ΚΛΕΊΣΤΕ ΤΑ ΣΤΕΓΑΝΆ

Είμαι αρκετά μεγάλος και θυμάμαι την εποχή που ακόμα η Ελλάδα ήταν μια χώρα με ανταγωνιστική οικονομία, με ρυθμούς ανάπτυξης 7% και κυρίως με μια νέα γενιά αποφασισμένη να δουλέψει για να κερδίσει το μέλλον της. Τότε λέγαμε ότι άλλος δρόμος για να καλυφτεί η απόσταση (οικονομική και τεχνική ) από τον υπόλοιπη Ευρώπη δεν ήταν άλλος, παρά το να δουλεύουμε περισσότερο, να μελετάμε περισσότερο, και κυρίως να ζούμε σύμφωνα με τις δυνατότητες μας. Να μην απλώνουμε τα πόδια μας πέρα από το πάπλωμα. Και πράγματι πηγαίναμε και μέσα καλά και έξω καλά. Είμαστε σαν τη φτωχή οικογένεια που με οικονομία με μέτρο και με φρόνηση τα βγάζει πέρα. Βέβαια υπήρχαν οι γκρίνιες. Οι γελοιογραφίες του Φωκ. Δημητριάδη, με τους σκελετωμένους Δημόσιους Υπάλληλους, τα ευφυολογήματα, ( Η χώρα όπου οι αριθμοί ευημερούν και οι άνθρωποι δυστυχούν ) αλλά βαδίζαμε στο δρόμο της οικονομικής προόδου και ενός καλύτερου μέλλοντος. Το 1962 (αν θυμάμαι καλά) ο προϋπολογισμός ήταν πλεονασματικός, (τα πολυδιαφημισμένα τότε υπέρ-έσοδα ), και η δραχμή σκληρό νόμισμα.

Και ενώ μέχρι τότε είμαστε συνετοί οικογενειάρχες το σκηνικό σιγά σιγά άλλαξε και αρχίσαμε στην αρχή να λασκάρουμε λίγο -λίγο μέχρι που καταντήσαμε μπουζουκόβιοι με δανικά.

Η αρχή έγινε με τον πρώτο ελλειμματικό προϋπολογισμό του Μητσοτάκη (Υπουργός Συντονισμού ). Η ΕΡΕ με τον Παπαληγούρα (αν θυμάμαι καλά ) αντέδρασε με το σύνθημα: "Αυτή η δραχμή είναι δική σου μην αφήσεις τον Παπανδρέου να στη πάρει". Αλλά τα πράγματα πηγαίναν καλά και ο "Γέρος" συνόψισε την οικονομική του πολίτικη στη φράση "Τα δίνω στο λαό για να τα παίρνουν οι βιομήχανοι ". ( Ήταν μια πολιτική που εφαρμοζόταν στις κλειστές η στις μεγάλες και δυνατές οικονομίες για την τόνωση της κατανάλωσης με συνέπεια την αύξηση της ντόπιας παραγωγής). Αυτή οικονομική πολιτική τώρα, με την πτώση των τελωνειακών δασμών είναι ανεφάρμοστη και λανθασμένη διότι απλά τονώνεις τώρα τις εισαγωγές. Πέρυσι πχ. με την μείωση των δασμών των αυτοκινήτων το μόνο που καταφέραμε ήταν η ενίσχυση της Γερμανικής και Γιαπωνέζικης αυτοκινητοβιομηχανίας.

Μετά ήρθαν οι συνταγματάρχες. Τότε ήρθε και το πρώτο μάθημα (που δεν το μάθαμε.)

Δεν μπορείς να παραβείς τους οικονομικούς νόμους χωρίς καταστροφικά αποτελέσματα. Για να καταπολεμήσουν τον πληθωρισμό αποφάσισαν και διέταξαν "Το μοσχαράκι τόσο". Αποτέλεσμα στην αρχή καπέλο, και μετά όταν δεν υπήρχε ικανοποιητικό κέρδος στους παραγωγούς πτώση της παραγωγής. Το λάθος συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, οι ανεδαφικές απαιτήσεις (μαξιμαλισμός των συνδικαλιστών) το εχθρικό κλίμα, κάθε χρόνο κλείνουν τις ασθενέστερες επιχειρήσεις. Συνεπώς οι περισσότερες έκλεισαν η μετακόμισαν σε χώρες με μικρότερα εργατικά, και εδώ μας έμεινε η ανεργία. Το φάρμακο που συνιστούσαν τα αριστερά κόμματα απεργίες, πορείες, καταλήψεις, που άπλα χειροτέρευσαν τη κατάσταση. (μου θυμίζουν τις λιτανείες του μεσαίωνα για την πανώλη, που το μόνο αποτέλεσμα που είχαν ήταν μες το πλήθος να κολλάνε και οι και όσοι την είχαν γλιτώσει ).

