Ολοκληρώθηκε τα χαράματα η αποστολή στα Σκόπια

 Δεν ξέρω γιατί από τον "πατριωτικό "χώρο, και τον "ΛΑΟΣ", δεν πήγε κανένας, δεν αναφέρθηκε κανένας. Που ήταν το ΤΗΛΕ ΑΣΤΥ;

Νομίζω ότι από τον Μπουμπούκο μέχρι την "τσόντα" της Τζουτζούκας, το "παπατζηλίκι" πάει σύννεφο!

Συγχαρητήρια στον  κ. Παπαθεμελή, που τελικά δεν είναι μόνο ο πλέον έντιμος, αλλά και ο μόνος αληθινός πατριώτης

Στέφανος Σωτηρίου

 

----- Forwarded Message ----

From: Grafeio Typou <press@danagennisi.gr>

To: nipesot@yahoo.com

Sent: Thursday, February 19, 2009 2:19:31 PM

Subject: Ολοκληρώθηκε τα χαράματα η αποστολή στα Σκόπια

ΤΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Ναυάρχου Νικοδήμου 2, 105 57, Σύνταγμα, Αθήνα

Τηλ. 213314314 Φαξ: 2103217771 Ηλ. Δ/νση: press@danagennisi.gr

www.danagennisi.eu. Διαδικτυακό Ραδιόφωνο: www.e-radio.gr

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

Εκπρόσωπος: Σταύρος Βιτάλης

Τηλ.: 6979112273

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

19/2/09

Χωρίς κανένα απρόοπτο, επέστρεψε τα χαράματα σήμερα η αποστολή της Δημοκρατικής Αναγέννησης στα Σκόπια και στο Ψυχιατρείο Μπάρντοφτσι, η οποία είχε οργανωθεί για την αναζήτηση και απελευθέρωση του αγωνιστή της Δημοκρατίας Βάσκο Γκλιγκορίεβιτς

Σε αναμονή σήμερα, 19 Φεβρουαρίου της απελευθέρωσης του Γκλιγκορίεβιτς,και με δεδομένες τις εργώδεις προσπάθειες της ελληνικής αποστολής, η Δημοκρατική Αναγέννηση, οφείλει να ευχαριστήσει δημοσίως τα 30 μέλη της αποστολής. Που μέσα σε ένα κλίμα ανασφάλειας και δυσπιστίας που καλλιεργούν τα τελευταία χρόνια οι Σκοπιανοί, κατάφεραν να ολοκληρώσουν την αποστολή τους. Φθάνοντας μπροστά στο ψυχιατρείο Μπάρντοφτσι έξω από τα Σκόπια, και απαιτώντας να μάθουν για την τύχη του Βασίλη.

Να προσθέσουμε εδώ πως από το απόγευμα χθες, τα σκοπιανά ΜΜΕ, έκαναν εκτενείς αναφορές για την αποστολή με θετικό τρόπο, ενώ σήμερα ο Τύπος των Σκοπίων, επανέρχεται στο γνωστό του ψυχροπολεμικό μοτίβο, μιλώντας για προκλητική ενέργεια των Ελλήνων. Κάτι που δείχνει καθαρά πως το καθεστώς,τράβηξε το αφτί των σκοπιανών δημοσιογράφων, καλώντας τους να ανατρέψουν την θετική εικόνα που παρουσίασε η αποστολή, η οποία υπερτόνιζε σε κάθε ευκαιρία τον ανθρωπιστικό της χαρακτήρα.

Όπως και να έχει το πράγμα, η αλήθεια είναι πως από σήμερα η Σκοπιανή πολιτική ηγεσία, είναι υποχρεωμένη να προχωρήσει στην απελευθέρωση του Βασίλη. Γιατί είναι έκθετη στα μάτια της Διεθνούς Κοινότητας στης οποίας τα διάφορα φόρα, επιχειρεί να γίνει μέλος. Εάν δεν το κάνει αυτό σήμερα κιόλας η Σκοπιανή κυβέρνηση, θα έχει να αντιμετωπίσει τους διεθνείς οργανισμούς και τις ΜΚΟ για τα δικαιώματα του ανθρώπου, οι οποίες δεν θα επισκεφθούν αυτή την φορά τα Σκόπια με φιλική προσέγγιση όπως η αποστολή της Δημοκρατικής Αναγέννησης, αλλά με επιτροπές ειδικών, όπως ορίζουν οι διεθνείς υποχρεώσεις των Σκοπίων.

Πάντως, το θετικό είναι πως από την επίσκεψη μέλους της αποστολής στον Βασίλη και την συνομιλία που είχε μαζί του, προκύπτει πως είναι καλά, παρότι από ότι είπε ο ίδιος στον εκπρόσωπο της αποστολής, τις πρώτες μέρες τον είχαν δεμένο στο κρεβάτι του και του έδιναν ισχυρές δόσεις ναρκωτικών κοκτέιλ.

Εδώ πρέπει να σημειώσουμε πως, ενώ τα διεθνή και σκοπιανά ΜΜΕ έκαναν εκτενείς αναφορές στην πορεία της αποστολής, τα ελληνικά ΜΜΕ και ο Τύπος για λόγους που δεν μπορεί το Γραφείο Τύπου της Δημοκρατικής Αναγέννησης να κατανοήσει, έθαψαν κυριολεκτικά την αποστολή στα Σκόπια. Με εξαίρεση φυσικά τους Έλληνες bloggers που κράτησαν ενήμερο τον κόσμο σε όλα τα στάδια της αποστολής, και τα Τοπικά ΜΜΕ, που κάλυψαν την όλη προσπάθεια,μαζί με το συνεργείο του Άλτερ και της ΕΤ3. Όπως και να 'χει όμως, η αλήθεια είναι πως όσο και αν σε αυτή τη χώρα ισχύει η ρήση του μακαριστού Χριστόδουλου περί της κατσίκας του γείτονα, η αποστολή κατάφερε αυτό το οποίο είχε σαν στόχο: Την αποσαφήνιση της κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο Βασίλη Γκλιγκορίεβιτς αλλά και την αίσθηση πως όταν οι Έλληνες θέλουν,μπορούν να υπερασπιστούν την κακοποιημένη τους αξιοπρέπεια, από τις ανιστόρητες αλχημείες των σκοπιανών και το κλίμα φόβου που προσπαθούν να καλλιεργήσουν.

ΥΠΕΧΩΔΕ για καμάρι .....

Βρέθηκε η ΜΕΛΕΤΗ - ΣΟΚ για τον Ασωπό που είχε "θάψει" στα συρτάρια του το ΥΠΕΧΩΔΕ
Κατά τη διαρκεια της δίκης ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗ ματαίως ο συνήγορός της κ. Νίκος Κωνσταντόπουλος αναζητούσε την περίφημη μελέτη του ΙΓΜΕ σχετικά με τις μετρήσεις στην περιοχή Ασωπού-Οινοφύτων για εξασθενές χρώμιο και άλλα τοξικά βαρέα μέταλλα!

Η Κεντρική Υπηρεσία Υδάτων του ΥΠΕΧΩΔΕ απαντούσε με ασάφειες για την μελέτη αυτή, που την χαρακτήρισε απλά, ως αναγνωριστική", χωρίς να αποκαλύψει τα ακριβή στοιχεία από τις μετρήσεις - αναλύσεις που είχανα γίνει, από τον Φεβρουάριο του 2008.....

Και ας την είχε παραγγείλλει την μελέτη το ίδιο το ΥΠΕΧΩΔΕ! Μάλιστα, απάντησε ότι ανατέθηκε στο ΙΓΜΕ, νέα μελέτη πιο ολοκληρωμένη για να εξαχθούν ασφαλέστερα αποτελέσματα!

Η μελέτη αυτή κρατήθηκε πεισματικά ως ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΗ στα συρτάρια του ΥΠΕΧΩΔΕ, το οποίο ανακοίνωνε ότι "όλα βαίνουν καλώς" - "η κατάσταση έχει βελτιωθεί", "τα νερά είναι καθαρά"....

Μέχρι σήμερα που αυτή η μελέτη έρχεται στο φως. Και αποκαλύπτεται επιτέλους όλη η αλήθεια, αυτή που διατρνώνουν τόσο καιρό όλοι όσοι ασχολούνται με την Τραγωδία του Ασωπού και φώναζε στα δικαστήρια η Καραβασίλη!

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ "Στο συρτάρι έμειναν οι μετρήσεις του ΙΓΜΕ, που δείχνουν καταστροφή των υπόγειων υδάτων από επικίνδυνα τοξικά", ΤΑ ΝΕΑ: ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Χάρης Καρανίκας - ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

Στοιχεία- σοκ για την εγκληματική ρύπανση στη Βοιωτία και τη Βορειοανατολική Αττική με εξασθενές χρώμιο και άλλες καρκινογόνες ουσίες καταγράφει έρευνα του Ινστιτούτου Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών, η οποία αποκρυπτόταν επιμελώς από τους ενδιαφερομένους και αποκαλύπτουν σήμερα «ΤΑ ΝΕΑ».

Αν και η συγκεκριμένη μελέτη ολοκληρώθηκε τον Φεβρουάριο του 2008 και κοινοποιήθηκε στην Κεντρική Υπηρεσία Υδάτων του ΥΠΕΧΩΔΕ, δεν δόθηκε στη Νομαρχία Ανατολικής Αττικής- η οποία επίμονα τη ζητούσε επί πέντε μήνες - με την αιτιολογία ότι «κατά τη γνώμη της υπηρεσίας μας, δεν τεκμηριώνονται επαρκώς τα συμπεράσματά της». Ωστόσο, ειδικοί επιστήμονες που διάβασαν τη μελέτη κάνουν λόγο για «εις βάθος λεπτομερειακή έρευνα τόσο από την πληθώρα των ρυπαντών που αναλύονται όσο και από τη γεωγραφική έκταση. Δεν μπορεί αυτή η έρευνα να χαρακτηρίζεται αναγνωριστική όταν υπάρχουν πάνω από 80 σημεία υδροληψίας και αναλύονται τουλάχιστον 7 ρύποι».

