Μακαρονάδα στο Κολωνάκι

μ'άρεσε και το αναδημοσιεύω χωρίς σχόλια

απο το athensville

Γνώρισα το Κολωνάκι στα τέλη της δεκαετίας του '50, αρχές '60. Γεννημένος στην Αθήνα, με γονείς Αθηναίους, δούλευα σε οικοδομές, βοηθητικές δουλειές, πήγαινα και νυχτερινό Γυμνάσιο. Πολλές από εκείνες τις πολυκατοικίες που έχουν παλιώσει τώρα, τις ξέρω σαν την τσέπη μου, έχω δουλέψει σ' αυτές, είχα δει τα σχέδια, είχα δει τις εσωτερικές εργασίες. Ξέρω την εσωτερική διαρρύθμιση των διαμερισμάτων, στην οδό Μέρλιν, στην οδό Κανάρη, στην Πατριάρχου Ιωακείμ, ψηλά στην Αμερικής, στην Αναγνωστοπούλου, στη Σουηδίας και άλλες πολλές.

Τότε δεν έμεναν μόνο πλούσιοι στην περιοχή, στα ημι-υπόγεια έμεναν οι εξωτερικές υπηρέτριες και οι επιτηδευματίες της περιοχής. Έμεναν πού και πού, πάλι στα υπόγεια, επαρχιώτες φοιτητές, 3-4 σε ένα δωμάτιο με τουαλέτα και ντους... Πάντως υπήρχε μια σαφώς ταξική κοινωνία, φαινόταν από την ένδυση και υπόδηση, ποιοι είχαν το χρήμα και ποιοι βρίσκονταν εκεί για το μεροκάματο.
Πήγαινα καμιά φορά επίτηδες για μεσημεριανό σε καλά εστιατόρια, στη Βουκουρεστίου και εκεί γύρω, για να δω τον καλό κόσμο, πώς πέρναγε, τι έτρωγε. Είχα μόνο 5 δραχμές στην τσέπη για φαγητό και 1 δραχμή για το εισιτήριο επιστροφής στο σπίτι. Μου έφερνε το γκαρσόνι μια μακαρονάδα σκέτη, το τυρί χάρισμα, γιατί δεν έφθανε το τάλιρο. Για να φας κολωνακιώτικα ήθελες 20-30 ή παραπάνω δραχμές, δεν ξέρω ακριβώς γιατί δεν είχα ποτέ τόσα λεφτά. Εγώ βολευόμουν με τις 5...
συνέχεια

--
www.bloggerkm2009.blogspot.com -
η ζωή μέσα απ'τα μάτια του αρχιτέκτονα