Γράφει ο Αλέξης Kαζαντζίδης
Μιλούν πολλοί, σε κάθε ευκαιρία, για «συναίνεση». Μιλά για «συναίνεση» ο πρωθυπουργός, μιλά για «συναίνεση» η τρόικα, μιλά για «συναίνεση» κι ένα μέρος του Τύπου. Στην πραγματικότητα, υπονοείται αλλά και υποδεικνύεται -αν δεν υπαγορεύεται- η υποταγή του ενός μέρους στο άλλο.
Όταν, λοιπόν, άλλο διακηρύσσεται και άλλο επιδιώκεται, δεν έχουμε απλώς να κάνουμε με ενός τύπου διαστροφή των λέξεων, αλλά με μία μασίφ πολιτική επί των ανθρώπων. Δεν είναι τόσο λοξίες οι λέξεις, όσο λαοπλάνα είναι η εξουσία.
Αυτή η χρήση των λέξεων και των εννοιών σαν να έχουν δύο πρόσωπα, όπως ο Ιανός ή αλλιώς μονά-ζυγά δικά μας και τα δυο. Έχει κάνει το ψέμα μια εύκολη υπόθεση και τον έλεγχο της πολιτικής σχεδόν ακατόρθωτο..
Η κυρίαρχη ιδεολογία έχει εν πολλοίς, επιβάλει στερεότυπα που άλλα λένε κι άλλα εννοούν και ευφημισμούς, με αποτέλεσμα μια βαβέλ ασυνεννοησίας και κατά συνέπεια, αποκολοκύνθωσης σε μαζική κλίμακα, μωραίνει το σύστημα ους βούλεται απολέσαι.
Λένε (και κάποιοι, όπως ο κ. Βενιζέλος, κόπτονται.. γι’ αυτά), παραδείγματος χάρη, για «προσωπικά δεδομένα». Υπάρχουν «προσωπικά δεδομένα»; Υπάρχει γενικό φακέλωμα, στο οποίο έχουν πρόσβαση ελαφρώς οι πάντες: Αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες, τράπεζες, διαφημιστικές εταιρείες, ασφαλιστικές και άλλες υπόγειες δυνάμεις.
Λένε «ανθρώπινα δικαιώματα». Στην κοινωνική δράση («απαγορεύονται οι απεργίες») δεν υπάρχουν• στην υγεία, αργοπεθαίνουν• στην ασφάλιση, έχουν πάρει σύνταξη -μειωμένη κι ατιμωτική. Στην εκπαίδευση, σβήνουν και στην ελευθερία του λόγου, τυλίγονται σε μια κόλλα χαρτί από την πλειοψηφία ΜΜΕ και δικαστών (λέγε με λίστα Λαγκάρντ) και βεβαίως από το υπερόπλο που ονομάζεται τηλεόραση.
Λένε «απελευθέρωση της εργασίας» και συμβαίνει αποθράσυνση των εργοδοτών. Ή αλλιώς συντελείται η προοδευτική και εν τέλει, οριστική κατάργηση των εργατικών κατακτήσεων ενός αιώνα, του τρομερού 20ού Αιώνα. Οδηγείται σε κατάλυση ο πολιτισμός της εργασίας που αυτή η κοινωνία παρήγαγε, καθώς και των ελπίδων που γέννησε για μια ανθρωπότητα ανθρωπιστική.
Λένε «ανταγωνισμός». Σαν να επρόκειτο για το πλαίσιο ενός υγιώς επιχειρείν, ενώ προσομοιάζει με τον νόμο της ζούγκλας, όπου ο ισχυρότερος τρώει τον αδύναμο, μέχρι ο κάθε κλάδος της οικονομίας (εθνικής και διεθνικής) να μονοπωληθεί. Έχει και παραπέρα. Λένε ότι «ο ανταγωνισμός ρίχνει τις τιμές». Βέβαια! Ώσπου να οδηγήσει σε καρτέλ (βλέπε γάλα), οπότε θα αυξάνει τις τιμές, πλέον, μόνο του… (για όλους) το τέρας-τραστ κατά το δοκούν.
Λένε «κρατισμός» και ρίχνουν λάσπη στο κράτος εκείνοι οι οποίοι το… έχουν στα χέρια τους, πλουτίζουν απ” αυτό, κρατικοδίαιτοι και διαπλεκόμενοι, ενώ ταυτοχρόνως το ξεχαρβαλώνουν και το κάνουν σαν τα μούτρα τους: δυσλειτουργικό για τους πολίτες, αντιπαραγωγικό για το μαγαζάτορα και εχθρικό για όσους δεν είναι πελάτες της κομματοκρατίας.
Λένε «λαϊκισμός». Μια από τις πιο αισχρές μομφές εναντίον του ίδιου του λαού από τους ποπουλιστές και τους δημαγωγούς που τον λεηλατούν και τον καταδυναστεύουν. Ένα κεκαλυμμένο «κάτσε καλά» κατά όσων δεν έχουν γίνει ακόμα φυτά και θύματα της προπαγάνδας τους.
Λένε «εκσυγχρονισμός» και αυτό σημαίνει ακριβώς το αντίθετο: την επιστροφή των εργαζομένων, αυτών που παράγουν τον πλούτο, στην εποχή του Ντίκενς, στο μεροδούλι-μεροφάι, στο μαμ-κακά-και νάνι.
Λένε «πολυπολιτισμός» αλλά πιθανότατα εννοούν τη δημιουργία χρήσιμων και προσοδοφόρων γκέτο μέσα στις πόλεις.
Λένε «αυτοπροσδιορισμός» κι ανοίγουν την πόρτα για τον διαμελισμό χωρών και τον διχασμό λαών.
Λένε «πολιτική ορθότητα» και στο όνομά της έχουν εξαπολύσει ίσως την πιο ντροπιαστική αλλά και αποτελεσματική ιδεολογική τρομοκρατία από την εποχή της Ιεράς Εξέτασης. Ο καθένας, αν είναι κατά των Συμμαχικών (sic) επεμβάσεων, μπορεί να κατηγορηθεί για αντιαμερικανισμό. Αν ξέρει πέντε γράμματα, για προγονοπληξία.
Μια οργουελιανή λογική, μια καφκική δίκη προθέσεων και ιδεών. Οι άνθρωποι έχουν καθιερώσει έως και τα «εγκλήματα γνώμης». Τα ονομάζουν «εγκλήματα μίσους» κι όποιον πάρει ο χάρος (λες κι είναι, για παράδειγμα, κακό να μισείς τον ναζισμό).
Όμως, το μεγάλο τους επίτευγμα είναι το «διαίρει και βασίλευε», η αξιοποίηση των παθολογιών. Κάθε τάξη ή κλάδος έχει την παθολογία της, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι γιατροί, οι γεωργοί, οι δημοσιογράφοι. Η ανάδειξη από τους κρατούντες αυτών των παθολογιών σε γενικό χαρακτηριστικό της κάθε ομάδας (π.χ. «οι γιατροί τα παίρνουν», «οι γεωργοί τεμπελιάζουν») τις απονομιμοποιεί στη συνείδηση των άλλων, τις ξεφτιλίζει και τις καθιστά ευάλωτες στις ορέξεις των… «ελίτ».
Κλισέ που έχουν καταντήσει φετίχ μιας μαζικής αποβλάκωσης, με τα οποία οι άνθρωποι τείνουν να σκέφτονται, χωρίς καν να το συνειδητοποιούν. Και ίσως η βλάβη να “ναι πλέον ανήκεστος…
Αν όχι, θα το δούμε μάλλον στους δρόμους.
Αν ανθίσει και πάλι η ποίηση των ανθρώπων, θα ανθίσει στους δρόμους -στα σαλόνια πλέον τελείται μόνο η νεκρώσιμος ακολουθία όσων ζωγράφιζαν κάποτε στη ζωή μας μια «Κυριακή», μια «σχόλη».
Διότι, όταν ένας πρωθυπουργός βαφτίζει το ξεπούλημα «εκμηδενισμό της συμμετοχής του Δημοσίου», τότε οι λέξεις που βγαίνουν απ” το στόμα του έχουν φορέσει μαύρες κουκούλες και σκοτώνουν τη λογική, τις ελπίδες, αλλά και τις όποιες πιθανότητες για μια πιο ανθρώπινη κοινωνία.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου