του ΑΕΠ, αλλά ουδείς διανοήθηκε να τους παραπέμψει στην «τεχνογνωσία» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Η Ελλάδα χρειάζεται να δανειστεί 53 δις ευρώ από τις χρηματαγορές, τη στιγμή που το μικρότερο από εμάς Βέλγιο χρειάζεται 89 δις, η Ιταλία 393 δις και η Γαλλία 454 δις. Αυτό που συμβαίνει, στην πραγματικότητα, είναι ένα απίστευτο κερδοσκοπικό  παιχνίδι σε βάρος της Ελλάδας, στο οποίο δυστυχώς και η Γερμανία παίζει το ρόλο της. Ανεβάζουν τα spreads για να απομυζούν μεγαλύτερο μέρος του εθνικού μας πλεονάσματος οι γίγαντες της Γουόλ Στριτ, JP Morgan και Goldman Sachs, παρέα με την Deutsche Bank- μια Ανίερη Τριάδα, που κατέχει το 75% των διαβόητων παραγώγων (CDS) πάνω στο ελληνικό χρέος.

Και πάλι λυπάμαι που το λέω, αλλά με την πολιτική που ακολουθείτε σε λίγο θα  μας σπρώξετε στην αγκαλιά του ΔΝΤ, αυτού του τρομερού μηχανισμού εξαθλίωσης ολόκληρων εθνών στη Λατινική Αμερική και την Ν.Α. Ασία, που φαντάζει ωστόσο σήμερα λιγότερο ωμό, στο ρόλο του Σάυλοκ, από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό θέλετε; Είναι δυνατόν το εντελώς βραχυπρόθεσμο, κερδοσκοπικό συμφέρον να τυφλώνει τόσο πολύ την πολιτική σας σκέψη; Δεν διαβάζετε καν τα καθημερινά editorial στον αμερικανικό και τον βρετανικό Τύπο, που μας καλούν με ανοιχτές αγκάλες στο ΔΝΤ για να πλήξουν την ευρωζώνη και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση; Πρέπει να δεχθούμε, άραγε, ότι το νέο δόγμα της εξωτερικής σας πολιτικής είναι το… Deutsche Bank  Über Alles? Μήπως είχαμε βιαστεί, τελικά να επιπλήξουμε τον πάντα αθυρόστομο Θόδωρο Πάγκαλο, όταν μίλησε για «γίγαντα με μυαλό μικρού παιδιού»;

Εν πάσει περιπτώσει, ας περάσουμε επί του πρακτέου. Εν όψει της πειρατικής, κερδοσκοπικής επίθεσης που δέχεται η χώρα μου, ζητώ έκτακτη σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία η κυβέρνησή μου θα ζητήσει τα εξής:

1.    Προσωρινή έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, επανεισαγωγή της δραχμής και υποτίμησή της έναντι του ευρώ, ώστε να δοθεί μια ανάσα στην ανταγωνιστικότητα των προϊόντων μας απέναντι στον αθέμιτο ανταγωνισμό του κοινωνικού ντάμπινγκ, στο οποίο μας έχετε υποβάλει με τον ακρωτηριασμό των γερμανικών μισθών επί επτά συνεχή χρόνια. Ανοιχτή δυνατότητα για επάνοδο της Ελλάδας στο ευρώ με μια λογική ισοτιμία, όταν επιτευχθεί η επιθυμητή ισορροπία.

2.    Ευρωπαϊκό ομόλογο με ίσο και λογικό επιτόκιο για όλες τις χώρες- μέλη, ώστε να σταματήσει η κερδοσκοπία των διεθνών τοκογλύφων. Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο στο ρόλο του δανειστή τελευταίας ευκαιρίας που έχει σήμερα το ΔΝΤ, γεγονός απαράδεκτο και μειωτικό για την ίδια την υπόσταση της Ε.Ε.

3.    Αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας ώστε να υπάρξει δυνατότητα δημοσιονομικής χαλάρωσης σε συνθήκες κρίσης, πολιτική διεύθυνση της ευρωζώνης και πολιτικό έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

4.    Αύξηση του κοινοτικού προϋπολογισμού στο 5% του ΑΕΠ και αναδιανεμητική χρήση του προς όφελος των φτωχότερων χωρών, περιφερειών και κοινωνικών τάξεων. Ρήτρες κοινωνικής συνοχής, όπως η καθιέρωση ελάχιστου, εγγυημένου εισοδήματος κάθε Ευρωπαίου πολίτη και το κοινό σύστημα προοδευτικής φορολογίας. Τερματισμός των φορολογικών παραδείσων εντός της Ε.Ε. επί ποινή εξόδου των παραβατών από την Ένωση.