Στην «Αναγνωριστική υδρογεωλογική- υδροχημική έρευνα ποιοτικής επιβάρυνσης των υπόγειων νερών της ευρύτερης περιοχής της λεκάνης του Ασωπού», που εκπονήθηκε από τον Τομέα Υδατικών Πόρων και Περιβάλλοντος του ΙΓΜΕ, καταγράφονται συγκεντρώσεις που ξεπερνούν τα 100 μικρογραμμάρια εξασθενούς χρωμίου ανά λίτρο νερού.

Αυτές εντοπίζονται στην Παραλία Αυλίδος, βορειοανατολικά του Αγίου Θωμά, δυτικά από τα Οινόφυτα και νοτιοανατολικά του Ασπροκάμπου. Συγκεντρώσεις της τάξεως των 50 μικρογραμμαρίων εξασθενούς χρωμίου εμφανίζονται κατά κύριο λόγο νότια των Οινοφύτων πέριξ της κοίτης του Ασωπού, βόρεια και ανατολικά του Ασπροκάμπου, ενώ στα 20-30 μικρογραμμάρια βρίσκονται τα υπόγεια ύδατα βόρεια του Σχηματαρίου, στον Ωρωπό και το Χαλκούτσι.

Την ίδια ώρα το όριο ποσιμότητας σύμφωνα με την νομοθεσία είναι 50 μικρογραμμάρια ολικού χρωμίου- και όχι μόνο εξασθενούς- ανά λίτρο, ενώ ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κατατάσσει το εξασθενές χρώμιο ως καρκινογόνο ουσία που δεν θα έπρεπε να συναντάται στο νερό.

ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4503003&ct=1

Ζητάει προστασία των μειονοτικών ομάδων στην Ελλάδα

ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ
Του ΝΙΚΟΥ ΡΟΥΣΣΗ

Επικριτικός, για την εμμονή των ελληνικών αρχών να μην αναγνωρίζουν το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι και της δημιουργίας Ενώσεων σε μειονοτικές ομάδες που ζουν στη χώρα, εμφανίζεται ο επίτροπος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Συμβουλίου της Ευρώπης, Τόμας Χάμαρμπεργκ, σε έκθεσή του, για τα δικαιώματα των μειονοτήτων στην Ελλάδα, η οποία πρόκειται σήμερα να δοθεί στη δημοσιότητα. Υποστηρίζοντας ότι απαιτούνται περισσότερα και πιο αποφασιστικά μέτρα για την προστασία των μειονοτήτων στην Ελλάδα, ο επίτροπος βάζει, εμμέσως πλην σαφώς, θέμα αναγνώρισης των δικαιωμάτων κι άλλων μειονοτήτων στην Ελλάδα, πλην της μουσουλμανικής που, κατά την πάγια θέση της χώρας μας, είναι η μόνη αναγνωρισμένη μειονότητα, στο ελληνικό έδαφος, με βάση τη συνθήκη της Λωζάννης.

http://www.enet.gr/online/online_text/c=110,id=14117908

Για «αμόκ ένοπλων επιθέσεων» μιλά η ΕΛ.ΑΣ.

Yπό το φόβο νέων τρομοκρατικών επιθέσεων, συνεχίζονται οι έρευνες της ΕΛ.ΑΣ. τόσο για την απόπειρα βομβιστικής επίθεσης στη Citibank, με παγιδευμένο με εκρηκτικά αυτοκίνητο, όσο και στον τηλεοπτικό σταθμό Alter.

Σύμφωνα με το Βήμα, αξιωματικοί της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας κάνουν λόγο για «αμόκ ένοπλων επιθέσεων από τη νέα γενιά τρομοκρατών, οι οποίοι έχουν πραγματοποιήσει πέντε χτυπήματα μέσα σε περίπου 60 ημέρες και οι οποίοι πλέον δεν υπολογίζουν αν υπάρχουν ανθρώπινες απώλειες...».

Η απόπειρα επίθεσης στα κεντρικά γραφεία της Citibank στην Κηφισιά έχει προκαλέσει πανικό στις αρχές, αφού το όχημα που χρησιμοποιήθηκε ήταν παγιδευμένο με 80 κιλά εκρηκτικών.

«Η ποσότητα αυτή θα μπορούσε να προκαλέσει κατάρρευση μεγάλου τμήματος των κτιρίων της Citibank. Επιπλέον, γύρω από τις εγκαταστάσεις της τράπεζας υπάρχουν πολλές κατοικίες και είναι βέβαιο ότι και εκεί θα υπήρχαν θύματα. Το ωστικό κύμα από μια τέτοια τεράστια έκρηξη μπορούσε να προκαλέσει τροχαία ατυχήματα στην Εθνική οδό αλλά και ζημιές σε ακτίνα 4-5 χιλιομέτρων. Θα ήταν μια τεράστια καταστροφή» αναφέρουν αξιωματικοί της Αντιτρομοκρατικής, σημειώνοντας πως η ενέργεια των δραστών θυμίζει επιθέσεις σε χώρες της Μέσης

Ανατολής και «γι' αυτό και εξετάζουμε κάθε σενάριο για τις διασυνδέσεις των δραστών...».

Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, από τμήματα του εκρηκτικού μηχανισμού προκύπτει το συμπέρασμα ότι πίσω από την ενέργεια αυτή κρύβεται η οργάνωση «Επαναστατικός Αγώνας».

Όπως εκτιμά η ΕΛ.ΑΣ., «η έκρηξη δεν σημειώθηκε επειδή υπήρχε λάθος στη συνδεσμολογία και οι πυροκροτητές δεν μπόρεσαν να ενεργοποιήσουν τέτοια μεγάλη ποσότητα εκρηκτικής ύλης».

Η επίθεση στο Alter

Ανησυχία έχει προκαλέσει στην ΕΛ.ΑΣ. και η επίθεση, στις 17 Φεβρουαρίου, στον τηλεοπτικό σταθμό Alter, η οποία θεωρείται «έργο» της «Σέχτας Επαναστατών».

Η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία εστιάζει το ενδιαφέρον της στο βίντεο από τις εξωτερικές κάμερες του κτιρίου, οι οποίες έχουν καταγράψει τις κινήσεις των δραστών.

Είναι, δε, πιθανόν το βίντεο αυτό να σταλεί για περαιτέρω ανάλυση στα εργαστήρια της Σκότλαντ Γιαρντ, στο Λονδίνο, καθώς στα βρετανικά εργαστήρία μπορούν να αναπαραχθούν οι φυσιογνωμίες των δραστών, ακόμη κι αν φορούν κουκούλα, αλλά και να υπάρξουν πιο σαφή στοιχεία για τα σωματομετρικά τους στοιχεία.

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=987956

«Ηγετικές» ατολμίες και η …«Γκιουμουλτζίνα»

Τετάρτη, 18 Φεβρουάριος 2009

Όταν πριν ένα χρόνο, η Ziraat Bank (πρόκειται για την Αγροτική Τράπεζα της Τουρκίας) κατέθεσε στην Τράπεζα της Ελλάδας (ΤτΕ) αίτηση για άδεια λειτουργίας τουρκικού τραπεζικού καταστήματος στην Αθήνα και στην Κομοτηνή, είχα κάποιες εύλογες επιφυλάξεις.
Όσοι γνωρίζουν καλά το χρηματοπιστωτικό σύστημα της γείτονος, αναφέρουν ότι δεν πρόκειται για μια οποιαδήποτε τράπεζα , αλλά στην ουσία ….«Η Ziraat είναι το ίδιο τουρκικό κράτος».

Η σκοπιμότητα λοιπόν αυτής της κίνησης δεν εντάσσεται τόσο στη χρηματοπιστωτική σκακιέρα , όσο σε αυτή της γεωπολιτικής. Το σύνθημα…«τα δικά μας λεφτά σε δική μας τράπεζα», της άτυπης εκστρατείας του τουρκικού προξενείου Κομοτηνής στην προσπάθειά του να προωθήσει την τουρκική τράπεζα, μπορεί κάποιοι να το εκλάμβαναν μόνο ως μια οικονομική κίνηση.

Για περισσότερα http://politis-gr.blogspot.com/2009/02/blog-post_18.html

Κατηγορώ για θρησκευτικές διώξεις στην Τουρκία

To μοναστήρι Mor Gabriel των Ασσυρίων χριστιανών βρίσκεται στην πόλη Μίντιατ της ΝΑ Τουρκίας

ΣΚΛΗΡΗ ΓΛΩΣΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ ΣΤΗΝ ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ
ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ, Του Δ.Π. ΔΗΜΑ

Με σκληρή γλώσσα και ιδιαίτερα επικριτικό τόνο, η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Διεθνών Θρησκευτικών Ελευθεριών των ΗΠΑ (USCIRF) καταδικάζει την Τουρκία για τις «πρακτικές καταπίεσης» που έχει ασκήσει σε βάρος των χριστιανικών μειονοτήτων εκεί, από της συστάσεώς της ως κράτους μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2009/02/blog-post_18.html

Μεγάλη εκστρατεία για τον Ασωπό

[Μη μαδάτε την Μαργαρίτα] Μεγάλη εκστρατεία για τον Ασωπό

Το μεγάλο θέμα του Ασωπού ποταμού επαναφέρει από τη Δευτέρα, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση του ΣΚΑΪ, σε συνεργασία με τοπικούς φορείς και κατοίκους. 

ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ: http://www.skai.gr/master_avod.php?id=110433

Ελληνικό Έθνος ή Πολυπολιτισμός;

Τρίτη, 28 Οκτωβρίου 2008 Κωνσταντίνος Ρωμανός Ἀφιερώματα - Ομιλίες/Συνεντεύξεις

(Ομιλία στην Ημερίδα «Ιων Δραγούμης και Ελληνισμός», Παλαιά Βουλή, 24-9-08)

Κυρίες και Κύριοι,

   Σήμερα βιώνουμε στην Ελλάδα μια μοναδική για τα ευρωπαϊκά δεδομένα ενορχηστρωμένη επίθεση κατά του έθνους, τόσο σε θεωρητικό όσο σε πολιτικό επίπεδο.

