Γιώργος Δελαστίκ>Ποια συμμορία ληστών έχει κάνει ποτέ τέτοια μπάζα;

Παγκόσμια πρω­τοτυπία πρέπει να συνιστά η στάση της συγκυβέρνησης Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη: να πανηγυρίζει επειδή πήρε με... έξι (!) μήνες καθυστέρηση μια δόση δανείου, έχοντας στο μεταξύ «γδάρει» τον ελληνικό λαό κατ' απαίτηση των...

δανειστών για να της δώσουν την καθυστερούμενη δόση. Στις 28 Ιουνίου έπρεπε να έχουν δώσει ΕΕ και ΔΝΤ τα 34,3 δισ. ευρώ βάσει της δανειακής σύμβασης. Πριν από τέσσερις μήνες, στις αρχές Σεπτεμβρίου, έπρεπε να έχουν δώσει άλλα 8 δισ. ευρώ και αυτόν τον μήνα έπρεπε να μας έδιναν και την τρίτη δόση - έτσι λέει η σύμβαση που υπέγραψε η κυβέρνηση.

Εχοντας εμπεδώσει όμως βαθιά την αμερικανική παροιμία «Οι ζητιάνοι δεν διαλέγουν», ο πρωθυπουργός αισθάνεται πανευτυχής που «ξεκόλλησε» τα λεφτά από τους Ευρωπαίους, έστω και έξι μήνες αργότερα.

Αρπαξε 10 δισ. ακόμη από τις ελληνικές τράπεζες η κυβέρνηση Σαμαρά μέσω της επαναγοράς ομολόγων προωθώντας τον γερμανικό στόχο του αφελληνισμού του τραπεζικού συστήματος της χώρας μας, αλλά αυτά είναι «ασήμαντες λεπτομέρειες». Δεν επιτρέπεται να αμαυρώνουν τους πρωθυπουργικούς πανηγυρισμούς.

Το κράτος «έφαγε» το... 75% (!) της αξίας των ομολόγων του Δημοσίου που είχαν στην κατοχή τους οι ελληνικές τράπεζες. Μπορεί να μη διακρινόμαστε από κανενός είδους ευαισθησία απέναντι στους τραπεζίτες, αλλά εδώ είμαστε υποχρεωμένοι να ομολογήσουμε ότι έχουμε να κάνουμε με τη... «ληστεία του αιώνα» εις βάρος των τραπεζών, με δράστες τις κυβερνήσεις Παπαδήμου και Σαμαρά. Μόνο οι τέσσερις μεγαλύτεροι τραπεζικοί όμιλοι (Εθνική, Eurobank, Alpha Bank, Πειραιώς) έβαλαν στο «κούρεμα» και στην «επαναγορά» ομόλογα συνολικής αξίας 35,65 δισ. ευρώ και η κυβέρνηση τους «έφαγε» τα... 26,5 δισεκατομμύρια! Ποια συμμορία ληστών έχει κάνει ποτέ τέτοια «μπάζα»; Καμία, ποτέ!

Κυβέρνηση και τραπεζίτες συμφώνησαν βεβαίως να μεταθέσουν στις πλάτες του ελληνικού λαού το σύνολο σχεδόν των ζημιών που υπέστησαν οι τράπεζες, καθώς θα φορτώσουν στο δημόσιο χρέος τα 23,2 δισ. ευρώ που προορίζουν μέχρι στιγμής για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Με τον τρόπο αυτόν οι τράπεζες ως ιδρύματα θα επιβιώσουν. Με δεδομένο όμως ότι αυτά τα 23,2 δισ. ευρώ είναι δάνεια από την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ και θα διατεθούν για την αγορά τραπεζικών μετοχών, είναι εξόφθαλμος ο κίνδυνος να χάσουν τις τράπεζες οι Ελληνες τραπεζίτες και μέτοχοι ανά πάσα στιγμή!

Ούτε... 3 (!) δισ. ευρώ δεν άξιζαν συνολικά και οι τέσσερις μαζί προαναφερθέντες τραπεζικοί όμιλοι της Ελλάδας στο χρηματιστήριο την Πέμπτη. Τα 23,2 δισ. της ανακεφαλαιοποίησης αντιπροσωπεύουν... οκτώ (!) φορές την αξία τους. Θα εκμηδενιστεί δηλαδή η ελληνική συμμετοχή στο κεφάλαιο των ελληνικών τραπεζών! Ετσι θα γίνει το πέρασμά τους υπό ξένο έλεγχο, όποια στιγμή το απαιτήσουν οι Γερμανοί. Με το «κούρεμα», την «επαναγορά» και τη χρηματιστηριακή καταβαράθρωση που επακολούθησε, υπολογίζεται ότι οι κάτοχοι μετοχών ελληνικών τραπεζών έχουν χάσει το 95% του κεφαλαίου τους. Δεύτε τελευταίον ασπασμόν...

Πόνος για τις τράπεζες δεν μας έπιασε. Παρουσιάζουμε όμως την οικτρή τους κατάσταση για να αντιληφθεί ο πολύς κόσμος γιατί αποκλείεται εντελώς να αρχίσουν οι τράπεζες να δίνουν δάνεια στον κάθε πικραμένο επαγγελματο­βιο­τέχνη, ιδιώτη ή μικροεπιχειρηματία, όπως νομίζουν όλοι αυτοί έχοντας χάψει το προπαγανδιστικό παραμύθι της κυβέρνησης. Είναι απύθμενη η αφέλεια που επικρατεί. Οι πάντες νομίζουν ότι τώρα που «πήραμε τη δόση» θα συμμετάσχουν κι οι ίδιοι στο πάρτι... μοιράσματος χρημάτων από τις τράπεζες!

Πού θα πάνε τα λεφτά της δόσης των 34,3 δισ. ευρώ; Αυτό ανακοινώθηκε ήδη: τα 16 δισ. στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τα 11,3 δισ. στην επαναγορά του χρέους και τα υπόλοιπα 7 δισ. ευρώ στην κυβέρνηση για να πληρώσει ληξιπρόθεσμα χρέη της. Μέσα στον Δεκέμβρη λήγουν έντοκα γραμμάτια 3,6 δισ. ευρώ και μέσα στον Ιανουάριο άλλα 4 δισ. ευρώ. Αγνωστο πόσα θα πληρωθούν από τα 7 δισεκατομμύρια της δόσης και πόσα θα αντικατασταθούν με άλλα έντοκα.

Ο Σόιμπλε απαιτεί να πληρωθούν κατά προτεραιότητα οι γερμανικές εταιρείες (πρωτίστως φαρμακοβιομηχανίες) στις οποίες χρωστάει η Ελλάδα. Κάτι πρέπει να πληρωθεί στους φαρμακοποιούς από τον ΕΟΠΥΥ, κάτι στους εργολάβους μεγάλων έργων, κάτι για το εφάπαξ δημοσίων υπαλλήλων. Ποιος θα πρωτοπάρει;

http://nonews-news.blogspot.gr/2012/12/blog-post_4558.html

Ευθύνη Υπουργών, η αντισυνταγματική διάταξη του αρ.86 του Συντάγματος | EcoLeft

Ευθύνη Υπουργών, η αντισυνταγματική διάταξη του αρ.86 του Συντάγματος | EcoLeft

Νότια του Καστελόριζου έδωσε άδειες ερευνών για πετρέλαιο-φυσικό αέριο η Άγκυρα

Τετάρτη, 29 Φεβρουαρίου 2012

Φωτιά στην Α.Μεσόγειο βάζει η Τουρκία με την απόφασή της να προχωρήσει σε έρευνες καθαρά εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και εντός της δυνητικής ελληνικής ΑΟΖ σε σχετική συμφωνία με την εταιρεία Shell. Στο χάρτη παρουσιάζονται οι περιοχές στις οποίες η Τουρκία... θα προχωρήσει σε έρευνες υδρογονανθράκων φυσικά το ερώτημα που τίθεται είναι απλό: Τι προτίθεται να πράξει η Αθήνα;

Η ιστορία των τουρκικών γεωτρήσεων ξεκινά από το Νοέμβριο του 2011 - και πιο συγκεκριμένα στις 16/11 - όταν ανακοινώθηκε η υπογραφή συμφωνίας μεταξύ του τουρκικού υπουργείου Ενέργειας και της Ανώνυμης Εταιρείας Πετρελαίων Τουρκίας (TPAO) και των εταιρειών Shell και Exxon, για την έναρξη δοκιμαστικών γεωτρήσεων σε περιοχές οι οποίες χωρίζονται σε 7 ζώνες, εκ των οποίων οι 3 θα ανήκουν στη Shell και οι 4 στην Exxon.

Από δημοσιεύματα μάλιστα του τούρκικου Τύπου έχει γίνει πως οι έρευνες θα ξεκινήσουν αρχικά στα ανοιχτά της Αττάλειας, όπου η θάλασσα έχει βάθος 2.500 μέτρων, και ότι τα έξοδα και την πλατφόρμα θα τα αναλάβει η εταιρεία Shell. Σε περίπτωση που βρεθεί πετρέλαιο ή φυσικό αέριο οι σχετικές επενδύσεις, ύψους περίπου ενός δις δολαρίων θα καλυφθούν από την ίδια εταιρεία, ενώ το πετρέλαιο θα μοιραστεί σε ποσοστό 50-50 μεταξύ της Shell και της Τουρκίας.

