Προς τον Αρχηγό του Γ.Ε.Ν. Αντιναύαρχο Γεώργιο Καραμαλίκη

Κύριε Αρχηγέ

Σας γράφω αυτή την επιστολή για να σας πω δυο λόγια τα οποία δεν πρόκειται να σας τα

πει άλλος «δημοσίως».

Για πολλά χρόνια απέφευγα να εκθέσω την άποψή μου για πολλούς και διάφορους λόγους

και κυρίως επειδή θεωρούσα ότι δεν είχε νόημα με τα δημοσίως τεκταινόμενα να το κάνω.

Τώρα όμως, λόγω της προκλητικής συγκυρίας, διαισθάνομαι ότι κάποια πράγματα πρέπει

να ειπωθούν «με το όνομά τους» και αυτό κάνω.

Θεωρώ ότι στο Πολεμικό Ναυτικό υπάρχει ζήτημα Ηθικής Τάξεως το οποίο πρέπει

οπωσδήποτε τελικά να αντιμετωπιστεί.

Τις τελευταίες ημέρες, μια από τις χρόνια σοβούσες καταστάσεις που έπλητταν το κύρος

και την Ιδέα του Ναυτικού ήρθε στην επιφάνεια και την επικαιρότητα από βουλευτές, για

τους δικούς τους πολιτικούς λόγους, αντί να έχει από καιρό επιλυθεί και εξαφανιστεί με

δραστηριοποίηση του ίδιου του Ναυτικού.

Με την ευκαιρία αυτή, θεωρώ ότι είναι επιβεβλημένο να επιλυθούν και άλλα ζητήματα που

έχουν σχέση με την μελανή εκείνη περίοδο της χώρας και του Ναυτικού και όχι μόνο η

συγκεκριμένη περίπτωση του «ναυάρχου», αγαπητού φίλου και συναδέλφου Αλέκου

Ιωαννίδη. Ακριβώς για να μην εξακολουθούν να χρονίζουν, έχοντας και τις όποιες

επιπτώσεις τους, αλλά και για να μην αναδειχθούν πάλι από βουλευτές, στερώντας έτσι το

Ναυτικό από την ευεργετική διεργασία της αυτοκάθαρσης.

Στο λήμμα Δημήτρης Πατσίλιας που υπάρχει στο εκδοθέν τελευταία βιβλίο: Βιογραφικό

Λεξικό των αποφοίτων της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων τόμος τρίτος, (και το οποίο σας

συνιστώ να το διαβάσετε), στην υποσημείωση με μικρά γραμματάκια, υπάρχουν τυπικά

γραμμένες οι λέξεις: «διατηρεί πικρία…..»

Μόνο που δεν αποδίδεται η πραγματική ουσία του τι αφορά αυτή η πικρία. Αυτή η πικρία

λοιπόν, δεν αφορά κυρίως το γεγονός ότι δεν αποκαταστάθηκα και παραμένω με έκπτωση

από την βαθμό μου, ο "τίποτα" δηλαδή, παρά την ιστορία μου και την αγάπη μου για το

Ναυτικό. Ούτε γιατί δεν αποκαταστάθηκα παρά την ύπαρξη σαφών αποδείξεων ότι ο

λόγος της απομάκρυνσής μου και της επί ένα έτος παραμονής μου στην φυλακή, είχε

άμεση σχέση με την δικτατορία, την στιγμή που κάποιοι επωφελούμενοι του μειωμένου

ήθους άλλων, «αποκαθίσταντο» με κάποιο μαγικό αστραπιαίο τρόπο λαμβάνοντας τιμές

δόξες και χρήμα. Η πικρία είχε ως κυρία αιτία το γεγονός της υποστολής της Ιδέας του

Ναυτικού μέσα μου, με την οποία γαλουχήθηκα από την οικογένειά μου και από την Σχολή

Δοκίμων. Και η οποία φυσικά διατηρείται μέχρι τώρα, βλέποντας ότι με το πέρασμα των

χρόνων, ουδεμία ευαισθησία υπάρχει σχετικά με αυτά τα θέματα που αφορούν και εμένα

αλλά και άλλους, ζωντανούς και νεκρούς… (εννοώ την πραγματική αποκατάσταση του

Τσομάκη). Απλώς αυτά ξεθώριασαν αντιμετωπιζόμενα τόσα χρόνια με κούνημα της

κεφαλής, με … ναι, είδες… σωστά λες αλλά … με τι ασχολείσαι τώρα… …βάλε

δικηγόρους…

Λοιπόν και ασχολούμαι, και δικηγόρους δεν βάζω, γιατί η ικανοποίησή μου θα έλθει μόνο

αν τα πράγματα αλλάξουν μέσα από το Ναυτικό, από το ίδιο το Ναυτικό, αν ποτέ αυτό

γίνει.

