Εμφάνιση αναρτήσεων ταξινομημένων κατά συνάφεια για το ερώτημα Ανδριανόπουλος. Ταξινόμηση κατά ημερομηνία Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων ταξινομημένων κατά συνάφεια για το ερώτημα Ανδριανόπουλος. Ταξινόμηση κατά ημερομηνία Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

Το εκλογικό ακροατήριο της «Δράσης»

 Ο κ. Στέφανος Μάνος αναφέρει ότι το νέο κόμμα που θα κατέλθει στις Ευρωεκλογές τοποθετείται ιδεολογικά στο «ευρύτερο κέντρο»

Του Βασιλη Νεδου

Υπάρχει ένα κρίσιμο κομμάτι του εκλογικού σώματος, το οποίο κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει με ακρίβεια σε ποσοστό, που μετακινείται μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας. Πρόκειται συνήθως για ανθρώπους με προωθημένες «εκσυγχρονιστικές» απόψεις οι οποίοι έχουν μείνει εκ των πραγμάτων έξω από το στενά κομματικό παιχνίδι. Σε αυτό τον στενό μεσαίο χώρο απευθύνεται το νέο κόμμα που ίδρυσαν πολιτικοί, πανεπιστημιακοί, επιχειρηματίες και μετριοπαθείς άνθρωποι ανένταχτοι αλλά με προσφορά στον τόπο.

Οσοι συνυπέγραψαν μόλις την προηγούμενη Τρίτη την ιδρυτική διακήρυξη της «Δράσης», του νέου κόμματος που θα κατέλθει με σκοπό την επιτυχία στις Ευρωεκλογές πιστεύουν ότι μπορεί να παίξει τον ρόλο του «καταλύτη» στις πολιτικές εξελίξεις, ειδικά αν σε επόμενη εθνική αναμέτρηση δεν δοθεί η αυτοδυναμία σε κανένα εκ των δύο μεγάλων κομμάτων. «Πυρήνας» του 12μελούς προεδρείου είναι οι κ. Στέφανος Μάνος και Βασίλης Κοντογιαννόπουλος, πρόσωπα με πολυετή θητεία στην κεντρική πολιτική σκηνή και ο κ. Γιάννης Μπουτάρης. Το προεδρείο συμπληρώνουν οι καθηγητές Θάνος Βερέμης, Χαρίδημος Τσούκας και Κώστας Ζώρας, οι δικηγόροι Τάσος Αβραντίνης, Αντύπας Καρίπογλου και Γιάννης Κτιστάκις, ο επιχειρηματίας Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης, ο πρέσβυς Ηλίας Γούναρης, ο συγγραφέας Νίκος Δήμου και η βιολόγος Βάλια Λέστου.

Περισσότεροι από 400

Από την προηγούμενη Τρίτη τη διακήρυξη έχουν υπογράψει περισσότερα από 400 άτομα. Από τους «συνήθεις υπόπτους», απουσίαζε διά της φυσικής παρουσίας του μόνο ο κ. Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ο οποίος δεν παρέλειψε να εκφράσει -έστω και διά επιστολής- τη στήριξή του στο εγχείρημα. Ανάμεσα σ’ εκείνους οι οποίοι υπέγραψαν τη διακήρυξη περιλαμβάνονται η Μιράντα Ξαφά, μέλος του δ.σ. του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο πρώην βουλευτής Γιώργος Ψαχαρόπουλος, ο Στρατής Στρατήγης, ο αρχιτέκτων Αλέξανδρος Τομπάζης, ο καθηγητής Σπύρος Σκούρας, ο γενετιστής Κωνσταντίνος Κριμπάς και άλλοι. Η ιδεολογική προέλευση των ανθρώπων που έβαλαν την υπογραφή τους, στο τέλος της τετρασέλιδης διακήρυξης ποικίλλει και εκπροσωπεί ολόκληρο το φάσμα του μεσαίου χώρου.

Ο κ. Μάνος, λέει στην «Κ», ότι η «Δράση» τοποθετείται ιδεολογικά «στο ευρύτερο κέντρο». Ωστόσο, όπως επισημαίνει, η παρόρμηση του ιδίου όσο και των υπολοίπων είναι «να σταματήσει η αφόρητη, χωρίς καμία ανταπόκριση και πράξη, πολυλογία. Ζητούμενο είναι να υπάρξει κάποια στιγμή ένας μηχανισμός που θα εξωθήσει ορισμένα αυτονόητα πράγματα στο πλαίσιο της κοινής λογικής». Στη «Δράση», λέει ο κ. Μάνος μπορούν να συνυπάρξουν όσοι ανήκουν στην κατηγορία των ανθρώπων «που δεν αντέχουν τη συνεχή κουβέντα». Ο ακούραστος, εβδομηκονταετής πλέον κ. Μάνος, λέει ότι δεν θα κουραστεί ποτέ, ιδιαίτερα στην παρούσα φάση, με την οικονομική κρίση και τον κίνδυνο χρεοκοπίας στον ορίζοντα. Ελλείψει διαφημιστικών πόρων, ανταγωνιστικών προς τα μεγάλα κόμματα, το Διαδίκτυο θα είναι ο κύριος δίαυλος επικοινωνίας και προβολής της «Δράσης», στη διεύθυνση www.drassi.gr.

