Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

Τυπώνουν το δικό τους νόμισμα στο Brixton του Λονδίνου


Οι κάτοικοι του Brixton στο νότιο Λονδίνο, αντιμέτωποι και αυτοί με τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, έχουν αρχίσει να τυπώνουν το δικό τους νόμισμα, τις «λίρες Brixton» (B£s) προκειμένου να προστατέψουν και να ενισχύσουν την αγοραστική τους δύναμη.

Πράγματι, όπως αναφέρει σχετικό δημοσίευμα του BBC, δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει κάτι τέτοιο, εκτός αν κάποιος προσπαθήσει να «περάσει» το νέο νόμισμα για βρετανική λίρα.

Ειδικοί αναφέρουν ότι παρόμοιες τοπικές πρωτοβουλίες έχουν αναληφθεί και στο παρελθόν σε περιόδους κρίσης, όπως στις ΗΠΑ (στη Μεγάλη Ύφεση) και στην Αργεντινή.

Αυτό που επιτυγχάνεται στην ουσία, είναι ότι το χρήμα μένει στην περιοχή και κρατάει «ζωντανή» την τοπική αγορά.

Πώς χρησιμοποιούν οι κάτοικοι του Brixton το νέο τους νόμισμα;

Αρχικά ανταλλάσσουν 20 στερλίνες με 20 λίρες Brixton στο πολυκατάστημα Morleys ή στο Opus Cafe. Στη συνέχεια μπορούν να ξοδέψουν αυτά τα χρήματα σε οποιοδήποτε από τα 70 συμβεβλημένα καταστήματα της περιοχής λαμβάνοντας ρέστα σε λίρες Brixton, τις οποίες μπορούν να συνεχίσουν να ξοδεύουν με τον ίδιο τρόπο. Οποιαδήποτε στιγμή μπορούν να ανταλλάξουν και πάλι τι λίρες Brixton με στερλίνες σε συγκεκριμένα καταστήματα.

Συνολικά κυκλοφορούν 40.000 χαρτονομίσματα των 1, 5, 10 και 20 λιρών Brixton, τα οποία διαθέτουν υδατογράφημα και αριθμό σειράς. Οι λίρες Brixton δε μπορούν να χρησιμοποιηθούν εκτός του Brixton και δε μπορούν να κατατεθούν σε τράπεζα ή να τοκιστούν.

http://www.capital.gr/images/videos/getattachmentaspx.jpg

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

Πολιτική αυτοπροβολής και πολιτική βάθους

Γράφει ο Βασίλης Μαρκεζίνης«E» 12/9

mail to Εκτυπώστε το Αρθρο Μεγαλύτερα Γράμματα Μικρότερα Γράμματα

Στην εποχή μας μπορεί κανείς να φτάσει στην κορυφή είτε μέσω της αυτοπροβολής είτε μέσω της εγγενούς αξίας του καινοτόμου έργου του. Η καθεμιά οδός προϋποθέτει διαφορετικό είδος ταλέντου, αλλά γεγονός είναι ότι η δεύτερη οδός είναι πιο αργή και κοπιαστικά ελικοειδής. Παραδόξως, όμως, υπάρχουν περιπτώσεις όπου η επίμοχθη αυτή οδός λειτουργεί καλύτερα.

Οι πρόσωπο με πρόσωπο διαπραγματεύσεις στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής αποτελούν μία από αυτές τις περιπτώσεις, καθώς, εν προκειμένω, μόνον μέχρις ενός σημείου μπορεί να αποβούν αποτελεσματικά τα επικοινωνιακά τεχνάσματα προβολής. Eχω την εντύπωση ότι στη σύγχρονη ελληνική και τουρκική εξωτερική πολιτική μπορούμε να εντοπίσουμε παραδείγματα και για τις δύο προαναφερθείσες οδούς. Εάν τούτο αληθεύει, έχουμε άραγε να αποκομίσουμε κάποια ευρύτερα διδάγματα;

Αυτοπροβολή αλά γκρεκ
Οι Eλληνες υπουργοί Εξωτερικών και ο μικρός κύκλος των έμπιστων συμβούλων τους έχουν αναπτύξει εντυπωσιακές τεχνικές προβολής τόσο των ίδιων όσο και των αντιλήψεών τους για την εξωτερική πολιτική μας. Μάλιστα, ο χρόνος που σήμερα αφιερώνεται στους πολιτικούς ελιγμούς έχει αυξηθεί σημαντικά, ιδιαίτερα δε στο πλαίσιο των συνεχιζόμενων σχέσεων αντιπαλότητας στους κόλπους του κυβερνώντος κόμματος. Αντιθέτως, απουσιάζουν πλήρως οι ενδείξεις ενός πρωτότυπου τρόπου γεωπολιτικής σκέψης. Για την ακρίβεια, το προηγούμενο καθεστώς παραμένει σε γενικές γραμμές απαράλλακτο, παρά το γεγονός ότι το πολιτικό περιβάλλον έχει μεταβληθεί άρδην. Αυτή η μέθοδος άσκησης εξωτερικής πολιτικής, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της Eνωσης Διπλωματικών Υπαλλήλων, κ. Γιώργο Αϋφαντή (Eθνος, 14 Αυγούστου), προκαλεί εσωτερικές τριβές, περιθωριοποίηση και πτώση του ηθικού των διπλωματών. Κυκλοφορούν ακόμη και φήμες για άσκηση διώξεων κατά των ιθυνόντων του υπουργείου.

1. Η προώθηση της προσωπικής εικόνας
Οι υπουργοί Εξωτερικών χαίρονται να πρωταγωνιστούν στους τίτλους των εφημερίδων. Σημαντική βοήθεια τους προσφέρουν οι επίκαιρες αλλά γενικές και αόριστες δηλώσεις, οι οποίες, για τον λόγο αυτόν, δεν μπορούν να αντικρουστούν εύκολα. Ακόμη πιο αποτελεσματικές, ωστόσο, είναι οι διεθνείς συνάξεις, που μεταδίδουν μια εικόνα διεθνούς αναγνώρισης. Η κερκυραϊκή σύνοδος του περασμένου Ιουνίου αποτελεί εναργές παράδειγμα «ελεγχόμενης» δημοσιότητας. Βεβαίως, το γεγονός ότι κανείς πλέον δεν τη θυμάται δείχνει απλώς πόσο περιορισμένη ήταν τελικά η σπουδαιότητά της.

Οπωσδήποτε, η υπουργός Εξωτερικών μας θα είχε διαφορετική γνώμη. Θα επεσήμανε, για παράδειγμα, ότι η σύνοδος επέτυχε την επανέναρξη του ρωσο-νατοϊκού διαλόγου, ο οποίος είχε διακοπεί μετά την εισβολή στη Νότια Οσετία. Θα άφηνε επίσης να εννοηθεί ότι επρόκειτο για ελληνικό επίτευγμα. Οι εύσχημες αυτές απόψεις, όμως, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Πράγματι, κατά πρώτο λόγο, ο ανωτέρω ισχυρισμός συγκαλύπτει την επιπόλαιη απόφαση του ίδιου του ΝΑΤΟ να διακόψει τον διάλογο με τη Ρωσία. Το σχόλιο του κ. Στάθη Ευσταθιάδη, ενός στοχαστικού ανθρώπου ήπιων τόνων, ήταν, συνεπώς, εύστοχο και απολύτως δικαιολογημένο:

«Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που οι δυτικές κυβερνήσεις διακόπτουν κάποιον διάλογο με τη Μόσχα ή το Πεκίνο και τον επαναλαμβάνουν ύστερα από μερικούς μήνες. Ετσι, αυτή η τακτική καταντά όχι απλώς ατελέσφορη αλλά και γελοία. Τι μπορεί να περίμεναν οι υπουργοί Εξωτερικών και οι κυβερνήσεις τους όταν, λόγω Γεωργίας, διέκοπταν τον διάλογο με τη Μόσχα; Οτι θα έφευγαν οι ρωσικές δυνάμεις από τη Νότια Οσετία; Ή ότι το Κρεμλίνο θα εκλιπαρούσε να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις και ο διάλογος;».

Κατά δεύτερο λόγο, το σχόλιο αυτό τού κ. Ευσταθιάδη δημοσιεύθηκε στο «Βήμα» της 11ης Μαρτίου, και όχι Ιουνίου. Αυτή μάλιστα η χρονική διαφορά φανερώνει ότι η απόφαση επανέναρξης του διαλόγου είχε ληφθεί (πρωτύτερα) στις Βρυξέλλες, και όχι (αργότερα) στην Κέρκυρα.

2. Μεγαλοποιήσεις
Οι διοργανωτές της κερκυραϊκής συνάντησης δεν θα δεχτούν επ’ ουδενί τη συγκεκριμένη άποψη περί επανόρθωσης σφάλματος, διότι (θα πουν) άλλα πράγματα συνέβησαν στη Σύνοδό τους. Υπεγράφη, φέρ’ ειπείν, μια (ανολοκλήρωτη) συμφωνία με τους Αμερικανούς για το ζήτημα της βίζας. Συγκρινόμενο, όμως, με τις μείζονες απειλές που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα μας, το ζήτημα αυτό μοιάζει μάλλον επουσιώδες. Γεγονός πάντως είναι πως δεν έχουμε να περιμένουμε πολλά περισσότερα από τους Αμερικανούς. Και (κάτι ακόμη χειρότερο), καθώς η συμφωνία δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, αναμφίβολα θα τη γιορτάσουμε ξανά τον Δεκέμβριο: ο θρίαμβός μας γιορτάζεται σε μικρές, αργές δόσεις.

Εναλλακτικά, θα δικαιούνταν κανείς να μιλήσει για μεγαλοποίηση ενός ζητήματος ήσσονος σημασίας. Το ίδιο συνέβη και με τη Χάλκη, άλλωστε.

Το μέλλον της επαναλειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης έχει, αναμφίβολα, συγκινησιακό αντίκτυπο. Κατ’ ουσίαν, όμως, δεν αποτελεί το Α και το Ω ούτε για το Πατριαρχείο μας ούτε και για τη χώρα μας, σε σχέση με τα επιτακτικά ζητήματα που συνδέονται με τον εναέριο και τον θαλάσσιο χώρο μας, τους οποίους οι Τούρκοι παραβιάζουν καθημερινά.