Από τους κουκουλοφόρους και λοιπούς οπαδούς της τηλεκατευθυνόμενης  αναρχίας (συμπεριλαμβανομένων μεγάλου αριθμού δήθεν οικολογικών ομάδων από τις οποίες δεν θα περίμενε κανείς να έχουν άποψη επί του θέματος) έως το κόμμα του Συνασπισμού, τον αρχηγό και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, του κυβερνώντος κόμματος ,αλλά και από μεγάλο αριθμό μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας ακούμε τα τελευταία χρόνια όσα επιχειρήματα της σύγχρονης αγγλοσαξονικής βιβλιογραφίας  μεταπρατικά εισήλθαν στον ελληνικό χώρο, (αλλά και της παλαιότερης διεθνιστικής φιλολογίας του αριστερού χώρου κατά τον 19ο και αρχές του 20ου αιώνα) για να πλήξουν την ιδέα του έθνους. Σημειωτέον ότι η εκστρατεία αυτή απεχθάνεται τον επιστημονικό διάλογο και έχει καθαρά δημαγωγικό –συνθηματολογικό χαρακτήρα σταυροφορίας από θέσεως ισχύος. Αυτή η στάση είναι γνωστή από  την πολιτική – στη χειρότερή της εκδοχή – αλλά ανάξια του επιστημονικού προσωπικού της χώρας.

Η συνέχεια στο http://antibaro.gr/special/interviews/rwmanos-240908.html

Τί έκρυβε η κίνηση Ερντογάν στο Νταβός;

Posted: 15 Feb 2009 12:57 AM PST

Τσαμπουκάς με ουρά

Στη φάση ενός επικίνδυνου πολέμου λέξεων περνούν οι τουρκο-ισραηλινές σχέσεις μετά την κρίση του Νταβός, όπως βαφτίστηκε το έντονο φραστικό επεισόδιο ανάμεσα στον τούρκο πρωθυπουργό Ταγίπ Ερντογάν και τον ισραηλινό πρόεδρο Σιμόν Πέρες.

Ακόμη η έκβαση των ισραηλινών εκλογών, που ανέδειξε στην Κνεσέτ ως πρώτη δύναμη τα πολιτικά κόμματα της εθνικιστικής και θρησκευτικής ακροδεξιάς, δείχνει να επιβαρύνει το τεταμένο κλίμα στις διμερείς σχέσεις, καθώς απομακρύνει τις προοπτικές σύγκλισης των δύο χωρών στο κυρίαρχο για το Ισραήλ παλαιστινιακό πρόβλημα.

Εκείνη η πρώτη φραστική επίθεση που εξαπολύθηκε από τον Ερντογάν, προκαλώντας δονήσεις στους διεθνείς, αλλά και στους διπλωματικούς κύκλους της κάθε χώρας, συνεχίζεται πλέον ως ειρωνικός πολεμικός μονόλογος από τον τούρκο πρωθυπουργό, ο οποίος έσπευσε να...σχολιάσει τα εκλογικά αποτελέσματα στο Ισραήλ με το δυσνόητο σχόλιο: «η κάλπη έδειξε ότι το Ισραήλ πήρε το μήνυμα του Νταβός».

Στη μάχη και το εβραϊκό λόμπι

Από τη μεριά της η ισραηλινή διπλωματία προτιμά την παρασκηνιακή δραστηριότητα, διοχετεύοντας πληροφορίες ότι ο τουρκικός τσαμπουκάς δεν θα περάσει ατιμώρητος, με το ισχυρό εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ να κινητοποιείται για να προκαλέσει αμερικανο-τουρκική κρίση. Κοινή είναι η εκτίμηση ότι πρώτη επιδίωξη θα είναι να υποστηριχθεί το αρμενικό λόμπι στις ΗΠΑ, ώστε να περάσει από την αμερικανική Γερουσία ψήφισμα που θα αναγνωρίζει την αρμενική γενοκτονία του 1915.

Οσο προφανής είναι μια τέτοια επιδίωξη, άλλο τόσο δυσδιάκριτη είναι μια άλλη, που στοχεύει στην όξυνση του εσωτερικού μετώπου που έχει ανοίξει ο Ερντογάν με το κεμαλικό κατεστημένο. Αυτή η όξυνση θα επιτευχθεί αν η νέα ισραηλινή κυβέρνηση, που έχει όλα τα προσόντα να το κάνει, οδηγήσει τη σημερινή κρίση με την Τουρκία σε έμπρακτη ρήξη.

Οι σχέσεις αυτές ωθήθηκαν στο σημερινό υψηλό επίπεδο (με στρατιωτική και οικονομική συνεργασία που ξεπερνά τα 2 δισ. δολάρια ετησίως) το 1996 μέσω των πολιτικών επιρροών των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων.

Ετσι, οποιαδήποτε οπισθοδρόμηση στις διμερείς σχέσεις θα θεωρηθεί πλήγμα στη συγκεκριμένη πολιτική επιτυχία του στρατού, γεγονός που θα οξύνει την αντιπαράθεση του κυβερνώντος ισλαμικού κόμματος του Ερντογάν με το κοσμικό κατεστημένο.

Σε όλα αυτά υπάρχει κι ένας σοβαρά τεκμηριωμένος αντίλογος, που δικαιολογεί απόλυτα τις πολιτικές ακροβασίες του Ερντογάν, καθώς δεν διστάζει να αναδείξει το Παλαιστινιακό ως κύρια προτεραιότητα της κυβέρνησής του, κερδίζοντας κύρος και πολιτική επιρροή στον μουσουλμανικό κόσμο.

Πρόκειται για την επισήμανση ότι το εβραϊκό λόμπι δεν είναι τόσο ισχυρό όσο διαδίδεται ότι είναι, και αυτό φαίνεται από την αδυναμία του να επηρεάσει την κυβέρνηση Ομπάμα ώστε να μην επιλεγεί η διπλωματική προσέγγιση με το Ιράν. Ταυτόχρονα, παρά τις προεκλογικές του δεσμεύσεις ο Μπαράκ Ομπάμα δεν μπορεί να προχωρήσει σε αναγνώριση της αρμενικής γενοκτονίας, έχοντας ήδη επιλέξει την αποχώρηση από το Ιράκ μέσω Τουρκίας.

Ο Μάρτιος του 2003 δίδαξε στις ΗΠΑ ότι η Τουρκία χρησιμοποιεί το χαρτί των βάσεων όταν θέλει, και όπως τότε αρνήθηκε τη χρήση τους άνευ ανταλλαγμάτων για την εισβολή στο Ιράκ, μπορεί να το κάνει και τώρα για την έξοδό τους, αν τελικά η Ουάσιγκτον ικανοποιήσει το αρμενικό αίτημα.

Μέχρι στιγμής, η τουρκο-ισραηλινή κρίση συντηρείται σε ρητορικό επίπεδο, έτσι ώστε και οι δύο πλευρές να αποκομίζουν όσο μπορούν πολιτικά οφέλη, και η μόνη απειλή κλιμάκωσης βρίσκεται στον ανανεωμένο φανατικό εθνικισμό της νέας ισραηλινής διακυβέρνησης.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2009/02/blog-post_6615.html

Πασαρέλα για την Ντόρα

Περισσότεροι από 40 βουλευτές της ΝΔ έδωσαν το «παρών» στην ομιλία της ΥΠΕΞ με θέμα την εξωτερική πολιτική, η οποία είχε περισσότερο απολογιστικό περιεχόμενο

Επίδειξη πολιτικής ισχύος από την υπουργό Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη σηματοδότησε η χθεσινή της ομιλία με θέμα «Ελληνική εξωτερική πολιτική, προκλήσεις και προοπτικές».

Η Ντόρα Μπακογιάννη επανέλαβε τη γνωστή θέση της για την Τουρκία, ότι «πλήρης συμμόρφωση σημαίνει πλήρης ένταξη»

Στην ομιλία της υπουργού Εξωτερικών, η οποία είχε περισσότερο απολογιστικό περιεχόμενο και μορφή διαλέξεως περί εξωτερικής πολιτικής, προσήλθαν περισσότεροι από 40 βουλευτές της ΝΔ αλλά και στελέχη, όχι μόνο από την Α' Αθηνών, ενώ παρατηρήθηκε κοσμοσυρροή με αποτέλεσμα η αίθουσα του κεντρικού ξενοδοχείου, όπου διεξήχθη η εκδήλωση του «Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής», να αποδειχθεί μικρή για να χωρέσει τους παρευρισκομένους.

Να σημειωθεί ότι προκάλεσε αίσθηση τόσο η παρουσία πολλών βουλευτών, σε μία συγκυρία εσωκομματικών διεργασιών στη ΝΔ, όσο και το γεγονός ότι η εκδήλωση διοργανώθηκε από το «Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κ. Καραμανλής».

Παρόντες οι υπουργοί Εσωτερικών Π. Παυλόπουλος, Δικαιοσύνης Ν. Δένδιας, Ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκης, οι υφυπουργοί Αθ. Μπούρας, Μ. Βαρβιτσιώτης, Κων. Τασούλας, Χρ. Ζώης, Αθ. Νάκος, Γ. Κοντογιάννης, Π. Καμμένος, Κ. Κιλτίδης, Θ. Κασσίμης, Μ. Παπαδόπουλος, ο βουλευτής και γραμματέας της Κ.Ε. της ΝΔ Λ. Ζαγορίτης, οι βουλευτές Γερ. Γιακουμάτος, Π. Δούκας, Ιορδ. Τζαμτζής, Γ. Κωνσταντόπουλος, Κων. Αγοραστός, Γ. Αποστολάκος, Απ. Τζιτζικώστας, Παν. Χηνοφώτης. Αλ. Κοντός, Ν. Καντερές, Κυρ. Μητσοτάκης, Ο. Κεφαλογιάννη, Π. Παναγιωτόπουλος, Η. Φωτιάδης, Κατερίνα Παπακώστα, Ελσα Παπαδημητρίου, Δημ. Σαμπαζιώτης, Στ. Νικηφοράκης, Α. Γεροντόπουλος, Κρινιώ Νικολάου, Α. Παυλίδης, Αθ. Γιαννόπουλος, Ευστ. Κωνσταντινίδης, Παν. Σκανδαλάκης και Στ. Κελέτσης. Επίσης, ήταν παρούσα η πρώην υπουργός Μαριέττα Γιαννάκου.

Στην εκδήλωση ήταν ακόμη ο διευθυντής του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού, Γ. Ανδριανός, ο πρώην γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού της ΝΔ Ν. Καραχάλιος, ο διευθύνων σύμβουλός των ΕΛΠΕ και πρώην υπουργός Τ. Χριστοδούλου, ο υποψήφιος βουλευτής Αργολίδας Δ. Κρανιάς.

Ακόμη, στη χθεσινή εκδήλωση παραβρέθηκαν πολλοί δήμαρχοι και μεγάλος αριθμός στελεχών της ΝΔ.

Το «παρών» έδωσαν επίσης ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ Κ. Μητσοτάκης και το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς Λ. Κύρκος.

Ζήτησε συναίνεση

Με αιχμή το σύνηθες αίτημα για «συναίνεση» στην εξωτερική πολιτική, η κ. Μπακογιάννη μίλησε για τη μορφή της... «σύγχρονης πατριωτικής πολιτικής», την οποία καθόρισε ως δημιουργία «ισχυρής οικονομίας, ισχυρής κοινωνίας, ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων και ισχυρών συμμαχιών» (όρους που δεν φαίνεται πάντως να έχει πετύχει η σημερινή κυβέρνηση), ενώ δεσμεύθηκε για διεκδίκηση «νέας εθνικής αυτοπεποίθησης».

Χωρίς να διευκρινίσει ποιες «πολιτικές από αυτές που μας κρατούν δέσμιους του παρελθόντος» πρέπει να εγκαταλειφθούν και ποια είναι τα «στερεότυπα και φοβικά σύνδρομα των οποίων δεν πρέπει να είμαστε όμηροι», η υπουργός Εξωτερικών επέμεινε στην ανάγκη ενεργού ρόλου της Ελλάδας στην πολυπολική διεθνή σκηνή.

Στον απολογισμό της κυβέρνησης στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, αυτό το οποίο ξεχώριζε ήταν βεβαίως το βέτο στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, που όμως είχε αποτελέσει προσωπική επιλογή του Κ. Καραμανλή, ενώ γεγονότα όπως η σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ επί ελληνικής προεδρίας για το Μεσανατολικό είναι προφανές ότι μάλλον υπερτιμούνται σε μία κατώτερη των προσδοκιών κατάληξη της μεγάλης αυτής ευκαιρίας που είχε η ελληνική εξωτερική πολιτική.

Η κ. Μπακογιάννη επανέλαβε τη γνωστή θέση της για την Τουρκία, ότι «πλήρης συμμόρφωση σημαίνει πλήρης ένταξη» και ότι η χώρα αυτή θα κριθεί από τους εταίρους όταν έρθει η ώρα (αποφεύγοντας πάντως να αναφερθεί στην καθορισμένη για το 2009 επανεξέταση της Τουρκίας), ενώ στο Σκοπιανό επανέλαβε την ελληνική θέση για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό που θα ισχύει έναντι όλων.

Π. ΒΟΝΑΤΣΟΥ

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11378&subid=2&tag=8777&pubid=2472785

ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΠΑΥΛΙΔΗ-ΜΑΝΟΥΣΗ

Σε ναρκοπέδιο ο Παυλίδης

Στο στόχαστρο του ανακριτή το πόθεν έσχες του, την εποχή του «γαλάζιου εκβιασμού»

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Μίνα Μουστάκα

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

Σε... τροχιά αναζήτησης ενδεχόμενων ποινικών ευθυνών του πρώην υπουργού Αιγαίου Αριστοτέλη Παυλίδη βρίσκεται- όπως όλαδείχνουν- ο ανακριτής Απόστολος Ζαβιτσάνος, ο οποίος ερευνά την υπόθεση του «γαλάζιου εκβιασμού» μετά τις καταγγελίες του εφοπλιστή Φώτη Μανούση εις βάρος του διευθυντή του Πολιτικού Γραφείου του υπουργού, Παναγιώτη Ζαχαρίου. 

Για περισσότερα http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=4502561

Mη μας σπρώχνετε ξανά στην αγκαλιά των Τούρκων

Άπο: Mη μας σπρώχνετε ξανά στην αγκαλιά των Τούρκων

Posted: 16 Feb 2009 03:42 AM PST

 

του Σάββα Καλεντερίδη

Δέκα χρόνια μετά τις εφιαλτικές στιγμές που ζήσαμε στο Ναϊρόμπι, που κατέληξαν στην παράδοση του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν στους Τούρκους και τη φυλάκισή του στο Ιμραλί, παραθέτω μέρος συνομιλίας που είχα με τον Κούρδο ηγέτη, στις 9 Φεβρουαρίου 1999, λίγες μέρες πριν την παράδοσή του και ενώ ήταν σε εξέλιξη τα "πέταξέ τον έξω" και άλλες...παρόμοιες αθλιότητες.

Το άκρως διδακτικό και εξαιρετικά επίκαιρο κείμενο που ακολουθεί περιλαμβάνεται στο βιβλίο μου "Παράδοση Οτζαλάν: Η ώρα της αλήθειας", σελ. (Εκδόσεις ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ, τηλ. 210 3316036, bookstore@infognomon.gr).

«Το μυστικό της επιτυχίας και της επικράτησης των Τούρκων μόλις μπήκαν στην Ανατολία, το 1071, είναι το ότι δεν πολέμησαν εναντίον των Κούρδων και στράφηκαν πρώτα εναντίον των Βυζαντινών. Στη συνέχεια, αφού πήραν την Κωνσταντινούπολη, για να νικήσουν τους Πέρσες έκαναν μια στρατηγική συμμαχία με τους Κούρδους, η οποία κράτησε για αιώνες. Οι Τούρκοι αναγνωρίζοντας ένα καθεστώς περιορισμένης αυτονομίας στους Κούρδους φεουδάρχες και καθορίζοντας τα σύνορά τους με τους Πέρσες (μετά τη μάχη του Τσάλντιραν) κάλυψαν τα νώτα τους, απέκτησαν στρατηγικό βάθος. Έτσι, έχοντας καλυμμένα τα νώτα τους, επιδόθηκαν απερίσπαστοι σε εκστρατείες και πολέμους και επεκτάθηκαν στην αραβική χερσόνησο, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, στον Καύκασο, την Κριμαία, τη Βαλκανική, φθάνοντας μέχρι τις πύλες της Βιέννης. Ένα από τα μυστικά της επιτυχίας τους ήταν η συμμαχία με τους Κούρδους. Τα νεώτερα χρόνια, ο Αβδούλ Χαμίτ και οι Νεότουρκοι, όταν οι άλλοι λαοί επαναστατούσαν και υπήρχε ο κίνδυνος της ολοκληρωτικής διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, χρησιμοποιώντας τη θρησκεία πήραν με το μέρος τους τούς Κούρδους, καλύπτοντας και πάλι τα νώτα τους. Τέλος, ο Μουσταφά Κεμάλ, για να μπορέσει να νικήσει τους Έλληνες, το 1919-1922, πήγε ο ίδιος και πρότεινε στους τοπικούς ηγέτες των Κούρδων συμμαχία, υποσχόμενος ισονομία και ισοπολιτεία. Μετά οι υποσχέσεις ξεχάστηκαν, γι’ αυτό οι Κούρδοι επαναστάτησαν αλλεπάλληλες φορές εναντίον του Μουσταφά Κεμάλ. Μετά την τελευταία κουρδική επανάσταση, που καταπνίγηκε το 1938, το κεμαλικό κράτος ακολούθησε την πολιτική της τσιμεντοποίησης (betonlasma), που ήταν η πολιτική αφομοίωσης των Κούρδων και των άλλων εθνοτήτων που κατοικούν στην Τουρκία.

Ο δρόμος που πήρα εγώ και οι σύντροφοί μου, είναι ο δρόμος της απελευθέρωσης και της ανεξαρτησίας του κουρδικού έθνους. Ο αγώνας μας είναι ο μόνος τρόπος για να ηττηθεί ο κεμαλισμός και το βαθύ κράτος, που καταδυναστεύει τους λαούς της Τουρκίας, είναι ο μόνος δρόμος για τον ουσιαστικό εκδημοκρατισμό της Τουρκίας. Δυστυχώς λίγοι μπορούν να το καταλάβουν αυτό. Καμία άλλη δύναμη δεν μπορεί να νικήσει τα στερεότυπα, να σπάσει το «μπετόν» και να οδηγήσει την Τουρκία στον πραγματικό εκδημοκρατισμό. Ο δρόμος που πήραμε είναι ταυτόχρονα μια ευκαιρία και για τις γειτονικές χώρες, όπως η Κύπρος και η Ελλάδα, που υφίστανται επί δεκαετίες την τουρκική επιθετικότητα. Γιατί με την απελευθέρωση των Κούρδων η Τουρκία χάνει το στρατηγικό βάθος που είχε επί χίλια περίπου χρόνια που κυριαρχεί στην Ανατολία και στην ευρύτερη περιοχή. Η επανάσταση του ΡΚΚ δημιουργεί νέα στρατηγικά δεδομένα και περιορίζει το ρόλο της Τουρκίας και των Τούρκων, γι’ αυτό μας πολεμά το τουρκικό κράτος με τόση λύσσα. Θέλουν να συνεχίσουν να κρατούν υπόδουλους τους Κούρδους, για να συνεχίσουν την ηγεμονική τους παρουσία στην περιοχή. Γι’ αυτό θέλουν να με καταστρέψουν. Γιατί τους είμαι εμπόδιο στα σχέδιά τους. Και αν με βγάλουν από τη μέση, για να αντιμετωπίσουν το ΡΚΚ και να εξουδετερώσουν την εθνική αφύπνιση των Κούρδων, θα τονώσουν το θρησκευτικό αίσθημα του λαού μας και θα δημιουργήσουν μια ισλαμική κοινωνία. Μια τέτοια εξέλιξη θα είναι απειλή για την Ευρώπη, που δεν δέχτηκε να με στηρίξει. Τώρα η Ελλάδα θα κάνει θανάσιμο λάθος αν πέσει σε αυτήν την παγίδα. Είναι σαν να σπρώχνει τους Κούρδους και πάλι στην αγκαλιά των Τούρκων και του ριζοσπαστικού ισλάμ. Μην το κάνετε αυτό».

