Η εκδικητική φύση της πραγματικότητας – Το κουτί της Πανδώρας | Νέα – άποψη – ρεπορτάζ – ειδήσεις

Η εκδικητική φύση της πραγματικότητας – Το κουτί της Πανδώρας | Νέα – άποψη – ρεπορτάζ – ειδήσεις

Η εκδικητική φύση της πραγματικότητας

Posted date: Ιανουαρίου 15, 2013 12:24 ΜΜ In: Πες Τα | comment : 2

Του Χρήστου Γιαννίμπα

Το να αποδέχεσαι παραδεδεγμένες απόψεις είναι εύκολο. Το να πιστεύεις ή έστω να προτιμάς περισσότερο αυτό που βολεύει τους πολλούς ή και όλους, δεν θέλει ιδιαίτερες ικανότητες ούτε και κοστίζει τίποτα. Αυτές οι παραδεδεγμένες απόψεις και τα πιστεύω δεν πέφτουν βέβαια από τον ουρανό. Τα οικονομικά κέντρα εξουσίας ξοδεύουν χρήμα και χρόνο για να καλλιεργήσουν τις δικές τους αλήθειες. Επενδύουν σε ανθρώπους των ΜΜΕ, της πολιτικής και κοινωνικής ζωής προκειμένου να τις καταστήσουν παραδεδεγμένες. Έτσι: «Αυτό που επικρατεί στην πραγματική ζωή δεν είναι η πραγματικότητα αλλά η τρέχουσα μόδα και το χρηματικό συμφέρον».[1] Η φύση όμως της πραγματικότητας είναι εκδικητική. Αργά ή γρήγορα φτάνει η στιγμή που η πραγματικότητα εκδικείται την κοινωνία που την αγνόησε. Όχι όμως με δίκαιο τρόπο. Δεν εκδικείται αυτούς που την αγνόησαν και χαρίζεται σ’ αυτούς που δεν το έκαναν. Το «μάρμαρο» της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας το πληρώνουν, λιγότεροι ή περισσότεροι και λιγότερο ή περισσότερο και οι μεν και οι δε. Όχι όμως όλοι, ενώ στο απυρόβλητο μένουν τα οικονομικά κέντρα εξουσίας. Αυτά αρχίζουν να καλλιεργούν ξανά τις δικές τους αλήθειες (με προσαρμογές στα νέα δεδομένα). Με τους ίδιους ανθρώπους στους ίδιους ρόλους ή και με προσθήκες νέων προθύμων[2] να υπηρετήσουν τις αλήθειες τους, προκειμένου αυτές να γίνουν και πάλι παραδεδεγμένες. Κοντολογίς χτίζουν μια νέα «πραγματικότητα» που ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.