Εντούτοις, εν όψει της επίσκεψης του κ. Ομπάμα στην Αγκυρα τον περασμένο Απρίλιο, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών αποφάσισε ότι θα έπρεπε να ζητήσουμε από τους Αμερικανούς να πιέσουν τους Τούρκους για έναν συμβιβασμό ως προς τη Χάλκη, εξασφαλίζοντας, σε αυτό τουλάχιστον το επίπεδο, λίγη θετική δημοσιότητα για την ελληνική διπλωματία. Ετσι, κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Ομπάμα στην Τουρκία, το ζήτημα αυτό βρέθηκε σε δυσανάλογα υψηλή θέση στον κατάλογο με τις «ανησυχίες» μας για την Τουρκία.

Οπως πάντα, οι Τούρκοι αποδείχτηκαν όχι μόνον αμετακίνητοι αλλά και ταχύτατοι ως προς τις αντιδράσεις τους. Με τις ευλογίες της Αμερικής, συνέδεσαν το ζήτημα της Χάλκης με την τουρκόφωνη μειονότητα της Θράκης. Αποδείχτηκε, έτσι, ότι η περιλάλητη «στρατηγική συνεργασία» Ελλάδας και Αμερικής ήταν απλώς λόγια του αέρα.

Δίχως αμφιβολία, επρόκειτο για μία ακόμη επιτυχία της τουρκικής διπλωματίας. Και τούτο, διότι μετέτρεψε σε διμερές ζήτημα ένα θέμα (κατά βάση) θρησκευτικής ανεκτικότητας και θρησκευτικών δικαιωμάτων στην Τουρκία - ένα θέμα, συνεπώς, που η Τουρκία έπρεπε να το διευθετήσει προτού ενταχθεί στην ΕΕ. Επιπλέον, γράφτηκε εκείνη την περίοδο ότι ο Πατριάρχης μας «εξεπλάγη» από αυτή την «απροσδόκητη» αλλαγή του κ. Ομπάμα, γεγονός το οποίο, εάν όντως αληθεύει, μας κάνει να διερωτηθούμε εάν η ελληνική πλευρά είχε μπορέσει να προβλέψει μια τέτοια εξέλιξη και εάν είχε προειδοποιήσει τον Πατριάρχη αναλόγως.

Και έχει τάχα κλείσει το εν λόγω ζήτημα; Προφανώς, όχι. Μια πρόγευση των επικείμενων εξελίξεων πήραμε πρόσφατα, με την επίσκεψη του κ. Ερντογάν στον Πατριάρχη μας. Οπως εύστοχα σχολίασε ο πολιτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής, κ. Ανδρέας Λοβέρδος, η τουρκική κίνηση είχε «χαρακτηριστικά τακτικού χειρισμού».

Διακρίνω, από τουρκικής πλευράς, μια μεγαλοπρεπή αν και εντέλει περιορισμένη χειρονομία (δεδομένου ότι οι Τούρκοι ποτέ δεν δίνουν κάτι χωρίς ανταλλάγματα), καθώς πλησιάζει η στιγμή της επανεξέτασης της αίτησης ένταξής τους στην ΕΕ. Προσωπικά, προβλέπω ότι η Τουρκία θα αποχωρήσει από τη σχετική σύνοδο, ανοίγοντας τουλάχιστον μερικά ακόμη κεφάλαια προς συζήτηση, ενώ η Ελλάδα θα υπερηφανεύεται ότι «κέρδισε τη Χάλκη» και ότι εξακολουθεί ψύχραιμα να έχει τον έλεγχο της κατάστασης.

Ανάδειξη αλά τούρκα
Εάν τώρα κοιτάξουμε προς τα ανατολικά, θα διαπιστώσουμε ότι η έμφαση δεν δίνεται στους πολιτικούς και στα επικοινωνιακά τους τεχνάσματα, αλλά σε αυτή καθ’ εαυτήν τη χάραξη πολιτικής, και δη στην κατάστρωση ενός πλήρως συντονισμένου σχεδίου - σε αντιδιαστολή με την αποσπασματική, απροσχεδίαστη αντιμετώπιση των εκάστοτε ζητημάτων. Ασφαλώς, η νοοτροπία του κ. Νταβούτογλου ως διανοουμένου τον ωθεί να επικεντρώνεται στην εμβριθή μελέτη που αναδεικνύει ένα σύστημα αλληλένδετων ιδεών, και όχι στα φώτα των προβολέων που επιδιώκουν οι διψασμένες για χειροκρότημα ντίβες. Ετσι, η ουσία των τουρκικών επιχειρημάτων δεν προωθεί τον επινοητή τους, αλλά τους στρατηγικούς στόχους της χώρας του. Είναι βεβαίως επόμενο ότι, καθώς τα επιχειρήματα αυτά προσελκύουν την προσοχή και κερδίζουν τον σεβασμό, το ανάστημα του ανδρός προβάλλει διαρκώς υψηλότερο στον κόσμο της διεθνούς διπλωματίας.

1. Το σύστημα Νταβούτογλου
Στο κλασικό του πόνημα περί «Στρατηγικού Βάθους», o κ. Νταβούτογλου αναπτύσσει τις απόψεις του για τις σημερινές γεωπολιτικές συνθήκες. Εχει ήδη επισημανθεί η θεωρητική αξία του έργου αυτού. Αυτό όμως που οι Ελληνες δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει πλήρως είναι ότι το εν λόγω βιβλίο τούς δείχνει ξεκάθαρα ποιον δρόμο ακολουθεί ήδη ο συγγραφέας του. Οφείλουν συνεπώς να το μελετήσουν και να αντιδράσουν δεόντως!

Αφετηριακά σημεία της ανάλυσης του κ. Νταβούτογλου αποτελούν, αφενός, η Σοβιετική Ενωση και, αφετέρου, η αποτυχία της αμερικανικής προσπάθειας (που αντλεί το θεωρητικό της υπόβαθρο από συγγραφείς όπως ο Φράνσις Φουκουγιάμα) να οικοδομήσει τη Νέα Παγκόσμια Τάξη της. Ο Τούρκος μελετητής αντικρούει επίσης την άποψη του Σάμιουελ Χάντινγκτον ότι η σημερινή αστάθεια είναι απότοκη της επονομαζόμενης «σύγκρουσης των πολιτισμών». Στρέφει, ορθώς, την προσοχή του στα επακόλουθα της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ενωσης και υπογραμμίζει ότι «ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες αστάθειας στη μεταψυχροπολεμική εποχή είναι [ένα] γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό κενό».

Το επόμενο βήμα του είναι να επισημάνει παραδείγματα τέτοιων κενών.

Ενα πρώτο κενό είναι η Καυκασία, περιοχή ιδιαίτερα αξιοσημείωτη και αξιοπρόσεκτη λόγω των άφθονων ενεργειακών πόρων της. Πολύ βολικά, η Καυκασία είναι επίσης -εξαιρουμένων εν μέρει της Γεωργίας και της Αρμενίας- ισλαμική. Το ίδιο ισχύει και για την Κεντρική Ασία.

Ετσι, ο κ. Νταβούτογλου, χωρίς να εγκαταλείπει τον ελάχιστα παρατηρημένο (και ασφαλώς, σήμερα, συγκρατημένο) αντιαμερικανισμό του, μας πληροφορεί κατόπιν ότι «ο βασικός λόγος που χαρακτηρίζεται απειλητικός ο μουσουλμανικός κόσμος» σχετίζεται με τις «γεωπολιτικές, γεωοικονομικές και γεωστρατηγικές δυνατότητές του», οι οποίες και τον τοποθετούν σε πολύ πιο πλεονεκτική θέση από την Αμερική, για να καλύψει αυτό το κενό. Ετσι, η Αμερική «χρειάζεται ένα ιδεολογικό έρεισμα για τις στρατηγικές και τις τακτικές επιχειρήσεις της, προκειμένου να αποκτήσει έλεγχο επί των δυνατοτήτων αυτών».

Το συμπέρασμά του είναι ότι, για ιστορικούς, γεωγραφικούς και θρησκευτικούς λόγους, η Τουρκία βρίσκεται σε ιδανική θέση για να αναλάβει την ηγεσία τού (διχασμένου, σήμερα) μουσουλμανικού κόσμου και να καλύψει τα περί ων ο λόγος κενά.

Μολονότι πολλοί από τους προκαταρκτικούς ισχυρισμούς του κ. Νταβούτογλου είναι αληθοφανείς, ή ακόμη και πειστικοί, δεν θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο και για το συμπέρασμά του. Αυτή είναι η γνώμη ενός Ελληνα, θα μου αντέτεινε πιθανώς ο ίδιος. Ας παραμερίσουμε όμως, επί του παρόντος, την αξία της γνώμης μου και ας εστιάσουμε την προσοχή μας στο ζητούμενο.

Και τούτο είναι κατά πόσον κάποια ή κάποιες από τις κεντρικές ιδέες του κ. Νταβούτογλου, που διατυπώθηκαν το 1998, έχουν αλλάξει ή θα μπορούσαν να αλλάξουν εν όψει των ομιλιών του Ομπάμα για το Ισλάμ.

2. Η τουρκική αντίληψη για το Κυπριακό
Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι ο κ. Νταβούτογλου μπορεί ή ακόμη και σκέφτεται να αλλάξει οποιαδήποτε από τις σταθερές της θεωρίας του. Πράγματι, στο θεμελιακό έργο του Στρατηγικό Βάθος (2001), επεξεργάστηκε αναλυτικότερα την ίδια θεωρία. Η επεξεργασία αυτή ήταν αναπόφευκτη δεδομένων των όσων ο ίδιος εκλαμβάνει ως αποφασιστικά πλεονεκτήματα της χώρας του, τα οποία, όπως προείπα, τοποθετούν την Τουρκία σε κατάλληλη θέση για να καλύψει τα γεωπολιτικά κενά.

