Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Γιατί αμφισβητεί η Τουρκία την κυριαρχία μας στα Δωδεκάνησα

Ἀναρτήθηκε στὸ ἀπὸ τὸν/τὴν


Το 1996 μετά την κρίση των Ιμίων είχε διαρρεύσει στον Τύπο ένα εγχειρίδιο της Πολεμικής Ακαδημίας των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων στο οποίο παρουσιάζονταν καθαρά οι θέσεις της Τουρκίας περί «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο. Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών διευκρινίζει ότι στις διερευνητικές επαφές ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία η θεωρία των «γκρίζων ζωνών» έχει ατονήσει από πλευράς των Τούρκων.
Η Ακαδημία Ιστορίας της Τουρκίας όμως δημοσίευσε ένα βιβλίο το 2004 με τίτλο «Οι ζώνες του Λυκόφωτος στο Αιγαίο – Τα μη Λησμονημένα Τουρκικά Νησιά» στο οποίο επαναλαμβάνονται όλα τα επιχειρήματα της Τουρκίας για το Αιγαίο, τα νησιά και τις βραχονησίδες του. Στο βιβλίο συμπεριλαμβάνονται και χάρτες που δείχνουν, σύμφωνα με τους Τούρκους ιστορικούς, ποιες νησίδες και θαλάσσιες περιοχές που τις περιβάλλουν δεν παραχωρήθηκαν ποτέ στην Ελλάδα.

Το βασικό επιχείρημα που παρουσιάζει το βιβλίο είναι ότι νησίδες που δεν κατονομάζονται αλλά αναφέρονται στις συνθήκες ως «εξαρτώμενες» ή «παρακείμενες» των μεγάλων νησιών δεν έχουν μεταβιβαστεί ποτέ στην Ελλάδα. Με αυτό το επιχείρημα στο βιβλίο αμφισβητούνται όχι μόνο ακατοίκητες βραχονησίδες που σήμερα χρησιμοποιούν Ελληνες βοσκοί, όπως η νήσος Αστακίδα στα βόρεια της Κάσου, αλλά και κατοικημένα μεγάλα νησιά, όπως η Ψέριμος.

Στο βιβλίο γράφουν ότι «τα πιο γνωστά αμφισβητούμενα νησιά είναι: Αρκοί, Φαρμακονήσι, Ψέριμος, Λέβητα, Κίνναρος, Λιάδι, Κανδελιούσσα, Αδέλφια, Σύρνα, Πλακίδα, Σοφράνα και Αστακίδα». Τονίζεται επίσης ότι με τη Συνθήκη της Λωζάννης δεν παραχωρήθηκαν ποτέ στην Ελλάδα τα νησιά: Οινούσσα και οι γύρω βραχονησίδες, Βάτος και Ποντικονήσι ανάμεσα στη Χίο και τη Μικρά Ασία, αλλά και τα Αντίψαρα, οι Φούρνοι και οι γύρω βραχονησίδες τους και η Φιμένα.

Μία ακόμα σημαντική βραχονησίδα που αμφισβητούν είναι η Ζουράφα, 6 ναυτικά μίλια από τη Σαμοθράκη στο Θρακικό Πέλαγος, που αποτελεί το ανατολικότερο σύνορο του Βόρειου Αιγαίου, το άκρο της ελληνικής επικράτειας, αλλά και Ε.Ε.

Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι οι βραχονησίδες του συμπλέγματος Σύρνα κάτω από την Αστυπάλαια, αλλά και οι νησίδες Λέβιθα και Κίνναρος που συνδέουν τη γεωγραφική περιοχή των Κυκλάδων με τα Δωδεκάνησα επειδή είναι απομακρυσμένες από τη στεριά καθορίζουν και μία μεγάλη θαλάσσια περιοχή γύρω τους. Αμφισβητώντας αυτές τις νησίδες οι Τούρκοι καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος του Αιγαίου Πελάγους. Το βασικό επιχείρημα που προβάλλει το βιβλίο είναι η αμφισβήτηση της Συμφωνίας του 1932 ανάμεσα στην Τουρκία και την Ιταλία για το σύμπλεγμα της Δωδεκανήσου. Η Ελλάδα το 1947 κληρονόμησε ό, τι ήλεγχε η Ιταλία προηγουμένως.

Η συμφωνία 4ης Ιανουαρίου του 1932 αφορούσε τις βραχονησίδες μεταξύ Καστελλόριζου και μικρασιατικής ακτής, ενώ μία συμπληρωματική συμφωνία στις 28 Δεκεμβρίου του 1932 καθόριζε τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα Δωδεκάνησα και τις τουρκικές ακτές. Οι Τούρκοι αμφισβητούν την ισχύ αυτής της συμπληρωματικής συμφωνίας με το επιχείρημα ότι δεν πρωτοκολλήθηκε στην Κοινωνία των Εθνών.

Γνωμοδότηση

Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών είχε αναγκαστεί να αντικρούσει αυτά τα επιχειρήματα των Τούρκων με έγγραφό του ήδη από το 1963. Μια ομάδα Τούρκων είχε αποβιβαστεί στο Καστελλόριζο το 1961, ενώ έναν χρόνο αργότερα τουρκικό περιπολικό βύθισε εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων το ελληνικό σκάφος «Μαρίτσα» σκοτώνοντας δύο μέλη του πληρώματός του.

Το επίσημο κείμενο της συμφωνίας του 1932 είχε πρωτοκολληθεί στην Κοινωνία των Εθνών το 1933 και είχε δημοσιευθεί. Οσον αφορά τη συμπληρωματική συμφωνία που υπογράφτηκε στην Αγκυρα στις 28 Δεκεμβρίου του 1932 και αμφισβητούν οι Τούρκοι, επειδή ήταν συμπληρωματική δεν πρωτοκολλήθηκε στην Κοινωνία των Εθνών.

