Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009
Τα μάρμαρα του Παρθενώνα και οι Άγγλοι
Την πεποίθησΤην πεποίθηση ότι οι Βρετανοί είναι διχασμένοι ανάμεσα στην ηθική ορθότητα της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο στην Αθήνα και τη σημασία της προβολής τους στο Λονδίνο στο πλαίσιο του παγκόσμιου πολιτισμού, εκφράζει σε συνέντευξή της στο kathimerini.gr η Μαίρη Μπηρντ, καθηγήτρια Κλασικών Σπουδών στο πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ.
Μιλώντας λίγο πριν το ταξίδι της στην Αθήνα για τα εγκαίνια του Νέου Μουσείο Ακρόπολης, η κα. Μπηρντ τόνισε ωστόσο ότι οι Βρετανοί και ιδιαίτερα η ίδια συμμερίζονται τον ελληνικό ενθουσιασμό για το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης.
Συμμερίζονται οι Βρετανοί ακαδημαϊκοί του χώρου των κλασικών σπουδών τον ενθουσιασμό που επικρατεί στην Ελλάδα για το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης;
"Απολύτως. Είχα την τύχη να ξεναγηθώ στο νέο μουσείο πριν από ένα χρόνο όταν μεταφέρονταν ορισμένα από τα γλυπτά της Ακρόπολης και είναι προφανές ότι θα αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά μουσεία στον κόσμο. Ένα θαυμάσιο μουσείο, τα υλικά του είναι εκπληκτικά. Υποθέτω ότι είχα μια θετική προδιάθεση, αλλά δεν περίμενα να εντυπωσιαστώ τόσο πολύ. Νομίζω ότι οποιοσδήποτε δει αυτό το μουσείο θα το θεωρήσει υπέροχο, το εσωτερικό του τουλάχιστον, διότι το εξωτερικό δε μου αρέσει πολύ. Αλλά είναι ένα πραγματικά σημαντικό μουσείο. Το κατά πόσο αλλάζει τη βάση της συζήτησης για τα Ελγίνεια Μάρμαρα του Παρθενώνα είναι ένα άλλο ζήτημα. Αλλά μεταξύ των σημαντικών μουσείων του κόσμου συγκαταλέγεται στην πρώτη γραμμή».
Θα θέλατε να αναφερθούμε σε αυτό το άλλο ζήτημα, τη διεκδίκηση των Γλυπτών που βρίσκονται στο Λονδίνο; Αλλάζει τελικά το νέο μουσείο της Αθήνας τα επιχειρήματα των δύο πλευρών και τη βαρύτητά τους; Πολλοί στην Ελλάδα πιστεύουν ότι αναιρούνται πια τα επιχειρήματα του Βρετανικού Μουσείου.
"Αν το επιχείρημα σχετικά με το πού θα πρέπει να είναι τα Μάρμαρα άπτεται του χώρου στέγασης, όπως νομίζω ότι ίσχυε για πολλούς στο παρελθόν που έλεγαν ότι δεν πρέπει να επιστραφούν γιατί η Ελλάδα δεν έχει κατάλληλο χώρο, τότε το Νέο Μουσείο Ακρόπολης υπονομεύει εντελώς τη βρετανική θέση. Προσωπικά ανέκαθεν θεωρούσα το επιχείρημα αυτό πραγματικά κακό, απολύτως σαθρό. Επομένως, αν και προσωπικά είμαι πολύ ενθουσιασμένη με το νέο μουσείο και ανυπομονώ να το επισκεφτώ ξανά στην Αθήνα, δε θεωρώ ότι αλλάζει τα επιχειρήματα σχετικά με τα Ελγίνεια Μάρμαρα. Τα επιχειρήματα άπτονται άλλων θεμάτων, όχι του χώρου στέγασης. Πάντοτε θεωρούσα ότι οι Έλληνες είχαν πολλούς χώρους όπου θα μπορούσαν να βάλουν τα Μάρμαρα. Το να ισχυρίζεται κανείς ότι δεν υπήρχαν χώροι ήταν απλά ανόητο».
Το επιχείρημα στο οποίο δίνει μεγαλύτερη έμφαση τώρα το Βρετανικό Μουσείο είναι ότι τα Γλυπτά του Παρθενώνα παρουσιάζονται στο Λονδίνο στο πλαίσιο της ιστορίας του ευρύτερου παγκόσμιου πολιτισμού. Είναι βάσιμο αυτό το επιχείρημα κατά τη γνώμη σας;
"Νομίζω ότι έχουμε δύο βάσιμα επιχειρήματα στην προκειμένη περίπτωση. Είμαι ένας από τους λίγους ανθρώπους στον κόσμο που ακόμα δεν έχω αποφασίσει πού πρέπει να είναι τα Μάρμαρα.
Το ένα βάσιμο επιχείρημα είναι ότι πρέπει να επανενώσουμε όσο περισσότερα τμήματα των γλυπτών μπορούμε στην Αθήνα ώστε να τα βλέπουμε όλα μαζί. Αυτό είναι ένα καλό επιχείρημα.
Επίσης νομίζω ότι το επιχείρημα του Βρετανικού Μουσείου είναι βάσιμο, όταν λέει δηλαδή ότι αυτά τα έργα τέχνης έχουν μια σημασία, έναν απόηχο και μια ιστορία που είναι ταυτόχρονα παγκόσμια και ελληνική.
Κατά μία έννοια το γεγονός ότι στο Βρετανικό Μουσείο τα γλυπτά λειτουργούν διαφορετικά, δείχνοντας πόσο οργανικός και σημαντικός είναι ο ελληνικός πολιτισμός στο πλαίσιο του γενικότερου παγκόσμιου πολιτισμού, δίπλα στα αριστουργήματα άλλων λαών, δικαιώνει το επιχείρημα αυτό.
Νομίζω ότι η δυσκολία όλου αυτού του ζητήματος έγκειται στο ότι το ερώτημα γύρω από τα Μάρμαρα είναι ένα μεγάλο και στην πραγματικότητα άλυτο ερώτημα γύρω από την ιδιοκτησία πολιτιστικών επιτευγμάτων, την κυριότητα αυτών και το πώς νομίζουμε ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε έργα τέχνης που φέρουν μια απολύτως παγκόσμια σημασία. Σε ποιόν ανήκουν, αυτό είναι το λεπτό ερώτημα νομίζω».
Πώς αντιμετωπίζει το ζήτημα ο βρετανικός λαός, η κοινή γνώμη στη χώρα;
"Νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο να ξέρουμε τι πιστεύει η βρετανική κοινή γνώμη. Υπάρχει πολύς κόσμος στη Βρετανία, σαν εμένα, που συμμερίζεται ένα επιχείρημα που λέει πως θα ήταν πολύ ωραίο να δούμε αυτό το μνημείο επανενωμένο, όσο μπορεί να επανενωθεί. Νομίζω ότι υπάρχει και πολύς κόσμος, επίσης σαν εμένα αφού δεν έχω αποφασίσει ακόμα, που βλέπει ότι το νέο επιχείρημα το οποίο με πυγμή προωθεί ο διευθυντής Νιλ ΜακΓκρέγκορ και το Βρετανικό Μουσείο για το ποιος είναι ο ρόλος του μουσείου στον παγκόσμιο πολιτισμό αξίζει υποστήριξης. Αυτό που βλέπω είναι ότι το Βρετανικό Μουσείο έχει υιοθετήσει μια πολύ πιο θετική στάση από τότε που ανέλαβε ο Νιλ ΜακΓκρέγκορ ως διευθυντής. Δεν είναι πια απορριπτικό και ίσως απότομο, όπως όταν έλεγε απλά είναι δικά μας και θα τα κρατήσουμε. Νομίζω ότι η άποψη του Νιλ ΜακΓκρέγκορ για το ρόλο του Βρετανικού Μουσείου απηχεί τις απόψεις πολλών εδώ στη Βρετανία, άρα νομίζω ότι αμφότερα τα επιχειρήματα τυγχάνουν μεγάλης αποδοχής σε αυτή τη χώρα. Δεν ξέρω προς τα πού κλίνει η κοινή γνώμη, είναι εύκολο να κάνεις δημοσκοπήσεις και να εξάγεις τις απαντήσεις που θέλεις με τις κατάλληλες ερωτήσεις. Νομίζω ότι αν γινόταν μια συζήτηση με όλα τα επιχειρήματα περισσότερος κόσμος θα ένιωθε αναποφάσιστος, όπως εγώ».
Σκοπιανό ευρω-ομόλογο δείχνει λύση για ονομασία ...
Ευχάριστα νέα για την Ελλάδα μας,
Καλημέρα σας !!!!
Δημοσιεύθηκε: 07:59 - 01/07/09
Φίλτατοι καλή σας ημέρα και μήνα.