Τρεις στόχοι

Ο κ. Κοντογιαννόπουλος, με διαδρομή πολιτική παρόμοια μ’ εκείνη του κ. Μάνου, λέει ότι η «Δράση» είναι ένα κατεξοχήν κεντρώο σχήμα με κύριο χαρακτηριστικό τον πολιτικό ρεαλισμό. Είναι ιδιαίτερα οξύς, όταν περιγράφει το πολιτικό σκηνικό. «Εχουμε τρεις στόχους» περιγράφει ο κ. Κοντογιαννόπουλος στην «Κ». «Πρώτος», λέει, «να εκφραστούμε. Δεύτερος να πείσουμε τους σκεπτόμενους. Και ο τρίτος στόχος είναι να επηρεάσουμε για μια χρηστή και σωστή διακυβέρνηση. Δεν λέμε ότι θα σώσουμε την Ελλάδα. Αλλά ελπίζουμε ότι οι πολίτες δεν θα δώσουν αυτοδυναμία στα δύο μεγάλα κόμματα με τις άθλιες βάσεις και τους συνδικαλιστικούς μηχανισμούς». Ο κ. Κοντογιαννόπουλος θεωρεί επίσης ότι αυτή η εικόνα οφείλεται και στο γεγονός ότι τα μεγάλα κόμματα δεν έχουν επαρκείς ηγεσίες. «Αναρωτιέμαι», λέει, «γιατί οι αείμνηστοι Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου δεν υπολόγιζαν κανένα κομματικό παράγοντα και οι απόγονοί τους δεν μπορούν να βάλουν σε τάξη τις συμμορίες που λυμαίνονται δημόσια αξιώματα και δημόσιο χρήμα».

Σύμφωνα με τον κ. Κοντογιαννόπουλο «όλα μπορούν ν’ αλλάξουν μ’ ένα 3%. Η “Δράση” ως κυβερνητικός εταίρος ο οποίος ανά πάσα στιγμή θα είχε τη δυνατότητα να άρει την εμπιστοσύνη, θα μπορούσε να γίνει άλλοθι εξυγίανσης για τα μεγάλα κόμματα».

Πάντως εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως άνθρωποι με προωθημένες απόψεις, όπως ο κ. Βερέμης και η κ. Ξαφά, ανέλαβαν κυβερνητικές θέσεις το 2004 αλλά κατέληξαν στην «Δράση» απογοητευμένοι από την ατολμία της κυβέρνησης σε κρίσιμα ζητήματα.

Θ. Βερέμης: Γιατί στηρίζω το νέο φορέα

Η αναξιοκρατία και η κυριαρχία των μετρίων στην πολιτική σκηνή οδήγησαν τον καθηγητή κ. Θάνο Βερέμη στην απόφασή του να στηρίξει το νεοπαγές κόμμα «Δράση». Οπως λέει στην «Κ» η σχέση του με την πολιτική παραμένει πλατωνική, ελπίζει ωστόσο ότι το νέο κόμμα θα λειτουργήσει ως καταλύτης εξελίξεων.

- Αποφασίσατε τελικά να ασχοληθείτε με την πολιτική;

- Η σχέση μου με την πολιτική, είναι και παραμένει πλατωνική. Αισθάνθηκα ως πολίτης ότι δεν πάμε πουθενά. Δεν βλέπω τίποτα στην πολιτική σκηνή ενθαρρυντικό. Αποφάσισα να ενεργοποιηθώ στο πλευρό του Στέφανου Μάνου διότι, μιλώντας με πολιτικούς όρους, του έχω εμπιστοσύνη. Προσωπικά δεν σκοπεύω να πολιτευτώ ποτέ, αλλά μπορώ να βοηθήσω με τις δυνάμεις μου κάποιον που εκτιμώ.

- Σας απογοήτευσε η Ν.Δ.; Περιμένατε περισσότερα;

- Υπάρχουν λίγα θετικά στοιχεία. Οσον αφορά τον χώρο μου, δηλαδή την Εκπαίδευση, φαντάζομαι ότι θα υπάρξει κάποιο αποτέλεσμα. Θεωρώ τη μεταρρύθμιση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ως ένα πολύ σημαντικό βήμα. Ενα άλλο, πάρα πολύ θετικό στοιχείο είναι η απαλλαγή από το άγος της Ολυμπιακής Αεροπορίας, την οποία οφείλουμε στη φιλοπονία του κ. Κωστή Χατζηδάκη.

- Δεν υπάρχει κάτι που σας στενοχώρησε;

- Ναι. Οταν είδα να μένουν εκτός Βουλής κάποια σοβαρά πρόσωπα. Το προσωπικό της ελληνικής Βουλής είναι πάρα πολύ μέτριο. Τρομάζω με τη σκέψη ότι στις επόμενες εκλογές μπορεί να μην εκλεγούν όσοι σοβαροί έχουν απομείνει. Ισως τελικά έχουμε μωρανθεί οι ψηφοφόροι. Λείπουν από τη Βουλή ο Στέφανος Μάνος, η Μαριέττα Γιαννάκου, ο Νίκος Γεωργιάδης, ο Νίκος Χριστοδουλάκης, ο Γεράσιμος Αρσένης και πολλοί άλλοι. Ο πλούτος που έχει μια χώρα είναι η φαιά ουσία και δεν μπορεί να λείπει από το Κοινοβούλιο.

- Ποιο είναι κατά την άποψή σας το σημαντικότερο πρόβλημα στην ελληνική πολιτική σκηνή;

- Η αναξιοκρατία και η αδυναμία των κρατούντων σε όλα τα πολιτικά κόμματα να αναγνωρίσουν την αξία στις πολιτικές που κάνουν. Επιλέγουν μόνο επικοινωνιακά, τίποτε άλλο. Εχουμε βέβαια και οι λοιποί τις ευθύνες μας. Δεν ωφελεί όλοι να λιβανίζουμε τη δημοκρατία μας. Η κοινωνία επιλέγει μέτριους ηγέτες και οι μέτριοι ηγέτες επιλέγουν μέτριους συνεργάτες.

- Τι μπορεί να επιτύχει σε πρακτικό επίπεδο η Δράση;

- Μπορεί να παίξει αφενός τον ρόλο καλού παραδείγματος, πίεσης προς τις σωστές κατευθύνσεις, αφετέρου, να λειτουργήσει ως καταλύτης για τις πολιτικές εξελίξεις, όπως άλλωστε λέμε και ως κόμμα.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_1_22/03/2009_308604

Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

ΠΙΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΚΛΕΦΤΕΣ!

Απάντηση που έλαβα επάνω στο άρθρο του Α. Ανδριανόπουλου [http://arxeio-sotsot36.blogspot.com/search?q=Ανδριανόπουλος]

Για το περισπούδαστο άρθρο του ιεροκήρυκα του νεο-παλαιο-φιλελευθερισμού που μας έδειξε τα δόντια του το 90-92  και στη συνέχεια εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ για ευνόητους λόγους, σου στέλνω ένα ποιητικό αντίλογο από τον ταλαντούχο Ε. Ανευλαβή.

Καλή μελέτη και προβληματισμό.

Θ.Α.

ΠΙΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΚΛΕΦΤΕΣ!

2 Απριλίου 2009, 00:30

Ελευθέριος Ανευλαβής

Τα δομημένα∙ τα ομόλογα, ντε. Χάθηκαν, τα δομημένα. 

Και εκείνον τον Εφραίμ και τους συν αυτώ σφουγγοκωλάριους,  κολυβυστάδες, μοναχούς τε και πολιτικατζήδες και άλλους παρατρεχάμενους, συμβόλαια γράφοντες, σαν αστροπελέκι, τους έχει καταπιεί η σιωπή της επικαιρότητας.

Χρόνια τώρα οι διαχειριστές του χρηματοπιστωτικού συστήματος, κάθονται τρων και πίνουν και τον κόσμο φοβερίζουν.

Τα χρυσά αγόρια, κωλόπαιδα, χρυσοκάνθαροι της μίζας και της αρπαχτής, που τα έλεγαν μάνατζερς, έφαγαν μέχρι που έσκασαν και βρώμισαν με τη δυσωδία των αερίων της σάπιας κοιλιάς τους και της σάπιας ψυχής τους, τον αέρα της χώρας, αλλά και του κόσμου ολόκληρου.

Πέντε χρόνια τώρα επανιδρύεται το κράτος και

γκρεμίζεται η παιδεία, η οικονομία, η σοβαρότητα του Κράτους, η γλώσσα μας, η παράδοσή μας.

Την παιδεία την ξαναγράφουν σε άγραφη πλάκα (tabula rasa), για να μουτζουρώνει τις καλλικατζούρες του ο κάθε (της πλάκας) Υπουργός επί της (α)παιδείας. Μιας παιδείας εκτεχνικευμένης, απορφανισμένης από το ιδεώδες τους ανθρωπισμού. Μιας παιδείας που παρέχει πτυχία ανεργίας, όπου η κορνίζα του πτυχίου αξίζει περισσότερο από το κορνιζαρισμένο πτυχίο.

Την ισχυρή οικονομία, αφού την έβαλλαν και την έβγαλαν από την επιτήρηση, είναι έτοιμοι να την ξαναβάλουν, τοις Αλμούνια ρήμασι πειθόμενοι, καλώντας, ως συνήθως, τους μισθοσυντήρητους πολίτες να πληρώσουν τα γλέντια και τα τσιμπούσια αυτών που οδήγησαν το σύστημα στην κρίση. 

Δισεκατομμύρια ευρώ έφαγαν τα χρυσαγόρια-κωλόπαιδα και καλείται τώρα ο λαός, το μόνιμο υποζύγιο, ο κυρ Μέντιος, να κουβαλήσει το φορτίο της κρίσης.

Να πληρώσει από το υστέρημά του, ξανά, για δεύτερη φορά, τα ρεζιλίκια αυτών που έφαγαν τα λεφτά των ανθρώπων, αλαζόνες, υπερφίαλοι, αδιάφοροι, γνήσια τέκνα της νεοφιλελεύθερης αγοράς και μπάσταρδοι της χώρας.

Την σοβαρή και υπεύθυνη πολιτική, την έχουν κάνει, οι πολιτικατζήδες, ψηφοθηρικό σπορ κυνηγώντας, όταν αρχίζει η περίοδος του κυνηγίου (συζήτηση περί εκλογών) τους ψηφοφόρους με το ντουφέκι,  μέσα στη γυάλινη οθόνη.

Οι σπουδαιογελοίοι πολιτικάντηδες, που νομίζουν ότι ο λαός έχει ξεχάσει τις λοβιτούρες τους.

Οι πονηροί πολιτευτές, που ποντάρουν στην ανάγκη του κοσμάκη (γιατί έτσι τον έμαθαν) για ένα ρουσφέτι. Για μια θέση, για ένα ξεροκόμματο στον δημόσιο τομέα.

Να, επιχειρηματίας πρώην Υπουργός των σκαφών και διαμερισμάτων και των παρακτίων, να κυνηγάει, ξανά στο γυαλί,  καινούργια ψηφοθηράματα, ψοφοδεείς ψηφοφόρους, που η πολιτική του τους έκανε τέτοιους, αναγκασμένους να προστρέχουν στον πάτρωνα του  ρουσφετιού, για τον επιούσιο.

Να, πρώην Υπουργός, φιλάνθρωπος Μαικήνας των Ινδών του αναψυκτηρίου, ξεπροβάλλει στο γυαλί, προς άγραν ψηφοθυμάτων, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα μέτρα της κυβέρνησής του εναντίον των μη εχόντων, υπερασπιζόμενος την ασυδοσία των υπερεχόντων.

Να, πρώην Υπουργός, Δουξ της Βιστωνίδος, ξανά, σε τηλεοπτικό πάνελ, να αναλύει την οικονομική κρίση και τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν, καθαρό παιδί του επιχειρηματικού σωλήνα, με λαμπρή σταδιοδρομία τραπεζικού στελέχους στην Ελλάδα και στην αλλοδαπή.

Να, η υψηλοτάτη των εξωτερικών να δεινοπαθεί για ένα χαμόγελο της Κοντολίζας και τώρα της χαρούμενης Χίλαρυ, ΥΠΕΞΗΠΑ, συνιστώντας  ψυχραιμία και σωφροσύνη, όταν  οι βόρειοι σκοπιανο-γείτονες αλωνίζουν, σφετεριζόμενοι την ιστορία μας και οι τουρκο-γείτονες υπερίπτανται των φαρμακωμένων νησιών μας και περιπλέουν το Σούνιο. 

Ψυχραιμία και σωφροσύνη και ορθάνοιχτη η υφαλοκρηπίδα στο οθωμανικό δίκαιο.

Να, κενόκρανοι (κενό, άδειο κρανίο) «διανοούμενοι» (διανοούμενος σήμερα είδος έν ανεπαρκεία) μπουρμπουληθρίζουν πολυπολιτισμικές παρλαπίπες, για να δικαιολογήσουν την αναρρίχησή τους σε θώκους, παρ’ αξίαν.

Και,  «Ντυμένοι φίλοι οι εχθροί», από την Εσπερία μας πήραν ό,τι πολύτιμο αφήσανε έκθετο, στο κατώφλι και στους δρόμους της παγκοσμιοποιημένης λαίλαπας, οι ντόπιοι κουφιοκεφαλάκηδες, θαμπωμένοι από τα μπιχλιμπίδια της  παγκόσμιας ασύδοτης και απάνθρωπης αγοράς.

Αρχές, ιδέες, αξίες, που έδεναν, συνδετικός ιστός, τις κοινωνίες και τους ανθρώπους, σήμερα κουρελιάζονται και ανασκολοπίζονται στην καταβόθρα του άθλιου δόγματος: «καταναλώνω, καταναλώνω, καταναλώνω, άρα υπάρχω».

Αλληλεγγύη, ανθρωπιά, κοινωνική προσφορά, φροντίδα για τον αδύναμο, χάθηκαν και όσοι διατηρούν και υπηρετούν αυτές τις αρχές και αξίες θεωρούνται, τουλάχιστον, μαλάκες, από αυτούς που έχουν θεοποιήσει το χρήμα. Έχουν εγκολπωθεί την αρχή της αρπαχτής και διάγουν βλαχογκλαμουράτο βίο.

Γιατί οι ψηφοκυνηγοί πολιτικάντηδες, μη ενδιαφερόμενοι παρά μόνον για την ψήφο των θυμάτων τους, μαζί με, τους περί άλλα τυρβάζοντες, κενόκρανους διανοούμενους αυτής της χώρας, κατάντησαν τον λαό μάζα

Αδρανή μαζοχυλό, ο οποίος παίρνει το σχήμα του δοχείου όπου τον βάζουν.

Και αυτό το δοχείο είναι το μεταμοντέρνο δοχείο νυκτός.

Γιατί, λένε, οι λεγόμενοι πραγματιστές, τα πράγματα είναι προφανή.

Ας είμαστε ρεαλιστές, λένε, οι ασπαζόμενοι,

Το δόγμα της μετανεωτερικότητας: αποθέωση του ατόμου, που σκοπός του έχει γίνει μόνο η δική του καλοπέραση, αδιαφορώντας για τον διπλανό του και

Το δόγμα της ελεύθερης (διάβαζε ασύδοτης) αγοράς: δηλαδή, ατέρμονη αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης με αποθέωση του ανταγωνισμού, και αδιαφορία για τους ανθρώπους και για το περιβάλλον.

Το χρήμα κινεί τον κόσμο και η κατανάλωση είναι ο σκοπός της ζωής.  Αυτή, λένε, είναι η αλήθεια.

Και αυτή ίσως είναι η αλήθεια τους.

Μα η μεγάλη αλήθεια είναι πως,

Το βρώμικο χρήμα βρωμίζει τον κόσμο μας.

Το άνομο χρήμα απανθρωποποιεί τον άνθρωπο και τις κοινωνίες μας.

Οι σπουδαιογελοίοι, κορδωμένοι, περπατούν, χωρίς να βλέπουν, από την τύφλα τους την πνευματική και τη νεόπλουτη αρχοντοχωριατιά τους,

Πως τα οπίσθια τους είναι γυμνά.

Πως η πολύτιμη τουαλέτα και το ακριβό φράκο έχει σκιστεί. Εκεί στο καίριο σημείο.

Και φαίνεται ο κώλος τους.

Δαχτυλοδείξτε τους.

«ΠΙΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΚΛΕΦΤΕΣ»

Του μόχθου και του Ιδρώτα μας.

Της ζωής μας.

Της παράδοσής μας.

Της πόλης μας.

Της αξιοπρέπειάς μας.

Της ανθρωπιάς μας. 

ΠΟΙΟΥΣ ΚΥΝΗΓΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ;» Μ. Αναγνωστάκης 


 

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

«Η αποτυχημένη ναρκωτική πολιτική»


Του ΓΙΩΡΓΗ Α. ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΥ*

Πρόσφατα δόθηκε στη δημοσιότητα η έκθεση για τα παράνομα ψυχότροπα -«ναρκωτικά»- του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για τα Ναρκωτικά και την Τοξικομανία (ΕΠΝΤ) από τις Βρυξέλλες.1 Σε αυτήν αναγνωρίζεται αύξηση της ηρωίνης, της χρήσης και των θανάτων.
Η Ελλάδα, ενώ είναι σχετικά χαμηλά στη χρήση, είναι μεσαία στο επίπεδο θανάτων!
Ακόμα μια χρονιά επιβεβαιώνεται η καταστροφική αποτυχία της ναρκωτικής απαγορευτικής πολιτικής να αντιμετωπίσει τα προβλήματα, που η ίδια έχει δημιουργήσει τον τελευταίο αιώνα σε παγκόσμιο επίπεδο. Ολα όσα αποτελούν το «πρόβλημα των ναρκωτικών» είναι δημιουργήματα της μετατροπής ενός θέματος επιλογής και υγείας σε θέμα επιβολής και δίωξης.
1) Οι θάνατοι: προϊόντα -κατά κανόνα- συνθηκών νοθείας και άγνοιας του καταναλώσιμου προϊόντος ή ανθυγιεινών συνθηκών λήψης (κανένας χρήστης δεν θέλει να πεθάνει!).
2) Η εγκληματικότητα: 70% της εγκληματικότητας του δρόμου είναι για την εξεύρεση της δόσης.
3) Οι ατελείωτες φυλακίσεις που έχουν οδηγήσει σε υπερκορεσμό των φυλακών και σε εγκληματοποίηση αθώων χρηστών (50% των κρατουμένων είναι για «ναρκωτικά»).
4) Το τεράστια κερδοφόρο και διαρκώς διευρυνόμενο παράνομο εμπόριο (12.500 ευρώ το δευτερόλεπτο!).
5) Το οικονομικό κόστος στους φορολογούμενους πολίτες για τη συντήρηση και ανάπτυξη των σχετικών διωκτικών, δικαστικών, σωφρονιστικών, προπαγανδιστικών κ.ά. μηχανισμών (40.000.000 ευρώ την ημέρα!).
6) Πρόκληση για χρήση στις νεαρές ηλικίες, όπου «η έλξη της παράβασης, η περιέργεια και η επιθυμία για κάτι τολμηρό είναι από τους βασικότερους παράγοντες έναρξης της χρήσης», σύμφωνα με την έκθεση της ΕΟΚ.2 Η Ελλάδα έχει πάρει πριν από τρία χρόνια την πρωτιά στη Δυτική Ευρώπη σε παραβατικότητα ανηλίκων για ναρκωτικά.3
Είναι ολοφάνερο πια ότι ο καταστροφικός «πόλεμος κατά των ναρκωτικών», εκτός από αποτυχημένος είναι ύποπτος και υποκριτικός: «Η μισή (σημερινή βρετανική) κυβέρνηση, καθώς και ο ηγέτης των Συντηρητικών, όπως και τρεις Αμερικανοί πρόεδροι στη σειρά είχαν κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών στα νιάτα τους και ακόμα τιμωρητικοί νόμοι εξακολουθούν να απειλούν με φυλάκιση άλλους, που κάνουν το ίδιο πράγμα» γράφει η «Guardian».4
Από δεκαετίες, επιστήμονες, πολιτικοί, δικαστικοί, αστυνομικοί και άλλοι πολίτες, που άμεσα γνωρίζουν την αποτυχία της συνεχιζόμενης απαγορευτικής πολιτικής, ζητούν τη μείωση ή άρση της και η πραγματικότητα τους δικαιώνει. Πριν από μια δεκαετία, ο Ιατρικός Σύλλογος του Βερολίνου και ο Βρετανικός Ιατρικός Σύλλογος ζήτησαν τη νομιμοποίηση της κάνναβης και τη συνταγογράφησή της σαν «αξιοσημείωτα ασφαλές φάρμακο».5 Είχε προηγηθεί η πρώην υπουργός Υγείας των ΗΠΑ J. Elders.6 Πριν από ένα μήνα, ο Ομπάμα νομιμοποίησε την ιατρική χρήση και προμήθεια κάνναβης για την αντιμετώπιση πλήθους ασθενειών, ομοσπονδιακά στις ΗΠΑ.7 Αντίθετα, η αγγλική κυβέρνηση απέλυσε τον διευθυντή της επιτροπής ναρκωτικών D. Nut, που υποστήριξε με στοιχεία ότι η κάνναβη είναι πολύ λιγότερο επικίνδυνη από το αλκοόλ και τον καπνό.8
Οπρώην διευθυντής της δίωξης στη Scottland Yard, Ed. Elison, ζήτησε διαχωρισμό της κάνναβης από τις παράνομες ουσίες και χορήγηση ηρωίνης στα νοσοκομεία.9 Παρόμοια πρόταση είχε κάνει και ο Αν. Φλώρος πρ. προϊστάμενος Δίωξης Νομού Αττικής, σε έκθεση στον και τότε υπ. Δημ. Τάξης Μ. Χρυσοχοΐδη από το 2001.10 Και άλλος πρ. προϊστάμενος Δίωξης Ναρκωτικών στην Ασφάλεια Προαστίων, ο υποστράτηγος ε.α. Γρ. Καρτσωνάκης, ζήτησε νομιμοποίηση της κάνναβης.11 Ο δημόσιος εισαγγελέας του Βέρμον,12 η ομοσπονδία αστυνομικών του Strathclyd,13 η ομοσπονδία αστυνομικών Μ. Βρετανίας14 και ο αστ. διευθυντής Βορ. Ουαλίας Ρ. Μπράνστορμ,15 ζήτησαν τη νομιμοποίηση της κάνναβης και τη νοσοκομειακή χορήγηση ηρωίνης. Ο Μπράνστορμ, μάλιστα, χαρακτήρισε τον πόλεμο των ναρκωτικών ανήθικο.
Αξιωματούχοι του ΟΗΕ αναγνωρίζουν ότι ο πόλεμος των ναρκωτικών απέτυχε, «αλλά να μην το κουβεντιάζουμε»16 και ο αντιπρόεδρος της Επιτροπής Πολιτικών Ελευθεριών της Ε.Ε., G. Catania, δήλωσε την αποτυχία της καταστολής, «ενώ η Ολλανδία είναι στα ναρκωτικά κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.17 Στην Ελλάδα, από όλο το πολιτικό φάσμα -πλην ΚΚΕ και ΛΑΟΣ- έχει ζητηθεί αλλαγή στα ναρκωτικά προς την κατεύθυνση «μείωση της βλάβης»: Α. Ανδριανόπουλος, Π. Τατούλης, Γ. Παπανδρέου, Σ. Μπένος, Κ. Λαλιώτης, Γ. Λιάνης, Μ. Δαμανάκη, Φ. Κουβέλης, Ν. Κωνσταντόπουλος, Γ. Μπανιάς, Α. Τσίπρας, είναι μερικοί μόνο από τους πολιτικούς που έχουν καταλάβει ότι η απαγόρευση απέτυχε.
Ο πρώην πρόεδρος της Βραζιλίας σε άρθρο του στην «Guardian» αποτυπώνει αυτή την αποτυχία.18 Η γερμανική Βουλή νομοθετεί τη χορήγηση ηρωίνης στους εξαρτημένους, ακολουθώντας τα παραδείγματα του Καναδά και της Ελβετίας.19 Η Αργεντινή, το Μεξικό, η Βολιβία, η Κολομβία, ο Ισημερινός (και ετοιμάζεται και η Βραζιλία) νομιμοποίησαν φέτος τη χρήση όλων των παράνομων ουσιών, ενώ η Πορτογαλία έχει προηγηθεί από το 2001.
Είναι καιρός η ελληνική κυβέρνηση να αντισταθεί στις πιέσεις εκείνων που συντηρούν τα κολοσσιαία κέρδη της απαγόρευσης και να προχωρήσει στην αλλαγή του ναρκωτικού νόμου που γεννά τραγωδίες. Ελπίζουμε τα πρόσφατα μέτρα του υπουργείου Δικαιοσύνης για τη μη προφυλάκιση των χρηστών20 να είναι μια προεισαγωγή στην οριστική κατάργηση της φυλάκισής τους και στην απελευθέρωση χιλιάδων συμπολιτών μας από την εγκληματοποίηση. Η ώρα έχει φτάσει!
* Ο Γιώργης Α. Οικονομόπουλος είναι ιατρός-πρόεδρος του Ελευθεριακού Συνδέσμου Απεξάρτησης - ΕΛΕΥ.ΣΥΝ.Α. (www.elefsyna.org, www.giorgisoiko.gr)
Αναφορές
1. Ελευθεροτυπία 6-11-09 - 2. Αρθρο 38 Εξετ. Επιτροπή για τα ναρκωτικά στις χώρες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, Σεπτ. 1986 - 3. Καθημερινή 15-3-06 - 4. Ελευθεροτυπία 4-11-09 - 5. Ελευθεροτυπία 26-2-98. Independent on Sunday 16-11-97 - 6. Whasington Post December 1992 - 7. Ελευθεροτυπία 20-10-09 - 8. Ελευθεροτυπία 2-11-09 - 9. Νέα 14-10-2000 - 10. Βήμα 5-7-01 - 11. Καθημερινή 26-11-89 - 12. Robert Sand 30-11-06 - 13. Αντιπροσωπεύει 7.700 αστυνομικούς, Απρίλης 2006 - 14. Ελευθεροτυπία 20-2-07 - 15. Ελευθεροτυπία 12-10-07 - 16. Καθημερινή 17-11-2007 - 17. Ελευθεροτυπία 23-11-07 - 18. Καθημερινή 18-9-09 - 19. Ελευθεροτυπία 5-6-09 - 20. Ελευθεροτυπία 13-11-09
Σχόλιο
Αγάλι-αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι.
ΣΓΣ

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

Ο Ανδριανόπουλος μας μιλάει για τη ...Rexona. Επιτέλους.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΤΑΧΡΕΩΜΕΝΗ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Τα πάντα σχεδόν φορτώνονται σήμερα στη διεθνή οικονομική κρίση. Το πρόβλημα όμως της χώρας μας είναι εσωτερικό, δομικό. Δεν είναι εισαγόμενο από το εξωτερικό. Δεν είμαστε βιομηχανική χώρα με μεγάλες εξαγωγές που θα μπορούσαν να υποστούν ζημιές από την κάμψη της διεθνούς κατανάλωσης. Και συνακόλουθα να κλείσουν, αφήνοντας άνεργουςδεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους. 
Στην Ελλάδα το πρόβλημα προέρχεται από τις απηρχαιωμένες δομές της οικονομίας μας. Που η διεθνής κρίση απλά έφερε στην επιφάνεια. Γιατί δεν μπορούν πλέον να κρυφτούν. Για χρόνια -από το 1981 ουσιαστικά- η χώρα ζει με δανεικά. Οι κυβερνήσεις κάνουν παροχές, δίνουν επιδοτήσεις, συντηρούν πεθαμένες ουσιαστικά βιομηχανίες και εταιρείες και μεγαλώνουν τον δημόσιο τομέα με δανεικά. Καλύπτουν τα ελλείμματα δανειζόμενοι από το εξωτερικό. Κι ο λαός αδιαφορεί μία και περνάει καλά. Θυμώνει μόνο όταν κάποιος προσπαθήσει να βάλει τάξη. Να του χαλάσει δηλαδή την βόλεψη. Να επιχειρήσει κάποιον ουσιαστικό εκσυγχρονισμό της οικονομίας και της κοινωνίας. Όπως όταν το 1993 η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποκάλυψε τις κρυφές εγγυήσεις που είχε δώσει το δημόσιο για τα δάνεια δημόσιων οργανισμών και άλλων φορέων. Και τις ενσωμάτωσε έντιμα στον προϋπολογισμό. Κι έκτοτε κατηγορείται πως... αύξησε το έλλειμμα!! Επειδή έφερε στο φως τις ταχυδακτυλουργίες! Κι ας ήταν η μοναδική φορά μετά το 1981 που η χώρα παρουσίασε πρωτογενές πλεόνασμα.
Όλα όμως μπορούσαν μέχρι τώρα να καλύπτονται. Τώρα το πάρτι τελείωσε. Γιατί δεν είναι πλέον εύκολος ο δανεισμός. Για να βρούμε λεφτά σήμερα χρειάζεται να βγάλουμε ομόλογα με spread μεγαλύτερο κατά 7 περίπου μονάδες από το αντίστοιχο της Γερμανίας. Και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα να αγοράσει τα δάνεια αυτά από τους φοβισμένους δανειστές μας. Μια άρνηση της ΕυρώπαΙκής Τράπεζας θα μας οδηγούσε αμέσως στην χρεοκοπία. Γιατί κανείς δεν δανείζει μία χώρα -ανεξάρτητα από το spread- που χρωστάει γενικά γύρω στα 800 δισ. ευρώ. Διότι απλά δεν θέλει να χάσει τα λεφτά του. Χάρις λοιπόν στην Ευρώπη ακόμη αναπνέουμε. Γι΄ αυτό και οι Βρυξέλλες έχουν κάθε δικαίωμα να μας βάζουν όρους, να μας τοποθετούν σε επιτήρηση και να εμφανίζονται σαν δάσκαλοι στο σχολείο. Καιρός είναι να το καταλάβουμε. Και να αρχίσουμε την δουλειά. Σοβαρά όμως και δίχως κουτοπονηριές. Οι σημερινές μας οικονομικές δομές θα μας στείλουν στην κόλαση. Να δούμε την αλήθεια, να κατανοήσουμε όλοι το πρόβλημα και να αλλάξουμε νοοτροπία. Είναι ο μοναδικός δρόμος σωτηρίας.
Καλό όμως είναι να σταματήσουν και κάποια άλλα παραμύθια. Όπως λ.χ. πως δεν θα πρέπει να πληρώσει ο λαός τα σπασμένα. Μια και δεν φταίει σε τίποτα για τα αδιέξοδα στα οποία βρισκόμαστε. Όπως για τίποτε δεν φταίνε και οι εργαζόμενοι για την κρίση που ξέσπασε στην πρωτεύουσα του καπιταλισμού –δηλ. στις ΗΠΑ. Είναι όμως αληθινοί οι ισχυρισμοί αυτοί; Ποιος έπαιρνε με βάση ειδικά ψηφισμένους νόμους στις ΗΠΑ στεγαστικά δάνεια δίχως την ύπαρξη εγγυήσεων; Μήπως οι μεγαλοτραπεζίτες και οι βαθύπλουτοι βιομήχανοι; Γιατί το αμερικανικό κράτος είχε ασκήσει ποινικές διώξεις εναντίον τραπεζών που είχαν «τολμήσει» να δανείσουν εύπορους λευκούς αντί για πτωχούς –και δίχως εγγυήσεις βέβαια– μαύρους; Όταν ξέσπασε η φούσκα των ακινήτων ποιοι ήσαν εκείνοι που δεν μπορούσαν να ξεπληρώσουν τα δάνεια βουλιάζοντας έτσι τις τράπεζες και τα χρηματο-οικονομικά προϊόντα στην ανυποληψία; Οι βαθύπλουτοι κεφαλαιοκράτες ή οι δανειολήπτες με την ανύπαρκτη οικονομική επιφάνεια;
Kαθ’ όσον αφορά την χώρα μας προσπαθώ, με δυσκολία είναι η αλήθεια, να καταλάβω ποιος ακριβώς κοροϊδεύει ποιόν. Το εξωτερικό χρέος της χώρας έχει προέλθει από τον αλόγιστο δανεισμό. Που πραγματοποιήθηκε για να καλύψει δημόσιες δαπάνες που δεν μπορούσε να καλύψει ο προϋπολογισμός. Λεφτά δηλ. που ξοδεύτηκαν χωρίς να υπάρχουν. Που ακριβώς δαπανήθηκαν οι πόροι αυτοί; Μήπως με τα δανεικά αυτά αγόρασαν καράβια οι εφοπλιστές ή οικοδόμησαν εργοστάσια οι μεγαλοβιομήχανοι; Η αλήθεια είναι πως με τα δανεικά αυτά το κράτος έκανε τον καλό στις λαϊκές τάξεις για να αντλήσει εύνοια και ψήφους. Με τα λεφτά αυτά διορίσθηκαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες, αχρείαστοι στην ουσία, υπάλληλοι στο δημόσιο. Με τέτοια χρήματα αυξήθηκαν θεαματικά συντάξεις και μισθοί στις αρχές της δεκαετίας του ’80 κι επιδοτήθηκαν αγροτικά προϊόντα –καμιά φορά έξω από τις προδιαγραφές και την παρακολούθηση των κοινοτικών υπηρεσιών. Με αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκαν περιουσίες μέσω κρατικών εργολαβιών και δημοσίων προμηθειών. Αντιπροσωπεύοντας ξένα προϊόντα οι πελάτες του δημοσίου πλούτιζαν υπερτιμολογώντας. Και πολλές φορές πουλώντας πράγματα άχρηστα ή και ελαττωματικά. Έτσι, κρατήθηκαν και στη ζωή άχρηστες δημόσιες ή και ιδιωτικές επιχειρήσεις. Μοιράζοντας λεφτά στους απασχολούμενους, σ΄αυτές που όμως ποτέ τους δεν είχαν κερδίσει. Η Ολυμπιακή λ.χ. στοίχιζε ένα δισ. ευρώ την τριετία. Κι άλλα τόσα περίπου ο ΟΣΕ. Λεφτά που το κράτος δεν είχε. Λεφτά που το κράτος δανειζόταν. 
Πως βρέθηκαν ξαφνικά τόσοι πλούσιοι ή έστω εύποροι Έλληνες –με ωραία σπίτια, μεγάλα αυτοκίνητα, εκδρομές Χριστούγεννα και Πάσχα, να πλημμυρίζουν τα ακριβά εστιατόρια, τα σύγχρονα υπερκαταστήματα, τις πολυτελείς καφετέριες και τις εντυπωσιακές ντίσκο; Δίχως όμως η χώρα να παράγει ουσιαστικά τίποτε; Ανέβηκε το βιοτικό μας επίπεδο ενώ πέφταμε συνέχεια, θεαματικά μάλιστα, στην παραγωγικότητα, στις εξαγωγές, στην εκμεταλλεύσιμη οικονομικά έρευνα, στην εισαγωγή καινοτομιών, στην παραγωγή και σε τόσα άλλα. Το κράτος φτώχαινε ενώ οι πολίτες γινόντουσαν πλουσιότεροι!! Γιατί συνέβαινε αυτό; Μα, επειδή δανειζόμασταν. Αν λοιπόν οφείλουμε τώρα όλοι να ανασκουμπωθούμε για να αντιμετωπίσουμε τα τεράστια προβλήματα, αυτοί προς όφελος των οποίων βουλιάξαμε στα δανεικά δεν πρέπει να συνεισφέρουν;
Τι νόημα λοιπόν έχει το επιχείρημα πως ο λαός και οι εργαζόμενοι δεν έχουν ευθύνη; Για ποιους δανειζόταν τόσες δεκαετίες το ελληνικό δημόσιο; Πως βρέθηκαν βιοπαλαιστές αγρότες στη Λάρισα με ομόλογα της Lehman Brothers στα χέρια; Είναι ώρα πλέον να μιλήσουμε με την γλώσσα της αλήθειας. Όσο δυσάρεστα κι αν ακούγονται αυτά που οφείλουν να λεχθούν. Η κυβέρνηση της ΝΔ λ.χ., την οποία η Αριστερά καταγγέλλει σαν νεοφιλελεύθερη, δημιούργησε στα χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία 695 καινούργιους δημόσιους φορείς, ινστιτούτα, εταιρίες, δ/νσεις, επιτροπές κλπ. Οφείλει η ηγεσία των κομμάτων της Αριστεράς να εξηγήσει τι σόι νεοφιλελευθερισμός είναι τούτος που διογκώνει το κράτος, αυξάνει τις δημόσιες δαπάνες και πληθωρίζει τον αριθμό όσων απασχολούνται στο δημόσιο. Όλες αυτές οι επιλογές όμως προφανέστατα έχουν την ευλογία της αριστεράς. Η οποία ούτε στιγμή δεν παύει να υπεραμύνεται των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα. Ανεξάρτητα της προσφοράς τους και της χρησιμότητας του φορέα στον οποίο απασχολούνται.
Όλοι αυτοί λοιπόν, που βολεύτηκαν στο δημόσιο κι απολαμβάνουν της ειδικής του εργασιακής προστασίας δεν έχουν ευθύνη για τα δημοσιονομικά μας χάλια; Αφού προσεληφθήκαν από ένα κράτος ουσιαστικά χρεοκοπημένο. Που είναι υποχρεωμένο να δανείζεται για να τους συντηρεί. Δεν είναι λοιπόν δίκαιο όλοι να συνεισφέρουν στην προσπάθεια μείωσης του χρέους; Και ιδιαίτερα που συνέβαλαν για να αυξηθεί; Αθώοι λοιπόν δεν υπάρχουν. Και εξαιρέσεις δεν είναι δυνατόν να γίνουν αποδεκτές. Τα σπασμένα από το πάρτι που τελειώνει όλοι θα κληθούν να τα πληρώσουν.
capital