Σύμφωνα με γνωμοδότηση της Νομικής Υπηρεσίας του 1956 η μη πρωτοκόλληση «ουδόλως επηρεάζει το κύρος αυτής, διότι πρόκειται περί συμπληρωματικής συμφωνίας εκτελέσεως κανονικώς πρωτοκολληθείσης πράξεως».

Στο βιβλίο επαναλαμβάνεται το επιχείρημα ότι οι Ελληνες δεν έχουν τηρήσει το καθεστώς αποστρατιωτικοποίησης των νήσων που τους παραχωρήθηκαν παραβιάζοντας τις συνθήκες και θέτοντας σε αμφιβολία την ισχύ τους, ενώ αναρωτιούνται επανειλημμένως πώς ακόμα οι Ελληνες δεν έχουν εγείρει αξιώσεις για τα δύο νησιά που εποφθαλμιούν, την Ιμβρο και την Τένεδο.

Καταλήγοντας οι Τούρκοι ιστορικοί εξηγούν ότι είναι αδύνατο να λυθεί το θέμα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ με την Ελλάδα αν πρώτα δεν ξεδιαλύνει το θέμα της κυριαρχίας των νησίδων και βραχονησίδων στο Αιγαίο.
Οι διερευνητικές επαφές για οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο διεκόπηκαν πριν από τις εκλογές στην Τουρκία. Αναμένουμε να δούμε ποια γραμμή σκέψης θα ακολουθήσει στην ανανεωμένη θητεία του ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν.

Πώς χαράχτηκαν τα χωρικά ύδατα

Για την ιστορία, αξίζει να αναφέρουμε ότι όταν μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης προέκυψε η διαφορά ανάμεσα στην Ιταλία και την Τουρκία για τις «εξαρτώμενες» νησίδες και αυτές του Καστελλόριζου και οι δύο χώρες αποφάσισαν να πάνε στο Δικαστήριο της Χάγης για να λύσουν τις διαφορές τους.

Στη συνέχεια, όμως, οι κυβερνήσεις προτίμησαν τις απευθείας διαπραγματεύσεις. Με τη συμφωνία της Αγκυρας της 4ης Ιανουαρίου του 1932 λύθηκαν οι εκκρεμότητες που αφορούσαν τις βραχονησίδες μεταξύ Καστελλόριζου και μικρασιατικής ακτής και χαράχτηκαν οριστικά τα χωρικά ύδατα ανάμεσα στο Καστελλόριζο και τη Μικρά Ασία, ενώ με τη συμπληρωματική συμφωνία στις 28 Δεκεμβρίου του 1932 καθορίστηκαν οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα Δωδεκάνησα και στις τουρκικές ακτές.

Με την πρώτη συμφωνία, όμως, παραχωρήθηκε στην Τουρκία η νησίδα Καρά-Αντά που βρίσκεται μέσα στον όρμο της Αλικαρνασσού (Μπόντρουμ) και κατείχε πριν η Ιταλία. Η μακρόστενη τουρκική βραχονησίδα ανήκε σύμφωνα με τον Δωδεκανήσιο ερευνητή κ. Κώστα Τσαλαχούρη στην οικογένεια Μαγκλή από την Κάλυμνο, της οικογένειας του συγγραφέα Γιάννη Μαγκλή.
Αν η Καρά-Αντά δεν είχε παραχωρηθεί στην Τουρκία, τότε σήμερα δεν θα διαπραγματευόμασταν με δυσκολίες την υφαλοκρηπίδα του Καστελλόριζου μόνο, αλλά και την υφαλοκρηπίδα μιας νησίδας μέσα σε τουρκικό κόλπο.

Πηγή

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Απόστρατοι: "Μπαίνουν στις Ε.Δ. πολίτες χωρών που διεκδικούν εδάφη της Ελλάδας"

ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΣΤΟ ΣτΕ ΓΙΑ ΤΟ ΓΕΝΟΣ
05/24/2013 - 10:06
Απόστρατοι αξιωματικοί κατέθεσαν προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας ζητώντας να επανέλθει το Ελληνικό Γένος ως βασική προϋπόθεση εισαγωγής στις στρατιωτικές σχολές, διότι με την ελληνική ιθαγένεια δύναται να μπαίνουν στο Στράτευμα πολίτες χωρών που επιβουλεύονται τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας.
Οι προσφεύγοντας επισημαίνουν, και έχουν απόλυτο δίκιο πώς όσοι αποκτούν ελληνική ιθαγένεια δεν διαμορφώνουν απαραίτητα εθνική συνείδηση. «Την ελληνική ιθαγένεια αιτούνται πολίτες χωρών, με τις οποίες η πατρίδα μας μέχρι το πρόσφατο παρελθόν ευρίσκετο σε εμπόλεμη κατάσταση και κάποιες εξ αυτών, όπως η Τουρκία, η Αλβανία και τα Σκόπια εξακολουθούν να διατηρούν και να διατυπώνουν εδαφικές διεκδικήσεις εναντίον μας», τονίζουν.
Δεν αποκλείεται τέτοιοι πολίτες να έχουν μπει στις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας, αφού με το νόμο που ψήφισε ο Βενιζέλος και επέτρεψε την εισαγωγή στις στρατιωτικές σχολές μόνο με την ιθαγένεια, είναι δύσκολο να διαφανεί από πού κρατάει η σκούφια του καθενός. Είναι ενδεικτικό πώς οι διοικήσεις των στρατιωτικών σχολών και τα Επιτελεία αγνοούν πόσοι ακριβώς είναι οι μη Έλληνες στο γένος που φοιτούν στις στρατιωτικές σχολές.
Μόνο το Συμβούλιο της Επικρατείας διαπίστωσε πώς μόνο δύο σπουδαστές στις Σχολές Αξιωματικών δεν είναι Έλληνες στο Γένος. Εντελώς εσφαλμένο στοιχείο όταν πρόκειται να υπάρξει απόφαση για ένα θέμα που έγκειται της εθνικής ασφάλειας της χώρας.
 «Δεν είναι βέβαιο, ότι ο αποκτήσας την ελληνική υπηκοότητα, έχει αποκτήσει και την αναγκαία ελληνική εθνική συνείδηση. Δεν είναι βέβαιο ότι σε περίπτωση εμπλοκής της Ελλάδας σε ένοπλη σύγκρουση με ξένη χώρα αυτοί οι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί δεν θα προσχωρήσουν εις τον στρατό ξηράς της χώρας εξ ης κατάγονται», λένε οι απόστρατοι.
Υποστηρίζουν ότι σύμφωνα με τα άρθρα 4 και 110 του Συντάγματος αποκλείεται η φοίτηση στις στρατιωτικές σχολές σε όσους έχουν την ελληνική ιθαγένεια χωρίς να είναι Έλληνες στο Γένος και παραβιάζεται ο κανονισμός της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων, σύμφωνα με τον οποίο δικαίωμα συμμετοχής στους διαγωνισμούς έχουν μόνο οι Έλληνες στο γένος.
Ο κανονισμός προβλέπει ότι ο υποψήφιος θα πρέπει «να μη φέρηται ανήκων εις θρησκευτικάς αιρέσεις, ή εις κόμματα ή οργανώσεις περί ων το άρθρο 1 του Α.Ν. 509/1947 ή μετέχων εις ενεργείας στρεφομένας κατά της Εθνικής Αμύνης της χώρας ή της εννόμου τάξεως του κοινωνικού καθεστώτος ή του πολιτεύματος ή ενεργών προπαγάνδα τείνουσαν προς τους αυτούς σκοπούς ή διεγείρων εις απείθειαν κατά των κειμένων νόμων ή προσβάλλων την ιδέαν της πατρίδος και τα εθνικά σύμβολα».
Με την προσφυγή τους ζητούν να ακυρωθούν ως αντισυνταγματικές και παράνομες οι αποφάσεις του υπουργού Εθνικής Άμυνας Ευάγγελου Βενιζέλου το 2011, με τις οποίες επιτράπηκε να συμμετέχουν στις εισαγωγικές εξετάσεις των στρατιωτικών σχολών υποψήφιοι οι οποίοι είχαν μεν την ελληνική ιθαγένεια χωρίς όμως να είναι Έλληνες στο γένος.
Ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι αντιδρούν στα σχέδια Βενιζέλου και Κουβέλη που θέλουν την Ελλάδα μπάτε σκύλοι αλέστε, με Τούρκους, Αλβανούς και Σκοπιανούς στις Ένοπλες Δυνάμεις και την Ελλάδα πλημμυρισμένη από παράνομους μετανάστες. Ας ρίξουν μία ματιά στον κόσμο για τα κατορθώματα των ισλαμιστών που θέλουν μαζί με τους Καμίνη και Μπουτάρη να υποθάλψουν χτίζοντας τους και καμία 15αριά τζαμιά.
 
Εν αναμονή λοιπόν της απόφασης της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας…

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Τι κρύβεται πίσω από τις παραβιάσεις δέκα τουρκικών ελικοπτέρων στο Αιγαίο | αἰέν ἀριστεύειν

Τι κρύβεται πίσω από τις παραβιάσεις δέκα τουρκικών ελικοπτέρων στο Αιγαίο | αἰέν ἀριστεύειν

Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

Γιατί ο πλανητάρχης έχει στην αναμονή το Σαμαρά – Μια ανάλυση που εξηγεί πολλά

Ἀναρτήθηκε στὸ ἀπὸ τὸν/τὴν
Στον Λευκό Οίκο αδυνατούν να κατανοήσουν του λόγους γιά τους οποίους ο Αντώνης Σαμαράς ζητάει συνάντηση με τον Μπαράκ Ομπάμα .
Σε μια δισέλιδη ανάλυσή  της η Κύρα Αδάμ,στην εφημερίδα  «ΕΛΛΑΔΑ αύριο», εξηγεί τους λόγους :
Η Αθήνα και η Ουάσιγκτον δεν έχουν βρει ακόμα «κοινώς αποδεκτή ημερομηνία» για την πραγματοποίηση επίσκεψης ( επίσημης ή όχι, δεν έχει σημασία) του πρωθυπουργού Αντ. Σαμαρά στις ΗΠΑ.
Αυτή είναι η ημιεπίσημη ανακοίνωση της Αθήνας  στα δεικτικά, ως επί το πλείστον, σχόλια που δημιουργήθηκαν  με αφορμή την επίσημη επίσκεψη του πρωθυπουργού της Τουρκίας στον Λευκό Οίκο και τις συχνότατες συναντήσεις των υπουργών Εξωτερικών των δυο αυτών χωρών.


Η στάση αυτή δείχνει ότι στην Ελλάδα, επικριτές και αμυνόμενοι για την έλλειψη συνάντησης Ομπάμα – Σαμαρά επιμένουν  να είναι μακριά νυχτωμένοι.


Και τούτο γιατί  εδώ και μία δεκαετία έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί  η εποχή των «εθιμοτυπικών» επισκέψεων στην Ουάσιγκτον μόνο και μόνο για να  πεισθούν οι «ιθαγενείς» ότι η Ουάσιγκτον  «συμπαθεί» για τους μεν  ή «υποτάσσει» για τους δε, τον εκάστοτε πρωθυπουργό της Ελλάδας και το κόμμα του.

