Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΠΟΣΟΤΗΤΟΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΟΣ

Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΠΟΣΟΤΗΤΟΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΟΣ

 

Υπό Δευκαλίωνος Κων. Βατιμπέλλα

 

Αν προσέξουμε τον σημερινόν κόσμο μας, θα δούμε ότι όλες οι εκδηλώσεις των ανθρώπων τείνουν να τον απομακρύνουν από την πρωταρχική ενότητα, έχουν μέσα τους λιγότερη ποιότητα και περισσότερη ποσότητα. Αυτή η ενότης που περιέχει όλους τους ποιοτικούς προσδιορισμούς, είναι ο υπερουσιαστικός πόλος της, πού τον πλησιάζουν μόνον όσοι, όσο πιο πολύ απομακρύμονται από τον άλλο πόλο, που εκπροσωπείται από την καθαρή ποσότητα. Με την άπειρη «μαζικότητα των ανθρωπόσχημων όντων», με αποτέλεσμα τον αποκλεισμό κάθε διακρίσεως μεταξύ των, εκτός από εκείνη πού προέρχεται από την ΑΡΙΘΜΗΣΗ ΤΟΥΣ.

 

Η απομάκρυνση από την υπερουσιαστική ενότητα γίνεται με δύο τρόπους, με τον τρόπο του ακαριαίου και τον τρόπο της διαδοχής. Εάν παρατηρήσουμε μέσα στην σύσταση των όντων πού υπήρξαν, θα διακρίνουμε ένα είδος ιεραρχίας. Αναφερόμενος στον τρόπο της διαδοχής και παριστάνοντάς την μ’ ένα τρίγωνο, όπου στην κορυφή του είναι ο υπερουσιαστικός πόλος πού την αποτελεί η καθαρή ποιότης, και στην βάση του είναι ο ουσιαστικός πόλος πού την αποτελούν όλα τα πράγματα του κόσμου μας, η καθαρή ποσότης αποτελείται από την πολλαπλότητα των σημείων της βάσεως, σε αντίθεση προς το μοναδικό σημείο πού είναι η κορυφή του. Αν φέρομε παραλλήλους προς την βάση διά να δούμε τους διαφόρους βαθμούς της απομακρύνσεως, φαίνεται καθαρά η πολλαπλότης της ποσότητος, η οποία είναι εντονοτέρα όσο απομακρύνεται από την κορυφή και πλησιάζει προς την βάση. Διά να είναι το σύμβολο πιο ακριβές, η βάση απομακρύνεται απεριόριστα από την κορυφή, αυτή η περιοχή της εκδηλώσεως είναι πράγματι απεριόριστη, για να φθάσει και η πολλαπλότης των σημείων στο πιο μεγάλο όριο. ΄Ετσι φαίνεται πώς, όσο κι αν προχωρήσει η εκδήλωση, ποτέ δε θα γίνει δυνατόν να φθάσομε τη βάση, δηλαδή την καθαρή ποσότητα, αν και ολοένα και πιο πολύ τείνει προς αυτήν η εκδήλωση κατά την πορεία της, και πώς από μια επιφάνεια και κάτω η κορυφή του τριγώνου, δηλαδή η υπερουσιαστική μονάς ή η καθαρή ποιότης, παύει κατά κάποιον τρόπο να είναι ορατή’ αυτή ακριβώς η περίπτωση είναι που ανταποκρίνεται στην σημερινή κατάσταση του κόσμου μας.

 

Μέσα στην καθαρή ποσότητα οι «μονάδες» ξεχωρίζουν η μία από την άλλη μόνο από την αρίθμησή τους (από το νούμερό τους)’ και πράγματι, μέσα σ’ αυτή δεν υπάρχει καμμία άλλη σχέση πού να τις κάνει να διακρίνονται μεταξύ τους’ μ’ αυτό όμως αποδεικνύεται πώς η καθαρή ποσότης, εκ των πραγμάτων και κατ’ ανάγκη, βρίσκεται ενεργώς κάτω από κάθε εκδηλωμένη ύπαρξη. Εδώ επικαλείται «(η) αρχή των μη διακρινομένων» πού, σύμφωνα μ’ αυτή, πουθενά δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν δύο εντελώς όμοια όντα, δηλαδή τέτοια που να μοιάζουν μεταξύ τους απ’ όλες τις απόψεις’ αυτό το γεγονός είναι άμεση συνέπεια απεριορίστου της παγκοσμίου δυνατότητος, που συνεπάγεται την έλλειψη οποιασδήποτε επαναλήψεως μέσα στις επί μέρους δυνατότητες’ αν δύο όντα υποτεθεί πώς είναι εντελώς όμοια, δεν θα είναι στην πραγματικότητα δύο, αλλά, σαν ταυτιζόμενα απολύτως καθ’ όλα, θα είναι ένα και το αυτό ον’ ακριβώς, όμως, για να μην είναι τα όντα όμοια και για να ξεχωρίζει το ένα από το άλλο, πρέπει να υπάρχει μέσα τους ποιοτική διαφορά, απ’ όπου προκύπτει πώς τα στοιχεία που τα προσδιορίζουν ποτέ δεν είναι καθαρώς ποσοτικά. Ποτέ δεν συμβαίνει δύο όντα, οποιαδήποτε κι αν είναι, να μην διαφέρουν μεταξύ τους παρά μόνον εξ’ αιτίας της αριθμήσεώς τους’ αυτό το πράγμα, άμα εφαρμοσθεί στα σώματα, είναι το ενάντιο των «μηχανοκρατικών» συλλήψεων. Επί πλέον, αν τα όντα δεν διέφεραν ποιοτικώς «δεν θα ήσαν καν όντα», αλλά κάτι που θα μπορούσε να συγκριθεί με τα ομοιογενή μέρη του χρόνου και του χώρου που είναι εντελώς όμοια μεταξύ τους, χωρίς να έχουν καμμία υπόσταση, καθώς είναι εκείνα που τα λέγουν οι σχολαστικοί «δημιουργήματα του λογικού». Αλλά η αληθής φύση του χώρου και του χρόνου, με το να καθορίζει τον πρώτο απλώς σαν «τάξη συνυπάρξεως» και τον δεύτερο σαν «τάξη διαδοχής» εξετάζεται μόνον από καθαρώς λογικής απόψεως. Γεγονός που τους ανάγει σε ομοιογενή, χωρίς καμμία απολύτως ποιότητα, κι επομένως χωρίς ενεργό υπόσταση, μη λαμβάνοντας έτσι την οντολογική φύση τους΄ μ’ αυτό εννοείται πώς δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν η πραγματική φύση του χώρου και του χρόνου που έχουν εκδηλωθεί στον κόσμο μας.

 

Από τα παραπάνω βγαίνει καθαρά το συμπέρασμα πώς για να είναι δυνατή η ΟΜΟΙΟΜΟΡΦΙΑ, θ’ απαιτούσε ύπαρξη όντων που να μην έχουν καμμία ιδιότητα και να είναι περιορισμένα σε απλές αριθμητικές «μονάδες», καθώς και το συμπέρασμα πώς μια τέτοια ομοιομορφία ποτέ δεν είναι πραγματοποιήσιμη εκ των πραγμάτων και πώς όλες οι προσπάθειες που γίνονται σήμερα από τους Εβραίους και τους έμμισθούς τους τοποτηρητές για την πραγματοποίησή της, και συγκεκριμένα πάνω στο ανθρώπινο πεδίο, έχουν σαν μοναδικό αποτέλεσμα την κατά το μάλλον ή ήττον πλήρη απογύμνωση των όντων από όλα τα ποιοτικά τους στοιχεία, σε σημείο που να κατασκευάσουν απ’ αυτά κάτι που να μοιάζει, όσον το δυνατόν, με απλές μηχανές. Διότι η μηχανή, το τυπικό αυτό προϊόν του νεοτέρου κόσμου, ολοκάθαρα είναι εκείνο που παριστάνει στον ανώτατο βαθμό την επικράτηση της ποσότητος πάνω στην ποιότητα.

 

Σ’ αυτό ακριβώς τείνουν, από καθαρώς κοινωνικής απόψεως, οι εβραιοδημιούργητες «χριστιανικές», «σοσιαλιστικές», «ισοτικές», «αντιρατσιστικές» και «αντιφασιστικές» συλλήψεις που, σύμφωνα μ’ αυτές, όλα τα άτομα έχουν μεταξύ τους την ίδια αξία, πράγμα που μας φέρνει στο παράλογο συμπέρασμα πώς όλοι πρέπει να είναι ικανοί για όλα’ αυτή η «ισότης» είναι κάτι που δεν έχει παράδειγμα στην φύση, διότι θα απαιτούσε να είναι τα άτομα εντελώς όμοια μεταξύ τους’ είναι όμως φανερό πώς, εν ονόματι αυτής της δήθεν «ισότητος», που είναι ένα από τα πιο προσφιλή ανεστραμμένα «ιδεώδη» του νεωτέρου εβραιοκρατουμένου κόσμου, θέλουν να κάνουν τα άτομα να είναι ενεργώς, έως εκεί που επιτρέπει η φύση, όμοια μεταξύ τους κι αυτό με το να έχουν την αξίωση να επιβάλουν σ’ όλα ομοιόμορφη εκπαίδευση. Επειδή, όμως, παρ’ όλ’ αυτά, δεν είναι δυνατόν να καταθλιβεί ολοκληρωτικά η διαφορά των ικανοτήτων, είναι αυτονόητο πώς αυτή η εκπαίδευση δεν θα έχει για όλους τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα’ όμως είναι αληθέστατο πώς αν δεν μπορεί να δώσει σε μερικά άτομα ιδιότητες που τους λείπουν, είναι απεναντίας ικανότατη να καταπνίξει σε άλλα όλες τις ικανότητες τους που εξέχουν από το κοινό επίπεδο’ γι’ αυτό, πάντοτε η «ισοπέδωση» συντελείται από τα κάτω, χωρίς να είναι δυνατόν να συντελεσθεί απ’ αλλού, διότι και η ίδια είναι έκφραση της προς τα κάτω τάσεως, δηλαδή της τάσεως προς την καθαρή ποσότητα που βρίσκεται χαμηλότερα από κάθε διά σωμάτων εκδήλωση, όχι μόνον του βαθμού που κατέχουν τα πιο στοιχειώδη έμβια όντα, αλλά κατωτέρου ακόμη και από εκείνο που κατέχει η, από τους συγχρόνους, κατά συνθήκη αποκαλουμένη «αδρανής ύλη» πού, παρ’ όλ’ αυτά, εφ’ όσον υποπίπτει στις αισθήσεις μας, πολύ απέχει από το να μην έχει ολωσδιόλου ποιότητα.

 

Εξ άλλου, ο νεώτερος εβραιοκρατούμενος κόσμος δεν ικανοποιείται με το να επιβάλλει στον εαυτό του μια τέτοια διαπαιδαγώγηση προσπαθεί να την επιβάλλει και στους άλλους μαζί με όλες τις διανοητικές και σωματικές συνήθειές του, αποβλέποντας να κάνει ομοιόμορφο όλον τον κόσμο, που τον κάνει ταυτόχρονα ομοιόμορφο και στην εξωτερική του εμφάνιση με τη διάδοση των βιομηχανικών του προϊόντων. Η συνέπεια αυτού του πράγματος, που μόνο αν εξετασθεί επιφανειακά φαίνεται παράδοξη, είναι το πώς ο κόσμος γίνεται τόσο πιο λίγο «ενοποιημένος», με την κυριολεξία της λέξεως, όσο γίνεται και πιο ομοιόμορφος’ αυτό, όμως, είναι πολύ φυσικό να συμβαίνει, διότι παρασύρεται προς την κατεύθυνση όπου η «χωριστικότης» ολοένα μεγαλώνει και με περισσότερη διαρκώς ένταση. Σ’ αυτό, όμως, το σημείο ξεπροβάλλει το χαρακτηριστικό της «παροδικότητος», που παρουσιάζεται έκδηλα σε όλα σχετικώς τα νεότερα πράγματα. Η ομοιομορφοποίηση, που κατευθύνεται στο αντίθετο άκρο της αληθινής ενότητος, προσπαθεί να πραγματοποιήσει εκείνο που είναι το πιο απομακρυσμένο απ’ αυτό που παρουσιάζεται σαν γελοιογραφία της’ αυτό συμβαίνει εξ’ αιτίας της σχέσεως της αντιστοιχίας που, σύμφωνα μ’ αυτή, η αληθινή ενότης ανακλάται ανάστροφα μέσα στις «μονάδες» που αποτελούν την καθαρά ποσότητα. Αυτή η αναστροφή αναφέρθη πιο πάνω για το ανεστραμμένο «ιδεόδες» που βλέπομε πώς πρέπει να το αντιλαμβανόμεθα ενεργώς με την έννοια πολύ καθορισμένη, που μας επιτρέπει εξ’ άλλου να μην αισθανόμεθα καμμία ανάγκη ν’ αποκαταστήσομε την έννοια της λέξεως «ιδεώδες» που χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει όλοι οι νεώτεροι.

 

Και μάλιστα άμα πρόκειται ν’ αποκρύψουν την έλλειψη κάθε αληθινής αρχής, κάνοντας τόση κατάχρηση της, που την έφεραν σε σημείο να μην έχει καμία απολύτως σημασία’ εμείς πάντως θα πούμε πώς, καθώς προκύπτει από την ετυμολογία της, πώς αυτή η λέξη πρέπει να σημαίνει μία τάση προς την «ιδέα», μάλλον με την έννοια που της έδινε ο Πλάτων, γενικά δηλαδή μία τάση προς το ποιοτικόν, όσο αόριστα κι αν συλλαμβάνεται με τον νούν, ενώ τις περισσότερες φορές χρησιμοποιείται κοινώς για να εκφρασθεί το ακριβώς αντίθετό της.

 

Υπάρχει μία τάση για να κάνομε ομοιόμορφα ,όχι μόνο τα ανθρώπινα άτομα, αλλά και τα πράγματα’ όσο περισσότερο φιλοδοξούν οι Εβραίοι όλων των εποχών να μεταβάλουν τον κόσμο όσο το δυνατόν πιο πολύ, και όσο πιο ενεργώς μέσα σ’ αυτόν τα πράγματα γίνονται πιο «τεχνιτά», τόσο περισσότερο τη μεταβολή αυτή θέλουν να την κάνουν να γίνει μ’ αυτή την έννοια, μεταφέροντας όλη την ενεργητικότητά των σε όσο το δυνατόν στο στενά ποσοτικό πεδίο. Τελικά , από τότε που θέλησαν να εγκαθιδρύσουν μια επιστήμη ολοκληρωτικά ποσοτική, ήταν αναπόφευκτο να πάρουν αυτό το χαρακτηριστικό της και οι πρακτικές εφαρμογές της, που γενικά στο σύνολό των λέγονται «βιομηχανία»’ μάλιστα δε, η νεότερη βιομηχανία σ’ όλες τις απόψεις της παρουσιάζει θρίαμβο της ποσότητος, όχι μόνον διότι οι μέθοδοί της προέρχονται από γνώσεις της ποσοτικής τάξεως και τα εργαλεία που χρησιμοποιεί, δηλαδή οι μηχανές, λειτουργούν με τρόπο που παρεμβάλλονται όσο το δυνατόν πιο λίγο οι ποιοτικές γνώσεις και οι άνθρωποι που τις χειρίζονται μεταβάλλονται και οι ίδιοι σε καθαρώς μηχανική ενέργεια, αλλά και διότι στην παραγωγή των προϊόντων της βιομηχανίας, η ποιότης θυσιάζεται ολοκληρωτικά στην ποσότητα.

 

Οτιδήποτε κι αν υποτεθεί για την αξία που έχουν τα αποτελέσματα της δράσεως του νεωτέρου «ανθρώπου» πάω στον κόσμο, είναι γεγονός πώς η δράση αυτή έχει επιτυχή αποτελέσματα, και μέχρις ενός ορίου καταλήγει στον σκοπό που επιδιώκουν οι Εβραίοι.

 

Αν, όμως, οι άνθρωποι ήταν μιάς άλλης εποχής, με διαφορετικούς πολιτισμούς, θρησκείες, γλώσσες, ήθη και έθιμα, τα αποτελέσματα που θα προέκυπταν θα ήσαν ίδια; Για να προσφέρεται σήμερα το γήϊνο περιβάλλον σε μια τέτοιου είδους δράση, πρέπει, τρόπον τινα, να είναι προετοιμασμένο από τις συνθήκες της περιόδου του κύκλου που διανύομε σήμερα, δηλαδή, αν γίνει σύγκριση της σημερινής εποχής με τις παλαιότερες, θα ευρεθεί πώς κάτι έχει μεταβληθεί μέσα στη φύση αυτού του περιβάλλοντος;

 

Στο σημείο αυτό, μια προσεκτική μελέτη στα λεγόμενα ιερά βιβλία των Εβραίων, θα μας δώσει την απάντηση για την ποιοτική άμβλυνση που δίδει περισσότερα πλεονεκτήματα στα στοιχεία που προέρχονται από την ποσότητα για την δημιουργία ΑΝΘΡΩΠΟΣΧΗΜΩΝ ΜΑΖΑΝΘΡΩΠΩΝ.

 

 

Δευκαλίων Κων. Βατιμπέλλας