5.    Προστασία των εξωτερικών συνόρων της Ε.Ε. από ευρωπαϊκή, μεθοριακή δύναμη. Τα ελληνικά εξοπλιστικά προγράμματα που καρπώνονται ευρωπαϊκές εταιρείες να μην υπολογίζονται στα όρια του Συμφώνου Σταθερότητας αναφορικά με το έλλειμμα και το χρέος.

 

Αγαπητή Άγκελα,

 

Είναι στη διακριτική ευχέρεια της κυβέρνησής σου και των κυβερνήσεων των άλλων εταίρων μας να δεχθούν ή να απορρίψουν αυτά τα αιτήματα. Από την πλευρά μου, οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι, εάν τα απολύτως αναγκαία για την εθνική μας επιβίωση μέτρα δεν γίνουν αποδεκτά κι αν δεν προταθούν κάποια άλλα, ανάλογα μέτρα που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση σε πνεύμα κοινοτικής αλληλλεγγύης, τότε είμαστε αποφασισμένοι να κηρύξουμε αδυναμία πληρωμής του χρέους μας.

Όπως γνωρίζεις, το 75% αυτού του χρέους καλύπτεται από το εξωτερικό, κατά κύριο λόγο από τη Γερμανία και τη Γαλλία. Οι Αμερικανοί έλεγαν κάποτε στους εταίρους τους ότι «το δολάριο είναι δικό μας νόμισμα και δικό σας πρόβλημα»! Η Ελλάδα δεν είναι Αμερική, ωστόσο η πραγματικότητα είναι εκείνη που λέει ότι «το δικό μας χρέος, είναι δικό σας πρόβλημα»! Από μια προσωρινή στάση πληρωμών, εμείς θα έχουμε πρόβλημα δανεισμού από την Ε.Ε., τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία για τέσσερα- πέντε χρόνια. Ύστερα, όπως έδειξε και η περίπτωση της Αργεντινής, όπου μετά τη λαϊκή εξέγερση του 2001 αναγκαστήκατε να επαναδιαπραγματευθείτε το χρέος της, θα κάνετε ουρά στα δημόσια ταμεία μας για να μας χορηγήσετε, με το αζημίωτο, καινούργια δάνεια.

Στο μεταξύ, υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια, όπως λέει μια ελληνική παροιμία. Η Ρωσία και η Κίνα έχουν μεγάλα αδρανή κεφάλαια τα οποία θα μπορούσαν κάλλιστα να μας στηρίξουν. Άλλωστε, η Gazprom και η Cosco, όπως και η ρωσική πολεμική βιομηχανία, έχουν ήδη σημαντικά συμφέροντα στην Ελλάδα, τα οποία πολύ θα ήθελαν να επεκτείνουν. Εν ολίγοις, εσείς θα χάσετε από τη στάση πληρωμών πολύ περισσότερα από εμάς! Και πολύ περισσότερο, αν αποχωρήσουμε ή αν μας διώξετε από την ευρωζώνη!

Δεν ήταν στην πρόθεσή μας, αγαπητή Άγκελα, να τραβήξουμε τα πράγματα μέχρι τα άκρα. Αλλά δεν μας αφήσατε άλλο περιθώριο. Στο τέλος- τέλος, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας εθελοντικός γάμος συμφέροντος. Αλλά στο γάμο, υπάρχει πάντα η πιθανότητα του διαζυγίου, διαφορετικά εξελίσσεται σε δουλεία. Ο λαός μας υποβλήθηκε σε πολλές θυσίες στο όνομα της ευρωπαϊκής προοπτικής του- πρώτα για να μπει στην ΕΟΚ, μετά για να μπει στην ΟΝΕ, ύστερα για να μη βγει από την ΟΝΕ. Δεν μπορεί, όμως, να καταλάβει, σε μια εποχή εκθετικής αύξησης της, παραγωγικότητας της εργασίας και του κοινωνικού πλούτου, ποια σκοτεινή μοίρα, ποια μοχθηρή νομοτέλεια τον υποχρεώνει να δουλεύει ολοένα και περισσότερο για να εξασφαλίζει ολοένα και λιγότερα. Κι όπως έγραψε ένας δικός σας ποιητής, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, «εννιά φορές κλείνεις τα μάτια, την δέκατη καταδικάζεις μονομιάς»! Έχουμε ήδη κλείσει εννιά φορές τα μάτια, αγαπητή μου και περιμένουμε τις αποφάσεις σας.

 

Με τιμή,

 

Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου

Πρωθυπουργός των Ελλήνων.

 

Υ.Γ. Όπως έγινε αντιληπτό, το εν λόγω σχέδιο επιστολής δεν συντάχθηκε από τον Γιώργο Παπανδρέου ή από κάποιον σύμβουλό του. Ο αναγνώστης καλείται να το δει ως άσκηση πολιτικής φαντασίας- χρήσιμη ή όχι, αυτό εναπόκειται στην κρίση του.