Αυτά μου είπε ο Άπο την πιο ήρεμη μέρα της παραμονής μας στο Ναϊρόμπι, την Τρίτη, 9 Φεβρουαρίου 1999, μόλις έξι μέρες πριν την παράδοσή του στους Τούρκους.

Αμερικανική αντιπροσωπεία στη Λευκωσία για το Κυπριακό και για θέματα που αφορά στις σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας.

Posted: 16 Feb 2009 03:06 AM PST

Έφθασε το απόγευμα στην Κύπρο, ο γερουσιαστής του Ιλινόι Ρίτσαρντ Ντάρμπιν στο πλαίσιο περιοδείας του στη Λευκωσία, την Αθήνα και την Άγκυρα, με αντικείμενο συζήτησης το Κυπριακό και άλλα θέματα που αφορούν τις σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας.

Στα πρώτα δύο κομμάτια της περιοδείας του, σε Λευκωσία και Αθήνα, θα τον συνοδεύει ο Ελληνοαμερικανός πολιτειακός Υπουργός Οικονομικών του Ιλινόι και στενός φίλος του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, Αλέξης Γιαννούλιας, ενώ στην Άγκυρα κατά πάσα πιθανότητα θα είναι μαζί του ο...συμπρόεδρος της Ομάδας Φίλων της Τουρκίας στο Κογκρέσο, βουλευτής Φλόριδας, Ρόμπερτ Γουέξλερ.

Ο κ. Ντάρμπιν δεν προέβη σε δηλώσεις κατά την άφιξή του στην Κύπρο, αλλά ανακοίνωση του γραφείου του ανέφερε ότι δεν έρχεται ως αντιπρόσωπος της αμερικανικής κυβέρνησης.

«Η θέση του κ. Ντάρμπιν ως μέλους της ηγεσίας της Γερουσίας και της επιτροπής διάθεσης των κονδυλίων συνοδεύεται με την ευθύνη να ηγείται αντιπροσωπειών σε επίσημες επισκέψεις με ανώτερους αξιωματούχους ξένων κυβερνήσεων για θέματα που επηρεάζουν τις διμερείς και περιφερειακές σχέσεις των ΗΠΑ. Η περιοδεία θα δώσει στον κ. Ντάρμπιν τη δυνατότητα να γνωρίσει από πρώτο χέρι την πρόοδο στην περιοχή και τις προκλήσεις που υπάρχουν ακόμη μπροστά μας», ανέφερε η ανακοίνωση του γραφείου του.

Στην Κύπρο θα έχει συνάντηση με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια και άλλους επισήμους για συζήτηση του κυπριακού.

Στη δήλωσή του ανέφερε: «Για περισσότερο από μία γενιά, η κατάσταση στην Κύπρο άφησε ένα νησί και μία περιοχή διηρημένα. Η Κύπρος, η Ελλάδα και η Τουρκία είναι όλες ζωτικές σύμμαχοι των ΗΠΑ και σημαντικές στην περιοχή. Ελπίζουμε όλοι πως μία ειρηνική και διαρκής διευθέτηση μπορεί να επιτευχθεί».

Σύμφωνα με το πρόγραμμα της περιοδείας του, στην Αθήνα ο κ. Ντάρμπιν θα συναντηθεί με τον Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, αξιωματούχους του Υπουργείου Εξωτερικών, μέλη του Κοινοβουλίου, τον Αμερικανό Πρεσβευτή και αξιωματούχους της αμερικανικής πρεσβείας.

Στην Άγκυρα θα γίνει δεκτός από τον Πρόεδρο Αμπντουλάχ Γκιουλ, τον Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Τσεμίλ Τσιτσέκ κι αξιωματούχους του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών, ενώ σχεδιάζει να επισκεφθεί στην Κωνσταντινούπολη τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, στο Φανάρι.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από AΠΕ

Ζυρίχη - η «προδοτική» συμφωνία

Posted: 16 Feb 2009 12:42 AM PST

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Πενήντα ακριβώς χρόνια πριν, το δεύτερο δεκαήμερο του Φεβρουαρίου του 1959, σφραγιζόταν αμετάκλητα η τραγική μοίρα της Κύπρου: ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, πρωθυπουργός τότε της χώρας, λίγο μετά το μεσημέρι της 11ης Φεβρουαρίου 1959, έβαζε την υπογραφή του κάτω από το επαίσχυντο κείμενο για την ακρωτηριασμένη ανεξαρτησία της Κύπρου που είχαν υπαγορεύσει οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί. Γεννιέται έτσι η Συμφωνία της Ζυρίχης, η οποία αμέσως θα...αποκληθεί και θα περάσει στην ιστορία ως «προδοτική». Μία εβδομάδα αργότερα, το απόγευμα της 19ης Φεβρουαρίου 1959, ακριβέστερα, συνέρχεται στο Λονδίνο Πενταμερής Διάσκεψη με τη συμμετοχή των ηγετών της Βρετανίας, Τουρκίας και Ελλάδας και του αρχιεπισκόπου Μακαρίου ως εκπροσώπου των Ελληνοκυπρίων και του Φαζίλ Κιουτσούκ ως εκπροσώπου των Τουρκοκυπρίων. Η Συμφωνία του Λονδίνου ολοκληρώνει και συγκεκριμενοποιεί τη Συμφωνία της Ζυρίχης.

Με τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου η Κυπριακή Δημοκρατία οδεύει προς το εκτελεστικό απόσπασμα πριν καν γεννηθεί, καθώς εγκαθιδρύεται ένα καθεστώς που δίνει τόσα πολλά δικαιώματα στην τουρκοκυπριακή μειονότητα του 18% ώστε να είναι αδύνατον να λειτουργήσει το πολίτευμα και να κυβερνηθεί η Κύπρος. Πραγματικά, το 1963 Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι αλληλοσφάζονται. Οι δυο κοινότητες διαχωρίζονται ντε φάκτο, και στην πραγματικότητα η Κυπριακή Δημοκρατία παύει να είναι ενιαίο κράτος. Εχει ήδη ανοίξει ο δρόμος για την τουρκική εισβολή του 1974.

Το πρωί της 18ης Φεβρουαρίου 1959 γίνεται στο Λονδίνο μια δραματική σύσκεψη Ελληνοκυπρίων αντιπροσώπων υπό την προεδρία του Μακαρίου με αντικείμενο το αν πρέπει ή όχι να συναινέσει η Λευκωσία στην υπογραφή της Συμφωνίας του Λονδίνου. Από τους 35 αντιπροσώπους οι 27 εξουσιοδοτούν τον Μακάριο να πράξει όπως νομίζει. Μόνο 8 τάσσονται απερίφραστα εναντίον των συμφωνιών - οι αριστεροί Ελληνοκύπριοι δήμαρχοι, ο Βάσος Λυσσαρίδης και ο Τάσος Παπαδόπουλος.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πίεζε ασφυκτικά τον Μακάριο. «Στο σημείο αυτό τερματίζω την κυπριακή πολιτική της ελληνικής κυβερνήσεως. Αν θέλετε εσείς να συνεχίσετε τον αγώνα, θα πρέπει να αναζητήσετε αλλού συμπαράσταση!», του λέει έξαλλος, καθώς τον βλέπει να κλίνει κατά των συμφωνιών. Η αντίσταση του Μακαρίου κάμπτεται όταν του τηλεφωνεί η ίδια η απεχθής στον ελληνικό λαό βασίλισσα Φρειδερίκη. Με τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου η Αθήνα και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θυσιάζουν αδίστακτα την Κύπρο στα συμφέροντα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

«Οι ελληνικές κυβερνήσεις... υφίσταντο συνεχείς πιέσεις (άμεσες ή έμμεσες) από την Αμερική και το ΝΑΤΟ κι επιδίωκαν μια ειρηνική λύση του Κυπριακού μέσα στα «συμμαχικά πλαίσια»... Πολλές φορές πρυτάνευσε η άποψη ότι τα στενά εθνικά συμφέροντα έπρεπε να υποτάσσονται στα ευρύτερα συμμαχικά... Δεν θέλανε να τα χαλάσουν με την παραδοσιακή «σύμμαχο», τη Μεγάλη Βρετανία και να έρθουν σε ρήξη με την Αμερική και την Τουρκία», αναφέρει μεταξύ άλλων ο αείμνηστος Νίκος Κρανιδιώτης, στενότατος συνεργάτης του Μακαρίου επί δεκαετίες και πρεσβευτής της Κύπρου στην Ελλάδα, στο αναντικατάστατο βιβλίο του για όποιον θέλει να γνωρίζει το Κυπριακό «Δύσκολα χρόνια - Κύπρος 1950-1960» (εκδόσεις Εστία, 1981).

Το καθεστώς που επέβαλαν οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου «είναι απείρως χειρότερον και αυτού του αποικιακού καθεστώτος... Το ιερόν και απαράγραπτον δικαίωμα της αυτοδιαθέσεως, το οποίον ασκείται και υπ αυτών των μαύρων της Αφρικής, εξοβελίζεται διά παντός», έγραψε οργισμένος στον τότε πρόεδρο της ελληνικής Βουλής ο μητροπολίτης Κυρηνείας Κυπριανός.

ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ

«Συμφωνία κυρίων» Καραμανλή – Μέντορες

Θύμα του λυσσώδους αντικομμουνισμού εκείνης της εποχής έπεσε τελικά η Κύπρος, όπως αποδεικνύεται από το κείμενο της μυστικής «συμφωνίας κυρίων» του Κ. Καραμανλή με τον Τούρκο ομόλογό του Αντνάν Μεντερές που υπέγραψαν κρυφά στη Ζυρίχη και το οποίο δημοσιοποιήθηκε αρκετά χρόνια αργότερα.

«Η Ελλάς και η Τουρκία θα υποστηρίξουν την είσοδον της Δημοκρατίας της Κύπρου εις το ΝΑΤΟ», αναφέρει το άρθρο 1. «Συνεφωνήθη μεταξύ των δύο πρωθυπουργών... όπως τεθούν εκτός νόμου το κομμουνιστικόν κόμμα και η κομμουνιστική δράσις» στην Κύπρο, υπογραμμίζεται στο άρθρο 2, αποκαλύπτοντας τις πραγματικές προθέσεις του Κ. Καραμανλή για το Κυπριακό. Αυτό μόνο τον ένοιαζε. Αδιαφορούσε για την τύχη της Κύπρου.

ETHNOS

Η στρατηγική υπερεκτίμηση του Ταλάτ

Posted: 15 Feb 2009 10:52 PM PST

 

Χρήστος Ιακώβου

Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών

Στην πολιτική ανάλυση έχει πάντοτε ιδιαίτερη σημασία όταν πρόκειται να ερμηνευτούν στρατηγικές επιλογές της δημοσίας πολιτικής να δίδεται έμφαση στην προσωπική συμβολή των δημοσίων δρώντων σε ό,τι αφορά το στρατηγικό σχεδιασμό και την λήψη αποφάσεων. 

Από το 2004 και εντεύθεν όπου στην τροχιά του κυπριακού προβλήματος εισήλθε θεσμικά ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Μεχμέτ Αλί Ταλάτ παρουσιάστηκε, τόσο από μέρος της Ελληνικής πλευράς όσο, ιδιαιτέρως, από το διεθνή παράγοντα ως μία δομική καινοτομία που άλλαξε άρδην τα δεδομένα στις προσπάθειες επίλυσης του προβλήματος. Αρχικά, ο Ταλάτ έγινε το χρήσιμο στρατηγικό εργαλείο των Βρετανών και των Αμερικανών στην...προσπάθειά τους να αντικαταστήσουν το Ραούφ Ντενκτάς, ο οποίος ολοκλήρωσε τον πολιτικό του κύκλο και δεν ανταπεκρίνετο πλέον στους νέους σχεδιασμούς μίας δοτής λύσης.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, μία ευρεία γκάμα ανθρώπων στην Ελληνική πλευρά, από πολιτικούς και διπλωμάτες έως δημοσιογράφους και επιχειρηματίες θεώρησε ότι η αλλαγή προσώπου στην Τουρκοκυπριακή ηγεσία συνιστούσε μία ορθολογική αλλαγή που επιβλήθηκε από την κοινωνία των κατεχομένων και η οποία θα μπορούσε να πείσει την Τουρκία (κυβέρνηση και στρατό) για την ανάγκη μίας λύσης συμβιβασμού στη βάση της επανένωσης και των νέων δεδομένων που δρομολογούσε η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν ανάμεσα στην ελληνική πλευρά νέες εννοιολογικές κατηγορίες και κατ’ επέκταση υποθέσεις μέσα στις οποίες εκινούντο πολλές αναλύσεις και προτάσεις πολιτικών επιλογών. Με άλλα λόγια, απεδόθη κεντρικός ρόλος στον Ταλάτ, που ως ορθολογικός δρων η πολιτική του συμπεριφορά ερμηνευόταν και ερμηνεύεται ως προθετική και κατευθυνόμενη προς το στόχο μίας λύσης που θα μπορούσε να ικανοποιήσει τους συμβιβασμούς (βλ. ομοσπονδιακή λύση) της Ελληνικής πλευράς.

Μετά την εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια στην προεδρία, η διπλωματική τακτική της ελληνικής πλευράς άλλαξε σε σχέση με την προηγούμενη κυβέρνηση. Επένδυσε σε ένα διάλογο με τον Ταλάτ, όπου κεντρικό σημείο της αλλαγής ήταν η πιο πάνω εκτίμηση για τον κεντρικό ρόλο του Τουρκοκύπριου ηγέτη. Ένα χρόνο μετά την έναρξη του διαλόγου είναι πλέον διάχυτη η εντύπωση στον πρόεδρο Χριστόφια, αν και δεν το διετύπωσε δημόσια, ότι ο Ταλάτ πόρρω απέχει από τις αρχικές προσδοκίες της νέας κυβέρνησης. Αυτό μπορεί να εξαχθεί ως συμπέρασμα για δύο λόγους:

α) ο Ταλάτ απέδειξε τελικά ότι λειτουργεί ως βραχίονας της Άγκυρας στην Κύπρο, άρα αντίθετα απ’ ό,τι αρχικά εξετιμάτο, με όλες τις στρατηγικές συνέπειες που αυτό συνεπάγεται για το διάλογο και

β) έστειλε σαφές μήνυμα ότι δεν θα είναι ικανοποιημένος ούτε καν με την επαναφορά του σχεδίου Ανάν που η ελληνική πλευρά απέρριψε. 

Εδώ αρχίζει να δημιουργείται ένα επώδυνο δίλημμα στον πρόεδρο Χριστόφια. Να συνεχίσει μία διαδικασία με κίνδυνο να παγιδευτεί σε ένα νέο σχέδιο που θα πρέπει η ελληνική πλευρά να το απορρίψει; Ή να προσπαθήσει να απεμπλακεί από μία διαδικασία μέσα στην οποία βιώνει την πολιτική απογοήτευση από τον Τουρκοκύπριο ηγέτη;

Στην πρώτη περίπτωση το κόστος είναι ευδιάκριτο. Στη δεύτερη υπόθεση του διλήμματος το κόστος θα είναι σταδιακό. Θα αρχίσει ο αμερικανοβρετανικός παράγοντας να υποστηρίζει ότι ο πρόεδρος υπαναχώρησε από τις αρχικές τους θέσεις και δεν επιθυμεί λύση γιατί ήταν περισσότερο τακτικιστής. Τότε θα θυμηθούν ότι στήριξε τον Τάσσο Παπαδόπουλο και την πολιτική του και το αποκορύφωμα θα είναι ότι θα θυμηθούν ότι είναι κομουνιστής, ωσάν να το έκρυψε μέχρι σήμερα.

Συμπερασματικά, στο σχεδιασμό στρατηγικής και πιο συγκεκριμένα στην ερμηνεία του τρόπου λήψεως αποφάσεων ενός συντελεστή ισχύος αποτελεί μεγάλο σφάλμα να αποδίδεται κεντρικός ρόλος σε πρόσωπα που δεν έχουν μεγάλα περιθώρια ελιγμών έξω από περιορισμούς που θέτει η πραγματικότητα και να εκλαμβάνεται η συμπεριφορά τους ως «στοχευτική» ή να θεωρείται η δράση τους ως «προθετικά ορθολογική». Τότε έχουμε το φαινόμενο της στρατηγικής υπερεκτίμησης με όλες τις συνέπειες που αυτό συνεπάγεται, ειδικά για αδύνατους συντελεστές ισχύος σε μια διαπραγμάτευση.

Η αυτοπαγίδευση της φαυλοκρατίας

Posted: 15 Feb 2009 10:40 PM PST

Tου Xρηστου Γιανναρα

Θέλω να συστήσω στους αναγνώστες της επιφυλλίδας ένα βιβλίο. Που αν είχα τα χρήματα θα το χάριζα σε κάθε μαθητή της Τρίτης Λυκείου σε όλη τη χώρα. Ενα ευσύνοπτο, συναρπαστικό εγχειρίδιο Πολιτικής Αγωγής. Καίρια επιτομή της πολιτικής ιστορίας του ελλαδικού κρατιδίου, από την ίδρυσή του ώς σήμερα. Σοφή ανατομία των αιτίων της νεοελληνικής παρακμής, της αποσύνθεσης του πολιτικού και κοινωνικού μας βίου.

Τίτλος του βιβλίου: «Η Νεοελληνική Φαυλοκρατία». Συγγραφέας, ο Ευάγγελος Κοροβίνης. Εκδότης, ο «Αρμός». Προλογίζει και επιλέγει ο Θεόδωρος Ζιάκας.

Τι ορίζει ως «φαυλοκρατία» το βιβλίο; Την αλλοτρίωση της πολιτικής λειτουργίας σε κατοχή και νομή του κράτους από ανταγωνιζόμενες φατρίες επαγγελματιών της εξουσίας. Κάθε φατρία διεκδικεί το μονοπώλιο των προνομίων και «λουφέδων» που εξασφαλίζει η διαχείριση των κοινών. Η διαχείριση είναι πάρεργο, κυρίως άσκηση πολιτικής είναι να διαγουμίζει η κυβερνώσα φατρία τον κρατικό κορβανά, την κοινωνική περιουσία.

Πώς και γιατί εμφανίζεται η φαυλοκρατία στο ελλαδικό κράτος από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του; Εμφανίζεται διότι ο θεσμός του νεωτερικού εθνικού κράτους ήταν κάτι ξένο, άγνωστο για την ελληνική εμπειρία: Δεν προέκυψε από τις ανάγκες των Ελλήνων, δεν συνδεόταν με τους ιστορικούς εθισμούς τους. Ηταν δάνειο σχήμα, «κάλπικο δάνειον».

Οι Ελληνες έβγαιναν από μακραίωνη, τελείως διαφορετική πολιτική εμπειρία και παράδοση: αυτήν της αυτοκρατορίας. Μια κεντρική εξουσία να δεσπόζει σε πληθυσμούς πολυεθνικούς και πολυφυλετικούς. Από την εποχή της Παλαιάς Ρώμης ώς και τους Οθωμανούς, η αυτοκρατορία συνέχιζε να αποτελεί διεθνική «Τάξη Πραγμάτων» (Ordo rerum) που ανεχόταν την κοινοτική αυτο-οργάνωση και αυτοδιαχείριση των Ελλήνων, την ιστορική συνέχεια του ελληνικού τρόπου της «πόλεως» και της «πολιτικής».