Κατά τα λεγόμενα του ιδίου, τα πλεονεκτήματα αυτά σχετίζονται με το γεγονός ότι «οι μουσουλμανικές χώρες ελέγχουν πλήρως τον κεντρικό πυρήνα [αυτών των περιοχών] από την Ανατολή έως τη Δύση, καθώς και τα περάσματα από τον Βορρά έως τον Νότο, από την κεντρική Ευρασία [Heartland] έως τις θερμές θάλασσες, μέσω της Καυκασίας έως τη νότια ζώνη της Κεντρικής Ασίας και του Αφγανιστάν. Επιπροσθέτως, οι μουσουλμανικές χώρες κατέχουν είτε πλήρως (Ανατολία και Αραβική Χερσόνησος) είτε μερικώς (Ινδική Υποήπειρος και Ινδοκίνα) τον έλεγχο των σημαντικών ημι-νήσων και νήσων (Κύπρος, Σουμάτρα, Ιάβα, Βόρνεο, Μιντανάο) που περιστοιχίζουν τα σημεία πρόσβασης της κεντρικής Ευρασίας στους ωκεανούς».

Ο τρόπος με τον οποίο ο κ. Νταβούτογλου συνδέει αυτά τα ζωτικής σημασίας περάσματα (ή «choke points») δεν δείχνει απλώς και μόνον γιατί η -πραγματική ή φαινομενική- αλλαγή της Αμερικής απέναντι στον μουσουλμανικό κόσμο δεν δύναται να μεταβάλει τις δικές του σταθερές: υπό τη νέα, επεξεργασμένη της μορφή, η θεωρία του δείχνει επίσης, πολύ πιο ξεκάθαρα, τη σοβαρότητα της απειλής για την Κύπρο (και, κατ’ επέκταση, για την Ελλάδα).

Ετσι, για τον κ. Νταβούτογλου, η Κύπρος δεν αποτελεί πρόβλημα: κακώς μάλιστα (λέει) χαρακτηρίζεται ως πρόβλημα από όλους, της Τουρκίας μη εξαιρουμένης. Κατά την άποψή του -άποψη συνεπή προς τη συνολική του αντίληψη των προβλημάτων και προς την ανάλυση των «κενών»-, το Κυπριακό απαιτεί μια ριζική επανεξέταση που θα τοποθετήσει μόνιμα το νησί σε τουρκική τροχιά, στην οποία, εξάλλου, ο ίδιος θεωρεί ότι αυτό ανήκει. Και όταν λέω «το νησί», εννοώ ολόκληρη την Κύπρο, και όχι απλώς το τουρκικό μέρος της. Λόγω έλλειψης χώρου, θα παρουσιάσω ακολούθως μερικά κεντρικά σημεία της σκέψης του κ. Νταβούτογλου (όπως μεταφράστηκαν από τον καθηγητή Ιωάννη Μάζη και δημοσιεύτηκαν στο Παρόν της 8ης Αυγούστου).

«Μια χώρα που αγνοεί την Κύπρο δεν μπορεί να είναι ενεργός στις παγκόσμιες και περιφερειακές πολιτικές. Στις παγκόσμιες πολιτικές δεν μπορεί να είναι ενεργός διότι αυτό το μικρό νησί κατέχει μια θέση που (μπορεί να) επηρεάζει ευθέως τις στρατηγικές συνδέσεις μεταξύ Ασίας-Αφρικής, Ευρώπης-Αφρικής και Ευρώπης-Ασίας».

Αυτή η συλλογιστική βάση τον οδηγεί σε ακόμη πιο ανησυχητικά συμπεράσματα. Ιδού πώς διατυπώνει την όλη κατάσταση ο κ. Νταβούτογλου (η έμφαση, δική μου):

«Η Τουρκία, επηρεαζόμενη λόγω θέσεως από πολλές ισορροπίες, είναι υποχρεωμένη να αξιολογήσει την κυπριακή πολιτική της, βγάζοντάς την από την τουρκο-ελληνική εξίσωση. Η Κύπρος γίνεται με αυξανόμενη ταχύτητα ένα ζήτημα Ευρασίας και Μέσης Ανατολής-Βαλκανίων (Δυτικής Ασίας-Ανατολικής Ευρώπης). [...] Στο ζήτημα της Κύπρου, από πλευράς Τουρκίας η σημασία μπορεί να εντοπιστεί σε δύο κύριους άξονες: ο ένας εξ αυτών είναι ο άξονας της ανθρώπινης αξίας, προσανατολισμένος στην κατοχύρωση της ασφάλειας της μουσουλμανικής τουρκικής κοινότητας».

Οι πλάγιες λέξεις έχουν κρισιμότατη σημασία, καθώς ο Τούρκος υπουργός συνεχίζει: «Μια αδυναμία [της Τουρκίας] που [ενδεχομένως] θα φανερωθεί στο θέμα της ασφάλειας και της προστασίας της τουρκικής κοινότητας της Κύπρου μπορεί να εξαπλωθεί σαν κύμα στη Δυτική Θράκη και τη Βουλγαρία - και μάλιστα ακόμη και στο Αζερμπαϊτζάν και στη Βοσνία».

Τα προαναφερθέντα είναι αρκετά δυσοίωνα για τους Ελληνες, αλλά ο κ. Νταβούτογλου δεν σταματά εκεί την ανάλυση των συμφερόντων της χώρας του στην Κύπρο. Ιδού τι λέει στη συνέχεια:

«Ο δεύτερος σημαντικός άξονας του Κυπριακού είναι η σημασία που έχει το νησί αυτό από γεωστρατηγικής απόψεως. [...] Ακόμη και αν δεν υπήρχε κανένας μουσουλμάνος Τούρκος στην Κύπρο, η Τουρκία είναι υποχρεωμένη να έχει ένα κυπριακό ζήτημα. Καμία χώρα δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη απέναντι σε ένα τέτοιο νησί, που βρίσκεται μέσα στην καρδιά του ίδιου του ζωτικού της χώρου [...]. Αυτή η γεωστρατηγική σημασία έχει δύο διαστάσεις. Η μία εξ αυτών έχει στενή στρατηγική σημασία και έχει σχέση με τις ισορροπίες Τουρκίας-Ελλάδος και Τ.Δ.Β. Κύπρου-Ελληνικού Τμήματος [sic!] στην Ανατολική Μεσόγειο. Η δεύτερη διάσταση της γεωστρατηγικής σημασίας είναι ευρείας στρατηγικής σημασίας και σχετίζεται με τη θέση του νησιού μέσα στις παγκόσμιες και περιφερειακές στρατηγικές».

Τι συνάγεται ;
Θα δούμε ακολούθως τι έχει να πει ο ίδιος ο Τούρκος υπουργός, οδηγώντας μας, ως Ελληνες, να διερωτηθούμε σοβαρά εάν μπορούμε, μόνοι, να απαντήσουμε σε μια τέτοια, γεωπολιτικά σχεδιασμένη, άποψη, αβοήθητοι δηλαδή από μια μεγάλη δύναμη και με μοναδικό μας όπλο τα διπλωματικά πυροτεχνήματα.

Με άλλα λόγια: τα ανωτέρω αποσπάσματα δεν αποτελούν άραγε σαφή ένδειξη μιας σκέψης που ξέρει πολύ καλά τον προορισμό της, έστω και αν, για λόγους τακτικής, και προκειμένου να διευκολυνθεί η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, θα μπορούσε ίσως να δεχτεί κάποιες επιφανειακές αλλαγές ως προς τους αντικειμενικούς σκοπούς της; Θα ήταν ποτέ δυνατόν μια ελληνική ή κυπριακή κυβέρνηση να διαπραγματευτεί τον όποιο συμβιβασμό με έναν τόσο δεινό στοχαστή, εάν πρώτα δεν παραμερίσει πλήρως, μονίμως και σαφώς τις ανωτέρω μακροπρόθεσμες φιλοδοξίες; Κατά την ταπεινή μου άποψη, εάν κάποια κυβέρνηση το έκανε, δεν θα διέπραττε απλώς ένα σοβαρότατο σφάλμα, αλλά κάτι ανείπωτα χειρότερο! Ας δούμε, λοιπόν, πώς θέτει το ζήτημα ο ίδιος ο κ. Νταβούτογλου.

«Την Κύπρο δεν μπορεί να την αγνοήσει καμία περιφερειακή ή παγκόσμια δύναμη που κάνει στρατηγικούς υπολογισμούς στη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο, το Αιγαίο, το Σουέζ, την Ερυθρά Θάλασσα και τον Κόλπο. Η Κύπρος βρίσκεται σε τόσο ιδανική απόσταση απ’ όλες αυτές τις περιοχές, που έχει την ιδιότητα μιας παραμέτρου που (μπορεί να) επηρεάζει καθεμία απ’ αυτές ευθέως. Η Τουρκία, το στρατηγικό πλεονέκτημα που απέκτησε τη δεκαετία του 1970 πάνω σε αυτή την παράμετρο, πρέπει να το αξιοποιήσει όχι ως στοιχείο μιας αμυντικής κυπριακής πολιτικής με στόχο τη διαφύλαξη του status quo, αλλά ως ένα θεμελιώδες στήριγμα μιας διπλωματικής φύσεως επιθετικής θαλάσσιας στρατηγικής».

Κίνδυνοι και απαντήσεις
Το παρόν άρθρο είναι το τρίτο κατά σειρά κείμενο που γράφω για τον κ. Νταβούτογλου, συγκρίνοντας τις διπλωματικές τεχνικές και απόψεις του με τις δικές μας. Διαβάζοντας τα κείμενά του, διαπιστώνω ότι δεν είναι απλώς εμβριθή, αλλά και τρομακτικά. Διότι ο βαθμός σκέψης που έχει περάσει στα κείμενά του εμπνέει δέος ανάλογο του ολέθρου που θα προκαλούσε στη χώρα μας μια πιθανή πραγμάτωση των θεωριών του.

Το στοιχείο που καθιστά τόσο ανησυχητική τη σκέψη του κ. Νταβούτογλου είναι οι στενές γεωγραφικές διασυνδέσεις που θεμελιώνει. Τα όσα λέει για την Κύπρο, φέρ’ ειπείν, μπορούν και πρέπει να συνδεθούν με τη Θράκη, όχι λόγω της εκεί παρουσίας μουσουλμανικών πληθυσμών, αλλά λόγω του τρόπου με τον οποίο ο κ. Νταβούτογλου δομεί την επιχειρηματολογία του για μια πολυδιάστατη επέκταση της επιρροής της χώρας του.

Ποιες (θα) είναι οι δικές μας αντιδράσεις;

Οφείλουν, πιστεύω, να εκδηλωθούν σε δύο φάσεις: βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα.

Βραχυπρόθεσμα, πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα τους κινδύνους που ελλοχεύουν πίσω από τις πρόωρες εκλογές. Δεν είμαι πολιτικός, αλλά, ως σκεπτόμενος άνθρωπος, δεν έχω διόλου πειστεί ότι η οικονομική κρίση είναι ο λόγος για την απόφαση του κυβερνώντος κόμματος να αποφασίσει τη διενέργεια εκλογών.

Η οικονομία βρίσκεται πράγματι σε άσχημη κατάσταση, όχι όμως τόσο όσο στο εξωτερικό. Φοβάμαι και, εξίσου, υποψιάζομαι ότι, σε εξωτερικό επίπεδο, υπάρχει μια μυστική επιθυμία άγνωστων δυνάμεων να μας ωθήσουν να υπογράψουμε πράγματα απολύτως απαράδεκτα. Τα ζητήματα της πΓΔΜ, του Αιγαίου και της Κύπρου καιροφυλακτούν στο σκοτάδι.

Ο κ. Βασίλης Μαρκεζίνης κατέχει τον τίτλο του «σερ», είναι νομικός σύμβουλος της βασίλισσας της Αγγλίας και μέλος σε επτά Ακαδημίες του εξωτερικού.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=15426&subid=2&pubid=6000887


Υποσχέσεις για αυξήσεις στους στρατιωτικούς

Βαρατε Νομή!
Αγαπητέ Ναύαρχε,
Δεν ξερω αν στο Ναυτικο, υπαρχει κατι αντιστοιχο[προφανως οχι]
Στο στρατο παλια ειχαμε μουλαρια για τη μεταφορα των εφοδιων[εκαναν θαυματα το 1940-41]
Ομως πολλές φορες δεν υπηρχε νομη και τα μουλάρια την ωρα του φαγητου αρχιζαν να λακτιζουν και να ξεσηκώνονται στους σταυλους.
Ετρεχε ο σταυλαρχης στον υπεύθυνο αξιωματικο και τον ρώταγε τι να κάνει.
Και αυτος, -"βαρατε νομή!"[που σημαινε να σαλπίσει το -γνωστο για τα μουλαρια -σαλπισμα φαγητου!]
Για μιση [το πολύ,] ωρα, τα μουλάρια σταματουσαν τη φασαρία ...[για να επανελθουν αργοτερα κ.ο.κ]
Λυπαμαι αλλα οι πολιτικοι μας για "μουλαρια" μας περνανε και κάθε εκλογες "βαρανε νομή"!!!
Παντως θα προτιμουσα να μην έλεγαν τιποτε και να ανεβαζαν ουσιαστικα την αξιοπιστια της αποτρεπτικης δυναμης του στρατου γιατι ερχονται ασχημες μερες για την εθνικη μας υπόσταση,
Με εκτιμηση,
Δημητρης Αλευρομαγειρος

Η δουλική αντιμετώπιση της παραβίασης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων

PDFΕκτύπωσηE-mail
Αρθρογραφία - Κύπρος
Συντάκτης: Βίας Λειβαδάς
Παρασκευή, 28 Αυγούστου 2009

Όταν μια κυβέρνηση παρασιωπά τις επεμβάσεις μιας εχθρικής χώρας στα κυριαρχικά της δικαιώματα και προσπαθεί να δικαιολογήσει τον εχθρό για τις πράξεις του από φόβο μη τον προκαλέσει, είναι σαν να του δίνει σιωπηρά το δικαίωμα μεγαλύτερης παραβίασης. Αυτό συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Κύπρο.

Τα τουρκικά ερευνητικά πλοία πετρελαίου έχουν προσεγγίσει ένα από τα δεκατέσσερα οικόπεδα της Κύπρου για υδρογονάνθρακες και άρχισε έρευνες. Πώς ανταποκρίθηκε η κυβέρνηση Χριστόφια σ΄ αυτή τη σκανδαλώδη επέμβαση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων; Με όση μεγαλύτερη δουλοπρέπεια μπορούσε, γινόμενος σκουπίδι στις ορέξεις της Τουρκίας, εξευτελίζοντάς μας σαν λαό, ενεχυριάζοντας την ακεραιότητα της χώρας μας, την ασφάλεια μας αλλά και την αξιοπρέπεια μας ως λαού.

Δηλώνει λοιπόν η κυβέρνηση ότι η Τουρκία «έκανε απλά μια έρευνα χωρίς να αρχίσει έργα εξόρυξης υδρογονανθράκων και έφυγε. Αυτό ήταν λοιπόν, δεν συνέβη τίποτε για την κυβέρνηση, ούτε παραβίαση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στην υφαλοκρηπίδα της Κύπρου, ούτε καν εχθρική πράξη! «Διαμαρτυρηθήκαμε, λέει κάποιος επίσημος, δια της διπλωματικής οδού»! Τώρα μάλιστα, τρομοκρατήσαμε την Τουρκία και δεν θα το επαναλάβει, πρέπει ασφαλώς να έχει θιγεί από την «δυναμική αντίδρασή» μας.

Γελοίες καταστάσεις. Σαν να προσκαλούμε την Τουρκία να επαναλάβει την παραβίαση αφού δεν υπάρχει καμία αντίδραση από μια δουλοπρεπή κυβέρνηση, που αρνείται να αγωνισθεί και βρίσκει πάντα τη λύση στην υποχώρηση έναντι του εχθρού. Η Τουρκία συνεχώς προκαλεί και παραβιάζει τα δικαιώματά μας και ο πρόεδρος (υπάρχει άραγε;) σιωπά, μήπως ενοχλήσει την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας. και τις εντολές της Βρετανικής πολιτικής από την οποία εξαρτάται πλήρως

Να τι έπρεπε να κάνει: να καταγγείλει αμέσως την Τουρκία για τις παραβιάσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε. στα Ηνωμένα Έθνη, στα κοινοβούλια όλων των χωρών, στις οργανώσεις Ελλήνων αποδήμων και όπου αλλού. Να διακόψει αμέσως τον διάλογο και να απαιτήσει από την Τουρκία να ανακαλέσει όλες τις εχθρικές της πράξεις και να προειδοποίηση για το βέτο στην ενταξιακή της πορεία μέχρι τη σωστή λύση του Κυπριακού. Χρειάζεται ένα τολμηρό ηγέτη για να υιοθέτηση τέτοια στάση, όχι ηττημένες και δουλοπρεπείς μαριονέτες, που περιμένουν οδηγίες από τους Άγγλους.

Από την άλλη αυτός ο ακατονόμαστος ουραγός της δουλοπρέπειας, Γ. Ιακώβου., επισκέπτεται το λιμανάκι των Κοκκίνων και δηλώνει με την μεγαλύτερη αφέλεια που μπορούσε να φαντασθεί κανείς, ότι οι Τούρκοι δεν εκβαθύνουν το λιμανάκι άλλα το καθαρίζουν από τα φύκια! Με τον τρόπο που το έλεγε σαν να ευχαριστούσε την Τουρκία για τη βοήθεια που δίδει στη Κύπρο καθαρίζοντας το λιμανάκι!

Ο καθαρισμός του λιμανιού έγινε σαν προετοιμασία για τον πόλεμο που ετοιμάζει η Τουρκία ενάντια στον Ελληνικά και κυπριακό χώρο. Ήδη έχει απομονώσει το Καστελλόριζο, παραβιάζει τον εναέριο χώρο του Αιγαίου πετώντας σε χαμηλό ύψος βομβαρδίζοντας τα νησιά και προβαίνει σε όλο και χειρότερες προκλήσεις. Το λιμανάκι εκβαθύνετε για να χρησιμοποιηθεί από τα τούρκικα πολεμικά πλοία κατά τον πόλεμο που ετοιμάζει. Κι ο κ. Ιακώβου ευχαριστεί την Τουρκία γι αυτό και προσπαθεί να αποκοιμίσει τον λαό από τον επερχόμενο κίνδυνο.

Κάθε αξιοπρεπής άνθρωπος και κάθε πατριώτης αισθάνεται αηδία για την κατάντια των κυβερνώντων. Οι συνομιλίες έχουν ήδη σταματήσει και δεν υπάρχει καμία προοπτική να προχωρήσουν. Φοβούνται μήπως χαλάσει το ωραίο κλίμα των συνομιλιών; Ποιόν κοροϊδεύει ο πρόεδρος με αυτές τις ανοησίες, αφού όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά πως δεν υπάρχει περίπτωση επιτυχίας και πρέπει να αναμένει ισχυρότατες πιέσεις πάνω στη πλευρά μας να υπαχθούμε στις απαιτήσεις της Τουρκίας όπως τις έχει καθορίσει. Μόνο ο αιθεροβάμων πρόεδρος αναμένει θαύματα από μια χαμένη υπόθεση που αποβαίνει σε βάρος μας.



Νεοοθωμανισμός και δορυφοροποίηση της Ελλάδας

PDFΕκτύπωσηE-mail
Αρθρογραφία - Ελληνοτουρκικά
Συντάκτης: Δημήτρης Μαυρίδης
Τετάρτη, 09 Σεπτεμβρίου 2009
Η επιλεκτική και ευνοϊκή μεταχείριση της Τουρκίας από τη νέα αμερικανική κυβέρνηση και τον νέο αμερικανό πρόεδρο, αλλά και η εμφάνιση στο προσκήνιο του Αχμέτ Νταβούτογλου τάραξαν για λίγο το ευδαιμονικό ελληνικό παρόν, αν και οι αντιδράσεις φαίνεται να είναι υποτονικές. Οι πολιτικοί μας φαίνεται να είναι απρόθυμοι να συζητήσουν το πρόβλημα και πολύ περισσότερο να έχουν κάποια διάθεση να το αντιμετωπίσουν. Είναι πιθανό ότι θα επαναληφθεί το φαινόμενο της τρανταχτής αδιαφορίας που έδειξαν κατά την προηγούμενη προεκλογική περίοδο, όταν επιμελώς απέφυγαν να αναφερθούν στο επιτακτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε και που συναρτάται απολύτως με την εθνική και κρατική μας υπόσταση. Όσο για τα πανεπιστήμιά μας και τις λίγες και ισχνές δεξαμενές σκέψης που διαθέτουμε, εκεί η αδιαφορία και η άγνοια για τα τουρκικά πράγματα ανταγωνίζεται την αντίστοιχη κατάσταση που φαίνεται να επικρατεί στο Υπουργείο Εξωτερικών.

Είμαστε η χώρα που αρνείται να πιστέψει στην απειλή που είναι αμέσως ορατή και που θέλει να πειστεί ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, αλλά έχουν ένα κρυφό νόημα και επιφυλάσσουν εξελίξεις σύμφωνες προς τις επιθυμίες και τα όνειρά μας. Είμαστε η χώρα που διστάζει να καταγγείλει και να κοινολογήσει τις απειλές που δέχεται και την τρομοκρατία που υφίσταται από άλλη χώρα, μέλος της ίδιας αμυντικής συμμαχίας.

Όλα αυτά σημαίνουν βέβαια την καταρράκωση του φρονήματός μας. Δυστυχώς φαίνεται ότι βρισκόμαστε στην ίδια αξιοθρήνητη κατάσταση με αυτήν του 1974, όταν χάσαμε ένα πόλεμο χωρίς να επιχειρήσουμε να πολεμήσουμε.

Χαρακτηριστική της κατάστασης μας είναι η απαισιοδοξία και ο φαταλισμός που διακρίνουν τις δύο πρόσφατες επιφυλλίδες του κυρίου Χρήστου Γιανναρά στην Καθημερινή. Τα άρθρα αυτά καταλήγουν, μετά από ανάλυση της ελληνικής κατάστασης, σε αναπάντεχες προτάσεις: η λύση στο πρόβλημά μας μπορεί να είναι η αποδοχή της νεοοθωμανικής προοπτικής για αναστήλωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά και η συμπόρευσή μας στο νεοαυτοκρατορικό όραμα του Αχμέτ Νταβούτογλου.

Ο κ. Γιανναράς ορθώς χαρακτηρίζει ως αφελή την προσπάθεια των ΗΠΑ να διαδώσουν ήπιες μορφές του Ισλάμ και να επιβάλουν κάποιο βαθμό εκδυτικισμού στο μουσουλμανικό κόσμο. Το Ισλάμ αντιλαμβάνεται την οικουμένη διαιρούμενη σε δύο τμήματα: το νταρ αλ-Ισλάμ που ορίζεται από την ισλαμική σαρία και το νταρ αλ-χαρμπ, που βρίσκεται έξω από το νταρ αλ-Ισλάμ και είναι ο κόσμος των απίστων. Το νταρ αλ-Ισλάμ θα επεκταθεί για να συμπεριλάβει το νταρ αλ-χαρμπ. Ο αγώνας θα είναι ανελέητος, ενώ για τους απίστους επιβάλλεται εξωμοσία, κατάκτηση ή εξόντωση. Πρόκειται για ασυμβίβαστους προς τον δυτικό πολιτισμό τρόπους συμπεριφοράς που δεν αφήνουν χώρο για μετριοπάθεια. Αλλά και ο Αχμέτ Νταβούτογλου απορρίπτει τον σχεδιασμό για μια περιφερειακή υπερδύναμη και οραματίζεται την Τουρκία ως φορέα του ισλαμικού πολιτισμού που θα ηγείται στις χώρες που κάποτε αποτελούσαν τμήματα της κραταιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κατά τον Αχμέτ Νταβούτογλου η αυτοκρατορική διάσταση της Τουρκίας δεν συμβιβάζεται με τον εκδυτικισμό της. Αλλά και η Τουρκία ως φορέας του ισλαμικού πολιτισμού είναι ουσιαστικά αντίπαλος του δυτικού κόσμου. Παράλληλα, κατά τον Χρήστο Γιανναρά η πολιτιστική συγγένεια των λαών της Ανατολής, στους οποίους και εμείς ανήκουμε αποτελεί προϋπόθεση συνεργασίας μας με τη νέα οθωμανική πραγματικότητα. Έτσι, η Ελλάδα – πάντα κατά τον κ. Γιανναρά – θα μπορέσει κάτω από τη νεοοθωμανική επιρροή και παραμένοντας στην Ευρωπαϊκή Ένωση να παίξει τον ρόλο του διαμεσολαβητή, κάτι που η νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία θα έχει ανάγκη. Προφανώς ο κ. Γιανναράς έχει κατά νου τον ρόλο που έπαιξαν οι Φαναριώτες ως διαμεσολαβητές μεταξύ Σαραγιού και δυτικών δυνάμεων κατά τον 18ο και 19ο αιώνα. Ωστόσο, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε εδώ τη μεταχείριση που επεφύλαξε στους Φαναριώτες ο πανικόβλητος Μαχμούτ Β΄ αμέσως μετά την έκρηξη της μεγάλης ελληνικής επανάστασης.

Η πρόταση του κ. Γιανναρά είναι πρωτότυπη και θεωρητικά θεμελιωμένη. Δεν παύει όμως να αποτελεί ένα διανοητικό κατασκεύασμα. Το κύριο έλλειμμά της είναι η παρασιώπηση της κατακτητικής και επεκτατικής διάθεσης του τουρκικού έθνους, αλλά και το ασυμβίβαστο του Ισλάμ προς τον ελληνικό πολιτισμό και τη Δύση. Πώς θα εξασφαλισθεί η συνεργασία με τη Δύση χωρίς αντιπαλότητα; Πώς θα πραγματοποιηθεί η μετατροπή της Ελλάδας σε καταλύτη συμπόρευσης Ανατολής και Δύσης, όπως λέει; Αυτό προϋποθέτει βέβαια την πλήρη μετατροπή του ελληνικού κράτους σε δορυφόρο, αλλά και την ανατροπή της πραγματικότητας που επέβαλαν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι. Πρόκειται και πάλι για την Ελλάδα της Μελούνας; Είναι αυτό ενεργός μετοχή του Ελληνισμού στο ιστορικό γίγνεσθαι; Και τί είδους ελληνικότητα θα διέσωζε τότε το ελληνικό κράτος; Μάλιστα τότε θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίζουμε ως κρατίδιο. Πώς μπορεί η Τουρκία να διεκδικεί τη συνέχεια του Βυζαντίου; Αφήνουμε κατά μέρος το ακανθώδες πρόβλημα του αν η Ελλάδα ανήκει η όχι στη Δύση. Η πρόταση του κ. Γιανναρά μοιάζει με τις σύγχρονες απόπειρες και πρακτικές κατευνασμού της Τουρκίας και μετάλλαξής της σε ευρωπαϊκή χώρα. Πρακτικές που νομίζουμε ότι αποδεικνύονται μάταιες. Άλλωστε, η ανάλυση του κ. Γιανναρά μπορεί να λάβει τελείως αντίθετη κατεύθυνση αν θεωρήσουμε ότι η επιμονή του Αχμέτ Νταβούτογλου στις ισλαμικές πολιτισμικές προϋποθέσεις της Τουρκίας μας δίνει τη δυνατότητα μιας πολιτικής που θα απομονώσει την Τουρκία από τους σημερινούς δυτικούς υποστηρικτές της.

Εμείς, χωρίς να θέλουμε να επαναλάβουμε κοινοτοπίες, πιστεύουμε ότι ως έθνος δεν έχουμε άλλη επιλογή από την προσπάθεια ανάσχεσης της Τουρκίας, όπως μας επιβάλλεται από τον ρεαλισμό και τις αντιστασιακές παραδόσεις μας. Γι’ αυτό δεν μας κουράζει να επαναλάβουμε ότι απαιτείται κατεπειγόντως και αμέσως η προσαρμογή του πολιτικού και του κοινωνικού μας συστήματος στην ανάγκη ανόρθωσης του φρονήματος και της οικονομίας μας και αποκατάστασης της αεροναυτικής ισορροπίας στο Αιγαίο. Κοντολογίς χρειαζόμαστε μια κάθαρση και ένα όραμα.


1949-2009


PDFΕκτύπωσηE-mail
Αρθρογραφία - Ιστορία: 1940-ΟΧΙ-Εμφύλιος
Συντάκτης: Απόστολος Παπαδημητρίου
Δευτέρα, 31 Αυγούστου 2009
Συμπληρώθηκαν 60 χρόνια από τη λήξη του φρικτού εμφυλίου πολέμου στη χώρα μας. Το διάστημα ήταν αρκετό, ώστε να μας δοθεί η ευκαιρία να κάνουμε κάποια αποτίμηση των συνεπειών του και να διδαχθούμε από τα σφάλματά μας. Αντ’ αυτού, βαθύτερα κομματιασμένοι, “πανηγυρίζουμε” την επέτειο με τη συμμετοχή μόνο των δύο άκρων του πολιτικού φάσματος και την αδιαφορία της μεγάλης πλειονοψηφίας του πολιτικού κόσμου και του λαού. Το ένα άκρο, οι της ακραίας “εθνικοφροσύνης” εκπρόσωποι, πανηγυρίζει την σωτηρία της πατρίδας μας, ενώ οι άλλοι, του κομμουνιστικού διεθνισμού εκπρόσωποι, καυχώνται για τον υπέρτατο αλλά ατυχή υπέρ της “κοινωνικής δικαιοσύνης” αγώνα. Οι πολλοί ζούμε την αφασία της καθημερινότητας καταποντισμένοι από τη μέριμνα των βιοτικών προβλημάτων και ανερχόμενοι κατά καιρούς στην επιφάνεια χάρη στα πανηγύρια με τη χρηματοδότηση της εξουσίας!

Όλα στή χώρα μας ξεκίνησαν με τον μεγάλο μύθο γύρω από την επανασύσταση του νεοελληνικού κράτους. Δεν ήταν, δυστυχώς, ο ποταμός των αιμάτων που μας απελευθέρωσε. Ήταν τα συμφέροντα των ισχυρών της τότε εποχής με πρωτεύοντα εκείνα της Αγγλίας. Η αυτοκρατορία στις δόξες της τότε ήθελε να εξασφαλίσει, μέσω ενός ανεξαρτήτου ελληνικού κράτους, προγεφύρωμα για την επέμβασή της στη Βαλκανική, όπου φαίνονταν να διεκδικούν πρωταγωνιστικό ρόλο η Αυστρία και η Ρωσία. Ο στρατηγός Μακρυγιάννης είχε επισημάνει την υποταγή των πολιτικών στους ισχυρούς της ημέρας και έγραφε στα “Απομνημονεύματά” του: “Οι πολιτικοί μας και οι ξένοι τρώγονταν και καθένας κύταζε να περισκύση η δική του φατρία. Άλλος το ήθελε Αγγλικόν, άλλος Ρούσικον και άλλος Γαλλικόν. Οι Αντιβασιλείς μας τήραγαν να κι’ εκείνοι να πάρουν κάνα λεπτό, ότι εις την Ελλάδα ηύραν αλώνι ν’αλωνίσουν. Πιάσαν φατρίες με τους δικούς μας”. Οι αγωνιστές που έμειναν στο περιθώριο πεινασμένοι και ρακένδυτοι πήραν και πάλι τα βουνά. Μόνο που δεν ήσαν πια οι τιμημένοι Κλέφτες, αλλά ληστές του κοινού ποινικού δικαίου.

Κύλισαν τα χρόνια και η Ελλάδα πέρασε από μύρια κύματα για να καταστεί τελικά δορυφόρος της Αγγλίας υπό την δυναστεία Γλύξμπουργκ (με μοναδική εξαίρεση την περίοδο της βασιλείας του Κωνσταντίνου Α’). Στο διάστημα 1830-1940, κατά το οποίο γευθήκαμε χαρές δόξας, αλλά και συμφορές η Ελλάδα κατάφερε να προσαρτήσει σχεδόν όλες τις περιοχές της Βαλκανικής, στις οποίες ο ελληνικής συνειδήσεως πληθυσμός αποτελούσε την πλειονοψηφία, θυσίασε όμως τον οικουμενικό ελληνισμό, λόγω δυτικού προσανατολισμού και πλήρους υποταγής των πολιτικών της στις απαιτήσεις των ισχυρών δυτικών κατά καιρούς “φίλων”, “συμμάχων” και “εταίρων”! Η απώλεια ακόμη δεν έχει συνειδητοποιηθεί μέσα στην επίπλαστη και ψευδή ευφορία εκ της συμμετοχής μας στη χωρία των ισχυρών.

Αν το αστικό σύστημα είχε καταφέρει να δώσει λύση στα βιοτικά προβλήματα των λαών, οι οποίοι είχαν υποστεί τα πάνδεινα υπό το φεουδαλικό καθεστώς, που είχε προηγηθεί, με την ευλογία μάλιστα των εκπροσώπων του δυτικού χριστιανισμού, τότε όλα θα κυλούσαν ήρεμα και χωρίς πολιτικοκοινωνικές αναστατώσεις. Όμως ο αστισμός έδειξε ότι δεν ήταν επανάσταση των λαών κατά της τάξεως των “ευγενών” αλλά της αστικής τάξεως, η οποία παρέσυρε τους λαούς στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της. Και θα ήταν πολύ πιο οδυνηρή η προσγείωση των λαών στην πραγματικότητα, αν η αστική τάξη, μέσων της κρατικής εξουσίας, την οποία πλέον ήλεγχε και εξακολουθεί να ελέγχει, δεν απομυζούσε τον πλούτο των αποικιών, ώστε να έχει τη δυνατότητα να διανέμει και κάποια από τα υπερκέρδη της στους λαούς προς εξασφάλιση κοινωνικής ειρήνης.

Κατά τον 19ο αιώνα στη Δυτική Ευρώπη η φιλοσοφική ζύμωση οδήγησε στην ενασχόληση και με θέματα πολιτικοκοινωνικά. Τότε εκφράστηκε και η αντίθεση προς το αστικό σύστημα υπό τη μορφή του κομμουνισμού και του αναρχισμού. Το κίνημα του κομμουνισμού εξαπλώθηκε και κατάφερε να επικρατήσει με επανάσταση, για την οικονομική στήριξη της οποίας ελάχιστα έχουν γραφεί, στην απολυταρχική αλλά εκδυτικισμένη Ρωσία, η οποία θεωρητικά δεν διέθετε τις προϋποθέσεις για επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος. Αν και η αστική επανάσταση υπήρξε εμφανώς εχθρική προς την πίστη κατά την πρώτη περίοδο μετά το 1789, γρήγορα έσπευσε να ζητήσει τη συνεργασία της θρησκευτικής ηγεσίας της πρόθυμης να αποδεχθεί την όποια νέα κατάσταση δεν έθιγε τα συμφέροντά της. Σε αντίθεση η κομμουνιστική επανάσταση έδειξε εμπαθή εχθρότητα προς κάθε τι το σχετικό προς τη θρησκευτική πίστη με μοναδική εξαίρεση την περίοδο του μεγάλου πατριωτικού πολέμου (1941-44). Όχι πως δεν βρέθηκαν και εκεί κληρικοί πρόθυμοι να συνεργαστούν με το νέο καθεστώς, προκειμένου να αποφύγουν τις ταλαιπωρίες των διωγμών. Οι πλείστοι όμως έμειναν εδραίοι στην πίστη τους και έδωσαν μαζί με τον πιστό λαό πλήθος νεομαρτύρων της πίστεως. Το νέο καθεστώς με τις κρατικοποιήσεις έδειχνε να εξασφαλίζει την κοινωνική δικαιοσύνη που υποσχόταν, στερώντας όμως από τον λαό την πολιτική ελευθερία, την οποία στοιχειωδώς εγγυάτο ώς τότε το αστικό καθεστώς.





Ήρθε όμως η ώρα να δειχθεί ότι πέρα από τα οικονομικά συμφέροντα υπήρχαν και τα εθνικά, καθώς το κεφάλαιο διέθετε ακόμη εθνικά χαρακτηριστικά, δεν ήταν δηλαδή χωρίς πατρίδα, όπως στις ημέρες μας. Οι αποικιοκρατικές χώρες διαιρέθηκαν σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Το ένα παρέμεινε πιστό στην επαγγελία περί πολιτικής ελευθερίας, στο μέτρο που αυτή δεν προκαλούσε ανησυχία για κλυδωνισμό του συστήματος. Το άλλο αφαίρεσε την πολιτική ελευθερία από τους λαούς (δικτατορίες). Υποστηρίζουν κάποιοι υπέρμαχοι του αστισμού ότι τα δικτατορικά καθεστώτα δεν έχουν ουδεμία σχέση με τον αστισμό. Και όμως από την ίδια μήτρα, του δυτικού μηδενισμού, προέρχονται όλα τα πολιτικοκοινωνικά συστήματα, τα οποία κατά καιρούς προτάθηκαν για την επίλυση των βιοτικών προβλημάτων. Τα δικτατορικά αστικά καθεστώτα έδειξαν τη μεγάλη τους εχθρότητα έναντι των κομμουνιστών, αν και σε κάποια χαρακτηριστικά του δημοσίου βίου εφάρμοσαν κομμουνιστικές πρακτικές. Διώξεις όμως κατά κομμουνιστών έγιναν και από αστικά καθεστώτα της κλασικής γραμμής. Τίθεται κατά καιρούς το ερώτημα: Μπορεί να διωχθεί κάποιος στα πλαίσια αστικού καθεστώτος για τις ιδέες του, όταν δεν στοιχειοθετείται κάποια κατηγορία για παράβαση νόμου εκ μέρους του; Βέβαια στα πλαίσια του αστισμού η απάντηση είναι ναι, αφού ο αστισμός πρεσβεύει το φυσικό δίκαιο, δηλαδή το δίκαιο των ασκούντων την εξουσία.

Στο διάστημα του μεσοπολέμου οι θρησκευτικοί ηγέτες σε όλη την έκταση της Ευρώπης, πλήν ΕΣΣΔ βέβαια, είχαν ταχθεί αναφανδόν κατά του αθέου κομμουνισμού, στηρίζοντας τη σταθερότητα των αστικών καθεστώτων κοινοβουλευτικού ή δικτατορικού τύπου, τα οποία έδρεψαν πλείστα όσα πολιτικά οφέλη εκ της καπηλείας τόσο της πίστεως όσο και της πατρίδος. Αυτό είναι πλέον ορατό και στον μη έχοντα γνώσεις επί του θέματος. Η στάση αυτή όξυνε το μίσος των κομμουνιστών και των σοσιαλιστών (υπήρχαν τότε) κατά της θρησκευτικής πίστεως.

Η γερμανική πολεμική μηχανή ετοιμάστηκε, ώστε να λάβει η Γερμανία εκδίκηση από τους δυτικούς ανταγωνιστές της. Στα πλαίσια αυτά υπεγράφη και η περίφημη γερμανοσοβιετική συνθήκη, παρά τις εκ μέρους της Γερμανίας διώξεις κομμουνιστών. Στο ιστορικό αυτό συμβάν επιχειρείται να ριφθεί πέπλο λήθης.

Όταν οι φασιστική Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο στην δικτατορική Ελλάδα με τους υποταγμένους στην Αγγλία βασιλιά και αστούς πολιτικούς και γερμανόφιλο δικτάτορα και αρκετούς αξιωματικούς, πλήθος κομμουνιστών ήσαν εγκλεισμένοι σε στρατόπεδα και φυλακές. Κάποιοι δεν απελευθερώθηκαν ούτε και μετά την προέλαση των Γερμανών προς Νότο. Το γιατί, αναμένει την απάντηση ακόμη. Πάντως στον πόλεμο εκείνον, το έπος του 1940-41 το έθνος μας υπό αντίξοες συνθήκες βρήκε επί τέλους την ομοψυχία του. Ουδείς υπήρξε απών. Γερμανόφιλοι αξιωματικοί, αγγλόφιλοι πολιτικοί, σοβιετόφιλοι κομμουνιστές (πριν ακόμη κηρύξει τον πόλεμο στην ΕΣΣΔ η Γερμανία) και ο πονεμένος λαός πολεμήσαμε σαν να μην μας χώριζε τίποτε. Και όμως, δυστυχώς, μας χώριζαν πολλά. Και αυτά φάνηκαν σύντομα. Οι γερμανόφιλοι υπέγραψαν την ανακωχή και οι αγγλόφιλοι κατέφυγαν στο Κάιρο, ζητώντας από τον λαό να συνεχίσει την αντίσταση, για χάρη των Άγγλων, που ετοίμαζαν την άμυνα στην Αίγυπτο. Αξιωματικοί και κομμουνιστές παρέμειναν σιωπηλοί. Όταν όμως η Γερμανία έθεσε σε εφαρμογή την επιχείρηση Μπαρμπαρόσσα, οι δεύτεροι άρχισαν να οργανώνουν την αντίσταση, για να βοηθήσουν τον πατερούλη, ο οποίος είχε μετατρέψει τη Ρωσία σε απέραντο στρατόπεδο αντιφρονούντων, μηδέ και αγνών κομμουνιστών εξαιρουμένων.

Η Αγγλία δεν είχε διάθεση να χάσει την Ελλάδα. Γνώριζε τα αισθήματα του ελληνικού λαού. Αυτός δεν ήταν ικανοποιημένος από τις εκάστοτε δουλικά υποταγμένες στους ξένους ηγεσίες του. Γνώριζε και την ικανότητα αλλά και την μαχητικότητα των κομμουνιστών. Ο ελληνικός λαός δεν γνώριζε τον κομμουνισμό. Γι’ αυτό και έσπευσε να στρατευθεί στις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Οι αξιωματικοί σιώπησαν στη μεγάλη τους πλειονοψηφία. Οι λίγοι που τόλμησαν εξοντώθηκαν και στην εξόντωση προστέθηκε και η συκοφαντία της συνεργασίας με τους κατακτητές. Οι πολιτικοί εγκατέλειψαν τη χώρα γνωρίζοντας πολύ καλά ότι, σε περίπτωση νίκης των συμμάχων, η διανομή της εξουσίας θα γινόταν στο Κάιρο. Οι Άγγλοι εξανάγκασαν τον Ζέρβα να βγει στο βουνό και οι κομμουνιστές παρακολουθούσαν τον Βελουχιώτη, ως τον πλέον επικίνδυνο εχθρό τους. Και ήταν πράγματι, αν λάβουμε υπ’ όψη την περίφημη ρήση του, όταν τον πληροφόρησαν ότι είχαν φθάσει στο βουνό και Ρώσοι αξιωματικοί: “Όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν”! Ναι, τόσο οι Άγγλοι, που μοίραζαν αφειδώς τις λίρες σε “εθνικόφρονες” και κομμουνιστές, όσο και οι Ρώσοι εκπροσωπούσαν στο βουνό τα συμφέροντα των χωρών τους. Οι Έλληνες ηγέτες του αντάρτικου έσερναν σε ένα επικίνδυνο και ολέθριο, όπως απεδείχθη παιχνίδι, τον αγνό και απονήρευτο λαό, ο οποίος βγήκε στο βουνό να αγωνιστεί για τη λευτεριά της σκλαβωμένης του πατρίδας. Ελάχιστοι γνώριζαν για τις ιδεολογίες και τα άθλια παιχνίδια, που οι ισχυροί έπαιζαν πίσω από τις πλάτες των λαών.

Η τακτική των Άγγλων έφερε το επιθυμητό σ’ αυτούς αποτέλεσμα. Οι κομμουνιστές κυρίαρχοι στο βουνό, χάρη στην άγνοια του λαού, σύρθηκαν στις συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας. Ο πατερούλης Στάλιν δεν μπορούσε να απαιτήσει κατά τη μοιρασιά και την Ελλάδα. Του ήταν αρκετή η Ανατολική Ευρώπη. Ήδη αυτό είχε αποφασιστεί στη Μόσχα τον Οκτώβριο του 1944. Ακολούθησε και η συμφωνία της Γιάλτας, με την οποία οι λαοί μοιράστηστηκαν μεταξύ των νικητών ως λάφυρα. Σαν να μην είχαν πονέσει, σαν να μην είχαν ματώσει, σαν μα μη τους έπρεπε το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση.

Οι κομμουνιστές έχασαν πολύτιμο χρόνο, ώσπου να κατέβουν στην Αθήνα. Οι Άγγλοι έστησαν τα απαραίτητα προγεφυρώματα για την εγκατάσταση της δοτής αστικής εξουσίας. Όταν συνήλθαν οι κομμουνιστές και συνειδητοποίησαν την απώλεια της εξουσίας, αποδόθηκαν σε αγώνα απέλπιδα και μάταιο. Οι νικητές τον αμαύρωσαν και τα “Δεκεμβριανά”φέρνουν στο νου μας την πρώτη συμφορά μετά την απελευθέρωση. Βέβαια οι νικητές δεν θα διακηρύξουν ότι μπροστά στον κίνδυνο έδωσαν συγχωροχάρτι σε όλους τους δοσιλόγους. Ούτε θα αποδεχθούν ότι η εξουσία άρχισε να προκαλεί τους κομμουνιστές μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας. Από την άλλη οι κομμουνιστές δεν θα μας πουν, πού στηρίχθηκαν για να αρχίσουν τον εμφύλιο και σε τί προσδοκούσαν, όταν το παιχνίδι, για κάποιον που γνωρίζει την τέχνη του πολέμου, είχε οριστικά χαθεί.

Στον εμφύλιο δόθηκε η ευκαιρία να ξεκαθαριστούν αρκετοί προσωπικοί λογαριασμοί άσχετοι προς τις ιδεολογίες. Όλα τα ξεκαθαρίσματα έλαβαν εκ των υστέρων ιδεολογικό χρώμα. Κανείς δεν παραδέχθηκε ότι στις τάξεις του πολέμησαν άνθρωποι κακοί, με άγρια και εγκληματικά ένστικτα, οι οποίοι συνετέλεσαν στο να χυθεί άφθονο το ελληνικό αίμα απ’ εδώ και απ’ εκεί. Τελικά, όσα δεν κατάφεραν οι κατακτητές, Γερμανοί, Ιταλοί και Βούλγαροι, το καταφέραμε εμείς σε μια τριετία.

Οι νικητές, αλαζόνες όπως κάθε νικητής, πανηγύριζαν επί δεκαετίες τη νίκη. Όσοι, αγνοί πατριώτες μετείχαν στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, χαρακτηρίζονταν αμφισβητουμένων εθνικών φρονημάτων. Ποτέ η εξουσία δεν έδωσε λόγο για την αθώωση των δοσιλόγων. Ποτέ αυτή δεν πρόβαλε την εθνική αντίσταση στην Αθήνα, που ήταν στα χέρια αντικομμουνιστών. Ήθελε να απλωθεί λήθη επάνω από την εθνική αντίσταση σαν αυτή να ήταν έργο αποκλειστικά των κομμουνιστών. Από την άλλη, όταν οι πολιτικοί πρόσφυγες επανήλθαν στη χώρα μας, επιχείρησαν να μονοπωλήσουν την εθνική αντίσταση, ως αντίσταση της ιδεολογίας τους.

Οι εξελίξεις στη διεθνή σκηνή οδήγησαν στην πτώση του διεθνούς κομμουνισμού και στην ανάδειξη ως κυριάρχου συστήματος παγκοσμίως του καπιταλισμού. Τώρα βέβαια κάθε εχέφρων είναι σε θέση να εννοήσει τη σχέση ανάμεσα στο αδηφάγο κεφάλαιο και στην πατρίδα. Ανάμεσα στους πολιτικούς και τα ξένα κέντρα εξουσίας. Ανάμεσα στην πίστη του Ευαγγελίου και τον μαμωνά του χρήματος. Παρ’ όλα αυτά οι θρησκευτικοί ταγοί συμπλέουν με τους ισχυρούς της ημέρας, ώστε να δικαιώνουν τον Μάρξ, ο οποίος αγνοούσε το Ευαγγέλιο και τους Πατέρες της Εκκλησίας. Ζούμε στη μεταϊδεολογική εποχή. Το χρήμα έχει επιβάλλει την ιδεολογία του πρακτικού υλισμού. Κάποιοι επιχειρούν να συντηρήσουν τη φιλοπατρία στα πλαίσια ολοκληρωτικών ιδεολογιών, οι οποίες έχουν αποδοκιμαστεί, και άλλοι παραμένουν πιστοί στο διεθνιστικό όραμα του προλεταριάτου, αν και έχει δειχθεί ότι οι επαναστάτες γρήγορα μετατρέπονται σε βολεμένους αστούς. Η διανόηση του αναθεωρητικού κομμουνισμού σε αγαστή συνεργασία με το πολιτικό και δημοσιογραφικό “κατεστημένο” απεργάζονται τον πλήρη εκδυτικισμό του λαού μας και την απομάκρυνσή του από την παράδοση. Η διοικούσα Εκκλησία παρατηρεί τα δρώμενα εκ του μακρόθεν και ο λαός έχει παραδοθεί άνευ όρων.

Άραγε, αν μας δοθεί κάποια αφορμή, είμαστε έτοιμοι για κάποιον νέο γύρο;

“ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”

http://www.antibaro.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=5514:0909-1949&catid=111:history-1940&Itemid=297

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

ΓΡΙΠΗ ΧΟΙΡΩΝ

ΓΡΙΠΗ ΧΟΙΡΩΝ (30 αναρτήσεις)

Σουηδία: επίθεση σε antifa από μετανάστες

Οι χρήσιμοι ηλίθιοι της antifa είναι άχρηστοι από ένα σημείο και μετά
για τους αλλοδαπούς εποίκους.

http://www.thelocal.se/21632/20090823/
http://www.twcenter.net/forums/showthread.php?t=289507
http://www.youtube.com/watch?v=hG3WmgUfqrk

Ο νέος εξευτελισμός των Ελλήνων και τα οδοφράγματα

ΜΕ ΤΟ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ - ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ << ΣΗΜΕΡΙΝΗ >>

ΜΕΤΡΟΥΜΕ τις λέξεις: Πού αρχίζει ο εμπαιγμός και πού τελειώνει ο εξευτελισμός; Πού αρχίζει η αναξιοπρέπεια και πού εκκινεί η δουλοπρέπεια; Πού αρχίζει το καλόπιασμα του κατακτητή και πού σταματά ο ραγιαδισμός; Πού αρχίζει η ανεπάρκεια και πού τελειώνει ο κατήφορος των μονομερών και αδιαπραγμάτευτων υποχωρήσεων; Πού αρχίζει η ύβρη και πού ξεκινά η προσβολή; Αυτά που συνέβησαν χθες με το προσκύνημα κατοίκων της Τηλλυρίας στον Άγιο Μάμαντα πιστοποιούν μέχρι πού είναι δυνατόν να φτάσει, πλέον, ο εξευτελισμός των Ελλήνων της Κύπρου. Έχουμε κράτος; Έχουμε Κυπριακή Δημοκρατία;
Έχουμε Κυβέρνηση; Έχουμε πολιτική ηγεσία; Έχουμε Εθνικό Συμβούλιο; Τίποτε, μα απολύτως τίποτε δεν έχει διδαχθεί κανείς από την ιστορία των Τούρκων, την πολιτική, τη νοοτροπία και την αδιστακτότητά τους;
Τίποτε δεν έμαθαν μετά από εξήντα σχεδόν χρόνια ταπεινώσεων και εξευτελισμών;Χτες, κάθε Έλληνας της Κύπρου, που διαθέτει ακόμα νεύρα και εθνικές ευαισθησίες, ένιωσε μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής του τον νέο εξευτελισμό από ένα καθεστώς, με το οποίο η πολιτική ηγεσία τρέφει ολέθριες ψευδαισθήσεις ότι θα βρει λύση.
Με ποιους; Μ' αυτούς τους στρεψόδικους και πολιτικούς απατεώνες; Μ' αυτούς τους κλητήρες της Τουρκίας;
Πού είναι η περιλάλητη χημεία, που κόμπαζε το ΑΚΕΛ και ο Χριστόφιας, εν τη απείρω αφελεία τους, ότι θα οδηγήσει με τον. καλό Ταλάτ σε επίλυση του Κυπριακού; Ο δήθεν σύντροφος του Χριστόφια, Ταλάτ, επιβεβαιώνει ξανά ότι είναι πραγματικός Τούρκος: Αφερέγγυος, στρεψόδικος, αδίστακτος, βάναυσος αλλ' ικανός να περιπαίζει και να εξευτελίζει τον Πρόεδρο, την Κυπριακή Δημοκρατία και όλους τους Έλληνες.
Ταλάτ έχει δύο έγνοιες: Να εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία, για να εμπεδώσει στα ηττημένα μυαλά Ελλήνων ότι εκεί υπάρχει δήθεν κράτος, που γνωρίζει μέχρι το 1964 ποιοι πολέμησαν στις μάχες της Τηλλυρίας κατά της τουρκανταρσίας. Και δεύτερο, να καταλύσει τη διεθνώς αναγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία.
Ο χτεσινός εξευτελισμός δεν στρεφόταν μόνο κατά των κατοίκων της ηρωικής Τηλλυρίας. Στράφηκε ευθέως βάναυσα και προσβλητικά εναντίον όλων των Ελλήνων, με την ανατριχιαστική υπόμνηση της τουρκικής ορδής:
Όσοι περνάτε προς τα κατεχόμενα, να γνωρίζετε και να αναμένετε εξευτελισμούς, προπηλακισμούς, προσβολές και ταπεινώσεις. Υποχρεώνεστε να επιδεικνύετε, ραγιάδες, ε! ραγιάδες και δουλόφρονες, τα διαβατήρια και τις ταυτότητές σας, δηλ. επίσημα κρατικά έγγραφα, σε ένα παράνομο καθεστώς. Και να εκλιπαρείτε μιαν άδεια, μιαν επίσκεψη στο ρημαγμένο σπίτι σας, στους τάφους των γονιών σας, στις λεηλατημένες εκκλησιές σας. Αν το θελήσει ο μεγαλόψυχος Τούρκος πασάς και οι Τ/κύπριοι μουτζαχίντ του.
Στις 23 Απριλίου 2003, σε μια έξυπνη κίνηση, το καθεστώς Ντενκτάς άνοιξε ένα οδόφραγμα και ουσιαστικά αμφισβήτησε ένα κράτος. Με τη μαζική και υστερική προσπάθεια Ελλήνων να πάνε στα κατεχόμενα, ψευδοκράτος και κατοχική Τουρκία εμπέδωσαν σταδιακά στο υποσυνείδητο Ελλήνων ότι πέραν της γραμμής υπάρχει ένα. κράτος, με κυβέρνηση, με Κοινοβούλιο, με Αρχές, με νόμους, με εξουσία, ώστε για να περάσεις πρέπει να επιδείξεις διαβατήριο ή ταυτότητα.
Δηλ., γελοιοποιημένε Έλληνα, να αναγνωρίσεις αυτό το μόρφωμα, που σε εξευτέλισε ξανά, χτες, όπως σ' εξευτελίζει καθημερινά, αλλ' άνοες και αναξιοπρεπείς, δουλόφρονες και ανεπαρκείς Έλληνες και ηγέτες δεν θέλουν να καταλάβουν.
Σε τέτοιο ελεεινό κατάντημα έφτασε ο κυπριακός Ελληνισμός. Θα ήταν μια κάποια λύση αν, μετά τον χθεσινό εξευτελισμό, ο Πρόεδρος Χριστόφιας έκλεινε όλα τα οδοφράγματα, ως μία πράξη διάσωσης της όσης απέμεινε αξιοπρέπειας των Ελλήνων .


Ελλάδα, όπως λέμε …Ρουάντα, Γκάνα και Κένυα!


If Greece is to see a bright day, the government and the people better stop feeding nepotism and bribes. Then and only then the country will elect and employ the right people for the right jobs.

-
10 Σεπτεμβρίου 2009, 00:48

Ελλάδα όπως λέμε …Ρουάντα, Γκάνα και Κένυα! Ή, μάλλον, ακόμη χειρότερα, αφού η χώρα μας βρίσκεται πίσω από τις συγκεκριμένες αφρικανικές χώρες στην λίστα της Παγκόσμιας Τράπεζας με τους ελκυστικότερους επενδυτικούς προορισμούς.
Για την ακρίβεια, είμαστε στην 109η θέση επί 183 χωρών, εννέα θέσεις χαμηλότερα σε σχέση με πέρσι και πίσω και από χώρες την Ρουάντα που βρίσκεται 67η θέση την Ζάμπια (90η) την Γκάνα (92η) την Κένυα ( 95η) την Νέα Γουϊνέα (102η) την (Αιθιοπία107η) και την Αίγυπτο (106η). Κοντά μας είναι η Ουγκάντα η οποία κατατάσσεται στην 112η θέση και η Γουατεμάλα που βρίσκεται στην 110η θέση αμέσως μετά από εμάς!
Και βεβαίως πολύ ψηλότερα από εμάς κατατάσσονται οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες της Ευρωζώνης αλλά και πολλές από τις γειτονικές μας αναπτυσσόμενες οικονομίες. Για παράδειγμα τα Σκόπια βρίσκονται πολύ ψηλά στην 32η θέση μεταξύ των 183 χώρων που εξετάζονται. Η Βουλγαρία βρίσκεται στην 44η, η Ουγγαρία στην 47η θέση, η Τουρκία στην 74η και η Αλβανία στην 82 θέση.

Η νέα κατρακύλα της χώρας μας αποδίδεται κυρίως στην δυσκολία έναρξης μίας εταιρείας (140η θέση που είναι η τελευταία στην Ε.Ε.), στο ασταθές φορολογικό περιβάλλον (76η θέση) και στην ευελιξία στην αγορά εργασίας (147η θέση).
Όσον αφορά τα προβλήματα έναρξης, υπολογίζεται ότι απαιτούνται 15 «κινήσεις» για να αρχίσει η λειτουργία μίας εταιρείας έναντι 6 κατά μέσο όρο στα κράτη του ΟΟΣΑ και η διαδικασία κατά μέσο όρο διαρκεί 19 ημέρες, έναντι 13 στον ΟΟΣΑ.
Το δε κόστος που πληρώνει ο υποψήφιος επιχειρηματίας για όλες αυτές τις συναλλαγές υπολογίζεται στο 21,4% του κατά κεφαλήν ΑΕΠ, έναντι του 5,1% κατά μέσο όρο.

Όσον αφορά την έκδοση αδειών ιδρύσεως μικρομεσαίας επιχείρησης είμαστε στην 50η θέση - πραγματικός θρίαμβος!- καθώς απαιτούνται 15 διαδικασίες και 169 ημέρες.

Στην καταχώρηση της ακίνητης περιουσίας (προφανώς κτηματολόγια κ.λπ.), η θέση μας είναι 93η, αφού χρειάζονται 12 διαδικασίες με χρόνο διάρκειας 23 ημέρες. Στην πρόσβαση στην τραπεζική πίστη παραμένουμε στην 84η θέση.

Ως προς την προστασία των ξένων επενδυτών, η θέση μας παραμένει στην 154η θέση, κυρίως λόγω της προσπάθειας μπλοκαρίσματος της εισόδου της MIG στον ΟΤΕ.
Και εις ανώτερα!!!

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

Ενεργειακή Αιγαίου: Αισιοδοξία για ημερήσια παραγωγή 5 χιλ. βαρέλια στην Καβάλα

Του Χάρη Φλουδόπουλου


Στα 5.000 χιλιάδες βαρέλια από 3.000 χιλιάδες που είναι σήμερα, στοχεύουν να φτάσουν την παραγωγή στον κόλπο της Καβάλας, οι υπεύθυνοι της Ενεργειακής Αιγαίου, μετά τη νέα γεώτρηση που ξεκινά στα τέλη του μήνα.

Πρόκειται για τη σημαντικότερη γεώτρηση που πραγματοποιείται έως σήμερα στο ανεκμετάλλευτο κοίτασμα «Έψιλον». Χθες η εταιρεία ανακοίνωσε την υπογραφή συμφωνίας για τη ναύλωση του γεωτρύπανου που ανοίγει το δρόμο για την έναρξη της γεώτρησης.