Σχετικά με την υπόθεση του Αλέκου Ιωαννίδη.

Σε μένα είναι προφανές ότι παρά τις κάποιες δικές του ευθύνες, υπήρξε θύμα με την

επαναφορά και προαγωγή του, κυρίως του κλίματος που είχε δημιουργηθεί εκείνη την

εποχή στην Ελλάδα και το Ναυτικό, με τα μπλε και πράσινα καφενεία και την

παντοδυναμία των κλαδικών του Πασόκ από τις οποίες και παρασύρθηκε. Σήμερα καλείται

βέβαια να πληρώσει τα σφάλματά του και θα τα πληρώσει με την δημοσιότητα που έχει

πάρει η υπόθεση, αλλά το πράγμα δεν πρέπει να τελειώσει εκεί.

Εδώ επίσης πρέπει να τελειώσουμε και με το «περί εξαπάτησης του Ναυτικού από τον

Αλέκο Ιωαννίδη» όπως παρουσιάζεται το θέμα σε κάποιες εφημερίδες. Ο Αλέκος Ιωαννίδης

δεν εξαπάτησε κανένα. Ήταν τόσο γνωστοί και ο Ιωαννίδης και ο λόγος για τον οποίο είχε

αποταχθεί, ώστε επίκληση εξαπάτησης, μόνο ως υπεκφυγή, αήθη προσπάθεια απόσεισης

ευθυνών ή προσπάθεια πρόκλησης σύγχυσης με σκοπό την μετάθεση ευθυνών μπορεί να

χαρακτηριστεί. Η εξαπάτηση έγινε από τους συμμετέχοντες στο συμβούλιο και τους

καθοδηγητές τους και με την ανοχή της τότε ηγεσίας του Ναυτικού, που οπωσδήποτε έχει

την ευθύνη που της αναλογεί, αντικείμενο δε και θύμα της εξαπάτησης ήταν ο Ελληνικός

Λαός. Φυσικά, η εξαπάτηση εξακολούθησε να υπάρχει μέχρι σήμερα μια και δεν είχε

αποκαλυφθεί.

Για την «αποκατάσταση» του Αλέκου Ιωαννίδη, αλλά και για άλλες περιπτώσεις

πραγματικών αδικιών, -τις οποίες μπορεί κανείς να εντοπίσει στις μελέτες του Αντώνη

Κακαρά, τις οποίες έκανε με επίπονη εργασία πολλών ετών αλλά και σε άλλα

συγγράμματα, υποθέτω-, σαφώς υπάρχουν σοβαρές ευθύνες αξιωματικών του Ναυτικού

τις οποίες, θεωρώ ότι ήρθε η ώρα να τις αναλάβουν για να επέλθει η κάθαρση.

Είναι προφανέστατο για όποιον έχει την ελάχιστη γνώση για το πώς λειτουργούν τα

συμβούλια, ιδιαίτερα σε εποχές κατά τις οποίες υπάρχει ασφυκτική παρέμβαση στην

λειτουργία του κράτους, ότι εκείνα ειδικότερα τα συμβούλια αποκατάστασης είχαν σαφείς

εντολές-οδηγίες για την λειτουργία τους και το μόνο για το οποίο θα μπορούσαν να

κατηγορηθούν οι διορισμένοι συμμετέχοντες θα ήταν η επίδειξη υπερβάλλοντος ζήλου

στην εκτέλεση των εντολών και για ελαστική συνείδηση, εκτός βέβαια από τους

εγκάθετους για τους οποίους δεν μπορούμε να μιλάμε για συνείδηση. Την αποκλειστική

όμως ευθύνη φέρουν αυτοί που εξέδωσαν τις εντολές αλλά και όσοι τις εκτελούσαν ή

επέβλεπαν την εκτέλεσή τους. Αρχίζοντας από το κόμμα (που έκανε απλώς τη δουλειά

του) και προχωρώντας στα ανώτατα στελέχη, τα οποία ήδη ή είχαν ενταχθεί ή είχαν

αποδυναμωθεί και ακόμη χαμηλότερα σε αυτούς που ως εγκάθετοι χειραγωγούσαν τα

πάντα στο Ναυτικό πάντοτε βέβαια μέσα στα υποβαλλόμενα από το κόμμα πλαίσια.