Στο πλαίσιο των σχέσεων της οθωμανικής εξουσίας, με τις κοινότητες των ραγιάδων διαμορφώθηκε, παράλληλα με την κοινωνική αυτο-οργάνωση, και η «πατρωνία»: μια αμυντική τακτική προστασίας των υποτελών από την αυθαιρεσία των κυριάρχων. Κάποιοι αναλάμβαναν τον ρόλο του μεσάζοντα, μεσολαβούσαν προσφέροντας εκδουλεύσεις μεσιτείας προς τις οθωμανικές αρχές, για να αποσπάσουν ευνοϊκή ή και χαριστική μεταχείριση, να μετριάσουν την τυραννική ασυδοσία των εξουσιαστών.

Εξω από την κοινότητα (που παρέμενε απήχημα της «πόλεως» και του «κράτους του δήμου») την εξουσία τη γνώριζαν οι Ελληνες, με εθισμούς αιώνων, μόνον σαν ξένο επικυρίαρχο, τη σχέση του λαού με τον επικυρίαρχο μόνο σαν τακτική «πατρωνίας». Τέτοιο είδος εξωκοινοτικής επικυριαρχίας ήταν για την ελληνική εμπειρία και το κράτος που έστησαν για τους Ελληνες οι Βαυαροί, τα θεσμικά όργανα αυτού του κράτους (Βουλή, κυβέρνηση, δημοσιοϋπαλληλία). «Εφυγεν ο Τούρκος και ήρθεν ο δημόσιος υπάλληλος».

Δεν επρόκειτο απλώς για την εικόνα που πρόβαλλε ο λαός στην κρατική εξουσία, αλλά ταυτόχρονα και για τον τρόπο που η κρατική εξουσία καταλάβαινε και ασκούσε τον ρόλο της. Βουλή, κυβέρνηση και δημοσιοϋπαλληλία λειτουργούσαν ως θεσμοί άσχετοι με τη βούληση και τις ανάγκες της ευρύτερης κοινότητας - κοινωνίας των Ελλήνων, ανεξέλεγκτοι από το λαϊκό σώμα. Ετσι, το καινούργιο σχήμα του «εθνικού κράτους» ταυτιζόταν στις συνειδήσεις περισσότερο με την εξουσία του τούρκου αγά και καθόλου με τους εθισμούς του Ελληνα από την αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα.

Ο λαός, που με την ψήφο του απλώς «μετήλλασεν τυράννους» (Παπαδιαμάντης), κατέφευγε ταυτόχρονα στους δοκιμασμένους μηχανισμούς της «πατρωνίας» για να μπορεί να μετέχει ισχνά στην καταλήστευση του δημόσιου κορβανά από την εκάστοτε κυβερνώσα φατρία. Το κράτος στην Ελλάδα αναδείχθηκε ο κυριότερος εργοδότης της χώρας και «μήλον της έριδος», μεταξύ των αλληλοσπαρασσόμενων κομματικών πατρώνων.

Το βιβλίο δείχνει πειστικά πως η αυτονόητη και κυρίαρχη φαυλοκρατία αποδυναμώνει, ταπεινώνει και εξευτελίζει το ελλαδικό κράτος σε ολόκληρη την ιστορική του διαδρομή, ώς σήμερα. Υπήρχαν και υπάρχουν πάντοτε οι εξαιρέσεις, οι αντιδράσεις, οι προσπάθειες εκσυγχρονισμού του κράτους – «οι φαύλοι και οι εκσυγχρονιστές συνυπάρχουν πάντοτε σε κάθε κόμμα». Οι σοβαρότερες απόπειρες εκσυγχρονισμού, κατά το βιβλίο, έγιναν στην πρώτη πρωθυπουργία Τρικούπη (1882 - 1885), στην πρώτη διετία της πρωθυπουργίας Βενιζέλου (1910 - 1912), από το 1952 - 1958 με τον Παπάγο και τον Καραμανλή, όπως και με κάποια προσπάθεια από το 1996 - 2000, με την κυβέρνηση Σημίτη. Αφήνοντας πάντοτε άθικτο τον «πυρήνα του συστήματος διαφθοράς».

Οι κατά καιρούς εκσυγχρονιστές επιχειρούσαν να «βελτιώσουν» τη μεταπρατική λειτουργία του δάνειου κρατικού σχήματος, αλλά δεν διανοήθηκαν ποτέ τις ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις που θα έβαζαν τέλος στον μιμητικό χαρακτήρα του πολιτεύματος και θα το προσάρμοζαν στις ιδιαίτερες ανάγκες, στην ιδιοσυγκρασία και στους ιστορικούς εθισμούς του Ελληνα. Και επειδή παρέκαμπταν πάντοτε αυτόν τον εκ καταγωγής του κράτους θεμελιώδη παράγοντα της κακοδαιμονίας και της καθυστέρησης, άφηναν άθικτες και τις πιο τυπικές τους συνέπειες: την πατρωνία, τις πελατειακές σχέσεις, τη διαπλοκή, τη διαφθορά.

Το βιβλίο καταδείχνει τεκμηριωμένα ότι η φαυλοκρατία στην Ελλάδα έφτασε στο απόγειο, στην ολοκλήρωση και κορύφωσή της, με το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Θα πρόσθετα: και με τις Νεοδημοκρατικές του απομιμήσεις του 1990 - 1993 και 2004 - 2009. Αλλά αυτή η κορύφωση μοιάζει να οδήγησε σε μιαν αυτονόμηση των μηχανισμών της φαυλότητας ανεξέλεγκτη πια από την κομματική πατρωνία: Η καταγραφόμενη ως «κρίση του δικομματισμού» είναι η κατάσταση ομηρείας στην οποία έχουν περιέλθει οι επαγγελματίες της εξουσίας. Το διαγούμισμα του κράτους οδήγησε σε έναν ξέφρενο δανεισμό που έχει καταλήξει σε εκποίηση του κράτους στους δανειστές του και αδυναμία των φαυλοκρατών να εξαγοράζουν ψήφους με ληστεία του κρατικού κορβανά. Οι παροχές της Ε.Ε., που υποκατέστησαν ως αντικείμενο καταλήστευσης το κοινωνικό χρήμα, μοιάζει να τελειώνουν. Και για το ξεπούλημα κοινωνικής περιουσίας το ανυπόληπτο κράτος δεν βρίσκει πια αγοραστές (βλ. περίπτωση «Ολυμπιακής») ή βρίσκει μπροστά του τον εισαγγελέα (βλ. τη συμπαιγνία της εξουσίας με τους βατοπεδινούς αερονύχηδες). Ταυτόχρονα, οι κυβερνώντες είναι όμηροι και της συνδικαλισμένης αδηφαγίας των χορτασμένων, που απαιτούν συνεχώς περισσότερες επιδοτήσεις, συνεχώς αυξανόμενες παροχές.

Μακάρι να διαβαστεί το πολύτιμο βιβλίο, να κριθεί, να συζητηθεί.

Winston Churchill και Κύπρος: Ένα άγνωστο κείμενο του 1907

Posted: 15 Feb 2009 10:27 PM PST

Πέτρος Στ. Μακρής-Στάϊκος

Ύστερα από μυστικές διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε δύο Αυτοκρατορίες, την Βρετανική και την Τουρκική, στις 4 Ιουνίου του 1878 υπογράφεται στην Κωνσταντινούπολη η λεγόμενη Συνθήκη της Κύπρου. Το κείμενό της αποτελείται από δύο άρθρα, θα συμπληρωθεί δε στις 4 Ιουλίου με ένα παράρτημα έξη άρθρων. Η Συνθήκη αφορά την αμυντική συνεργασία των δύο χωρών έναντι της Ρωσίας, η οποία στον Ρωσο-Τουρκικό πόλεμο των ετών 1877-1878 έχει καταλάβει τις παληές αρμενικές επαρχίες της Adjara (όπου το λιμάνι του Batoum) του Ardahan και του Kars, προβλέπει δε (άρθρο Ι) ότι αν αυτή επιχειρήσει στο μέλλον να καταλάβει και άλλα οθωμανικά εδάφη, η Μ. Βρετανία δεσμεύεται να συνδράμει τον Σουλτάνο με την δύναμη των όπλων της.

Προκειμένου η Μ. Βρετανία να διευκολυνθεί στην εξασφάλιση εφοδίων για την εκπλήρωση της δέσμευσής της, ο Σουλτάνος (άρθρο ΙΙ) συναινεί να...περιέλθει η Κύπρος υπό την κατοχή και την διοίκησή της. Το νησί θα αποδοθεί στην Τουρκία, εάν και όταν η Ρωσία της επιστρέψει τις παραπάνω επαρχίες (άρθρο VI του παραρτήματος). Τέλος, η Μ. Βρετανία (άρθρο III του παραρτήματος) υποχρεώνεται να καταβάλλει κάθε χρόνο στην Υψηλή Πύλη, ολόκληρο το περίσσευμα του εθνικού εισοδήματος της Κύπρου, ύστερα από την αφαίρεση των διοικητικών δαπανών. Το ποσό του, ύστερα από διαπραγματεύσεις, ορίζεται σε 92.799 λίρες στερλίνες, 11 σελίνια και τρεις πένες….

Το 1907, ο Winston Spencer Churchill είναι 33 ετών, βουλευτής του Κόμματος των Φιλελευθέρων και κοινοβουλευτικός υφυπουργός Αποικιών. Με την ιδιότητά του αυτή, τον Οκτώβριο του ιδίου έτους, επισκέπτεται την Κύπρο. Στον δρόμο της επιστροφής του στο Λονδίνο, συντάσσει υπόμνημα για την κατάσταση στο νησί, το οποίο, με τίτλο Η κατάσταση της Κύπρου (Condition of Cyprus) απευθύνει στον Sir Francis Hopwood, μόνιμο υφυπουργό Αποικιών, και στον Λόρδο Elgin, επικεφαλής του ίδιου υπουργείου. Το κείμενο του υπομνήματος βρίσκεται στα βρετανικά Εθνικά Αρχεία (TNA (PRO) CAB 37/89/33) και παρατίθεται εδώ αυτούσιο:

Sir F. Hopwood,

Lord Elgin,

Ανησυχώ για την κατάσταση στην Κύπρο, από την οποία μόλις έφυγα, ύστερα από μια σύντομη αλλά φορτωμένη επίσκεψη.

Δεν είχα καταλάβει, ότι από την έναρξη της κατοχής μας, πριν από τριάντα χρόνια, αντλήσαμε από αυτό το νησί, εξαντλημένο όπως ήταν, ύστερα από 300 χρόνια τουρκικής κακοδιοίκησης, πάνω από 1.800.000 λίρες.

Η εντύπωση που είχα σχηματίσει, ήταν πως η ζωή στην Κύπρο συνεχίζεται, λίγο-πολύ χάρις σε γενναία επιχορήγηση από το Θησαυροφυλάκειό μας. Οι μέθοδοι κατάρτισης των εθνικών λογαριασμών ευνοούν αυτή την εικόνα, την οποία, όπως πιστεύω, έχουν σχεδόν όλοι. Η εικόνα, όμως, είναι τελείως εσφαλμένη. Με την Συνθήκη του 1878, υποχρεώσαμε την Κύπρο να πληρώνει, κάθε χρόνο, 92.800 λίρες στον Σουλτάνο, ως φόρο. Η Συνθήκη αυτή καταρτίσθηκε για τους δικούς μας σκοπούς. Θεωρήθηκε, τότε, ως μεγάλης στρατηγικής σημασίας το να έχουμε ένα οπλοστάσιο και μια στρατιωτική βάση στην Ανατολή, από όπου θα μπορούσαμε να παρακολουθούμε την Αίγυπτο και την Κωνσταντινούπολη. Όταν ορίσαμε το εν λόγω ποσό του φόρου, δεν ζητήσαμε την γνώμη των Κυπρίων. Ουδέποτε συμφώνησαν με αυτόν και υπολογίσθηκε στη βάση όσων δήλωσε η Τουρκία πως μπόρεσε να απομυζήσει από το νησί, με συνήθεις τουρκικές μεθόδους. Αδημονούσαμε, εντούτοις, να αποκτήσουμε το νησί και δεν είχαμε την πολυτέλεια -ή δεν μας ενδιέφερε- να σαστίσουμε με τους όρους, κυρίως διότι αφορούσαν τα συμφέροντα άλλων ανθρώπων και μόνον. Ανασκοπώντας αυτή την αρχική συναλλαγή, δεν μπορώ παρά να σκεφθώ πως υπήρξε ανάρμοστη. Δεν πιστεύω ότι θα έπρεπε ποτέ να συναινέσουμε στο να γίνουμε οι εισπράκτορες αυτού του μισητού και καταθλιπτικού φόρου, με τον οποίο ο Τούρκος συνέθλιψε και κατέστρεψε τόσες πολλές από τις υποτελείς του επαρχίες. Όμως, αυτή υπήρξε η μισή μόνον συναλλαγή.

Συμπτωματικά, τον ίδιο ακριβώς χρόνο που άρχισε η κατοχή μας στο νησί, ο Σουλτάνος αρνήθηκε την εξόφληση του τουρκικού χρέους του 1855, του οποίου η Μ. Βρετανία και η Γαλλία υπήρξαν συνεγγυήτριες, ενώ υπέγγυα ήταν τα έσοδα της Τουρκικής Αυτοκρατορίας. Tουλάχιστον εδώ, στην Κύπρο, υπήρχε ένα μέρος των εσόδων αυτών, που μπορούσαμε να κατάσχουμε. Έτσι, δεσμεύσαμε ολόκληρο τον φόρο και τον διοχετεύσαμε στην εξυπηρέτηση του ανεξόφλητου δανείου. Χωρίς αμφιβολία, από την δική μας πλευρά, τούτο υπήρξε ένας συμφέρων διακανονισμός. Υπήρξε όμως, μια έντιμη και ηθική πράξη; Δείτε τις συνέπειες: Η Κύπρος δεν ρωτήθηκε για τον φόρο προς την Τουρκία. Επιπλέον, ουδεμία είχε σχέση με την επέκταση της βρετανο-γαλλικής εγγύησης του δανείου του 1855 και, ακόμα περισσότερο, δεν ρωτήθηκε σχετικά. Οι Μεγάλες Δυνάμεις εγγυήθηκαν το δάνειο του 1855 για λόγους υψηλής πολιτικής, ολοκληρωτικά άσχετους με την Κύπρο. Θα πρέπει να υποτεθεί πως, παραχωρώντας την εγγύηση, η Μ. Βρετανία έπραξε αποκλειστικά προς το βρετανικό συμφέρον. Ασφαλώς, η Μ. Βρετανία και ουδείς έτερος, έφερε την ευθύνη για το μερίδιό της σε περίπτωση υπερημερίας. Δεν είχε και δεν έχει περισσότερο δικαίωμα να κάνει την Κύπρο να συμμετάσχει στην εξόφληση αυτής της γνήσια βρετανικής υποχρέωσης, από ότι θα είχε στην περίπτωση της Κεϋλάνης ή οποιουδήποτε μικρού ανεξάρτητου κράτους που θα μπορούσε να υποτάξει με την δύναμη των όπλων. Όμως, αυτό έπραξε. Ο Τούρκος, ούτε μία δεκάρα δεν εισέπραξε από τον φόρο και, από την άποψη αυτή, η Συνθήκη του 1878, στην πραγματικότητα, ξεπεράσθηκε ολοκληρωτικά. Εντούτοις, η Κύπρος υποχρεώθηκε, έτσι κι αλλιώς, να πληρώσει. Τα χρήματα ήρθαν σ’εμάς και χρησιμοποιήθηκαν από εμάς για την κάλυψη του συνολικού τμήματος μιάς καθαρά βρετανικής υποχρέωσης.

Από την σκοπιά της Κύπρου, η υπόθεση φαίνεται πολύ άσχημη. Οι Κύπριοι βλέπουν πως τους δεσμεύσαμε να πληρώσουν στον Σουλτάνο έναν υπερβολικό φόρο. Βλέπουν πως έχουμε διάφορα δικά μας χρέη να εξοφλήσουμε. Και παρατηρούν πως, αντί να εκπληρώνουμε τον όρο της Συνθήκης, με τον οποίο δεσμεύθηκαν τόσο αντικανονικά, εμείς, έτσι κι’ αλλιώς, παίρνουμε τα χρήματά τους και τα κρατάμε για τους εαυτούς μας. Μπορούμε να αμφιβάλλουμε για τα αισθήματά τους;

Είναι απολύτως αληθές, ότι κάτω από το βάρος που θέσαμε σ’αυτό το μικρό και πενόμενο νησί, ο κυπριακός λαός κατέρρευσε. Παρ’όλο που επιβλήθηκε η πιο σκληρή οικονομία, παρ’όλο που όλα τα δημόσια έργα παραμελήθηκαν και ολόκληρη η δημόσια διοίκηση περικόπηκε σε σημείο λιμοκτονίας, ουδέποτε πετύχαμε τίποτα παραπάνω από τον Σουλτάνο. Τους αποσπάσαμε ολόκληρο τον φόρο των 92.800 λιρών και, ως αποτέλεσμα, προχωρήσαμε στο να μεταχειριζόμαστε την Κύπρο, ωσάν να ήταν ένα μη οικονομικά αυτάρκες προτεκτοράτο. Τέθηκε υπό τον πλέον αυστηρό έλεγχο του Θησαυροφυλακείου. Το προϊόν όλων των οικονομιών της -παρ’όλη την αυτοθυσία των Κυπρίων- και κάθε περίσσευμα, όσο αξιοθρήνητα μικρό και να ήταν, τα κατάσχαμε στο τέλος κάθε οικονομικού έτους. Η διαφορά ανάμεσα στα ποσά που είχαν εισπραχθεί και, αθροιστικά, στην δαπάνη για την δημόσια διοίκηση και σε ολόκληρο τον φόρο, εμφανίζονταν, στη συνέχεια, ως επιχορήγηση και οι λογαριασμοί παρουσιάζονταν στην Βουλή, με τρόπο που έκανε οποιονδήποτε να υποθέτει ότι, στην πραγματικότητα, η Κύπρος ζούσε με βρετανικό χρήμα. Αυτή η εξοργιστική και ανήθικη τακτική διήρκεσε 27 χρόνια. Σ’αυτό το χρονικό διάστημα, πετύχαμε να αποσπάσουμε από το κατεστραμμένο νησί, 60.000 λίρες το χρόνο, κατά μέσο όρο, ή, περίπου, 1.600.000 λίρες, συνολικά.

Στις αρχές του 1906, το υπουργείο Αποικιών επέστησε την προσοχή του υπουργού των Οικονομικών (Chancellor of the Exchequer) σχετικά με την αξιοθρήνητη κατάσταση του νησιού, την αργή του πρόοδο, κάτω από την βρετανική κατοχή, τους ανυπόφορους οικονομικούς περιορισμούς, υπό τους οποίους τελούσε, και το αχρείο σύστημα, κατά το οποίο κάθε τοπικό οικονομικό περίσσευμα ή αποταμίευμα, διοχετεύονταν αποκλειστικά στην μείωση της συνολικής επιχορήγησης. Τότε ο υπουργός αποφάσισε -και επρόκειτο για φιλελεύθερη απόφαση- να δώσει αυτό που το Θησαυροφυλάκειο αποκαλεί μία "σταθερή επιχορήγηση 50.000 λιρών ετησίως", έτσι ώστε τα οικονομικά περισσεύματα και αποταμιεύματα, εγγυημένα πάνω σ’αυτή την βάση, να ρέουν προς όφελος του νησιού. Με άλλα λόγια, υποσχεθήκαμε στην Κύπρο

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2009/02/m.html