10/3/2010
Το είπαμε, το εξηγήσαμε και θα συνεχίσουμε να το αναλύουμε όσο διαρκεί η κοροϊδία: τα αισχρά μέτρα του Τζορτζ είναι τόσο «αναγκαία» όσο «υπαρκτός» ήταν και ο κίνδυνος χρεοκοπίας της Ελλάδας. Αμφότερα είναι τόσο «αληθινά» όσο φάνταζε κι ο Τζορτζ όταν διάβαζε από χειρόγραφο τα σπαραξικάρδια που του έλεγε, δήθεν, ο κόσμος στον δρόμο. Τέτοια εμμονή με τις σημειώσεις; Μα ποιος είναι; Ο Σόλιντ;
Η Ελλάδα, που έχει έλλειμμα 12,7% και δημόσιο χρέος 179%, δανείζεται με επιτόκιο 6,4%. Την ίδια στιγμή η Ισπανία του ελλείμματος 11,4% και του χρέους 207% δανείζεται με επιτόκιο 3%. Συμπέρασμα: ο γρίφος επιζητεί πολιτική κι όχι δημοσιονομική εξήγηση.
«Θα λάβουμε τα μέτρα για να μπορέσουμε να δανειστούμε τώρα», μας έλεγαν την ώρα που γινόταν καβγάς για το ποιος θα... προλάβει να μας δανείσει. Και συμπλήρωναν: «Αμέσως μετά θα εξοικονομήσουμε πόρους χτυπώντας φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή». Τότε γιατί ο Γ. Παπακωνσταντίνου δήλωσε (πριν αλέκτορα φωνήσαι) πως τα μέτρα θα ισχύσουν στο διηνεκές; Πόση αφέλεια χρειάζεται για να «χάψει» κάποιος ότι αυτό που «παίζεται» είναι η «δημοσιονομική ανάρρωση» της χώρας, όταν η Κομισιόν υποδέχεται την ανακοίνωση των μέτρων με το σχόλιο «άντε, γρήγορα και στον ιδιωτικό τομέα»; Βλέπετε, θέλει η πόρνη να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει.
Η Ελλάδα αντιμετωπίζει σημαντικά δημοσιονομικά προβλήματα, αλλά αυτό συμβαίνει σχεδόν με όλους. Εάν η παρέα του George θεωρεί μονόδρομο τον ακρωτηριασμό εισοδημάτων των 1.500 ή 2.000 ευρώ, ας κάνει πρώτα ένα ξεγυρισμένο χαρακίρι για τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος εκ μέρους των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Σήμερα ας ρίξουμε μια ματιά σε ένα οικείο πεδίο: τον αθλητισμό.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Βαρκελώνης (1992) και του Σίδνεϊ (2000) κόστισαν το 1,6% και το 1,5% του ισπανικού και αυστραλιανού ΑΕΠ, αντιστοίχως. Στο Σίδνεϊ, βεβαίως, η «αυτοχρηματοδότηση» άφησε μαύρη τρύπα μεγαλύτερη των δύο δισ. δολαρίων. Κρατήστε, όμως, τα ποσοστά για τις δέουσες συγκρίσεις: στην Αθήνα το κόστος των Αγώνων προϋπολογίστηκε στο 4% του ελληνικού ΑΕΠ κι επειδή εδώ τα χρήματα τα είχαν οι κυβερνώντες για στραγάλια, το ποσοστό έκανε μερικά ακόμα τινάγματα προς τα πάνω.
Ο αρχικός προϋπολογισμός των Αγώνων, δίχως τα έξοδα του Οργανισμού «Αθήνα 2004», ήταν 2,2 δισεκατομμύρια ευρώ. Λίγο προτού απέλθει από την εξουσία το ΠΑΣΟΚ, ο λογαριασμός είχε φτάσει επισήμως τα 4,6 δισ. ευρώ. Κυβερνητικό στέλεχος ήταν ο Τζορτζ, ο νυν μισθοκτόνος. Θυμάστε εσείς να εξέφρασε καμία αντίρρηση, αν μη τι άλλο, για τον υπερδιπλασιασμό της «λυπητερής»; Εμείς όχι.
Πόσο πληρώσαμε εν τέλει για εκείνο το πανηγύρι της «ισχυρής Ελλάδας», που εκτός των άλλων δεν καταδεχόταν να κορδωθεί κάτω από τον αττικό ουρανό και ήθελε οπωσδήποτε και στέγη Καλατράβα; Επισήμως, 11,2 δισεκατομμύρια ευρώ. Στα «ψιθυριστά», πάνω από 20 δισεκατομμύρια.