Αυτό που σκοπίμως θέλουν να παραβλέπουν  κυβέρνηση και πολιτικές ηγεσίες στη χώρα, είναι ότι οι επισκέψεις κορυφής, ( είτε στην Ουάσιγκτον, είτε στη Μόσχα, είτε στο Πεκίνο , κλπ) γίνονται μόνο όταν υπάρχει σοβαρός λόγος σύγκλισης ή απόκλισης συμφερόντων (και κατά κανόνα business like).
H κυβέρνηση Σαμαρά, παραβλέποντας αυτόν τον κανόνα, έχει επιχειρήσει από τις αρχές του χρόνου να «πετύχει» μια συνάντηση με τον κ. Ομπάμα, σε αυτή τη δεύτερη θητεία του. Η ελληνική πλευρά ευελπιστούσε ότι ο πρωθυπουργός θα ήταν «από τους πρώτους» που θα έβλεπε ο αμερικανός πρόεδρος με τα την ανάληψη των καθηκόντων του. Εις μάτην.


Στη συνέχεια η ελληνική πλευρά συμβιβάσθηκε με την ιδέα ότι η συνάντηση θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί με αφορμή τον «παραδοσιακό» εορτασμό της επετείου της 25ης Μαρτίου στον Λευκό Οίκο. Οι κακές γλώσσες επιμένουν ότι η ελληνική πλευρά ήθελε να υπάρξει ιδιαίτερη συνάντηση και δείπνο Ομπαμα- Σαμαρά κατά την συνάντηση αυτή. Ο Λευκός Οίκος φαίνεται να απάντησε ότι ο πρόεδρος μπορεί να διαθέσει το τυπικό 20λεπτο σε μια τέτοια συνάντηση. Η «εγκάρδια» φωτογραφία στο περιθώριο του ΝΑΤΟ του υπουργού Εξωτερικών Δ. Αβραμόπουλου με τον Αμερικανό ομόλογο του Τζων Κέρι, ( ακόμα ζαλισμένου από τα ατελείωτα πηγαινέλα στην Άγκυρα) δεν αποδείχθηκε ικανή να «συσφίξει» τις διμερείς σχέσεις.


Στη συνέχεια επιδιώχθηκε χωρίς αποτέλεσμα  η συνάντηση Σαμαρά-Ομπάμα  «να συμπέσει» με την ομιλία του κ. Σαμαρά τον Ιούνιο  στην Ουάσιγκτον στο Ισραηλιτικό Συμβούλιο. Ο Λευκός Οίκος απάντησε ότι τα ραντεβού του προέδρου «είναι κλεισμένα μέχρι το τέλος Ιουνίου.. Η πρώτη , λοιπόν, πρόχειρη και παραπλανητική εντύπωση είναι ότι ο κ. Ομπάμα δεν θέλει να δει τον κ Σαμαρά  γιατί δεν «τον πάει».



Περιεχόμενο


Το ουσιαστικό ερώτημα, όμως, παραμένει το ίδιο: Ακόμα και αν γίνει αυτή την στιγμή η συνάντηση των δυο πλευρών ΠΟΙΟ θα είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο της συζήτησης αυτής- πέρα από τα καθιερωμένα και απολύτως ανούσια πλέον λόγια περί ενδιαφέροντος των ΗΠΑ για το Κυπριακό, τα ελληνικά δίκαια απέναντι στην Τουρκία, το «ρόλο(;) της Ελλάδας στα Βαλκάνια και το ρόλο(;) της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ ;

Η αλήθεια είναι δυσκολοχώνευτη. Την  περίοδο αυτή τουλάχιστον, το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για «το ρόλο»της Ελλάδας είναι μηδαμινό . Η Ουάσιγκτον του κ. Ομπάμα ενδιαφέρεται να ξεμπλέξει κατά το δυνατόν ομαλώς με την κατάσταση στη Συρία και να επαναφέρει «στα ίσια τους» ( σ.σ. back on track) τις σχέσεις Τουρκίας –Ισραήλ. Που «χωράει» η Ελλάδα σε όλα αυτά; Μα πουθενά. Η Αθήνα έχει αδυνατίσει τις σχέσεις  της με τον Αραβικό Κόσμο, με τους Παλαιστίνιους , με τη Δαμασκό και την Τεχεράνη, έτσι ώστε δεν μπορεί να «πλασαριστεί» πλέον ως  μεσολαβητής, αποδεκτός από όλες τις πλευρές. Αν τα εσωτερικά πράγματα ήταν διαφορετικά, θα μπορούσε κανείς να ψέξει την Αθήνα που δεν έβαλε τα δυνατά της να  φιλοξενήσει την πρώτη κι πολύ περισσότερο αυτή τη δεύτερη «Διεθνή Διάσκεψη Κορυφής» για την απόπειρα επίλυσης της συριακής τραγωδίας. Αλλά με τι λεφτά..


Επιπροσθέτως, η θέση της Ελλάδας στο πλευρό των ΗΠΑ, ως νατοϊκή  φίλη και σύμμαχος χώρα είναι δεδομένη. Αποδείχθηκε  περίτρανα στην περίπτωση της Λιβύης, όταν το ελληνικό έδαφος χρησιμοποιήθηκε με το παραπάνω για τις  επιδρομές εναντίον του καθεστώτος Καντάφι, χωρίς βεβαίως να χρειαστεί συνάντηση κορυφής Αθήνας- Ουάσιγκτον προς τούτο.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και τώρα, στην περίπτωση της Συρίας ή και του Ιράν. Οι ΗΠΑ έχουν ήδη ζητήσει, χωρίς φασαρίες από την Αθήνα,  την επέκταση των εγκαταστάσεων στη βάση της Σούδας για την εξυπηρέτηση πολλών ήδη αεροσκαφών. Η Αθήνα το ίδιο σιωπηλά και ήσυχα  έχει κάνει τις σχετικές συσκέψεις των συναρμοδίων υπουργείων της  και «σπρώχνει» το θέμα στο μέλλον. Και για αυτό το θέμα , άλλωστε, δεν χρειάζεται συνάντηση κορυφής…

Ενεργειακά
Υπάρχει επομένως κανένα θέμα που να δικαιολογεί «ατζέντα συνομιλιών» Αθήνας- Ουάσιγκτον;
Βεβαίως υπάρχει και είναι πάρα πολύ σοβαρό , ίσως και επικίνδυνο για τα ελληνικά συμφέροντα:Τα θέματα της ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ.
Η Αθήνα δεν θέλει, ή δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει  ότι η γεωπολιτική θέση της , αυτό το διάστημα είναι  άμεσα συνδεδεμένη με την γεωπολιτική της ενέργειας στην περιοχή,  αν πιστοποιηθούν τελικώς σεβαστά κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, η οποία θα εμπίπτει εντός των ορίων της ελληνικής ΑΟΖ, που δυστυχώς πρέπει να οριοθετηθεί από κοινού με την Τουρκία και όχι αυθαιρέτως.
Η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας στον τομέα της ενέργειας είναι επιπλέον άμεσα συνδεδεμένη και με την πολιτική των αγωγών υδρογονανθράκων από το έδαφος της, είτε πρόκειται για ρωσικούς αγωγούς, είτε πρόκειται για  αγωγό που  μεταφέρει ισραηλινούς και κυπριακούς υδρογονάνθρακες  στο έδαφος της και όχι μέσω της Τουρκίας.
Είναι κάτι πάρα πάνω από εμφανές  ότι η Ουάσιγκτον  «κάθεται και περιμένει» – όπως και η Μόσχα- για τους αντίθετους ακριβώς λόγους – την απόφαση της Αθήνας στο τέλος Μαΐου για το οριστικό μέλλον της ΔΕΠΑ και της ΔΕΣΦΑ.
Η αμερικανική κυβέρνηση έχει δείξει με όλους του τρόπους την απέχθεια της σε ρωσική επιλογή της Αθήνας. Όσοι θυμούνται την συνάντηση Καραμανλή –Ομπάμα στο Στρασβούργο το 2010 θα είχαν διαπιστώσει την ψυχρότητα, που στο παρασκήνιο είχε εκδηλωθεί με απαρέσκεια των ΗΠΑ στα σχέδια Καραμανλή για τον αγωγό ρωσικού πετρελαίου Μπουργκάς Αλεξανδρούπολη.
ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ
Έτσι και τώρα, μακριά από το προσκήνιο, ο κ Σαμαράς  βρίσκεται απέναντι στην Ουάσιγκτον και τη Μόσχα για την πώληση της ΔΕΠΑ και της ΔΕΣΦΑ.Ο ρώσος πρόξενος στη Θεσσαλονίκη  παρατήρησε κομψά  και αυστηρά συνάμα , ότι  η Ρωσία είναι φαβορί στις επιλογές «αν επικρατήσουν  επιχειρηματικά κριτήρια» στις αποφάσεις της Αθήνας…


Ο κ. Σαμαράς και το επιτελείο του, επομένως, πρέπει να έχουν σκεφθεί(;) πολύ σοβαρά- αν θα ικανοποιήσουν την προσφορά της Μόσχας τελικώς- ποια εξισορροπητικά ανταλλάγματα θα διαπραγματευθούν με την Ουάσιγκτον. Διαφορετικά , ούτε Μόσχα ούτε Ουάσιγκτον  θα ετοιμάσουν τα κόκκινα χαλιά τους για τον κ Σαμαρά…


Αποστάσεις από την Αθήνα αλλά και από την Άγκυρα

Το μεγάλο ενεργειακό παιχνίδι, βεβαίως, θα κριθεί στην Ανατολική Μεσόγειο, γύρω από τα κοιτάσματα του Ισραήλ και της Κύπρου και κυρίως, αν οι δυο αυτές χώρες θα αποφασίσουν από κοινού τη μεταφορά των υδρογονανθράκων τους με αγωγό μέσω Ελλάδας και όχι μέσω Τουρκίας.
Η φράση – κλισέ με την οποία θα ντυθεί όλη η διαπραγμάτευση είναι η «ασφάλεια» τόσο των ενεργειακών οδών, όσο και η ελαχιστοποίηση των ρωσικών συμφερόντων στην περιοχή.
Η αμερικανική κυβέρνηση δείχνει να μην θέλει  από τώρα να ανοίξει όλα τα χαρτιά της και να ταχθεί υπέρ ή κατά της Ελλάδας ή της Τουρκίας. Για την ώρα τουλάχιστον και μέχρι να διευθετηθεί χωρίς εξωτερική παρέμβαση η τραγωδία της Συρίας, η Ουάσιγκτον κρατάει αποστάσεις από την απαίτηση της Τουρκίας να λυθεί το Κυπριακό «για ενεργειακούς λόγους», έτσι ώστε όλοι οι υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσόγειου να περάσουν από την ενοποιημένη Κύπρο στο τουρκικό έδαφος.
Συνομιλίες
Η Ουάσιγκτον κατανοεί και υποστηρίζει ότι οι συνομιλίες για το Κυπριακό μπορεί να περιμένουν λίγους μήνες  ως ότου  «σταθεροποιηθεί» η οικονομική κατάσταση στη Λευκωσία, χωρίς αυτό να σημαίνει κατ’ αρχήν τίποτα το θετικό για τα εθνικά συμφέροντα.
Ομοίως η Ουάσιγκτον δεν θέλει να εμπλακεί στη νέα μορφή ελληνοτουρκικής διένεξης που είναι η οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Κρατά όμως σταθερά στο συρτάρι την  πραγματιστική όσο και κυνική της άποψη, ότι η λύση στο χρόνιο πρόβλημα είναι μια αόριστου περιεχομένου «συνεκμετάλλευση» της περιοχής μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας , ώστε οι δυο πλευρές να έχουν κάποια ποσοστά από την εκμετάλλευση και να είναι και ευχαριστημένες.


Για όλους αυτούς τους εμφανείς λόγους, τουλάχιστον, η Ουάσιγκτον δεν επιδιώκει συνάντηση κορυφής με την Αθήνα, γιατί ούτε το έδαφος ούτε το περιεχόμενο της ατζέντας είναι έτοιμα για συζήτηση.

Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι η Αθήνα  δεν έχει να κάνει  πολλή και βαριά  εργασία προετοιμασίας, με πολύ δύσκολες αποφάσεις.

Τις οποίες αυτή η κυβέρνηση τουλάχιστον δεν είναι διατεθειμένη να τις πάρει μόνη της, ούτε καν να τις ανοίξει  σε ένα εποικοδομητικό διάλογο με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, ο οποίος εκ προοιμίου είναι σίγουρο ότι δεν θα υπάρξει  για προεκλογικούς λόγους.
Έτσι, η Αθήνα είναι εγκλωβισμένη στην ανάγκη μιας παλαιομοδίτικης  εθιμοτυπικής επίσκεψης στην Ουάσιγκτον , που δεν έρχεται.

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Εξέγερση! Οχι εξαθλίωση!

Του Θεοδωρου Κουλουμπη*
Στον καταταλαιπωρημένο από συγκρουσιακά γκράφιτι μαντρότοιχο (πίσω από το πέταλο του Καλλιμάρμαρου) διάβασα το σύνθημα που εμφανίζεται στον τίτλο του σημερινού μου κειμένου. Και αναρωτήθηκα ποιος βασανισμένος εγκέφαλος το επινόησε και ποια ήταν τα κίνητρά του. Επειτα από δεύτερη σκέψη, συνειδητοποίησα ότι το σύνθημα αυτό συμπυκνώνει τον επαναστατικό λόγο του συνόλου των κομμάτων της ελληνικής αντιπολίτευσης, με την εξαίρεση ίσως ορισμένων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ που εκφράζουν τον κ. Αλέξη Τσίπρα. Ακολούθησε και μια τρίτη σκέψη: Φυσικά, οι επαναστάσεις/εξεγέρσεις σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη (και ανάλογες περιόδους της ελληνικής και παγκόσμιας Ιστορίας) είναι δικαιολογημένες, αν όχι απαραίτητες. Αποτελούν βίαιες μεθόδους πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής αλλαγής που διαθέτουν λαοί, οι οποίοι -για να παραφράσουμε τον Κάρολο Μαρξ- δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους.
Το ερώτημα είναι αν η σημερινή Ελλάδα -της δημοσιοοικονομικής κρίσης, της παρατεταμένης ύφεσης, του 27% ανεργίας, της δραστικής μείωσης μισθών και συντάξεων και της υποχρεωτικής διεθνούς επιτήρησης που επιβάλλουν τα διάφορα Μνημόνια- μπορεί να ταξινομηθεί στην κατηγορία των αλυσοδέσμιων κρατών. Η απάντησή μου στο παραπάνω ερώτημα είναι καθαρά αρνητική, για τους εξής λόγους:
1. Η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Πλήττει το σύνολο των χωρών στον Νότο της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα και Κύπρο).
2. Η διεθνής επιτήρηση δεν επιβάλλεται από τους ξένους αλλά αποτελεί αίτημα εκλεγμένων ελληνικών κυβερνήσεων.
3. Ο δανεισμός εξασφαλίζεται με αμοιβαία συμφωνημένους όρους (τα λεγόμενα Μνημόνια) και με επιτόκια τα οποία σήμερα κυμαίνονται περί το 2,5%, δηλαδή απείρως χαμηλότερα από το κόστος δανειοδότησης της λεγόμενης αγοράς.
4. Η συμμετοχή και η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση (και αργότερα στη Ζώνη του Ευρώ) απαντά σε ένα κορυφαίο στρατηγικό αίτημα του Ελληνισμού που εκφράστηκε με τη γνωστή ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή «ανήκομεν εις την Δύσιν».
5. Μοναδική εναλλακτική επιλογή για τους Ελληνες είναι η απομόνωση τριτοκοσμικού τύπου (μοίρα των χωρών της νότιας ακτής της Μεσογείου), που συνεπάγεται τεράστιους κινδύνους για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας με δεδομένη την αναθεωρητική συμπεριφορά της γειτονικής Τουρκίας από το 1955 μέχρι σήμερα.
Επιστρέφοντας στο γκράφιτι του Καλλιμάρμαρου, αξίζει να ρωτήσουμε: Εφθασε η ώρα για την εξέγερση ή μήπως νέα αιματηρά γεγονότα του τύπου που ζήσαμε τον Δεκέμβριο του 2008 θα επιτείνουν την εξαθλίωση; Η απάντησή μου είναι ότι η «αυθόρμητη» εξέγερση που ενθαρρύνουν τα κόμματα της σημερινής αντιπολίτευσης θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα σε ολέθριες καταστάσεις. Ευτυχώς, ο ελληνικός λαός, παρά τις οδυνηρές επιπτώσεις των δημοσιονομικών μέτρων που επιβλήθηκαν, δεν έχει παγιδευτεί από τις Σειρήνες της σύγκρουσης που οραματίζονται τη λεγόμενη «ανατροπή». Και έτσι φθάσαμε μπροστά σε ακόμη ένα κρίσιμο σταυροδρόμι: Αν διαλέξουμε το μονοπάτι που προτιμά η αντιπολίτευση, σύντομα θα καταλήξουμε στο απόλυτο αδιέξοδο. Δηλαδή, στην πτώχευση, την εγκατάλειψη του ευρώ, την υποτίμηση της δραχμής, τη ραγδαία αύξηση του πληθωρισμού και τις αιματηρές συγκρούσεις έξω από τις χρεοκοπημένες τράπεζες. Ο άλλος δρόμος, σύμφωνα με τις πρόσφατες διεθνείς αξιολογήσεις και προβλέψεις, μας δίνει ελπίδα για την ανάκαμψη από τις αρχές του 2014, αρκεί να τηρηθούν οι δεσμεύσεις που έχουν συμφωνηθεί με τους θεσμικούς δανειστές. Βεβαίως, η παραμονή μας στον δρόμο της ελπίδας συνεπάγεται τη διατήρηση στην εξουσία (για ένα ή περισσότερα χρόνια) της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά, η οποία δηλώνει αποφασισμένη να τηρήσει τους απαιτούμενους όρους δημοσιονομικής σταθεροποίησης και, ει δυνατόν, παράλληλης οικονομικής ανάπτυξης.
Ευτυχώς, σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις, τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση δεν δείχνουν σοβαρές ενδείξεις αύξησης της δημοτικότητάς τους (μια προοπτική που θα τα έβαζε στον πειρασμό να προκαλέσουν την άμεση προσφυγή στις κάλπες). Με άλλα λόγια, το εύθραυστο υλικό στην κατασκευή της σημερινής κυβέρνησης εξασφαλίζει -παραδόξως- τη βιωσιμότητά της. Φανταστείτε το εξής εφιαλτικό σενάριο έπειτα από μια άμεση προσφυγή σε εθνικές εκλογές: απόπειρα σχηματισμού μιας πολυκομματικής κυβέρνησης με βάση τη «συνεργασία» κομμάτων όπως ο «πολυφρενικός» ΣΥΡΙΖΑ, οι δονκιχωτικοί ΑΝΕΛ, η ρατσιστική Χρυσή Αυγή και το «εξωσυστημικό» ΚΚΕ.
Ο γνωστός οικονομολόγος Arthur Melvin Okun είχε εισαγάγει από τη δεκαετία του 1970 τον όρο «δείκτης μιζέριας» στο πολιτικοοικονομικό αφήγημα των ΗΠΑ. Ο δείκτης του Okun σχηματίζεται από το άθροισμα της ανεργίας και του πληθωρισμού της κάθε χώρας. Και φυσικά έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον από τους σχηματισμούς των δύο μεγάλων και πολυσυλλεκτικών κομμάτων της υπερατλαντικής υπερδύναμης, ιδίως στη διάρκεια πολύμηνων προεκλογικών περιόδων. Ο δείκτης μιζέριας έχει στατιστικά συσχετισθεί και με άλλους δείκτες, όπως η εγκληματικότητα, η κοινωνική ανασφάλεια, η πολιτική αστάθεια κ.ο.κ. Και όταν η τιμή του δείκτη ξεπερνά το 10, χτυπάει αυτομάτως το καμπανάκι κινδύνου σε μια κοινωνία. Στην περίπτωση της Ελλάδας, ο δείκτης μιζέριας έχει σταματήσει στο 27 (δηλαδή 27% ανεργία και μηδενικός πληθωρισμός). Και η Ισπανία με τον δικό της δείκτη μιζέριας στο 28 μάς ανταγωνίζεται «επαξίως».
Το στοίχημα για την Ελλάδα είναι να παραμείνει στην Ευρωζώνη και να μειώσει σταθερά την ανεργία εφαρμόζοντας μια σύνθετη στρατηγική δημοσιονομικής σταθερότητας και οικονομικής ανάπτυξης. Αμεσα, εξαρτώμεθα από τους δείκτες εισροής του τουρισμού και τη φορά των ιδιωτικοποιήσεων. Μακροχρόνια, όμως, απαιτούνται ριζικές μεταρρυθμίσεις που θα μας εδραιώσουν στην κατηγορία των σύγχρονων και ανταγωνιστικών Δημοκρατιών. Και πάλι, ευτυχώς, οι άναρθρες κραυγές περί ανατροπής, ανυπακοής, εξέγερσης και επανάστασης δεν έχουν καταφέρει να κινητοποιήσουν τον λαό σε αυτοκαταστροφικές εκδηλώσεις θυμού και αγανάκτησης.
* Ο κ. Θεόδωρος Κουλουμπής είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Κυριακή 19 Μαΐου 2013

Πιο ρηχό το στρατηγικό βάθος

Ἀναρτήθηκε στὸ ἀπὸ τὸν/τὴν
Του Γιώργου Καπόπουλου 
Για την πλειονότητα των ελληνικών ΜΜΕ η επίσκεψη Ερντογάν στην Ουάσιγκτον ήταν ήδη από την αναγγελία της ένας διπλωματικός θρίαμβος για την Άγκυρα. Η πραγματικότητα βρίσκεται στους αντίποδες, καθώς οι εξελίξεις ημέρα με την ημέρα περιορίζουν τη δυνατότητα τουρκικών πρωτοβουλιών στη Συρία και στη Μέση Ανατολή, με τον Ερντογάν να ενδιαφέρεται πλέον κατά κύριο λόγο να προχωρήσει χωρίς περιπλοκές η προσπάθεια πολιτικής επίλυσης του Κουρδικού εντός συνόρων.
Η προσέγγιση Ουάσιγκτον-Μόσχας στη Συρία επιμερίζει στην μεν ρωσική πλευρά την πίεση στο καθεστώς Ασαντ, στην δε αμερικανική την πίεση στο ετερόκλητο σουνιτικό μέτωπο της αντιπολίτευσης -κυρίως τους χρηματοδότες των εξτρεμιστών Σαουδική Αραβία και Κατάρ-με την Τουρκία να μπορεί να ελπίζει το πολύ σε μια υπεργολαβία χειραγώγησης της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.
Οι όποιες εγγυήσεις για τα συμφέροντα του Ισραήλ και του Ιράν στο πλαίσιο μιας συμβιβαστικής λύσης στη Συρία δεν θα συναρτώνται με τις πρωτοβουλίες και δεσμεύσεις των Ερντογάν-Νταβούτογλου αλλά από τα όσα θα συμφωνήσουν οι Κέρι-Λαβρόφ.

Εξυπακούεται ότι αν πετύχει η κοινή παρέμβαση ΗΠΑ-Ρωσίας στη Συρία, θα υπάρξει ανάλογη ευθυγράμμιση των δύο Μεγάλων Δυνάμεων και απέναντι στην Τεχεράνη για το πυρηνικό της πρόγραμμα με τις όποιες μεσολαβητικές φιλοδοξίες της Τουρκίας να περιορίζονται δραματικά.
Το σκηνικό αλλάζει ταχύτατα στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή και κάθε μέρα που περνά η τολμηρή διπλωματική ρητορική των Ερντογάν- Νταβούτογλου για περιφερειακό ρόλο της χώρας απομακρύνεται από την πραγματικότητα, με μονόδρομη πλέον επιλογή την προσεκτική προσέγγιση με τις Ηπα και το Ισραήλ που μπορούν να επηρεάσουν τις εξελίξεις στο Κουρδικό εντός και εκτός συνόρων.

Το πρόβλημα πλέον είναι πως ο Ερντογάν θα συνδυάσει την ήδη εν εξελίξει ρεαλιστική προσαρμογή με μια εκλογική βάση που έχει ως σημεία αναφορας τη σκληρή αντιισραηλινή ρητορική που ήταν μέχρι πρόσφατα κυβερνητική γραμμή.
Ολα θυμίζουν τον ρητορικό μικρομεγαλισμό του κατά τα άλλα ρεαλιστή Οζάλ που μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και της ΕΣΣΔ το 1991 οραματίστηκε τουρκική ζώνη επιρροής από την Αδριατική μέχρι το… Σινικό Τείχος, από τη Μουσουλμανική Βοσνία δηλαδή μέχρι την τουρκόφωνη κινεζική επαρχία του Σικιάγκ.
Ένα άλλο μέτωπο που αργά ή γρήγορα θα επηρεασθεί από την προσέγγιση ΗΠΑ-Ρωσίας είναι η ενεργειακή στρατηγική της Αγκυρας, όπου συνυπάρχει συνεργασία και ανταγωνισμός με την Ουάσιγκτον και τη Μόσχα με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις απευθείας εξαγωγές πετρελαίου από την Αυτόνομη Κουρδική Οντότητα του Βορείου Ιράκ μέσω Τουρκίας που έχει εξοργίσει την αμερικανική πλευρά.
Ιστορικά η σύγκλιση της Μεγάλης Ναυτικής και της Μεγάλης Χερσαίας δύναμης σήμαινε στρατηγική δύσπνοια και συρρίκνωση του περιθωρίου ελιγμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και στη συνέχεια της Τουρκίας.
Η Μόσχα ως προσχηματικός ισότιμος εταίρος για την Ουάσιγκτον αλλά στην πραγματικότητα ως ήσσων συνεταίρος-υπεργολάβος είναι πολύ πιο χρήσιμη και πολύ λιγότερο ανταγωνιστική από ό,τι η Τουρκία των Ερντογάν-Νταβούτογλου στον ίδιο ρόλο: Η Ρωσία του Πούτιν είναι συντηρητική, καθώς αρκείται στη διατήρηση των κεκτημένων της σε Συρία και Ιράν, ενώ η Άγκυρα παρουσιάσθηκε να διεκδικεί το ρόλο μιας Περιφερειακής Υπερδύναμης που θα ρυθμίζει τις ισορροπίες ανάμεσα στις ΗΠΑ και σε έναν αβέβαιο και απρόβλεπτο Αραβομουσουλμανικό Κόσμο, μια θεώρηση που υποτιμά τη στρατηγική βαρύτητα του Ισραήλ.
Για όλους τους περιφερειακούς παίκτες στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή είναι αυτονόητα προτιμότερη η παρεμβολή ΗΠΑ-Ρωσίας, παρά οποιαδήποτε Νεοθωμανική επιδιαιτησία.

Υποστολή φιλοδοξιών
Το σκηνικό αλλάζει ταχύτατα στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή και κάθε μέρα που περνά η τολμηρή διπλωματική ρητορική των Ερντογάν-Νταβούτογλου για περιφερειακό ρόλο της χώρας απομακρύνεται από την πραγματικότητα με μονόδρομη πλέον επιλογή την προσεκτική προσέγγιση με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, που μπορούν να επηρεάσουν τις εξελίξεις στο Κουρδικό εντός και εκτός συνόρων.

Από την εφημερίδα “Ημερησία”