Στο πλαίσιο σαφών Δυτικών πιέσεων που δέχεται η πολιτική ηγεσία των Σκοπίων για την άμεση διευθέτηση του ζητήματος της ονομασίας, εντάσσουν διπλωματικοί αλλά και χρηματοοικονομικοί κύκλοι, την πρόσφατη αποτυχία του γειτονικού κρατιδίου να εκδώσει ομόλογο εκπεφρασμένο σε ευρώ, συνολικού ύψους μόνον 300 εκ. ευρώ, με τοκομερίδιο (κουπόνι) 9%-9,5% πενταετούς διάρκειας και με «lead manager», σύμφωνα με πληροφορίες, την HSBC.
Ως κράτος έκδοσης εμφανιζόταν η «Republic of Macedonia», ή «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Η έκδοση, που «άνοιξε» την Παρασκευή 19 Ιουνίου και «έκλεισε» κακήν - κακώς την Τετάρτη 24 Ιουνίου, το πρωί, δεν καλύφθηκε και αποσύρθηκε άμεσα, παρά την ύπαρξη “underwriter”.
Πρόκειται για την πρώτη φορά, στη διάρκεια των τελευταίων ετών, που το γειτονικό κρατίδιο επιχειρεί να εκδώσει ομόλογο σε ευρώ, οι κύριες αγορές διαπραγμάτευσης των οποίων συμπεριλαμβάνουν, το Λουξεμβούργο, την Ιρλανδία, τη Γαλλία και φυσικά τη Γερμανία.
Η εξέλιξη σηματοδοτεί, αφενός ότι το γειτονικό κρατίδιο βρήκε «πρόθυμο» lead manager, στο πρόσωπο της HSBC και αφετέρου την ανάγκη του για δανειακά κεφάλαια, τα οποία εκτίμησε ότι μπορεί να αντλήσει ακολουθώντας το παράδειγμα άλλων κρατών της Βαλκανικής, που εξέδωσαν ομόλογα σε ευρώ…
Ακόμη, καθιστά σαφή την έκθεση των Σκοπίων στο διεθνές τραπεζικό σύστημα και σε πιστωτές όπως η HSBC, η οποία ανέλαβε και την έκδοση, σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πληροφορίες…
Θεωρείται δε ως παταγώδης αποτυχία, δεδομένου ότι αντίστοιχες εκδόσεις, όχι κρατικές αλλά εταιρικές, που φέρουν ένα τόσο «ακριβό κουπόνι», καλύπτονται εντός ολίγων ωρών, ακόμη και εάν αφορούν σημαντικά υψηλότερα ποσά που υπερβαίνουν ενίοτε και το ένα ή και περισσότερα δισ. ευρώ.
Κύρια αιτία για την αποτυχία του εγχειρήματος, προτάσσουν οι ίδιες πηγές, την ονομασία της εκδίδουσας χώρας, επισημαίνοντας ότι «η αγορά» έστειλε ένα μήνυμα προς τη γείτονα να διευθετήσει πρώτα την εκκρεμότητά της επί του ζητήματος με την Ελλάδα και να «επανέλθει» στη συνέχεια…
Σύμφωνα με κύκλους που είναι σε θέση να γνωρίζουν, η εξέλιξη αυτή ασφαλώς αντικατοπτρίζει την μειωμένη οικονομική αξιοπιστία της γειτονικής χώρας, αλλά και το πλαίσιο συντονισμένων κινήσεων που στόχο έχουν την ταχεία διευθέτηση του ζητήματος της ονομασίας, το οποίο αποτελεί «αγκάθι» στο Νοτιοανατολικό τμήμα του ΝΑΤΟ.
Κατά πόσον η ηγεσία της γείτονος «έλαβε» το μήνυμα, μέλει να αποδειχθεί…
ngd@euro2day.gr
ΠΗΓΗ http://www.euro2day.gr/
Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009
Ομαδικές αγωγές από κατοίκους των Οινοφύτων
1 Ιουλ 2009
--------------------------------------------------------------------------------
Οι ενεργοί πολίτες-κάτοικοι της περιοχής Οινοφύτων αναλαμβάνουν ΤΩΡΑ πιο ουσιαστική δράση για τη σωτηρία της περιοχής τους, "ώστε να σταματήσει πλέον αυτό το τραγικό περιβαλλοντικό έγκλημα" !
Με το πλούσιο υλικό που διαθέτουν χάριν της εντατικής δουλειάς του ΙΤΑΠ και της εγρήγορσης του παπα-Γιάννη μας, μπορούν πλέον να διεκδικήσουν δυναμικά ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΕ ΚΑΘΑΡΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ.
Ένα μεγάλο μπράβο και ευχές για καλή επιτυχία....
----------------------------------------------------------------------------
Το ρεπορτάζ από τον ΣΚΑΙ:
Ομαδικές αγωγές κατά των επιχειρήσεων που αποδεδειγμένα μολύνουν τον Ασωπό ποταμό θα καταθέσουν οι κάτοικοι των Οινοφύτων.
Θα στρέφονται κατά των εταιρειών που ρυπαίνουν την περιοχή και τον υδροφόρο ορίζοντα, σύμφωνα με τις αναφορές των επιθεωρητών περιβάλλοντος.
Οι κάτοικοι θα επικαλούνται ότι πέρα από την καταστροφή του περιβάλλοντος, επιβαρύνθηκε η υγεία τους και θα ζητήσουν υπέρογκες αποζημιώσεις.
Όπως υποστηρίζει ο ιερέας των Οινοφύτων Ιωάννης Οικονομίδης, στόχος είναι να πειστούν οι επιχειρήσεις και η Πολιτεία ότι όσο δεν λαμβάνονται μέτρα το κόστος που θα κληθούν να πληρώσουν προς τους πολίτες θα είναι μεγάλο.
---------------------------------------------------------------------------------
Η ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Σύλλογος «Πολίτες για την Αειφορία» - Ανακοίνωση
Ο Σύλλογός μας ενεργώντας κατά τα οριζόμενα στο καταστατικό του προσφεύγει στην Ελληνική και Ευρωπαϊκή δικαιοσύνη υπέρ των κατοίκων και εργαζομένων στις παρα-Ασώπειες περιοχές που έχουν υποστεί βιομηχανική ρύπανση.
Οι δικαστικές ενέργειες, στις οποίες αναφερόμαστε στη συνέχεια, αποτελούν ένα σύνθετο δικαστικό αγώνα μακράς διάρκειας. Σκοπός μας είναι να επιτύχουμε τέτοια αποτελέσματα ώστε να αντιστραφεί δραστικά η σημερινή φορά των πραγμάτων.
Όσοι πολίτες επιθυμούν να συμμετάσχουν στις δικαστικές διεκδικήσεις παρακαλούμε να επικοινωνήσουν το συντομότερο με τον Σύλλογό μας στα τηλέφωνα 22620-32741, 6936726370 (π. Ιωάννης Οικονομίδης) και 22620-31029, 6974608076 (Γιάννης Αλεξίου).
Αναλυτικά οι σκοποί μας θα επιτευχθούν με:
α) Την καταδίκη της Ελλάδος από το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων για σωρεία παραβιάσεων της κοινοτικής νομοθεσίας, από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Διακαιωμάτων του Ανθρώπου και από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Κοινωνικών Δικαιωμάτων του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη.
β) Την αναγνώριση από το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) των παραλείψεων της διοίκησης σε όλες τις βαθμίδες να λάβουν τα οφειλόμενα μέτρα. Η αναγνώριση των παραβιάσεων αυτών συνιστά ισχυρότατο στοιχείο για τη θεμελίωση της αστικής ευθύνης του κράτους, δηλαδή της υποχρέωσης για καταβολή αποζημιώσεως.
β) Την καταβολή αποζημιώσεως που θα επιδικαστεί τόσο εις βάρος των ρυπαινουσών βιομηχανιών-βιοτεχνιών όσο και της διοίκησης, το ύψος της οποίας αφενός μεν να ικανοποιεί τα νόμιμα συμφέροντα όσων έχουν υποστεί ζημία (περιουσιακή ή ηθική) αφετέρου δε να αποτρέπει τους ρυπαίνοντες από τη ρύπανση ως ασύμφορη για τους ίδιους.
Οι αγωγές αποζημίωσης κατά των ρυπαινουσών βιομηχανιών-βιοτεχνιών θα είναι τεσσάρων τύπων:
1. Αγωγή ή αγωγές για αποζημίωση λόγω της μείωσης της αξίας των ακινήτων από τη ρύπανση (μπορεί να συμπεριληφθεί και το κόστος κατασκευής γεωτρήσεων που δεν χρησιμοποιούνται εξ αιτίας της ρύπανσης). Το αιτούμενο κονδύλιο θα είναι το αποτέλεσμα της διαφοράς που θα προκύψει μεταξύ της αξίας των ακινήτων πριν από τη ρύπανση και της σημερινής. Αυτού του τύπου οι αγωγές είναι πολύ διαδεδομένες στο εξωτερικό (ΗΠΑ, Γαλλία, Δανία κλπ) και μάλιστα για περιπτώσεις που δεν υπάρχει αποδεδειγμένα ρύπανση (π.χ., κοντά σε πυρηνικούς σταθμούς ή κοντά σε χώρους επεξεργασίας αποβλήτων). Σε αυτή την αγωγή μπορούν να συμμετάσχουν όλοι οι ιδιοκτήτες ακινήτων.
2. Αγωγή ή αγωγές για διαφυγόντα κέρδη. Αφορά τους επαγγελματίες εκείνους οι οποίοι έχουν υποστεί απώλεια εσόδων εξ αιτίας της ρύπανσης, κυρίως καλλιεργητές. Το ύψος της αποζημίωσης θα είναι συνάρτηση του ύψους της απώλειας που υφίσταται ο κάθε επαγγελματίας.
3. Αγωγή ή αγωγές για καταβολή αποζημίωσης λόγω ηθικής βλάβης από την έκθεση σε κίνδυνο (εξασθενές χρώμιο και άλλα βαρέα μέταλλα). Πρόκειται για νέας μορφής αγωγές που ασκούνται ήδη στο εξωτερικό (έχουμε και στην Ελλάδα 2 σχετικές αποφάσεις) με τις οποίες ζητείται η καταβολή αποζημίωσης για τον κίνδυνο αυτόν καθαυτόν χωρίς να περιμένουμε να έχει εκδηλωθεί βλάβη στην υγεία. Το ύψος της αποζημίωσης μπορεί να είναι πάνω από 100.000€ κατά ενάγοντα.
4. Αγωγή ή αγωγές για καταβολή αποζημίωσης λόγω ψυχικής οδύνης στην οικογένεια των θανόντων από ασθένεια που σχετίζεται με την ρύπανση στην περιοχή. Πρόκειται για δύσκολες αγωγές, κυρίως σε ό,τι αφορά στην απόδειξη της λεγόμενης αιτιώδους συνάφειας, ωστόσο έχουμε πολλές περιπτώσεις –κυρίως στο εξωτερικό- όπου έχουν επιδικαστεί αποζημιώσεις. Το ύψος της αποζημίωσης μπορεί να είναι από 100.000 € έως 500.000€ κατά ενάγοντα ανάλογα με το βαθμό συγγένειας.
Όσον αφορά τις αγωγές αποζημίωσης κατά του ελληνικού δημοσίου πρόκειται για επιδίκαση αποζημίωσης εξ αιτίας της παράλειψης της διοίκησης να λάβει τα κατάλληλα μέτρα αποτροπής της ρύπανσης, συνδυαζόμενης με την παραβίαση της κοινοτικής νομοθεσίας. Έτσι, οι παραπάνω 4 τύποι αγωγών που θα κατατεθούν εναντίον των εταιριών θα κατατεθούν –με τροποποιήσεις- και κατά του ελληνικού δημοσίου.
Έξοδα και αμοιβές
Κανένας πολίτης δεν θα επιβαρυνθεί με έξοδα πληρωμής των δικηγόρων. Οι δικηγόροι θα αμοιφθούν μόνο στην περίπτωση επιτυχούς έκβασης των υποθέσεων με εύλογο ποσοστό επί των επιδικαζόμενων κονδυλίων. Τα έξοδα των αιτήσεων ακυρώσεως ενώπιον του ΣτΕ έχει ήδη καταβάλει ο Σύλλογός μας.
Οινόφυτα Βοιωτίας, 18-06-2009
Ο Σύλλογος «Πολίτες για την Αειφορία»
22620 32741, 6936726370 (π. Ιωάννης Οικονομίδης)
22620 31029, 6974608076 (Γιάννης Αλεξίου)
http://oikomargarita.blogspot.com/2009/07/blog-post_01.html
ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΣΤΟΦΟΡΟΠΟΥΛΟΣ
Η ιστορία του Κυπριακού και των ελληνοτουρκικών σχέσεων, είναι και η ιστορία του διαχρονικού ξεπεσμού της ελληνικής πολιτικής έναντι της Τουρκίας.
Διαβάστε κατωτέρω τα πραγματικά γεγονότα, όπως τα περιγράφει ένας από τους σπάνιους διπλωμάτες μας. Ο Θέμος Στοφορόπουλος.
Σας υπενθυμίζω ότι ο Θέμος Στοφορόπουλος, στο μέσον μιας λαμπράς διπλωματικής καριέρας, υπέβαλε την παραίτηση του, ήταν πρέσβης τότε στη Λευκωσία, το Φεβρουάριο του 1988 μετά τη συνάντηση του Νταβός, όπου ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου μετέβαλε κατά 180° την πολιτική της Ελλάδος έναντι της Τουρκίας:
[ Όρα κατωτέρω. Η κατρακύλα συνεχίσθηκε και οδήγησε στο Νταβός (τέλη Ιανουαρίου – αρχές Φεβρουαρίου 1988). Την συνάντηση εκείνη του Ανδρέα Παπανδρέου με τον Τούρκο ομόλογό του προετοίμασαν Αμερικανοί απεσταλμένοι, Έλληνες και Τούρκοι μεγαλοεπιχειρηματίες, καθώς και στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Η πολιτική ανάλυση των τελευταίων περιοριζόταν στην εκτίμηση ότι, επειδή ο ελληνικός λαός θέλει ειρήνη, μια στροφή της πολιτικής έναντι της Τουρκίας θα έφερνε κομματικά οφέλη. Και πράγματι υπήρξε στροφή, 180º, στο Νταβός, αφού εκεί εγκαταλείφθηκαν δύο βασικά δόγματα της εξωτερικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ.
Πρώτον, ότι δεν θα συνομιλούσαμε με την Τουρκία, αφού οι «διαφορές» που προβάλλει δεν είναι τίποτε άλλο από μονομερείς, αυθαίρετες, επεκτατικές διεκδικήσεις εις βάρος της πατρίδας μας.
Δεύτερον, ότι, εν πάση περιπτώσει, δεν θα συνομιλούσαμε με την Τουρκία αν δεν έφευγε από την Κύπρο και ο τελευταίος Τούρκος στρατιώτης. Ούτε, βέβαια, ακυρώθηκε εκείνη η μεταστροφή πολιτικής με το mea culpa του Ανδρέα Παπανδρέου: το είπε στη Βουλή, όταν προκλήθηκε από τον τότε βουλευτή Διονύση Μπουλούκο, εννοώντας, μόνον, πως αποτελούσε lapsus linguae μια προηγούμενη δήλωσή του ότι στο Νταβός «το Κυπριακό είχε μπει στο ράφι». Ήταν τόσο ολέθρια εξέλιξη το Νταβός, που προκάλεσε την παραίτηση, χωρίς προσυνεννόηση και δύο άλλων επιφανών μας πρέσβεων. Του διαπρεπούς πρόωρα χαμένου Δημήτρη Σέρμπου, κατ’εξοχήν υπηρεσιακώς αρμοδίου, αφού ήταν τότε, και μάλιστα για δεύτερη φορά, Διευθυντής Ελληνοτουρκικών Σχέσεων και Κυπριακού στο Υπουργείο Εξωτερικών και του ευρισκόμενου στο μέσο μιας λαμπράς επίσης καριέρας, πρέσβυ της Ελλάδος στη Μόσχα, αείμνηστου Μιχάλη Δούντα, που είχε προσφέρει τα μέγιστα στην υπόθεση της Κύπρου και είχε συμβάλει όσο κανείς άλλος στην προσπάθεια να τοποθετηθεί η ελληνική εξωτερική πολιτική στη σωστή βάση, εκείνη της εθνικής ισχύος. ]
Αν θέλετε να γνωρίσετε ποίοι είναι διαχρονικά οι υπεύθυνοι για το ότι κινδυνεύουν να χαθούν, η Κύπρος, το Αιγαίο, η Θράκη, κτλ., διαβάστε την κατωτέρω ανάλυση του Θέμου Στοφορόπουλου.
Παρόμοια όμως δεν συμβαίνουν και στο Μακεδονικό;
Ευριπίδης Μπίλλης
Τ. Επίκουρος Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ, τηλ.
+302107700568
ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΟΜΗΡΟΣ ΤΟΥ «ΡΕΑΛΙΣΜΟΥ»
Έχει γραφτεί από Θέμο Στοφορόπουλο
Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Κύπρος είναι αποτέλεσμα του σύνθετου εγκλήματος πραξικοπήματος-εισβολής το καλοκαίρι του 1974. Αποτελεί, όμως, επίσης, συνέπεια όσων επακολούθησαν.
2 Οκτωβρίου του 1974: Ο Μακάριος βρίσκεται στη Νέα Υόρκη και μιλάει στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών. Ενώπιον των αντιπροσώπων όλων των κρατών του κόσμου, κατά τον επισημότερο δυνατό τρόπο, τονίζει τα εξής:
«[1] Ωρισμέναι προϋποθέσεις, εν τούτοις, είναι ουσιώδεις και πρέπει να εκπληρωθούν πριν αρχίσουν διαπραγματεύσεις. Δεν είναι δυνατόν να διεξαχθούν ελεύθεραι διαπραγματεύσεις δια μίαν λογικήν λύσιν του προβλήματος, εφ’όσον κυπριακόν έδαφος εξακολουθεί να ευρίσκεται υπό ξένην στρατιωτικήν κατοχήν και το 1/3 του πληθυσμού είναι ακόμη πρόσφυγες, εκδιωχθέντες βιαίως από τις εστίας και την γην των. (...)
[2] Ουδέν επιχείρημα δύναται να δικαιολογήση την απαίτησιν της Τουρκίας δια γεωγραφικήν ομοσπονδίαν, η οποία ουχί μόνον θα ήτο απάνθρωπος, αλλά, ωσαύτως, θα επέφερεν αλλαγήν του χαρακτήρος του Κύπρου. Αλλά ποία θα πρέπη να είναι η απάντησις, εάν η Τουρκία επιμείνη επί γεωγραφικής ομοσπονδίας και δια της στρατιωτικής της υπεροχής επιχειρήση να επιβάλη ταύτην δια της βίας; Μερικοί, οι οποίοι εμφανίζονται ως ρεαλισταί, δυνατόν να συμβουλεύσουν ότι πρέπει να διαπραγματευθώμεν επί τη βάσει γεωγραφικής ομοσπονδίας, υποδεικνύοντες ότι εις μίαν τοιαύτην περίπτωσιν η Τουρκία δυνατόν να επιδείξη κάποιαν ελαστικότητα ως προς το μέγεθος της περιοχής, η οποία θα ευρίσκεται υπό τουρκικόν έλεγχον. Αναφέρεται ότι η κατεχόμενη περιοχή του 40% θα ηδύνατο να μειωθή εις ολιγώτερον του 30%. Δεν νομίζω ότι πρέπει να εκφράσω ευγνωμοσύνην δια την τοιαύτην γενναιοδωρίαν εκ μέρους της Τουρκίας. Υπό οιασδήποτε περιστάσεις δεν θα διαπραγματευθώμεν προς νομιμοποίησιν των παραβιάσεων των βασικοτέρων αρχών του Διεθνούς Δικαίου και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων».
Όμως, σύμφωνα με πληροφορία που κυκλοφόρησε τότε στη Νέα Υόρκη, ο Κίσσινγκερ απείλησε τον Μακάριο ότι, αν δεν δεχόταν «διακοινοτικές» χωρίς να φύγουν οι εισβολείς και να επιστρέψουν οι πρόσφυγες στα σπίτια τους, δεν μπορούσε να του εγγυηθεί πως δεν θα συνεχιζόταν η τουρκική προέλαση. Τον απείλησε, δηλαδή, με τρίτο Αττίλα. Τελών υπό την ψυχολογική πίεση των τότε συνθηκών, ο Μακάριος κάμφθηκε και δέχθηκε – χωρίς καμία αντίρρηση από την κυβέρνηση της Ελλάδας – να διεξαχθούν «διαπραγματεύσεις», με την Κύπρο να έχει στον κρόταφο το πιστόλι της στρατιωτικής κατοχής και της προσφυγιάς.
Καίτοι έγινε γρήγορα φανερό πως η απειλή Κίσσινγκερ ήταν μπλόφα, οι υποχωρήσεις συνεχίσθηκαν. Πιεζόμενος και από τον Καραμανλή, ο Μακάριος αποδέχθηκε και το τουρκικό αίτημα να συζητηθεί η δημιουργία στην Κύπρο γεωγραφικής ομοσπονδίας (την οποίαν είχε, τόσο σωστά, περιγράψει στον ΟΗΕ ως απάνθρωπο σύστημα που θα επέφερε αλλαγή του χαρακτήρος της μεγαλονήσου).
Ακολούθησε, το 1977, η «συμφωνία υψηλού επιπέδου» Μακαρίου-Ντενκτάς, που ομιλεί περί «δικοινοτικής» ομοσπονδίας και περί εδάφους υπό την διοίκηση της κάθε μιας κοινότητας. Περιέχει δε, η συμφωνία εκείνη, και την εξής διάταξη:
«Θέματα αρχής όπως η ελευθερία κινήσεως, η ελευθερία εγκαταστάσεως, η ελευθερία ιδιοκτησίας και άλλα συγκεκριμένα ζητήματα είναι ανοικτά προς συζήτηση λαμβάνοντας υπ’όψη την θεμελιώδη βάση για ένα δικοινοτικό ομοσπονδιακό σύστημα και ορισμένες πρακτικές δυσκολίες που ενδέχεται να προκύψουν για την Τουρκική Κυπριακή κοινότητα».
Έτσι, πάντοτε με την σύμφωνο γνώμη της Αθήνας, άνοιξε η πόρτα για την «νομιμοποίηση των παραβιάσεων των βασικοτέρων αρχών του Διεθνούς Δικαίου και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», την οποία είχε αποκλείσει ο Μακάριος στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, καταδικάζοντας τότε, ορθότατα, έναν ορισμένο δήθεν ρεαλισμό.
Με τις «διακοινοτικές» συνομιλίες, που ακολούθησαν όλα τα επόμενα χρόνια, κατέστη όλο και σαφέστερος ο «διζωνικός» χαρακτήρας της συζητούμενης «ομοσπονδίας». Και τονίσθηκε, όλο και περισσότερο, η «πολιτική ισότητα» των δύο κοινοτήτων. Παράλληλα, ούτε κουβέντα δεν έγινε για απαλλαγή του κυπριακού λαού, στο σύνολό του, από τις δουλείες που του έχει επιβάλει ο ιμπεριαλισμός:
βάσεις (έξω από το έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας και μέσα σε αυτό), «εγγυήσεις» (δηλαδή παρεμβατικά δικαιώματα), ΤΟΥΡΔΥΚ (με την ΕΛΔΥΚ ως δικαιολογία της). Δεν εκπλήσσει, συνεπώς, η αποφυγή δίκης, για το πραξικόπημα του 1974, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο, τον τόπο του εγκλήματος.
Το ΠΑΣΟΚ, όσο ήταν στην αντιπολίτευση, είχε σωστές θέσεις για το Κυπριακό, όπως και για άλλα μείζονα θέματα της εξωτερικής μας πολιτικής. Αφού όμως ήρθε στην εξουσία, άλλαξε σταδιακά τη γραμμή του, προσεγγίζοντας, και στο τέλος ακολουθώντας πλήρως, εκείνη της Νέας Δημοκρατίας. Η αρχή έγινε με την άρση (μετά, είναι αλήθεια, αρκετό διάστημα) των αντιρρήσεων για συνέχιση των «διακοινοτικών» συνομιλιών, με το επιχείρημα ότι τις ήθελε η κυπριακή κυβέρνηση:
όλον αυτόν τον καιρό, από την εισβολή μέχρι σήμερα, Αθήνα και Λευκωσία προσπαθούν να κρυφτούν η μία πίσω από την άλλη, για να καλύψουν τον ενδοτισμό τους. Ως πρόσθετο άλλοθι χρησιμοποιείται ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών. Παρά το ότι, όπως είπαμε, οι δύο κυβερνήσεις εγκατέλειψαν, ευθύς εξ’αρχής, τους κύριους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η επίκληση των οποίων αποτελεί βασικό όπλο όσων προσφεύγουν στον ΟΗΕ. Και παρά το ότι γνωρίζουν άριστα την αρνητική σημασία των δικαιωμάτων αρνησικυρίας ΗΠΑ και Βρετανίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας και την αρνητική επιρροή που οι δύο αυτές δυνάμεις, μαζί με την Τουρκία, ασκούν στην Γραμματεία των Ηνωμένων Εθνών και ειδικότερα στον Γενικό Γραμματέα, μέσω του οποίου παρουσιάσθηκαν τα αλλεπάλληλα διαβόητα «σχέδια λύσης», πάνω στα οποία οι Έλληνες Κύπριοι εκλήθησαν να «διαπραγματευθούν με τους Τουρκοκυπρίους» (να δεχθούν, στην πραγματικότητα, τις απαιτήσεις της Άγκυρας και των προστατών της).
Μια κάποια προσπάθεια παρέκκλισης από την καταστρεπτική πορεία έγινε τον Απρίλιο του 1986. Για ν’αποφύγουν ακόμα ένα απαράδεκτο «σχέδιο λύσης» του Γενικού Γραμματέα, όλες οι ελληνοκυπριακές πολιτικές δυνάμεις, μαζί και η ελλαδική κυβέρνηση, ζήτησαν «πρόταξη των μειζόνων».
Πρότειναν, συγκεκριμένα, «συνάντηση υψηλού επιπέδου» ή διεθνή διάσκεψη, με θέματα τις εγγυήσεις, την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και των εποίκων, και τις ελευθερίες διακίνησης, εγκατάστασης και περιουσίας.
Και πάλι, όμως, δεν προβλήθηκε απαίτηση για την άμεση εφαρμογή, χωρίς παζάρια και ανταλλάγματα, των γενικών αρχών του Διεθνούς Δικαίου που απαγορεύουν την χρήση παράνομης βίας και τον εποικισμό, ούτε για την άμεση και άνευ όρων αποκατάσταση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Ελευθεριών, ούτε για την κατάργηση των δουλειών που προβλέπουν οι Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου.
Μόνον μια τέτοια κίνηση θα ήταν πραγματικά διορθωτική:
δεν θα έλυνε το Κυπριακό, αλλά θα το έβαζε στο σωστό δρόμο. Άλλα, όμως, συμφέροντα κυριαρχούσαν και είναι αυτά που προκάλεσαν την εγκατάλειψη και αυτής ακόμα της (ανεπαρκέστατης) «πρόταξης των μειζόνων».
Η κατρακύλα συνεχίσθηκε και οδήγησε στο Νταβός (τέλη Ιανουαρίου – αρχές Φεβρουαρίου 1988).
Την συνάντηση εκείνη του Ανδρέα Παπανδρέου με τον Τούρκο ομόλογό του προετοίμασαν Αμερικανοί απεσταλμένοι, Έλληνες και Τούρκοι μεγαλοεπιχειρηματίες, καθώς και στελέχη του ΠΑΣΟΚ.
Η πολιτική ανάλυση των τελευταίων περιοριζόταν στην εκτίμηση ότι, επειδή ο ελληνικός λαός θέλει ειρήνη, μια στροφή της πολιτικής έναντι της Τουρκίας θα έφερνε κομματικά οφέλη.
Και πράγματι υπήρξε στροφή, 180º, στο Νταβός, αφού εκεί εγκαταλείφθηκαν δύο βασικά δόγματα της εξωτερικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ.
Πρώτον, ότι δεν θα συνομιλούσαμε με την Τουρκία, αφού οι «διαφορές» που προβάλλει δεν είναι τίποτε άλλο από μονομερείς, αυθαίρετες, επεκτατικές διεκδικήσεις εις βάρος της πατρίδας μας.
Δεύτερον, ότι, εν πάση περιπτώσει, δεν θα συνομιλούσαμε με την Τουρκία αν δεν έφευγε από την Κύπρο και ο τελευταίος Τούρκος στρατιώτης.
Ούτε, βέβαια, ακυρώθηκε εκείνη η μεταστροφή πολιτικής με το mea culpa του Ανδρέα Παπανδρέου:
το είπε στη Βουλή, όταν προκλήθηκε από τον τότε βουλευτή Διονύση Μπουλούκο, εννοώντας, μόνον, πως αποτελούσε lapsus linguae μια προηγούμενη δήλωσή του ότι στο Νταβός «το Κυπριακό είχε μπει στο ράφι».
Ήταν τόσο ολέθρια εξέλιξη το Νταβός, που προκάλεσε την παραίτηση, χωρίς προσυνεννόηση, τριών Πρέσβεων.
Του διαπρεπούς συναδέλφου, πρόωρα χαμένου Δημήτρη Σέρμπου, κατ’εξοχήν υπηρεσιακώς αρμοδίου, αφού ήταν τότε, και μάλιστα για δεύτερη φορά, Διευθυντής Ελληνοτουρκικών Σχέσεων και Κυπριακού στο Υπουργείο Εξωτερικών.
Του Μιχάλη Δούντα, που έχει προσφέρει τα μέγιστα στην υπόθεση της Κύπρου και έχει συμβάλει όσο κανείς άλλος στην προσπάθεια να τοποθετηθεί η ελληνική εξω¬τερική πολιτική στη σωστή βάση, εκείνη της εθνικής ισχύος.
Παραιτήθηκα, επίσης, και εγώ, τότε Πρέσβυς της Ελλάδας στην Λευκωσία.
(Καθώς τα γράφω αυτά, μαθαίνω τον θάνατο του Μιχάλη Δούντα. Έφυγε και ο Μιχάλης, λίγο μετά τον δάσκαλό μου Πρέσβυ Αλέκο Ξύδη, τον Ανδρέα Μπίστη, τον Βαγγέλη Οικονομίδη, τον Στρατηγό Δημήτρη Ματαφιά. Διαφορετικοί άνθρωποι, με ένα κοινό γνώρισμα: την αγάπη για την Κύπρο).
Το Νταβός Παπανδρέου-Κάρολου Παπούλια θα έχει ως συνέχεια το Νταβός Μητσοτάκη-Αντώνη Σαμαρά.
Στο άλλοθι του ΟΗΕ θα προστεθεί εκείνο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παρά το ότι η απόφασή της να συμπεριλάβει την Κύπρο θα συνοδευθεί από την παρασκηνιακή αποδοχή, εκ μέρους της Λευκωσίας και της Αθήνας, των βασικών παραμέτρων αυτού που θα εμφανιστεί αργότερα ως Σχέδιο Ανάν. Και παρά το ότι οι δύο πρωτεύουσες θα παράσχουν την συγκατάθεσή τους για την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας χωρίς να ζητήσουν προηγούμενη άρση της κατοχής και του ψευδοκράτους, του εποικισμού και της μαζικής παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ούτε την διακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων.
(Οι παραλείψεις ωφείλοντο όχι σε λόγους τακτικής, για να ζητηθούν αυτά κατά την διάρκεια των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, αλλά όπως φαίνεται πλέον καθαρά, σε οριστικές παραχωρήσεις.)
Χρησιμοποιείται δε η Ε.Ε. ως άλλοθι, καίτοι όλοι γνωρίζουν πως η πραγματική της φύση δεν μπορεί παρά να επηρεάζει τη συμπεριφορά της.
Κατόπιν των ανωτέρω, δεν είναι περίεργα όσα συνέβησαν με το Σχέδιο Ανάν. Η αποδοχή του, εδώ και στη Λευκωσία, ως βάσης διαπραγμάτευσης. Οι δηλώσεις των κοινοτικών εκπροσώπων. Η εξουσιοδότηση εν λευκώ προς τον Γενικό Γραμματέα στη Νέα Υόρκη.
Το ιστορικό διάγγελμα του Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου και η ψήφος του κυπριακού λαού απέτρεψαν την καταστροφή.
Μόνον, όμως, προσωρινά. Διότι η Κύπρος εξακολουθεί να βρίσκεται μεταξύ της Σκύλλας, κάποιας παραλλαγής του Σχεδίου Ανάν, (κάθε τέτοια παραλλαγή δεν μπορεί παρά να είναι ολέθρια), και της Χάρυβδης της νομιμοποίησης των πραγμάτων όπως έχουν τώρα.
Και για μεν το μοντέλο Ανάν αρκετά έχουν λεχθεί και πάντως οι Κύπριοι απεφάνθησαν.
Αυτό που ίσως δεν έχει αρκετά τονισθεί είναι το απαράδεκτο της δεύτερης προοπτικής. Ακόμα και αν αυτή θεωρηθεί μη χείρον σε σύγκριση με τη «διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία».
Διότι οριστική παγίωση των σημερινών συνθηκών σημαίνει:
(α) μονιμοποίηση και νομιμοποίηση της κατοχής, της εθνοκάθαρσης, του εποικισμού και του εκτουρκισμού των κατεχομένων,
(β) εγκατάλειψη του Κυπριακού Ελληνισμού στο έλεος της Τουρκίας, διότι, αν δείξουμε πως είμαστε τόσο υποχωρητικοί και αδύναμοι, ώστε να ανεχθούμε διχοτόμηση, αποκλείεται η Τουρκία να δεχθεί την δημιουργία πραγματικά ανεξάρτητου κράτους στο νότο της Κύπρου, δηλαδή κράτους με πλήρη δυνατότητα στρατιωτικής άμυνας και α¬πηλλαγμένου από τουρκικές (και βρετανικές) δουλείες,
(γ) βαρειά σκιά, που η νόμιμη πλέον Τουρκική Δημοκρατία Βόρειας Κύ¬πρου και δι’αυτής η Άγκυρα, θα ρίχνει πάνω στην νότια Κύπρο,
(δ) δυνατότητα τουρκικής προβοκάτσιας και κατάληψης των νοτίων κυπριακών περιοχών,
(ε) συνεχιζόμενη ελληνική εθνική ταπείνωση, αποδυνάμωση του εθνικού μας φρονήματος, μείωση του διεθνούς μας κύρους,
(στ) κάκιστο προηγούμενο για το Αιγαίο και τη Θράκη.
Ας μην ονειρεύονται δε ορισμένοι αρμονική όσμωση δύο κυπριακών κρατών μέσα σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία, περιλαμβάνουσα και την Τουρκία, θα επέτρεπε στους Έλληνες να κυριαρχούν οικονομικά και πνευματικά στην ευρύτερη περιοχή μας. Η φύση και η μέχρι τώρα διαγωγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα έπρεπε να αφήνουν περιθώρια σε τέτοιες φαντασιώσεις.
Επί τριάντα δύο χρόνια, από την εισβολή μέχρι σήμερα, υποβάλλεται, σε αντίθεση με την επίσημη ελληνική πολιτική, η πρόταση επανατοποθέτησης του Κυπριακού ως θέματος «παραβίασης των βασικοτέρων αρχών του Διεθνούς Δικαίου και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», ακριβώς όπως ετόνιζε, ο Μακάριος στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, την 2α Οκτωβρίου του 1974. Μια τέτοια επανατοποθέτηση θα μπορούσε να είχε γίνει δια μιάς, με αξιοποίηση ευκαιριών, όπως όταν ανακηρύχθηκε το ψευδοκράτος, όταν ο Ντενκτάς εγκατέλειπε τις συμφωνίες «υψηλού επιπέδου» ζητώντας λύση με δύο κράτη, ή μετά το ΟΧΙ της 24ης Απριλίου του 2004.
Θα μπορούσε, ακόμα, η επανατοποθέτηση να βασισθεί στον εποικισμό (με τον οποίο τόσο λίγο ασχοληθήκαμε σοβαρά). Ή θα μπορούσε να είναι «μοτίβο» που θα «έμπαινε» σιγά-σιγά. Τίποτε από αυτά δεν έγινε.
Η επίσημη απάντηση ήταν πως οι πιέσεις του «ξένου παράγοντα» και ο συσχετισμός δυνάμεων Ελλάδας-Τουρκίας δεν το επέτρεπαν.
Αλλά οι «πιέσεις» ήσαν, στην πραγματικότητα, μπλόφες, ακόμα ει δυνατόν περισσότερο από τις απειλές του Κίσσινγκερ το 1974.
Και ο συνεχώς επιδεινούμενος συσχετισμός δυνάμεων οφειλόταν σε δικές μας επιλογές.
Σταδιακή αυτοαποδυνάμωση στον διπλωματικό τομέα, όχι μόνο στο Κυπριακό, αλλά και στο Αιγαίο, και στη Θράκη.
Όπως και στην άμυνα, στην παιδεία, και σε άλλες συνιστώσες της κρίσης που μας μαστίζει και που περιλαμβάνει, βέβαια, τις οικονομικές ανισότητες, την ανεργία, την περιθωριοποίηση, την αλλοτρίωση.
Η επανατοποθέτηση του Κυπριακού προϋποθέτει βαθύτατες κοινωνικές μεταβολές, στην Ελλάδα και στην Κύπρο.-
Θέμου Χ. Στοφορόπουλου
http://www.vimadiplomaton.gr/dimosiefseis/diplomatia/to-kupriako-omiros-tou-realismou.html
http://www.greece.orghttp://www.greece.org/archives/hellenic-professors-phds.html
ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΚΥΒΕΡΝΟΝΤΕΣ
Προτίθεμαι να στείλω την κάτωθι επιστολή σε διάφορα blogs, γράψε μου την γνώμη σου, πριν την στείλω προς δημοσίευση.
1η Ιουλίου 2009
Υπό Δευκαλίωνος Κωνστ. Βατιμπέλλα
Κρατώντας τα όπλα που του εμπιστευόνταν η Πατρίδα,Κρατώντας τα όπλα που του εμπιστευόνταν η Πατρίδα, ο Αθηναίος έφηβος μπροστά στο ναό της Αγραύλου έδινε τον παρακάτω όρκο…
Ου καταισχυνώ τα όπλα,
ουδ' εγκαταλείψω τον προστάτην ω αν στοίχω,
αμυνώ δε και υπέρ ιερών και οσίων, και μόνος και μετά πολλών, και την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω,
πλείω δε και αρείω όσης αν παραδέξωμαι. Και συνήσω των αεί κρινόντων,
και τοις θεσμοίς τοις ιδρυμένοις πείσομαι, και ούς τινας άλλους ιδρύσεται το πλήθος εμφρόνως.
Και αν τις αναιρεί τους θεσμούς ή μη πείθηται ουκ επιτρέψω,
αμυνώ δε και μόνος και μετά πάντων. Και τα ιερά τα πάτρια τιμήσω.
Ίστορες θεοί ’γραυλος, Ενυάλιος, ’ρης, Ζεύς, Θαλλώ, Αυξώ, Ηγεμόνη
Οι παραβάτες του ανωτέρω όρκου παρεδίδοντο προς θανάτωσιν και η οικογένεια τους παρεδίδετο την αιώνιον καταισχύνην .
Επειδή αισθάνομαι ότι κάτι επίκειται εις τα Ανατολικά μας Σύνορα, σας εφιστώ την προσοχή, μη χαθεί έστω και ένα τετραγωνικό μέτρο από την Ελληνική επικράτεια, διότι τότε δεν σας γλυτώνει τίποτε, εσάς και τις οικογένειές σας, μέχρι τρίτου βαθμού. Πρωθυπουργός, υπουργός εξωτερικών, υπουργός εθνικής αμύνης, υπουργός οικονομικών και όλο το υπόλοιπο υπουργικό συμβούλιο, καθώς και τους στρατηγούς των τριών όπλων. Εάν με τα μέσα και τους προστάτες σας δεν υπάρξει ένα νέο ΓΟΥΔΙ, τότε θα φροντίσω, με δικαστήριο πού θ’ αποτελείται από ΕΛΛΗΝΕΣ
να σας απονεμηθεί η ποινή πού αρμόζει στην εσχάτη προδοσία της ΠΑΤΡΙΔΟΣ μας.
Φροντίσατε όλοι σας να αποδυναμώσετε την πατρίδα μας, να χάση την αυτάρκειά της και να εκτινάξετε το χρέος μας, ώστε να μην μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι και να είμαστε υπόδουλοι στις εβραϊκές τράπεζες και τα εβραϊκά συμφέροντα. Εξαφανίσατε την ένδοξη ιστορία μας, αφαιρέσατε την εθνική συνείδηση από την νεολαία μας. ΟΛΟΙ ΣΑΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΑΤΕ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΜΥΚΡΥΝΣΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΝΤΙΣΕΤΕ ΜΟΥΣΙΑΚΟ ΕΙΔΟΣ. Διά τους λόγους αυτούς μέχρι στιγμής είσθε υπόδικοι και προφυλακισμένοι, εάν χαθεί και 1m2 δεν σας γλυτώνουν όλοι οι εβραίοι της υφηλίου και στο κέρατο του βοδιού να σας κρύψουν, θα σας βρώ και εσάς και τους συγγενείς σας διά να σας αποδοθεί η δικαιοσύνη για την εσχάτη σας προδοσία.
Εάν μού συμβεί ένα ατυχές περιστατικό, πού δεν με νοιάζει εμπρός στη ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ, να ξέρετε ότι υπάρχουν συνεχιστές πού θα σας φέρουν πίσω να σας δικάσουν.
Τ’ ανωτέρω είναι, όχι προειδοποίησις, αλλά προαποφασισμένα, για το μέλλον σας, των παιδιών σας και των συγγενών εξ αγχιστείας μέχρι τρίτου βαθμού.
Εμείς μπορούμε να δούμε τι μας επιφυλάσσεται στο μέλλον, εσείς δεν το βλέπετε;;; Και εάν το βλέπετε και δεν κάνετε τίποτα τότε πώς λέγεται αυτό;;; Αν όχι εσχάτη προδοσία;;;
Ο κρούων τον κώδωνα της επερχομένης Προδοσίας.
Δευκαλίων Κωνστ. Βατιμπέλλας
Obama Signs War Funding Bill
Washington Post
National Security
By Michael A. Fletcher
President Obama today signed into law a $105.9 billion war funding bill that supports his plan to step up the fight in Afghanistan until the end of September even as the war in Iraq continues to wind down.
"We face a security situation abroad that demands urgent attention. The Taliban is resurgent and al Qaeda is increasing its attacks from its safe haven along the Afghanistan-Pakistan border," Obama said. "The funding provided in this act will ensure that the full force of the United States is engaged in an overall effort to defeat al-Qaeda and uproot this safe haven."
The bill, which also includes controversial, new funding for the International Monetary Fund and $7.7 billion y to combat the H1N1 flu virus, was passed by Congress only after intense lobbying by the administration to overcome objections from both Republicans and Democrats. Along the way, lawmakers worried about the political ramifications releasing or incarcerating detainees from Guantanamo Bay, Cuba, in their districts or states, stripped $80 million from the bill.
The Obama administration said that this "emergency" spending bill would be the last of its kind, and that subsequent war spending would go through the regular budget process.
Posted at 6:08 PM ET on Jun 26, 2009 | Category: National Security
ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ : ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ: ΣΗΜΙΤΗΣ, ΚΛΗΡΙΔΗΣ, ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ, ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ και τά ΜΜΕ καί την αριστερά του Συνασπισμού πού στήριξαν τό εγγλέζικο σχέδιο.
ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ : ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
Ο Κόφι Ανάν δε θα εμφάνιζε ποτέ αυτό το ανοσιούργημα, αν δεν βρίσκονταν στην Ελλάδα και στην Κύπρο πολιτικοί που –στης Ουάσιγκτον τα ρήματα πειθόμενοι– θα του επέτρεπαν να το κάνει. Αφήνω σε άλλους την προσπάθεια να ερμηνεύσουν τι εννοούσε ο Φερχόιγκεν όταν έλεγε ότι το 1999 άλλα του υποσχέθηκαν οι τότε ηγέτες της Ελλάδας και της Κύπρου. Ας απαντήσουν εκείνοι.
• Από πού προέκυψε το τέρας;
Θυμίζω ότι τον Ιανουάριο του 2000, ο σύμβουλος του Eλληνα πρωθυπουργού Γιώργος Πανταγιάς, πριν καν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις Ντενκτάς - Κληρίδη που κατέληξαν στην εμφάνιση του Σχεδίου Ανάν, με άρθρο του υποστήριξε ότι το νομικό καθεστώς της Κυπριακής Δημοκρατίας έχει δευτερεύουσα σημασία, θέση που στέρησε τη διαπραγμάτευση από τη σημασία της και αντί να οδηγήσει σε κάποιο «συμβιβασμό», οδήγησε τελικά σε πλήρη συνθηκολόγηση, σε παράδοση την ελληνική πλευρά στις διαπραγματεύσεις. Ο Γλαύκος Κληρίδης επέμενε μέχρι τότε ότι οι διαπραγματεύσεις πρέπει να διεξαχθούν εντός των ψηφισμάτων του Ο.Η.Ε., δέχτηκε όμως μετά να συζητήσει με τη διαδικασία «όλα στο τραπέζι».
Κληρίδης, Σημίτης και Παπανδρέου έπεισαν, με τη στάση τους και τις δηλώσεις τους, ότι ήταν έτοιμοι να δεχτούν τα πάντα, με αποτέλεσμα Ουάσιγκτον, Λονδίνο και Βρυξέλλες να λένε στους διαδόχους τους ότι πρέπει να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους!
Η Ουάσιγκτον, σε συνεργασία με την κυβέρνηση Σημίτη-Παπανδρέου πίεσε για την αποδοχή της συμφωνίας της Νέας Υόρκης (της υποχρεωτικής επιδιαιτησίας Ανάν), ώστε να δυσκολέψει ακόμη και την επόμενη κυβέρνηση της Αθήνας και τον κο Παπαδόπουλο να πουν ενδεχομένως όχι. Κι αφού τα έκαναν όλα αυτά, ζήτησαν από τον κυπριακό (και τον ελληνικό) λαό να συγκατατεθεί στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, υποκύπτοντας στις πιέσεις που οι ίδιοι συνέβαλαν για να ασκούνται, ώστε να μη στενοχωρηθούν Ουάσιγκτον, Λονδίνο και Φερχόιγκεν. Ευτυχώς, οι πολίτες της Κύπρου (αλλά και της Ελλάδας) αποδείχτηκε τελικά ότι έχουν και μυαλό και ψυχή.ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ - ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Δ. Κωνσταντακόπουλος: Η Κύπρος σε παγίδα- τελικά συμπεράσματα
«Μέριασε βράχε να διαβώ». Αυτή είναι η «κατηγορική προσταγή» της Αυτοκρατορίας, η επιδίωξη να ανοίξει ο δρόμος της Τουρκίας προς την Ευρώπη, να φύγουν από τη «μέση» τα εμπόδια που λέγονται Κύπρος με κυπριακό, Ελλάδα με ελληνοτουρκικά και ΑιγαίοΑυτή η Θέληση οδήγησε στο Σχέδιο Ανάν το 2004, αυτή η Θέληση συνδυάζεται τώρα με τη διάσπαση της Κεντροαριστεράς, του μετώπου που στήριξε πολιτικά το «’Οχι», του μετώπου που εξέφρασε τη θέληση του κυρίαρχου λαού, για να απειλήσει και πάλι την ύπαρξη και το μέλλον της Κυπριακής Δημοκρατίας, του κυπριακού ελληνισμού, της ίδιας της Ελλάδας. Το κυπριακό δεν «ξανάνοιξε», τρεις δεκαετίες μετά την εισβολή της Τουρκίας, γιατί ξεσηκώθηκαν τα θύματά της ή γιατί θυμήθηκαν οι πολιτικοί της Αθήνας τις υποχρεώσεις τους. «Ξανάνοιξε» γιατί ζητάει ο Αυτοκράτορας να ανοίξει. ‘Εχει μπει πλέον σε δυναμική φάση, ξέφυγε από τη σχετικά «στατική» των τριών προηγούμενων δεκαετιών.
Το Σχέδιο Ανάν εκφράζει την πάγια πολιτική της Αυτοκρατορίας που ποτέ δεν ανέχθηκε την ανεξαρτησία της Κύπρου και της Ελλάδας
(1). Υλοποιεί την ιδέα περί Δικτατορίας του ναζιστή Καρλ Σμιτ, Δικτατορίας του (Αγγλοαμερικανού) Κυρίαρχου, του «Κράτους των Τριων Ξένων Δικαστών και των Τριων Ξένων Στρατών». Επειδή όμως το πολίτευμα της ίδιας της Αυτοκρατορίας είναι ακόμη δημοκρατικό, δεν μπορεί η ίδια να προτείνει κάτι τέτοιο, για λόγους σεβασμού της ίδιας της δικής της δομής, δεν μπορεί απερίφραστα να υιοθετήσει την συνεπή προς τον εαυτό της ιδεολογία του Σμιτ. Ανήκει στους εκπροσώπους των Ραγιάδων η αμφίβολη τιμή να προτείνουν τέτοια πράγματα (το έκανε το 1973 ο Ευάγγελος Αβέρωφ με τους τρεις ξένους σοφούς στους οποίους πρότεινε να δοθεί η Κύπρος, και μάλιστα με τις ίδιες διαδικασίες επιδιατησίας και ασφυκτικών, «βιαστικών» χρονοδιαγραμμάτων και δημοψφησμάτων που ανακάλυψε πολύ αργότερα ο Ανάν, το έκαναν οι διαπραγματευτές Αθήνας και Λευκωσίας το 2000-02, που εισήγαγαν, με δική τους πρωτοβουλία, τα εξωφρενικά δικαιώματα του Ανώτατου Δικαστηρίου και των τριών ξένων δικαστών του και χάρηκαν μάλιστα γιατί έγιναν αποδεκτές οι προτάσεις τους! Αυτή είναι η τυπική εικόνα του Μεσαίωνα, αλίμονο, αρκετά συχνή και για τη σχέση του πολιτικού προσωπικού της νεώτερης Ελλάδας έναντι του Δυτικού Επικυρίαρχου, η εικόνα δηλαδή του υποτελούς που εμφανίζεται ενώπιον του Δεσπότη, υποκλίνεται, τίθεται υπό την απόλυτο εξουσία του και ελπίζει στο ‘Ελεός του).
Η μετατροπή της πλειοψηφίας σε μειοψηφία στα όργανα αποφάσεων, ο κεντρικός μετασχηματισμός δηλαδή που επιφέρει το Σχέδιο Ανάν στη σημερινή κατάσταση πραγμάτων στην Κύπρο, δεν καταλύει απλώς την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά εισάγει μια κατάσταση παραλογισμού, αδικίας και ασάφειας στο νομικό καθεστώς του νησιού, τον μηχανισμό δηλαδή που επιτρέπει την εξαπόλυση μιας εθνοτικής διαμάχης τύπου Βοσνίας ή Κοσόβου, όπως οι συμφωνίες του 1960 ενέγραφαν στις νομικές πρόνοιές τους ως δυνατότητα τις διακοινοτικές του 1964 και την εισβολή του 1974. Επειδή η ελληνική πλευρά, και όχι η τουρκοκυπριακή, είναι η πραγματικά πιο αδύνατη, η ασάφεια των ρυθμίσεων θα λειτουργήσει εις βάρος της. Μια τέτοια ρύθμιση θέτει ερωτηματικό στην ίδια την επιβίωση, μαροχρόνια, των Ελλήνων στην Κύπρο.
Η αγγλοαμερικανική, «αυτοκρατορική» πίεση οδηγεί στην εμφάνιση τέτοιων αποτελεσμάτων, όχι μόνο εξαιτίας των δικών της επιδιώξεων, αλλά και του τρόπου που αποφεύγει να συγκροτηθεί το ελληνικό υποκείμενο, των προβλημάτων «δομής» του ελληνικού κράτους καιτης ελληνικής κοινωνίας και ιδεολογίας, της ναθειάς, πολύπλευρης, «εξάρτησης», χωρίς την οποία είναι αδύνατο να ερμηνευθεί το ελληνικό κρατικό, κοινωνικό, ιστορικο φαινόμενο. Βλέπουμε πάλι, στην περίπτωση της κυπριακής κεντροαριστεράς, να εμφανίζονται οι ίδιοι μηχανισμοί διάσπασης και αντιπαράθεσης ταυτοτήτων, που έχουν προηγηθεί όλων των μεγάλων καταστροφών του ελληνικού χώρου τους τελευταίους δύο αιώνες.
(2) Η επικίνδυνη σύγχυση που καταδείξαμε ότι επικρατεί στην ηγεσία του ΑΚΕΛ (και όχι μόνο) γύρω από τα κορυφαία ζητήματα κρατικής συγκρότησης, εξουσίας και εθνικής ταυτότητας, σχέσεων Αριστεράς και ‘Εθνους, εθνισμού, εθνικισμού και σωβινισμού, σύγχυση αναγκαία σε ένα αριστερό κόμμα που θέλει να συνεργασθεί, αλλά καθόλου χρήσιμη σε ένα κόμμα που θέλει να αντισταθεί στην «Ολοκληρωτική Αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης», επιτείνουν τον κίνδυνο «καταστροφικών», «χαοτικών» εξελίξεων, που δεν μπορεί να μείνουν περιορισμένες στην Κύπρο.
Η ελλαδική και κυπριακή Αριστερά, όπως και το ΠΑΣΟΚ άλλωστε, δεν δρουν στα πλαίσια μιας ιμπεριαλιστικής, επεκτατικής, επιθετικής Ελλάδας, που θα όφειλαν να καταγγείλουν. Δρουν στα πλαίσια μιας χώρας που βρίσκεται, δυστυχώς, πάνω στον δρόμο κύριων στρατηγικών της Αυτοκρατορίας, που η άρχουσα τάξη της δεν θέλει να υπερασπίσει τα θεμιτά εθνικά συμφέροντά της, που υπόκειται στη γεωπολιτική πίεση της Τουρκίας. Η Τουρκία έδιωξε τους ‘Ελληνες από τα εδάφη της, η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο. Δεν εισέβαλε η Κύπρος στην Τουρκία, δεν έδιωξε η Ελλάδα τις μειονότητές της. Η εξίσωση επιτιθέμενου και αμυνόμενου, θύτη και θύματος, εν ονόματι της γενικής αποδοκιμασίας του εθνικισμού, δεν ωφελεί τη ειρήνη αλλά τη μόνιμη επιδίωξη του «αμερικανικού ιμπεριαλισμού», που κάποτε λέγαμε, να χαϊδεύει για να χρησιμοποιεί στη Μέση Ανατολή και την πρ. ΕΣΣΔ τον τουρκικό επεκτατισμό, η μεγάλη τη μικρή αυτοκρατορία. Αυτή δεν μπορεί όμως να είναι πολιτική της Αριστεράς, αυτή είναι η πολιτική της ατλαντικής Δεξιάς, που χρειάζεται αριστερούς Συμμάχους να την εκδώσουν πιστοποιητικό προοδευτικότητας. Αν το κάνουν θα είναι και η τελευταία τους υπηρεσία. Ούτε βέβαια η ελληνική κοινωνία μπορεί να αντιμετωπίσει καλύτερα, πιο προοδευτικά τα προβλήματά της, σε συνθήκες μεγαλύτερης εξάρτησης και υποτέλειας, ενδιαφερόμενη τάχα μου για την αφηρημένη καθαρά «ταξική» όψη των συγκρούσεων, αδιαφορώντας για το περιβάλλον της χώρας, εκλαμβάνοντας τις ιδεολογίες που παράγει η σύγκρουση ως αιτία της και κάνοντας ότι δεν βλέπει τον στρατιωτικό μηχανισμό που παρατάσσεται απέναντι στη χώρα, από τη Θράκη έως νοτίως της Κύπρου. Η υιοθέτηση μιας τέτοιας πολιτικής δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε μακροχρόνια παρακμή την αριστερά. Χημικά καθαρές, «ταξικές» συγκρούσεις δεν υπάρχουν πουθενά, ζούμε σε έναν βαθιά ιεραρχημένο και πολλαπλά δομημένο κόσμο. Η Αριστερά χρειάζεται την Ελλάδα και η Ελλάδα την Αριστερά της, μιαν Αριστερά όμως που να ενσαρκώνει τις ισχυρές ανεξαρτησιακές παραδόσεις των Ελλήνων, πρωτοπόρο στην υπεράπσιση του ‘Εθνους της, για να μπορεί και να τον συγκρατεί όταν πάει να περάσει από τον εθνισμό στον εθνικισμό, από τον εθνικισμό στον σωβινισμό.
Η έως τώρα εμπειρία από τις πολιτικές εξελίξεις στο νησί μετά τη διάσπαση της συγκυβέρνησης επιβεβαιώνει την ορθότητα αυτής της διάγνωσης, ότι είναι δηλαδή στη Θέση και όχι στην Πρόθεση των πρωταγωνιστών η δυνατότητα καταστροφικής εξέλιξης, κάτι που την καθιστά πολύ πιο απειλητική. Από την ίδια την ανάγκη της προεκλογικής εκστρατείας της, η ηγεσία του ΑΚΕΛ απευθύνεται όλο και περισσότερο στους οπαδούς του «Ναι» στο δημοψήφισμα και τείνει να ευθυγραμμισθεί με την αγγλοαμερικανική πίεση και τη δομή επιχειρημάτων της «διεθνούς κοινότητας», μετασχηματίζοντάς την ιδεολογικά σε ανάγκη επείγουσας «λύσης του κυπριακού». Μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού σε Κύπρο και Ελλάδα γύρισε τώρα το κεφάλι προς τα μέσα, δεν αγωνίζεται με μέτωπο τις εξωτερικές δυνάμεις, του «αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού», στη μέχρι πρότινος χρησιμοποιούμενη και πολυ εύλογα πλέον εγκαταλειφθείσα ορολογία της ηγεσίας του ΑΚΕΛ. Αλλά προσπαθεί να οικοδομήσει τη πολιτική και ιδεολογική βάση όχι ενός συμβιβασμού, αλλά μιας συνθηκολόγησης, γεγονός που δεν θέτει σε κίνδυνο την α’ ή β΄ δυνατή λύση του κυπριακού, αλλά την ασφάλεια, κυριαρχία και ελευθερία των Ελλήνων νοτίως της πράσινης γραμμής. Μετά από μια ενδεχόμενη νίκη του, ο Δημήτρης Χριστόφιας, που δεν αναγνωρίζει καν, αν κρίνουμε από τις δηλώσεις του, το διακύβευμα, θα πιεσθεί αφόρητα να επαναφέρει γρήγορα το Σχέδιο Ανάν, ανεξαρτήτως της ονομασίας του, εκμεταλλευόμενος την αποθάρρυνση που λογικά θα επικρατήσει τότε ακριβώς μεταξύ των οπαδών του Προέδρου Παπαδόπουλου.
Είναι τελείως επιτακτική ανάγκη, ζήτημα εθνικής ασφάλειας, η αποκατάσταση της λαϊκής ενότητας γύρω από το ‘Οχι του 2004, η αποκατάσταση πολιτικών συνθηκών που θα επιτρέψουν στον κυπριακό λαο να υπερασπιστεί το κράτος του, η επιβεβαίωση στις προεδρικές εκλογές της ανάγκης να προτατευθεί ο πυρήνας της εξουσίας του κυπριακού κράτους Χρειάζεται να συνεηδητοποιηθεί και να ανακοπεί, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος των προσεχών εκλογών, η καταστροφική εξέλιξη που έχει ήδη ξεκινήσει.
Γενικότερα, η ελληνική πολιτική τάξη, στην Ελλάδα και την Κύπρο, πρέπει να συνειδητοποιήσει τον δυναμικό χαρακτήρα της φάσης στην οποία μπήκαν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και το κυπριακό, των πλεονεκτημάτων που έχει σήμερα η χώρα εν σχέσει με το παρελθόν και του ότι μια πιο ανεξάρτητη πολιτική είναι ενδεχομένως πιο εύκολη σήμερα, λόγω των προβλημάτων της «Αυτοκρατορίας» διεθνώς, από ότι ήταν στους μεγάλους κύκλους αγγλικής και αμερικανικής ηγεμονίας του 19ου και του 20ού αιώνα. Ενστικτωδώς το αντελήφθησαν εξάλλου και η Αθήνα και η Λευκωσία, αποφασίζοντας τη σύναψη πολύ στενότερων σχέσεων με την αναδυόμενη πάλι Ρωσία του Πούτιν.
Από τον τρόπο που θα τοποθετηθούν απέναντι στα διακυβεύματα οι πολιτικές δυνάμεις σε Ελλάδα και Κύπρο θα κριθεί ενδεχομένως το μέλλον τους για δεκα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Αναρτήσεις