Μερικές ακόμα «λεπτομέρειες»: το Δημόσιο κάλυπτε το 12% των δαπανών του Οργανισμού «Αθήνα 2004», αναλαμβάνοντας και το κόστος που απέρρεε από την έλλειψη ιδιωτών χρηματοδοτών. Λόγου χάριν, ο Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας φορτώθηκε την κατασκευή του Ολυμπιακού Χωριού. Τότε, βεβαίως, υπήρχαν και οι «τρελοί του χωριού» (όχι του Ολυμπιακού, αλλά του πανελλαδικού) ή –αν προτιμάτε– οι απομονωμένοι του «γαλατικού χωριού».
Ποιοι ήταν εκείνοι; Μα φυσικά οι λίγοι, οι δακτυλοδεικτούμενοι, οι «μίζεροι», που αρνούνταν να ενσωματωθούν στον Ολυμπιακό μεγαλοϊδεατισμό. Εκείνοι που διέβλεπαν εγκαίρως τι θα άφηνε πίσω του το μεγάλο πάρτι εργολάβων, διακινητών ντόπας και εμπόρων κάλπικων «εθνικών ιδεολογημάτων»: τρομακτικές οικονομικές «μαύρες τρύπες», ακριβοπληρωμένες εγκαταστάσεις που θα έμεναν στα αζήτητα, μεγαλύτερο αθηναϊκό χάλι και λιγότερο πράσινο. Οι Κασσάνδρες δικαιώθηκαν πλήρως...
Για εκείνη την εξωφρενική σπατάλη, λοιπόν, ευθύνονταν αμφότερα τα μεγάλα κόμματα, αλλά περισσότερο το ΠΑΣΟΚ της εποχής Σημίτη. Τότε που κυριαρχούσε η ιδεοληψία της «ισχυρής Ελλάδας της ΟΝΕ». Ιδεοληψία η οποία, μάλιστα, άφηνε τη ζώνη του (απλώς) υπερφίαλου και έμπαινε στα χωράφια της γραφικότητας, όσες φορές αναζητούσε την επιβεβαίωσή της στα μετάλλια του στίβου και της άρσης βαρών ή ακόμα και σε καλές... ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες! Εκτός αν ξεχάσαμε τη μνημειώδη δήλωση του Σημίτη πως η ταινία «Peppermint» αποδείκνυε τη δημιουργική πνοή της «ισχυρής Ελλάδας»...
Επειτα από το ξεφούσκωμα του χρηματιστηριακού ονείρου του 1999, η «ισχυρή Ελλάδα» χρειαζόταν επειγόντως ένα άλλο όραμα. Κάτι που δεν θα υποσχόταν, πλέον, γρήγορο κι εύκολο προσωπικό πλουτισμό στους κοινούς θνητούς, αλλά θα τους έκανε μετόχους μιας μέθης νεοπλουτισμού. Αλλοι έπιναν, αυτοί, όμως, θα μεθούσαν. Ποιο θα ήταν αυτό το όραμα; Οι όσο το δυνατόν πιο «γκλαμουράτοι» και ακριβοί Αγώνες το 2004, στη χώρα που κατά τ' άλλα επαίρεται πως κάποτε δίδαξε την ομορφιά και τη σοφία του μέτρου.
Ανοησία δίχως μέτρο. Οχι μόνο διότι η «ισχυρή Ελλάδα» βασίστηκε και στις ντόπες της πολυθρύλητης, απατηλής «δημιουργικής λογιστικής», αλλά κυρίως επειδή το σήκωμα της μύτης της ήταν άνευ αντικειμένου: βαφτίστηκε εθνική επιτυχία η ένταξη στην ΟΝΕ, λες και υπήρξε χώρα που ήθελε να μπει κι έμεινε απέξω! Στην «κούρσα» της ΟΝΕ θα «νικούσαν» εκ προοιμίου όσοι λάμβαναν μέρος. Ολοι τότε έκαναν τις αλχημείες τους, εν γνώσει φυσικά των Γερμανών.
Ο Σημίτης άκουγε μια έκφραση και το πρόσωπό του, στα διαστήματα ανάμεσα στις ελιές, γέμιζε σπυράκια. Ηταν ο όρος «οι δύο Ελλάδες». Πώς να μη λανσαριστεί; Το ΑΕΠ έκανε άλματα, αλλά οι δείκτες οικονομικής ανισότητας «χτυπούσαν» δυτικοευρωπαϊκή πρωτιά. Στην «ισχυρή Ελλάδα» το πλουσιότερο 20% του πληθυσμού είχε εισοδήματα 6,7 φορές μεγαλύτερα από εκείνα του φτωχότερου 20%. Γι' αυτό, όμως, δεν είναι οι μεγάλες ιδέες; Για να νιώθουν νικητές και οι ιθαγενείς της «δεύτερης Ελλάδας»..