Υπάρχουν δεκάδες λόγοι που οι άνθρωποι, συνειδητά ή όχι, αποστρέφουν το πρόσωπο από την πραγματικότητα. Ο κυριότερος είναι πως δεν την αντιλαμβάνονται όλοι με τον ίδιο τρόπο. Κάτι φυσικό αφού οι άνθρωποι δεν είναι «προϊόντα» εργαστηρίου όπου τα ίδια δεδομένα παράγουν το ίδιο αποτέλεσμα. Ακόμα όμως κι αν η πραγματικότητα (σε ένα ευρύτερο πλαίσιο) γίνεται αντιληπτή από την πλειονότητα, με λογικά ή διαισθητικά κριτήρια, πάλι υπάρχουν δεκάδες λόγοι που κάποιοι αποστρέφουν το πρόσωπο απ’ αυτήν. Πχ όλοι αντιλαμβάνονται πως μια κρίση δεν είναι κάτι καλό. Θέλουν όμως να πιστεύουν πως το κακό αφορά τους άλλους και πως δεν θα κτυπήσει ποτέ τη δική τους πόρτα. (Δεν μιλώ για το κακό ως ένα τυχαίο συμβάν, πχ ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, μια αρρώστια κλπ). Πάρτε για παράδειγμα τους δημόσιους υπαλλήλους. Για πάρα πολλά χρόνια έζησαν σε ένα ασφαλές εργασιακό περιβάλλον.[3] Κάποιοι «φίλησαν κατουρημένες ποδιές» για να ενταχθούν σ’ αυτό. Το πιθανότερο είναι πως οι περισσότεροι ΔΥ, ούτε καν διανοήθηκαν πως το κακό θα κτυπούσε και τη δική τους πόρτα. Πως θα τους έπεφτε ο ουρανός στο κεφάλι ανατρέποντας τα σχέδια της ζωής τους. Σήμερα υπάρχουν αυτοί που η κρίση δεν τους άγγιξε ή τους άγγιξε λίγο και οι πάρα πολλοί θιγμένοι. Αυτοί δεν βρίσκονται μόνο στις τάξεις των λιγότερο προνομιούχων στρωμάτων αλλά και στους προνομιούχους. Στα μεσαία και ανώτερα εισοδηματικά στρώματα. Κι όμως, ύστερα από 4 χρόνια κρίσης και 6 χρόνια ύφεσης, υπάρχουν πολλοί απ’ αυτούς (πιθανόν οι περισσότεροι), που εξακολουθούν να πιστεύουν πως μπόρα είναι θα περάσει. Ίσως όχι άδικα αφού μόνο τα τελευταία 50 χρόνια (από το 1960), σε ένα σύνολο 21 ανεπτυγμένων χωρών καταγράφτηκαν : 28 πιστωτικές κρίσεις, άλλες τόσες «φούσκες» που έσκασαν, 58 χρηματιστηριακές κρίσεις και 122 υφέσεις. Μόνο που η κρίση αυτή δεν είναι «μια από τα ίδια». Πρόκειται για μια δομική κρίση που τραντάζει τους δύο βασικούς πυλώνες του συστήματος. Από τη μια την κερδοφορία του βιομηχανικού/παραγωγικού κεφαλαίου (οικονομικός πυλώνας) και από την άλλη την κυριαρχία του (πολιτικός πυλώνας). Πρόκειται δηλαδή για μια κρίση που ακουμπά τον «σκληρό πυρήνα» των σχέσεων παραγωγής και αναπαραγωγής του συστήματος. Πολλοί όμως συνεχίζουν να πιστεύουν πως η πραγματικότητα είναι αυτή που τους περιγράφει ο Σαμαράς και οι «γλάστρες» του ή πως δεν τους αφορά. Το κακό δεν θα κτυπήσει τη δική τους πόρτα και οι ίδιοι θα τη «σκαπουλάρουν». Χωρίς να το αντιλαμβάνονται παίζουν ζάρια με την εκδικητική φύση της πραγματικότητας.

Η πραγματικότητα βέβαια δεν είναι  μια καλοσυνάτη κυρία που σου  κτυπά την πόρτα για να σου  συστηθεί και να σου αυτοπαρουσιαστεί. Όμως ζει ανάμεσά μας και κάνει αισθητή την παρουσία της σε πολλά επίπεδα και με πολλούς τρόπους. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως δεν την είδε δεν την άκουσε δεν την ξέρει. Αν τώρα αποστρέφει το πρόσωπο απ’ αυτήν για τους χ, ψ λόγους είναι άλλο ζήτημα. Όταν μάλιστα αυτό αφορά τους Σαμαρά, Βενιζέλο και λοιπούς γίνεται ΤΟ ζήτημα. Μήπως όλοι αυτοί δεν αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα της πλήρους καταπάτησης του Συντάγματος, της κατάλυσης του πολιτεύματος και της Δημοκρατίας; Δεν είδαν ούτε άκουσαν τους συνταγματολόγους που έχουν «ανεβεί στα κεραμίδια»; Το κείμενο της δανειακής σύμβασης δεν το διάβασαν; Κατά τον συνταγματολόγο και επίτιμο πρόεδρο της Διεθνούς Ένωσης Συνταγματικού Δικαίου κ. Γ. Κασιμάτη : «το χειρότερο κείμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας που παραβιάζει τις θεμελιώδεις αρχές νομιμότητας, τη δημοκρατία, την ανεξαρτησία της χώρας και τα δικαιώματα του λαού της». Φυσικά και είδαν και άκουσαν και διάβασαν. Ο Ντε Γκολ είχε πει πως: «Στην πολιτική είσαι αναγκασμένος να προδώσεις ή τη χώρα σου ή τους ψηφοφόρους σου. Εγώ προτιμώ το δεύτερο». Αυτοί επέλεξαν το πρώτο. Να γίνουν επίορκοι και ριψάσπιδες. Ίσως είναι της «σχολής» Ζαν Κλοντ Γιούνκερ : «Όλοι ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, αλλά αν το κάνουμε, δεν θα κερδίσουμε τις εκλογές στις χώρες μας». Για να μείνουμε στο ευρώ, μας είπαν. Αυτό είναι το αντάλλαγμα. Ούτε ο δικτάτορας Μεταξάς δεν αποτόλμησε αντάλλαγμα για ν’ αφήσει τους φασίστες να εγκατασταθούν στη χώρα καταλύοντας την ανεξαρτησία της. Ακόμα κι αυτό το ασήμαντο ανθρωπάκι στα τελεσίγραφα είπε ΟΧΙ στους ομογάλακτούς του φασίστες. Οι προσκυνημένοι, επίορκοι και ριψάσπιδες Σαμαράς, Βενιζέλος κλπ, είπαν ΝΑΙ στον αντίστοιχο «οικονομικό φασισμό». Παρότι είχαν στην φαρέτρα τους απείρως περισσότερα και ισχυρότερα διαπραγματευτικά όπλα. Κι αν ακόμα κάποιος δεχτεί τις αιτιάσεις τους για την παραμονή στο ευρώ (ανύπαρκτες αλλά έστω), είναι δυνατόν να θυσιάζουν την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της χώρας; Είναι σαν να μας λένε πως οι πατεράδες μας κι οι παππούδες μας που θυσιάστηκαν υπερασπιζόμενοι την πατρίδα ήταν ηλίθιοι. Έπρεπε να δώσουν γη και ύδωρ στους φασίστες οπότε δεν θα πέθαιναν εκατοντάδες χιλιάδες και η χώρα δεν θα είχε καταστραφεί. Θα έρθει όμως η στιγμή που οι Σαμαροβενιζέλοι θα θυμηθούν τον Πλούταρχο: «Την προδοσία πολλοί αγάπησαν. Τους προδότες κανείς». Τότε ίσως δικαιωθεί και ο Aντόνιο Ταμπούκι που στο έργο του «Ο Τριστάνο πεθαίνει» αναρωτιέται : «Ξέρεις ποια είναι η πραγματική φύση της προδοσίας;» Για να απαντήσει: «Πως είναι προδότρα, προδίδει ακόμη και αυτόν που προδίδει, και δεν έχει όρια, όπως η σκιά του τοπίου».

Μήπως ο Σαμαράς κοιτιέται στον καθρέφτη του και βλέπει τον Αντενάουερ; Κάποιος να του θυμίσει πως στον Αντενάουερ οι σύμμαχοι έδωσαν σχέδιο Μάρσαλ που ανόρθωσε την κατεστραμμένη Γερμανία. Μια Γερμανία που έχασε έναν πόλεμο. Τον πλέον καταστροφικό για την ανθρωπότητα και που η ίδια προκάλεσε. Η Ελλάδα δεν προκάλεσε ούτε έχασε πόλεμο. Προδόθηκε και παραδόθηκε από τους Παπανδρέου, Βενιζέλο, Σαμαρά χωρίς να πάρει τίποτα. Μήπως γιατί μπέρδεψαν το PSA που είναι εξέταση για τον προστάτη, με το PSI που είναι «εξέταση» για τους προστάτες; Μήπως γιατί πρόκειται για ηλιθίους, όπως λχ λέει ο Βαρουφάκης για τον Παπακωνσταντίνου; Όχι βέβαια. Ηλιθιότητα είναι να πιστεύει κανείς πως πρόκειται για ηλιθιότητα. Συνειδητές επιλογές είναι από προσκυνημένους επίορκους. Αλλά κι αν ακόμα υποθέσουμε πως Σαμαράς και Βενιζέλος πιστεύουν σ’ αυτά που κάνουν, αυτό έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία; Για την κοινωνία δεν έχει καμία απολύτως σημασία τι πιστεύουν Σαμαράς και Βενιζέλος για τους εαυτούς τους. Αν αυτοί έχουν ψευδαισθήσεις για τα αποτελέσματα της πολιτικής τους, αναιρούνται αυτά τα αποτελέσματα; Ή μήπως στα επιτελεία τους και πίσω απ’ αυτά δεν υπάρχουν άνθρωποι που συνειδητά προωθούν αυτές τις πολιτικές για την εξυπηρέτηση των δικών τους προσωπικών συμφερόντων; Τραπεζίτες, επιχειρηματίες, ΜΜΕ και δημοσιογράφοι όχι μόνο δεν έχουν αυταπάτες για το που οδηγούν τα μνημόνια αλλά κάνουν οτιδήποτε μπορούν για να υλοποιηθούν. Αυτοί δεν είναι που παρουσιάζουν τη δική τους επιβίωση, τάχα μου ως επιβίωση της χώρας;

Σήμερα η πραγματικότητα των μνημονίων είναι πως η γενιά των παιδιών μας δεν θα δει στον ήλιο μοίρα. Το μέλλον τους υποθηκεύτηκε μαζί με την πατρίδα και την ελευθερία να αποφασίζουν οι Έλληνες τα του οίκου τους. Η χώρα βρίσκεται υπό ξένη κατοχή. Γι’ αυτήν στην εποχή μας δεν χρειάζονται τανκς. Μόνο στις υπανάπτυκτες χώρες χρησιμοποιούν τανκς για να επιβάλλουν χούντα ή κατοχή. Μόλις μια χώρα περάσει ένα ορισμένο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών της δυνάμεων, δεν χρειάζονται τα τανκς. Άλλωστε χούντα ή κατοχή γίνεται με τανκς ή με μπανκς. Αν κάποιοι αρνούνται να δουν την πραγματικότητα και αποστρέφουν το πρόσωπο απ’ αυτήν συντασσόμενοι με τους Σαμαροβενιζέλους, όχι μόνο η πραγματικότητα δεν αλλάζει αλλά και η εκδίκησή της θα είναι αμείλικτη. Εσύ όμως φίλε μου μην ανησυχείς. Είσαι απ’ αυτούς που θα τη σκαπουλάρουν. Τα ζάρια θα σου κάτσουν. Στις 28 Οκτώβρη θα καμαρώνεις τα παιδιά σου ή τα εγγόνια σου που θα παρελαύνουν τιμώντας αυτούς που έπεσαν υπερασπιζόμενοι την Εθνική Ανεξαρτησία μας. Εθνική Ανεξαρτησία είπα; Συγνώμη. Εννοούσα το SUV σου, την τηλεόρασή σου, τον καναπέ σου, … και μην ξεχάσω τα ευρώ σου.

«Όταν ο Μπρεχτ διωγμένος από τη χιτλερική Γερμανία κατέφυγε στο Σβέντμποργκ της Δανίας, στην είσοδο του αγροτόσπιτου που έμενε κρέμασε μια ταμπέλα που έλεγε «Η αλήθεια είναι συγκεκριμένη» και στο δωμάτιό του μια ζωγραφιά με το κεφάλι ενός γαϊδάρου και τη φράση «Πρέπει να το καταλαβαίνω κι εγώ». Ποιος πολιτικός μας θα ενστερνισθεί αυτές τις αρχές; Ποιος λοιπόν απ’ αυτούς (τους λίγους) που κατανοούν τα προβλήματα της χώρας μας θα αναλάβει, όχι μόνο να τα εξηγήσει και να τα κουβεντιάσει με τους Έλληνες, αλλά να δώσει μια άλλη στρατηγική που θα υλοποιήσει μαζί με το λαό και όχι ενάντιά του; Ειδικά σήμερα που οι οικονομικές ανισότητες (και λόγω της παγκοσμιοποίησης) οξύνονται και βαθαίνουν όλο και περισσότερο. Οι ασκούμενες πολιτικές δεν είναι παρά μηχανισμός πίεσης των εισοδημάτων της εργασίας. Δεν είναι παρά μέθοδοι μεταφοράς εισοδήματος από τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας προς τα ανώτερα. Θα αρκούσε ίσως η made in USA προτροπή της Παγκόσμιας Τράπεζας που ούτε λίγο ούτε πολύ κατατάσσει στις εχθρικές αγορές, για την προσέλκυση επενδύσεων, όσες (άκουσον άκουσον) προειδοποιούν τους εργαζόμενους για τις απολύσεις που θα κάνουν, έχουν ελάχιστα όρια εργατικών αμοιβών ή υποχρεωτικό χρόνο εργασίας και άλλα τέτοια «απαράδεκτα εργασιακά αγαθά». Σήμερα έχουμε από τη μια κάποιες εταιρείες να πραγματοποιούν αλματώδη κέρδη, με πρωταθλήτριες τις HUDABANK (που αποτυπώνεται και στις τιμές των μετοχών τους) και από την άλλημια όλο και μεγαλύτερη καταστροφή του κοινωνικού ιστού και της κοινωνικής συνοχής. Οι χρηματιστηριακές αποδόσεις υπερισχύουν εκείνων της εργασίας και της παραγωγικής ικανότητας. Τα χρηματιστικά κεφάλαια προκειμένου να αυξήσουν τα οικονομικά τους οφέλη δεν έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό να καταστρέψουν όχι μόνο θέσεις εργασίας αλλά και ολόκληρους παραγωγικούς κλάδους. Μ’ όλα αυτά όμως, όσο η κρίση αργεί τόσο ποιο αναπόφευκτη γίνεται». Αυτά έγραφα σε βιβλίο μου το 2005. Σήμερα, επτά χρόνια μετά, στο ερώτημα που έθετα «Ποιος πολιτικός μας ….» ξέρουμε την απάντηση. Ο Σαμαράς συν Βενιζέλο και ολίγη από Κουβέλη !! Στα άλλα που επεσήμαινα στο παραπάνω απόσπασμα, ναι το ομολογώ. «Έπεσα έξω». «Δεν είδα» την πραγματικότητα κι αυτή με εκδικήθηκε. Μαζί με μένα κι άλλους. Πολλούς. Ευτυχώς φίλε μου εσύ έφερες καλή ζαριά. Όσο για μένα, τουλάχιστον μου έμειναν κάποιοι δίσκοι. Έτσι κι αλλιώς τα οκτώ ενεχυροδανειστήρια της γειτονιάς μου δεν τους αγοράζουν. Από βέρες και πάνω, μου λένε. Βάζω το δίσκο στο πικάπ να παίζει και σιγοτραγουδάω με το Γιάννη Κούτρα [4].

Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι
Άννα μην κλαις
θα γυρέψουμε βερεσέ απ” τον μπακάλη.

Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή
Άννα μην κλαις
στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί

Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει
Άννα μην κλαις
Εμένα δε με βάζουν στο χέρι.

Χρήστος Γιαννίμπας
yanibas@on.gr

[1] J. K. Galbraith «Τα οικονομικά της αθώας απάτης».

[2] Ακούσαμε εκατοντάδες φορές  τον Κουβέλη να μας εξηγεί  γιατί στηρίζει Σαμαρά και  Μνημόνια. Θα δεήσει επιτέλους να μας εξηγήσει και το αντίστροφο; Γιατί Σαμαράς, Βενιζέλος και κυρίως η παρασιτική οικονομική ελίτ, αποδέχτηκαν την συνδρομή του και την ευγενική χορηγία του; Γιατί όλοι αυτοί συμπεριέλαβαν μια αριστερή δύναμη στους κόλπους τους; Η μήπως πλέον δεν λέγεται ή δεν είναι ΔΗΜ.ΑΡ;

[3] Είναι ο λόγος που η συνδικαλιστική πυκνότητα στο δημόσιο ήταν και είναι η μεγαλύτερη από οποιονδήποτε άλλο χώρο. Αυτή η ασφάλεια ευνοεί την ανάπτυξη συνδικαλιστικής δράσης. Σε αυτήν την ασφάλεια προσθέστε και το γεγονός πως ο μεγάλος αριθμός τους, δημιουργεί την ψυχολογική βάση μιας δύναμης και την επίγνωση πως μια απεργία τους κυριολεκτικά παραλύει το κράτος. Αυτά εξηγούν, γιατί το κίνημα των υπαλλήλων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα είχε πετύχει περισσότερα, στους γενικούς και ειδικούς στόχους του, σε σχέση με τους συναδέλφους τους του ιδιωτικού τομέα, με τους οποίους έχουν περισσότερα κοινά παρά διαφορές. Αλλά και γιατί οι απεργίες την τελευταία εικοσαετία στον δημόσιο τομέα, ήταν πάρα πολύ περισσότερες από αυτές που έγιναν στον ιδιωτικό τομέα. Κι ας είχαν στο δημόσιο τουλάχιστον 40% καλύτερες αμοιβές απ’ ότι στον ιδιωτικό τομέα (παραλείπω άλλα προνόμια).

[4] Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος.. Στίχοι: Μπέρτολντ Μπρεχτ. Απόδοση: Μάριος Πλωρίτης