Όπως φαίνεται στο σχετικό χάρτη εκτός από τις περιοχές των πεδίων της κυπριακής ΑΟΖ που επικαλύπτονται από τις τουρκικές επιδιώξεις (4,5,6, και μέρος του 7) η έρευνες της Τουρκίας θα επεκταθούν και προς δυτικά περνώντας από τη Μεγίστη (Καστελόριζο) και φτάνοντας σχεδόν στα όρια Ρόδου και Καρπάθου(!) καταπατώντας την ελληνική υφαλοκρηπίδα.

Η Ελλάδα , που για ακόμη μια φορά, αποδεικνύεται ότι τα φοβικά της σύνδρομα την οδηγούν σε μια νέα ήττα –ενεργειακή αυτή τη φορά- καθώς όταν έπρεπε δεν διανοήθηκε καν να προχωρήσει σε ανακήρυξη της ΑΟΖ βρίσκεται αντιμέτωπη με μια τουρκική ενέργεια που θα της στερήσει κρίσιμα ενεργειακά πεδία, σε μια εποχή όπου ερευνούνται απεγνωσμένα τρόποι οι οποίοι θα πρόσθεταν στο εθνικό της εισόδημα. Πλην ενός: Αυτών που έχουν να κάνουν με την ΑΟΖ και τις έρευνες σε περιοχές που θα μπορούσαν να «εκνευρίσουν» την «Υψηλή Πύλη».

Μια Ελλάδα που παραπαίει κάτω από το βάρος της οικονομικής της κρίσης και φοβούμενη και την ανάσα ακόμη της Τουρκίας, είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν καταφέρει να ορθώσει το εθνικό της ανάστημα στη νέα αυτή τουρκική «επέλαση» προς τα δυτικά.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Υποναύαρχος Ι.Θεοφανίδης : "Δεν μάθαμε τίποτε και θα ξαναπάθουμε…βαδίζουμε χωρίς εθνικό στόχο."

Παρασκευή, 15 Απριλίου 2011

Αποκλειστική συνέντευξη στον Σωτήρη Σ. Στανωτά

Με το χέρι στην καρδιά ο πρώην διοικητής των βατραχανθρώπων του Πολεμικού Ναυτικού, ο περίφημος Ντάνυ, αποκαλύπτει και εξομολογείται...

 Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να βάλεις τίτλο σε μια συνέντευξη σαν και αυτή πού ακολουθεί.

-'Ενα κράτος για να υπάρχει και να είναι ισχυρό πρέπει να ξεκαθαρίσει τον    Εθνικό Σκοπό. Μόνον τότε θα έχει συγκροτημένη Εθνική και εξ αυτής εξωτερική πολιτική.

Από την εισβολή στην Κύπρο το 1974, μέχρι τά Ίμια και από τον ...Πάγκαλο ...μέχρι τον Βαγγέλη Βενιζέλο και τον Νταβούτογλου...Και από το σχέδιο που αποχαυνώνει το Λαό μέχρι τους χαλασμένους πυράλους¨Εξοσετ....Και από τά συνθήματα των Λιμενικών στην παρέλαση και την δίκη στην οποία οδηγούνται, μέχρι τις επιχειρήσεις στην Λιβύη...

Είναι τόσα πολλά αυτά που αναφέρθηκαν και το καθένα έχει τη δική του σημασία. Ιδιαίτερα όταν μιλάει ο Ντάνυ Θεοφανίδης, ένας άνθρωπος πού κατά τεκμήριο λόγω ιδιότητας και θέσων πού υπηρέτησε, γνωρίζει πολλά.

Εγώ δεν τον γνωρίζω τον Εθνικό σκοπό. Τόσα χρόνια δεν έχω αντιληφθεί πού πάμε και τι επιδιώκουμε ως Εθνος και ως Κράτος.Ποιός είναι ο Αντικειμενικός μας Σκοπός.

Από την δεκαετία του 50 θα έπρεπε να διατυπωθεί και ακόμη όλοι περιμένουμε...Ακόμη και ένας μικρός επιχειρηματίας στήνει τη δουλιά του πάνω σε ένα σχεδιο, κυρίως στόχου και επί μέρους στόχων..

Οποιαδήποτε κρατική οντότητα στηρίζεται σε τρείς δυνάμεις που δημιουργούν ένα απολύτως ισοσκελές τρίγωνο με ισοδύναμες και ισοβαρείς πλευρές την Οικονομία την Εξωτερική Πολιτική και την στρατιωτική Ισχύ.Και αυτό το τρίγωνο δημιουργείται και είναι ισχυρό ΜΟΝΟΝ όταν υπάρχει Εθνικός Στόχος...

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι η στρατιωτική ηγεσία υπόκειται στις εντολές της πολιτικής.Αλλά τι πώς ΚΑΙ μέχρι πού;

Οι Αρχηγοί των Κλάδων έχουν αποστολή την ετοιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων. Οι πόλεμοι δεν ξεκινούν σε μια μέρα...Προηγείται χρονικό διάστημα....Οφείλουν όλοι να μην...εκπλήσσονται.

.............................................

Ο ναύαρχος Λυμπέρης έφταιξε στη κρίση των Ιμίων γιατί δεν ξεκαθάρισε τα πράγματα από την αρχή. Μέ όλίγον... έγκυος δεν γίνονται στρατιωτικές επιχειρήσεις. Επρεπε να ζητήσει από τον Σημίτη να του ξεκαθαρίσει πού το πήγαινε .

Το θέμα στα Ίμια ξεκίνησε από τις 23 Δεκεμβρίου.Τί ΚΑΝΑΜΕ;

Όταν δημιουργείται μια κρίση ξεκινάνε οι Πολιτικοί και οι Διπλωμάτες και σε δεύτερη φάση οι Στρατιωτικοί.

Δεν έχω όλα τα δεδομένα, καθώς ένα χρόνο πρίν είχα αποστρατευθεί, αλλά έχω πολλά ερωτήματα. Και με το χέρι στην καρδιά σας λέω, ως Διοκητής των ΜΥΚ θα ενεργούσα κατά κρίση και συνείδηση...

Μερικά πράγματα είναι απολύτως ξεκάθαρα –πρέπει να είναι απολύτως ξεκάθαρα. Μόνον έτσι καταλαβαίνει ό άλλος πώς εισαι αποφασισμένος.

Εκείνες τις κρίσιμες ώρες είχαμε «κοντρίτσες» μεταξύ του Στρατού και του Ναυτικού.Ο ΑΣΔΕΝ και ο ΑΓΕΣ δεν στήριξαν τον Λυμπέρη..

Καί αν δεν είχε πέσει το Ελικόπτερο θα τά είχαμε ξεχάσει όλα.Κανείς δεν θα μιλούσε ....

Δεν έχω καμιά αμφιβολία πώς το Ελικόπτερο του Ναυτικού έπεσε από πυρά των Τούρκων πού βρίσκονταν πάνω στο νησί...

Είναι δυνατόν να μην είχαν ξεκαθαρίσει τους κανόνες εμπλοκής; Να...ψάχνονται στη τηλέφωνα; Αυτά είναι δικαιολογίες και φούμαρα...Ιστορίες Μίκυ Μάους...

Και το χειρότερο: 'Ολα δείχνουν ότι δεν πήραμε μαθήματα επι του αντικειμένου.Δεν μάθαμε τίποτε .Καί εύκολα θα ξαναπάθουμε....

Καθημερινά επαυξάνει η διεμβολή του Τουρκικού παράγοντα που προκαλεί συνεχώς. Και οι στόχοι του είναι σαφείς:

Το μισό Αιγαίο επιχειρησιακά και η συνεκμετάλευση των πετρελαίων της περιοχής.

Καί υπάρχουν και οι επιχειρηματίες από την πλευρά μας πού το σπρώχνουν το θέμα...

Η Τουρκία δέν θέλει τώρα τα νησιά.¨Ετσι κι αλλιώς πιστεύει πώς αν πάρει επιχειρησιακά το μισό Αιγαίο τα νησιά θα ....ζούν από τά παράλια της Μικράς Ασίας.

Η Τουρκία έχει στοχευμένη πολιτική και στρατηγική σε βάθος χρόνου.Καί πέρα από όλα τά άλλα δουλεύει και πολύ μάλιστα, σε επίπεδο ψυχολογικών επιχειρήσεων..Ακόμη και τά όσα είπε ο αντιπρόεδρος τους περί Ελλήνων ζητιάνων εντάσσονται στον σχεδιασμό τους...

.................................

Θα σας πώς μια ιστορία και ότι θέλετε , καταλάβετε:

-Τον Σεπτέμβριο του 1973 ήμουν Ανθυποπλοίαρχος. Καί  ο Ναυτικός Ακόλουθος της Αμερικανική Πρεσβείας σε κοινωνική συνάντηση προσπάθησε να με πείσει πώς η Ελλάδα χρειάζεται πυραύλους Harpoon.

Μά έχουμε τους ¨Εξοσετ, απάντησα...Πάρτε Harpoon έπέμενε.

΄Εσπευσα να ενημερώσω τον τότε Αρχηγό Μαργαρίτη. Μά έχουμε τους Έξοσετ άντέτεινε και εκείνος...

Λίγο αργότερα μετα από τις δοκιμές πού έγιναν, αποδείχτηκε πώς οι 75 από τους 80 Έξοσετ πού είχαμε πάρει από την Γαλλία είχαν πρόβλημα. Καί το 1974 όταν έγινε η εισβολή στην Κύπρο είμαστε το μόνο Ναυτικό χωρίς πυραύλους...Ο Αμερικανός ΗΞΕΡΕ....Πάρτε τώρα ,φώναζε...

Και άλλη μία-και πάλι καταλάβετε ότι θέλετε:

-Τον Νοέμβριο του 1974 συμμετείχα σε ειδική απόστολή πού κάτω από απόλυτη κάλυψη εξέτασε με εντολή τού τότε ΥΕΘΑ Αβέρωφ, τις δυνατότητες εποικισμού των μικρονήσων του Ανατολικού Αιγαίου.Μόλις επιστρέψαμε υποβάλλαμε αναφορά,ασφαλώς άκρως απόρρητη , για το τι έπρεπε να γίνει...Και ούτε φωνή ούτε ακρόαση, βέβαια,αλλά το βασικό ερωτηματικό είναι: Γιατί, άραγε,έγινε υπό απόλυτη κάλυψη;

- Γιατί τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων δεν υψώνουν φωνή, δεν κάνουν προτάσεις, δεν κάνουν αναφορές;

-Οι μικροί αξιωματικοί έτσι όπως τους διαμορφώνει το σύστημα και η δομή δεν έχουν περιθώρια. Και όταν το κάνουν μάλλον προβλήματα έχουν...Το σύνολο πάει με το ρεύμα.

.......................................

-Αντικειμενικά, ως γνώστης, πιστεύετε πώς οι Ελληνικές ειδικές Δυνάμεις είναι υψηλού επιπέδου;

-Ναι είναι σε πολύ καλό σημείο. Ειναι πράγματι καλές.

-Και πώς γίνεται αυτό, μέσα στο πολύ κακό κλίμα και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα;

-Είναι απλό. Εκεί βρίσκονται παιδιά μετα από επιλογή καρδιάς.Θέλουν να είναι εκεί.Παλεύουν καθημερινά να γίνουν καλύτεροι.Καί σωματικά και πνευματικά.

-Για τους βατραχανθρώπους του Λιμενικού που θα δικαστούν για τα συνθήματα πού φώναξαν στην παρέλαση, τι λέτε;

-Δεν υπήρχε λόγος να φωνάξουν τέτοια συνθήματα.Υποθέτω, όμως, πώς κάτι έχει συμβεί εκτός δημοσιότητας και ένοιωσαν πώς δεν τους κάλυψε ο πολιτικός προϊστάμενος. Μήν ξεχνάτε πώς τα παιδιά αυτά χάσανε συμμαχητή τους από Αλβανούς λαθρέμπορους ανοιχτά της Κέρκυρας. Τότε πού άρχισαν τα προβλήματα και μετά πήγαν οι ΜΥΚ του Ναυτικού και οποιδήποτε πρόβλημα λύθηκε αμέσως και δια παντός...

...........................................

- Ο Νταβούτογλου έχει βγάλει από το συρτάρι την ανέλιξη της Τουρκίας ως κύριο παίκτη σε επίπεδο περιφερειακής δύναμης. Στόχος να επεναφέρει υπό την εξουσία της Τουρκίας τις περιοχές της πρώην Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Από το τέλος της δεκαετίας του '80 η Τουρκία έπεισε τις μεγάλες Αμερικανικές, αλλά και Γερμανικές και Αγγλικές επιχειρησεις να επενδυσουν περί την ¨Αγκυρα δημιουργώντας θυγατρικές.

Καί έπεισαν τους ηλίθιους σταυροφόρους ότι δια μέσου της της Τουκίας θα πουλήσουν εύκολα τα προϊόντα τους στην πρώην Οθωμανική Αυτοκρατορία.Καί πρέπει να παραδεχτούμε πώς το πέτυχαν πλήρως...

-Ενα σχόλιο για το αντιπαραγωγικοί του Πάγκαλου;

-Εχω μεγάλα ερωτηματικά για τον Θόδωρο Πάγκαλο.Εκτός από τον παππού του και ο πατέρας του ήταν αξιωματικός , πτέραρχος και ο αδελφός του πατέρα του ήταν Ναύαρχος.

Ο ίδιος υπηρέτησε στην Υπηρεσια Φάρων του Ναυτικού, της οποίας Διοικητής ήταν ο θείος του. Από το βιογραφικό του λείπει κάθε αναφορά στον πατέρα του.Υπήρξε πολεμιστής;

Το βέβαιο είναι πώς ο Θόδωρος Πάγκαλος και λόγω οικογένειας γνωρίζει την στρατιωτική ζωή. Έτσι τά όσα είπε, μόνο σε κακή σχέση με τον πατέρα του μπορώ να τά αποδώσω...

-Και η άποψή σας για τον νυν ΥΕΘΑ, τον Βαγγέλη Βενιζέλο;

-Τι μπορεί να πέι κανείς για έναν άνθρωπο του οποίου το επίθετο ήταν Τούρκογλου και το άλλαξε σε Βενιζέλος; Τι να του πείς όταν τολμά να χαρακτηρίσει τους 'Ελληνες αξιωματικούς, υπαλλήλους;

Απορώ γιατί δεν του απάντησε, όταν το είπε, ο ΑΓΕΕΘΑ. Να του πεί ότι και αυτός υπάλληλος είναι της χώρας και μάλιστα με ασυλία...ΚΑΛΥΤΕΡΑ να μην συνεχίσω....

Ο Ντάνυ, ανάμεσα στα άλλα ,ήταν και ό αξιωματικός πού οργάνωσε τους βατραχανθρώπους στην Κύπρο, ως διοικητής της από τον Μάϊο του 1976 μέχρι τον Ιούλιο του 1975....

-¨Οταν ανέλαβα βρήκα 13 άνδρες και οι τρείς έλειπαν μέρες , χωρίς να έχουν ειδοποιήσει κανένα. ¨Οταν εφυγα, παρέδωσα 85 βατράχια με εξοπλισμό, τότε, καλύτερο από αυτόν της ελλαδικής ΜΥΚ.

Δεν το λέι ό ίδιος, άλλα είναι γνωστό: Οι Κύπριοι έιχαν ζητήσει να παραμείνει με στόχο την δημιουργία Τάγματος βατραχανθρωπων, άλλά ό τότε ΑΓΕΝ δεν τον άφησε να συνεχίσει στην Κύπρο...

-Εμείς πρέπει να ανησυχούμε για όσα συμβαίνουν στην Βόρεια Αφρική και την Μέση Ανατολή;

-Ναι και πολύ μάλιστα.Οι εξελίξεις γύρω μας είναι καταλυτικές και κατά την άποψή μου προκαλούμενες κυρίως από τους Αμερικανούς.Τό σκάκι πού παίζεται προς το παρόν μόνο λίγο πιο πέρα, είναι επικίνδυνο και για την Ελλάδα.Οι παράμετροι πολλές και ο βασικός στόχος οι διαιρέσεις.

Και για την Λιβύη;

-Ο Καντάφι δεν έχει χάσει τίποτε. Προς το παρόν του κάνουν πόλεμο με...ληγμένα. Είναι προφανές πώς το μάθημα πού πήραν οι Αμερικανοί στο Ιράκ και το Αφγανιστάν ήταν σκληρό και στην Λυβύη τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Η Αίγυπτος δεν δείχνει να θέλει να επέμβει.Ο Καντάφι ακόμη είναι ο νικητής..

Και εμείς;

-Εμείς, κλείσαμε την Πρεσβεία μας στην Λιβύη...Τι να πώ...Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΑΥΤΗ ΧΑΡΑΚΤΗΡΊΖΕΙ ΤΗΝ 'Ελληνική εξωτερική πολιτική....Απούσα.

 Ποιος είναι ο Υποναύαρχος Ιωάννης Θεοφανίδης

Ο υποναύαρχος ΠΝ ε.α. Ιωάννης Θεοφανίδης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1946. Είναι γιος του ναυάρχου Ιάσονος Θεοφανίδη, εγγονός του επίσης ναυάρχου Ιωάννη Θεοφανίδη και πέμπτη γενεά κατ' ευθείαν γραμμή απόγονος του Θεόδωρου  Κολοκοτρώνη.

Αποφοίτησε από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων το 1967 ως Μάχιμος Σημαιοφόρος και ως το 1970 υπηρέτησε σε αντιτορπιλικά και ναρκαλιευτικά. Εκπαιδεύτηκε στις ΗΠΑ. στις Υποβρύχιες Καταστροφές και στην Ελλάδα ως αλεξιπτωτιστής.

Υπηρέτησε ως αξιωματικός και κυβερνήτης σε πολλά πολεμικά σκάφη, ως διοικητής της Μονάδας Υποβρυχίων Καταστροφών του ΠΝ, συμπεριλαμβανομένης και της περιόδου ελληνικής συμμετοχής στον Α' Πόλεμο του Κόλπου, ως Διοικητής του Κέντρου εκπαιδεύσεως Παλάσκας, και ως Ακόλουθος Αμύνης της Ελλάδας στη Βρετανία και την Ιρλανδία. Το 1995 τερμάτισε τη σταδιοδρομία του ως Αρχιπλοίαρχος και απεκατεστάθη ως Υποναύαρχος.

Μετά την αποστρατεία του, εργάσθηκε ως ανώτερο στέλεχος σε ναυτιλιακές και κατασκευαστικές εταιρίες, συμμετείχε στην εκπόνηση μελετών και διετέλεσε  πρόεδρος της εταιρείας Deterrence Security Force Ltd, με έδρα το Λονδίνο.

Έχει τιμηθεί με πολλά παράσημα και μετάλλια, ομιλεί την αγγλική, γαλλική και ιταλική και έχει συγγράψει τέσσερα βιβλία:

«Η Εξωτερική πολιτική της Τουρκίας κατά την περίοδο 1935 1945»,

«Ανορθόδοξος Πόλεμος»,

«Η χρήση των υποβρυχίων οχημάτων στις Ναυτικές Επιχειρήσεις» και

«Η αμφισβήτηση της Ισχύος δια του τρόμου»

NEWSTRAP

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Πώς η CIA έκανε πρωθυπουργό τον Καραμανλή – Το κουτί της Πανδώρας

Πώς η CIA έκανε πρωθυπουργό τον Καραμανλή – Το κουτί της Πανδώρας

Αιχμάλωτη Κοινωνία Β” Μέρος – Το κουτί της Πανδώρας

Αιχμάλωτη Κοινωνία Β” Μέρος – Το κουτί της Πανδώρας

Αιχμάλωτη κοινωνία – Το κουτί της Πανδώρας

Αιχμάλωτη κοινωνία – Το κουτί της Πανδώρας

ΜΙΑ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΡΙΣΗ:.. | αἰέν ἀριστεύειν

ΜΙΑ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΡΙΣΗ:.. | αἰέν ἀριστεύειν

Μαρία Μπέκετ>Μια ξεχωριστή Ελληνίδα ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη του "Κύκλου της Πάτμου"

Παρίσι, Ξενοδοχείο Ritz, χειμώνας 1968. Μία καλοντυμένη κυρία, Ελληνίδα, γύρω στα 40, φορώντας την ακριβή γούνα της εξαιτίας του τσουχτερού κρύου, περνάει την πόρτα και κατευθύνεται προς το café. Η ματιά της πέφτει τυχαία πάνω σε ένα πάκο από διαβατήρια αφημένα στη ρεσεψιόν. Χωρίς δεύτερη σκέψη, με μια αστραπιαία κίνηση, και χωρίς να την αντιληφθεί ο υπάλληλος που μιλάει στο τηλέφωνο, τα παίρνει και τα χώνει βαθειά στην τσάντα της. Κάνει μεταβολή και φεύγει. Με αυτά τα πλαστά διαβατήρια κατόρθωσαν και βγήκαν παράνομα από την Ελλάδα, λίγους μήνες αργότερα, πολλοί αντιστασιακοί που είχαν βασανιστεί και κινδύνευε η ζωή τους από τη χούντα. Το φθινόπωρο του 1968  τα θύματα των βασανιστηρίων κατέθεσαν εναντίον των συνταγματαρχών με αποτέλεσμα να εκδιωχθεί η Ελλάδα από το Συμβούλιο της Ευρώπης.

Το όνομα της γυναίκας ήταν Μαρία Μπέκετ και η πολυεπίπεδη δράση της στην διάρκεια της δικτατορίας δεν έγινε ποτέ γνωστή. Μέχρι που πέθανε, πριν από λίγες ημέρες, στα 81 της χρόνια, από καρκίνο, αρνιόταν πεισματικά να μιλήσει δημόσια για το εαυτό της. Για την πολυτάραχη ζωή της και για όσα είχε προσφέρει στη δημόσια σφαίρα. Αυτά τα γνώριζαν μόνο οι φίλοι της.

Όπως έγραψε ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος στην Καθημερινή της Κυριακής «Η Μαρία Μπέκετ (το γένος Χάρη) ανήκε σε ένα είδος ανθρώπων το οποίο, στην Ελλάδα, τείνει να εκλείψει: των αστών που παίρνουν μεγάλο ρίσκο για να υπηρετήσουν ευγενείς σκοπούς, χωρίς να προσδοκούν προσωπικά οφέλη.»

Για αυτό δεν είναι παράξενο ότι τα περισσότερα πράγματα γράφονται για τη Μαρία Μπέκετ μετά θάνατον. Για να τιμήσουν μία σημαντική Ελληνίδα 

Όπως έγραψε ο Άγγλος ιστορικός και συγγραφέας Neal Ascherson: «Ήταν πραγματικά δύσκολο να πιστέψεις ότι αυτή η γυναίκα με την αριστοκρατική φυσιογνωμία είχε το σημάδι χειροβομβίδας στο πόδι από εκπαίδευση στις μεθόδους ανταρτοπόλεμου στη Συρία.» Προσωπική φίλη του Γιασέρ Αραφάτ τον είχε πείσει να εκπαιδεύσει τους Έλληνες κατά την διάρκεια της χούντας. Η Μαρία Μπέκετ ήταν στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974 όταν έγινε η εισβολή και με παλαιστινιακή βοήθεια έστησε τον ραδιοφωνικό σταθμό από τον οποίο εξέπεμψε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος  το ιστορικό μήνυμα του.   Τι μεγαλύτερο ρίσκο για μία μητέρα από το να εγκαταλείψει τις δύο ανήλικες κόρες της μόνες τους, τη Σάντρα και τη Δάφνη, στο ξενοδοχείο, ενώ η Λευκωσία βρισκόταν σε κατάσταση πολέμου; «Μα είχα εμπιστοσύνη ότι θα τα καταφέρνανε» μου απάντησε αφοπλιστικά όταν κάποτε τη ρώτησα εάν ανησυχούσε…

Η Μαρία Μπέκετ ήταν αντισυμβατική. Με τη δημοκρατία να επιστρέφει στην Ελλάδα, αρνήθηκε πρόταση του Κωνσταντίνου Καραμανλή να αναλάβει πρέσβης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αντίθετα χρησιμοποίησε τις επαφές της από την εκστρατεία εναντίον της χούντας για να βοηθήσει τους Τούρκους διαφωνούντες με την κυβέρνηση. (Αν θυμάμαι μάλιστα καλά πήγε η ίδια την ίδια περίπου περίοδο καλεσμένη σε επίσημο δείπνο στην αμερικάνικη πρεσβεία φορώντας παραδοσιακή παλαιστινιακή ενδυμασία.)

Η Μαρία Μπέκετ ήταν πάνω από όλα κοσμοπολίτισσα. Τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής της έβαλε όλη την ενέργεια της και όλη της την περιουσία (ένα από τα τελευταία σπίτια που πούλησε ήταν η μονοκατοικία όπου στεγαζόταν το παλιό μπαρ «τα Παπάκια» στα Ιλίσια) για να οργανώσει συμπόσια για το περιβάλλον σε όλον τον κόσμο: στη Μαύρη Θάλασσα, τον Δούναβη, την Αδριατική, την Βαλτική, τον Αμαζόνιο, την Γροιλανδία και τον Μισσισσιππή υπό την αιγίδα του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. Μέσα από τις δικές της προσπάθειες είναι που ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος έλαβε τον τίτλο του «Πράσινου Πατριάρχη». (Ούτε για αυτό το θέμα έδωσε ποτέ καμία συνέντευξη.) Η οικογένεια της μητέρας της ήταν η γνωστή οικογένεια Τζελέπη (βλέπε ακτή Τζελέπη) με στενές ιστορικές σχέσεις με το Πατριαρχείο και τη θυμάμαι να αγωνιά για την ενίσχυση της θέσης του Πατριάρχη στην Κωνσταντινούπολη. Πίστευε ότι εάν ενωνόταν η ορθοδοξία θα μπορούσε να αφήσει ένα θετικό αποτύπωμα στο περιβάλλον επηρεάζοντας τις ζωές των εκατομμυρίων πιστών. Για αυτό τον σκοπό ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο – παρά την σκολίωση που την ταλαιπωρούσε τα τελευταία χρόνια – και επιστράτευσε σημαντικές προσωπικότητες, όπως τον πρώην αντιπρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Al Gore και τον Πρίγκιπα Φίλιππο της Αγγλίας. Όπως γράφει ο Στέφανος Μάνος και νομίζω ότι την χαρακτηρίζει απόλυτα: «Ήταν απίστευτα καταφερτζού για την Ελλάδα. Γνώριζε τους πάντες ή  και εάν δεν τους γνώριζε φρόντιζε να τους μάθει, εάν τους χρειαζόταν. Προέδρους, πρωθυπουργούς, κανένας δεν τις ξέφευγε.»  

Προσωπικά είχα την τύχη να την γνωρίσω στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 στο σπίτι της στο Λονδίνο, πίσω από το Harrods. Η Μαρία Μπέκετ ήταν η τέλεια οικοδέσποινα. Πάντα θυμόταν τις προτιμήσεις των καλεσμένων της (και πάντα είχε αμυγδαλωτά από τον Βόσπορο, για να κεράσει με τον καφέ, από το τελευταίο ελληνικό ζαχαροπλαστείο που είχε απομείνει στην περιοχή Bebek.) Στο σαλόνι της μαζευόταν τότε η ελίτ της ακαδημαϊκής και της θρησκευτικής κοινότητας. Είχε, φυσικά, φροντίσει να γίνει προσωπική φίλη με τον Επίσκοπο του Λονδίνου! 

Η Μαρία Μπέκετ γεννήθηκε ευκατάστατη και πέθανε σε ένα ισόγειο διαμέρισμα θυρωρού στο Κολωνάκι για να είναι κοντά στην κόρη της Δάφνη και στην εγγονή της Σοφία. Οι φίλοι της πιστεύουμε ότι πέθανε από τη στενοχώρια της. Στο πλαίσιο της έρευνας για τη χρηματοδότηση των ΜΚΟ η Μαρία Μπέκετ – η οποία αφιέρωσε όλη τη ζωή της για το γενικότερο καλό αλλάζοντας τις ζωές πολλών ανθρώπων– κατηγορήθηκε για κακοδιαχείριση δημοσίου χρήματος σε σχέση με τα περιβαλλοντικά συμπόσια. Αυτή είναι μία μάχη στη ζωή της που δεν θέλησε να δώσει. Ποτέ στην ζωή της άλλωστε δεν θέλησε να αποδείξει τίποτα, δημόσια.

Κατερίνα Μπακογιάννη

Μια μεγάλη Ελληνίδα

Χτυπημένη ξαφνικά από την επάρατο νόσο, πέθανε προ ημερών στην Αθήνα η Μαρία Μπέκετ, ακτιβίστρια των δικαιωμάτων του ανθρώπου και διοργανώτρια συμποσίων για την προστασία του περιβάλλοντος, που πραγματοποιήθηκαν εν πλω, υπό την αιγίδα του Οικουμενικού Πατριάρχη, στην Αδριατική, στην Αρκτική, στο Αιγαίο, στον Αμαζόνιο, τον Μισισιπή και αλλού.

Η Μαρία Μπέκετ (το γένος Χάρη) ανήκε σε ένα είδος ανθρώπων το οποίο, στην Ελλάδα τείνει να εκλείψει: των αστών που παίρνουν μεγάλο ρίσκο για να υπηρετήσουν ευγενείς σκοπούς, χωρίς να προσδοκούν προσωπικά οφέλη. Γεννημένη το 1931, μεγάλωσε σε μεσοαστικό περιβάλλον στην Αθήνα και σπούδασε ιστορία και πολιτικές επιστήμες, χωρίς όμως να πολυπιστεύει στις «συμβάσεις» της ακαδημαϊκής ζωής. Εζησε την Κατοχή και τον Εμφύλιο με απανωτά οικογενειακά δράματα. Οπως η ίδια διηγούνταν, η στράτευσή της στον αγώνα για τα δικαιώματα των αδικημένων και των αδυνάτων οφειλόταν σε ένα μάλλον τυχαίο γεγονός: τη γνωριμία της, το 1948, με τον Φόλκε Μπερναντότ, τον μεσολαβητή του ΟΗΕ στην πρώτη αραβοϊσραηλινή διένεξη, τον οποίο δολοφόνησε αργότερα στην Ιερουσαλήμ τρομοκρατική σιωνιστική οργάνωση. Ο Σουηδός διπλωμάτης, που είχε αγωνιστεί κατά τη διάρκεια του πολέμου για την απελευθέρωση χιλιάδων εγκλείστων Εβραίων, είχε εγκατασταθεί στη Ρόδο για τις ανάγκες της αποστολής του. Εκεί, όπως φαίνεται, μετέδωσε στη νεαρή Ελληνίδα συνομιλήτριά του τον κοσμοπολιτισμό που έκτοτε τη διέκρινε, το πάθος για την αλήθεια και την πεποίθηση πως, για να χαρεί κανείς τη ζωή, πρέπει να παίρνει ρίσκο και να αγωνίζεται.

Η επιβολή της δικτατορίας βρήκε τη Μαρία στη Γενεύη. Παντρεμένη με τον Αμερικανό δημοσιογράφο Τζέιμς Μπέκετ, ήταν εγκατεστημένη εκεί με τις δύο κόρες που είχε αποκτήσει μαζί του. Γι’ αυτήν, η χούντα ήταν ο ορισμός της αδικίας και της χυδαιότητας. Χάρη σε επαφές με Νορβηγούς και Σουηδούς πολιτικούς, βρέθηκε πολύ γρήγορα στο επίκεντρο της προσφυγής που άσκησαν στο Συμβούλιο της Ευρώπης οι σκανδιναβικές χώρες και η Ολλανδία. Με παράνομα ταξίδια στην Ελλάδα, χρήση πλαστών διαβατηρίων και άλλες ριψοκίνδυνες μεθόδους, κατόρθωσε να εξασφαλίσει την αυτοπρόσωπη παρουσία στο Στρασβούργο, το φθινόπωρο του 1968, πολλών θυμάτων βασανιστηρίων από την Ελλάδα (μεταξύ άλλων, αν δεν κάνω λάθος, του Περικλή Κοροβέση, της Νατάσας Τσίρκα και της Κίττυς Αρσένη). Κορυφαία στιγμή της δράσης της εκείνη την εποχή ήταν η «απαγωγή» υπό τζεϊμσμποντικές συνθήκες δύο μαρτύρων του στρατιωτικού καθεστώτος, οι οποίοι κατέθεσαν εναντίον της δικτατορίας.

Η δράση της Μαρίας Μπέκετ εκείνα τα δύσκολα πρώτα χρόνια μετά την επιβολή της δικτατορίας είχε τεράστια σημασία. Διότι συνέτεινε στην απομόνωση του καθεστώτος. Σε τούτο συνέβαλαν πολλοί ακόμη Ελληνες και φίλοι της Ελλάδας θυσιάζοντας επαγγελματικές υποχρεώσεις και οικογενειακή ηρεμία, για να τεθούν οι κυβερνώντες προ του διλήμματος: είναι δυνατόν, για λόγους real politik, να ανεχθούν την αναβίωση του φασισμού στη Δυτική Ευρώπη, ούτε 25 χρόνια μετά τη συντριβή του στον πόλεμο;

Τον Ιούλιο του 1974, εξάλλου, χάρη στις στενές επαφές της με τον Γιασέρ Αραφάτ και τις οργανώσεις της παλαιστινιακής αντίστασης, έστησε τον σταθμό Radio Free Cyprus στη Βηρυτό, αμέσως μετά το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Προσωπική φίλη του αρχιεπισκόπου και του Βάσου Λυσσαρίδη, μετείχε έκτοτε ενεργά στις προσπάθειες για την περίθαλψη των θυμάτων της τουρκικής εισβολής και την επίλυση του Κυπριακού.

Η Μαρία Μπέκετ δεν διαφήμιζε τον εαυτό της. Μόνο λίγοι φίλοι της στο εξωτερικό γνωρίζουν την πολυσχιδή δράση της. Ακόμη λιγότεροι στην Ελλάδα. Δεν θέλησε ποτέ να προβάλει τον εαυτό της. Η στάση της αυτή τής κόστισε, αφού η Ελλάδα όχι μόνο δεν την τίμησε όπως άξιζε, αλλά της επιφύλαξε για το τέλος την οδυνηρότερη έκπληξη της ζωής της.

Στο πλαίσιο της γνωστής έρευνας για τη χρηματοδότηση ΜΚΟ από το υπουργείο Εξωτερικών, βρέθηκε, λίγο πριν πεθάνει, κατηγορούμενη για σύσταση εγκληματικής συμμορίας! Και τούτο, λόγω της ανικανότητας των διωκτικών αρχών να διακρίνουν ανάμεσα στην απάτη και το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος και την αδυναμία μιας ηλικιωμένης γυναίκας να τηρεί σωστά τα λογιστικά της βιβλία. Ηταν το ευχαριστώ της πατρίδας για όσα η Μαρία Μπέκετ τής προσέφερε.

Το 40ήμερο μνημόσυνο από τον θάνατο της Μαρίας Μπέκετ θα γίνει στον Αγιο Νικόλαο Ραγκαβά στην Πλάκα, το Σάββατο 8 Δεκεμβρίου και ώρα 15.00.

Ταπεινά, Νίκος Αλιβιζάτος

Εμπιστευτείτε τη διαίσθησή σας

Του Χρήστου Γιαννίμπα

Το 1975 παρακολούθησα πρώτη φορά τους Όρνιθες του Αριστοφάνη (από το Θέατρο Τέχνης του αείμνηστου Κάρολου Κουν). Έχουν περάσει 37 χρόνια από τότε και έχω παρακολουθήσει άλλες πέντε παραστάσεις με τους Όρνιθες. Κάθε φορά εδραιωνόταν όλο και περισσότερο η πεποίθησή μου πως το συγκεκριμένο έργο του Αριστοφάνη είναι ένα από τα σπουδαιότερα πνευματικά δημιουργήματα της ανθρωπότητας (από όσα εγώ γνωρίζω). Ομολογώ πως η κρίση μου αυτή βασίζεται περισσότερο στην διαίσθηση παρά στη λογική. Λέγοντας λογική εννοώ την τυπική λογική. Δηλαδή ένα αυστηρά κλειστό και ομόφωνα καθορισμένο σύστημα κανόνων. Αναφέρομαι στην διαίσθηση με την φιλοσοφική σημασία του όρου και όχι την τρέχουσα. Δηλαδή την διαισθητική κρίση ως μια άμεση κατανόηση της αλήθειας όχι εξ αιτίας μιας απόδειξης, αλλά με την άμεση κατανόηση του περιεχομένου της. Μια τέτοια κρίση μπορεί βέβαια στη συνέχεια να υποβληθεί στη διαδικασία της τυπικής λογικής, αλλά μπορεί και να μην απαιτήσει ποτέ απόδειξη που πολλές φορές είναι αδύνατο να υπάρξει. Μια διαισθητική κρίση για παράδειγμα είναι αυτή της επάρκειας ενός αναγκαστικά περιορισμένου αριθμού πειραματικών δεδομένων για την επαλήθευση (επιβεβαίωση) ενός ισχυρισμού. Τέτοιες κρίσεις διατυπώνουν οι επιστήμονες. Ο φυσικός που επαληθεύει μια υπόθεση, ο χημικός κτλ. Παρόμοια κρίση διατυπώνει ο δικαστής που θεωρεί τις «αποδείξεις», που δεν είναι πάντα σύμφωνες με την τυπική λογική, επαρκείς για την ετυμηγορία του. Υπάρχουν δύο ακραίες περιπτώσεις λογικής και διαισθητικής κρίσης. Η μία είναι στα μαθηματικά όπου λογική και διαίσθηση είναι ξεχωρισμένες. Ένας μαθηματικός μπορεί όλη του τη ζωή να εργάζεται στα όρια της (δοσμένης) λογικής παραβλέποντας πως το διαισθητικό στοιχείο της γνώσης είναι αναπόφευκτο. Έτσι άλλωστε εμφανίσθηκε ο φετιχισμός και η ειδωλολατρία της λογικής σκέψης. Δηλαδή η λαθεμένη πεποίθηση πως τα πάντα μπορούν να αποδειχτούν αυστηρά και πως αυτά που δεν μπορούν βρίσκονται έξω από την επιστήμη. Η άλλη ακραία περίπτωση είναι η κρίση για το ωραίο, την ομορφιά και γενικότερα την αισθητική. Ο ισχυρισμός για παράδειγμα πως αυτός ο πίνακας είναι «ωραίος», μπορεί να αιτιολογηθεί μόνο με μια άλλη διαισθητική κρίση. Είναι «ωραίος» γιατί έχει «απαλές γραμμές», «ωραία χρώματα» κτλ. Όμως δεν μπορεί ποτέ να αποδειχθεί λογικά. Παραβλέπω το γεγονός πως τέτοιες κρίσεις περιορίζονται τοπικά, ιστορικά, εθνικά κτλ.

Για να επιστρέψω στους Όρνιθες  του Αριστοφάνη, οι ειδικοί λένε πως το έργο αποτελεί μια αλληγορία και έναν υπαινιγμό για την Σικελική εκστρατεία που ήταν σε εξέλιξη την εποχή που παίχτηκε το έργο (414 π.Χ.). Η εκστρατεία κατέληξε σε πανωλεθρία των Αθηναίων ενώ αποτέλεσε και την αρχή της πτώσης τους. Άλλοι πάλι βλέπουν στο έργο μία φυγή και ένα παραμύθι που τραβά τον άνθρωπο μακριά από την δυσάρεστη πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν κάποια άποψη είναι περισσότερο ή λιγότερο σωστή, ούτε και κατανοώ αυτές τις «αντιπαραθέσεις». Προσωπικά δεν ξέρω και πιστεύω ούτε οι ειδικοί ξέρουν, ποια είχε ως βασική ιδέα στο μυαλό του ο Αριστοφάνης, ούτε και τους σκοπούς του όταν το έγραψε πριν 2500 χρόνια. Αλλά και δεν πιστεύω πως έχει καμία σημασία. Ο καθένας δικαιούται να βιώνει τα κείμενα με το δικό του τρόπο, με τις δικές του εμπειρίες. Μια παράσταση του έργου μπορεί να φέρνει έναν άλλο αέρα, μια φρεσκάδα και να τονίζει περισσότερο την μια ή την άλλη πτυχή του έργου. Σημασία έχει τι παίρνει (προσλαμβάνει) ο καθένας απ’ αυτό. Θα σας πω λοιπόν τι παίρνω εγώ προσπαθώντας έτσι να αιτιολογήσω γιατί κατατάσσω τους Όρνιθες στα κορυφαία πνευματικά έργα. Σημειώνω πως πολλές φορές η διατύπωση ενός ερωτήματος έχει μεγαλύτερη αξία από την απάντηση (ή τις απαντήσεις) που δίνονται σε αυτό.

Με τους Όρνιθες, στη σκέψη μου γεννώνται μερικά ερωτήματα. Μπορεί να υπάρξει η «ιδανική» πολιτεία της Νεφελοκοκκυγίας; Να υπάρξει εδώ, στη γη, ως έργο των ανθρώπων. Ή μήπως είναι αποκλειστικότητα της Νεφελοκοκκυγίας και των πουλιών κατοίκων της που ούτε χρήμα έχουν (χάρτινο ή πλαστικό), ούτε κανόνες αγοράς, ούτε CDS και οίκους αξιολόγησης, ούτε και ΜΜΕ; Αν μπορεί να υπάρξει Νεφελοκοκκυγία στη γη πως θα είναι αυτή και επιπλέον θα είναι αιώνια ή θα έχει ημερομηνία λήξης; Μήπως πάντα καραδοκεί κάποιος Πεισθέταιρος που κι αν ακόμα υπάρξει η «ιδανική» πολιτεία θα καθορίσει θεσμούς, ελευθερίες, παραγωγικούς και άλλους μηχανισμούς; Μήπως δηλαδή κάθε επαναστατικό σύστημα ιδεών μόλις καθιερωθεί γίνεται μια καρικατούρα του αρχικού ενθουσιασμού και της ιδεολογίας και τελικά εγκλωβίζεται σε εξουσία και γραφειοκρατία; (Γαλλική επανάσταση, Σοβιετική επανάσταση και χιλιάδες άλλες μικρότερες από το Γαλλικό Μάη και το Πολυτεχνείο μέχρι τις πλατείες Τιεν αν Μεν και Ταχρίρ). Από την άλλη πάλι σκέφτομαι μήπως ο Πεισθαίτερος, ίσως και ο αγαθός Ευελπίδης, είναι οραματιστές; Ανεξάρτητα αν ο Πεισθαίτερος είναι ή όχι ένας μικρός δικτατορίσκος, ίσως έχει ένα όραμα για το «έθνος των πουλιών». Μπορεί αυτό να είναι και ουτοπικό. Όμως κι αν ακόμα το όραμα είναι πράγματι ουτοπικό, είναι αυτός λόγος να παραιτηθεί κάποιος από το ταξίδι και τις διεργασίες προς την ουτοπία και την Νεφελοκοκκυγία; Μήπως δηλαδή αν δεχτούμε πως η κοινότητα των πουλιών είναι «χαμένη από χέρι» ακυρώνουμε όλες τις επαναστάσεις, μεγάλες ή μικρές, αλλά και τους αγώνες για ένα καλύτερο αύριο; Επιπλέον στο ταξίδι αυτό προς το καλύτερο αύριο, ουτοπικό ή όχι, θα καθοδηγήσει τις «μάζες» των πουλιών η «συνειδητή πρωτοπορία» που εξ αποκαλύψεως γνωρίζει το δρόμο και τις παγίδες ή και μόνο η αναφορά σε κάποια «συνειδητή πρωτοπορία» είναι ύβρις και ιδεολογικό πραξικόπημα; Μήπως τελικά η ουτοπία του σήμερα μπορεί να αποτελέσει την πραγματικότητα του αύριο; Ερώτημα που παραπέμπει στη διαλεκτική δυνατότητας και πραγματικότητας, τη διαλεκτική του δυνάμει και του ενεργεία. Μια διαλεκτική που πρώτος διατύπωσε ο Αριστοτέλης, ανέπτυξε ο Χέγκελ και εμπλουτίστηκε από το Μαρξισμό και τις σημερινές φυσικές και κοινωνικές επιστήμες.

Στην παράσταση βέβαια η κάθε σκηνοθετική ματιά δικαιούται να απαντά, αν το θέλει, σε ένα ή περισσότερα από τα ερωτήματα και με τον τρόπο που θέλει. Μήπως έτσι οι Όρνιθες του Αριστοφάνη χάνουν κάτι από την αξία τους; Πιστεύω πως όχι. Η αξία τους παραμένει μεγάλη και αναλλοίωτη γιατί αρκεί και μόνο το γεγονός πως τίθενται ερωτήματα. Ερωτήματα που δεν εξαντλούνται στα παραπάνω. Θα μπορούσε κάποιος να εντάξει όλα αυτά σε ένα. Την «τραγωδία» της ανθρωπότητας στο μοναχικό της ταξίδι στην Ιστορία. Ένα ταξίδι που ναι μεν είναι terra incognita, αλλά σ’ αυτό έχουμε τα εφόδια της Ιστορικής διαδρομής που έχει ήδη διανυθεί. Αναφέρομαι στην «τραγωδία» της ανθρωπότητας ως μια «μάχη» μεταξύ λογικής και διαισθητικής κρίσης, με το περιεχόμενο αυτών των εννοιών που ήδη ανέφερα. Εννοώ μια δραματική σύγκρουση ανάμεσα σε δύο μέρη που και τα δύο πιθανόν να έχουν δίκιο αλλά κατά διαφορετικό τρόπο. Το ένα με βάση τη λογική, την ορθολογικότητα και το άλλο με βάση την διαίσθηση, το αλόγιστο, το ανθρώπινο.

Στην αυθεντική τραγωδία, αυτή η σύγκρουση λύνεται με τον θάνατο του ήρωα και τον θρίαμβο της διαισθητικής αλήθειας πάνω στη συλλογιστική αλήθεια. Για παράδειγμα η σύγκρουση του Σαλιέρι και του Μότσαρτ, που περιγράφει ο Πούσκιν, δεν είναι (ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο) μια σύγκρουση ανάμεσα σε ένα ζηλότυπο και φθονερό και σε μια ιδιοφυία. Είναι σύγκρουση ανάμεσα στη συνεπή «επιστημονική» γραμμή που εκφράζει ο Σαλιέρι και την «έξω λογική» τέχνη του Μότσαρτ που με το θάνατό του επιβεβαιώνει το άδικο του επιστήμονα και λογικού Σαλιέρι. Στην Αντιγόνη του Σοφοκλή η ηρωίδα είναι η ενσάρκωση του φυσικού δικαίου και της οικογένειας. Ο Κρέων η ενσάρκωση του δικαίου του κράτους, της δύναμης του νόμου. Η Αντιγόνη με το θάνατό της επικυρώνει την προτεραιότητα της διαίσθησης πάνω στη λογική. Ανάλογα ο Οθέλλος δεν είναι ζηλότυπος αλλά εύπιστος. Εμπιστεύεται τις «αποδείξεις». Το μαντήλι και την συλλογιστική του Ιάγου. Αφού η Δεισδαιμόνα μπόρεσε να ξεγελάσει τον πατέρα της μπορεί να απατήσει και το σύζυγό της κτλ. Τελικά ανάμεσα στις δύο κρίσεις, την αληθινή (η Δεισδαιμόνα είναι αθώα) και την λαθεμένη (αυτή είναι ένοχη), ο Οθέλλος επιλέγει τη λαθεμένη γιατίείναι συλλογιστικά διατυπωμένη. Αποδεδειγμένη με έναν λογικό συλλογισμό. Ο θάνατος της Δεισδαιμόνας επιβεβαιώνει το λαθεμένο των «αποδείξεων» που πίστεψε ο Οθέλλος. Το ίδιο κάνουν και τα πουλιά στους Όρνιθες. Αν και η αρχική διαισθητική τους κρίση εκφράζεται με τις άγριες διαθέσεις τους, τελικά πείθονται από τις συλλογιστικά διατυπωμένες «θέσεις» του Πεισθέταιρου να ιδρύσουν και να οικοδομήσουν τη Νεφελοκοκκυγία. Ο Αριστοφάνης βέβαια γράφει κωμωδία και όχι τραγωδία. Έτσι η αρχική διαισθητική κρίση των πουλιών και η αρνητική τους θέση, επαληθεύεται όταν γρήγορα καταφθάνουν στηΝεφελοκοκκυγία οι «καλοθελητές» και τα λαμόγια. Ο οραματιστής(;) Πεισθέταιρος τους εκδιώκει. Τελικά όμως ο δικτατορίσκος Πεισθέταιρος (που στο τέλος παντρεύεται με την όμορφη νεαρή θεά Βασίλεια) επικυρώνει την προτεραιότητα της διαίσθησης των πουλιών.

Πιθανόν τα παραπάνω παραδείγματα να μην είναι τα καλύτερα. Μπορεί η ερμηνεία τους να μην είναι η ορθότερη. Σε κάθε περίπτωση η διαισθητική κατανόηση βρίσκεται σε άσχημη θέση όταν πρόκειται να αντιμετωπίσει το κύρος του συλλογισμού. Αυτή ακριβώς η διαπίστωση είναι η «τραγωδία» της ανθρωπότητας στο ταξίδι της στην Ιστορία που προανέφερα. Αυτό ισχύει ανεξάρτητα από το γεγονός πως ο συλλογισμός κλεισμένος στον εαυτόν του είναι ανίσχυρος και δεν μπορεί να διασφαλίσει μια επαρκή γνώση όχι μόνο στις φυσικές επιστήμες αλλά και στην ηθική, τις κοινωνικές επιστήμες, την οικονομία, την πολιτική. Στην εποχή μας, που επιστήμες και τεχνολογία καλπάζουν, το κύρος της συλλογιστικής γνώσης δεν διατρέχει κανέναν απολύτως κίνδυνο γιατί η χρησιμότητά της είναι πρόδηλη. Ο κίνδυνος είναι η μεγιστοποίηση του ρόλου της και η ελαχιστοποίηση της σπουδαιότητας της διαισθητικής κρίσης. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα για παράδειγμα στην οικονομία και την πολιτική. Η συλλογιστική γνώση και η «αλήθεια» των αριθμών, που κατά κόρο προβάλλουν οι κυβερνόντες, όχι μόνο μεγιστοποιείται αλλά υποκαθιστά πλήρως την διαισθητική κρίση. Όμως η κοινωνία δεν είναι in vitro αλλά in vivo και ο πολιτικός δεν είναι λογιστής. Δεν είναι ένας μαθηματικός όπου (όπως προανέφερα) λογική και διαίσθηση είναι ξεχωρισμένες. Δεν μπορεί να εργάζεται στα όρια της δοσμένης λογικής παραβλέποντας το διαισθητικό στοιχείο της γνώσης που είναι αναπόφευκτο. Άλλωστε η ελπίδα, που θρέφει οράματα, γεννά προσδοκίες, κινητοποιεί, υπάρχει μόνο στη διαισθητική ατζέντα της πολιτικής, ενώ είναι εκτός όλων των οικονομικών λογιστικών που επιπλέον πολλές φορές στερούνται και ηθικής. Δεν έχουν αυτό που η φιλόσοφος Susan Neiman έχει ονομάσει «Ηθική Διαύγεια» (Moral Clarity). Δηλαδή ένα συνδυασμό ηθικών αρχών που πρέπει να είναι ο οδηγός στη λήψη αποφάσεων για πραγματικά ζητήματα.

Τρία χρόνια παρακολουθούμε την αρχαιοελληνική τραγωδία «Αντιγόνη της Τρόϊκας». Το λαό, ως Αντιγόνη, να ενσαρκώνει την οικογένεια, το δίκαιο της επιβίωσης, το φυσικό δίκαιο. Τους κυβερνόντες, ως Κρέων, να ενσαρκώνουν και να εφαρμόζουν το δίκαιο του κράτους και τη δύναμη του «νόμου» των αγορών. Να κατηγορούν τους αντιφρονούντες. Όπως κι ο Κρέων που κατηγορεί την Ισμήνη, τον Αίμονα, τον Τειρεσία, πως χρηματίζονται, είναι βαλτοί, ασεβείς, απειθείς κλπ. Ταυτόχρονα παρακολουθούμε μια «διασκευή» του Οθέλου. Οι κυβερνόντες σε ρόλο Ιάγου, με «μαντήλια» και συλλογιστικά διατυπωμένες «αλήθειες», να πείθουν τον Οθέλο, κυρίαρχο λαό, για την ενοχή της Δεισδαιμόνας που, σε διπλό ρόλο, επίσης υποδύεται ο λαός. Τελικά και στις δύο τραγωδίες ο «θάνατος» του ελληνικού λαού επαληθεύει το θρίαμβο της διαισθητικής αλήθειας πάνω στην λογιστική τους «αλήθεια».

Οι περισσότεροι έλληνες ίσως (λέω ίσως) να μην καταλαβαίνουν και πολλά από μνημόνια, PSI, ελλείμματα, ισοζύγια, βιώσιμο χρέος κλπ. Όμωςαντιλαμβάνονται διαισθητικά πως οι εφαρμοζόμενες πολιτικές δεν βγάζουν πουθενά. Αυτή η διαισθητική κρίση, αποτυπώνεται στο χόλο, το θυμό, την οργή για το πολιτικό σύστημα και τον τρόπο που κυβέρνησε και συνεχίζει να κυβερνά. Έτσι, αυτό έχει απονομιμοποιηθεί και έχει χάσει την πολιτική (και εκλογική) του εμβέλεια. Δυστυχώς ένα σημαντικό τμήμα πολιτών προσεγγίζουν εκλογικά τη ΧΑ. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς όχι πολιτικά ή ιδεολογικά. Κάποιοι έχουν ανάγκη να πιαστούν από μια σταθερή αξία ύπαρξης όπως είναι η εθνική ταυτότητα. Κάποιοι θεωρούν πως έτσι εκδικούνται το πολιτικό σύστημα. Βεβαίως κάνουν λάθος. Δεν αντιλαμβάνονται πως η ΧΑ κάνει σημαία την πλέον απεχθή εκδοχή της εθνικής μας ταυτότητας. Ούτε πως γυρνούν την πλάτη στη Δημοκρατία που την ταυτίζουν με το (πράγματι διεφθαρμένο) πολιτικό σύστημα. Κάποιοι (λίγοι) βρίσκουν ιδεολογικό στήριγμα στα ναζιστικά παραληρήματα της ΧΑ.

Ταυτόχρονα βρίσκεται υπό διαμόρφωση μια πλειοψηφία κοινωνικών δυνάμεων που θέλουν μια ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, με όλα εκείνα τα υλικά που διαχρονικά θέρμαιναν και θερμαίνουν την καρδιά και το μυαλό των προοδευτικών ανθρώπων όπου γης. Δικαιοσύνη, Ισονομία, Ισοπολιτεία, Διαφάνεια, Απολογισμός. Έννοιες αναλλοίωτες στο χρόνο ανεξάρτητα αν διασύρθηκαν πολύ κι από πολλούς. Σ’ αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις υπάρχουν πολίτες που τα συμφέροντά τους δεν χωράνε στην κρατική προστασία και τους πολιτικούς προστάτες. Δεν βλέπουν το μέλλον τους όπως οι «κλασσικοί πελάτες» των πολιτικών (αριστοκράτες εργάτες και υπάλληλοι τμήματος του σκουριασμένου δημοσίου και ιδιωτικού φορέα). Πάρα πολλοί έχουν επάρκεια γνώσεων και ικανότητα επεξεργασίας του τεράστιου όγκου πληροφοριών με τον οποίο όλοι μας καθημερινά βομβαρδιζόμαστε. Έχουν την ικανότητα να διακινούν την πληροφορία και τη γνώση. Πολλοί έχουν υψηλή ειδίκευση. Οικονομικά κινούνται σε όλα τα επίπεδα. Από τους υψηλά αμειβόμενους μέχρι τους υποαπασχολούμενους και τους ανέργους. Αυτή η εν δυνάμει πλειοψηφία έχει ήδη γυρίσει την πλάτη στο παλιό. Ένα μέρος της, εκλογικά και εν μέρει μόνο πολιτικά, εκφράστηκε στο ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι σήμερα τον ψηλαφίζουν. Κάποιοι άλλοι στέκονται διστακτικά ή και επιφυλακτικά απέναντί του. Τίποτα το περίεργο. Μπορεί να γύρισαν την πλάτη στο παλιό αλλά το νέο δεν έχει ακόμα πλήρως διαμορφωθεί. Άλλωστε το παλιό δεν πέθανε και ούτε είναι διατεθειμένο να δώσει χώρο στο νέο. Ξέρει πως η πραγματική εξουσία του δεν βρίσκεται μόνο ή κυρίως στην κυβερνητική εξουσία που πιθανόν να χάσει (ιδίως με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο). Γι’ αυτό αντιστέκεται και θα αντισταθεί με λύσσα και με χίλιους τρόπους. Συκοφαντεί και θα συκοφαντήσει μέχρι αηδίας. Εκβιάζει και θα εκβιάσει με τα πλέον απίστευτα «διλλήματα». Ενοχοποιεί και θα ενοχοποιήσει Έλληνες, Γερμανούς, αλλοεθνείς, τους πάντες, προκειμένου να διασώσει το τομάρι του. Προσπαθεί και θα προσπαθήσει να ενσταλάξει στο νέο, όποια και όσα «γονίδια» μπορεί προκειμένου να το διαφθείρει και να επιστρέψει αύριο με άλλο προσωπείο. Παρέδωσε και θα παραδώσει ακόμα περισσότερο τη χώρα δεμένη χειροπόδαρα, προκειμένου να διατηρήσει έστω και μέρος της εξουσίας του. Παρουσίασε και θα παρουσιάσει τη δική του επιβίωση ως επιβίωση της χώρας. Κοντολογίς λοιπόν λέω αυτό που κι ο λαός διαισθητικά αντιλαμβάνεται. Οι άνθρωποι αυτοί πρόδωσαν, κατέστρεψαν και ξεπούλησαν τους Έλληνες και την Ελλάδα. Σήμερα χτίζουν το δικό τους αύριο. Όσο παραμένουν, τόσο δυσκολότερη θα γίνεται η ανοικοδόμηση του δικού μας αύριο. Και θυμηθείτε με, στα εθνικά μας ζητήματα (περιλαμβάνω και τον εθνικό μας πλούτο), η βλάβη απέχει ελάχιστα από το να είναι μη αναστρέψιμη.

Η Νεφελοκοκκυγία, μεταφορικά, είναι εμπρός μας. Δεν ξέρω πως θα είναι. Δεν ξέρω αν (και πως) θα μετεξελιχθούν οι Πεισθέταιροι ούτε καν οιΕυελπίδηδες. Δεν ξέρω αν το όραμά τους είναι ουτοπικό. Αυτό που ξέρω είναι πως αυτοί δεν έχουν πίσω τους ούτε τα ΜΜΕ, ούτε την οικονομική ελίτ, ούτε τους παρασιτικούς μηχανισμούς της. Έχουν μόνο την εμπιστοσύνη που τους δίνεται και δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα πολιτικής επιβίωσης αν την προδώσουν. Κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά. Αυτό που ξέρω είναι πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κάνει δίκη προθέσεων. Αυτό που ξέρω είναι πως κι αν ακόμα το όραμα είναι ουτοπικό, δεν είναι λόγος να προσκολλάται κάποιος στο διεφθαρμένο χθες. Να παραιτείται, ήδη από σήμερα, από το ταξίδι και τις διεργασίες προς ένα καλύτερο αύριο. Αυτό που ξέρω είναι πως από μόνα τους, ταξίδι και διεργασίες είναι τεράστιο κέρδος. Αυτό που ξέρω είναι πως πολλές χθεσινές ουτοπίες είναι σήμερα πραγματικότητα. Αυτό που ξέρω είναι πως η μάχη για ένα καλύτερο αύριο είναι καθεαυτή μια νίκη. Πως το καλύτερο αύριο δεν φύεται στη φύση ούτε χαρίζεται. Πως τα βαμπίρ του χθες δεν μπορεί να είναι οι μηχανοδηγοί προς το αύριο ούτε οι αρχιτέκτονες του αύριο. Αυτό που ξέρω είναι πως δεν υπάρχουν Ιστορικές αναγκαιότητες παρά μόνο δυνατότητες. Πως καμιά «συνειδητή πρωτοπορία» δεν γνωρίζει εξ αποκαλύψεως τις παγίδες και το δρόμο, ούτε θα τον ανοίξει για εμάς χωρίς εμάς. Αυτό που ξέρω είναι πως οι λαοί της Ευρώπης είναι δίπλα μας. Η δική μας μάχη για μια Ευρώπη των λαών, κι όχι των τραπεζιτών και των αγορών τους, για μια Ευρώπη αλληλεγγύης και Δημοκρατίας, είναι και δική τους μάχη και αντίστροφα. Αυτό που ξέρω είναι πως : «Κανένας απαισιόδοξος δεν ανακάλυψε τα μυστικά των άστρων, ούτε αρμένισε στις θάλασσες που δεν τις έχει ο χάρτης, ούτε άνοιξε καινούργιους δρόμους για το ανθρώπινο πνεύμα» [1]

Αυτό που ξέρω είναι πως αξίζει να εμπιστευτείτε τη διαίσθησή σας.

Χρήστος Γιαννίμπας

yanibas@on.gr