Μήπως μας συμφέρει να χρεωκοπήσουμε; | Άρθρα | NewsTime

 

Παραθέτω το σχόλιο-κείμενό προς διευκόλυνση  :

Το δημοσίευμα του Γ. Καισάρειου είναι ολίγον έωλον (8 Φεβρ. 2011) και τα στατιστικά στοιχεία δεν έχουν καμιά σχέση με τα σημερινά.

Το τεράστιο έλλειμμα του 13% -- και χαμηλότερο να είναι, έστω το μισό, δηλ. 6,5% -- είναι απαράδεκτο. Είναι δε δημιούργημα των εκάστοτε κυβερνήσεων για ανομολόγητες δαπάνες, αλλά ακόμα χειρότερα όπου σήμερα, μ’ όλες τις ανάλγητες περικοπές δαπανών (μισθών και συντάξεων), οι δαπάνες του δημοσίου αντί να μειώνονται, ως θα ήταν αναμενόμενο, παρουσιάζουν σημαντική αύξηση. Γεγονός που για μια ακόμη φορά καταδεικνύει την κυβερνητική κακοδιαχείρηση και ανικανότητα τιθασεύσεως των αμαρτωλών δαπανών. Αυτή η κυβέρνηση και η κάθε όμοια της είναι ανίκανη, επικίνδυνη και άμεσα εξωστέα.
Από την άλλη μεριά είναι γνωστό ότι χρέος μεγαλύτερο της τάξεως του 80 με 90% του ΑΕΠ είναι μη εξυπηρετήσιμο. Άρα όλες οι περικοπές και τα κουρέματα είναι εις μάτην, επειδή δεν κατεβάζουν το χρέος κάτω του προαναφερθέντος ποσοστού, ώστε να καταστεί διαχειρίσιμο.
Εκτιμάται ότι οι αλληλέγγυοι εταίροι που τα γνωρίζουν αυτά μας διατηρούν το χρέος μας στο 120%, περίπου, ώστε να μας έχουν συνεχώς υπό τον απόλυτο έλεγχό του ή άλλως πως στο «χέρι», ώστε να μας κινούν σαν να ‘μαστε μαριονέτες και να μας επαπειλούν, προβάλλοντας εκάστοτε κάποιο φόβο, σαν να είναι τρομολάγνοι (;).
Συμφωνώ απόλυτα με την περικοπή αυτού του δημοσιεύματος «Οι επενδυτές που αγοράζουν κρατικά ομόλογα, ενεργούν ακριβώς όπως οι επενδυτές που αγοράζουν εταιρικά ομόλογα. Αν η εταιρεία δεν πάει καλά, τότε η αξία  αυτού του ομολόγου πέφτει. Αν η εταιρεία πτωχεύσει, τότε ο επενδυτής τα χάνει όλα.». Εκ συμπτώσεως αυτή τη θέση, επειδή την πιστεύω ακράδαντα, την έχω αναπτύξει και σε παλαιότερα σχόλια μου.
Πέραν των ανωτέρω και επειδή υπάρχει, δικαιολογημένα, η αναπόφευκτη εντύπωση ότι το ελληνικό χρέος είναι επαχθές και επονείδιστο, επιβάλλεται η σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ), αλλά τα τρία, σήμερα, συγκυβερνώταν κόμματα, τον περασμένο Μάιο αρνήθηκαν τη σύσταση ΕΛΕ, που είχε προταθεί από τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ. Τυχαίο; Τι ήθελαν και οι τρεις να κρύψουν τότε; Τι θα κουκουλώσουν σήμερα που συγκυβερνούν;
Εν πάση περιπτώσει, η επαναδιαπραγμάτευση είναι μια παγία διεθνής πρακτική όπως εγκυρότατα μας παρουσιάζει και αναλύει ο Professor emeritus UMass, Amherst, Richard Wolff (http://www.youtube.com/results?search_query=Professor+emeritus+UMass%2C+Amherst%2C+Richard+Wolff&aq=f), την οποία δεν είδαμε να συντελείται κατά τα ειωθότα.
Πέραν του γεγονότος ότι η αναδιάρθρωση του λειτουργικού μοντέλου της χώρας απαιτεί χρόνο απαιτεί, πρωταρχικά, όραμα, τόλμη και αποφασιστικότητα.
Ας δούμε αν ο τεχνοκράτης πρωθυπουργός θα υιοθετήσει τραπεζοκεντρική (των κερδοσκόπων) ή ανθρωποκεντρική πολιτική.