Από τον γνωστό τρόπο λειτουργίας των συμβουλίων είναι προφανές και καθίσταται πλέον

σαφές ότι η κομματική γραμμή λειτούργησε άψογα, ευνοώντας τους ημέτερους και

απαξιώνοντας τους άλλους.

Το πνεύμα το οποίο πέρασαν τα συμβούλια, ήταν το εξής: «Ακούστε κύριοι, εδώ περνάει

μόνο ότι περνάει μέσα από το κόμμα. Τίποτε άλλο. Και εμείς κάνουμε ό,τι γουστάρουμε.

Ελάτε στο κόμμα και εμείς θα επιτύχουμε και το πιο παράλογο. Έχουμε την δύναμη. Δεν

ερχόσαστε; Χάσατε.».

Και φυσικά όσοι δεν ανήκαν επισήμως στο κόμμα ή θεωρούσαν ότι δεν είναι δυνατόν

ζητήματα που αφορούσαν το δίκαιο και την ηθική τάξη, να διευθετούνται μέσω κόμματος

ή και ακόμη το εκλάμβαναν ως εκβιασμό στον οποίο δεν ήθελαν να υποκύψουν, από αυτό

και μόνο το γεγονός βρισκόντουσαν σε δυσμένεια και παρά τις θετικές εισηγήσεις και

αξιωματικών και του Ναυτικού, δεν πέρασαν. (π.χ. Κούμης, Πατσίλιας – βλέπε Βιογραφικό

Λεξικό των αποφοίτων της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων τόμος τρίτος).

Όσοι λοιπόν έπαιξαν με οποιονδήποτε τρόπο και από οποιαδήποτε θέση σε αυτό το

παιχνίδι, για να υπάρξει κάθαρση στο Ναυτικό, θα πρέπει τώρα, -γιατί τώρα έχουν την

ευκαιρία- να βγουν ευθαρσώς -και αυτό θα βοηθήσει στην βελτίωση της εικόνας που έχουν

δημιουργήσει εξαιτίας των ευθυνών τους- και να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Άλλωστε

δεν έχουν τίποτα να χάσουν – όλα είναι γνωστά- παρά μόνο να κερδίσουν. Και ως προς την

υστεροφημία τους. Εξάλλου είναι ευκαιρία να «καθαρίσουν» και με τις τύψεις τους.

Ευθύνες φυσικά έχουν κατά την γνώμη μου και όλες οι ηγεσίες του Ναυτικού από εκείνη

την μελανή εποχή έως και σήμερα, οι οποίες γνώριζαν αλλά ανέχτηκαν και δεν έκαναν

κάτι για να αποκατασταθεί το δίκαιο. Και να αποκαλυφθεί και ο ρόλος των κομμάτων σε

αυτές τις περιπτώσεις, γιατί από μέρους μου εκεί εντοπίζεται η αιτία της αδράνειάς τους

και όχι στην έλλειψη ενδιαφέροντος για τους συναδέλφους. Για παράδειγμα, τι ρόλο έπαιξε

το κόμμα στην περίπτωση της μη διερεύνησης της περιπτώσεώς μου, που η υπόθεση

«πνίγηκε», όταν αρχηγός του Ναυτικού ήταν ο παιδιόθεν αγαπημένος μου φίλος και

συμμαθητής Γιώργος Ιωαννίδης, ο οποίος αναμφισβήτητα έκανε ότι μπορούσε για τον φίλο

του και αποκλείεται η περίπτωση να υπήρξε έλλειψη ενδιαφέροντος; Τι έγινε λοιπόν και

«πνίγηκε» η υπόθεση; Ποιος έδωσε εντολή;

Επίσης πρέπει σήμερα να τελειώσει το θέμα της ύπαρξης δύο μόνο περιπτώσεων στο

Ναυτικό -που κατά «διαβολική σύμπτωση» είναι και οι δύο περιπτώσεις κατάφορης

αδικίας- που παραμένουν μη δικαιωμένες παρά τις δεκάδες άλλων «αποκαταστάσεων».

Και μια και μιλώ για κάθαρση στο Ναυτικό, δεν μπορώ να μην πω (πού το θυμήθηκα), ότι

υπάρχουν και εκκρεμότητες-κατάλοιπα από την εποχή της δικτατορίας. Δεν θα μιλήσω για

τους νομίμως «αποκατασταθέντες» συνεργούς της δικτατορίας. Υπάρχουν όμως κάποιοι

ανώτεροι την εποχή εκείνη αξιωματικοί, οι οποίοι ήσαν μέλη πιο ακραίων συμβουλίων

κρίσεων από αυτά της δημοκρατικής περιόδου όπως στην περίπτωση του Αλέκου

Ιωαννίδη. Επίσης ήσαν μέλη Ανακριτικών Επιτροπών και Ναυτοδικείων, μετέπειτα

αντιστασιακοί, που παίρνουν μέρος και σε τελετές αντιστασιακών, που δεν τους άκουσα

ποτέ να βγουν και να μας μιλήσουν για τον ρόλο που έπαιξαν οι ίδιοι στα Ναυτοδικεία

σκοπιμότητας εκείνης της εποχής. Ένα μικρό παράδειγμα, αποτελεί η δική μου περίπτωση

στο Ναυτοδικείο, στο οποίο ο δημόσιος κατήγορος πρότεινε ποινή ενός έτους και οι

Ναυτοδίκες, μου έριξαν δύο έτη. Αυτοί λοιπόν οι Ναυτοδίκες δεν είχαν ποτέ το θάρρος και

την παρρησία να μας πουν τι εντολές είχαν λάβει και από ποιους γιατί προφανώς είχαν

λάβει εντολές. Αντί για αυτό αφήνουν το πράγμα στη θολούρα «ποιούντες την νήσσα».

Θεωρώ ότι σε περιόδους γενικής σήψης και υποβάθμισης των αξιών στην κοινωνία –οι

συνέπειες της οποίας αναδεικνύονται και με την επικρατούσα στην χώρα κατάσταση τις

τελευταίες ημέρες-, μια τέτοια κίνηση ανάληψης ευθυνών και επίλυσης εκκρεμοτήτων, θα

ήταν επίδειξη ήθους, θάρρους, μεγαλοσύνης και εντιμότητας που κατά κανόνα

χαρακτηρίζουν τους Αξιωματικούς του Ναυτικού και παράλληλα μέγιστη συνεισφορά στην

κάθαρση και στην αποκατάσταση της αναμφισβήτητα τρωθείσας εικόνας αλλά και Ιδέας

του Ναυτικού. Θα βοηθούσε επίσης, συμβάλλοντας θετικά, στο ξεκόλλημα της σημερινής

κοινωνίας μας από τον βάλτο στον οποίο έχει αυτή περιέλθει και στον οποίο ακριβώς

λείπουν εκτυφλωτικά τέτοιες αξίες.

Κύριε Αρχηγέ,

Πιστεύω σαν Έλληνας ότι όσοι έχουν στα χέρια τους την «τύχη» του Πολεμικού Ναυτικού

σήμερα, οφείλουν να καθαρίσουν την Ιδέα Πολεμικό Ναυτικό από πράξεις ή παραλείψεις

που την θολώνουν και να μην αφήσουν εκκρεμότητες που δρουν ως διαχρονικές εστίες

ρύπανσης και επομένως συντελούν σε ένα σαθρό υπόβαθρο ύπαρξης. Αυτό πρέπει να

συμβεί και χάριν των νέων συναδέλφων και των μελλοντικών γενεών ώστε να υπάρξουν

υγιή θεμέλια επάνω στα οποία θα μπορέσουν αυτοί να χτίσουν το αυριανό Ναυτικό και

συνεπώς την αυριανή Ελλάδα.

Τέλος, οφείλω να σας πω ότι την παρούσα επιστολή θα την κοινοποιήσου και στους φίλους

πρώην συναδέλφους μου, επειδή θεωρώ ότι το θέμα τους αφορά ευθέως.

Με εκτίμηση

Δημήτρης Πατσίλιας