Και μετά τη δικτατορία η μεταπολίτευση και ο Καραμανλής, η πενθήμερη εργασία. Η οικονομία μας ισχυρή τότε το απορρόφησε με σχετικά μικρούς κραδασμούς, αλλά η ανταγωνιστικότητα έπεσε. Μικρή υποτίμηση της δραχμής, και η τότε προτροπή του Καραμανλή (λιτότης, λιτότης). Κανένας δεν τον άκουσε. Όλοι φώναζαν "κάτω η μονόπλευρη λιτότητα".

Μπήκαμε στην ΕΟΚ και καμαρώναμε (σαν τη μυλωνού) ότι γίναμε Ευρωπαίοι. Μας διέφυγε όμως κάτι. Με την πτώση των τελωνειακών τειχών οι ελλειμματικοί προϋπολογισμοί αύξαναν μεν την εγχώρια κατανάλωση αλλά τώρα πλέον και τις εισαγωγές μας, και όχι την εγχώρια βιομηχανία. Οι προϋπολογισμοί ελλειμματικοί - δανεισμός. Και ήρθε το ΠΑΣΟΚ. Παρέλαβε καμμένη γη. (κατά Αντρέα). Το έλλειμμα τότε 20%, το παρέδωσε το 1989 100% . Η καμμένη γη του 81 μοιάζει σήμερα παράδεισος. Η κατρακύλα συνεχίστηκε όλη την οκταετία παρά τις προσπάθειες Σημίτη στην αρχή της δεύτερης τετραετίας. Οι προσπάθειες συμμαζέματος της κατάστασης με υποτιμήσεις η διολισθήσεις της δραχμής ακυρωνόντουσαν από την απαίτηση των συνδικάτων για ισόποση της υποτιμήσεως αύξηση. Και από τότε η κατάσταση συνεχίστηκε η ίδια μέχρι σήμερα. Τι ΠΑΣΟΚ τι ΝΔ τα ίδια με λίγες εξαιρέσεις που πρέπει να αναφέρω.

Τον πρώτο προϋπολογισμό με το Μάνο (1993) με πρωτογενές πλεόνασμα, τις προσπάθειες Σουφλιά στο ασφαλιστικό και τις προσπάθειες του αδύναμου κομματικά Σημίτη στην πρώτη του τετραετία που ήταν αναγκασμένος να κρατά ισορροπίες. Κάποιες σωστές φωνές σαν του Γιαννίτση για το ασφαλιστικό πνίγηκαν λόγω κομματικού κόστους. (Ο Γιαννίτσης δεν έχει πολιτική σκέψη, λέγανε). Δηλαδή μπρος το πολιτικό κόστος ας πάει και το παλιάμπελο.

Μπήκαμε στην ζώνη του ευρό με δημιουργική λογιστική, κάναμε Ολυμπιακούς Αγώνες με δανικά, και έτσι φτάσαμε στο σήμερα βάζοντας τα σκουπίδια κάτω από το χαλί.

Τώρα στη πρώτη φουρτούνα τη καθίσαμε τη βάρκα.

Στην αρχή καρφωθείκαμε μόνοι μας. Στην αρχή ο μαρτυριάρης Αλογοσκούφης κάρφωσε τον προκάτοχό του, τώρα το ίδιο σε μια προσπάθεια να ρίξουν τις ευθύνες για τα αναπότρεπτα αντιλαϊκά μέτρα στους προηγούμενους. Χάσαμε κάθε αξιοπιστία (με συνέπειες στα επιτόκια). Και τώρα ρεζίληδες παρακαλάμε για σωτηρία.

Ήρθε ο Δάσκαλος από Ευρώπη να μας πει τα σωστά. Μα τα σωστά τα ξέρουμε αλλά δεν τα κάνουμε. Και το καράβι βουλιάζει. Και όταν το καράβι βουλιάζει η κλείνεις τα στεγανά για να σώσεις ότι μπορείς, η πάμε όλοι μαζί στον πάτο.

ΚΛΕΊΣΤΕ ΤΑ ΣΤΕΓΑΝΆ

Πάρτε σκληρές αποφάσεις αλλά σωτήριες. Η Ιρλανδία τις πήρε. Όσο καθυστερείτε η κατάσταση χειροτερεύει, η αξιοπιστία μας πέφτει και όταν καταρρεύσει, τα δανεικά θα στεγνώσουν. Τι θα κάνετε; Δεν θα μπορούν να πληρωθούν μισθοί, συντάξεις, ιατρικές δαπάνες, ΧΑΟΣ.

Τι θα φορολογήσετε όταν τα εισοδήματα μηδενιστούν. Δανεικά γιοκ, φόροι γιοκ αυτό είναι το μέλλον. Εδώ έφτασε η κατάσταση

ΥΠΆΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΊΑ .

ΠΩΣ ΘΈΛΕΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΑΝΑΦΈΡΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΣΩΤΉΡΕΣ Ή ΣΑΝ ΚΑΤΑΒΑΡΑΘΡΩΤΕΣ;

Θ.Α.Τ.