Οι Αγώνες του 2004 αποτέλεσαν την κορυφή του παγόβουνου. Τηρουμένων των αναλογιών, το αβασάνιστο ξόδεμα δημόσιου χρήματος για αθλητικές διοργανώσεις-βιτρίνες ήταν κανόνας κι όχι εξαίρεση. Παραθέτουμε ένα απόσπασμα έκθεσης που αφορά το 6ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλασικού Αθλητισμού «Αθήνα '97». Ναι, 1997, χαραυγή της εποχής Σημίτη:
«Αδικαιολόγητος κρίνεται ο υπερδιπλασιασμός των δαπανών, από 9.236.000.000 σε 19.000.000.000 δραχμές, χωρίς να έχει γίνει αναμόρφωση του σχετικού προϋπολογισμού από την Κεντρική Οργανωτική Επιτροπή της ανωτέρω διοργάνωσης. Επίσης, δεν αιτιολογείται επαρκώς ούτε και η μοναδική αναμόρφωση που έγινε στις 9/6/1997 με εισήγηση του γεν. δ/ντή της διοργάνωσης του πρωταθλήματος, Ευάγγελου Σαβράμη, στο ποσό των 9.236.000.000 δραχμών έναντι του αρχικού προϋπολογισμού του Μαΐου 1996, που ανερχόταν σε 5.180.626.000 δραχμές».
Λαμπρά! Από 5,1 στα 9,2 και κατόπιν στα 19 δισεκατομμύρια δραχμές μέσα σε ένα μόνο έτος! Ανάμεσες στις πολλές, ενδιαφέρουσες ειδικότερες επισημάνσεις της έκθεσης συμπεριλαμβάνονται και οι εξής: προέκυψε τεράστια, υπέρογκη δαπάνη επειδή ανατέθηκε «εν λευκώ» στον Βαγγέλη Παπαθανασίου η τελετή έναρξης και λήξης των Αγώνων του '97. Κακώς ο ΣΕΓΑΣ δεν έδωσε λογαριασμό «της διαχείρισης των διατεθέντων εισιτηρίων αξίας 249.500.000 δραχμών και ανεξάρτητα αν αυτά είχαν χορηγηθεί δωρεάν».
Κακώς έμεινε ανασφάλιστος μεγάλος αριθμός εργαζομένων στη διοργάνωση. Ξοδεύτηκε τσάμπα χρήμα για την προμήθεια πολλών τηλεοράσεων εκ μέρους της Κεντρικής Οργανωτικής Επιτροπής –τα δύο τρίτα δεν χρησιμοποιήθηκαν. Γενικώς, στις αναθέσεις έργων ή προμηθειών παρατηρήθηκαν αφενός «υπερβάσεις των ποσών της δαπάνης μέχρι και του διπλασίου εκείνης που συνομολογήθηκε» και αφετέρου –σε πολλές περιπτώσεις– παράκαμψη της κανονικής διαδικασίας του διαγωνισμού.
Σε αυτό το πόρισμα κατέληξε το 2007 ο διαχειριστικός έλεγχος, ο οποίος είχε ζητηθεί από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών τον Ιούνιο του 2002 και διενεργήθηκε κατόπιν εντολών της Διεύθυνσης Επιθεώρησης Δημοσίων Διαχειρίσεων Νομικών Προσώπων και ΔΕΚΟ. Η έκθεση, με ημερομηνία 21 Νοεμβρίου 2007 και αριθμό πρωτοκόλλου 4543, υπογράφεται από τον επιθεωρητή Φώτη Κουρλαμάνη.
Αν τυχόν το ξεχάσατε, και το 1997 ο Τζορτζ κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ ήταν. Αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών. Ολα τούτα είναι ενδεικτικά της «ειλικρίνειας» των ανθρώπων που σήμερα θεσμοθετούν το πετσόκομμα των μισθών. Θα γίνουν δε ακόμα πιο χαρακτηριστικά όταν θυμηθούμε τα χαρισμένα των ΠΑΕ και ΚΑΕ επί ΠΑΣΟΚ και επί Ν.Δ. Αυτά ακριβώς θα δούμε αύριο.
Πηγή: http://www.sday.gr/page.ashx?pid=2&aid=6240&autid=2
--
Σχόλιο
Αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά και μη εξαιρετέα. Και επειδή δεν δεχόμαστε τις τυχόν μαζοχιστικές αδυναμίες τίθενται πολλά ερωτήματα.
Το κυρίαρχο ερώτημα που τίθεται είναι: Εμείς τι κάνουμε;
ΣΓΣ
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου