Σε μια έξυπνη στρατηγικά κίνηση προχώρησε η Ιαπωνία, αποδεικνύοντας ότι παίρνει πολύ στα σοβαρά το ενδεχόμενο σύγκρουσης με την Κίνα με αφορμή τις νήσους Σενκάκου (όπως τις αποκαλούν οι Ιάπωνες) / Ντιαόγιου (όπως τις αποκαλούν οι Κινέζοι).
Η απόφαση, όπως μεταδίδεται από το κινεζικό πρακτορείο ειδήσεων Xinhua, αφορά την αναβάθμιση των επιχειρησιακών δυνατοτήτων της Ακτοφυλακής με τη δημιουργία ειδικών δυνάμεων, οι οποίες θα εξοπλιστούν με 12 περιπολικά ανοιχτής θάλασσας και θα διαθέτουν προσωπικό 600 ατόμων μέχρι το 2015.
Σε τι συνίσταται όμως η «εξυπνάδα» σε αυτή την απόφαση, πάντα από στρατηγικής απόψεως; Στο εξής απλό: Στη θεωρία της διαχείρισης κρίσεων (crisis management) υπάρχει η έννοια της «σκάλας κλιμάκωσης» (escalation ladder), η οποία αφορά στις κινήσεις που κάνουν οι αντίπαλοι κατά την εξέλιξη της κρίσης. Όσα περισσότερα σκαλοπάτια έχει αυτή η σκάλα, τόσο περισσότερες δυνατότητες έχουν να ελιχθούν με τη φιλοδοξία να διευθετηθεί η κρίση και να υπάρξει πολιτική συμφωνία πριν η κρίση εξελιχθεί σε θερμή σύγκρουση.
Κατά συνέπεια, πέραν του ότι δημιουργούν ένα αξιόμαχο τμήμα που θα ενισχύσει τις επιχειρησιακές δυνατότητες της χώρας και θα μπορεί να φέρνει σε πέρας αποστολές, η απόκτηση τόσο σημαντικής δυνατότητας σε επίπεδο χαμηλότερο αυτού των ενόπλων δυνάμεων, κάνει τους Ιάπωνες να φιλοδοξούν ότι θα καθυστερήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο να αναθέσουν μια κρίση στις ένοπλες δυνάμεις, μια ενέργεια που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως «τελική ευθεία» πριν τη στρατιωτική σύγκρουση.
Και οι Κινέζοι εξάλλου διαθέτουν ισχυρή Ακτοφυλακή, καλά εξοπλισμένη. Εάν οι Ιάπωνες δεν μπορούν να αντιπαρατάξουν παρόμοιου επιπέδου δυνάμεις και αναγκαστούν να εμφανίσουν πλοία του Ναυτικού, τότε χρεώνονται την κλιμάκωση δίνοντας το πρόσχημα στους Κινέζους να αναπτύξουν τις δικές τους ναυτικές δυνάμεις…
Κι εμείς στην Ελλάδα, καθότι είμαστε «χώρα status quo» στέλνουμε δυνάμεις του Λιμενικού / Ακτοφυλακή αποφεύγοντας την αποστολή πολεμικών πλοίων, σε μια προσπάθεια να στείλουμε στρατιωτικό και διπλωματικό μήνυμα ότι σε κάθε περίπτωση δεν επιθυμούμε την κλιμάκωση.
Σε τι συνίσταται όμως η «εξυπνάδα» σε αυτή την απόφαση, πάντα από στρατηγικής απόψεως; Στο εξής απλό: Στη θεωρία της διαχείρισης κρίσεων (crisis management) υπάρχει η έννοια της «σκάλας κλιμάκωσης» (escalation ladder), η οποία αφορά στις κινήσεις που κάνουν οι αντίπαλοι κατά την εξέλιξη της κρίσης. Όσα περισσότερα σκαλοπάτια έχει αυτή η σκάλα, τόσο περισσότερες δυνατότητες έχουν να ελιχθούν με τη φιλοδοξία να διευθετηθεί η κρίση και να υπάρξει πολιτική συμφωνία πριν η κρίση εξελιχθεί σε θερμή σύγκρουση.
Κατά συνέπεια, πέραν του ότι δημιουργούν ένα αξιόμαχο τμήμα που θα ενισχύσει τις επιχειρησιακές δυνατότητες της χώρας και θα μπορεί να φέρνει σε πέρας αποστολές, η απόκτηση τόσο σημαντικής δυνατότητας σε επίπεδο χαμηλότερο αυτού των ενόπλων δυνάμεων, κάνει τους Ιάπωνες να φιλοδοξούν ότι θα καθυστερήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο να αναθέσουν μια κρίση στις ένοπλες δυνάμεις, μια ενέργεια που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως «τελική ευθεία» πριν τη στρατιωτική σύγκρουση.
Και οι Κινέζοι εξάλλου διαθέτουν ισχυρή Ακτοφυλακή, καλά εξοπλισμένη. Εάν οι Ιάπωνες δεν μπορούν να αντιπαρατάξουν παρόμοιου επιπέδου δυνάμεις και αναγκαστούν να εμφανίσουν πλοία του Ναυτικού, τότε χρεώνονται την κλιμάκωση δίνοντας το πρόσχημα στους Κινέζους να αναπτύξουν τις δικές τους ναυτικές δυνάμεις…
Κι εμείς στην Ελλάδα, καθότι είμαστε «χώρα status quo» στέλνουμε δυνάμεις του Λιμενικού / Ακτοφυλακή αποφεύγοντας την αποστολή πολεμικών πλοίων, σε μια προσπάθεια να στείλουμε στρατιωτικό και διπλωματικό μήνυμα ότι σε κάθε περίπτωση δεν επιθυμούμε την κλιμάκωση.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου