Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

20111118b ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΜΟΥ ΣΤΟ FACEBOOK

Καταπληκτικό άρθρο του Μ.Μαζάουερ στους New York Times: "Η Ελλάδα, το λίκνο της δημοκρατίας, κλονίζει τον πλανήτη."


Description:

                                        cid:CB869A77BC8045AC83ED6D7553E512A2@idika.gr
Του Μαρκ Μαζάουερ*.
Χθες, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την Ελλάδα καθώς το κοινοβούλιό της ψήφισε ένα διχαστικό πακέτο μέτρων λιτότητας το οποίο θα μπορούσε να έχει κρίσιμες επιπτώσεις στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ισως προκαλεί έκπληξη που. αυτή η μικρή άκρη της χερσονήσου των Βαλκανίων συγκεντρώνει τόση προσοχή. Σκεφτόμαστε συνήθως την Ελλάδα ως την πατρίδα του Πλάτωνα και του Περικλή, με την πραγματική της σημασία να βρίσκεται βαθιά στην αρχαιότητα.
Description:

                                        cid:5D6ED401ECA849A2AF255457FB36889A@idika.grΑλλά δεν είναι η πρώτη φορά που για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης χρειάζεται να στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης. Στη δεκαετία του 1820, στη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία από την οθωμανική αυτοκρατορία, η Ελλάδα έγινε ένα πρώιμο σύμβολο δραπέτευσης από.
τη φυλακή της αυτοκρατορίας.
Για τους φιλέλληνες, η παλιγγενεσία της αποτελούσε τον πιο ευγενή αγώνα. "Στο μεγάλο πρωινό του κόσμου", έγραψε ο Σέλεϊ στο ποιημά του "Ελλάς", "το μεγαλείο της Ελευθερίας τινάχθηκε και έλαμψε! "
Η νίκη θα σήμαινε τον θρίαμβο της ελευθερίας όχι μόνο επί των Τούρκων αλλά και επί όλων των δυναστών που κρατούσαν υπόδουλους τόσο πολλούς ευρωπαίους. Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί και Αμερικανοί έτρεξαν να πολεμήσουν υπό την γαλανόλευκη σημαία της Ελλάδας για χάρη της δημοκρατίας. Και μέσα σε μια δεκαετία, η χώρα κέρδισε την ελευθερία της.
Στη διάρκεια του 20ου αιώνα ο ριζοσπαστικός νέος συνδυασμός της συνταγματικής δημοκρατίας και του εθνικισμού που ενσάρκωσε η Ελλάδα εξαπλώθηκε στην ήπειρο και κορυφώθηκε στην "ειρήνη που τερμάτισε κάθε ειρήνη" στο τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τρεις αυτοκρατορίες, η οθωμανική , εκείνη των Αψβούργων και η ρωσική, κατέρρευσαν και αντικαταστάθηκαν από έθνη-κράτη. Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα άνοιξε και πάλι τον δρόμο για το μέλλον της Ευρώπης. Μόνο που τώρα ήταν η σκοτεινή πλευρά της δημοκρατίας που βγήκε στο προσκήνιο.
Σε έναν κόσμο εθνικών κρατών, εθνοτικές μειονότητες όπως ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ελλάδας και οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας ήταν μια συνταγή για διεθνή αστάθεια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, έλληνες και τούρκοι ηγέτες αποφάσισαν να ανταλλάξουν τους μειονοτικούς πληθυσμούς τους, εκτοπίζοντας περί τα δύο εκατομμύρια χριστιανούς και μουσουλμάνους προς χάριν της εθνικής ομοιογένειας.
Η ελληνο - τουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη οργανωμένη μετακίνηση προσφύγων στην ιστορία μέχρι τότε και μοντέλο που οι ναζιστές και άλλοι θα το επικαλούνταν αργότερα για να εκτοπίσουν ανθρώπους στην ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ινδία. Είναι ειρωνικό, λοιπόν, που η Ελλάδα ήταν επίσης στην πρωτοπορία της αντίστασης στους ναζιστές. Τον χειμώνα του 1940-41, ήταν η πρώτη χώρα που αντεπιτέθηκε αποτελεσματικά κατά των δυνάμεων του Αξονα, ταπεινώνοντας τον Μουσολίνι στον ελληνο - ιταλικό πόλεμο ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη επευφημούσε την Ελλάδα.
Και πολλοί χειροκρότησαν πάλι λίγους μήνες αργότερα όταν ένας νεαρός αριστερός αντιστασιακός ονόματι Μανώλης Γλέζος σκαρφάλωσε στην Ακρόπολη ένα βράδυ με έναν φίλο και κατέβασαν τη σημαία με την σβάστικα που οι Γερμανοί είχαν πρόσφατα υψώσει. Σχεδόν 70 χρόνια αργότερα, η ελληνική αστυνομία θα έριχνε δακρυγόνα στον κ. Γλέζο ο οποίος διαδήλωνε κατά του προγράμματος λιτότητας. Αλλά στο τέλος, η Ελλάδα υπέκυψε στη γερμανική κατοχή.
Η κυριαρχία των ναζιστών έφερε μαζί της την πολιτική κατάρρευση, την μεγάλη πείνα, και μετά την απελευθέρωση, την βύθιση της χώρας σε έναν εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις κομμουνιστικές και τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις. Μόλις λίγα χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της ιστορίας, ως μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου. Το 1947, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν χρησιμοποίησε τον κλιμακούμενο εμφύλιο στην Ελλάδα για να πείσει το Κογκρέσο να στηρίξει το Δόγμα Τρούμαν και την ειρηνική δέσμευση αμερικανικών πόρων για τον αγώνα κατά του Κομμουνισμού και την ανοικοδόμηση της Ευρώπης.
Ανυψωμένη ξαφνικά σε έναν διατλαντικό αγώνα, η Ελλάδα συμβόλιζε τώρα μια πολύ διαφορετική Ευρώπη - μία Ευρώπη που είχε αυτοκαταστραφεί, και που ο μόνος δρόμος εξόδου από την ανέχεια των μέσων της δεκαετίας του 1940 ήταν ως μικρότερος εταίρος της Ουάσινγκτον. Καθώς τα δολάρια άρχισαν να ρέουν, αμερικανοί σύμβουλοι έλεγαν στους έλληνες πολιτικούς τι να κάνουν και αμερικανικές βόμβες ναπάλμ έκαιγαν τα ελληνικά βουνά καθώς οι κομμουνιστές αντάρτες τρέπονταν σε φυγή.
Η πολιτική και οικονομική ένωση της Ευρώπης υποτίθεται ότι θα έβαζε τέλος στις αδυναμίες και την εξάρτηση της διχοτομημένης ηπείρου. Και εδώ η Ελλάδα έγινε σύμβολο μιας νέας φάσης στην ευρωπαϊκή ιστορία. Η πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 δεν έφερε στη χώρα μόνο την πλήρη ένταξη σε αυτό που θα γινόταν η Ευρωπαϊκή Ενωση. Προανήγγηλε επίσης (μαζί με τη μετάβαση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στη δημοκρατία την ίδια εποχή) το παγκόσμιο κύμα εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1980 και του '90, πρώτα στη Νότια Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία και μετά στην Ανατολική Ευρώπη.
Και έδωσε στην Ευρωπαϊκή Ενωση την όρεξη για διεύρυνση και τη φιλοδοξία να εξελιχθεί από ένα μικρό κλαμπ πλούσιων δυτικοευρωπαϊκών κρατών σε φωνή για ολόκληρη την προσφάτως εκδημοκρατισμένη ήπειρο, η οποία εξαπλώθηκε κατά πολύ στο νότο και την ανατολή. Και τώρα, σήμερα, αφότου έσβησε η ευφορία της δεκαετίας του '90 και μια νέα ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους, ο κλήρος πέφτει και πάλι στην Ελλάδα ως χώρας η οποία θα προκαλέσει τους μανδαρίνους της Ευρωπαϊκής Ενωσης και θα θέσει το ερώτημα: "ποιό θα είναι το μέλλον της ηπείρου;".
Η Ευρωπαϊκή Ενωση υποτίθεται ότι θα ένωνε μια κατακερματισμένη Ευρώπη, ότι θα ενίσχυε τις δημοκρατικές της δυνατότητες και ότι θα μεταμόρφωνε την ήπειρο σε μια ανταγωνιστική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή. Είναι ίσως ταιριαστό που ένα από τα αρχαιότερα και πιο δημοκρατικά έθνη - κράτη της Ευρώπης βρίσκεται στην καινούργια εμπροσθοφυλακή, όσων θέτουν εν αμφιβόλω όλα αυτά τα επιτεύγματα.
Γιατί είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις τώρα, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον.
*Μαρκ Μαζάουερ,
Βρετανός ιστορικός και συγγραφέας,
καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ.

Με πρωτογενές πλεόνασμα ο προϋπολογισμός του 2012...

Με πρωτογενές πλεόνασμα ο προϋπολογισμός του 2012...
Στο τραπέζι του υπουργικού συμβουλίου τίθεται ο προϋπολογισμός από τις 9.30 σήμερα το πρωί και το μεσημέρι κατατίθεται στη Βουλή. Στις 12.30 ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος θα παρουσιάσει το σχέδιο του...

προϋπολογισμού του 2012 σε συνέντευξη Τύπου που θα παραχωρήσει. Ωστόσο, όπως ο ίδιος έχει ανακοινώσει ο νέος προϋπολογισμός θα είναι ο πρώτος με πρωτογενές πλεόνασμα.

Την κατάθεση του Προϋπολογισμού του 2012 ανακοίνωσε ο αντιπρόεδρος και υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος στη Βουλή, αφού όπως είπε το έργο αυτό αποτελεί μία από τις πρώτες προτεραιότητες της νέας κυβέρνησης.

Ο υπουργός είπε ότι πρόκειται για τον πρώτο προϋπολογισμό εδώ και πολλά χρόνια που θα προβλέπει πλεόνασμα υπό την προϋπόθεση ότι θα ενσωματώσει το όφελος από το πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων (PSI).

«Θα κατατεθεί επισήμως στην Ολομέλεια της Βουλής την Παρασκευή 18 Νοεμβρίου με στόχο, για πρώτη φορά μετά από πολλά-πολλά χρόνια, η Ελλάδα να εμφανίσει πρωτογενή πλεονάσματα και να αλλάξει σελίδα στη δημοσιονομική της κατάσταση» δήλωσε ο Βενιζέλος για να προσθέσει αμέσως μετά :

«Βεβαίως, καθοριστικός παράγοντας είναι να ενσωματώσουμε στις προβλέψεις του νέου Προϋπολογισμού το όφελος από τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, από το PSI, ένα όφελος που μπορεί να είναι ισοδύναμο με το όφελος όλου του πακέτου του τελευταίου πολυνομοσχεδίου, να κινείται κάπου μεταξύ 4 δισεκατομμυρίων ευρώ και 5 δισεκατομμυρίων ευρώ, ανάλογα με το αν ο υπολογισμός γίνεται σε ταμειακή ή δεδουλευμένη βάση».

Όμως, η πρώτη συζήτηση επί του προϋπολογισμού ξεκινάει σήμερα υπό την προεδρία του Πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου στις 09:30 το πρωί της με την συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου.

Το αντικείμενο της πρώτης, ουσιαστικά, συνεδρίασης του κυβερνητικού οργάνου, με τη νέα τρικομματική σύνθεση είναι η έγκριση του κρατικού προϋπολογισμού για το 2012, ο οποίος στη συνέχεια θα κατατεθεί στη Βουλή.

Ο Πρωθυπουργός θα έχει συνάντηση γύρω στις 3 το μεσημέρι και με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γιώργο Προβόπουλο στο Μέγαρο Μαξίμου ενώ στις 12.30 ο αντιπρόεδρος και υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος θα δώσει συνέντευξη Τύπου.

Σήμερα, εξάλλου, φθάνει στην Αθήνα και το κλιμάκιο των επικεφαλής της τρόικας, προκειμένου να έχει συναντήσεις με τον Λουκά Παπαδήμο και τον υπουργό Οικονομικών.

Η τρόικα θα ενημερωθεί για τον προϋπολογισμό 2012, για τους βασικούς άξονες της πολιτικής της κυβέρνησης συνεργασίας και για τις ενέργειες που θα δρομολογηθούν τις επόμενες ημέρες για να ψηφιστούν από την Βουλή οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου.

Την προσεχή Δευτέρα ο Πρωθυπουργός θα μεταβεί στις Βρυξέλλες όπου θα έχει συναντήσεις με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν βαν Ρομπάι και τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο.

Την Τρίτη θα μεταβεί στο Λουξεμβούργο, όπου θα συναντηθεί με τον επικεφαλής του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ. Στην ατζέντα του Πρωθυπουργού θα βρεθεί το θέμα των εγγυήσεων που ζητά η Κομισιόν για την εκταμίευση της 6ης δόσης...
NEA Αναρτήθηκε από Nonews στις 08:48

Η παγκόσμια κρίση του χρέους: Πώς φτάσαμε σε αυτή και πώς θα βγούμε

Posted by Κωνσταντίνος
7/15/2011 11:45:00 πμ

Γράφει η Ellen Brown,Truthout
Σήμερα οι χώρες παντού αντιμετωπίζουν μια κρίση χρέους, που επιταχύνθηκε από την πιστωτική κατάρρευση του 2008. Έτσι, δημόσιες υπηρεσίες περικόπτονται και κρατικές περιουσίες πωλούνται στα ανοικτά σε μια μάταιη προσπάθεια να ισοσκελίσουν τους προϋπολογισμούς που δεν μπορούν πια να είναι ισορροπημένοι, διότι η προσφορά χρήματος (money supply) έχει συρρικνωθεί.

Οι κυβερνήσεις συνήθως παίρνουν την ευθύνη για τις υπερβολικές δαπάνες, αλλά οι κυβερνήσεις δεν ξεκίνησαν την κρίση. Η κατάρρευση ήταν στο τραπεζικό σύστημα και στην πίστωση που δημιούργησαν και στη διατήρηση της.

Σε αντίθεση με δημοφιλή πεποίθηση, τα περισσότερα από τα χρήματά μας σήμερα δεν δημιουργούνται από τις κυβερνήσεις. Δημιουργούνται από ιδιωτικές τράπεζες ως δάνεια. Το ιδιωτικό σύστημα δημιουργίας χρήματος έχει αυξηθεί τόσο ισχυρό στο πέρασμα των αιώνων που έχει έρθει να εξουσιάσει τις κυβερνήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Το σύστημα, όμως, περιέχει τους σπόρους των δικής του καταστροφής του. Η πηγή της δύναμής του είναι επίσης ένα μοιραίο ελάττωμα σχεδιασμού. Το μειονέκτημα είναι ότι οι τράπεζες, αποδίδουν "τραπεζική πίστωση" που πρέπει να επιστραφεί με τόκο, συνεχώς απαιτώντας
περισσότερα χρήματα που πρέπει να επιστραφούν από ό,τι δημιουργήθηκαν ως δάνεια. Και ο μόνος τρόπος για να πάρετε επιπλέον χρήματα από το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα είναι να πάρετε ακόμα περισσότερα δάνεια, με επιτόκιο. Το σύστημα είναι, στην πραγματικότητα, μια πυραμίδα. Όταν οι τράπεζες εξαντλήσουν τους πιθανούς δανειολήπτες για την υποστήριξη της πυραμίδας, αυτή θα πρέπει να καταρρεύσει. Και πλησιάζουμε σε αυτό το σημείο σήμερα. Υπάρχουν πιο βιώσιμος τρόπος για να λειτουργήσει ένα τραπεζικό σύστημα με πίστωση και θα το παρουσιάσουμε.

Πώς Τράπεζες Δημιουργούν τα Χρήματα

Η διαδικασία με την οποία οι τράπεζες δημιουργούν χρήμα εξηγείται από τη Chicago Federal Reserve σε ένα φυλλάδιο που ονομάζεται "Modern Money Mechanics". Αναφέρει: Η διαδικασία της δημιουργίας χρήματος διεξάγεται κυρίως στις τράπεζες". [Σελ. 3]» [Οι Τράπεζες] πραγματικά δεν πληρώνουν δάνεια από τα χρήματα που λαμβάνουν ως καταθέσεις. Αν το έκαναν αυτό, δεν θα δημιουργούνται επιπλέον χρήματα.

Αυτό που κάνουν όταν δίνουν δάνεια, είναι να δεχθούν γραμμάτια σε αντάλλαγμα για τις πιστώσεις στους λογαριασμούς των οφειλετών».

Δάνεια(ενεργητικό τράπεζας) και καταθέσεις (παθητικό) και τα δύο ανεβαίνουν [κατά το ίδιο ποσό]. " [Σελ. 6]«Με μια ενιαία υποχρέωση τήρησης ελάχιστων αποθεματικών 10 τοις εκατό, $ 1σε αύξηση των αποθεμάτων θα υποστήριζε 10 δολάρια πρόσθετων λογαριασμών συναλλαγών." [Σ. 49]Μια κατάθεση $ 100 υποστηρίζει ένα δάνειο 90 δολαρίων, που γίνεται 90δολάρια καταθέσεων σε άλλη τράπεζα, η οποία υποστηρίζει 81 δολάρια δάνειο κλπ.

Αυτό είναι το συμβατικό μοντέλο, αλλά οι τράπεζες δημιουργούν πραγματικά τα δάνεια ΠΡΩΤΑ. Βρίσκουν τις καταθέσεις για την κάλυψη των υποχρεωτικών ελάχιστων αποθεματικών αργότερα. Οι τράπεζες δημιουργούν χρήμα, από τα δάνεια, τα οποία γίνονται επιταγές, τα οποία κατατίθενται σε άλλες τράπεζες. Στη συνέχεια, αν χρειαστεί για να καλύψουν τις επιταγές, δανείζονται τα χρήματα πίσω από άλλες τράπεζες. Στην πραγματικότητα, δανείζονται τα χρήματα που μόλις δημιούργησαν, τσεπώνοντας τη διαφορά των επιτοκίων ως το κέρδος τους. Το ύψος επιτοκίου με τον οποίο οι τράπεζες μπορούν να δανειστούν τις ΗΠΑ σήμερα – (το ποσοστό της FED) - είναι ένα εξαιρετικά χαμηλό 0,2 τοις εκατό.

Πώς εξελίχτηκε το σύστημα

Το σημερινό σύστημα της ιδιωτικής έκδοσης του χρήματος ανιχνεύεται στο "Modern Money Mechanics", στους χρυσοχόους του 17ου αιώνα. Οι άνθρωποι έδιναν το χρυσό τους για φύλαξη (στους χρυσοχόους) και έπαιρναν μια απόδειξη σε χαρτί, που το ονόμαζαν "τραπεζογραμμάτια". Πολλοί άνθρωποι που ήθελαν να δανειστούν χρήματα ήταν ευτυχείς να δεχτούν τραπεζογραμμάτια (χαρτί στη θέση του χρυσού), δεδομένου ότι το χαρτονόμισμα ήταν ασφαλέστερο και πιο βολικό να το μεταφέρει κάποιος.

Η ταχυδακτυλουργία μπήκε όταν ο χρυσοχόος ανακάλυψε ότι οι άνθρωποι που θα έρθουν για την ανάληψη του χρυσού τους, περίπου κατά το 10 τοις εκατό Αυτό σημαίνει ότι έως και δέκα φορές παραπάνω τραπεζογραμμάτια θα μπορούσαν να τυπωθούν και να δανείζονται από τον χρυσοχόο σε σχέση με το αντίκρισμα που είχε σε χρυσό. Ενενήντα τοις εκατό (90%) των χαρτονομισμάτων ήταν βασικά προϊόν παραχάραξης. (ή αέρας).

Το σύστημα αυτό ονομάζεται "κλασματικό αποθεματικό» των τραπεζών και θεσμοθετήθηκε, όταν η Τράπεζα της Αγγλίας, ιδρύθηκε το 1694. Η τράπεζα είχε τη δυνατότητα να δίνει τα δικά της τραπεζογραμμάτια προς την κυβέρνηση και να δημιουργεί το εθνικό χρηματικό απόθεμα. Μόνο οι τόκοι των δανείων έπρεπε να καταβληθούν. Το χρέος ήταν μεταφερθεί επ' αόριστον. Αυτό εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα. Το αμερικανικό ομοσπονδιακό χρέος δεν μπορεί να αποπληρωθεί ποτέ, και θα συνεχίζει να αυξάνεται και θα αποτελεί το χρηματικό απόθεμα στις ΗΠΑ.

Η Εναλλακτική για τις Δημόσιες Τράπεζες

Υπάρχουν και άλλοι τρόποι για τη δημιουργία ενός τραπεζικού συστήματος, με τρόπους που θα εξαλείψει αυτό το καθεστώς της παραπλάνησης και θα καταστεί το σύστημα βιώσιμο. Μια λύση είναι να κάνουμε τα δάνεια άτοκα, αλλά για τις δυτικές οικονομίες σήμερα, αυτή η μετάβαση θα είναι δύσκολη.

Μια άλλη εναλλακτική λύση είναι για τις τράπεζες να ανήκουν στο δημόσιο. Αν ο λαός είχε δική του συλλογικά την τράπεζα, οι τόκοι και τα κέρδη πάνε πίσω στην κυβέρνηση και τον λαό, που επωφελούνται από μείωση φόρων, αύξηση των δημόσιων υπηρεσιών και φθηνότερες δημόσιες υποδομές. Η αποκοπή των τόκων έχει δείξει ότι μειώνει το κόστος των δημοσίων έργων κατά 30-50%.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτό το σύστημα των κρατικών τραπεζών πηγαίνει πίσω στους Αμερικάνους αποίκους. Το καλύτερο μοντέλο ήταν αποικία του Benjamin Franklin της Πενσυλβάνια, όπου η κυβέρνηση εφάρμοσε μια«τράπεζα Γης». Τα χρήματα τα τύπωναν και τα δάνειζαν στην κοινότητα. Τα χρήματα τα ανακύκλωνε εκ νέου η κυβέρνηση και μπορούσε να τα ξαναδανείσει στη κοινότητα. Το σύστημα ήταν μαθηματικά σωστό, επειδή οι τόκοι και τα κέρδη επέστρεφαν στην κυβέρνηση, η οποία τα περνούσε στη συνέχεια τα χρήματα πίσω στην οικονομία, σε αντικατάσταση των φόρων.

Οι ιδιωτικές τράπεζες, αντιθέτως, δανείζουν συνήθως τα κέρδη τους στην οικονομία, ή τα επενδύουν σε ιδιωτικές επενδύσεις και αναμένουν περισσότερα σε τόκους από ότι αρχικά επένδυσαν. Κατά τη διάρκεια της περιόδου που είχε η Pennsylvania αυτό το σύστημα, οι άποικοι δεν κατέβαλαν φόρους, πλην των ειδικών φόρων κατανάλωσης, οι τιμές δεν φουσκώνουν (χωρίς πληθωρισμό) και δεν υπήρχε δημόσιο χρέος.

Πώς τα ιδιωτικά τραπεζογραμμάτια έγιναν το εθνικό αμερικανικό νόμισμα

Το πιστωτικό σύστημα της Πενσυλβανίας ήταν βιώσιμο, αλλά μερικές πρόωρες αμερικανικές κυβερνήσεις στις αποικίες, άπλα εκτύπωναν και ξόδευαν, διογκώνοντας το χρηματικό απόθεμα και εξασθένησαν την αξία του νομίσματος. Οι Βρετανοί έμποροι διαμαρτυρήθηκαν, με αποτέλεσμα ο βασιλιάς Γεώργιος Β να απαγορεύσει στους αποίκους να εκδίδουν δικά τους χρήματα. Οι φόροι έπρεπε να δοθούν στην Αγγλία σε χρυσό. Αυτό σήμαινε, να υπεισέλθουν σε χρέος προς τους Άγγλους τραπεζίτες. Το αποτέλεσμα ήταν μια τεράστια ύφεση.

Οι άποικοι τελικά επαναστάτησαν και πήγαν πάλι πίσω στην έκδοση των δικών τους χρημάτων, οδηγώντας στην Αμερικανική Επανάσταση. Επιπλέον, οι άποικοι χρηματοδότησαν ένα πόλεμο ενάντια μια μεγάλη δύναμη με άπλα τραπεζογραμμάτια, δική τους έκδοσης και κέρδισαν.

Αλλά οι Βρετανοί πέρασαν στην αντεπίθεση και διεξήγαγαν έναν νομισματικό πόλεμο, με την μαζική παραχάραξη του χαρτονομίσματος των αποίκων, σε μια εποχή που αυτό ήταν εύκολο να γίνει. Μέχρι το τέλος του πολέμου, το χαρτονόμισμα ήταν ουσιαστικά άνευ αξίας. Αφού έχασε την αξία του, οι άποικοι ήταν τόσο απογοητευμένοι με το χαρτονόμισμα που άφησαν τη δύναμη της έκδοσης, έκτος του Συντάγματος των ΗΠΑ.

Εν τω μεταξύ, ο Αλέξανδρος Χάμιλτον, ο πρώτος γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ, βρέθηκε αντιμέτωπος με τεράστια χρέη του πολέμου και δεν είχε χρήματα για να πληρώσει. Αυτός, ως εκ τούτου, κατέφυγε στο τέχνασμα που χρησιμοποιείται στην Αγγλία (γνωστό ως κλασματικό τραπεζικό αποθεματικό). Το 1791, Χάμιλτον βοήθησε στην σύσταση της πρώτης αμερικανικής τράπεζας, κατά ένα μεγάλο μέρος ιδιωτικής τράπεζας που θα εκτύπωνε τραπεζογραμμάτια με υποστήριξη από χρυσό και έτσι θα δάνειζαν την κυβέρνηση. Η διαδικασία έπιασε: τα νέα χαρτονομίσματα διεύρυναν την προσφορά του χρήματος, τα χρέη πληρώθηκαν και η οικονομία άνθησε. Αλλά ήταν η αρχή ενός συστήματος διακυβέρνησης που χρηματοδοτείται από το χρέος σε ιδιώτες τραπεζίτες, οι οποίοι δανείζουν χρήματα μόνο ονομαστικά, που υποστηρίζεται ελάχιστα από χρυσό (αντίκρισμα).

Κατά τη διάρκεια του αμερικανικού εμφύλιου πολέμου, ο Πρόεδρος Λίνκολν απέφυγε ένα τεράστιο χρέος από τον πόλεμο με την επιστροφή στο σύστημα της διακυβέρνησης-της έκδοσης χρήματος, όπως έκαναν και οι Αμερικανοί άποικοι. Έκοψε χαρτονόμισμα των ΗΠΑ από το Υπουργείο Οικονομικών που ονομάστηκε "Γκριν Μπακ" (Greenbacks) και που δεν προέρχονταν από τον δανεισμό μέσω τοκογλυφικών επιτοκίων. Ο Λίνκολν δολοφονήθηκε και έτσι η έκδοση Greenback διακόπηκε.

Το 1913, ιδρύθηκε η ιδιόκτητη Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (FED) και είχε την εξουσία να εκδίδει τα δικά της Federal Reserve χαρτονομίσματα ως εθνικό νόμισμα. Τα χρήματα αυτά στη συνέχεια υπό μορφή δανείων δίδονται στην κυβέρνηση, εξαλείφοντας τη δύναμή της κυβέρνησης να εκδίδει χρήμα (με εξαίρεση τα κέρματα). Η Federal Reserve ιδρύθηκε και για την πρόληψη τραπεζικών επιδρομών, αλλά 20 χρόνια αργότερα, είχαμε τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση στην ιστορία. Ο Robert H. Hemphill, διευθυντής πίστωσης της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Ατλάντα, έγραψε το 1934:"Είμαστε πλήρως εξαρτημένοι από τις εμπορικές τράπεζες.

Κάποιος πρέπει να δανειστεί κάθε δολάριο που έχουμε στην κυκλοφορία, μετρητά ή σε πίστωση.

Εάν οι τράπεζες δημιουργήσουν άφθονα συνθετικά χρήματα τότε έχουμε ευημερία, αν όχι, θα λιμοκτονήσουμε". Για τους τραπεζίτες, όμως, ήταν ένα καλό σύστημα. Τους έδωσε τον έλεγχο.

Η τοποθέτηση της παγκόσμιας παγίδας χρέους

Ο Καθ. Carroll Quigley ήταν ένας εκ των έσω, με σχέσεις στους διεθνείς τραπεζίτες. Έγραψε στο "Τραγωδία και Ελπίδα" το 1966:«Οι εξουσίες του οικονομικού καπιταλισμού έχουν ένα άλλο εκτεταμένο στόχο, τίποτα λιγότερο από τη δημιουργία ενός παγκόσμιου συστήματος οικονομικού ελέγχου σε ιδιωτικά χέρια, με δυνατότητα να κυριαρχήσουν στο πολιτικό σύστημα της κάθε χώρας και της οικονομίας του κόσμου στο σύνολό του.

«Η κορυφή του συστήματος θα ήταν η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών [BIS] στη Βασιλεία της Ελβετίας, μια ιδιωτική τράπεζα που ανήκει και ελέγχεται από τις κεντρικές τράπεζες του κόσμου οποίες είναι οι ίδιες, ιδιωτικές εταιρείες. Κάθε κεντρική τράπεζα... επιδιώκει να κυριαρχήσει στην κυβέρνησή της από την ικανότητά της να ελέγχει τα δάνεια του Δημοσίου...".

Η παγίδα του χρέους ορίστηκε σε σειρά βημάτων. Το 1971, το δολάριο απελευθερώθηκε διεθνώς από τον κανόνα χρυσού. Τα νομίσματα δεν είχαν εξάρτηση από τον χρυσό και αφέθηκαν να "επιπλέουν" στις αγορές συναλλάγματος, και να ανταγωνίζονται με άλλα νομίσματα, καθιστώντας τα ευάλωτα στην κερδοσκοπία και χειραγώγηση. Το 1973, μια μυστική συμφωνία συνήφθη κατά την οποία οι χώρες του ΟΠΕΚ θα πωλούν το πετρέλαιο μόνο σε δολάρια και η τιμή του πετρελαίου αυξήθηκε δραματικά. Μέχρι το 1974, οι τιμές του πετρελαίου είχαν αυξηθεί κατά 400 τοις εκατό από τα επίπεδα του 1971. Χώρες που στερούνται του πετρελαίου αναγκάστηκαν να δανειστούν δολάρια από αμερικανικές τράπεζες.

Το 1981, το επιτόκιο της FED αυξήθηκε στα 20 τοις εκατό. Στα 20% επιτόκιο, το χρέος θα διπλασιαστεί εντός τεσσάρων ετών. Ως αποτέλεσμα, το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, επλήγη σοβαρά από το χρέος. Μέχρι το 2001, αναπτυσσόμενα έθνη είχαν επιστρέψει το κεφάλαιο που αρχικά όφειλαν για τα χρέη τους έξι φορές πάνω, αλλά το συνολικό χρέος τους είχε ήδη τετραπλασιαστεί, λόγω της αποπληρωμής τόκων. Όταν το κράτος οφειλέτης δεν μπορούσε να πληρώσει τις τράπεζες, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) επενέβη με δάνεια – άλλα με δεσμεύσεις. Οι οφειλέτες έπρεπε να συμφωνήσει με "μέτρα λιτότητας", συμπεριλαμβανομένων:

• Περικοπή σε κοινωνικές υπηρεσίες
• ιδιωτικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας
• άνοιγμα των αγορών για τους ξένους επενδυτές.

Σήμερα, τέτοια μέτρα λιτότητας επιβάλλονται όχι μόνο στις αναπτυσσόμενες χώρες, αλλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και στις Ηνωμένες Πολιτείες τωνΗΠΑ.

Η BIS: Η κορυφή του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος

Τι προείπε ο καθηγητής Quigley για την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS)έχει πραγματοποιηθεί. Η BIS έχει σήμερα 55 κράτη-μέλη και είναι επικεφαλής μιας παγκόσμιας οικονομικής πυραμίδας.

Η δύναμη της BIS παρατηρήθηκετο 1988, όταν έθεσε την κεφαλαιακή απαίτηση στις τράπεζες-μέλη, από 6% σε 8% σε μια συμφωνία που ονομάζεται Βασιλεία Ι (Basel I). Το αποτέλεσμα ήταν να παραλύσει τις ιαπωνικές τράπεζες, που μέχρι τότε ήταν ο μεγαλύτερος πιστωτής του κόσμου. Η Ιαπωνία εισήλθε σε ύφεση από την οποία δεν έχει ακόμη ανακάμψει.
Οι Τράπεζες των ΗΠΑ κατάφεραν να ξεφύγουν, παρακάμπτοντας την κεφαλαιακή απαίτηση. Το έκαναν αυτό με την μετακίνηση δάνειων από τα βιβλία τους, συγκεντρώνοντας τα ως «τίτλους», και να τα πωλούν σε επενδυτές. Για να πεισθούν οι επενδυτές να τα αγοράσουν, οι εν λόγω ενυπόθηκοι τίτλοι προστατεύτηκαν από πτώχευση με «παράγωγα», που ήταν ουσιαστικά στοιχήματα. Ο «πωλητής» πληρώνει ένα ποσό για την προστασία της επένδυσης ή της συμφωνίας και την καταβάλει σε περίπτωση αθέτησης των υποχρεώσεων πληρωμής (πτώχευση). Η ιδιοκτησία του περιουσιακού στοιχείου δεν ήταν απαραίτητη. Σαν παίκτες σε ένα αγώνα ιπποδρομίας, οι παίκτες των παράγωγων, θα μπορούσαν να στοιχηματίζουν χωρίς την ιδιοκτησία ενός αλόγου.

Τα παράγωγα έγιναν μια δημοφιλής μορφή τυχερού παιχνιδιού στις επενδύσεις. Το αποτέλεσμα ήταν η μεγαλύτερη επενδυτική φούσκα, άνω των500 τρισεκατομμυρίων δολαρίων έως το τέλος του 2007. Λόγω της τιτλοποίησης και των παραγώγων, η πίστωση είχε πολλαπλασιαστεί. Σχεδόν ο καθένας θα μπορούσε να πάρει ένα δάνειο.

Το σημείο καμπής ήρθε τον Αύγουστο του 2007, με την κατάρρευση των δύο hedge funds. Όταν το καθεστώς των παραγώγων εκτέθηκε στην πραγματικότητα, η αγορά για παράγωγα που προστατεύονται από τίτλους ξαφνικά στέρεψε. Ωστόσο, η χρηματιστηριακή αγορά των ΗΠΑ δεν είχε καταρρεύσει μέχρι το Νοέμβριο του 2007, όταν νέοι λογιστικοί κανόνες επιβλήθηκαν. Οι κανόνες αναπτύχθηκαν από την "Βασιλεία ΙΙ" που ξεκίνησε ηBIS το 2004.
"Mark to market" λογιστικά στοιχεία απαιτούν για τις τράπεζες αξία στοιχείων του ενεργητικού τους ανάλογα με τη ζήτηση στην αγορά, εκείνη την ημέρα.

Πολλές τράπεζες των ΗΠΑ, όπως αυτές στην Ιαπωνία τη δεκαετίατου 1990, είχε ξαφνικά ανεπαρκή επιχειρηματικά κεφάλαια για την χορήγηση νέων δανείων. Το αποτέλεσμα ήταν μια πιστωτική κρίση από την οποία οι ΗΠΑ δεν έχουν ακόμη ανακάμψει.

Η BIS έχει πλέον καταστεί πλέον μια παγκόσμια ρυθμιστική αρχή, όπως ακριβώς προέβλεπε ο Quigley.

Τον Απρίλιο του 2009, τα έθνη της G20 συμφώνησαν να ρυθμίζονται με τη Χρηματοπιστωτική Σταθερότητα, μια συμφωνία στην έδρα της BIS και να συμμορφώνονται με «πρότυπα και τους κώδικες" που θεσπίστηκαν από το διοικητικό της συμβούλιο.

Οι κανόνες είναι μόνο κατευθύνσεις, αλλά οι χώρες που αποτυγχάνουν να συμμορφωθούν, κινδυνεύουν με υποβαθμίσεις σε αξιολογήσεις της πιστοληπτικής ικανότητάς τους, κάτι τόσο δαπανηρό που οι κατευθυντήριες γραμμές έχουν πράγματι γίνει νόμοι.

Ένα άρθρο σχετικά με την BIS ιστοσελίδα, αναφέρει ότι οι κεντρικές τράπεζες στην Κεντρική Τραπεζική διοίκηση του δικτύου θα πρέπει να έχουν ως στόχο την "διατήρηση της σταθερότητας των τιμών". Αυτό σημαίνει ότι οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να υποτιμήσουν το εθνικό τους νόμισμα που διογκώνει την προσφορά χρήματος. Και αυτό σημαίνει να ΜΗΝ «τυπώνουν χρήμα» ή να δέχονται πιστωτικά δάνεια που προέρχονται από τις δικές τους κεντρικές τράπεζες. Όπως και οι αμερικανικές αποικίες , που ο Βασιλιάς Γεώργιος πήρε την εξουσία τους να εκδίδουν δικά τους χρήματα, έτσι και οι κυβερνήσεις πρέπει να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματά τους με δανεισμό από ιδιωτικές τράπεζες.

Ο παγκόσμιος έλεγχος των τραπεζών πάνω στην έκδοση χρήματος έχει καταστεί σχεδόν πλήρης. Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής είναι ιδιαίτερα εμφανής στην ΕΕ, όπου οι κανόνες της ΕΕ επιτρέπουν ελλείμματα μόνο το 3% των κρατικών προϋπολογισμών και την πρόληψη των χωρών μελών είτε από την έκδοση δικών τους χρημάτων ή πιστωτικό δανεισμό από τις κεντρικές τράπεζες των χωρών.

Τα κράτη θα πρέπει να δανείζονται, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, άλλες ιδιωτικές διεθνείς τράπεζες, ή το ΔΝΤ. Το αποτέλεσμα είναι η επιβολή μέτρων λιτότητας, όπως γίνεται στην Ελλάδα και την Ιρλανδία. Το σύστημα ΔΕΝ είναι βιώσιμο και αρκετοί προβλέπουν την διάσπαση της ΕΕ.

Η διέξοδος: Επιστροφή της δύναμης έκδοσης του χρήματος σε δημόσιο έλεγχο

Για να ξεφύγουμε από την παγίδα του χρέους στους παγκόσμιους τραπεζίτες, την εξουσία για την δημιουργία του χρήματος πρέπει να αποκατασταθεί στις εθνικές κυβερνήσεις. Εναλλακτικές λύσεις περιλαμβάνουν: Νόμιμο χρήμα που εκδίδονται απευθείας από τα εθνικά δημόσια ταμεία(υπουργεία οικονομικών) και η δαπάνη του στους εθνικούς προϋπολογισμούς.
Κεντρικές τράπεζες που ανήκουν στο δημόσιο και που είναι αρμόδιες για την προώθηση της πίστωσης του κράτους άτοκα.

Εθνικοποίηση πτωχευμένων τραπεζών που θεωρούνται πολύ μεγάλες για να αποτύχουν "too big to fail» (με την παραγραφή των επισφαλειών σε επενδυτικές φούσκες). Οι τράπεζες θα μπορούσαν να εκδίδουν στη συνέχεια πίστωσης προς τη κοινωνία και να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της και με τα κέρδη της ανακύκλωσης πίσω προς την κυβέρνηση, εξαλείφοντας την φορολογική επιβάρυνση για τους ανθρώπους.

Δημόσιες τοπικές τράπεζες Δημόσιες τράπεζες λειτουργούν με επιτυχία σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Αυστραλίας, της Νέας Ζηλανδίας, τον Καναδά, τη Γερμανία, την Ελβετία, την Ινδία, την Κίνα, την Ιαπωνία, την Κορέα και τη Μαλαισία.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτή τη στιγμή υπάρχει μόνο μία κρατική τράπεζα, η τράπεζα της Βόρειας Ντακότας. Το μοντέλο έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα επιτυχημένο, η Βόρεια Ντακότα είναι η μόνη πολιτεία των ΗΠΑ να έχει ξεφύγει από την πιστωτική κρίση αλώβητη. Το 2009, ενώ άλλες πολιτείες παραπαίουν, η Βόρεια Ντακότα είχε το μεγαλύτερο πλεόνασμα προϋπολογισμού στην ιστορία της. Το 2008, η τράπεζα της Βόρειας Ντακότας (BND) είχε απόδοση ιδίων κεφαλαίων του 25 %. Η Βόρεια Ντακότα έχει το χαμηλότερο ποσοστό ανεργίας στη χώρα και το χαμηλότερο επιτόκιο υπερημερίας για δάνεια. Επίσης, έχει τις πιο πολλές τοπικές τράπεζες ανά κάτοικο (κατά κεφαλή).

Η Βόρεια Ντακότα είχε δική της τράπεζα από το 1919, όταν οι αγρότες έχαναν τα αγροκτήματά τους, στους Wall Street τραπεζίτες. Οργανώθηκαν, κέρδισαν τις εκλογές και κατάφεραν να περάσουν νομοθεσία. Η πολιτεία ήταν υποχρεωμένη από το νόμο να καταθέσει όλα τα έσοδά της στην BND. Όπως και με το βιώσιμο μοντέλο της τράπεζας της αποικιακής Πενσυλβάνια, οι τόκοι και τα κέρδη επιστρέφονται στην κυβέρνηση και ανακυκλώνονται στην τόνωση της τοπικής οικονομίας. Ένα αυξανόμενο κίνημα είναι σε εξέλιξη στις Ηνωμένες Πολιτείες για να αντιγράψουν αυτό το δημόσιο τραπεζικό μοντέλο και σε άλλες πολιτείες. Δεκατέσσερα κρατικά νομοθετικά σώματα των ΗΠΑ επεξεργάζονται νομοθεσία για την ίδρυση κρατικών πολιτειακών τραπεζών.

Το μοντέλο θα μπορούσε επίσης να επαναληφθεί και σε άλλες χώρες. Στην Ιρλανδία, για παράδειγμα, όπου η μεγάλες τράπεζες είναι οικονομικά μη βιώσιμες, είναι ήδη κρατικοποιημένες ή θα γίνουν σύντομα. Η κυβέρνηση θα μπορούσε να καταθέσει τα έσοδά της στη δική της κρατική τράπεζα και να προσθέσει επαρκή κεφάλαια για την κάλυψη των κεφαλαιακών απαιτήσεων και της μόχλευσης των εν λόγω κεφαλαίων για τη δημιουργία άτοκων πιστώσεων για τις τοπικές ανάγκες.

Αυτό ακριβώς έκανε ο Χάμιλτον όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τα χρέη της κυβέρνησης που ήταν αδύνατο να αποπληρωθούν: έβαλε υπάρχοντα κονδύλια της κυβέρνησης σε μια τράπεζα, τότε τα δανείστηκε πίσω πολλές φορές, χρησιμοποιώντας το αποδεκτό "κλασματικό αποθεματικό» μοντέλο.

Η λύση της Ιαπωνίας, είναι επίσης μια παραλλαγή του Χάμιλτον, που προτάθηκε δύο αιώνες νωρίτερα. Η Ιαπωνία διατηρεί την ιδιότητά της ως η τρίτη σε μέγεθος οικονομία στον κόσμο, αν και έχει ένα χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στα 226%. Η Ιαπωνία έχει κάνει «νομισματοποίηση» (monetized) του εθνικού της χρέους, μετατρέποντάς το στο εθνικό χρηματικό απόθεμα. Η κρατική κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας κρατά το ιαπωνικό δημόσιο χρέος ίσο με το 100% ΑΕΠ της χώρας, και επειδή η κυβέρνηση κατέχει τη τράπεζα, το δάνειο (χρέος) είναι άτοκο και μπορεί να μεταφερθεί επ' αόριστον.

Ένα Άτοκο δάνειο που μεταφέρεται επ’ άπειρον είναι το ΙΔΙΟ με την δύναμη της έκδοσης χρήματος από το ίδιο το κράτος.

http://kostasxan.blogspot.com/2011/07/blog-post_725.html

Τσιπάκι κάνει 1 τρισ. υπολογισμούς το δευτερόλεπτο

H μεγαλύτερη εταιρεία κατασκευής μικροεπεξεργαστών στον κόσμο, η αμερικανική Intel, παρουσίασε ένα νέο ''τσιπάκι''... που φθάνει την ταχύτητα του ενός teraflop, δηλαδή μπορεί να κάνει ένα τρισεκατομμύρια υπολογισμούς το δευτερόλεπτο, κάτι που ποτέ πριν δεν είχε επιτευχθεί από ένα και μοναδικό τσιπ.

Ήταν το 1997, όταν η Intel παρουσίασε τον πρώτο υπερ-υπολογιστή συνολικής ισχύος ενός teraflop, μόνο που για να επιτευχθεί τότε εκείνη η ισχύς, ο σούπερ-υπολογιστής συνδύαζε την ισχύ σχεδόν 10.000 επεξεργαστών Pentium II, με ασύλληπτα ακριβότερο συνολικό κόστος (55 εκατ. δολ).

Το νέο τσιπ, με την ονομασία "Knights Corner", παρουσιάστηκε σε συνέδριο σούπερ-υπολογιστών στο Σιάτλ, σύμφωνα με το BBC. Τόσο ισχυροί επεξεργαστές χρησιμοποιούνται συνήθως σε πεδία που απαιτούν πολύπλοκους επιστημονικούς υπολογισμούς, όπως η πρόβλεψη του καιρού, η μοντελοποίηση μορίων στην χημεία και τη βιολογία ή η προσομοίωση αυτοκινητιστικών συγκρούσεων, όπως μετέδωσε το Αθηναϊκό Πρακτορείο.

Το νέο τσιπ-αστραπή, που έχει πάνω από 50 πυρήνες ενσωματωμένους στο ίδιο τμήμα πυριτίου, λειτουργεί ως συν-επεξεργαστής, αναλαμβάνοντας ορισμένες από τις πιο πολύπλοκες εργασίες που πρέπει να εκτελέσει η κεντρική μονάδα επεξεργασίας του ηλεκτρονικού υπολογιστή.

Το "Knights Corner",σύμφωνα με την εταιρεία, είναι το πρώτο που υποστηρίζει πλήρως την τεχνολογία PCI Express 3.0, επιτρέποντας έτσι τη μεταφορά δεδομένων σε άλλες συσκευές με την εντυπωσιακή ταχύτητα των 32 gigabytes το δευτερόλεπτο.

Η Intel ευελπιστεί ότι έως το 2018 θα έχει υπερ-εκατονταπλασιάσει τη σημερινή μέγιστη επεξεργαστική ισχύ, κάτι όμως που η ανταγωνίστρια εταιρία Nvidia δεν πιστεύει ότι θα συμβεί πριν το 2035.
http://bloglines.gr/articles/294489/%CE%A4%CF%83%CE%B9%CF%80%CE%AC%CE%BA%CE%B9-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%B9-1-%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%83-%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%BF

Από τις τσέπες μας στην Proton Bank

Αξίζει νά τό διαβάσετε μέχρι τό τέλος.

Εδώ και λίγες ημέρες τα ΜΜΕ βουΐζουν για την κινηματογραφική ληστεία του υποκαταστήματος της Alpha Bank που βρίσκεται στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, αλλά και την άμεση εξιχνίασή της.

Η "ληστεία του αιώνα" όμως δεν είναι αυτή, παρά τους τίτλους των δελτίων ειδήσεων. Η ληστεία του αιώνα είναι κατά πάσα πιθανότητα η άτσαλα κουκουλωμένη υπόθεση της Proton Bank, με πρωταγωνιστή τον νεαρό επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη. Ακολουθεί μια συνοπτική παρουσίαση της υπόθεσης.

Λεία 51.000.000 ευρώ

Στο τέλος του Ιούλη, δημοσιεύθηκε έκθεση της αρχής για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος που κάνει λόγο για υπεξαίρεση 51.000.000 ευρώ από την Proton Bank, με άμεση συνεργία μελών του ΔΣ της.
Σύντομα οι υποψίες επικεντρώθηκαν στον Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, μιας και η υπεξαίρεση φαίνεται πως έγινε μέσω δανείων της τράπεζας προς εταιρείες του ομίλου Alapis, τα οποία κατέληγαν στους τραπεζικούς λογαριασμούς φυσικού προσώπου άμεσα συνδεδεμένου με τον επιχειρηματία και βασικό τους μέτοχο κ. Λαυρέντη Λαυρεντιάδη. Άμεσα, οι λογαριασμοί του Λ. Λαυρεντιάδη -καθώς και έξι άλλων μελών του ΔΣ της τράπεζας- πάγωσαν και ταυτόχρονα απαγορεύθηκε η οποιαδήποτε μεταβολή στην ακίνητη περιουσία του, ώσπου να ολοκληρωθεί η έρευνα που πραγματοποιούσε η ανεξάρτητη αρχή.
Ούτε γάτα, ούτε ζημιά
Σε αυτό το σημείο, ήρθε η ώρα να γνωρίσετε το άρθρο 384 του Ποινικού Κώδικα. Πρόκειται για μια νέα πατέντα της ελληνικής δικαιοσύνης που ψηφίστηκε το 2010 -κατά σύμπτωση, την ίδια περίοδο που άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτες υποψίες για την υπεξαίρεση, σύμφωνα με την οποία «το αξιόποινο της κλοπής και της υπεξαίρεσης εξαλείφεται αν ο υπαίτιος με δική του θέληση και πριν ακόμη εξετασθεί με οποιονδήποτε τρόπο για την πράξη του από τις αρχές ικανοποιήσει εντελώς τον ζημιωμένο». Κοινώς, εάν η κομπίνα δεν πιάσει, ο δράστης μπορεί απλά να επιστρέψει τα χρήματα που έκλεψε και να πάει σπίτι του, με καθαρό ποινικό μητρώο και γεμάτος εμπειρίες για την επόμενη προσπάθεια -αρκεί να το κάνει πριν κληθεί από τη δικαιοσύνη.

Έτσι λοιπόν, στις 29 Σεπτεμβρίου, ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης αποφάσισε να κάνει χρήση του άρθρου 384 του Ποινικού Κώδικα. Με κάποιον μαγικό τρόπο, όλη η προαναφερθείσα έρευνα της ανεξάρτητης αρχής δεν θεωρήθηκε εξέταση της ενοχής του από τη δικαιοσύνη, κι έτσι η ενέργειά του έγινε δεκτή από τον εισαγγελέα και η υπόθεση του ξεπλύματος θα θεωρηθεί λήξασα μόλις τακτοποιηθούν κάποιες "τυπικές" λεπτομέρειες.
Μας νοιάζει; Μας νοιάζει!
Όλα αυτά δεν θα ήταν τόσο σημαντικά, αν αφορούσαν απλά κομπίνες μεταξύ επιχειρηματιών. Το πρόβλημα είναι πως, όπως συμβαίνει συνήθως, τα σπασμένα καλείται να τα πληρώσει ο απλός κόσμος.
Η κακοδιαχείριση της διοίκησης Λαυρεντιάδη -με αποκορύφωμα, προφανώς, την υπεξαίρεση των 51.000.000 ευρώ- δημιούργησε τεράστια προβλήματα ρευστότητας στην Proton Bank η οποία κατέρρευσε και τώρα θα πρέπει να διασωθεί από το ελληνικό κράτος -δηλαδή με χρήματα από τις τσέπες όλων μας. Το ακριβές ποσόν που καλείται να καλύψει το δημόσιο ανέρχεται στα 863.000.000 ευρώ, χωρίς να υπολογίζονται διάφορες ενέσεις ρευστότητας που έχει δεχτεί η τράπεζα τα τελευταία δύο χρόνια.

Σσσστ!

Θα περίμενε κανείς ένα τέτοιο σκάνδαλο να κάνει πάταγο. Κι όμως. Όπως έγραψε και το The Press Project τον Αύγουστο: «Αυτό που συνέβη είναι ότι δεν συνέβη τίποτα. Η είδηση ουσιαστικά δεν" πέρασε ούτε στα ψιλά" ούτε στα χοντρά της ελληνικής δημοσιογραφίας. Εκτός από tovima.gr/in.gr που φιλοξένησαν από το μεσημέρι την είδηση, site όπως αυτά της Καθημερινής, του Έθνους, του Πρώτου Θέματος, του ΑΝΤ1, του ΣΚΑΪ και της ΕΡΤ αλλά και αμιγώς διαδικτυακά μέσα όπως το newsit.gr,
newsbeast.gr, zougla.gr, real.gr, ellispoint.gr, e-go.gr, ακόμα και το tvxs.gr δεν είχαν ούτε μία λέξη για μια είδηση πρωτοσέλιδου. Κι αυτό, ενώ πολλά από τα παραπάνω ΜΜΕ είχαν συνεχή παρακολούθηση της
επικαιρότητας και προέβαλλαν αναλυτικά τον "καθαρισμό" του Συντάγματος και την επικείμενη συνέλευση των "απερίσκεπτων" οδηγών ταξί».

Αν αναρωτιέστε το γιατί, η απάντηση βρίσκεται στο τεράστιο άνοιγμα που έκανε ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης στα ΜΜΕ. Σύμφωνα με το blog anergoidimosiografoi.blogspot.com, ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης μέσω της ΝΕΠ Εκδόσεις κατέχει:

Το 12,53% της Πήγασος Εκδοτική (Έθνος, Ημερησία, Αγγελιοφόρος, e-go.gr)
Το 26,66% της ΚΠΜ Εκδοτικής του Γ. Κύρτσου (City Press, City Auto Moto, Sunday Press)
Το 9,62% στη Χ.Κ. Τεγόπουλος
Το 49% της Veto του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου
Το 100% του Flash FM (από τον Κόκκαλη)
Το 100% της Athens News
Το100% της Espresso (από Φιλιππάκη - Βαρδινογιάννη) και το espresso.gr
Το 50% των εκδόσεων «Επίκαιρα» (από τις εκδόσεις Λιβάνη)
Το 100% της Ισοτιμίας και το isotimia.gr
Το 100% της Daily Press
Το 100% του Sport TV (πρώην Magic του Κόκκαλη) και το 100% του Καναλιού «10 » (από τον Γ. Τράγκα)
Το 10% του ΣΚΑΙ FM και το 10% του Red FM
Το 100% της αθλητικής «Score»
Το portal Nooz.gr

Επίσης, φημολογείται πως ο Λαυρεντιάδης χρηματοδότησε μεγάλο μέρος της προεκλογικής καμπάνιας του ΠΑΣΟΚ το 2009.
(Αυτό το τελευταίο δεν αληθεύει όπως δεν αληθεύει και το ότι ο Τσουκάτος το εκατομμύριο που του έδωσε η Siemens το έδωσε στο ταμείο του ΠΑΣΟΚ. Το εκατομμύριο δεν το έχει ο Τσουκάτος, δεν το παρέλαβε το ταμείο του ΠΑΣΟΚ, άρα κάπου μεταξύ οικίας Τσουκάτου και Χαρ. Τρικουπη-Ιπποκράτους ίπταται στον αέρα ένα εκατομμύριο. Ο ευρών μπορεί να το κρατήσει. Δικό του.)

Real Time Spread ευρωπαϊκών 10ετών ομολόγων
Επιλέξτε χώρα για προβολή γραφήματος

Χώρα              Spread    Ενημέρωση
Ελλάδα           2727,4    18/11/2011 6:02 πμ
Ιρλανδία         646,9      18/11/2011 6:02 πμ
Πορτογαλία    971,9      18/11/2011 6:02 πμ
Ισπανία          494,7       18/11/2011 6:02 πμ
Ιταλία            511,2       18/11/2011 6:02 πμ
Γαλλία          171,5       18/11/2011 2:01 πμ
Βέλγιο          299,8       17/11/2011 6:58 μμ

http://www.kerdos.gr/default.aspx?id=1615404&nt=103

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Δελτίο Τύπου
Οπτικοακουστικό υλικό 
ΑΟΖ: Από τη Στρατηγική Κίνηση στην Οικονομική Λύση 
[Νίκος Λυγερός, Θ.Καρυώτης, Σ.Κασσίνης, Αθήνα 12/11]
http://gerasimos-politis.blogspot.com/2011/11/1211.html





Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΛΗΣΤΕΙΑΣ

Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΛΗΣΤΕΙΑΣ
Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΛΗΣΤΕΙΑΣ
Τρίτη, 15 Νοέμβριος 2011 01:25
Εκτύπωση PDF

andrianopoulosΤι σόι σύστημα δίκαιο είναι αυτό της λεγόμενης αναδιανομής εισοδήματος μεσω της φορολογίας; Δίκαιο για ποιόν; Γι αυτόν που τα δούλεψε, τα έβγαλε και του τα παίρνουν; Η μήπως για εκείνον που χωρίς να τα αξιζει του τα μοιράζουν; Μαθαίνοντάς τον στην παθητικότητα, στην προσοδοθηρία και τον ωχαδερφισμό. Και πως είναι δίκαιο όταν ο περισσότερος κόσμος δεν έχει χρήματα διαθέσιμα για να τα πληρώσει; Δεν φορολογούν καν την πρόσοδο η το εισόδημα. Φορολογούν την ύπαρξη περιουσίας. Και την δημεύουν. Η δικαιοσύνη της ληστείας...

Σύμφωνα με τον Μάρξ η εργασία αποφέρει υπεραξία. Που την καρπώνονται οι καπιταλιστές. Με βάση την σοσιαλιστική λογική δεν μένει στα χέρια σου. Σου την αφαιρεί το κράτος. Ναι, αυτό ακριβώς που, σύμφωνα με τον Μάρξ, θα είχε διαλυθεί!! Αλλά δεν σου αφαιρεί μόνο την υπεραξία (αν θεωρήσουμε πως υπάρχει). Σου αφαιρεί και δίκαια εξασφαλισμένο εισόδημα, Ακόμα και την περιουσία - αν δεν δουλεύεις η είσαι άνεργος.

Αν υποθέσουμε πως τα νούμερα είναι σωστά. Και πράγματι, όπως κάποιοι ισχυρίζονται, το 50% του παγκόσμιου πλούτου βρίσκεται στα χέρια του 1% των κατοίκων του πλανήτη. Και λοιπόν τι; Τον έκλεψαν; Και ποιός θα τον αφαιρέσει και θα τον μοιράσει "δίκαια"? Και με ποιόν τρόπο? Οπου επιχειρήθηκε κάτι τέτοιο καταλήξαμε σε φτώχεια, σε καταπίεση και σε σώρευση τελικά πλούτου σε λίγους δικτάτορες η σε κεντρικά ελεγχόμενες δημόσιες γραφειοκρατίες. Το ζητούμενο θα πρέπει να είναι όχι η ίση μοιρασιά του πλούτου. Και η ισότητα. Που είναι τελικά ανέφικτη. Αλλά η συμμετοχή του κόσμου στην ευημερία. Μέσω της δημιουργίας πλούτου. Που προυποθέτει χαμηλή φορολογία. Και λιγότερες κρατικές δαπάνες. Αλλιώς καταλήγουμε στην ίση κατανομή της μιζέριας. Εκεί που πάμε στην Ελλάδα τώρα, δηλαδή...

Σαφώς και υποστηρίζω την έμμεση φορολογία την οποία δεν θεωρώ περισσότερη άδικη της άμεσης. Γιατί ο Ωνάσης λ.χ θα πρέπει να πληρώσει μεγαλύτερο ΦΠΑ από εμένα; Το ίδιο προιόν δεν καταναλώνουμε; Η διαφορά βρίσκεται στην ποσότητα. Εγώ δηλ θα ψωνίσω λιγότερα στο Σούπερ Μάρκετ από αυτόν, θα πάω στον κιν/φο μόνος μου ενώ αυτός μπορεί να στείλει ολόκληρη την φαμίλια του, εργαζόμενους στο σπίτι του κλπ. Αυτός θα αγοράσει στόλο αυτοκινήτων ενώ εγώ ένα μοναδικό μικρού κυβισμού ΙΧ. Δεν πληρώνει στο σύνολο πολύ παραπάνω από εμένα? Αν βέβαια καταναλώνω παραπάνω πράγματα από τα ονομαστικά μου εισοδήματα, τότε δίκαια πληρώνω παραπάνω έμμεσους φόρους. Γιατί προφανώς δεν είμαι φτωχός. Και φοροδιαφεύγω...

Και γιατί να έχει μεγαλύτερο συντελεστή κάποιος επειδή είναι πλούσιος; Μαζί τα κάναμε; Τα έκλεψε; Ιδιαίτερα μάλιστα αν κάποιοι έκαναν την περιουσία τους στο εξωτερικό. Δίχως την παραμικρή συνδρομή του ελληνικού κράτους και των όποιων υποδομών του. Κι αν δεν ξοδεύει, άρα δεν φορολογείται, λοιπόν τι; Αρα δεν απολαμβάνει τον πλούτο. Θα τον φορολογήσεις επειδή στερείται; Δεν έχει απόλυτη εφαρμογή εδώ η παραβολή του Μέρμιγκα και του Τζίτζικα που χρησιμοποίησα παλαιότερα...;

AIRPORT CHECKING CELL PHONES...


When you see the pictures below, you will understand why they want our cell phones through the x-ray machine.  If you get asked to test your cell phone at the airport, this is the reason! 



 

Cell phone GUNS have arrived.  And they are real.  Beneath the digital phone face is a  ..22 caliber handgun capable of firing four rounds in rapid succession -- using the standard telephone keypad. European law enforcement officials are stunned by the discovery of these deadly decoys.

 

Only when you have one in your hand do you realize that  they are heavier than a regular cell phone.

 




Be patient  -- If security asks to look at your cell phone OR turn it on to show that it works.  They have a good reason! Wake up to our NEW WORLD!! 


Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Μήπως μας συμφέρει να χρεωκοπήσουμε; | Άρθρα | NewsTime

Παραθέτω το σχόλιο-κείμενό προς διευκόλυνση  :

Το δημοσίευμα του Γ. Καισάρειου είναι ολίγον έωλον (8 Φεβρ. 2011) και τα στατιστικά στοιχεία δεν έχουν καμιά σχέση με τα σημερινά.
Το τεράστιο έλλειμμα του 13% -- και χαμηλότερο να είναι, έστω το μισό, δηλ. 6,5% -- είναι απαράδεκτο. Είναι δε δημιούργημα των εκάστοτε κυβερνήσεων για ανομολόγητες δαπάνες, αλλά ακόμα χειρότερα όπου σήμερα, μ’ όλες τις ανάλγητες περικοπές δαπανών (μισθών και συντάξεων), οι δαπάνες του δημοσίου αντί να μειώνονται, ως θα ήταν αναμενόμενο, παρουσιάζουν σημαντική αύξηση. Γεγονός που για μια ακόμη φορά καταδεικνύει την κυβερνητική κακοδιαχείρηση και ανικανότητα τιθασεύσεως των αμαρτωλών δαπανών. Αυτή η κυβέρνηση και η κάθε όμοια της είναι ανίκανη, επικίνδυνη και άμεσα εξωστέα.
Από την άλλη μεριά είναι γνωστό ότι χρέος μεγαλύτερο της τάξεως του 80 με 90% του ΑΕΠ είναι μη εξυπηρετήσιμο. Άρα όλες οι περικοπές και τα κουρέματα είναι εις μάτην, επειδή δεν κατεβάζουν το χρέος κάτω του προαναφερθέντος ποσοστού, ώστε να καταστεί διαχειρίσιμο.
Εκτιμάται ότι οι αλληλέγγυοι εταίροι που τα γνωρίζουν αυτά μας διατηρούν το χρέος μας στο 120%, περίπου, ώστε να μας έχουν συνεχώς υπό τον απόλυτο έλεγχό του ή άλλως πως στο «χέρι», ώστε να μας κινούν σαν να ‘μαστε μαριονέτες και να μας επαπειλούν, προβάλλοντας εκάστοτε κάποιο φόβο, σαν να είναι τρομολάγνοι (;).
Συμφωνώ απόλυτα με την περικοπή αυτού του δημοσιεύματος «Οι επενδυτές που αγοράζουν κρατικά ομόλογα, ενεργούν ακριβώς όπως οι επενδυτές που αγοράζουν εταιρικά ομόλογα. Αν η εταιρεία δεν πάει καλά, τότε η αξία  αυτού του ομολόγου πέφτει. Αν η εταιρεία πτωχεύσει, τότε ο επενδυτής τα χάνει όλα.». Εκ συμπτώσεως αυτή τη θέση, επειδή την πιστεύω ακράδαντα, την έχω αναπτύξει και σε παλαιότερα σχόλια μου.
Πέραν των ανωτέρω και επειδή υπάρχει, δικαιολογημένα, η αναπόφευκτη εντύπωση ότι το ελληνικό χρέος είναι επαχθές και επονείδιστο, επιβάλλεται η σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ), αλλά τα τρία, σήμερα, συγκυβερνώταν κόμματα, τον περασμένο Μάιο αρνήθηκαν τη σύσταση ΕΛΕ, που είχε προταθεί από τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ. Τυχαίο; Τι ήθελαν και οι τρεις να κρύψουν τότε; Τι θα κουκουλώσουν σήμερα που συγκυβερνούν;
Εν πάση περιπτώσει, η επαναδιαπραγμάτευση είναι μια παγία διεθνής πρακτική όπως εγκυρότατα μας παρουσιάζει και αναλύει ο Professor emeritus UMass, Amherst, Richard Wolff (http://www.youtube.com/results?search_query=Professor+emeritus+UMass%2C+Amherst%2C+Richard+Wolff&aq=f), την οποία δεν είδαμε να συντελείται κατά τα ειωθότα.
Πέραν του γεγονότος ότι η αναδιάρθρωση του λειτουργικού μοντέλου της χώρας απαιτεί χρόνο απαιτεί, πρωταρχικά, όραμα, τόλμη και αποφασιστικότητα.
Ας δούμε αν ο τεχνοκράτης πρωθυπουργός θα υιοθετήσει τραπεζοκεντρική (των κερδοσκόπων) ή ανθρωποκεντρική πολιτική.